განო მე­ლი­თა­უ­რი ეს­თე­ტი­კუ­რი კლი­ნი­კის მარ­კე­ტინ­გი­სა და პი­ა­რის მე­ნე­ჯე­რი გახ­ლავთ. მისი აზ­რით, ქალ­მა თავი სრულ­ფა­სო­ვან ადა­მი­ა­ნად რომ იგ­რძნოს, საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე უნდა აკე­თოს; საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბა ქა­ლის ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია! მე­უღ­ლის­გან - მსა­ხი­ობ კოტე თო­ლორ­და­ვას­გან დიდ მხარ­და­ჭე­რას გრძნობს. რის­კი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლავთ. სა­მუ­შაო სფე­რო­ში მისი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მის შე­სა­ხებ კო­ლე­გებ­მა იცი­ან. შე­სა­ბა­მი­სად, ერთი სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მო­სულს ყო­ველ­თვის რამ­დე­ნი­მე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! აქვს ხოლ­მე.

- მუ­შა­ო­ბა 12 წლი­სამ, "პირ­ველ არხზე", სა­ბავ­შვო გა­და­ცე­მა­ში - "აბ­და­უბ­და" და­ვი­წყე. მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი თაკო სა­ხუ­რა­ვებ­ზე დავ­ძვრე­ბო­დით და გა­და­ცე­მას "ვა­კე­თებ­დით". თუმ­ცა, იქ ხელ­ფასს არა­ვინ გვაძ­ლევ­და. შემ­დეგ "მე­ო­რე არხზე", კონ­კურ­სში გა­ვი­მარ­ჯვე და "საყ­მაწ­ვი­ლო და­ი­ჯეს­ტის" წამ­ყვა­ნი გავ­ხდი. ნორ­მა­ლუ­რი სტუ­დი­აც არ გვქონ­და - "პლე­ხა­ნოვ­ზე" მო­წყო­ბილ პა­ვი­ლი­ონ­ში ვმუ­შა­ობ­დით. მახ­სოვს, 21 ლარს და 50 თეთ­რს მიხ­დიდ­ნენ.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი რაში და­ხარ­ჯე?

- ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, ორ­ნა­მენ­ტე­ბი­ა­ნი ბლუ­ზა ვი­ყი­დე (იცი­ნის). ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა არას­დროს მინ­დო­და, მაგ­რამ მსურ­და, სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი მქო­ნო­და. ზო­გა­დად, ტე­ლე­ვი­ზია მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი გავმხდა­რი­ყა­ვი. სხვა­თა შო­რის, 13 წლი­დან სცე­ნა­რებს ვწერ­დი. პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი სცე­ნა­რი 15 წლი­სამ დავ­წე­რე და ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­თან - ნინი დე­და­ლა­მა­ზიშ­ვილ­თან ერ­თად, მა­მუ­კა ხა­ზა­რა­ძეს და­ფი­ნან­სე­ბა ვთხო­ვე. დაგ­ვა­ფი­ნან­სა. თბი­ლი­სის მე­რი­აც (კერ­ძოდ - ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა ბრე­გა­ძე) დაგ­ვეხ­მა­რა. არ მსურ­და, ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად სა­ჭი­რო თან­ხა მშობ­ლე­ბის­თვის გა­მო­მერ­თმია. დედ-მამა ყო­ველ­თვის და ყვე­ლა­ფერ­ში მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ სცე­ნარ­თან, გა­და­ღე­ბის და­გეგ­მვას­თან, მონ­ტაჟ­თან და­კავ­ში­რე­ბულ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­ღებ­დი... ეს იყო ჩემი პირ­ვე­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტი, რო­მე­ლიც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გა­მოდ­გა - იმ ფილ­მით ბევრ კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე ვი­ყა­ვი.

- ფილ­მს რა ჰქვია ან რის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს?

- ლა­პა­რა­კია მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმზე - "ტან­კა", რო­მე­ლიც ფო­ტოგ­რა­ფის ამ­ბავს მოგ­ვი­თხრობს. ფო­ტოგ­რა­ფი სა­კუ­თარ თავს ეძებს, მი­ტო­ვე­ბულ სო­ფელ­ში მი­დის და ფო­ტო­ებს იღებს. როცა ფირს გა­ამ­ჟღავ­ნებს, აღ­მოჩ­ნდე­ბა, რომ მი­ტო­ვე­ბულ სო­ფელ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. ერთ-ერთ ფო­ტო­ზე სა­კუ­თარ თავს პო­უ­ლობს და დრო­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბას იწყებს... ფილ­მის მუ­სი­კა­ლურ გა­ფორ­მე­ბა­ზე ნიკა მე­მა­ნიშ­ვილ­მა იმუ­შა­ვა. გარ­და იმი­სა, რომ ნიკა გე­ნი­ა­ლუ­რი მუ­სი­კო­სია, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნიც გახ­ლავთ. იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ამ ფილ­მის გა­და­ღე­ბა­ზე და­ვი­წყე ფიქ­რი, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "მზე­ში", გახ­მო­ვა­ნე­ბებ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი. ყვე­ლა მე­გო­ბა­რი მხარ­ში ამო­მიდ­გა, რის­თვი­საც მათ დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი. 25-კა­ცი­ა­ნი ექ­სპე­დი­ცი­ით წყლუ­ლეთ­ში წა­ვე­დით, რომ­ლის ბო­ლო­შიც მი­ტო­ვე­ბუ­ლი სო­ფე­ლი იყო. იმ­ხე­ლა თოვ­ლი იდო, რომ სოფ­ლამ­დე მან­ქა­ნე­ბით ას­ვლა ძლივს მო­ვა­ხერ­ხეთ. სხვა­თა შო­რის, მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი ჩე­მი­ვე მე­გობ­რე­ბის­გან შედ­გე­ბო­და. ნინი ფილ­მის პრო­დი­უ­სე­რი გახ­ლდათ. გა­დავ­წყვი­ტეთ, გიგი დე­და­ლა­მა­ზიშ­ვი­ლი აღ­მას­რუ­ლე­ბელ დი­რექ­ტო­რად გაგ­ვე­ფორ­მე­ბი­ნა. მა­შინ გიგი სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჯერ არ სწავ­ლობ­და და მე და ნი­ნიმ გა­ვა­წა­მეთ - რა­ღაც სა­სა­ცი­ლო საქ­მე­ე­ბის მოგ­ვა­რე­ბას ვა­ვა­ლებ­დით. გიგი ახ­ლაც იხ­სე­ნებს: როცა სურ­დათ, დი­რექ­ტო­რის თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან მომხსნიდ­ნენ, როცა სურ­დათ, ისევ მა­ფორ­მებ­დნე­ნო (იცი­ნის).

- ფილ­მის აღ­მას­რუ­ლე­ბელ დი­რექ­ტორს ხელ­ფასს თუ უხ­დი­დით?

- არა, რად­გან მო­პო­ვე­ბუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბა საქ­მეს მო­ვახ­მა­რეთ. ფილ­მი ჯერ ტე­ლე­კომ­პა­ნია "მზის" ეთერ­ში უჩ­ვე­ნეს, შემ­დეგ - კი­ნო­თე­ატ­რში ("ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რე­ბის კვი­რე­ულ­ზე"). მა­შინ რეზო ჩხე­ი­ძეს­თან ვსწავ­ლობ­დი. გა­მოც­დის დღეს და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, რომ ჩემი ფილ­მი ანა­პა­ში - "კი­ნო­შოკ­ზე" უნდა ეჩ­ვე­ნე­ბი­ნათ. სა­ქარ­თვე­ლო­დან სულ 3 ნა­მუ­შე­ვა­რი იყო წარ­დგე­ნი­ლი: "გა­სე­ირ­ნე­ბა ყა­რა­ბაღ­ში", "თბი­ლი­სი თბი­ლი­სი" და ჩემი ფილ­მი. სა­ზღვარ­გა­რეთ ფეს­ტი­ვალ­ზე და­მო­უ­კი­დებ­ლად პირ­ვე­ლად წა­ვე­დი და დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბაც მი­ვი­ღე. ჩემი ფილ­მი არა­სა­კონ­კურ­სო ჩვე­ნე­ბა­ში იყო. ჩვე­ნე­ბის მერე პრეს­კონ­ფე­რენ­ცია იმარ­თე­ბო­და ხოლ­მე. მახ­სოვს, კედი, ჯინ­სის მოკ­ლე ქვე­და­ბო­ლო მეც­ვა და ამის გამო, მსა­ხი­ობ­მა ბა­ა­დურ წუ­ლა­ძემ პეპი და­მარ­ქვა... ჩემს ნა­მუ­შე­ვარს დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. ფეს­ტი­ვა­ლის დი­რექ­ტორ­მა მი­თხრა: გი­ლო­ცავ, ყვე­ლა­ზე უმ­ცრო­სი და ერთ-ერთი ნი­ჭი­ე­რი მო­ნა­წი­ლე ხარ, დიდ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წე­ვო! ემო­ცი­უ­რი დღე მქონ­და... სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა "ჯერ კი­დევ უც­ნო­ბი ქა­ლა­ქი" გა­და­ვი­ღე, რომ­ლი­თაც სა­კურ­სო უნდა და­მეც­ვა. ფილმმა "ბერ­ლი­ნა­ლეს" სე­ლექ­ცია გა­ი­ა­რა, მაგ­რამ ტიტრზე ტომ ვე­იტ­სის მუ­სი­კა "მედო", რა­ზეც ლი­ცენ­ზია მომ­თხო­ვეს. გა­დავ­წყვი­ტე, ტომ ვე­იტ­სის აგენ­ტის­თვის მი­მე­წე­რა და მის­თვის მუ­სი­კის გა­მო­ყე­ნე­ბა­ზე თან­ხმო­ბა მე­თხო­ვა. მა­შინ ამ საქ­მის­თვის სულ რა­ღაც, 500 დო­ლა­რი მქონ­და. რა­ტომ­ღაც მე­გო­ნა, ამ თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ, ნე­ბარ­თვას მი­ვი­ღებ­დი. რა თქმა უნდა, ასე არ მოხ­და, მე კი გავ­ბრაზ­დი და ვთქვი: ტომ ვე­იტ­სის მუ­სი­კას მა­ინც არ შევ­ცვლი-მეთ­ქი. ჰოდა, ამის გამო "ბერ­ლი­ნა­ლე­ზე" ვერ წა­ვე­დი... შემ­დეგ მე და სან­დრო გა­ბი­ლა­ი­ამ სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი მხატ­ვრუ­ლი ფილ­მის ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი სცე­ნა­რი შევ­ქმე­ნით. ცნო­ბი­ლი "კი­ნოშ­ნი­კე­ბის­გან" შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გუნ­დი "შევ­კა­რით", სა­ჭი­რო თან­ხის ნა­წი­ლიც ვი­შო­ვეთ, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის გამო, და­წყე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტი გა­ჩერ­და... მა­შინ უკვე გა­თხო­ვი­ლი, თა­ნაც - ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი და მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც პრაგ­მა­ტუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უნდა მი­მე­ღო: კი­ნოს დრო­ე­ბით და­ვემ­შვი­დო­ბე და ქარ­თულ-ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ინ­ტეგ­რი­რე­ბუ­ლი მარ­კე­ტინ­გუ­ლი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე.

- პრო­ფე­სი­ით რე­ჟი­სო­რი არ ხარ?

- რე­ჟი­სო­რი ვარ, მაგ­რამ ჩემი მე­ო­რე პრო­ფე­სია მარ­კე­ტინ­გი­სა და პი­ა­რის მე­ნე­ჯე­რო­ბაა. საკ­მა­ოდ ბევრ, თა­ნაც - "მსხვილ" პრო­ექ­ტში წარ­მა­ტე­ბუ­ლად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ზო­გა­დად, მარ­კე­ტინ­გი და პი­ა­რი რე­ჟი­სუ­რას­თან ახ­ლოს არის: კი­ნო­რე­ჟი­სო­რის­თვის სა­ჭი­რო პი­როვ­ნუ­ლი და პრო­ფე­სი­უ­ლი უნა­რე­ბი­დან ბევ­რი რამ მარ­კე­ტინ­გის და პი­ა­რის მე­ნე­ჯერ­საც უნდა ახა­სი­ა­თებ­დეს. მა­გა­ლი­თად, პრობ­ლე­მის სწო­რად აღ­ქმა, გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბა, დას­კვნის გა­მო­ტა­ნა უნდა შე­გეძ­ლოს და კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი იყო... ვფიქ­რობ, გა­მი­მარ­თლა: ჩემი ცხოვ­რე­ბა წარ­მა­ტე­ბუ­ლად წა­რი­მარ­თა, გან­სა­კუთ­რე­ბით - "შე­გირდში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის შემ­დეგ. ისე კი, თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბამ­დე, ჯერ კი­დევ 15 წლი­სა, გახ­მო­ვა­ნე­ბის სტუ­დი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი: ბევ­რი ფილ­მი, სე­რი­ა­ლი და რეკ­ლა­მა, რო­მელ­საც უყუ­რებთ, ჩემი გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლია. მოკ­ლედ, შე­მო­სა­ვა­ლი ყო­ველ­თვის მქონ­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლამ­დე, პა­ტარ-პა­ტა­რა პრო­ექ­ტებ­ზეც ვმუ­შა­ობ­დი, ღო­ნის­ძი­ე­ბებს ვა­წყობ­დი. იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის მად­ლი­ე­რი ვარ, რო­მელ­თა დახ­მა­რე­ბი­თაც და­ვას­კვე­ნი, რომ ძა­ლი­ან კარ­გია, როცა ქალი რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლია. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ოც­ნე­ბის კოშ­კე­ბი არ უნდა ააგო და ბევ­რის მო­ლო­დი­ნი არ უნდა გქონ­დეს. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ის მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ყვე­ლა­ფერს და­მო­უ­კი­დებ­ლად, სა­კუ­თა­რი შრო­მი­სა და თავ­და­დე­ბის ფა­სად მი­ვაღ­წიე.

- უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლას თა­ვად იფი­ნან­სებ­დი?

- რე­ჟი­სუ­რა­ზე უფა­სოდ ვსწავ­ლობ­დი, ქარ­თულ-ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში კი ფაქ­ტობ­რი­ვად, სწავ­ლას თა­ვად ვა­ფი­ნან­სებ­დი. ჩემი აზ­რით, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, სტუ­დენ­ტე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. შრო­მა სირ­ცხვი­ლი არ არის. ყვე­ლა შან­სი უნდა გა­მო­ი­ყე­ნო, რო­მელ­საც ცხოვ­რე­ბა მოგ­ცემს. და კი­დევ, უნდა გახ­სოვ­დეს, რომ იმედ­გაც­რუ­ე­ბა ყვე­ლაფ­რის და­სას­რულს არ ნიშ­ნავს.

- პრო­ექ­ტში - "შე­გირ­დი" რა მიზ­ნით ჩა­ერ­თე?

- ბევრ რა­მე­ზე დამ­წყვე­ტია გული, ბევ­რი სი­ხა­რუ­ლიც გან­მიც­დია, წარ­მა­ტე­ბაც მქო­ნია და წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბაც. საქ­მე­ში მთელ გულს კი ვდებ, მაგ­რამ ხში­რად, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლიც ვრჩე­ბი. ბევრ კომ­პა­ნი­ა­ში მი­მუ­შა­ვია და მერ­წმუ­ნეთ, სან­დო პარტნი­ო­რის პოვ­ნა რთუ­ლია - ბევ­რი დი­ლე­ტან­ტია, რო­მელ­მაც საქ­მე არ იცის და რა­ტომ­ღაც, მა­ინც კონ­კრე­ტულ სფე­რო­ში მუ­შა­ობს, ეს კი სა­ერ­თო საქ­მეს აფუ­ჭებს. დრო­ის მე­ნე­ჯმენ­ტი­სა და ადა­მი­ა­ნის შრო­მის და­უ­ფა­სებ­ლო­ბის პრობ­ლე­მაც არ­სე­ბობს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა მა­ინც შე­იძ­ლე­ბა და მი­მაჩ­ნია, რომ ამას მი­ვაღ­წიე კი­დეც. რაც შე­ე­ხე­ბა "შე­გირდს" - ამ პრო­ექ­ტის შე­სა­ხებ ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან შე­ვი­ტყვე. მა­შინ "უძ­რა­ო­ბის ხანა" მქონ­და, თან - ავად ვი­ყა­ვი... ცხა­დია, მშე­ნებ­ლო­ბის მე­ნე­ჯმენტზე არ ვოც­ნე­ბობ­დი, მაგ­რამ ამ სფე­რო­ში მოხ­ვედ­რი­სა და თა­ვად ბა­ტო­ნი კახა ბენ­დუ­ქი­ძის გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი მქონ­და. ვფიქ­რობ, სა­კუ­თარ თავს რაც უფრო მეტ გა­მოც­დას მო­უ­წყობ, პი­როვ­ნუ­ლად უფრო გა­იზ­რდე­ბი. "შე­გირ­დი" ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მოწ­ვე­ვა იყო. "სივი" უბ­რა­ლოდ, გავ­გზავ­ნე, რის შე­სა­ხე­ბაც კო­ტეს მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ვუ­თხა­რი. მე­უღ­ლე გვერ­დში და­მიდ­გა. მი­თხრა: თუკი ეს მო­რა­ლუ­რად, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად და პრო­ფე­სი­უ­ლად გჭირ­დე­ბა, შენი იმე­დი მაქვს, თვალ­და­ხუ­ჭუ­ლი გენ­დო­ბი, გი­გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბო! პრო­ექ­ტის და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ ბევ­რი საქ­მი­ა­ნი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მი­ვი­ღე. "შე­გირდმა" ის მოვ­ლე­ნე­ბი და­აჩ­ქა­რა, რაც შე­იძ­ლე­ბა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ცოტა უფრო გვი­ან გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი­ყო.

- თქვე­ნი ოჯა­ხის ბი­უ­ჯეტს ვინ გა­ნა­გებს?

- მე და კოტე. ისე, ბოლო დროს, ჩემს მე­უღ­ლე­ზე, რო­გორც მსა­ხი­ობ­ზე მო­თხოვ­ნა დი­დია, ამი­ტომ მას უფრო მეტი შე­მო­სა­ვა­ლი აქვს... ფი­ნან­სებს სა­ჭი­რო­ე­ბი­სა­მებრ განვკარ­გავთ. ჩვენ მე­ოც­ნე­ბე, მფლან­გვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ. 6 წე­ლია, სა­კუ­თა­რი სახ­ლის შე­სა­ძე­ნად ვიღ­ვწით და რო­გორც იქნა, დიდი "ომის" შემ­დეგ, ბან­კმა სეს­ხი დაგ­ვიმ­ტკი­ცა და ჩემს მშობ­ლი­ურ უბანს და­ვუბ­რუნ­დი - ვა­კე­ში სახ­ლი შე­ვი­ძი­ნეთ.

- სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე, სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნის მსურ­ველ ადა­მი­ანს რას ურ­ჩევ? გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მყოფ­მა, დამ­საქ­მე­ბე­ლი რო­გორ უნდა და­ა­ინ­ტე­რე­სოს?

- იმ კომ­პა­ნი­ის შე­სა­ხებ, რო­მელ­შიც მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბას აპი­რებთ, რაც შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია უნდა გქონ­დეთ. დამ­საქ­მე­ბელს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა არ უნდა დარ­ჩეს, რომ თქვენ­თვის ის კომ­პა­ნია "სუ­ლერ­თია". მომ­ზა­დე­ბუ­ლე­ბი და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლე­ბი იყა­ვით. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ეცა­დეთ, გა­სა­უბ­რე­ბა თა­ვად წარ­მარ­თოთ, მარ­თვის სა­და­ვე­ე­ბი არ და­კარ­გოთ. კახა ბენ­დუ­ქი­ძემ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ მას­წავ­ლა: დას­მულ შე­კი­თხვა­ზე ყო­ველ­თვის კონ­კრე­ტუ­ლად უნდა უპა­სუ­ხო, თა­ნაც - ისე, რომ დამ­საქ­მებ­ლის შემ­დე­გი სა­ვა­რა­უ­დო შე­კი­თხვა გათ­ვა­ლო.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)