გაქ­ცე­უ­ლი, ფეთხუ­მი, უგუ­ლო პა­ტარ­ძ­ლე­ბი და ეგო­ის­ტი სი­ძე­ე­ბი

ქორ­წი­ლი და თეთ­რი კა­ბა ყვე­ლა ქალ­ბა­ტო­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბულ ემო­ცი­ებს უკავ­შირ­დე­ბა, ამი­ტომ ბუ­ნებ­რი­ვია, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სე­ბუ­რი მღელ­ვა­რე­ბაც ახ­ლავს თან. წი­ნა­სა­ქორ­წი­ლო სამ­ზა­დი­სი ხომ მთე­ლი რი­ტუ­ა­ლია, რომ­ლის წარ­მა­ტე­ბით დას­რუ­ლე­ბა პა­ტარ­ძ­ლის გა­რეგ­ნო­ბა­სა და იმიჯ­ზე პირ­და­პირ აისა­ხე­ბა. ამ თე­მა­ზე სა­სა­უბ­როდ კომ­პა­ნია "მა­რი­გოლ­დის" ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელს - ქალ­ბა­ტონ თა­მარ ნა­დი­რა­ძეს ვეს­ტუმ­რე.

წი­ნა­სა­ქორ­წი­ლო სამ­ზა­დი­სი

- სა­ქორ­წი­ლო კა­ბამ, ვარ­ცხ­ნი­ლო­ბამ და მა­კი­აჟ­მა, პა­ტარ­ძალს შე­იძ­ლე­ბა ასა­კი მო­აკ­ლოს ან მო­უ­მა­ტოს, ამი­ტომ მის სწო­რად შერ­ჩე­ვას დი­დი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს. გო­გო­ნე­ბი თა­ვი­ანთ პირ­ველ ემო­ცი­ებს ჩვენ­თან აფ­რ­ქ­ვე­ვენ. ვინც კარ­გა­დაა აღ­ზ­რ­დი­ლი, ამას ძა­ლი­ან კულ­ტუ­რუ­ლად აკე­თებს, მაგ­რამ ზოგს ვერ ვა­ჩუ­მებთ და ვე­უბ­ნე­ბი - ამ­დე­ნი "ვა­ი­მეს" ძა­ხი­ლი არ ვარ­გა, ჯო­ბია, ამ დროს უფ­რო მშვი­დი და თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი იყოთ და ყვე­ლა­ფე­რი გა­ცი­ლე­ბით კარ­გად ჩა­ივ­ლის-მეთ­ქი. დე­დოფ­ლე­ბის­თ­ვის ე.წ. "კო­ნო-თე­რა­პი­ა" მო­ვი­გო­ნეთ. რო­ცა ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლო­ბენ, გა­მო­ვი­ღებთ რა­ი­მე კარგ კო­ნი­აკს და "ჩა­ვარ­ტყ­მე­ვი­ნებთ", მე­რე აღა­რა­ფერ­ზე ღე­ლა­ვენ, და­ძა­ბუ­ლო­ბა ეხ­ს­ნე­ბათ და უფ­რო უშუ­ა­ლო­ე­ბი ხდე­ბი­ან. ერ­თხელ, ერ­თ­მა გო­გო­ნამ რამ­დე­ნი­მე ბოთ­ლიც კი და­ლია (ი­ცი­ნის). ზოგ­ჯერ ისე­თი კარ­გი წყვი­ლი შე­მო­დის, ჩვენ თვი­თონ გვიკ­ვირს, ზო­გი კი ისე­თი პრე­ტენ­ზი­უ­ლია, აქე­დან გას­ვ­ლის შემ­დეგ ერ­თ­დ­რო­უ­ლად აღ­მოგ­ვ­ხ­დე­ბა ხოლ­მე, - ეს მტრის ოჯახ­ში შე­ვი­დაო (ი­ცი­ნის).

დღე, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ პა­ტარ­ძ­ლის უნ­და იყოს

- რო­ცა გო­გო­ნე­ბი სა­დე­დამ­თი­ლოს­თან ერ­თად მო­დი­ან, ვცდი­ლობთ, ისე­თი კა­ბა ავარ­ჩე­ვი­ნოთ, რომ არც ერთს არ ვაწყე­ნი­ნოთ, რად­გან ფულს სა­დე­დამ­თი­ლო იხ­დის, მაგ­რამ ამავ­დ­რო­უ­ლად, მო­რი­დე­ბულ გო­გო­ნებს რა­ღაც­ნა­ი­რად ვეხ­მა­რე­ბით ხოლ­მე. ეს მოთხოვ­ნა ბევრს აქვს - მე რაც მომ­წონს, პა­ტარ­ძალ­მა ის უნ­და ჩა­იც­ვა­სო, გან­სა­კუთ­რე­ბით მუ­ლებ­სა და დე­დამ­თი­ლებს. კა­ბის გა­მო დე­და-შვილ­საც კი უჩხუ­ბია. ზოგ­ჯერ კა­ბებს მა­მამ­თი­ლე­ბი ურ­ჩე­ვენ და გო­გო­ნე­ბი ხმას ვერ იღე­ბენ. და­სა­ფა­სე­ბე­ლია, რო­ცა სარ­ძ­ლო­ე­ბი მათ აზ­რ­საც ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ, ისიც მეს­მის, რომ თან­ხას ისი­ნი იხ­დი­ან, მაგ­რამ და­ჟი­ნე­ბუ­ლად მოს­თხო­ვო, ის კა­ბა ჩა­იც­ვას, რო­მე­ლიც მას თა­ვად არ მოს­წონს, ცოდ­ვაა უბ­რა­ლოდ. ყვე­ლა თა­ო­ბას თა­ვი­სი გე­მოვ­ნე­ბა აქვს და სამ­სა­ხურ­შიც სულ ვა­მა­ტებ ახალ­გაზ­რ­დებს, რომ მა­თი ასა­კის ადა­მი­ა­ნე­ბის გე­მოვ­ნე­ბა ვი­ცო­დე. ერთ რა­მე­ზე გა­ვა­მახ­ვი­ლებ­დი ყუ­რადღე­ბას: სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში მა­ინც მი­ღე­ბუ­ლია, რომ ცო­ლებს ქმრე­ბი ასე თუ ისე, თა­ვი­ანთ ჭკუ­ა­ზე ატა­რე­ბენ, მა­მა­კა­ცია ლი­დე­რი და ყვე­ლას მინ­და ვუთხ­რა, - და­ქა­ლებ­საც, დე­დებ­საც, დე­დამ­თი­ლებ­საც და საქ­მ­რო­ებ­საც, რომ ის ერ­თა­დერ­თი დღე, რო­მე­ლიც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ლა­მა­ზად უნ­და და­ა­მახ­სოვ­რ­დეთ, მა­თი სურ­ვი­ლი­სა­მებრ გა­ა­ტა­რე­ბი­ნონ, მათ მის­ცენ არ­ჩე­ვა­ნის უფ­ლე­ბა და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, რაც უნ­დათ, ის გა­ა­კე­თონ.

გაქ­ცე­უ­ლი სა­დე­დოფ­ლო

- ჩვენ გარ­შე­მო ათას­ნა­ი­რი ამ­ბა­ვი ხდე­ბა. ერ­თხელ, ასე­თი შემ­თხ­ვე­ვა გვქონ­და: ქორ­წი­ლის დღეს გო­გო­ნა მო­ვი­და, უკ­ვე ყვე­ლა­ფე­რი მზად იყო, მა­კი­ა­ჟი და ვარ­ც­ნი­ლო­ბა უნ­და გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა და გვთხო­ვა, ათი წუ­თით გა­ვალ და მა­ლე დავ­ბ­რუნ­დე­ბიო. წა­ვი­და და წა­ვი­და - სხვას გაჰ­ყ­ვა ცო­ლად და ქორ­წი­ლი ჩა­შა­ლა.

უგუ­ლო შვი­ლი და სარ­ძ­ლო

- თა­ვი­დან, რო­დე­საც ეს ბიზ­ნე­სი და­ვიწყე, მახ­სოვს, ერ­თი ქალ­ბა­ტო­ნი შვილ­თან და სარ­ძ­ლოს­თან ერ­თად მო­ვი­და. ეს ქალ­ბა­ტო­ნი 40-42 წლი­სა იქ­ნე­ბო­და, ექი­მი, ძა­ლი­ან დახ­ვე­წი­ლი, ინ­ტე­ლი­გენ­ტი, კულ­ტუ­რუ­ლი. სარ­ძ­ლო - 19-20 წლის. მარ­თა­ლია, ასეთ ასაკ­ში 40 წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ზოგს ბე­ბე­რი ჰგო­ნია, მაგ­რამ თვი­თო­ნაც ხომ გახ­დე­ბი­ან ჩვე­ნი ტო­ლე­ბი და მე­რე მიხ­ვ­დე­ბი­ან, რომ ცდე­ბოდ­ნენ. ის სი­ტუ­ა­ცია არა­სო­დეს და­მა­ვიწყ­დე­ბა... მა­შინ სა­მო­სი სა­დე­დამ­თი­ლო­ე­ბის­თ­ვი­საც გვქონ­და და რო­ცა მა­საც შევ­თა­ვა­ზე, მი­პა­სუ­ხა - მე­რე და ვინ მე­პა­ტი­ჟე­ბაო?!. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ? ამ გო­გომ კი ირო­ნი­უ­ლად და ცი­ნი­კუ­რად გად­მო­ხე­და. გუ­ლი მო­მიკ­ვ­და. მეც მყავს ბი­ჭი და ასე­თი რძა­ლი ჩემ­თ­ვის ვე­რა­ნა­ი­რად ვერ იქ­ნე­ბო­და სა­სურ­ვე­ლი. ერ­თი რამ მინ­და ვუთხ­რა ახალ­გაზ­რ­დებს: ისი­ნიც ხომ მოვ­ლენ ჩვენს ასა­კამ­დე, უფა­ლი კარ­გ­საც და ცუდ­საც უკან დაგ­ვიბ­რუ­ნებს და არ შე­იძ­ლე­ბა ასე მოქ­ცე­ვა.

ეგო­ის­ტი მა­მა­კა­ცე­ბი

- ამას წი­ნათ, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი წყვი­ლი მო­ვი­და და ეს ბი­ჭი ხუმ­რობ­და, - მე ბრენ­დე­ბი მაც­ვია და ყუ­რადღე­ბას არა­ვინ მაქ­ცევს, ყვე­ლა ანა­ნოს და მის კა­ბას უყუ­რებ­სო (ი­ცი­ნის). სხვა­თა შო­რის, ამ­ბო­ბენ, ბევრ მა­მა­კაცს ქორ­წილ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ეგო­ის­ტუ­რი მო­მენ­ტე­ბი აქვს და ისე­დაც, მა­მა­კაც­ზე დი­დი ეგო­ის­ტი არ არ­სე­ბობს, რად­გან რო­დე­საც ოჯახ­ში ბავ­შ­ვე­ბი იბა­დე­ბი­ან, მე­უღ­ლის ყუ­რადღე­ბა აკ­ლ­დე­ბათ და ეჭ­ვი­ა­ნო­ბენ.

და­კარ­გუ­ლი ფა­ტა

- ერ­თხელ, კა­ბა და ფა­ტა წა­ი­ღეს ქი­რით, მე­ო­რე დღეს მხო­ლოდ კა­ბა დაგ­ვიბ­რუ­ნეს და რო­ცა ფა­ტა მო­ვი­კითხეთ, იმ ქალ­ბა­ტონ­მა ისე­თი საქ­მის გარ­ჩე­ვა დაგ­ვიწყო, გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რ­ჩი. ფა­ტა უცხო­ეთ­ში ცალ­კე ბიზ­ნე­სია, ზოგ­ჯერ მი­სი ფა­სი კა­ბის ფას­საც კი აღე­მა­ტე­ბა და რა­ნა­ი­რად ვა­ჩუ­ქებ­დით? ბო­ლოს მითხ­რა, მო­დი, დავ­ს­ხ­დეთ და ეს ამ­ბა­ვი სამ­ში გა­ვარ­ჩი­ო­თო... ქურ­დუ­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტი, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ? (ი­ცი­ნის). სა­დაც გინ­და, იქ მი­ჩივ­ლეო. ბედ­ნი­ე­რე­ბის დღე იყო და ასე­თი და­ძა­ბუ­ლო­ბა ისევ მათ­თ­ვი­საა ცუ­დი, თო­რემ ცხოვ­რე­ბა­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი იმ­დენ რა­მეს ვკარ­გავთ და ფეხ­ზე ვდგე­ბით, ერ­თი ფა­ტის და­კარ­გ­ვას, რო­გორ­ღაც გა­და­ვი­ტან­დით...

"ფეთხუ­მი" გო­გო­ნე­ბი

- ჩვენ­თან უცხო­ე­ლე­ბიც ხში­რად მო­დი­ან - აფ­როამე­რი­კე­ლე­ბი, ჩი­ნე­ლე­ბი, ინ­გ­ლი­სე­ლე­ბი და ა.შ. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ჩვე­ნი კა­ბე­ბი მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხ­ვა ქვეყა­ნა­შია გა­ყი­დუ­ლი. სხვა­თა შო­რის, ყო­ფი­ლა შემ­თხ­ვე­ვა, რო­ცა ქორ­წი­ლის­თ­ვის შა­ვი კა­ბა მო­უთხო­ვი­ათ. მომ­წონს, რომ შე­მო­ვი­და კა­ბე­ბი "ო­რი ერ­თ­ში", ანუ გრძე­ლი კა­ბაა, რო­მელ­საც შე­უძ­ლი­ათ სიგ­რ­ძე მოხ­ს­ნან და რო­გორც მოკ­ლე სტი­ლის, ისე და­ტო­ვონ. ამას წი­ნათ, სხვა ეროვ­ნე­ბის წყვი­ლის ქორ­წილ­ში ვი­ყა­ვი და იქი­დან აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბუ­ლი მო­ვე­დი - ნე­ფე-დე­დო­ფალს ორი მეტ­რის რა­დი­უს­ში არა­ვინ ეკა­რე­ბო­და. ეს კარ­გი კულ­ტუ­რაა, თო­რემ რამ­დენ­ჯერ მო­უბ­რუ­ნე­ბი­ათ სი­გა­რე­ტით დამ­წ­ვა­რი ან დას­ვ­რი­ლი კა­ბა. მი­ხა­რია, რომ ბო­ლო დროს ეს კულ­ტუ­რა მკვიდ­რ­დე­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბი უფ­რო და­იხ­ვეწ­ნენ, თო­რემ ად­რე, შე­იძ­ლე­ბო­და კა­ბა­ზე მთე­ლი მე­ნიუ წა­გე­კითხა - ტორ­ტის ფე­რი­დან დაწყე­ბუ­ლი, ყვე­ლა­ფერს ამო­იც­ნობ­დი.

ხელ­ზე ამ­ბო­რის ტრა­დი­ცია

- ერ­თი რამ მინ­და და­ვა­მა­ტო: იმის მომ­ხ­რე ვარ, რომ ხელ­ზე ამ­ბო­რის ტრა­დი­ცია აღ­დ­გეს. ეს ძა­ლი­ან და­დე­ბი­თი ჟეს­ტია, უფ­რო თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი, ამა­ყი ხდე­ბი ქა­ლი და ქვეც­ნო­ბი­ე­რად და­დე­ბი­თად მოქ­მე­დებს. თა­ნაც დე­დოფ­ლის ვარ­ცხ­ნი­ლო­ბას, მა­კი­აჟს უნ­და გა­უფ­რ­თხილ­დე და გა­და­სა­კოც­ნად გი­ჟი­ვით არ და­ე­ტა­კო (ი­ცი­ნის). ამას წყვი­ლებ­საც ვთხოვ ხოლ­მე და ერ­თხელ, ერ­თი მეგ­რე­ლი ბი­ჭი შე­მო­მიტ­რი­ალ­და და მეგ­რუ­ლი აქ­ცენ­ტით მითხ­რა - რა შე­ნი საქ­მეა, სად ვა­კო­ცებ ჩემს ცოლ­სო? (ი­ცი­ნის).

თეა გუნ­თა­იშ­ვი­ლი, "მა­რი­გოლ­დის" პი­არ-მე­ნე­ჯე­რი:

- სა­მი წე­ლია, თამ­რი­კოს­თან ვმუ­შა­ობ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეს სამ­სა­ხუ­რი თა­ვი­სე­ბუ­რად დამ­ღ­ლე­ლია, ამა­ვე დროს სა­სი­ა­მოვ­ნო­ცაა, რად­გან ამ­დე­ნი ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის ყუ­რე­ბა გვი­ხა­რია და და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ით ვი­მუხ­ტე­ბით. აქე­დან სა­პა­ტარ­ძ­ლოს გაყ­ვა­ნა მთე­ლი ცე­რე­მო­ნიაა, ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი მო­მენ­ტია.

თამ­რი­კო:

- ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ, რომ ჩვე­ნი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე ვი­პოვეთ. რო­ცა სა­მუ­შა­ოს სიყ­ვა­რუ­ლით უდ­გე­ბი, შე­დეგ­საც შე­სა­ბა­მისს იღებ. ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი ენა აქვს, თი­თო­ე­ულ დე­ტალ­ში იგ­რ­ძ­ნო­ბა, ამას მო­ვა­ლე­ო­ბის მოხ­დის მიზ­ნით აკე­თებ თუ მთე­ლი გუ­ლით. თუ ადა­მი­ანს ცი­ვი აურა აქვს, სამ­სა­ხურ­ში ვერ ავიყ­ვან... ბუზღუ­ნა გო­გო­ნე­ბი რომ მო­დი­ან, სულ ვე­უბ­ნე­ბი, - მთა­ვა­რია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი თქვე­ნი ღი­მი­ლით გა­ა­ლა­მა­ზოთ-მეთ­ქი. ზოგს ჰგო­ნია, ცხვი­რა­წე­უ­ლი თუ ივ­ლის, ამით ვინ­მეს­გან და­დე­ბით გან­წყო­ბას მო­ი­პო­ვებს. უშუ­ა­ლო­ბა და თავ­მ­დაბ­ლო­ბა ბევ­რად უფ­რო ალა­მა­ზებს ადა­მი­ანს. სხვა­თა შო­რის, ჩვენ ბევ­რი მო­დე­ლი თუ სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხე აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობთ, კადრს მიღ­მა მყო­ფი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი წა­მოვ­წი­ოთ წინ და არა - ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც ისე­დაც ყველ­გან ტრი­ა­ლე­ბენ. სხვა­თა შო­რის, ჩვენ­თან თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბის მე­რე, ზოგ­მა კარ­გი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი მი­ი­ღო, ზო­გიც და­ო­ჯახ­და. ეტყო­ბა, ფეხ­ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ (ი­ღი­მის).

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)