იცო­დით, ხა­ლი­ჩე­ბი ამ­ბებს რომ ჰყვე­ბი­ან? ახ­ლა­ხან ერთი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი, სამ­წუ­ხა­როდ, პან­დე­მი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დის­ტან­ცი­უ­რად - და­ვით თურ­ქეს­ტა­ნიშ­ვი­ლი. აღ­მოჩ­ნდა, იგი ხა­ლი­ჩე­ბის კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რო­ბით არის გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, რო­გორც მივ­ხვდი, მთლად კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რიც არ არის, მაგ­რამ ხა­ლი­ჩა აშ­კა­რად თი­ლის­მა­სა­ვით აქვს - მის­თვის ბედ­ნი­ე­რე­ბა და წარ­მა­ტე­ბა მო­აქვს. სა­უ­ბარ­ში გა­იხ­სე­ნა, ბავ­შვო­ბა­ში დედა რომ მა­ძი­ნებ­და, მე­უბ­ნე­ბო­და, კედ­ლის­კენ გა­დაბ­რუნ­დიო. კე­დელ­ზე კი ძვე­ლი ლა­მა­ზი ხა­ლი­ჩა ეკი­და. და­ძი­ნე­ბამ­დე ხა­ლი­ჩას თვალს არ ვა­შო­რებ­დი და მის ორ­ნა­მენ­ტებ­ში ათას ამ­ბავს ვკი­თხუ­ლობ­დი, ვთხზავ­დი. დღე­საც, ახალ ხა­ლი­ჩას რომ შე­ვი­ძენ, ერთ სა­ათს მისი ამ­ბის ამო­კი­თხვას ვან­დო­მებ. რა ამ­ბებს მიყ­ვე­ბა? ოო, ფან­ტა­ზი­ის უნა­რი კარ­გი მაქვს და ათას სა­ინ­ტე­რე­სოს ვი­გებ მის­გა­ნო...

მისი ცხოვ­რე­ბის ამ­ბა­ვიც ხა­ლი­ჩე­ბით იწყე­ბა - 3 ლა­მა­ზი ხა­ლი­ჩით, რო­მე­ლიც პო­ლო­ნე­თის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე წა­იმ­ძღვა­რა და გრძელ­დე­ბა ვარ­შა­ვა­ში მისი ქარ­თუ­ლი რეს­ტორ­ნის, "რუ­სი­კოს“ წარ­მა­ტე­ბე­ბით - და­არ­სე­ბი­დან ერთ წე­ლი­წად­ში, 2016 წელს ვარ­შა­ვის ყო­ველ­წლი­ურ პრეს­ტი­ჟულ პლე­ბის­ცი­ტში - "წლის სა­უ­კე­თე­სო რეს­ტო­რა­ნი”, ტრი­უმ­ფით რომ გა­ი­მარ­ჯვა - ჯერ იმ­ხა­ნად ვარ­შა­ვა­ში არ­სე­ბუ­ლი 3700 რეს­ტორ­ნი­დან ხუ­თე­ულ­ში გა­მო­არ­ჩი­ეს, შემ­დეგ კი კონ­კურ­სის სა­მი­ვე მთა­ვა­რი პრი­ზი წა­მო­ი­ღო. პლე­ბის­ცი­ტის არ­სე­ბო­ბის 12-წლი­ან ის­ტო­რი­ა­ში ქარ­თუ­ლი რეს­ტო­რა­ნი "რუ­სი­კო“ პირ­ვე­ლი და ჯერ­ჯე­რო­ბით უკა­ნას­კნე­ლი რეს­ტო­რა­ნი აღ­მოჩ­ნდა, რო­მელ­მაც ამ­გვარ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წია. ამ­ჯე­რად ამ­ბებს და­ვით თურ­ქეს­ტა­ნიშ­ვი­ლი გვიყ­ვე­ბა:

- პო­ლო­ნეთ­ში 1998 წელს 3 ხა­ლი­ჩით გა­ვემ­გზავ­რე, იქ სა­ახ­ლობ­ლო მყავ­და. თა­ვი­დან არა­ლე­გა­ლი ვი­ყა­ვი და მათ­თან ვცხოვ­რობ­დი. ხა­ლი­ჩე­ბი კი უნდა გა­მე­ყი­და, რა­ი­მე საქ­მე რომ წა­მო­მე­წყო. მალე ცო­ლიც შე­ვირ­თე, მაგ­რამ მე­უღ­ლე რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში გარ­და­მეც­ვა­ლა. ახლა მე­ო­რე ოჯა­ხი მყავს - მე­უღ­ლე და ერთი გო­გო­ნა. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც შევ­ქმე­ნით, მე, ჩემ­მა მე­უღ­ლე ოლ­გამ და დე­და­ჩემ­მა რუ­სი­კომ და­ვი­წყეთ.

რა­ტომ რეს­ტო­რა­ნი? სი­მარ­თლე გი­თხრათ, კუ­ლი­ნა­რი­ის ბევ­რი არა­ფე­რი მეს­მო­და, მაგ­რამ... სა­ახ­ლობ­ლოს ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­და ერ­თად ყოფ­ნა, რეს­ტო­რან­ში ხში­რად სტუმ­რო­ბა კი არ­ცთუ იაფი ჯდე­ბო­და. იმ პე­რი­ოდ­ში არას­ტა­ბი­ლუ­რი შე­მო­სა­ვა­ლი მქონ­და, ხან ან­ტიკ­ვა­რი­ა­ტით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, ხან სხვა საქ­მე­ებს ვა­კე­თებ­დი, ამი­ტომ ჩვე­ნი თავ­შეყ­რის ად­გი­ლად ჩემი ვარ­შა­ვის სახ­ლი ვაქ­ციე. ეს ტრა­დი­ცია სა­ქარ­თვე­ლო­დან და ჩემი ოჯა­ხი­დან გა­მომ­ყვა. ვარ­შა­ვა­ში ხში­რად ვა­წყობ­დით წვე­უ­ლე­ბებს და ჩემ­თან სხვა­დას­ხვა ეროვ­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ. მათ რომ გავ­მას­პინ­ძლე­ბო­დი, თა­ვად და­ვი­წყე კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა. თა­ნაც მინ­დო­და, მათ­თვის ჩემი ქვე­ყა­ნა გა­მეც­ნო და ვი­ფიქ­რე, და­სა­წყი­სის­თვის ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტი იქ­ნე­ბო­და, აბა, რითი გა­მე­ო­ცე­ბი­ნა? კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში არა­ნა­ი­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქონ­და, კვერ­ცხიც კი არ მქონ­და შემ­წვა­რი, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ჩემს ოჯახ­ში, დიდი ბე­ბი­ით და­წყე­ბუ­ლი, ისე­თი დი­ა­სახ­ლი­სე­ბი იყ­ვნენ, მე ვინ შე­მიშ­ვებ­და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში?! ამი­ტომ, როცა ვარ­შა­ვა­ში კუ­ლი­ნა­რო­ბა დამ­ჭირ­და, ტე­ლე­ფონ­ზე ვე­კი­დე - თბი­ლის­ში დე­დას ვუ­რე­კავ­დი, ამა თუ იმ კერ­ძის რე­ცეპტს ვე­კი­თხე­ბო­დი და სტუმ­რებს ვუმ­ზა­დებ­დი. რაც მთა­ვა­რია, ჩემი კერ­ძე­ბი ყვე­ლას მოს­წონ­და. ერთხე­ლაც ჩემ­მა იქა­ურ­მა მე­გო­ბარ­მა, საკ­მა­ოდ ცნო­ბილ­მა იუ­რის­ტმა ქალ­მა მთხო­ვა, მსგავ­სი წვე­უ­ლე­ბა თა­ვი­სი კლი­ენ­ტე­ბი­სა და პარტნი­ო­რე­ბის­თვის მის სახ­ლში გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. თურ­მე, ამ მე­გო­ბარს წი­ნას­წარ და­ემ­ზა­დე­ბი­ნა ჩემი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თე­ბი, ყვე­ლა სტუ­მარს და­უ­რი­გა და გა­აფრ­თხი­ლა, ეს ისე­თი მზა­რე­უ­ლია, შე­გიძ­ლი­ათ წი­ნას­წარ შე­უ­თან­ხმდეთ, სახ­ლში მოვა და სტუმ­რე­ბის­თვის იქვე მო­გიმ­ზა­დებთ გემ­რი­ელ კერ­ძებ­სო. მერე და მერე საკ­მა­ოდ ჩა­ვუღ­რმავ­დი ქარ­თულ სამ­ზა­რე­უ­ლოს და გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი და იშ­ვი­ა­თი კერ­ძე­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დი. ერთხანს ასე, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად ვა­კე­თებ­დი სუფ­რებს. სხვა­თა შო­რის, პირ­ვე­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტი 2010 წელს ჩა­ვა­ტა­რე და ვარ­შა­ვის "სოჰო ფექ­ტო­რი­ზე“ რეს­ტო­რა­ნი გავ­ხსე­ნი. საკ­მა­ოდ კარ­გად მი­დი­ო­და ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ მე­წი­ლე­ებ­მა "გა­და­მაგ­დეს“ და, რომ იტყვი­ან, მშრალ­ზე დამ­ტო­ვეს. ეს კარ­გი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გაკ­ვე­თი­ლი იყო ჩემ­თვის, მოკ­ლედ - ჭკუა ვის­წავ­ლე. მას შემ­დეგ სა­რეს­ტორ­ნო საქ­მე­ში პრო­ფი­ლიც შევ­ცვა­ლე და სტი­ლიც, რად­გან ამ­ჯე­რად სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მქონ­და.

• "რუ­სი­კო“ - მსოფ­ლი­ოს ცენ­ტრი

- ჩვე­ნი რეს­ტორ­ნის წარ­მა­ტე­ბა­ში ძა­ლი­ან დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს მე­უღ­ლეს - ოლ­გას, რო­მე­ლიც გა­ნათ­ლე­ბით ეთ­ნოგ­რა­ფია, მაგ­რამ პი­ა­რი­სა და ტოპ­მე­ნე­ჯე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე მსხვილ კომ­პა­ნი­ებ­თან მუ­შა­ო­ბის დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს, თა­ნაც - აბ­სო­ლუ­ტუ­რი პერ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტია. სხვა­თა შო­რის, რეს­ტორ­ნის­თვის დე­და­ჩე­მის სა­ხე­ლის დარ­ქმე­ვაც მისი იდეა იყო, თუმ­ცა ამას ბოლო წუ­თამ­დე ვმა­ლავ­დით - დე­დას სი­ურპრი­ზი მო­ვუ­წყეთ. მე და დე­დას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და. პრო­ფე­სი­ით გი­ნე­კო­ლო­გი იყო, 22 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩა­ჩა­ვას კლი­ნი­კა­ში მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ ეს ხელს არ უშ­ლი­და, პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­უ­კე­თე­სო დი­ა­სახ­ლი­სიც ყო­ფი­ლი­ყო. მერე, ვარ­შა­ვა­ში რომ წა­ვიყ­ვა­ნე და რეს­ტო­რა­ნიც გავ­ხსე­ნით, მისი შეფ-მზა­რე­უ­ლი გახ­და. რეს­ტორ­ნის­თვის ად­გი­ლი მე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე და მერე დე­და­საც ვაჩ­ვე­ნე. იქვე რა­ღაც კა­ფე­ში დავ­სხე­დით, ყავა დავ­ლი­ეთ, დე­დამ სი­გა­რე­ტი გა­ა­ბო­ლა, მი­მო­ი­ხე­და და, - კი, ეს ჩვე­ნი რეს­ტორ­ნის ად­გი­ლი­აო, და­მი­დას­ტუ­რა. ეს იყო ვარ­შა­ვის ის­ტო­რი­უ­ლი ად­გი­ლი და შე­ნო­ბა, რო­მე­ლიც II მსოფ­ლიო ომს სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა. მერე მოვ­ლე­ნე­ბი თით­ქოს ჯა­დოს­ნუ­რად გან­ვი­თარ­და, საკ­მა­ოდ დიდი ტე­რი­ტო­რია შე­ვი­ძი­ნეთ და მალე რეს­ტო­რა­ნიც მო­ვა­წყვეთ. ახლა ერთი სივ­რცე რეს­ტო­რანს უკა­ვია, იქი­დან გა­დი­ხარ სხვა სივ­რცე­ში, სა­ხე­ლად "ღვი­ნო და ხა­ლი­ჩე­ბი“, სა­დაც ღვი­ნო­ებ­თან ერ­თად ლა­მა­ზად გა­წყო­ბი­ლი ჩემი კო­ლექ­ცი­ის ხა­ლი­ჩე­ბი გვაქვს. თუ ვინ­მეს სურ­ვი­ლი უჩ­ნდე­ბა, იმ ხა­ლი­ჩებს ვყი­დით კი­დეც.

სხვა­თა შო­რის, ერთი თვის წინ პირ­ვე­ლი სამი ხა­ლი­ჩი­დან შე­მორ­ჩე­ნი­ლი ბოლო ხა­ლი­ჩაც გავ­ყი­დე. გული კი მე­თა­ნაღ­რე­ბო­და, მაგ­რამ ვი­ფიქ­რე, რად­გან მყიდ­ვე­ლი გა­მო­უჩ­ნდა, მი­ჯაჭ­ვუ­ლო­ბას ხომ ჯო­ბია, გა­ვუშ­ვა და ეგებ ახლა ის ახა­ლი პატ­რო­ნი გა­ა­ბედ­ნი­ე­როს-მეთ­ქი. რაც შე­ე­ხე­ბა რეს­ტორ­ნის ად­გილს, იგი მარ­ტო ის­ტო­რი­უ­ლი კი არა, უნი­კა­ლუ­რი­ცაა - მოქ­ცე­უ­ლი არის ამე­რი­კის, შვე­ი­ცა­რი­ის, კა­ნა­დის, საფ­რან­გე­თის, ყა­ტა­რის, მონ­ტე­ნეგ­როს სა­ელ­ჩო­ე­ბი­სა და პო­ლო­ნე­თის პარ­ლა­მენ­ტის შუ­ა­გულ­ში.

- ანუ მსოფ­ლი­ოს ცენ­ტრში ხართ?

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რად! ასეთ გა­რე­მო­ში მოხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა. დღე არ გავა, რო­მე­ლი­მე მი­ნის­ტრი ან რო­მე­ლი­მე ქვეყ­ნის ელჩი არ მო­ვი­დეს ჩვენ­თან. პირ­ველ რიგ­ში კი, სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ელ­ჩოს საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი პუნ­ქტი ვართ. ჩვე­ნი ელჩი ილია დარ­ჩი­აშ­ვი­ლი, მისი წი­ნა­მორ­ბე­დე­ბი - ნი­კო­ლოზ ნი­კო­ლო­ზიშ­ვი­ლი და კოტე ქავ­თა­რა­ძე სულ გვსტუმ­რობ­დნენ. რეს­ტო­რან­ში ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ღა­მო­ებს ვმარ­თავთ ხოლ­მე. პო­ლო­ნეთ­ში ნი­კო­ლო­ზის ელ­ჩო­ბის პე­რი­ოდ­ში ერ­თად ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბეთ "დიპ­ლო­მა­ტიკ-ჭაჭა-კლა­ბი“ - არ გვინ­დო­და, ძა­ლი­ან ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სახე მიგ­ვე­ცა და ასე იმი­ტო­მაც ვუ­წო­დეთ. რეს­ტორ­ნის სივ­რცი­დან სპე­ცი­ა­ლურ ოთახ­ში ხა­ლი­ჩით და­ფა­რუ­ლი კა­რით შე­დი­ხარ, სა­დაც 12 ელჩი იკ­რი­ბე­ბა ხოლ­მე. შეს­ვლის­თა­ნა­ვე ყვე­ლა იხ­სნის ჰალ­სტუხს და დებს კონ­კრე­ტულ ად­გი­ლას, მე­ო­რე დღეს კი თა­ვი­სი ჰალ­სტუ­ხი ყვე­ლას უბ­რუნ­დე­ბა. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა იქა­უ­რი სა­ღა­მო­ე­ბი და ამ­ბე­ბი, რაც იქ ხდე­ბა. მა­გა­ლი­თად, და­უს­რუ­ლე­ბე­ლია ხოლ­მე სა­ბერ­ძნე­თი­სა და სომ­ხე­თის ელ­ჩე­ბის ტოლ­მის სა­და­უ­რო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი დის­კუ­სი­ე­ბი; ისეც მოხ­და, რომ ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში კვიპ­რო­სის ელჩი მხო­ლოდ იმი­ტომ არ მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და, რომ თურ­ქუ­ლი ყავა შევ­თა­ვა­ზე და ა.შ. ამ არა­ო­ფი­ცი­ა­ლურ სა­ღა­მო­ებ­ზე კარ­გი საქ­მე­ე­ბიც კეთ­დე­ბა - უცხო­ელ ელ­ჩებ­თან სი­ახ­ლო­ვე და მე­გობ­რო­ბა ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და სა­სი­კე­თო საქ­ვეყ­ნო საქ­მის სა­წინ­და­რი გამ­ხდა­რა...

რეს­ტორ­ნის მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნა­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი არი­ან. აქ ყვე­ლა გა­დის პა­ტა­რა გა­მოც­დას და ჩვე­ნი ე.წ. რკი­ნის სტან­დარ­ტე­ბით უკვე სტუ­დენ­ტე­ბიც კი გა­მოვ­ზარ­დეთ. "რუ­სი­კოს“ მე­ნიუ მე და დე­დამ შევ­ქმე­ნით. დღემ­დე ასე მწამს და ამ პრინ­ცი­პით ვმუ­შა­ობთ: ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლოს კლა­სი­კას, რომ იტყვი­ან, ხელი არ უნდა და­ე­დოს, არაფ­რით უნდა შე­იც­ვა­ლოს. მა­გა­ლი­თად, ხინ­კა­ლი არის ხინ­კა­ლი და ხა­ჭა­პუ­რი - ხა­ჭა­პუ­რი, ამი­ტომ მას იმპრო­ვი­ზა­ცი­ე­ბი არ სჭირ­დე­ბა! თუმ­ცა, მა­გა­ლი­თად, რიგ კერ­ძებს, რო­მელ­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევრ მა­რილს ვუშ­ვე­ბით და მწა­რე და ცხა­რე ინ­გრე­დი­ენ­ტე­ბით იკ­მა­ზე­ბა, ვარ­შა­ვა­ში ასე ვერ ვა­კე­თებთ, რად­გან იქ ამ სა­ხით ვერ შე­ჭა­მენ. სა­ქარ­თვე­ლო­დან მხო­ლოდ სუ­ნე­ლე­ბი ჩა­მაქვს, და­ნარ­ჩენ პრო­დუქ­ტებს კი იქვე ვი­ძენთ - კარ­გად შერ­ჩე­უ­ლი და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­მოც­დი­ლი მომ­წო­დებ­ლე­ბი გვყავს.

"რუ­სი­კოს“ სტუმ­რებს ძა­ლი­ან მოს­წონთ ჩვე­ნი ფხა­ლე­უ­ლო­ბა, ნიგვზი­ა­ნი ბად­რი­ჯა­ნი, მით უფრო, რომ ახლა ვე­გე­ტა­რი­ა­ნე­ლო­ბა ძა­ლი­ან მო­დუ­რი გახ­და, და, რა თქმა უნდა - ხა­ჭა­პუ­რი. ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია ბატ­კნის ხორ­ცი, თუმ­ცა ღო­რის ხორ­ციც უყ­ვართ და ქათ­მი­საც. ყო­ველ შე­მო­სულ პრო­დუქტს აქამ­დე დედა ამოწ­მებ­და, მაგ­რამ 2019 წელს იგი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ კი დე­დას საქ­მეს ლა­ლი­კო აკე­თებს, ჩემი დე­ი­და. ჩვენს რეს­ტო­რან­ში ნე­ბის­მი­ე­რი სტუმ­რი­სად­მი ერ­თნა­ი­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს - აქ სტუ­დენ­ტიც, პენ­სი­ო­ნე­რიც, ბიზ­ნეს­მე­ნიც და პო­ლი­ტი­კო­სიც თა­ნას­წო­რია, ყვე­ლას ერ­თნა­ი­რად ვემ­სა­ხუ­რე­ბით. მა­გა­ლი­თად, დე­დას ფე­ნო­მე­ნა­ლუ­რი მეხ­სი­ე­რე­ბა ჰქონ­და და ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი იყო. არა­თუ ყვე­ლა სტუ­მა­რი ახ­სოვ­და, არას­დროს ავი­წყდე­ბო­და, ვის რა კერ­ძი მოს­წონ­და, სტუმ­რებ­თან მი­დი­ო­და, გა­მო­ე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და ხოლ­მე და ჩვე­ნი რეს­ტორ­ნის სა­ხე­ლის გახ­მა­უ­რე­ბაც სწო­რედ დე­დას გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბას უკავ­შირ­დე­ბა.

ახა­ლი გახ­სნი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, რეს­ტო­რან­ში მო­ხუ­ცი ბებო შე­მო­ვი­და. დე­დამ შე­ნიშ­ნა, რომ ძა­ლი­ან ფერ­მკრთა­ლი იყო და გა­მო­ე­ლა­პა­რა­კა, ცუ­დად ხომ არ ხარ­თო? ცოტა ხანს და­ვის­ვე­ნე­ბო, უთხრა ბე­ბომ. დედა მო­რი­დე­ბით ჩა­ე­კი­თხა, ხომ არ გში­ა­თო და ბე­ბომ იუ­ა­რა. დე­დამ მა­ინც მო­იხ­მო მიმ­ტა­ნი და ბე­ბოს ჩა­ქა­ფუ­ლი­თა და ცხე­ლი ხა­ჭა­პუ­რით გა­უ­მას­პინ­ძლდა. იმ დღის შემ­დეგ ბებო ხში­რად მო­დი­ო­და და ჩვენც მალე რეს­ტო­რან­თან რი­გე­ბი დაგ­ვიდ­გა, თურ­მე, ბე­ბოს და­პუ­რე­ბის ამ­ბავს პო­ლო­ნე­ლი ქალი შეს­წრე­ბია, ფო­ტო­ე­ბი გა­და­უ­ღია და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში აუტვირ­თავს ტექ­სტით, პა­ტა­რა რეს­ტო­რან­ში რო­გორ და­ა­პუ­რეს ბებო და რო­გორ წყდე­ბა გული, ეს პო­ლო­ნურ რეს­ტო­რან­ში რომ არ ხდე­ბო­და, მად­ლო­ბა "რუ­სი­კო­სო“.

• იხი­ლეთ ასე­ვე: რო­გორ გა­ით­ქვა ვარ­შა­ვა­ში ქარ­თულ­მა რეს­ტო­რან­მა სა­ხე­ლი უპო­ვა­რი ბე­ბოს და­პუ­რე­ბით

ასე­თი იყო დედა, ასე­თი უშუ­ა­ლო­ბით და­ა­მახ­სოვ­რა ყვე­ლას თავი, ყვე­ლამ შე­იყ­ვა­რა და ყვე­ლას და­აკ­ლდა.

სა­რეს­ტორ­ნო საქ­მის პა­რა­ლე­ლუ­რად, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ დი­ზა­ი­ნით ვინ­ტე­რეს­დე­ბო­დი. ამი­ტომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მეღ­ვი­ნე­ო­ბა რომ წა­მო­ვი­წყე, ჩემს სო­ფელ კი­სის­ხევ­ში სა­ო­ჯა­ხო მა­რა­ნი "ელიზ­ბა­რიც“ სა­კუ­თა­რი დი­ზა­ი­ნით მო­ვა­წყე. ვე­ნა­ხე­ბის გა­შე­ნე­ბა ამ ეტაპ­ზე გა­და­ვი­ფიქ­რეთ და სა­ფე­რა­ვის ჯი­შის ყუ­რძენს ვყი­დუ­ლობთ, ვწუ­რავთ და ქვევ­რებ­ში ვა­ყე­ნებთ. წელს მწვა­ნეც დავ­წუ­რეთ და ვნა­ხოთ, რა გა­მოგ­ვი­ვა. მეღ­ვი­ნე­ო­ბა­შიც კლა­სი­კის მომ­ხრე ვარ, თა­ვად ამ კუ­თხით არ მაქვს გა­ნათ­ლე­ბა, მაგ­რამ მახ­სოვს, პა­პა­ჩე­მი რა­საც აკე­თებ­და. პა­პას თბი­ლის­ში, ვაჩ­ნა­ძის ქუ­ჩა­ზე პა­ტა­რა სა­ჭაშ­ნი­კეც ჰქონ­და. მის­გან ვიცი, მანდ ტრამ­ვაი უხ­ვევ­და და სა­ჭაშ­ნი­კი­დან გა­სუ­ლი გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე იქვე, ტრამ­ვა­ი­ში რომ ჯდე­ბო­და, პაპა ელო­დე­ბო­და, მე­ო­რედ რო­დის და­არ­ტყამ­და წრეს ტრამ­ვაი, რომ და­ე­ნა­ხა, გა­ლა­კტი­ონს ხომ არ ჩა­ე­ძი­ნაო. ყო­ველ­თვის დიდი და გულ­ღია ოჯა­ხი გვქონ­და და ჩვენ­თან ღვი­ნოც ბევ­რი კეთ­დე­ბო­და. 2018 წელს ჩვენ­მა პირ­ვე­ლად და­წუ­რულ­მა და ჩა­მოს­ხმულ­მა ღვი­ნომ ღვი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გა­მო­ფე­ნა "ენო­ექ­სპო­ზე“, კრა­კოვ­ში ბრინ­ჯა­ოს მე­და­ლიც კი მი­ი­ღო.

ახლა პან­დე­მი­ის გამო ვარ­შა­ვის რეს­ტო­რა­ნი დრო­ე­ბით დავ­კე­ტეთ და ყვე­ლა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვართ, თუმ­ცა მარ­ნის მი­სა­ხე­დად დრო გა­მოგ­ვიჩ­ნდა, თუმ­ცა უკან რომ დავ­ბრუნ­დე­ბით, კი­დევ სხვა ხა­ზის გან­ვი­თა­რე­ბას ვგეგ­მავთ - ნა­ხე­ვარ­ფაბ­რი­კა­ტე­ბის ბიზ­ნეს­საც და­ვი­წყებთ. ვარ­შა­ვი­დან სხვა­დას­ხვა ქსე­ლის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი გვი­რე­კა­ვენ და მზად არი­ან სა­თა­ნამ­შრომ­ლოდ.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე