ჩემი კაფეს ბიჭი და რამდენიმე ახალი წიგნი ზამთრის მარაგისთვის

პირველად რომ დავინახე, ჩვეულებრივი ბიჭი მეგონა. ჩვეულებრივად იჯდა კაფეს ბოლოში და ჩვეულებრივ მაგიდას დასცქეროდა. მეორე დილით, როცა იმავე დროს, სამსახურში მისვლამდე,კაფეს ისევ ჩავუარე, ის კვლავ იქ დამხვდა. მთელი შემდეგი თვე კაფეში ყოველ დილით მჯდარი ბიჭი გაარაჩვეულებრივდა - დავიზეპირე.

კაფეს ბოლოში მჯდარი ბიჭი უნდა იყოს მხატვარი, უნდა ჰქონდეს თავისზე ორი ზომით დიდი ამბიცია. მისი თვალები, რომლებიც არასდროს მინახავს, რადგან ყოველთვის მაგიდას დაჰყურებს, იქნება ნუშის ფორმის _ მწვანე. ღიმილის დროს, ლოყებზე ნაკეცები უჩნდება, მაგრამ გრძელ წვერში ახლა არაფერი ეტყობა. მხატვარ ბიჭს ხელებზე საღებავის ლაქები უნდა ემჩნეოდეს, თუმცა ეს მისთვის სულერთია, ისევე, როგორც სულერთი ვარ მე.

ყოველ დილით, ის და მე დაახლოებით ათი წამი ერთმანეთის პირისპირ აღმოვჩნდებით, გამყოფი მხოლოდ კაფეს მინაა და სანამ ფეხებ უკან დარჩენილი ბოლო უიმედო ნაბიჯსაც გადავდგამ, ჩავუვლი, ველოდები, რომ შემომხედავს. თუ ეს მოხდება, აუცილებლად ვიგრძნობ გამჭოლ მზერას გვერდიდან ან ზურგიდანდა გავხედავ „შემთხვევით“. თუმცა დღეები კვირებს, კვირები თვეს მიჰყვება, მე კი ქუჩას და არაფერი ხდება შემთხვევით - სახლიდან ზუსტად 9:36-ზე გავდივარ, რადგან კაფეს ბიჭი ადგილს ათ საათზე ტოვებს. სანამ გზას გადავჭრი, ვუყურებ მის სილუეტს და არ მჯერა, რომ მისი თვალები შეიძლება სულაც არ იყოს მწვანე ან როგორ შეიძლება, კაფეს ბოლოში მჯდარი ბიჭი არ იყოს მხატვარი. მერე რა, თუ მის მაგიდაზე არასდროს დამინახავს ფანქარი და ფურცელი.

ერთხელაც, მხატვარი ბიჭი თავის ადგილზე აღარ ზის. კაფეს ბოლოში ვიღაც ქალი მხვდება და ვერაფრით გაუგია, რატომ გავჩერდი მის წინ იმედგაცრუებული სახით. მე ისევ იმ დროს გამოვდივარ სახლიდან, მაგრამ კაფეს ბიჭი კაფეში აღარ მხვდება. სამსახურიდან შინისკენ სიარულს კაფეს გავლით ვიწყებ - იქნებ ახლა საღამოობით მიდის იქ. არა, მის ადგილზე სხვები სხედან. სულ სხვადასხვა ხალხი და არცერთი არ ჰგავს მხატვარს.

გადის კიდევ რამდენიმე დღე და კაფეს ბიჭს, კაფესთან ახლოს, „ბიბლუსში“ ვხვდები. ზურგით ვცნობ. დგას ჩემი კაფეს ბიჭი შუაგულ მაღაზიაში და საუბრობს წიგნებზე. სხვანაირი ხმა წარმომედგინა. ამჯერად, ის გრძნობს გამჭოლ მზერას ზურგიდან და ტრიალდება.

-შემიძლია დაგეხმაროთ?

კაფეს ბიჭს შავი თვალები ჰქონია,ჰქვია ნიკა და კაფესი კი არა, „ბიბლუსის“ ბიჭი ყოფილა.

-დიახ, მე მინდა რამე ახალი. სულ ახალი. რამე მხატვრებზე - ვამბობ და მაინც არ ვკარგავ იმედს, რომ მის პროფესიას მივაგენი - ან უბრალოდ რაიმე მხატვრული - ვნებდები.

-დიახ, "პალიტრა L-ის" ახალი სერიის წიგნები შემიძლია შემოგთავაზოთ. ეს წიგნები ქართულად პირველად ითარგმნა - ამბობს და ხელით დახლისკენ მიმითითებს (მისი თითები, თურმე, საერთოდ არაა საღებავიანი) აი, თუ რემარკი გიყვართ, აუცილებლად უნდა წაიკითხოთ „აჩრდილები სამოთხეში“. წიგნი სხვადასხვა პროფესიის ადამიანებზეა, რომლებიც ომს ამერიკაში გაექცნენ და დაკარგეს ოჯახი, მეგობრები და ნათესავები. ასევე, გვაქვს ცნობილი თურქი მწერლის, ელიფ შაფაქის „ევას სამი ქალიშვილი“. სხვათა შორის, ძალიან ჩამთრევთან ერთად ინფორმაციულიაცაა. მას დიდი გამოხმაურება მოჰყვა თურქეთში, სადაც ავტორი ერისა და რელიგიის უპატივცემულობაში დაადანაშაულეს. ჰოო... კიდევ გვაქვს საქართველოში ნაკლებად ცნობილი ავტორების პირველი ქართული თარგმანები. მაგალითად, ტონი მორისონის „ქებათა ქება სოლომონისა“. თუ მისტიკა გიტაცებთ, ეს აუცილებლად მოგეწონებათ.

-და თქვენ უფრო რა ჟანრი გაინტერესბთ?

უცებ მივხვდი, რომ გაუნძრევლად ვუსმენდი მის შთამაგონებელ საუბარს და თან ჩემს გამოგონილ ბიჭს რეალურს ვადარებდი.

- გვაქვს იშიგუროს „როცა ობლები ვიყავით“. აქ მოთხრობილია ამბავი ადამიანზე, რომელიც ელიტურ საზოგადოებაში თავის დამკვიდრებას და ნულიდან კარიერის აწყობას ცდილობს. მას დიდი დრო სჭრდება ამ ორს შორის ოქროს შუალედის საპოვნელად.

აი, აქ მივხვდი, რომ ეს ნამდვილად საჩემო წიგნი იყო. მისი რეკომენდაციით, კიდევ 2 წიგნი ავარჩიე . დავპირდი, რომ აუცილებლად ვესტუმრებოდი, როცა სერია „ლიტერეინვენტეს“ სხვა წიგნებიც გამოვიდოდა. სალაროსკენ წავედი. დახმარებისთვის მადლობა არ გადამიხდია. განა როგორ უნდა მეთქვა მადლობა ადამიანისთვის, რომელმაც ერთიანად ამდენი იმედი გამიცრუა?!