ქა­ლებ­ზე ძა­ლა­დო­ბი­სა და მისი ყვე­ლა­ზე მძი­მე ფორ­მის - ფე­მი­ცი­დის შე­სა­ხებ ის­ტო­რი­ე­ბი, სამ­წუ­ხა­როდ, საკ­მა­ოდ გახ­შირ­და. ერ­თის მხრივ, მო­ძა­ლა­დის მიერ ქა­ლის ჩაგ­ვრა, მე­ო­რე მხრივ კი, თა­ვად ქა­ლის უსა­ზღვრო "მოთ­მი­ნე­ბა", შე­საძ­ლოა, ფა­ტა­ლუ­რად დას­რულ­დეს.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი ქალი გა­მო­სა­ვალს ვერ პო­უ­ლობს, არი­ან გა­დარ­ჩე­ნი­ლე­ბიც, რო­მელ­თაც სიკ­ვდილს თვა­ლებ­ში ჩა­ხე­დეს. AMBEBI.GE დღეს სწო­რედ ამ ქა­ლე­ბის ის­ტო­რი­ებს გი­ამ­ბობთ, მათ­გან ერთ-ერ­თმა ანო­ნი­მად დარ­ჩე­ნა ისურ­ვა.

ნანა გო­გა­ლა­ძის ამ­ბა­ვი 3 წლის წინ მოხ­და. მე­უღ­ლე ახა­ლი წლის ღა­მეს ყელ­ში წვდა და მისი დახ­რჩო­ბა სცა­და. ქალ­მა თავ­დაც­ვის მიზ­ნით ქმა­რი და­ნით დაჭ­რა, რის შემ­დე­გაც ბრა­ლი ჯან­მრთე­ლო­ბის გან­ზრახ და­ზი­ა­ნე­ბის მუხ­ლით წა­უ­ყე­ნეს.

- ყვე­ლა­ზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე ეჭ­ვი­ა­ნობ­და. შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცას უბ­რა­ლოდ შე­მო­ე­ხე­და და მა­შინ­ვე იწყე­ბო­და: რა­ტომ შე­მოგ­ხე­და? შენ რა­ტომ გა­ხე­დე? და ა.შ. ხან­და­ხან ძა­ლი­ან მშვი­დი და წყნა­რი იყო, მაგ­რამ შემ­დეგ ნარ­კო­ტი­კე­ბის მი­ღე­ბა და­ი­წყო, შეყ­ვა აზარ­ტულ თა­მა­შებს... აგ­რე­სი­უ­ლად ლა­პა­რა­კობ­და, ყო­ველ­თვის ბინ­ძუ­რი ენით, 3 სი­ტყვი­დან ორი - გი­ნე­ბა იყო.

ასევე დაგაინტერესებთ

12:05 / 21-04-2020

"ქმარი მოთამაშეა... ონლაინ გაკვეთილის დროს, გაღიზიანებულმა მოსწავლეების თვალწინ მაგინა" - ოჯახური ძალადობა იზოლაციის დროს

უაზ­რო ეჭ­ვი­ა­ნო­ბამ, ნარ­კო­ტი­კებ­მა და თა­მა­შებ­მა ადა­მი­ა­ნი შეც­ვა­ლა და ვერც კი აღ­გი­წერთ - რო­გორ. თა­ვი­დან დარ­ტყმა­ზე თავს იკა­ვებ­და, თუმ­ცა მერე და მერე... შე­იძ­ლე­ბა, ეს იმი­ტომ, რომ მე ვცდი­ლობ­დი გავ­ჩუ­მე­ბუ­ლი­ყა­ვი, სი­ტუ­ა­ცია გა­მე­ნე­იტ­რა­ლე­ბი­ნა, ბავ­შვებს თავი ცოტა უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ეგ­რძნოთ და ძა­ლი­ან არ შე­ში­ნე­ბო­დათ. ალ­ბათ, ამა­ნაც იმოქ­მე­და - ჩემი მხრი­დან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას ვერ ხე­დავ­და და იფიქ­რა, გამ­დი­სო.

რა­ტომ ვით­მენ­დი? ჩემი ორი­ვე მშო­ბე­ლი გარ­დაც­ვლი­ლია, დე­დი­სერ­თა ვარ, სახ­ლი არ მაქვს და ესეც ფაქ­ტო­რი იყო - ქმა­რი სულ იმას მი­ნერ­გავ­და, ჩემ იქით გზა არ გაქვს, სად წახ­ვალ, ვის რაში სჭირ­დე­ბი 2 ბავ­შვით, მარ­ტო­ხე­ლა ხარ, დამ­ხმა­რე შენ არ გყავ­სო

ისე­თი გავ­ლე­ნის ქვეშ მო­მაქ­ცია, მეც ვფიქ­რობ­დი, რომ მის გა­რე­შე მარ­თლაც და­ვი­კარ­გე­ბო­დი. ბავ­შვებს რა ვა­ჭა­მო, ქირა რო­გორ გა­და­ვი­ხა­დო - ყვე­ლა­ფე­რი თავ­ში ჩა­მე­ბეჭ­და, მე­გო­ნა მის გა­რე­შე არა­რა­ო­ბა ვი­ყა­ვი და არც არა­ფე­რი შე­მეძ­ლო" - იხ­სე­ნებს AMBEBI.GE-სთან ნანა გო­გა­ლა­ძე.

ახა­ლი წლის ღა­მეს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ძა­ლა­დო­ბა ფი­ზი­კურ­მა შეც­ვა­ლა. რო­გორც რეს­პონ­დენ­ტი ყვე­ბა, მე­უღ­ლის გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზარს მოყ­ვა - ქალს პირ­ველ­მა მე­უღ­ლემ და­უ­რე­კა, რომ შვი­ლე­ბის­თვის ახა­ლი წელი მი­ე­ლო­ცა:

- ჩემ­მა პირ­ველ­მა ქმარ­მა და შვი­ლებ­მა და­ახ­ლო­ე­ბით, 5 წუთი ისა­უბ­რეს. ბავ­შვებ­მა მა­მას მი­უ­ლო­ცეს, ფუ­ლის გა­მოგ­ზავ­ნის­თვის მად­ლო­ბა გა­და­უ­ხა­დეს, ცოტა იჭო­რა­ვეს. მერე ბავ­შვე­ბი და­ვაწ­ვი­ნე და მეც და­სა­ძი­ნებ­ლად დავ­წე­ქი. არ ვიცი, ჩემს ქმარს "ლომ­კა" ჰქონ­და თუ რაში იყო საქ­მე, მაგ­რამ ოთახ­ში შე­მო­ვი­და, ტე­ლე­ფო­ნი აიღო და და­რე­კი­ლი რომ ნახა, და­ი­წყო, 5 წუთი რაზე ილა­პა­რა­კე­თო (სა­ერ­თოდ, პირ­ვე­ლი ქმა­რი აქ არც არის, სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რობს).

ვუ­თხა­რი, ის ჩემი შვი­ლე­ბის მა­მაა, ბავ­შვე­ბი ელა­პა­რაკ­ნენ, მაგ­რამ მეც რომ მე­ლა­პა­რა­კა, რა მოხ­დე­ბო­და მეთ­ქი?! მომ­ვარ­და, და­ამ­ტვრია ყვე­ლა­ფე­რი, ჩემი გა­გუდ­ვა და­ი­წყო... სა­წოლ­ზე ვეგ­დე, მკერ­დზე ფეხი მო­მა­ჭი­რა, დაბ­ჯე­ნი­ლი ჰქონ­და და ხე­ლე­ბით მგუ­დავ­და.

როცა მგუ­დავ­და, ვე­რა­ფერს ვფიქ­რობ­დი, მხო­ლოდ ის ვი­ცო­დი, რომ გრძნო­ბას ვკარ­გავ­დი. ის მახ­სოვ­და, რომ დე­და­ჩე­მი ფუ­ლის გამო მოკ­ლეს, თბი­ლის­ში ბინა გავ­ყი­დეთ და სწო­რედ იმ ფუ­ლის გამო და­ახ­რჩვეს... მარ­ტო ის აზ­რი­ღა მქონ­და თავ­ში, რომ მე არ უნდა მოვმკვდა­რი­ყა­ვი და იგი­ვე არ უნდა გა­ნე­ცა­დათ ჩემს შვი­ლებს, რაც მე დე­დის და­კარ­გვის გამო გა­მო­ვი­ა­რე.

ჩემი ბიჭი მა­შინ 10 წლის იყო, მო­ას­წრო გას­ვლა და მე­ზო­ბელს და­უ­ძა­ხა. შემ­დეგ და­ვუ­რე­კე 112-ს და პო­ლი­ცია გა­მო­ვი­ძა­ხე. ამან უფრო გა­ამ­წა­რა, კი­დევ გა­მო­ი­წია ჩემ­კენ და ზუს­ტად მა­შინ, თა­ვის დაც­ვის მიზ­ნით სამ­ზა­რე­უ­ლოს და­ნით მხარ­ში დავ­ჭე­რი" - ყვე­ბა გო­გა­ლა­ძე.

"სა­ფა­რის" ად­ვო­კატ­თან ერ­თად ხან­გრძლი­ვი ბრძო­ლის შემ­დეგ, ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლი ქა­ლის მი­მართ გა­მა­მარ­თლე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნი გა­მო­ი­ტა­ნეს. სა­ნამ პრო­ცე­სი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, შან­ტა­ჟის შე­დე­გად, ქალ­მა მე­უღ­ლეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა კვლავ აღად­გი­ნა.

- ვი­ფიქ­რე, სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სის დამ­თავ­რე­ბამ­დე შე­რი­გე­ბა აჯო­ბებ­და. იყო მუ­ქა­რე­ბი - "თუ ჩემ­თან არ იქ­ნე­ბი, შენს თავს და­ვა­ჭე­რი­ნებ", "სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბა მო­გი­წევს", "მოგ­კლავ" - მარ­თლაც ძა­ლი­ან შე­მე­შინ­და. თა­ვი­დან თვა­ლებ­ში შე­მომ­ყუ­რებ­და, შენ შე­მო­გევ­ლე, შენ გე­ნაც­ვა­ლეო, თუმ­ცა, მერე ისევ ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე და­ი­წყო იგი­ვე - გი­ნე­ბა, შუ­ა­ღა­მი­სას ხელი მკრა და გა­რეთ გა­მოგ­ვყა­რა მე და ჩემი ბავ­შვე­ბი. როცა 112-ს ისევ და­ვუ­რე­კე, ამ­ჯე­რად ძა­ლი­ან მალე მო­ვიდ­ნენ, შე­მა­კა­ვე­ბე­ლი ორ­დე­რი გა­მო­უ­წე­რეს, ახლა არ აქვს უფ­ლე­ბა სა­ერ­თოდ შე­მე­ხოს და მის წი­ნა­აღ­მდეგ ოჯა­ხუ­რი ძა­ლა­დო­ბის მუხ­ლი­თაა საქ­მე აღ­ძრუ­ლი. იმის მერე არც მი­ნა­ხავს...

ჩემ­მა ად­ვო­კატ­მა, ელი­სო რუ­ხა­ძემ გა­მაგ­ზავ­ნა ფსი­ქო­ლოგ­თან. საკ­მა­ოდ დიდი ხანი დავ­დი­ო­დი და ეს ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა - ჩემი თა­ვის მი­მართ რწმე­ნა და­მიბ­რუნ­და. ახლა ვხვდე­ბი, რომ სი­სუ­ლე­ლე და უაზ­რო ში­შე­ბი იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი, არც კი ვიცი, რო­გორ მო­მაქ­ცია თა­ვი­სი ზე­გავ­ლე­ნის ქვეშ... მშვე­ნივ­რად ვცხოვ­რობ მის გა­რე­შე. ქი­რით ვარ, ვმუ­შა­ობ, ბავ­შვე­ბი გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი არ არი­ან, მაგ­რამ ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, შიმ­ში­ლით არ ვკვდე­ბით, რო­გორც მა­შინ მე­გო­ნა.

ბრძო­ლას აზრი ჰქონ­და. თა­ვი­დან­ვე რომ მი­მე­მარ­თა პო­ლი­ცი­ის­თვის, ამ დო­ნემ­დე არ მი­ვი­დო­დი და ბევრ სა­ხი­ფა­თო რა­მეს ავი­ცი­ლებ­დი თა­ვი­დან

ძა­ლი­ან ვნა­ნობ, რომ ამ­დე­ნი ხანი გა­მიგ­რძელ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, და­ვი­ტან­ჯე მეც და დავ­ტან­ჯე ჩემი შვი­ლე­ბიც - ჩემ­მა ფსი­ქო­ლოგ­მა ძლივს მო­მიყ­ვა­ნა ჭკუ­ა­ზე, ბავ­შვე­ბიც ფსი­ქო­ლოგ­თან დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში დამ­ყავ­და.

გარ­შე­მო სა­ში­ნე­ლე­ბე­ბი რომ ხდე­ბა, ეს იმის ბრა­ლია, რომ ქა­ლე­ბის 90% ალ­ბათ ზუს­ტად იმას ფიქ­რობს, რა­საც მე: „შე­იძ­ლე­ბა გა­მოს­წორ­დეს, ვა­პა­ტი­ებ, მერე რა ვქნა, ბავ­შვებს რა ვუყო“ და ა.შ. მაგ­რამ, ამა­ზე ფიქ­რის დროს სა­კუ­თარ თავ­ზე ვე­ღარ ვფიქ­რობთ და მო­ძა­ლა­დეს ისეთ რა­ღა­ცებს ვპა­ტი­ობთ, რისი პა­ტი­ე­ბაც უბ­რა­ლოდ, არ შე­იძ­ლე­ბა... რაც უფრო მალე და­აღ­წე­ვენ ამას თავს, მით უკე­თე­სია მათ­თვის და მათი შვი­ლე­ბის­თვი­საც" - გვი­ამ­ბობს ნანა გო­გა­ლა­ძე.

AMBEBI.GE-ს კი­დევ ერთი რეს­პონ­დენ­ტის, ბ.პ.-ს ის­ტო­რი­ა­ში მოქ­მე­დი პირი არა პარტნი­ო­რი ან მე­უღ­ლე, არა­მედ ღვიძ­ლი ძმა და დედა არი­ან, რომ­ლე­ბიც მას­ზე ფსი­ქო­ლო­გი­ურ, ეკო­ნო­მი­კურ და ფი­ზი­კურ ზე­წო­ლას ახორ­ცი­ე­ლებ­დნენ.

- ჩემი ძმა წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ნარ­კო­და­მო­კი­დე­ბუ­ლი იყო, ახლა ალ­კოჰოლ­და­მო­კი­დე­ბუ­ლია. ფსი­ქი­კა და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი ჰქონ­და, ყო­ველ­თვის აგ­რე­სი­უ­ლი იყო, ხოლო დე­და­ჩე­მი ცუ­დად იყო გან­წყო­ბი­ლი ჩემ­და­მი. მე ხომ გოგო ვარ და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ სახ­ლი­დან უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ან ამერ­ჩია, რო­მელ ძმას­თან ვი­ცხოვ­რებ­დი. ამა­ზე თა­ვი­დან­ვე ვთქვი უარი, რად­გან მე შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნი ვარ და არ მინ­დო­და არა­ვის­თან სა­ცხოვ­რებ­ლად წას­ვლა.

მშობ­ლე­ბის სახ­ლის წინ პა­ტა­რა ად­გი­ლი იყო, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ჩემი ხე­ლით გა­ვა­სუფ­თა­ვე, რის შემ­დე­გაც ჩემ მი­მართ ჩემი ძმი­სა და დე­და­ჩე­მის მხრი­დან მეტი აგ­რე­სია წა­მო­ვი­და. აგ­რე­სია მა­მა­ჩე­მი­სა და მე­ო­რე ძმის მი­მარ­თაც ჰქონ­დათ, რომ­ლე­ბიც სხვა­გან გა­და­ვიდ­ნენ, ამი­ტომ ბრა­ზი მთლი­ა­ნად ჩემ­კენ გად­მო­ი­ტა­ნეს.

ძა­ლა­დო­ბა ბევრ რა­მე­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და. ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, ზამ­თრო­ბით, ღუ­მე­ლი სა­დაც გვიდ­გას, იმ ად­გილს ჩემი ძმა "პლედს" აფა­რებ­და, რომ ჩემს ოთახ­ში სით­ბო არ გა­მო­სუ­ლი­ყო - ხში­რად ჩაც­მულს მე­ძი­ნა

ჰა­ი­მო­რი­ტი და­მე­მარ­თა, ფილ­ტვებ­ზე პრობ­ლე­მა შე­მექ­მნა... ბევ­რი ასე­თი რამ... იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, გუ­და­ურ­ში ისე­თი სამ­სა­ხუ­რი მე­შო­ვა, რომ თვე­ო­ბით გა­სუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი სახ­ლი­დან. 3 წლის წინ, ზამ­თარ­ში, პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი თბილ და მშვიდ ოთახ­ში... როცა ჩა­მოვ­დი­ო­დი, და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი მხვდე­ბო­და ჩემი ნივ­თე­ბი, იყო ყო­ფით სა­კი­თხებ­ზე აგ­რე­სია. ბევ­რჯერ ხე­ლი­თაც შემ­ხე­ბი­ან, როცა გაზ­ზე საკ­ვე­ბი გა­მი­ცხე­ლე­ბია ან ელექტრო­ე­ნერ­გია მო­მიხ­მა­რია. სა­რე­ცხი მან­ქა­ნი­თაც კი აღარ ვსარ­გებ­ლობ­დი, რომ კონ­ფლიქ­ტის­თვის თავი ამე­რი­დე­ბი­ნა" - გვიყ­ვე­ბა ბ.პ, რო­მელ­საც ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბის კონ­კრე­ტულ შემ­თხვე­ვებ­ზე სა­უ­ბა­რი უჭირს, თუმ­ცა რამ­დე­ნი­მე, ყვე­ლა­ზე მტკივ­ნე­ულ ეპი­ზოდს იხ­სე­ნებს.

- ხში­რად იყო ისე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ჩემს ძმას და­ნით გა­მო­უ­წე­ვია ჩემ­ზე, მკლავ­ზე ნაკ­ბე­ნიც მე­ტყო­ბა. წი­თელ პა­რას­კევს კვერ­ცხებს ხარ­შავ­და დე­და­ჩე­მი. ჩემ­მა ძმამ ერთი ახა­ლი ამო­ღე­ბუ­ლი, მდუ­ღა­რე კვერ­ცხი აიღო, თავი და­მი­ჭი­რა და ეს კვერ­ცხი ყელ­ზე მთე­ლი ძა­ლით და­მა­ჭყლი­ტა. რა თქმა უნდა, ყელი და­მეწ­ვა. ყელ­ზე ახ­ლაც მაქვს ნა­ი­ა­რე­ვი...

VIDEO: "ნაკბი­ლა­რე­ბიც მე­ტყო­ბა, ბევ­რჯერ და­ნი­თაც გა­მო­უ­წე­ვია ჩემ­კენ" - ქა­ლის ის­ტო­რია, რო­მელ­ზეც ძმა და დედა ძა­ლა­დობ­დნენ

ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­ნამ­დე იყო, ვიდ­რე, ვი­თომ "მი­წის გამო" და­ი­წყე­ბო­და კონ­ფლიქ­ტი. იმ მცი­რე მი­წის ნაკ­ვე­თის გა­ფორ­მე­ბა მინ­დო­და, რო­მე­ლიც მშობ­ლე­ბის სახ­ლთან იყო. დე­და­ჩემ­მა და­ი­რე­გის­ტრი­რა და შემ­დეგ ჩემს ძმას აჩუ­ქა. შემ­დეგ, სახ­ლიც აჩუ­ქა. წელს, ზამ­თარ­ში, როცა გუ­და­უ­რი­დან ჩა­მო­ვე­დი, ისევ იყო დე­დის მხრი­დან ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბის შემ­თხვე­ვა. ეს ძა­ლი­ან დიდ ტან­ჯვას მა­ყე­ნებს... ხე­ლით არა­ერ­თხელ შემ­ხე­ბია, ბავ­შვო­ბი­დან თმით მათ­რევ­და ხოლ­მე.

გა­ზა­ფხულ­ზე, როცა ისევ ჩა­მო­ვე­დი, ეზო მი­ვა­ლა­გე და ერთ გა­ტე­ხილ "ვედ­როს" ად­გი­ლი შე­ვუც­ვა­ლე, შემ­დეგ კი სახ­ლი­დან გა­ვე­დი. როცა დავ­ბრუნ­დი, პო­ლი­ცია დამ­ხვდა - ოჯა­ხი ძა­ლა­დო­ბა­ში მა­და­ნა­შა­უ­ლებ­და. შე­მა­კა­ვე­ბე­ლი ორ­დე­რი გა­მო­მი­წე­რეს. პან­დე­მი­ის გამო სახ­ლი ვერ დავ­ტო­ვე. ერთხელ რა­ღა­ცის და­ხეთ­ქე­ბის ხმამ გა­მაღ­ვი­ძა, რა­ზეც სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­ვე­დი და უბ­რა­ლოდ, შე­ნიშ­ვნა მი­ვე­ცი. დე­და­ჩემ­მა მა­გი­დი­დან დანა აიღო, მაჯა და­მი­ჭი­რა და ვე­ნა­ზე დანა ორ­ჯერ გა­და­მის­ვა. ორი მოგ­რძო ნა­კაწ­რი იყო, თუმ­ცა ღრმა არ აღ­მოჩ­ნდა. შემ­დეგ თავ­ზე ხელი მომ­კი­და და რამ­დენ­ჯერ­მე გა­მათ­რია და გა­მო­მათ­რია. თა­ვი­დან მთე­ლი ბღუ­ჯა თმა ჩა­მომ­ყვა... ამის შემ­დეგ, პო­ლი­ცი­ის დახ­მა­რე­ბით გა­ვე­რი­დე სახ­ლს. დად­გინ­და, რომ იმ დღეს ტვი­ნის შერ­ყე­ვა მი­მი­ღია.

იყო მო­მენ­ტე­ბი, თა­ვის მოკ­ვლა­ზეც ვფიქ­რობ­დი. თა­ვის დაც­ვა შე­იძ­ლე­ბა, მაგ­რამ დე­დას ხელს ვერ შე­ვუბ­რუ­ნებ­დი, ეს გან­ცდა მქონ­და. ისიც გა­ვი­გე, რომ თურ­მე ჩემი ძმა, რო­მელ­საც ნარ­კო­ტი­კულ სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ზე მი­უწ­ვდე­ბო­და ხელი, ამ­ბობ­და, საჭ­მელ­ში რა­ღა­ცას ჩა­ვუყ­რი, რომ ფსი­ქი­კუ­რად შე­ი­შა­ლოს, ან რამე ნემსს გა­ვუ­კე­თე­ბო. მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბე­ბიც წარ­ვად­გი­ნეთ სა­სა­მარ­თლო­ზე, რო­გორ გეგ­მავ­და, რომ ჩემს თავს და­ა­ჭე­რი­ნებ­და. რო­გორც ახლა მე­უბ­ნე­ბი­ან, იმ სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბა ჩემ­თვის სიკ­ვდი­ლის ტოლ­ფა­სი იქ­ნე­ბა... ყვე­ლა ამ­ბობს, ღმერ­თს მად­ლო­ბა უთხა­რი, რომ იქ აღარ ხარო... ად­ვო­კატ­მაც გა­მაფრ­თხი­ლა, იმ სახ­ლში არ დაბ­რუნ­დე, თო­რემ მე ვე­ღა­რაფ­რით და­გეხ­მა­რე­ბიო" - გვიყ­ვე­ბა ბ.პ.

"სა­ფა­რის" იუ­რის­ტი ელი­სო რუ­ხა­ძე, რო­მე­ლიც ამ ორ შემ­თხვე­ვა­ზე მუ­შა­ობ­და, გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლ ქა­ლებს უჭირთ მომ­ხდარ­ზე სა­უ­ბა­რი, თუმ­ცა აა­ნა­ლი­ზე­ბენ იმა­საც, რომ სხვებს მა­გა­ლი­თი უნდა მის­ცენ, რად­გან დუ­მი­ლი ხში­რად სიკ­ვდი­ლის ტოლ­ფა­სია.

- ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე­ე­ბი გვაქვს, რო­დე­საც ქა­ლე­ბი ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბეწ­ვზე გა­და­ურჩნენ ფე­მი­ციდს. ძა­ლი­ან ხში­რად, მსხვერ­პლი რომ გა­დარ­ჩეს, უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია პატ­რუ­ლის ჩა­რე­ვა და ხში­რად ეს ჩა­რე­ვა არ არის მყი­სი­ე­რი და ადეკ­ვა­ტუ­რი. მა­გა­ლი­თად, "ილი­ა­უნ­ში" მომ­ხდა­რი ცნო­ბი­ლი საქ­მე და­ი­ხუ­რა (როცა ლექ­ტო­რი ქალი ყო­ფილ­მა ქმარ­მა მოკ­ლა) და ჩვენ ის სტრას­ბურ­გში წა­ვი­ღეთ - აქ არ იყო პო­ლი­ცი­ის ადეკ­ვა­ტუ­რი ჩარ­თუ­ლო­ბა.

ფე­მი­ციდს გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ქა­ლე­ბის ის­ტო­რია უმ­ძი­მე­სია. ისი­ნი დღემ­დე გა­დი­ან ფსი­ქო­თე­რა­პი­ის კურსს - ძა­ლა­დო­ბის შე­დე­გად მი­ღე­ბუ­ლი ფსი­ქოტ­რავ­მუ­ლი ნიშ­ნე­ბი იმ­დე­ნად რთუ­ლი და მძი­მეა, რომ უჭირთ, მარ­ტი­ვად ისა­უბ­რონ ამ სა­კი­თხებ­ზე, მით უმე­ტეს, მე­დი­ას­თან, თუმ­ცა ხში­რად აა­ნა­ლი­ზე­ბენ იმა­საც, რომ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გმი­რე­ბი არი­ან, რომ მა­გა­ლი­თი უნდა მის­ცენ სხვა ქა­ლებს.

ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი ფსი­ქო­ლო­გე­ბი ერ­თვე­ბი­ან, მულ­ტი­დის­ციპ­ლი­ნუ­რი გუნ­დი - იუ­რის­ტი, სოც­მუ­შა­კი, ფსი­ქო­ლო­გი ერ­თად ვმუ­შა­ობთ მსხვერ­პლთან და ვაძ­ლი­ე­რებთ ქალს, რათა სო­ცი­უმ­ში მისი დაბ­რუ­ნე­ბა და იმ ფსი­ქოტ­რავ­მუ­ლი ნიშ­ნე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბა მოხ­დეს. ქა­ლებს, რომ­ლე­ბიც ფსი­ქო­თე­რა­პი­ის კურსს გა­დი­ან, ძა­ლი­ან კარ­გი შე­დე­გე­ბი აქვთ.

- ფე­მი­ცი­დი და მისი მცდე­ლო­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში საკ­მა­ოდ ხში­რია, ეს რისი ბრა­ლია და რას ურ­ჩევ­დით ქა­ლებს, რო­მელ­თაც ჰგო­ნი­ათ, რომ არაფ­რის შეც­ვლა შე­უძ­ლი­ათ?

- ფე­მი­ცი­დის გავ­რცე­ლე­ბას ძა­ლი­ან ბევ­რი მი­ზე­ზი აქვს. ძი­რი­თა­დად, ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლია ჩვენს ტრა­დი­ცი­ებ­სა და კულ­ტუ­რა­ზე, სა­დაც კაცი დო­მი­ნან­ტად მი­იჩ­ნე­ვა და ქალი, რე­ლი­გი­უ­რი ნორ­მე­ბით, დოგ­მა­ტი­კი­თა და ტრა­დი­ცი­ე­ბის მი­ხედ­ვი­თაც უნდა ემორ­ჩი­ლე­ბო­დეს მა­მა­კაცს. მათი თა­ნას­წო­რო­ბა კა­ნო­ნის მიღ­მა არ­სად წე­რია.

ხში­რად მა­მა­კა­ცე­ბის­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია მათი პარტნი­ო­რის ან მე­უღ­ლის აქ­ტი­ვო­ბა, რომ ქა­ლებ­მა ხმა ამო­ი­ღონ ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ. თუმ­ცა, ყვე­ლა ქალს ვურ­ჩევ, რომ­ლის მი­მარ­თაც ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ძა­ლა­დო­ბა, ხმა ამო­ი­ღოს, რად­გან დუ­მი­ლი შე­იძ­ლე­ბა, სი­ცო­ცხლის ფა­სად და­უჯ­დეს. ვფიქ­რობ, მათ უნდა მოგ­ვმარ­თონ და ყვე­ლა ბერ­კე­ტი და რე­სურ­სი გა­მო­ი­ყე­ნონ, რათა მათი შვი­ლე­ბი იყ­ვნენ უსაფრ­თხოდ და მი­ნი­მუმ, გა­დარ­ჩნენ.