გა­ზე­თის ფურ­ცლე­ბი­დან ალ­მა­ცე­რად მომ­ღი­მა­რი გე­ი­შე­ბი, უახ­ლე­სი “გა­საფ­რე­ნა­დე­ბე­ლი კა­ტა­ლო­გი­ნის­თვის“, ბა­ლე­რი­ნას „თავ“გა­სუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი ...

ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი და კრე­ა­ტი­უ­ლი აღ­მო­ჩე­ნე­ბი სა­კუ­თარ თავ­ში უკვე მი­ნე­რა­ლე­ბით ჯილ­დოვ­დე­ბა !

სახ­ლი - ეს არის, სა­დაც გან­წყო­ბას ჩვენ ვქმნით და ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად გვიყ­ვარს. ეს არის სწო­რედ ის სივ­რცე, სა­დაც ნამ­დვი­ლე­ბი ვართ - არა­ნა­ი­რი პოზა, მოდა, სტი­ლი და დრეს კოდი! ეს გრძნო­ბა შექ­მნილ­მა მდგო­მა­რე­ო­ბამ კი­დევ უფრო გაგ­ვი­ათ­მა­გა და ისე­თი უნა­რე­ბი აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ ჩვენ­ში, რაც ადრე ვერც კი, წარ­მოგ­ვედ­გი­ნა.

ეს ის მო­მენ­ტე­ბია, რო­დე­საც აღ­მო­ა­ჩენ, რომ არც თუ ისე­თი ცუდი დი­ა­სახ­ლი­სი ყო­ფილ­ხარ, მიხ­ვდე­ბი რომ უთო ნერ­ვებ­საც კი აწყნა­რებს ან სუ­ლაც გა­ცი­ლე­ბით უკე­თე­სი წვნი­ა­ნი გა­მოს­დით მა­მა­კა­ცებს და კა­რა­დის და­ლა­გე­ბა ზოგ­ჯერ მათი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე ყო­ფი­ლა. ერთი სი­ტყვით, სახ­ლში ყო­ველ­თვის შე­გიძ­ლია გა­ა­კე­თო რა­ღაც ისე­თი, რაც აქამ­დე არც გიც­დია, ან უბ­რა­ლოდ დრო არ გქო­ნია და ვერც კი მო­ი­ფიქ­რებ­დი მას! მოკ­ლედ, სახ­ლში თავ­გა­და­სა­ვა­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც თვე­ზე მე­ტია გრძელ­დე­ბა, შეგ­ვიძ­ლია ერთ, სა­ინ­ტე­რე­სო მომ­გე­ბი­ან ამ­ბა­დაც კი ვაქ­ცი­ოთ!

მი­ნე­რა­ლუ­რი წყა­ლი „ლი­კა­ნი“, მი­ნე­რა­ლე­ბით და­მუხ­ტვას­თან ერ­თად სახ­ლში დარ­ჩე­ნი­ლებს მო­რიგ გან­მუხ­ტვის სა­შუ­ა­ლე­ბას გაძ­ლევთ და ახალ გა­მოწ­ვე­ვას გთა­ვა­ზობთ. „გაგ­ვი­ზი­ა­რე შენი აღ­მო­ჩე­ნე­ბი და შეგ­რძნე­ბე­ბი, ჩვენ კი მთე­ლი წელი ლი­კა­ნის ულე­ვი ენერ­გი­ით აგავ­სებთ“ - წი­ნა­პი­რო­ბა ასე­თი მარ­ტი­ვია. სრუ­ლად გა­მოწ­ვე­ვის წე­სე­ბი კი, იხი­ლეთ ბმულ­ზე: https://bit.ly/2Vea62K

რო­გო­რია შენი #თავ­გა­და­სა­ვა­ლი­სახ­ლში გე­ლით „ლი­კა­ნის“ ოფი­ცი­ა­ლურ ფე­ის­ბუქ გვერ­დზე. მა­ნამ­დე წარ­მო­გიდ­გენ­დეთ რამ­დე­ნი­მე თავ­გა­და­სა­ვალს, რო­მე­ლიც სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში უკვე გავ­რცელ­და:

„ზოგი ჭირი მარ­გე­ბე­ლი­აო, ხომ გა­გი­გი­ათ? ხოდა მემ­გო­ნი მეც ეგრე და­მე­მარ­თა, ამ იზო­ლა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში პირ­ველ რიგ­ში რაც აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, არის დრო! თურ­მე ბევ­რი დრო მაქვს იმის­თვის, რომ ბო­ლო­ბო­ლო მო­ვი­წყო ჩემი სამ­ხატ­ვრო-სა­ხე­ლოს­ნო ოთა­ხი და შე­ვუდ­გე იმ დიდი ხნის აღ­მო­ჩე­ნილ, ნაგ­რო­ვებ სურ­ვი­ლე­ბის რე­ა­ლი­ზე­ბას, რომ­ლე­ბიც მუდ­მი­ვად თავ­ში მიტ­რი­ა­ლებ­დნენ და მო­უს­ვენ­რო­ბას მა­კარ­გვი­ნებ­დნენ.

სულ მინ­დო­და ტი­ლო­ებ­თან მის­ვლა და ნა­ხა­ტე­ბის მათ­ზე გა­და­ტა­ნა და ეს დროც დად­გა.. ამ ჯე­რად ჩემი მცე­ნა­რე­ე­ბის სე­რი­ას კედ­ლე­ბის ნაც­ვლად პა­ტა­რა ტი­ლო­ებ­ზე ვაგ­რძე­ლებ. სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი ბევ­რია და ეტა­პობ­რი­ვად ვეც­დე­ბი სი­ურპრი­ზე­ბის სა­ხით თავი შე­გა­წყი­ნოთ, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი მა­სა­ლე­ბით, თე­მე­ბით და იდე­ე­ბით შე­გამ­კოთ,” - გრა­ფი­კოს-დი­ზა­ი­ნერ­მა მუ­სია ქე­ბუ­რი­ამ სა­კუ­თა­რი შეგ­რძნე­ბე­ბი გაგ­ვი­ზი­ა­რა და მე­გობ­რებს ახ­ლე­ბუ­რი ხედ­ვე­ბის აღ­მო­ჩე­ნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც მის­ცა - #თავ­გა­და­სა­ვა­ლი­სახ­ლში სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რე­ბიც გა­მო­იწ­ვია.

„ზო­გა­დად, მხატ­ვრის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ხელი სულ ფორ­მა­ში ჰქონ­დეს,ამი­სათ­ვის სა­ჭი­როა სწრა­ფი სკე­ჩე­ბის კე­თე­ბა,“ - ასე­თი გა­მოწ­ვე­ვა მი­ი­ღო მხატ­ვარ-ილუსტრა­ტორ­მა გი­ორ­გი გა­მე­ზარ­დაშ­ვილ­მა და ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი დღე იზო­ლა­ცი­ა­ში, რო­მე­ლიც სა­ჯა­როდ გა­ამ­ხი­ლა საკ­მა­ოდ, სა­ინ­ტე­რე­სო და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა:

„150 წუ­თი­ა­ნი სკეტ­ჩე­ბი - უახ­ლე­სი გა­საფ­რე­ნა­დე­ბე­ლი კა­ტა­ლო­გი­ნის­თვის“.

მის­მა მე­გო­ბარ­მა ნინო ქუ­თა­თე­ლა­ძემ კი, სახ­ლის თავ­გა­და­სა­ვა­ლის ძი­ე­ბი­სას ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი: კარ­გად და­ვი­წყე­ბუ­ლი მხატ­ვრო­ბა ახ­ლი­დან აღ­მო­ა­ჩი­ნა.

ბა­ლე­რი­ნა ნა­თია ბუნ­ტუ­რი კი მი­ნე­რა­ლუ­რი წყა­ლი „ლი­კა­ნის“ მო­რიგ გა­მოწ­ვე­ვას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად შეხ­ვდა.

მან საკ­მა­ოდ “თავ” გა­სუ­ლი თავ­გა­და­სავ­ლი წარ­მოგ­ვიდ­გი­ნა: „მარ­ტო­ო­ბა და სახ­ლში ყოფ­ნა ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და, თუმ­ცა სახ­ლში ყოფ­ნით მხო­ლოდ პან­დე­მი­ამ გაგ­ვა­ნე­ბივ­რა. მა­ინც, სა­ოც­რად ვღე­ლავთ ამ ვი­თა­რე­ბის გამო და მხო­ლოდ და მხო­ლოდ სწრა­ფი და­სას­რუ­ლის იმე­დით ვიღ­ვი­ძებთ სახ­ლებ­ში. ამ პე­რი­ოდ­ში კი ყვე­ლა ხე­ლო­ბის ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ში მე­ტად იქე­ქე­ბა და გა­მო­ხატ­ვის ხერ­ხებს ეძებს.

არც მე ჩა­მოვ­რჩი. ხან სა­სა­დი­ლო მა­გი­და ვაქ­ცი­ეთ სცე­ნად, ხან აი­ვან­ზე სა­ღა­მოს სპექ­ტაკ­ლი გავ­მარ­თეთ და ხა­ნაც საყ­ვა­რე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბი გა­ვი­ხა­დეთ ვი­დეო პარტნი­ო­რე­ბად. ზუმ­ში ჩა­ტა­რე­ბულ ბა­ლე­ტის გაკ­ვე­თილ­საც მო­ვეს­წა­რი და თა­ვის გა­და­პარსვამ­დეც კი მი­ვი­და... მსგავ­სი “თავ­გა­სუ­ლო­ბა” მე მა­გა­ლი­თად ცხოვ­რე­ბა­ში არ ჩა­მი­დე­ნია. სა­ოც­რად კარ­გად და­მა­მახ­სოვ­რდე­ბა ეს პე­რი­ო­დი.

ღრმა სა­მოგ­ზა­უ­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბებს არ გა­გიმ­ხელთ, პი­რა­დია, სა­სარ­გებ­ლო და გაზ­რდა საზ­რდო­ე­ბის­თვის. იმ­დე­ნად სა­სარ­გებ­ლო გა­მოდ­გა, რამ­დე­ნა­დაც ეს სა­ერ­თო გა­რე­მო­ე­ბამ გა­მო­იწ­ვია”.

ცნო­ბილ­მა ტე­ლე­წამ­ყვან­მა და ბლო­გერ­მა ზურა ბა­ლან­ჩი­ვა­ძემ სახ­ლის თავ­გა­და­სა­ვა­ლი ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ambebi.ge-ს მო­უყ­ვა, თუ რა­ტომ და­ინ­ტე­რეს­და ზურა ბა­ლან­ჩი­ვა­ძე გე­ი­შე­ბით, თა­ნაც გა­ზე­თებ­ზე ხატ­ვით, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­საც მოგ­ზა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და და დღე­ში ფე­ხით კი­ლო­მეტ­რებ­საც კი გა­დი­ო­და, დღეს მისი ერთი ჩვე­უ­ლე­ბი­რი­ვი დღე სახ­ლის კედ­ლებს არ ცდე­ბა. თუმ­ცა ზურა გა­მოწ­ვე­ვა­ში ჩარ­თვას თა­ვა­დაც აპი­რებს, რად­გან მო­სა­ყო­ლი ბევ­რი აქვს და თავ­გა­და­სავ­ლებ­საც ბოლო არ უჩანს.

“ხატ­ვას, ფილ­მებს და წიგ­ნებს მი­ვუბ­რუნ­დი, რო­მელ­თათ­ვის დრო თით­ქმის არას­დროს მრჩე­ბო­და და ეს მა­ხა­რებს. ონ­ლა­ინ კურ­სე­ბიც გად­მოვ­წე­რე, მაგ­რამ ჯერ არ და­მი­წყია. კი­თხვა­საც ვცდი­ლობ, მაგ­რამ ხატ­ვა უფრო მე­ქა­ჩე­ბა. წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, ახა­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბის­თვის ვერ მო­ვი­ცა­ლე და ახლა გა­მეხ­სნა. ხატ­ვა ჩემ­თვის, ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან ერ­თად, თე­რა­პი­ა­ცაა. ყო­ველ­თვის მშვე­ლის. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვხა­ტავ.

რა­ტომ გე­ი­შე­ბი? ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­წყო ძა­ლი­ან ადრე, როცა “დრო­ე­ბის” სი­უ­ჟეტს ვუ­ყუ­რე გე­ი­შებ­ზე და მა­შინ გა­ვი­გე მათი არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ. ბევ­რს ისი­ნი მე­ძა­ვე­ბი ჰგო­ნი­ათ და ეს ტენ­დენ­ცია მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის შემ­დეგ, ამე­რი­კა­ნი­ზა­ცი­ას­თან ერ­თად გავ­რცელ­და. ამე­რი­კელ ჯა­რის­კა­ცებს და­მარ­ცხე­ბულ ია­პო­ნი­ა­ში თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი უნ­დო­დათ და სმე­ნო­დათ გე­ი­შე­ბის, ჩაის სახ­ლე­ბის ამ იდუ­მა­ლი გო­გო­ნე­ბის შე­სა­ხებ და ასე შე­იც­ვა­ლა მათი აღ­ქმაც ნა­წი­ლობ­რივ.

გე­ი­შა ია­პო­ნუ­რად ხე­ლო­ვან შემ­სრუ­ლე­ბელს ნიშ­ნავს. მისი თი­თო­ე­უ­ლი მოძ­რა­ო­ბა, სი­ტყვა-პა­სუ­ხი, ცეკ­ვა თუ სიმ­ღე­რა ხე­ლოვ­ნე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა და მის შეს­წავ­ლას წლე­ბი სჭირ­დე­ბა. ზო­გა­დად, ია­პო­ნუ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა მი­ნი­მა­ლის­ტუ­რია და სა­კუ­თარ თავ­ში ჩაღ­რმა­ვე­ბის, პა­ტი­ვის­ცე­მის, დიდი ღირ­სე­ბის და სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დის კულ­ტუ­რის მა­ტა­რე­ბე­ლია. ში­ნა­გა­ნი სიმ­შვი­დე ახლა ყვე­ლა­ზე მე­ტად გვჭირ­დე­ბა და თე­მა­ტი­კა­დაც ია­პო­ნია ამი­ტომ ავირ­ჩიე. გა­ზეთს რაც შე­ე­ხე­ბა, 5-6 წე­ლია, ამ მა­სა­ლას ვი­ყე­ნებ, რად­გან ოპ­ტი­კურ ილუ­ზი­ას და სივ­რცეს ქმნის და ზუს­ტად ეს მომ­წონს”.

კახა კინ­წუ­რაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი და ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი

მთე­ლი დროს ოჯახ­თან ერ­თად გა­ტა­რე­ბა ფუ­ფუ­ნე­ბაა. გა­ვი­და თვე­ზე მეტი და გუ­შინ თავი გა­და­ვი­პარ­სე (სტრეს­თან გამ­კლა­ვე­ბის გა­მოც­დი­ლი გზაა). რო­გორც ადრე, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ახ­ლაც ვერ­თო­ბით ერ­თად, უბ­რა­ლოდ, უფრო მეტი დრო გვაქვს და ამ ყვე­ლა­ფერს ორ­მა­გი ძა­ლის­ხმე­ვა სჭირ­დე­ბა. ელექტრო დრა­მი დაგ­ვე­მა­ტა და მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ამ­სუ­ბუ­ქებს სახ­ლი­დან გა­უს­ვლე­ლო­ბას. ჩემი თავ­გა­და­სა­ვა­ლე­ბი სახ­ლში ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თნა­ი­რია, თუმ­ცა ვერ ვი­ტყო­დი რომ მო­სა­წყე­ნი. წიგ­ნე­ბი, ფილ­მე­ბი და ფე­ის­ბუ­ქის სქ­როლ­ვაც მარ­თობს.

მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რაც ჩემ­ში ხდე­ბა: "ყოფ­ნა, არ ყოფ­ნა­ზე" ინ­ტენ­სი­უ­რი ფიქ­რია. შე­იძ­ლე­ბა ეს ჩემი მო­გო­ნი­ლი ოპ­ტი­მიზ­მია, მაგ­რამ ვფიქ­რობ კა­ცობ­რი­ო­ბას შე­უძ­ლია ერთი ნა­ბი­ჯით უკე­თე­სი გახ­დეს ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ. მა­ინც ყვე­ლა იმას იღებს რა­საც თე­სავს. ჩემი თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი სახ­ლში, სწო­რედ ამ ჩემი ოპ­ტი­მიზ­მის შე­დე­გია.

სან­დრო კა­კუ­ლია, მსა­ხი­ო­ბი

იმის გამო, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დღე­ში ორ­ჯერ მი­წევს ლა­ივ­ში გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა, გა­რეთ მა­ინც გავ­დი­ვარ. სახ­ლში კი, შა­ბათ-კვი­რას იწყე­ბა ნამ­დვი­ლი თვი­თი­ზო­ლა­ცია და ნამ­დვი­ლი თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი ჩემს ნუ­ცას­თან და ელე­ნეს­თან ერ­თად. ტრა­დი­ცი­უ­ლად ვთა­მა­შობთ საც­ნო­ბე­ლას ან და­ჭე­რო­ბა­ნას . დიდ დროს ვა­ტა­რებთ ჩვენს ტე­რა­სა­ზე და მზეს ვე­ფი­ცხე­ბით.

აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ სუ­პერ პე­დანტ- მწმენ­და­ვი ვარ! ნამ­დვი­ლი სა­ნიტ-ინ­სპენ­ქტო­რი. დღე­ში ორ­ჯერ ხსნა­რე­ბით ვწმენდ ყვე­ლა­ფერს. აბა­ზა­ნა­ში პა­ტა­რა კუს­ტა­რუ­ლი ლა­ბო­რა­ტო­რია მო­ვა­წყე და ჩემი მო­გო­ნილ-შე­ზა­ვე­ბუ­ლი ხსნა­რიც კი და­ვამ­ზა­დე.

ლელა წურ­წუ­მია, მომ­ღე­რა­ლი

ვცდი­ლობ პო­ზი­ტი­უ­რად გა­ვა­ტა­რო დღე. ვვარ­ჯი­შობ სრუ­ლი დატ­ვირ­თვით. რაც აქამ­დე ინ­ტენ­სი­უ­რად არ მი­კე­თე­ბია, იმის კე­თე­ბა მი­წევს, თა­ნაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით. სა­დი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა და­ვი­წყე სა­კუ­თა­რი იმპრო­ვი­ზა­ცი­ით (ამ­ბო­ბენ რომ გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის). რაც მთა­ვა­რია, ვცდი­ლობ ნაკ­ლე­ბი ან მცე­ნა­რე­უ­ლი ცხი­მით მო­ვამ­ზა­დო.

ვკი­თხუ­ლობ, ვუ­ყუ­რებ ფილ­მებს, ვუს­მენ ჩემ­თვის საყ­ვა­რელ მუ­სი­კო­სებს. ვე­სა­უბ­რე­ბი ჩემს მე­გობ­რებს ვი­დე­ოთ­ვა­ლით. ამა­სო­ბა­ში დღეც იწუ­რე­ბა და გვი­ან ვი­ძი­ნებ (ღამე მიყ­ვარს ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა). ბუ­ნე­ბით ოპ­ტი­მის­ტი ვარ და ვიცი რომ მი­უ­ხე­და­ვათ ამ­ხე­ლა გან­საც­დე­ლი­სა, ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბა, უბ­რა­ლოდ ამას დრო სჭირ­დე­ბა! ყვე­ლას გი­სურ­ვებთ ჯან­მრთე­ლო­ბას, გა­უფრ­თხილ­დით სა­კუ­თარ თავს, სხვა ადა­მი­ა­ნებ­საც და #დარ­ჩი­სახ­ლში.

თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ბევ­რი გვაქვს, გა­მოწ­ვე­ვა მი­ღე­ბუ­ლია და ambebi.ge-ს მკი­თხვე­ლო, გიწ­ვევთ. გა­ი­ხა­ლი­სეთ დღე და მოგ­ვი­ყე­ვით თქვე­ნი #თავ­გა­და­სა­ვა­ლი­სახ­ლში.

R