ქარ­თვე­ლი ბიჭი, რო­მე­ლიც 13 მარტს ეს­პა­ნე­თი­დან დაბ­რუნ­და, ჯან­დაც­ვის სის­ტე­მას გუ­გლგრი­ლო­ბა­ში ადა­ნა­შა­უ­ლებს. გი­ორ­გი სი­ნა­უ­რი­ძე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ პოს­ტში 22 დღი­ან "მძი­მე კა­რან­ტინ­ზე" ჰყვე­ბა:

"ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, და­მე­წე­რა თუ არა ეს ის­ტო­რია, ორი დღეა ვერ გა­დავ­წყვი­ტე. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან კარ­გად მეს­მის, სა­მე­დი­ცი­ნო კუ­თხით, რამ­ხე­ლა ძა­ლის­ხმე­ვას მო­ი­თხოვს გლო­ბა­ლურ პან­დე­მი­ას­თან ბრძო­ლა. სა­ბო­ლო­ოდ, მა­ინც მინ­და, ჩემი ამ­ბა­ვი გა­გი­ზი­ა­როთ. მინ­და, ყვე­ლამ იცო­დეს, რას აფუ­ჭებს სის­ტე­მა კო­რო­ნა ვირუს­თან ბრძო­ლი­სას და, რო­გორ გვაბრმა­ვებს სა­ხელ­მწი­ფო უკონ­ტრო­ლო ძა­ლა­უფ­ლე­ბის ხელ­ში ჩა­საგ­დე­ბად.

ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­წყო 13 მარტს, როცა ეს­პა­ნე­თი­დან დავ­ბრუნ­დი, თუმ­ცა ამ პოს­ტის და­წე­რის მი­ზე­ზი ბოლო 3 დღე­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბია. 13 მარტს, როცა მე­გობ­რებ­თან ერ­თად თბი­ლის­ში ჩა­მოვფრინ­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ის ყვე­ლა პი­რო­ბას ვაკ­მა­ყო­ფი­ლებ­დი, მზრუნ­ველ­მა მთავ­რო­ბამ გა­და­წყვი­ტა, რომ კა­რან­ტი­ნი მი­წევ­და. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, თბი­ლის­ში ად­გი­ლე­ბი არ იყო და ბა­თუმ­ში უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით 2 კვი­რით.

აე­რო­პორ­ტის პა­ტა­რა ოთახ­ში, 5 სხვა­დას­ხვა რე­ი­სის მგზავ­რე­ბი, და­ახ­ლო­ე­ბით, 100 ადა­მი­ა­ნი, ავ­ტო­ბუსს 5 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვე­ლო­დე­ბო­დით. ქა­ლე­ბი, კა­ცე­ბი, მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვე­ბი, მო­ხუ­ცე­ბი და სხვა­დას­ხვა და­ა­ვა­დე­ბის მქო­ნე პი­რე­ბი, შე­საძ­ლო ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლე­ბი და ჩვენ, 7 მე­გო­ბა­რი, ერ­თად ვის­ხე­დით მეტ­ლა­ხის გა­ყი­ნულ ია­ტაკ­ზე.

ასევე დაგაინტერესებთ

14:02 / 04-04-2020

რა პრეპარატებს ურჩევს პაციენტებს COVID-19-ის წინააღმდეგ გერმანიაში მოღვაწე ქართველი ექიმი - "ყველას პირბადე, ეს უმთავრესია..."

დიდი, თხოვ­ნის, ჩხუ­ბის და პერ­ფორ­მან­სე­ბის შემ­დეგ ავ­ტო­ბუ­სი მო­ვი­და. ორ ავ­ტო­ბუს­ში გა­დაგ­ვა­ნა­წი­ლეს სხვა­დას­ხვა რე­ი­სი­დან ჩა­მოფ­რე­ნი­ლი მგზავ­რე­ბი. ჩვენ შო­რის იყ­ვნენ მა­ღა­ლი რისკ ჯგუ­ფის ადა­მი­ა­ნე­ბი. დამ­ღლე­ლი 7 სა­ა­თის შემ­დეგ ჩა­ვე­დით ბა­თუმ­ში, სა­კა­რან­ტი­ნე სას­ტუმ­რო­ში.

რად­გან მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი ეს­პა­ნეთ­ში ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით, ოთახ­ში შეს­ვლაც ერ­თად შე­მოგ­ვთა­ვა­ზეს. პა­ტა­რა ოთა­ხე­ბის გამო, გა­დავ­წყვი­ტეთ, მა­ინც ცალ-ცალ­კე შევ­სუ­ლი­ყა­ვით. თუმ­ცა, რად­გან ერ­თად ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბა მოგ­ვცეს, ერ­თმა­ნეთ­საც ვნა­ხუ­ლობ­დით. ჩვენს სამ მე­გო­ბარს ჩა­მოფ­რე­ნი­დან მეშ­ვი­დე დღეს ტემ­პე­რა­ტუ­რა გა­მო­უვ­ლინ­და. რა თქმა უნდა, ექი­მი-ეპი­დე­მი­ო­ლო­გი საქ­მის კურ­სში იყო, თუმ­ცა ტეს­ტე­ბის სიმ­ცი­რის გამო, წას­ვლის წინა დღემ­დე (მე-13 დღე) ტეს­ტი არა­ვის გა­უ­კე­თა. ტეს­ტის გა­კე­თე­ბის შემ­დეგ, სა­მი­დან ერთ მე­გო­ბარს ვირუ­სი აღ­მო­აჩ­ნდა. ამ დროს, მას უკვე არა­ნა­ი­რი სიმპტო­მი აღარ ჰქონ­და. თავს ახ­ლაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად გრძნობს. დიდი ალ­ბა­თო­ბით, ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი, ფრე­ნი­სას, აე­რო­პორ­ტში ან ავ­ტო­ბუს­ში და­ინ­ფი­ცირ­და, რად­გან ვირუ­სის ინ­კუ­ბა­ცი­ის პე­რი­ო­დი, სწო­რედ ამ თა­რიღს ემ­თხვე­ვა.

სა­ბო­ლო­ოდ გა­და­წყდა, რომ მე­გო­ბა­რი ბა­თუ­მის ინ­ფექ­ცი­ურ­ში ხოლო ჩვენ ხელ­მე­ო­რედ 14 დღი­ან კა­რან­ტინ­ში მო­ვე­თავ­სე­ბი­ნეთ. კი­დევ ერთხელ მო­ვი­თხო­ვეთ თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში გა­დაყ­ვა­ნა, რად­გან ყვე­ლას გვქონ­და ამის პი­რო­ბე­ბი. მტკი­ცე უარი მი­ვი­ღეთ. უკვე მე-17 დღეს ვა­ტა­რებ­დით სას­ტუმ­რო­ში გა­მომ­წყვდე­უ­ლე­ბი. ზოგს ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან აგ­ვი­წია სი­ცხემ, იმი­ტომ, რომ ჩვე­ნი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი ვი­ცო­დით. ტეს­ტის ჩა­ტა­რე­ბა მო­ვი­თხო­ვეთ, რომ გაგ­ვე­გო, და­ვინ­ფი­ცირ­დით თუ არა და­ნარ­ჩე­ნე­ბიც. ტეს­ტე­ბის სიმ­ცი­რის გამო, ამ მო­თხოვ­ნა­ზე უარი მი­ვი­ღეთ. უსიმპტო­მო­ებ­ზე არ კეთ­დე­ბაო. ბა­თუმ­ში, სა­კა­რან­ტი­ნე ზო­ნა­ში, კო­მერ­ცი­უ­ლი ტეს­ტე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, შე­სა­ბა­მი­სად, ვერ შევ­ძე­ლით ვერც სა­კუ­თა­რი სახ­სრე­ბით ტეს­ტის გა­კე­თე­ბა. გა­მო­ვი­და, რომ კი­დევ 2 კვი­რის მან­ძილ­ზე, ვერ გა­ვი­გებ­დით ჩვე­ნი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბას.

ამის გამო, მე­გობ­რებს, რომ­ლებ­საც, შე­და­რე­ბით, სუს­ტი ფსი­ქი­კა ჰქონ­დათ, გა­მო­უვ­ლინ­დათ დეპ­რე­სია, პა­ნი­კუ­რი შე­ტე­ვე­ბი, ნერ­ვუ­ლი აშ­ლი­ლო­ბა და უძი­ლო­ბა. სი­ტუ­ა­ცი­ის სიმ­ძი­მის ფონ­ზე, სა­მი­ნის­ტრომ ჩვე­ნი სა­კი­თხი ხე­ლახ­ლა გა­ნი­ხი­ლა და, დაგ­ვრთეს ნება, კა­რან­ტი­ნის დარ­ჩე­ნი­ლი დღე­ე­ბი თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში გაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა. რა თქმა უნდა, ტესტზე სა­უ­ბა­რიც კი არ ყო­ფი­ლა. მო­ვი­თხო­ვეთ ცალ­კე მან­ქა­ნა, იზო­ლა­ცი­ის წე­სე­ბის დაც­ვით. ასე­ვე მო­ვი­თხო­ვეთ, რომ მგზავ­რო­ბის ხარ­ჯი თვი­თონ დაგ­ვე­ფა­რა, რად­გან სხვა მგზავ­რე­ბის­გან გან­რი­დე­ბას ვი­თხოვ­დით. ამა­ზეც უარი მი­ვი­ღეთ. რა მი­ზე­ზით, არ ვიცი.

ბა­თუ­მი­დან თბი­ლის­ში მან­ქა­ნამ სხვა­დას­ხვა სა­კა­რან­ტი­ნე ზო­ნი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 14 ადა­მი­ა­ნი წა­მოგ­ვიყ­ვა­ნა. მან­ქა­ნა­ში, წყვილ-წყვი­ლად, ერ­თმა­ნე­თის გვერ­დიგ­ვერდ დაგ­ვსვეს. არა პირ­ბა­დე, არა ხელ­თათ­მა­ნი, სა­ერ­თოდ არა­ნა­ი­რი დამ­ცა­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბა. ეს უკვე მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა იყო, როცა სა­ხელ­მწი­ფომ საფრ­თხე შე­უქ­მნა ჩვენს ჯან­მრთე­ლო­ბას უცხო ადა­მი­ა­ნებ­თან და­უც­ვე­ლი კონ­ტაქ­ტის გამო. სა­ბო­ლო­ოდ, თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში გად­მო­ვე­დი. დავ­მშვიდ­დი, მე­გო­ნა, ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა და სახ­ლში შე­მეძ­ლო გა­მე­ტა­რე­ბი­ნა არა 1 კვი­რა არა­მედ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა. თურ­მე არა, ახლა იწყე­ბა ჩემი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი.

თბი­ლის­ში რო­გორც კი დავ­ბრუნ­დი, კო­მერ­ცი­უ­ლი ტეს­ტის ამ­ბა­ვი გა­ვარ­კვიე და გა­მო­ძა­ხე­ბა გა­ვა­ფორ­მე. რი­გე­ბის გამო, რამ­დე­ნი­მე დღე­ში და­მი­ნიშ­ნეს ვი­ზი­ტი. სა­ნამ ჩემი რიგი დად­გე­ბო­და, ერთ-ერთ სა­ღა­მოს, ტემ­პე­რა­ტუ­რამ ამი­წია (37c). მშვი­დად ვე­ღარ მო­ვიც­დი­დი, სას­წრა­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბას­თან დავ­რე­კე, რომ ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა შე­ე­მოწ­მე­ბი­ნათ.

გა­და­მიყ­ვა­ნეს რეს­პუბ­ლი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. პრო­ფე­სი­ით მეც მო­მა­ვა­ლი ექი­მი ვარ და, და­ახ­ლო­ე­ბით, ვიცი, სა­ა­ვად­მყო­ფო ამ დროს რო­გორ მუ­შა­ობს. იმ სა­ღა­მოს­ვე, რა თქმა უნდა, ტეს­ტი არა­ვინ გა­მი­კე­თა. გა­ვი­ა­რე რუ­ტი­ნუ­ლი პრო­ცე­დუ­რა, რო­მელ­საც ყვე­ლა პა­ცი­ენ­ტი გა­დის კლი­ნი­კა­ში ვი­ზი­ტის დროს. არ მოვ­ყვე­ბი, რო­გო­რი ბა­ლი­ში და სი­ტუ­ა­ცია იყო სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ერთს გე­ტყვით: პა­ლა­ტა­ში ჩემ­თან ერ­თად ორი უცხო ადა­მი­ა­ნი იწვა. ორი­ვე მა­ღა­ლი ტემ­პე­რა­ტუ­რით და ორ­მხრი­ვი პნევ­მო­ნი­ით. ჩვენ ერ­თმა­ნე­თის­გან მო­შო­რე­ბით ვი­წე­ქით, მაგ­რამ ვი­ყე­ნებ­დით სა­ერ­თო სა­პირ­ფა­რე­შოს. ეს უკვე მე­სა­მე შემ­თხვე­ვა იყო, როცა სა­ხელ­მწი­ფომ შე­საძ­ლო ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებ­თან ერთ სივ­რცე­ში ყოფ­ნა მო­მი­სა­ჯა.

მე­ო­რე დღეს დად­გა ტეს­ტის გა­კე­თე­ბის დრო, (14:00), მა­ლე­ვე, სა­ღა­მოს 19:00-ზე, პა­სუ­ხი მო­ვი­და - უარ­ყო­ფი­თი. უბედ­ნი­ე­რე­სი ვი­ყა­ვი. ალ­ბათ იფიქ­რებთ, რომ აქ ის­ტო­რია ჰეფი ენ­დით მთავ­რდე­ბა. მეც ასე მე­გო­ნა. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, მე­ო­რე დი­ლამ­დე ჩემი გა­წე­რა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო. იმ­დე­ნად გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ტეს­ტის პა­სუ­ხით, გა­დავ­წყვი­ტე, ხა­სი­ა­თი არაფ­რით გა­მე­ფუ­ჭე­ბი­ნა და ბედს შე­ვე­გუე.

დად­გა გა­წე­რის დღე, ალ­ბათ ცხოვ­რე­ბა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი დღე, რაც კი მა­გონ­დე­ბა. პა­ცი­ენ­ტის გა­წე­რა ძი­რი­თა­დად დი­ლით ხდე­ბა, როცა ექი­მი შე­მოვ­ლას აკე­თებს. ექი­მი 12:00 სა­ათ­ზე მო­ვი­და და მი­თხრა, რომ ახ­ლა­ვე გა­ამზდებ­და ფორ­მა 100-ს და გამ­წერ­დნენ.

დად­გა 15:00 სა­ა­თი მაგ­რამ არც ექი­მი გა­მო­ჩე­ნი­ლა და არც ჩემს წა­საყ­ვა­ნად მო­სუ­ლა ვინ­მე. ექიმ­მა ტე­ლე­ფო­ნით მი­თხრა, რომ წუთი-წუთ­ზე კა­რან­ტინ­ში წა­საყ­ვა­ნად მან­ქა­ნა მო­მა­კი­თხავ­და. ექი­მე­ბი­სად­მი დიდი პა­ტი­ვის­ცე­მით და მშვი­დი ხა­სი­ა­თის გამო, ქალ­ბა­ტონს ავუხ­სე­ნი რომ, კა­რან­ტი­ნი უკვე მოხ­დი­ლი მაქვს და თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში უნდა დავ­ბრუნ­დე.

მი­პა­სუ­ხა, რომ არ აინ­ტე­რე­სებ­და, რა მქონ­და მოხ­დი­ლი და, რო­გორც იტყო­და, ისე იქ­ნე­ბო­და. ძა­ლი­ან ვთხო­ვე, პა­ლა­ტა­ში ჩა­მო­სუ­ლი­ყო, რომ სი­ტუ­ა­ცია დე­ტა­ლუ­რად ამეხ­სნა. ყვი­რილ­ზე გა­და­ვი­და. ამ დროს მეც ყვი­რი­ლით გა­დავ­ძვე­რი ტე­ლე­ფონ­ში და კო­რექ­ტუ­ლო­ბის­კენ მო­ვუ­წო­დე. ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში ფორ­მა 100 მო­მი­ტა­ნეს, სა­დაც გარ­კვე­ვით ეწე­რა, რომ სახ­ლში ვე­წე­რე­ბო­დი თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში.

კი­დევ 3 სა­ა­თის შემ­დეგ (18:00) მან­ქა­ნა მო­ვი­და, სი­ხა­რუ­ლით მოვ­კი­დე ჩან­თას ხელი და გა­ვე­შუ­რე. მან­ქა­ნა­ში ახლა გარ­დაბ­ნი­დან ჩა­მო­სუ­ლი 15 უცხო ადა­მი­ა­ნი დამ­ხვდა. ისი­ნი თურ­მე გლ­და­ნის კა­რან­ტინ­ში გა­დაჰ­ყავ­დათ, მა­ღა­ლი რის­კის, მაგ­რამ სიმპტო­მე­ბის არარ­სე­ბო­ბის გამო. მძღოლს თა­ვა­ზი­ა­ნად ვთხო­ვე, აქვე ვცხოვ­რობ, ჯერ მე დამ­ტო­ვეთ მეთ­ქი.

აქვე გა­ირ­კვა, რომ მეც კა­რან­ტი­ნის სი­ა­ში ვი­ყა­ვი. თა­ვის­თა­ვად ავუხ­სე­ნი, რომ კა­რან­ტი­ნი არ მი­წევ­და. მძღო­ლი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო, მი­თხრა, მე ვე­რა­ფერს ვწყვეთ, პო­ლი­ცი­ას გა­ე­სა­უბ­რეო. და­ვუ­ძა­ხეთ პო­ლი­ცი­ას, რო­მე­ლიც კლი­ნი­კის ეზოს იცავ­და, რის­გან არ ვიცი.

პო­ლი­ცი­ე­ლი ახალ­გაზ­რა ქალი იყო, მშვი­დად ვე­სა­უბ­რე, ვუ­თხა­რი რომ შეც­დო­მა და­უშ­ვეს და, სახ­ლის ნაც­ვლად, ისევ კა­რან­ტინ­ში მივ­ყავ­დით. დახ­მა­რე­ბა და სი­ტუ­ა­ცი­ის გარ­კვე­ვა ვთხო­ვე. პო­ლი­ცი­ე­ლის გან­მარ­ტე­ბით, მას არ აინ­ტე­რე­სებ­და “ეს რა­ღაც ფურ­ცე­ლი”, ანუ ექი­მის მიერ გა­მო­წე­რი­ლი ფორ­მა 100, და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ჩემი კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის და ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის ხდე­ბო­და. ახლა უკვე და­ჟი­ნე­ბით მო­ვი­თხო­ვე, რომ ფორ­მა 100-სთვის და­ე­ხე­და, რო­მე­ლიც, სა­მე­დი­ცი­ნო თვალ­საზ­რი­სით, სუ­ლაც არ არის “რა­ღაც ფურ­ცე­ლი” და, სა­დაც გარ­კვე­ვით ეწე­რა, რომ შე­მოწ­მე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და მე­კუთ­ვნო­და თვი­თი­ზო­ლა­ცი­ა­ში დაბ­რუ­ნე­ბა.

მშვი­დად და ხაზ­გას­მით გა­ნი­მი­მარ­ტა, რომ ეს არ აინ­ტე­რე­სებ­და, ან ახ­ლა­ვე ჩავ­ჯდე­ბო­დი მან­ქა­ნა­ში ან - 3000 ლა­რი­ა­ნი ჯა­რი­მით ჩავ­ჯდე­ბო­დი იგი­ვე მან­ქა­ნა­ში. რომ მივ­ხვდი, აზრი არ ჰქონ­და, მან­ქა­ნა­ში ჩავ­ჯე­ქი. წა­ვე­დით გლ­დან­ში, ერთ-ერთ სა­კა­რან­ტი­ნე სას­ტუმ­რო­ში. ჩემს ფსი­ქი­კურ მდგო­მა­რე­ო­ბას კარ­გად ვერ გად­მოგ­ცემთ. სი­ტყვე­ბითთ არ გა­მო­ით­ქმის, რაც მა­შინ მთელ­მა ამ არე­უ­ლო­ბამ დამ­მარ­თა. ოთახ­ში შეს­ვლის შემ­დეგ და­ი­წყო ბი­უ­როკ­რა­ტი­ას­თან ჭი­დი­ლი. ჯერ ვცდი­ლობ­დი, გა­მერ­კვია, ამ შეც­დო­მის გა­მოს­წო­რე­ბა ვის შე­ეძ­ლო.

სა­ღა­მოს 10:00 სა­ათ­ზე უკვე, და­ახ­ლო­ე­ბით 10 ადა­მი­ან­თან მქონ­და და­რე­კი­ლი და ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთ­თან მა­მი­სა­მარ­თებ­და. სა­ბო­ლო­ოდ, ერთ-ერთი ინ­სტან­ცი­ი­დან და­მი­რე­კეს, ბო­დი­ში მო­მი­ხა­დეს შეც­დო­მის გამო. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ღამე მა­ინც ვერ გა­და­მიყ­ვან­დნენ, კო­მენ­და­ტის სა­ა­თი იყო და, შემ­პირ­დნენ, რომ დი­ლით გა­მო­ას­წო­რებ­დნენ შეც­დო­მას. დი­ლით ადრე ავ­დე­ქი, დრო რომ არ და­მე­კარ­გა. 22 დღე კა­რან­ტინ­ში ვი­ყა­ვი და და­მა­ტე­ბით 1 წუ­თიც არ მინ­დო­და, იქ გა­მე­ტა­რე­ბი­ნა.

დავ­რე­კე ჯან­დაც­ვის ცხელ ხაზ­ზე, და­მი­დას­ტუ­რეს რომ სა­კი­თხი გა­და­ცე­მუ­ლი იყო და მან­ქა­ნას უნდა დავ­ლო­დე­ბო­დი. მან­ქა­ნა რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი არ­სად ჩან­და. დავ­რე­კე სა­გან­გე­ბო­ში, სა­დაც ტრან­სპორ­ტი­რე­ბას აგ­ვა­რე­ბენ. მი­თხრეს, რომ ჩემ­ზე არა­ნა­ი­რი ინ­ფორ­მა­ცია არ მი­უ­ღი­ათ. უკვე ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, შე­მე­შინ­და, ვინ­მეს­თვის ან ჩემი თა­ვის­თვის რამე არ და­მე­შა­ვე­ბი­ნა. ძველ­მა ექიმ­მა და­მი­რე­კა, ბა­თუ­მის კა­რან­ტი­ნის ექიმ-ეპი­დე­მი­ო­ლოგ­მა. ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა შე­მი­მოწ­მა. სი­ცხე ვი­ღას ახ­სოვ­და, ჩემი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა რომ ავუხ­სე­ნი, მა­შინ­ვე დახ­მა­რე­ბას შემ­პირ­და.

ჩემ­მა თხოვ­ნამ გაჭ­რა თუ, უბ­რა­ლოდ, გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბამ, არ ვიცი, მაგ­რამ ერთ სა­ათ­ში მან­ქა­ნამ მო­მა­კი­თხა. ახლა ამას სახ­ლი­დან ვწერ, დამ­შვი­დე­ბუ­ლი გო­ნე­ბით, კი­დევ არ მჯე­რა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კუ­რი ჯან­მრთე­ლო­ბა შე­ი­წი­რა ამ სა­ში­ნელ ბი­უ­როკ­რა­ტი­ას­თან ბრძო­ლამ. მარ­თა­ლია, ვირუ­სი არ მაქვს, მაგ­რამ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ტრამ­ვა, რო­მე­ლიც ამ სის­ტე­მამ მო­მა­ყე­ნა, ალ­ბათ დიდი ხანი გამ­ყვე­ბა. ვი­საც ჰგო­ნია, რომ სა­ხელ­მწი­ფო ძლი­ე­რია კო­რო­ნა ვირუს­თან ბრძო­ლა­ში და, რაც მაგ­რე­ბი ვართ, ქარ­თვე­ლე­ბი ვართ, ძა­ლი­ან ცდე­ბით.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში შე­საძ­ლოა, ათა­სო­ბით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი პირი იყოს, რომ­ლებ­საც ტესტს არ უკე­თე­ბენ, იმი­ტომ, რომ უსიმპტო­მო­ე­ბი არი­ან. მსოფ­ლიო გა­მოც­დი­ლე­ბით, ინ­ფი­ცი­რე­ბულ­თა 50% უსიმპტო­მოა, მაგ­რამ - ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გა­დამ­დე­ბი. სა­მე­დი­ცი­ნო თვალ­საზ­რი­სით, ყვე­ლა­ზე აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მათი და­ტესტვაა, რად­გან ისი­ნი, ისე ავ­რცე­ლე­ბენ ვირუსს, რომ ამის შე­სა­ხებ, წარ­მოდ­გე­ნაც კი არ აქვთ. სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბა ყვე­ლა­ფერს პი­რი­ქით აკე­თებს. სას­ტუმ­რო­ე­ბი, ნუ მო­გა­ტყუ­ებთ. პო­პო­ლიზ­მზე ჯან­დაც­ვის სის­ტე­მის აგე­ბა, არ შე­იძ­ლე­ბა, აქ ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ცო­ცხლე დევს სას­წორ­ზე. ამ ყვე­ლა­ფერს ისე ვწერ, კარი 9 კლი­ტუ­ლით მაქვს ჩა­რა­ზუ­ლი. ახლა რომ ვკვდე­ბო­დე, აღარც სას­წრა­ფო­ში დამ­რე­კი ვარ და, მი­თუ­მე­ტეს, არც გა­რეთ გამ­სვლე­ლი" - წერს გი­ორ­გი სი­ნა­უ­რი­ძე.