ილია ები­ტაშ­ვი­ლი 90-იანი წლე­ბი­სა და 2000-ია­ნე­ბის და­სა­წყის­ში თი­ნე­ი­ჯერ მა­ყუ­რე­ბელ­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო - მა­სობ­რი­ვად გა­იც­ნეს ტე­ლე­კომ­პა­ნია „მა­ესტროს“ ეთე­რი­დან... მერე სა­დღაც გაქ­რა და აღარ­სად გა­მო­ჩე­ნი­ლა. მი­ზე­ზი კი ისაა, რომ 2006 წელს კი­ევ­ში სტუმ­რად მიწ­ვე­ულს, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად სამ­სა­ხუ­რი შეს­თა­ვა­ზეს და იქ დარ­ჩა... მას მერე ლა­მის 15 წელი გა­ვი­და და ის ისევ უკ­რა­ი­ნა­ში ცხოვ­რობს და მუ­შა­ობს... ილია სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შემ­თხვე­ვით აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, და­ვუ­კავ­შირ­დით და მისი ამ­ბა­ვიც Ambebi.ge-სთვის ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ასე შე­იქ­მნა.

- 2006 წელს ერთ-ერთ გა­და­ღე­ბა­ზე ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე, რე­ჟი­სო­რი ირა პეტ­რი­კეი გა­ვი­ცა­ნი, რო­მე­ლიც კი­ე­ვი­დან თბი­ლის­ში, დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად იყო ჩა­მო­სუ­ლი. გარ­კვე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და... სექ­ტემ­ბერ­ში კი­ევ­ში ბრუნ­დე­ბო­და და შე­მომ­თა­ვა­ზა, - ჩვენ­თან სტუმ­რად ხომ არ წა­მოხ­ვა­ლო? 24 წლის ვი­ყა­ვი, სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი მა­კა­ვებ­და, არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა მქონ­და იმის­თვის, რომ უარი მეთ­ქვა და კი­ევ­ში სი­ა­მოვ­ნე­ბით გავ­ყე­ვი. იმ წუ­თის­თვის წარ­მოდ­გე­ნა არ მქონ­და, ვა­პი­რებ­დი თუ არა იქ დარ­ჩე­ნას. ჩას­ვლი­დან ძა­ლი­ან მალე ირას მე­გობ­რებ­მა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ერთ-ერთ შეხ­ვედ­რა­ზე (მე­გობ­რის სახ­ლში, სა­დაც ვიკ­რი­ბე­ბო­დით ხოლ­მე), ტე­ლე­არხ „ეს­ტე­ბე­ზე“ პრო­მო­გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში რე­ჟი­სო­რის ად­გი­ლი შე­მომ­თა­ვა­ზეს - ხომ არ და­ი­წყებ­დი მუ­შა­ო­ბა­სო? წი­ნა­და­დე­ბამ და­მა­ინ­ტე­რე­სა... თბი­ლის­ში მა­ნამ­დე წამ­ყვა­ნი ვი­ყა­ვი, ოპე­რა­ტო­რიც, რე­ჟი­სო­რო­ბა არ მიც­დია, თუმ­ცა მონ­ტა­ჟი ვი­ცო­დი, რად­გა­ნაც დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მაქვს ტე­ლე­კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რის ფა­კულ­ტე­ტი, პრო­ფე­სი­ით ტე­ლე­კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი ვარ. მოკ­ლედ, კი­ევ­ში ის თა­ნამ­დე­ბო­ბა ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი აღ­მოჩ­ნდა, ამი­ტო­მაც შე­მოვ­რჩი აქ.

- რთუ­ლი იყო თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა?

- არ იყო რთუ­ლი, მით უფრო, როცა ხარ მხი­ა­რუ­ლი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი და იმ­ყო­ფე­ბი არც ისე შო­რე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში, რუ­სუ­ლიც ბავ­შვო­ბი­დან ვი­ცო­დი. ასე რომ, არ გამ­ჭირ­ვე­ბია ხალ­ხთან კონ­ტაქ­ტში შეს­ვლა. თან, უკა­რა­ი­ნე­ლე­ბი თბი­ლი, მხი­ა­რუ­ლი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ხალ­ხია და ერ­თმა­ნეთს იო­ლად გა­ვუ­გეთ. მე და ჩემი უკ­რა­ი­ნე­ლი მე­გობ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთს დღემ­დე შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ვუ­გებთ. ისე, თა­ვი­დან ცოტა კი მი­ჭირ­და, მა­ინც უცხო ქვე­ყა­ნა, ქა­ლა­ქი, ქუ­ჩე­ბი იყო, არ ვი­ცო­დი, სად რა მდე­ბა­რე­ობ­და, ტრან­სპორ­ტი რო­გორ მოძ­რა­ობ­და, ამ ყვე­ლა­ფერ­ში კი ირა ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბო­და, ყო­ველ ჯერ­ზე ვუ­რე­კავ­დი, - ახლა საით წა­ვი­დე? რა ტრან­სპორ­ტში ჩავ­ჯდე? და ა.შ. მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი მა­ინც ის იყო, როცა იქ დარ­ჩე­ნა გა­დავ­წყვი­ტე და ამის­თვის სა­ბუ­თე­ბის გა­კე­თე­ბა და­ვი­წყე.

- რა­ტომ იყო რთუ­ლი?

- ამ ქვე­ყა­ნა­ში დღემ­დე „კარ­გად გრძნობს" თავს კო­რუფ­ცია. თუ ფული გაქვს, თით­ქმის ყვე­ლაფ­რის ყიდ­ვა შე­გიძ­ლია. იმის გამო, რომ სა­ბუ­თე­ბის გა­კე­თე­ბა პრინ­ცი­პუ­ლად კა­ნო­ნი­ე­რად მინ­დო­და, მაგ­რად ვიწ­ვა­ლე. 2 წელი ვა­კე­თებ­დი, იქ ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბის დო­კუ­მენტს, ვიწ­რო კო­რი­დო­რებ­ში რი­გებ­ში ვი­დე­ქი, სა­ში­ნე­ლე­ბა გა­მო­ვი­ა­რე, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დას­რულ­და.

- ნოს­ტალ­გია არ გა­წუ­ხებ­და?

- პირ­ვე­ლი 2 წელი ნოს­ტალ­გია ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებ­და, სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­მო­ტე­ვე­ბი მქონ­და, თა­ვი­სი ცრემ­ლე­ბით, დეპ­რე­სი­ე­ბით - ქარ­თულ ფილ­მებს, მუ­სი­კას ვერ ვუს­მენ­დი, მე­ნატ­რე­ბო­და თბი­ლი­სის ქუ­ჩე­ბი, ბუ­ნე­ბა. ნოს­ტალ­გია დღემ­დე მა­წუ­ხებს, მაგ­რამ ისე­თი მძი­მე ფორ­მე­ბით არ მაქვს, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლო სულ მე­ნატ­რე­ბა. წე­ლი­წად­ში 2-ჯერ ჩა­მოვ­დი­ვარ. წელს მარ­ტში ვი­ყა­ვით ჩა­მო­სუ­ლე­ბი, - ბავ­შვს 3 მარტს და­ბა­დე­ბის დღე აქვს და თი­კო­შას ეს დღე მანდ აღ­ვუ­ნიშ­ნეთ. სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი ცვლი­ლე­ბე­ბი რომ ხდე­ბა, მსგავ­სი ემო­ცი­ე­ბი თან ახ­ლავს ხოლ­მე... ძა­ლი­ან რთუ­ლია რა­დი­კა­ლუ­რი ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა, ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან და­წყე­ბა, მაგ­რამ ამას თუ გა­უ­ძე­ლი და დაძ­ლიე, მერე სა­ინ­ტე­რე­სოა ცხოვ­რე­ბა.

- უკ­რა­ი­ნა­ში რომ არ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში პრო­ფე­სი­უ­ლად გან­ვი­თა­რე­ბის შან­სი არ გქონ­და?

- შე­იძ­ლე­ბა მქონ­და, მაგ­რამ ისე­თი ტემ­პე­ბით არა, რო­გორც აქ, აქა­უ­რი ტე­ლე­ვი­ზია ქარ­თულ­ზე რამ­დე­ნი­მე ნა­ბი­ჯით წი­ნაა, ასე­ვე კი­ნო­წარ­მო­ე­ბა, სე­რი­ა­ლე­ბის ინ­დუსტრია, რად­გა­ნაც დიდი ქვე­ყა­ნაა, დიდი მას­შტა­ბე­ბია, მეტი ფული აქვთ. როცა ჩა­მო­ვე­დი, ჯერ კი­დევ რუ­სეთ­თან ჰქონ­დათ ურ­თი­ერ­თო­ბა და იმის გამო, რომ უკ­რა­ი­ნა­ში იაფი ღირ­და ფილ­მე­ბის წარ­მო­ე­ბა, ყვე­ლა რუ­სუ­ლი სე­რი­ა­ლი, ფილ­მი უკ­რა­ი­ნა­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. არის უამ­რა­ვი კი­ნო­კომ­პა­ნია, ხა­რის­ხი­ა­ნი და კარ­გი ტექ­ნი­კით, ისე­თი, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დღემ­დე არ არ­სე­ბობს. ამი­ტომ, პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და წინსვლის კუ­თხით, ფან­ტას­ტი­კუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, აქ რომ დავ­რჩი. იმას, რაც ახლა ვიცი და რა გა­მოც­დი­ლე­ბაც და­მიგ­როვ­და, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ­დი და დღემ­დე არ მე­ცო­დი­ნე­ბო­და... აქვე გე­ტყვით, რომ ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­გორც სპე­ცტექ­ნი­კის ოპე­რა­ტორს, ნა­მუ­შე­ვა­რი მაქვს და­ახ­ლო­ე­ბით 60-ზე მეტ ფილმზე, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო პრო­ექ­ტებ­ზე (თუკი რამე გა­კე­თე­ბუ­ლა და დღემ­დე კეთ­დე­ბა), დიდ­სა და მას­შტა­ბურს ვგუ­ლის­ხმობ („X ფაქ­ტო­რე­ბი“, „ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი“, „ტა­ლან­ტე­ბი“, „ვო­ი­სი“, „ხა­ლას­ტი­ა­კი“, „ხა­ლას­ტი­ა­ჩკა“, ბევ­რი, ბევ­რი, დიდი შოუ, კონ­ცერ­ტე­ბი სტა­დი­ო­ნებ­ზე, ევ­რო­ვი­ზია, რეკ­ლა­მე­ბი)... ნა­მუ­შე­ვა­რი მაქვს რეზო გი­გი­ნე­იშ­ვი­ლის ფილმზე - „სიყ­ვა­რუ­ლი აქ­ცენ­ტით“ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სა­დაც ჩა­მო­ტა­ნი­ლი გვქონ­და ჩვე­ნი ტექ­ნი­კა, მაგ პე­რი­ოდ­ში გა­და­ვი­ღეთ ასე­ვე „ინ­ჯოი ჯორ­ჯია“ - სა­ქარ­თვე­ლოს რეკ­ლა­მა ვერ­ტმფრე­ნით. დღეს­დღე­ო­ბით ვმუ­შა­ობ ფირ­მებ­ში, რო­მელ­საც ჰქვია - „კვარ­ტა­ლი 95“ და „ფილ­მო­ტექ­ნი­კი“, რო­მე­ლიც აწარ­მო­ებს ტექ­ნი­კას (ანუ ყვე­ლა­ფე­რი, რაც „დაფ­რი­ნავს“, მან­ქა­ნებ­ზე დგას, „დარ­ბის“, წყალ­ქვეშ მოძ­რა­ობს, ვერ­ტმფრე­ნე­ბი­დან იღებს). 30 წლის ფირ­მაა, აქვს 2 ტექ­ნი­კუ­რი ოს­კა­რი.

- გაგ­ვა­ცა­ნი შენი ოჯა­ხი?

- მყავს მე­უღ­ლე ირა და ბავ­შვი თი­კო­შა, რო­მელ­საც 3 მატრს 5 წელი შე­უს­რულ­დე­ბა. ვცხოვ­რობ ნორ­მა­ლუ­რად. გვაქვს ჩვე­ნი სახ­ლი თა­უ­ნ­ჰა­უ­სი. მა­ნამ­დე კი­ე­ვის ცენ­ტრში ბინა გვქონ­და და მერე ქა­ლა­ქი­დან ცოტა მო­შო­რე­ბით, კერ­ძო და­სახ­ლე­ბა­ში გა­და­ვე­დით. გვაქვს პა­ტა­რა ეზო, ორი სარ­თუ­ლი, ვმუ­შა­ობთ, ვა­მა­ყობთ ჩვე­ნი მიღ­წე­ვე­ბით, ვერ­თო­ბით... ეზო­ში გვაქვს ვარ­დე­ბი, ხე­ე­ბი, რომ­ლებ­საც თვი­თონ ვრგავთ. მაქვს ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი გა­ზო­ნი, ბავ­შვს ხახ­ვი და­ვა­თე­სი­ნეთ, ამო­ვი­და და ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. გვქონ­და კიტ­რის, პო­მიდვ­რის მო­სა­ვა­ლი... თი­კო­შას მი­წას­თან ურ­თი­ე­რო­ბას ვას­წავ­ლით და თვი­თო­ნაც ვირ­თობთ თავს. თან, ასა­კიც მი­ახ­ლოვ­დე­ბა ამის­თვის, რომ ცხოვ­რე­ბის ასეთ რე­ჟიმ­შიც გა­და­ვი­დე. ირა - ფან­ტას­ტი­უ­რი გო­გოა, უნი­ჭი­ე­რე­სი რე­ჟი­სო­რია, მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბით აღ­მოვ­ჩნდი აქ და დღემ­დე აქ ვარ. ძი­რი­თა­დად მუ­შა­ობს რეკ­ლა­მა­ზე და სე­რი­ა­ლებ­ზე... თი­კო­შა ულა­მა­ზე­სი, უსაყ­ვა­ლე­სი და ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო გო­გოა, ვგიჟ­დე­ბი, ვა­ფა­ნა­ტებ მას­ზე, ჭკუა მე­კე­ტე­ბა, ამ ბავ­შვის გარ­და არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებს. ვერ ვხვდე­ბი, რა აზრი ჰქონ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბას თი­კო­შას და­ბა­დე­ბამ­დე?!.

- რო­გორ იხ­სე­ნებ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გან­ვლილ ცხოვ­რე­ბას, შენს ტე­ლე­კა­რი­ე­რას თუნ­დაც „მა­ესტრო­ში“?

- ეს იყო ჩემი წინა ცხოვ­რე­ბა, ისე ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ იმა­ზე, რომ ის ყვე­ლა­ფე­რი იყო თუ არა, - მოკ­ლედ, იყო და არა, იყო რაა... მაგ­რამ რად­გან შენ გახ­სოვს, ალ­ბათ იყო... იმის მერე უამ­რავ­ჯერ შე­იც­ვა­ლა ჩემი ცხოვ­რე­ბა, სხვა­დას­ხვა ეტა­პი გა­ვი­ა­რე. ხომ ვამ­ბობ, ბავ­შვის და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ ახა­ლი პე­რი­ო­დი და­ი­წყო... ტე­ლე­ვი­ზია ჩემ­ში „მა­ესტრო­თი" და­ი­წყო, შემ­დეგ „მე­ცხრე არხზე“ ვი­მუ­შა­ვე, სა­ნამ ივა­ნიშ­ვილ­მა უეც­რად არ და­ხუ­რა. იქ იყო გა­და­ცე­მა „ცხე­ლი ცხრი­ა­ნი“, რომ­ლის წამ­ყვა­ნი გახ­ლდით... „მა­ესტრო­ში“ კი, მისი გახ­სნის დღი­დან ვი­ყა­ვი. პირ­ვე­ლად 1996 წელს მი­ვე­დი „სტუ­დია მა­ესტრო­ში“, ოპე­რა­ტო­რის ასის­ტენ­ტი ვი­ყა­ვი, მერე ოპე­რა­ტო­რი. „მა­ესტრო“ ცალ­კე არ­ხად რომ გა­იხ­სნა, იქ უკვე წამ­ყვა­ნი გავ­ხდი. იმ პე­რი­ოდს ღი­მი­ლით ვიხ­სე­ნებ, რო­გორც ჩემს ბავ­შვურ, მხი­ა­რულ და სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გადსა­ვალს, რო­მელ­მაც გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა. მა­შინ ყვე­ლა სა­სა­ცი­ლო­ე­ბი და პა­ტა­რე­ბი ვი­ყა­ვით - მეც, სა­ლიც, ნა­ნი­კოც, ნი­კაც, თო­ლო­რა­ი­აც...

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბი­სას ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი რა იყო?

- როცა ნა­თე­სა­ვე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში არი­ან, - დედა, პაპა-ბე­ბი­ე­ბი, ძმე­ბი... პა­პა­ჩე­მი (დე­და­ჩე­მი­სა და ნი­კუ­შა ლო­მი­ძის მამა) მა­შინ გარ­და­იც­ვა­ლა, როცა მთელ უკ­რა­ი­ნა­ში დავ­დი­ო­დით, გა­და­ღე­ბე­ბი გვქონ­და. მოკ­ლედ, ყი­რიმ­ში გახ­ლდით, როცა შე­მა­ტყო­ბი­ნეს, რომ ნუგ­ზა­რი აღარ იყო. დაკ­რძა­ლე­ვას ვერ ჩა­მო­ვუს­წა­რი, რომ დავ­მშვი­დო­ბე­ბო­დი... მა­მის მშობ­ლე­ბი რომ გარ­და­იც­ვალ­ნენ, მა­შინ ჩა­მოს­ვლა მო­ვას­წა­რი... ზო­გა­დად კი გული გწყდე­ბა ადა­მი­ანს - აქ რომ ხარ, სულ მუ­შა­ობ, ჩარ­თუ­ლი ხარ, ბავ­შვია, სახლ-კარი - ცხოვ­რე­ბაა ასე­თი და გგო­ნია, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­დამ ცო­ცხლე­ბი იქ­ნე­ბი­ან, მაგ­რამ ასე არ ხდე­ბა... როცა ისი­ნი აღარ არი­ან, გულ­და­წყვე­ტი­ლი ზი­ხარ და ფიქ­რობ, - ღირ­და, რომ და­ტო­ვე სა­ქარ­თვე­ლო? რამ­დე­ნი დრო და­კარ­გე, არა­და, შე­გეძ­ლო რამ­დე­ნი გე­სა­უბ­რა მათ­თან, სიბ­რძნე მი­გე­ღო, ჩა­ხუ­ტე­ბო­დი, მო­ფე­რე­ბო­დი... ამა­ზე ღრმად რომ იფიქ­რო, შე­იძ­ლე­ბა ჭკუ­ი­დან შე­ი­შა­ლო... ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც ძა­ლი­ან გიყ­ვარს, მი­ა­ტო­ვე, წახ­ვე­დი და ცხოვ­რე­ბა სხვა­გან და­ი­წყე.

- ნიკა ლო­მი­ძე ახ­სე­ნე, ის შენი ბი­ძაა, დე­დის ძმა, რა როლი აქვს მას შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ჩვენ სამი ძმა ვართ - მე, ირაკ­ლი და რატი. 12 წლის ვი­ყა­ვი, მამა რომ გარ­და­იც­ვა­ლა. მკა­ფი­ოდ მახ­სოვს ის დღე - მე და ირაკ­ლის ერთ ოთახ­ში გვე­ძი­ნა, სა­დაც შე­მო­ვიდ­ნენ - ნი­კუ­შა, ნი­კუ­შას მამა, ნუგ­ზა­რი პაპა (მა­მა­ჩემ­საც ნუგ­ზა­რი ერ­ქვა), ორი­ვე ტი­რო­და და გვი­თხრეს, რომ მა­მაჩ­ვე­ნი აღარ იყო... იმის შემ­დეგ ნიკა იყო ერ­თა­დერ­თი მა­მა­კა­ცი, ვის­გა­ნაც ძმე­ბი მა­გა­ლითს ვი­ღებ­დით. რაც უფრო დიდ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევ­და, მით უფრო იწევ­და ჩემ­თვის ზე­მოთ „პლან­კა“ და ასეა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა... მამა არ გვყავ­და, მაგ­რამ გვყავ­და ნი­კუ­შა, თუ რამე გვი­ჭირ­და, მას­თან მივ­დი­ო­დით, სულ გვერ­დში გვედ­გა. მისი მად­ლო­ბე­ლი ვიქ­ნე­ბი სულ, უდი­დე­სი სამ­სა­ხუ­რი გაგ­ვი­წია, ნი­კუ­შა ლო­მი­ძე არის კაცი, ვინც სამი ძმა გაგვზარ­და. ჩვე­ნი უფ­რო­სი ძმა­ცაა და მა­მაც. მისი წყა­ლო­ბით ბევრ კარგ რა­მეს ვე­ზი­ა­რე. ნიკა რომ არა, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­შიც ვერ მოვხდე­ბო­დი.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას აპი­რებ?

- მე­თხუტ­მე­ტე წე­ლია, აქ ვარ. სულ ეს კი­თხვა მა­წუ­ხებს - ვა­პი­რებ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას? ერთხელ ვცა­დე კი­დეც, - სამი თვე ვი­ცხოვ­რე, მე­ო­რედ კი­დევ რა­ღაც პე­რი­ო­დი დავ­რჩი, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად ვერ აე­წყო ჩემი სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა. არ ვიცი, ვა­პი­რებ, თუ არა... არ არ­სე­ბობს ჩემ­თვის მხო­ლოდ ერთი ქვე­ყა­ნა, - სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ ვარ, უკ­რა­ი­ნის ნოს­ტალ­გია მაქვს, უკ­რა­ი­ნა­ში - სა­ქარ­თვე­ლო­სი. ჩემი გან­ვლი­ლი წლე­ბის ფონ­ზე ერთი სამ­შობ­ლო ვერ მექ­ნე­ბა და მხო­ლოდ ერთ ქვე­ყა­ნა­ში ვერ ვი­ცხოვ­რებ. ამი­ტომ მაქვს ორი სამ­შობ­ლო... სა­ერ­თოდ რა აზრი აქვს, ერთ ად­გი­ლას ცხოვ­რე­ბას? დე­და­მი­წა პა­ტა­რაა და უნდა ვი­მოძ­რა­ოთ ყველ­გან. მე არც ქარ­თვე­ლი ვარ და არც უკ­რა­ი­ნე­ლი - უბ­რა­ლოდ, დე­და­მი­წე­ლი ვარ...