თე­ატ­რი ჩვენ­ში ბევ­რს უყ­ვარს, მაგ­რამ ისე რო­გორც ლიკა დგე­ბუ­ა­ძეს, ალ­ბათ იშ­ვი­ა­თია. ის, ბოლო ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით თუკი რა­ი­მე სპექ­ტაკ­ლი დად­გმუ­ლა, ყვე­ლას პრე­მი­ე­რა­ზე ყო­ფი­ლა და მე­ტიც, თი­თო­ე­ულ­ზე რამ­დენ­ჯერ­მეც. ამ­ბობს, რომ არის მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რო­მელ­საც თე­ატ­რი ცხოვ­რე­ბას უმ­სუ­ბუ­ქებს. ირ­გვლივ ცოტა ადა­მი­ა­ნი ეგუ­ლე­ბა, ვინც თე­ატ­რი­სა და მსა­ხი­ო­ბე­ბის პრობ­ლე­მე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბით ცხოვ­რობ­დეს და სა­კუ­თა­რი თავი სწო­რედ ასეთ მა­ყუ­რებ­ლად მი­აჩ­ნია.

ყვე­ლა პრე­მი­ე­რის წინ მსა­ხი­ო­ბე­ბი­ვით ემ­ზა­დე­ბა, კი­თხუ­ლობს პი­ე­სას, ეს­წრე­ბა რე­პე­ტი­ცი­ებს, „პრა­გონს“, ხში­რად სპექ­ტაკ­ლი იმ­დენ­ჯერ აქვს ნა­ნა­ხი, რომ მხო­ლოდ „პაკ­ლო­ნის­თვი­საც“ მი­სუ­ლა თე­ატ­რში... ბო­ლოს უკვე სპექ­ტაკ­ლი ზე­პი­რად იცის და მხო­ლოდ მა­ყუ­რებ­ლის რე­აქ­ცი­ას აკ­ვირ­დე­ბა.

ქალ­ბა­ტონ ლი­კას ახლო მე­გობ­რო­ბა აკავ­ში­რებს ცნო­ბილ და ნაკ­ლე­ბად ცნო­ბილ მსა­ხი­ო­ბებ­თან, რე­ჟი­სო­რებ­თან, დრა­მა­ტურ­გებ­თან, კრი­ტი­კო­სებ­თან, სცე­ნის მუ­შებ­თან. თე­ატ­რი მისი მე­ო­რე სახ­ლია, ამ სამ­ყა­როს თავ­და­დე­ბუ­ლი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია და მას­თან ბევ­რი და­უ­ვი­წყა­რი მო­გო­ნე­ბაც აკავ­ში­რებს.

თუმ­ცა ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი მხო­ლოდ თე­ატ­რის მოყ­ვა­რუ­ლი არ არის, უყ­ვარს ჯაზი, კინო, პო­ე­ზია (ლექ­სებს თვი­თო­ნაც წერს) და სა­ერ­თოდ, ხე­ლოვ­ნე­ბა.

ასევე დაგაინტერესებთ

11:33 / 06-11-2018

როგორი იყო დები იშხნელების დიდი ოჯახი და რას საქმიანობენ მათი შთამომავლები - ეკა გორთამაშვილი ლეგენდარულ ბებიას იხსენებს

- ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა მაქვს გავ­ლი­ლი, მი­მაჩ­ნია, რომ გა­მი­მარ­თლა, რად­გა­ნაც ბევ­რის ხვედ­რი არ არის პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქო­ნო­და და ჰქონ­დეს ადა­მი­ა­ნებ­თან, რომ­ლე­ბიც ხალ­ხს უყ­ვარს, სცე­ნი­სა თუ კი­ნოს დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი მო­ღავ­წე­ე­ბი არი­ან.

როცა უგუ­ნე­ბოდ ვარ, თე­ატ­რში მა­ინც მივ­დი­ვარ, სა­დაც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ვი­თი­შე­ბი, ჩემს სამ­ყა­რო­ში, სპექ­ტაკლში ვარ ჩაფ­ლუ­ლი...

- სა­ი­დან და რო­გორ და­ი­წყო ეს სიყ­ვა­რუ­ლი?

- პლე­ხა­ნოვ­ზე ვცხოვ­რობ­დი, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი ჩვენს სახ­ლთან ახ­ლოს იყო. დე­დას ერთი კლა­სე­ლი, კო­ლია ბურ­ბუ­თაშ­ვი­ლი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და, თე­ატ­რში რომ მივ­დი­ო­დი, მისი სა­ხით ნაც­ნო­ბი მხვდე­ბო­და და ამას­თან, ბავ­შვს სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და, კუ­ლი­სებ­ში შევ­სუ­ლი­ყა­ვი... თე­ატ­რის გზა­ზე, იქვე კა­მოს ქუ­ჩა­ზე სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ან­საც ვხვდე­ბო­დი. რომ და­ვი­ნა­ხავ­დი, ვჩერ­დე­ბო­დი და გე­ნი­ა­ლურ მსა­ხი­ობს ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი, რო­მე­ლიც იქვე ცხოვ­რობ­და და თა­ვად სხვებს უყუ­რებ­და ხოლ­მე. მსგავ­სი თვა­ლე­ბი არც მი­ნა­ხავს, - ცის­ფე­რი, მო­ცი­ნა­რი... მახ­სოვს ასე­ვე კაკო კვან­ტა­ლი­ა­ნი, შალ­ვა ღამ­ბა­ში­ძე, ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე...

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ოჯახ­ზე ბევ­რი რამ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი - დე­ი­და­ჩე­მის კლა­სე­ლი იყო და მე­ნა­თე­სა­ვე­ბო­და კი­დეც დოდო ჭი­ჭი­ნა­ძე, ედი­შერ მა­ღა­ლაშ­ვი­ლიც მათი კლა­სე­ლის მე­უღ­ლე იყო, ამი­ტომ, ამ ადა­მი­ა­ნებს ოჯა­ხურ გა­რე­მო­შიც ვხვდე­ბო­დი ხოლ­მე...

გა­ვი­და დრო და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბებს ძა­ლი­ან და­ვუ­ახ­ლოვ­დი... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცეს­მა (რო­მე­ლიც „ფა­ტი­მა­ში“ გა­და­ი­ღეს და გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი მისი რო­ლით, მერე „დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­ში“ ნა­თა­მა­შე­ბი გი­ორ­გი მე­ფის რო­ლით), პატ­რი­არ­ქის აღ­საყ­დრე­ბა­ზე მე და გუ­რან­და წაგ­ვიყ­ვა­ნა... გუ­რან­და უკვე შემ­დგომ წლებ­ში, სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე, ჩემი ოჯა­ხის წევ­რი გახ­და...

რაც შე­ე­ხე­ბა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრს, 5 წლის ვი­ყა­ვი, იქ პირ­ვე­ლად რომ მოვ­ხვდი. თე­ატ­რში მა­მი­დას მე­გო­ბა­რი, ნი­ნი­კა ლომ­სა­ძე მუ­შა­ობ­და და ყვე­ლა სპექ­ტაკლზე მისი დახ­მა­რე­ბით, იქ ვი­ყა­ვი, თუ დარ­ბაზ­ში ად­გი­ლი არ იყო, კუ­ლი­სებ­ში ვი­დე­ქი, წარ­მოდ­გე­ნას ისე ვუ­ყუ­რებ­დი... ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძე ბა­ბუ­ას მო­ნათ­ლუ­ლი გახ­ლდათ. თა­ვა­დის ქალი მო­ვი­დაო, - ჩემ­ზე იტყო­და ხოლ­მე... რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში თე­ატ­რა­ლურ წრე­ზე მი­ვე­დი, მე და გოგი თო­და­ძე (მო­მა­ვალ­ში რე­ჟი­სო­რი) სცე­ნა­ზე ერ­თად ვი­დე­ქით. ჩვე­ნი მას­წავ­ლე­ბე­ლი თე­მურ ჩხე­ი­ძის მამა, რე­ჟი­სო­რი ბი­ჭი­კო ჩხე­ი­ძე იყო. მერე კინო-ტე­ლე­ლა­ბო­რა­ტო­რია გა­იხ­სნა და ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რი ლერი არ­ცი­ვა­ძე იყო ჩვე­ნი (ირაკ­ლი ტრი­პოლ­სკი, ბი­ძი­ნა ჩხე­ი­ძე, საშ­კა იო­სე­ლი­ა­ნი, ვოვა ფან­გა­ნი) პე­და­გო­გი. სა­სახ­ლის კედ­ლებ­ში სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბი მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი, დღე­სას­წა­უ­ლი­ვით სა­ღა­მო­ებს ვმარ­თავ­დით. პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე ჩვენ­თვის და სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა ბავ­შვის­თვის ასე­თი ფე­რა­დი დღე­ე­ბის მომ­წყო­ბი იყო.

- დრამ­წრე­ზეც გივ­ლი­ათ, - მსა­ხი­ო­ბი რა­ტომ არ გახ­დით?

- მე უფრო სცე­ნა­რის­ტო­ბა და რე­ჟი­სო­რო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­მა­ჩემ­მა მა­შინ­დე­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტის გამო, "თავი მო­იკ­ლა", - „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ რო­გორ უნდა ჩა­ა­ბა­როო... იშხნე­ლე­ბის ერთ-ერთი დის, ვა­ლენ­ტი­ნას შთა­მო­მა­ვა­ლი ვარ, მა­მის დედა იყო და მა­მა­ჩემს ჩემი „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ სწავ­ლა წარ­მო­უდ­გენ­ლად მი­აჩ­ნდა. შემ­დეგ თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე და­სავ­ლეთ ევ­რო­პი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის ფა­კულ­ტეტ­ზე, პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­ლო­გი ვარ.

- ე.ი. დები იშხნე­ლე­ბი თქვე­ნი ბე­ბი­ე­ბი იყ­ვნენ?

- კი, სულ 12-ნი იყ­ვნენ - 7 და 5 - ძმა. ვა­ლენ­ტი­ნა ბე­ბია ულა­მა­ზე­სი ქალი იყო, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ლა­მა­ზი... პირ­ვე­ლი ქმა­რი ახვლე­დი­ა­ნი ჰყავ­და და ქმარ­თან ერ­თად თე­ატ­რში, ლო­ჟა­ში რომ იჯდა და სპექ­ტაკლს უყუ­რებ­და, ბა­ბუ­ა­ჩემ­მა ქმარს გვერ­დი­დან მოს­ტა­ცა. ვა­ლენ­ტი­ნას იმ დრო­ის­თვის ერთი შვი­ლი ჰყავ­და. ბა­ბუა შოთა დგე­ბუ­ა­ძე სე­ნა­კის სამ­ხედ­რო კო­მი­სა­რი გახ­ლდათ, ისიც ულა­მა­ზე­სი კაცი იყო. თან, ჭი­და­ობ­და და ყვე­ლას უგებ­და...

ერთხელ წი­თე­ლა ბა­ტო­ნე­ბი შემ­ხვდა, თვა­ლე­ბი „ამე­კე­რა“, ვე­ღარ ვი­ხე­დე­ბო­დი და რომ ვიღ­ვი­ძებ­დი, ბე­ბი­ე­ბი ჩემს სა­წოლ­თან ის­ხდნენ და ჩემს ბა­ტო­ნებს უმ­ღე­როდ­ნენ...

ასე­თი ეპი­ზო­დიც მახ­სოვს, რო­მე­ლიც დათო დო­ი­აშ­ვი­ლის მა­მის წიგნ­ში მოხ­ვდა: „მე პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ბე­ბი­ას­თან, კა­მოს ქუ­ჩა­ზე სულ მო­დი­ო­და გა­ლა­კტი­ო­ნი, ბო­ლოს მახ­სოვს მთვრა­ლი იყო, ოთხნახ­ვრე­ტი­ა­ნი, უზარ­მა­ზა­რი ღი­ლე­ბით, გუ­ლის­პირ­თან ერთი აკ­ლდა და ძაფი იყო ჩა­მოგ­რძე­ლე­ბუ­ლი... ერთხელ ბე­ბი­ამ სა­დღაც წა­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც ძა­ლი­ან ბევ­რი ხალ­ხი, ბევ­რი ყვა­ვი­ლი იყო და მეს­მო­და სი­ტყვე­ბი - გა­ლა­კტი­ო­ნის გას­ვე­ნე­ბა, მაგ­რამ არ მეს­მო­და, რა იყო გას­ვე­ნე­ბა, სიკ­ვდი­ლი რა­ღაც ზე­ი­მი მე­გო­ნა, ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა­ტომ ტი­როდ­ნენ.

გა­ლა­კტი­ო­ნის ხსე­ნე­ბა­ზე მუ­დამ ასე მე­მარ­თე­ბა: ვხე­დავ - აწყვე­ტილ კი­ლო­ი­ან პალ­ტოს, ხალ­ხს და ყვა­ვი­ლებს“...

- ვიცი, რომ „თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფის“ და­არ­სე­ბის დღი­დან, მისი აქ­ტი­უ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლიც ხართ...

- 90-იან წლებ­ში ჭო­ლას, ლე­ვან წუ­ლა­ძის აქ­ტი­უ­რი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბით, რუს­თა­ველ­ზე „თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი“ გა­იხ­სნა. ეს იყო ჩემი მე­ო­რე სახ­ლი. სპექ­ტაკ­ლი არ დად­გმუ­ლა, რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, სკამს მახ­ვედ­რებ­დნენ. მერე მსა­ხი­ობ­მა გი­ორ­გი გო­გიშ­ვილ­მა იმე­რუ­ლი აქ­ცენ­ტით მი­თხრა - „ლიკა დე­ი­და, მაგი უნდა მო­ხერ­ხო და შე­ნია, მეტი არა­ვი­სი არა­აო“. იმ პე­რი­ოდ­ში მო­ქა­ლა­ქე­თა კავ­ში­რის სო­ცი­ა­ლურ ინი­ცი­ა­ტი­ვა­თა ცენ­ტრი მქონ­და, იმ ცენ­ტრის დახ­მა­რე­ბით და ისე­დაც ამ ნი­ჭი­ე­რი ახა­ლაზ­რდე­ბის­თვის დე­დის ფუნ­ქცია მქონ­და შე­თავ­სე­ბუ­ლი. რო­გორც შე­მეძ­ლო, ვეხ­მა­რე­ბო­დი, რად­გა­ნაც მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რო­გო­რი რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო. სა­ერ­თოდ, ბევ­რი შვი­ლო­ბი­ლი მყავს და მათ შო­რის, „სარ­და­ფის“ მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან. მერე „ვა­კის სარ­დაფ­ში“ რომ გად­მო­ვიდ­ნენ, რა­ღაც პრობ­ლე­მე­ბი იყო, მთავ­რო­ბა­ში ვი­ღა­ცე­ბი იმ თე­ატ­რის გახ­სნის წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი იყ­ვნენ, მაგ­რამ ამ საქ­მე­შიც და­ვეხ­მა­რე.

მათ­თან რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზეც მივ­დი­ვარ, იმ დღეს ჭო­ლას „კრე­ი­ცე­რის სო­ნა­ტის“ პრე­მი­ე­რა ჰქონ­და და „პრა­გონ­ზე“ მი­ვე­დი, - აბა, ახლა ყვე­ლამ კარ­გად ითა­მა­შეთ, ლიკა დე­ი­დაა მო­სუ­ლი - მსა­ხი­ო­ბებს უთხრა ჭო­ლამ. ან­გა­რიშს მი­წე­ვენ, სცე­ნი­დან რეპ­ლი­კე­ბით მე­პა­სუ­ხე­ბი­ან კი­დეც - დუ­ტას ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, იქ რომ ვმჯდარ­ვარ და მერე ის რეპ­ლი­კე­ბი სპექ­ტაკლშიც ჩა­უს­ვამთ...

„მუს­კო­მე­დი­ა­შიც“ ჩემი სკა­მი მქონ­და, უფ­რო­სი თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბებ­თან ვმე­გობ­რობ­დი, მათი სპექ­ტაკ­ლე­ბი ზე­პი­რად ვი­ცო­დი... კომ­პო­ზი­ტო­რებ­თან, პო­ე­ტებ­თან, მწერ­ლებ­თან ცალ­კე ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მათ შო­რის, - პეტ­რე გუ­ზინ­სკის­თან, შოთა მი­ლო­რა­ვას­თან, გი­ორ­გი ცა­ბა­ძეს­თან, ჯანო კა­ხი­ძეს­თან, მი­ხე­ილ ქვლი­ვი­ძეს­თან, თა­მაზ და ოთარ ჭი­ლა­ძე­ებ­თან...

ხომ ვამ­ბობ, ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა-მეთ­ქი... ამას­თან, ჩემი კლა­სე­ლე­ბი იყ­ვნენ - ზუ­რი­კო (ირაკ­ლის ძე) აბა­ში­ძე, თა­თუ­ლი დო­ლი­ძე, ირაკ­ლი ტრი­პოლ­სკი, რომ­ლის და­ბა­დე­ბის დღეს, ყო­ველ წელს მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბო­დით, რად­გა­ნაც მა­მა­მი­სი იაშა ბი­ძია, რო­მე­ლიც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი იყო, მო­სუ­ლი­ყო და ხინ­კა­ლი გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. მას თან მოჰ­ყვე­ბოდ­ნენ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის გე­ნი­ა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი - გოგი გე­ლო­ვა­ნი და ირაკ­ლი უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი... ახლა ამ ყვე­ლა­ფერს რომ ვიხ­სე­ნებ, თით­ქოს სუნ­თქვა მი­ჩერ­დე­ბა და ვფიქ­რობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ნუთუ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მარ­თლა იყო-მეთ­ქი?!.

- რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მო­გო­ნე­ბე­ბი­დან რას გა­იხ­სე­ნებთ?

- თე­ატ­რში მი­სულს რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე მე­უბ­ნე­ბო­და - აქ შენი სკა­მი უნდა და­გიდ­გა­თო... ბა­ტონ რა­მაზს სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რის გრძნო­ბა ჰქონ­და, რომ უს­მენ­დი, გინ­დო­და, მისი ყვე­ლა სი­ტყვა ჩა­გე­წე­რა. „ხა­ნუ­მას“ თა­მა­შის წინ, კუ­ლი­სებ­ში ერო­სის და რა­მა­ზის ლა­პა­რა­კი ეს ცალ­კე სპექ­ტაკ­ლი იყო, სა­ო­ცა­რი ექ­სპრომ­ტე­ბი ჰქონ­დათ, სა­ო­ცარ რა­ღა­ცებს ამ­ბობ­დნენ... 1976 წელს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში „კავ­კა­სი­უ­რი ცარ­ცის წრის“ პრე­მი­ე­რა შედ­გა. ბი­ლე­თე­ბი წი­ნას­წარ მქონ­და აღე­ბუ­ლი და წარ­მოდ­გე­ნა­ზე, რა თქმა უნდა, მოვ­ხვდი, ჩემს მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს კი არ გა­უ­მარ­თლა, ამი­ტომ, სა­ნამ არ დას­რულ­და, გა­რეთ მე­ლო­დე­ბო­და. იმ დღის მერე, „კავ­კა­სი­უ­რი“ რამ­დენ­ჯე­რაც და­იდ­გა, ეს წარ­მოდ­გე­ნა, იმ­დენ­ჯერ მაქვს ნა­ნა­ხი. ბო­ლოს სპექ­ტაკლზე მხო­ლოდ „პაკ­ლონ­ზე“ მივ­დი­ო­დი, რაც მუდ­მი­ვად დღე­სას­წა­უ­ლი იყო. ფეხ­ზე ვმდგარ­ვარ და ისეც მი­ყუ­რე­ბია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა წარ­მოდ­გე­ნა ზე­პი­რად ვიცი, მა­ინც ისე ვუ­ყუ­რებ, რო­გორც პირ­ველს...

- მი­თხა­რით, რომ სპექ­ტაკ­ლებს უცხო­ეთ­შიც ეს­წრე­ბით...

- წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მი­ლან­ში რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი ჩა­დის, მაგ­რამ ცო­ტას უჩ­ნდე­ბა ლა სკა­ლა­ში მის­ვლის სურ­ვი­ლი. წელს მი­ლან­ში რომ მოვ­ხვდი, ლა სკა­ლას მო­ნა­ხუ­ლე­ბი­სას ვი­ტი­რე, ისე­თი ემო­ცი­უ­რი იყო ჩემ­თვის იქა­უ­რო­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა. მოკ­ლედ, მსა­ხი­ო­ბე­ბი თე­ატ­რის მტვერს რომ შე­ი­სუნ­თქა­ვენ და მერე ამ მტვრით ავად­დე­ბი­ან, მეც ასე ვარ... პან­დე­მი­ის პე­რი­ო­დი იმი­ტომ გა­მი­ჭირ­და, რომ თე­ატ­რში ვერ მივ­დი­ო­დი. თუმ­ცა თე­ატ­რებ­მა ღია ცის­ქვეშ რომ გა­მარ­თეს წარ­მოდ­გე­ნე­ბი, და­ვეს­წა­რი, მა­გას რო­გორ გა­მოვ­ტო­ვებ­დი?!

წელს ბარ­სე­ლო­ნა­შიც გახ­ლდით და ისე და­ემ­თხვა, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრს იქ სპექ­ტაკ­ლი „ქა­ლე­ბი“ ჰქონ­და წა­ღე­ბუ­ლი. ეს ინ­ფორ­მა­ცია ეს­პა­ნეთ­ში გა­ვი­გე, თე­ატ­რი ქა­ლა­ქი­დან შორს იყო, მაგ­რამ ტაქ­სი გა­ვა­ჩე­რე და წარ­მოდ­გე­ნა­ზე მი­ვე­დი. კუ­ლი­სებ­ში რომ შე­ვე­დი, რე­პე­ტი­ცია მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, რომ და­მი­ნა­ხეს მსა­ხი­ო­ბებ­მა, გა­ოც­დნენ... სა­ზღვარ­გა­რეთ რომ ეს­წრე­ბი შენი საყ­ვა­რე­ლი თე­ატ­რე­ბის სპექ­ტაკ­ლებს, ეს კი­დევ სხვა რამ არის. კი­დევ სხვა დრო­საც აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ ამა თუ იმ თე­ატ­რის გას­ტრო­ლე­ბი­სას უცხო­ეთ­ში მათ სპექ­ტაკ­ლებ­ზე... მოკ­ლედ, თე­ატ­რის ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ და ვი­მე­ო­რებ, თე­ატ­რი ჩემი ცხოვ­რე­ბაა! კახი კავ­სა­ძეს ასე­თი წე­რი­ლი მივ­წე­რე: ...ნა­ნა­ხი მაქვს თქვე­ნი ყვე­ლა სპექ­ტაკ­ლი, ფილ­მი, თქვენ მიერ გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი... რო­დე­საც ვნა­ხე ნანა ჯა­ნე­ლი­ძის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მი, სა­დაც აკა­კი ვა­სა­ძის დას­მულ კი­თხვას იმე­ო­რებ­დით - „ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის“?! მინ­და, გი­თხრათ, თუ იქ თე­ატ­რი არის, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვიქ­ნე­ბი თქვე­ნი მა­ყუ­რე­ბე­ლი. რომ წა­უ­კი­თხავს, - წე­რილ­მა შემძრაო - უთ­ქვამს ბა­ტონ კა­ხის.

მოკ­ლედ, და­უს­რუ­ლებ­ლად შე­მიძ­ლია თე­ატრზე და თე­ატ­რებ­ზე სა­უ­ბა­რი - სო­ხუ­მის, გრი­ბო­ე­დო­ვის, სა­მე­ფო უბ­ნის...

- თქვენ რო­მელ როლს ითა­მა­შებ­დით?

- არც ერთს, - მე სა­პა­ტიო მა­ყუ­რებ­ლის სტა­ტუ­სი მაქვს...

- ბევ­რმა ალ­ბათ არც იცის, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქალი ფერ­მე­რის - ნინო ზამ­ბა­ხი­ძის დედა ხართ... ოჯა­ხის წევ­რე­ბი - შვი­ლი და მე­უღ­ლეც ყო­ველ­თვის ხელს გი­წყობ­დნენ, რომ საყ­ვა­რე­ლი გა­ტა­ცე­ბის­თვის ამ­დე­ნი დრო და­გეთ­მოთ.

- კი, ნამ­დვი­ლად... ნი­ნოს ხში­რად ეუბ­ნე­ბი­ან - ბევ­რი ნინო ზამ­ბა­ხი­ძე სა­ქარ­თვე­ლო­სო. მე ვხუმ­რობ ხოლ­მე - მე არ მე­კი­თხე­ბი­ან-მეთ­ქი? ნინო რომ ასე­თია, ჩემი მე­უღ­ლის დიდი დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ცაა. ლა­ზა­რე ზამ­ბა­ხი­ძე მა­თე­მა­ტი­კო­სი იყო, უნი­კა­ლუ­რი შემ­თხვე­ვა იყო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ის­ტო­რი­ა­ში, რომ 28 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ­ჩე­ვით იყო მე­ქა­ნი­კა-მა­თე­მა­ტი­კის ფა­კულ­ტე­ტის დე­კა­ნი, პრო­ფე­სო­რი... გვერ­დით სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი მყავ­და, რო­მე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ, ადრე წა­ვი­და... ნინო კი მარ­თლაც სა­უ­ცხოო შვი­ლია...