ბა­თუმ­ში რუ­სე­თის ჯა­რის ოფი­ცერ და­ვით კლდი­აშ­ვილს უბ­რძა­ნეს, ქარ­თვე­ლი აჯან­ყე­ბუ­ლე­ბის­თვის ეს­რო­ლა, მან კი მე­ფის ბრძა­ნე­ბა არ შე­ას­რუ­ლა და თა­ვის რაზმს სრო­ლა აუკ­რძა­ლა. ამას დიდი მწე­რა­ლი ბე­დის­წე­რას უმად­ლო­და: მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ქე­ბით ალე­წილ­მა და შეც­ბუ­ნე­ბულ­მა, ტა­შის გრი­ალ­ში გულ­წრფე­ლად გა­ნა­ცხა­და, - არა­ვი­თა­რი გმი­რო­ბა არ ჩა­მი­დე­ნია, ბე­დის­წე­რის­გან შებ­რა­ლე­ბუ­ლი აღ­მოვ­ჩნდი, ბედ­ნი­ე­რი იმათ­თან შე­და­რე­ბით, რომ­ლე­ბიც უნე­ბუ­რად ხდე­ბი­ან სა­ში­ნე­ლი დამ­ნა­შა­ვე­ნი ხალ­ხის წი­ნა­შეო...

"ჩემი რჩე­უ­ლი" ჟურ­ნალ "გზას­თან" ერ­თად სწო­რედ ამ დიდი ადა­მი­ა­ნი­სა და დიდი მწერ­ლის ორ­ტო­მე­ულს გთა­ვა­ზობთ. და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი გა­ნუ­წყვეტ­ლად იდ­გმე­ბა ქარ­თუ­ლი და უცხო­უ­რი თე­ატ­რე­ბის სცე­ნებ­ზე, მათი ეკ­რა­ნი­ზა­ცი­ე­ბიც არ­სე­ბობს და რაც მთა­ვა­რია, ეს ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი ყვე­ლა თა­ო­ბას უყ­ვარს, ამი­ტო­მაც და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლი მუ­დამ თა­ნა­მედ­რო­ვეა. მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე ბევ­რს და­უ­წე­რია და და­წერს კი­დეც, ცხოვ­რე­ბა­სა და მოღ­ვა­წე­ო­ბას კი მის­მა ვაჟ­მა, ასე­ვე მწე­რალ­მა, სერ­გო კლდი­აშ­ვილ­მა წიგ­ნიც მი­უ­ძღვნა.

ამ­ჟა­მად, მწე­რალს მისი თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის მო­გო­ნე­ბე­ბით "გა­ვა­ცო­ცხლებთ". რო­გო­რი იყო და რა უყ­ვარ­და, კარ­გად ჩანს სო­ფელ სი­მო­ნეთ­ში, და­ვით და სერ­გო კლდი­აშ­ვი­ლე­ბის სახლ-მუ­ზე­უმ­ში და­ცულ ჩა­ნა­წე­რებ­ში. სახლ-მუ­ზე­უ­მის ფონ­დე­ბის მცვე­ლი, მად­ლე­ნა აბე­სა­ძე რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნის მო­გო­ნე­ბას იხ­სე­ნებს:

- და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის ახლო მე­ზო­ბე­ლი, სი­მო­ნე­თის კო­ლო­რი­ტი კონ­სტან­ტი­ნე (კო­წია) დო­ღო­ნა­ძე, რო­მე­ლიც მუ­ზე­უ­მის გახ­სნის დღი­დან სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე აქ მსა­ხუ­რობ­და მცვე­ლად, პი­რა­დად იც­ნობ­და და­ვითს. თვი­თონ კო­წი­ას კი იც­ნობ­და მთე­ლი ინ­ტე­ლი­გენ­ცია, რო­მე­ლიც და­ვი­თის შვი­ლებ­თან ერ­თად სტუმ­რობ­და ხოლ­მე მუ­ზე­უმს, რად­გან ყვე­ლას მას­პინ­ძე­ლი ის გახ­ლდათ. კო­წია ჰყვე­ბო­და, რომ პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ახ­ლოს იყო და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის ოჯახ­თან და მისი ცხოვ­რე­ბის ბევ­რი ეპი­ზო­დიც ახ­სოვ­და. მის მო­გო­ნე­ბა­ში წე­რია, რომ და­ვი­თი მუ­დამ წყნა­რი, დარ­ბა­ის­ლუ­რი ქცე­ვით, ყვე­ლას სიყ­ვა­რულს იმ­სა­ხუ­რებ­და. მას­თან მე­ზობ­ლე­ბი ძალ­ზე მო­რი­დე­ბულ­ნი იყ­ვნენ - და­ვი­თის ეზოს­თან ჩავ­ლი­სას ხმა­მაღ­ლა თით­ქმის არა­ვინ და­ი­ლა­პა­რა­კებ­და. და­ვით­მა დი­ლით, გვი­ან იცო­და ად­გო­მა. მე­უღ­ლე - ქალ­ბა­ტო­ნი მაშო დიდი პა­ტი­ვის­ცე­მით ექ­ცე­ო­და. ცხელ სა­უზ­მეს მო­უმ­ზა­დებ­და, დე­სერ­ტად კი აუ­ცი­ლებ­ლად საყ­ვა­რელ სას­მელს - ჩაის მი­არ­თმევ­და. სა­უზ­მის შემ­დეგ, თუ კარ­გი ამინ­დი იყო, და­ვი­თი ეზო­ში გა­ივლ-გა­მო­ივ­ლი­და და შემ­დეგ მის­თვის საყ­ვა­რელ ად­გილს, სახ­ლის ფარ­თო "ბალ­კონს" (ასე ეძახ­დნენ ხის სახ­ლის მთელ სიგ­რძე­ზე გა­კე­თე­ბულ აი­ვანს იმე­რეთ­ში) მი­ა­შუ­რებ­და. ჩაჯ­დე­ბო­და თა­ვის სა­ვარ­ძელ­ში და კი­თხუ­ლობ­და წიგნს. ერთი სი­ტყვით, მას წიგ­ნის გა­რე­შე ვერ ნა­ხავ­დით. როცა ვინ­მეს ელა­პა­რა­კე­ბო­და, მა­ში­ნაც კი წიგ­ნი ეჭი­რა ხელ­შიო.

თურ­მე, და­ვი­თი დიდი იმე­დი და მომ­ხმა­რე იყო მე­ზობ­ლე­ბის. ყო­ველ გა­ჭირ­ვე­ბულს ხელს უმარ­თავ­და და უა­რით არა­ვის გა­ის­ტუმ­რებ­და. შიმ­ში­ლო­ბის დრო­საც ბევ­რჯერ დახ­მა­რე­ბია თა­ნა­სოფ­ლე­ლებს. ვა­გო­ნით რამ­დენ­ჯერ­მე შე­მოგ­ვი­ტა­ნა სი­მინ­დი სად­გურ რი­ონ­შიო, - იხ­სე­ნებს კო­წია დო­ღო­ნა­ძე. - და­ვი­თი დიდ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ჩა­ვარ­დნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი­სად­მი. დი­დად ვართ და­ვა­ლე­ბუ­ლი მის­გან. უკვე დიდი ბიჭი ვი­ყა­ვი, როცა ცელ­ქო­ბით ფეხი მო­ვი­ტე­ხე თე­ძო­ში. ად­გილ­ზე მშვე­ლე­ლი არა­ვინ იყო. ერთ დღეს და­ვითს მა­მა­ჩე­მის­თვის უკი­თხავს, - სად არის კო­წია, აქ ვე­ღარ ვხე­და­ვო? როცა ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­ი­გო, იმ დღეს­ვე თბი­ლის­ში წა­სას­ვლე­ლად მო­ემ­ზა­და. სად­გურ სვი­რამ­დე ურ­მით გა­მიყ­ვა­ნეს და მა­ტა­რებ­ლით ჩა­მიყ­ვა­ნეს თბი­ლის­ში. და­ვით­მა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მო­მა­თავ­სა და ყვე­ლა ხარ­ჯი თვი­თონ იკის­რა. ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თეს და მარ­თა­ლია დავ­კოჭლ­დი, მაგ­რამ დი­დად მად­ლო­ბე­ლი ვარ და­ვი­თის. ის რომ არა, დღეს ცო­ცხა­ლი არ ვიქ­ნე­ბო­დიო. და­ვი­თი რომ გარ­დაც­ვლი­ლა, კო­წია დო­ღო­ნა­ძე 20 წლის ყო­ფი­ლა. ჰყვე­ბა, - თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­ვიდ­ნენ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი და და­ვი­თის ცხედ­რის თბი­ლის­ში წას­ვე­ნე­ბა გა­და­წყვი­ტეს. ძალ­ზე ცუდი ამინ­დი იყო, - წვი­მა და სა­ში­ნე­ლი ტა­ლა­ხი, სოფ­ლის ორ­ღო­ბე­ებ­ში ვერ გა­ივ­ლი­დი. თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­სუ­ლებ­მა მიც­ვა­ლე­ბუ­ლის წა­სას­ვე­ნებ­ლად ურე­მი მო­ი­თხო­ვეს, მაგ­რამ ამას რო­გორ ვი­ზამ­დით და­ვი­თის მე­ზობ­ლე­ბი, მის ხელ­ში გაზ­რდი­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი! და­ვი­თის ცხე­და­რი ბე­ჭით გა­ვი­ტა­ნეთ სად­გურ სვი­რამ­დე, იქი­დან კი მა­ტა­რებ­ლით წა­ას­ვე­ნე­სო...

კო­წი­ას ბევ­რი მო­გო­ნე­ბაა შე­მო­ნა­ხუ­ლი მუ­ზე­უმ­ში. ის იხ­სე­ნებს და­ვი­თის მე­ზობ­ლად მცხოვ­რებ ახალ­გაზ­რდა ვაჟ­კაცს, ნოე სირ­ბი­ლა­ძეს, რო­მელ­საც ფსი­ქი­კუ­რი გა­დახ­რა ჰქონ­და: ერთხელ, სახ­ლის გა­და­ხურ­ვი­სას, ნოე სა­ხუ­რა­ვი­დან გად­მოხ­ტა და ღრი­ა­ლით დარ­ბო­და ეზო­ში. და­ი­ჭი­რეს, მაგ­რამ ვერ და­ა­წყნა­რეს, ამი­ტომ თო­კით გა­კო­ჭეს. მე­ო­რე დღეს გა­მო­კეთ­და ნოე, მაგ­რამ მა­ლე­ვე იგი­ვე და­ე­მარ­თა. იმ­ხა­ნად რა უნდა ეწამ­ლათ და გა­მო­უ­ლო­ცეს, მაგ­რამ ამა­ოდ. თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ნოე სახ­ლის დე­და­ბოძ­ზე ჰყავ­დათ მიბ­მუ­ლი, თუმ­ცა ზოგ­ჯერ ხე­ლე­ბის გახ­სნას ახერ­ხებ­და და გარ­ბო­და. მერე მთე­ლი სო­ფე­ლი დას­დევ­და, იჭერ­დნენ და ისევ დე­და­ბოძ­ზე აბამ­დნენ. ერთხე­ლაც, ასე გაქ­ცე­უ­ლი ნოე და­ვი­თის სახ­ლში შე­ვარ­და. და­დევ­ნე­ბუ­ლე­ბი ჭიშ­კარ­თან შე­ჩერ­დნენ - და­ვი­თის სახ­ლში შეს­ვლის მო­ე­რი­დათ. და­ვი­თი სა­წერ მა­გი­დას უჯდა, ნოე რომ შე­ვარ­და ყვი­რი­ლით: ბა­ტო­ნო და­ვით, მიშ­ვე­ლეთ, მომ­დე­ვე­ნო, - და­ვით­მა ჯერ ნოე და­ა­წყნა­რა, მერე აივ­ნი­დან მე­ზობ­ლე­ბი და­ამ­შვი­და, შინ გაბ­რუნ­დით, ნოეს მე მივ­ხე­და­ვო. იმა­ვე დღეს წა­იყ­ვა­ნა თბი­ლის­ში, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­აწ­ვი­ნა და რამ­დე­ნი­მეთ­ვი­ა­ნი მკურ­ნა­ლო­ბის შემ­დეგ, გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლი ჩა­მო­იყ­ვა­ნა სო­ფელ­შიო.

მუ­ზე­უმ­ში და­ცუ­ლია სი­მო­ნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი ცნო­ბი­ლი მომ­ღერ­ლე­ბის, ძმე­ბი ღვი­ნე­ფა­ძე­ე­ბის მო­გო­ნე­ბე­ბი. ერთ-ერთი ძმა - პარ­ქე­ნი იხ­სე­ნებს, რომ და­ვითს ძა­ლი­ან ჰყვა­რე­ბია მათი სიმ­ღე­რე­ბი: "ზე­ცას მი­მა­ვა­ლო", "გულო, შავ­გუ­ლო", "პა­ტა­რა საყ­ვა­რე­ლო". - ჩვენს სიმ­ღე­რას რომ ის­მენ­და, მთე­ლი სა­ხი­თა და სხე­უ­ლით იცი­ნო­და, აცი­ცი­ნათ­დე­ბო­და ხოლ­მეო. თურ­მე თა­ნა­ტო­ლი­ვით ილ­ხენ­და მათ­თან, მაგ­რამ დამ­თვრა­ლი და­ვი­თი არას­დროს უნა­ხავთ. უკ­ვირ­დათ კი­დეც, ამ­დენ მთვრალ­თან ფხი­ზე­ლი კაცი, ასე რო­გორ მხი­ა­რუ­ლობ­სო, - რომ გა­ვე­ხა­რე­ბი­ნეთ, გად­მოხ­ტე­ბო­და ხოლ­მე, ჩა­მოგ­ვივ­ლი­და, გა­მოგ­ვი­ყო­ლებ­და და შემ­დეგ შეგ­ვა­ტო­ვებ­და თა­მაშ­სო (ცეკ­ვას გუ­ლის­ხმობ­და). სხვა­თა შო­რის, სა­ერ­თო­დაც არ ყო­ფი­ლა მსმე­ლი კაცი. ჩაის სმა ჰყვა­რე­ბია ძა­ლი­ან - ლა­მის ყო­ველ წუთ­ში სვამ­და, არა­ვინ იცო­და, რო­დის მო­ი­თხოვ­და, ამი­ტომ ბუ­ხარ­ში, ცე­ცხლზე ყო­ველ­თვის ედ­გათ ჩა­ი­და­ნი. თა­ნაც, ახა­ლა­დუ­ღე­ბუ­ლი წყლით უნდა მი­ერ­თმი­ათ ჩაი, რად­გან სხვაგ­ვა­რად არ და­ლევ­და...

- და­ვით კლდი­აშ­ვილს თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბის გმი­რე­ბის პრო­ტო­ტი­პე­ბად სი­მო­ნე­თე­ლი მე­ზობ­ლე­ბი ჰყავ­და?

- ჩვენს მუ­ზე­უმ­ში და­ცუ­ლია მო­გო­ნე­ბა და­ვი­თის მე­უღ­ლის ნა­თე­სა­ვის ცო­ლის - აღა­ფის, რო­მე­ლიც იხ­სე­ნებს, რომ და­ვი­თის მე­უღ­ლის - მა­რი­ა­მის ბი­ძამ, შამ­შემ "როს­ტომ მან­ვე­ლი­ძე" რომ წა­ი­კი­თხა, "ეს ამ­ბა­ვი ემ­წუ­თხა". რო­გორც ჩანს, მთა­ვარ გმირ­ში სა­კუ­თა­რი თავი ამო­იც­ნო - მა­საც ბევ­რი ქა­ლიშ­ვი­ლი ჰყო­ლია და ისე­თი­ვე მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ჰქონ­და, რო­გო­რიც როს­ტომს აქვს ნა­წარ­მო­ებ­ში. შამ­შეც, როს­ტომ მან­ვე­ლი­ძე­სა­ვით, ხში­რად ამ­ბობ­და "ყა­ძა­ხო­სა" და "ყმაწ­ვი­ლოს", ამი­ტო­მაც უთ­ქვამს აღა­ფის­თვის, და­ვითს ეს ნამ­დვი­ლად ჩემ­ზე აქვს და­წე­რი­ლიო. ერთხე­ლაც, თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­სუ­ლი და აღა­ფის ეზოს­თან გავ­ლი­ლი და­ვი­თი შამ­შეს და­უ­ნა­ხავს და და­უ­ძა­ხია: მობ­რძან­დი აქ, კნი­ა­ზო! რო­გორ გა­მი­ბე­დე შენ და "შე­მოდ­გო­მის აზ­ნა­უ­რად" რო­გორ გა­მო­მიყ­ვა­ნეო! და­ვითს უპა­სუ­ხია: არა, ბი­ძია, სინ­დისს გე­ფი­ცე­ბი, შენ არ გა­მი­წე­რი­ხა­რო. შამ­შეს უთ­ქვამს, აბა, ჩემს მეტ­მა აზ­ნა­უ­რიშ­ვი­ლო­ბა­ში არა­ვინ იცის ეგ სი­ტყვე­ბი და მე მყავს ბევ­რი ქა­ლიშ­ვი­ლიო. მაგ­რამ და­ვი­თი მა­ინც არ "გამ­ტყდა­რა". აღა­ფის მო­გო­ნე­ბა­ში ისიც წე­რია, რომ "ბა­კუ­ლას ღო­რე­ბის" პერ­სო­ნა­ჟად ლა­ზა­რე აბე­სა­ძის ცოლი - ელი­სა­ბე­დი ჰყავს გა­მოყ­ვა­ნი­ლი. ახლა მუ­ზე­უ­მის წინ რომ აბე­სა­ძე­ე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, სწო­რედ იქ ცხოვ­რობ­და ლა­ზა­რე... სა­ერ­თოდ, და­ვი­თი არას­დროს ასა­ხე­ლებ­და გმი­რე­ბის კონ­კრე­ტულ პრო­ტო­ტი­პებს. მხო­ლოდ იმას ამ­ბობ­და, რომ მათ ნა­წილს სო­ფელ კირ­ცხში, მისი სი­მამ­რის, პავ­ლე მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნის სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ოჯახ­ში ხვდე­ბო­და ხოლ­მე. მა­გა­ლი­თად, "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვლის" პერ­სო­ნა­ჟის, ბე­კი­ნა სა­მა­ნიშ­ვი­ლის პრო­ტო­ტი­პი ყო­ფი­ლა პავ­ლეს თა­ნა­სოფ­ლე­ლი, რო­მე­ლიც ბე­კი­ნას­გან გან­სხვა­ვე­ბით, შეძ­ლე­ბუ­ლი აზ­ნა­უ­რი ყო­ფი­ლა... მინ­და იცო­დეთ, რომ ეს მო­გო­ნე­ბე­ბი არ­სად და­უ­წე­რი­ათ, პირ­ვე­ლად ქვეყ­ნდე­ბა თქვენ­თან.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მად­ლე­ნა, და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის რა ნივ­თე­ბია და­ცუ­ლი სახლ-მუ­ზე­უმ­ში და დღეს რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია მუ­ზე­უ­მი?

- სახლ-მუ­ზე­უ­მი 1949 წელს და­ვი­თის ქა­ლიშ­ვილ­მა ნუცა კლდი­აშ­ვილ­მა და­ა­არ­სა და სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და კი­დეც. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ კი მის­მა შვი­ლიშ­ვილ­მა, ცნო­ბი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტის, ირაკ­ლი გო­ცი­რი­ძის ვაჟ­მა - და­ვით­მა ითა­ვა ეს საქ­მე. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის მძი­მე, 1990-იან წლებ­ში და­ვი­თი და მისი მე­უღ­ლე, დე­დით ეს­პა­ნე­ლი ეს­მე­რალ­და მა­ჩა­ბე­ლი იძუ­ლე­ბულ­ნი გახ­დნენ, ეს­პა­ნეთ­ში წა­სუ­ლიყ­ვნენ და დღემ­დე იქ ცხოვ­რო­ბენ. ახლა და­ვი­თის ვაჟ­მა, ირაკ­ლი გო­ცი­რი­ძემ გა­და­წყვი­ტა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა და მუ­ზე­უმ­საც ის ჩა­ი­ბა­რებს. სხვა­თა შო­რის, მისი მე­უღ­ლე "ობი­ექ­ტი­ვის" ჟურ­ნა­ლის­ტი, ეკა სა­რა­ლი­ძე გახ­ლავთ. მუ­ზე­უმს ძი­რი­თა­დად, გა­ზა­ფხულ­სა და შე­მოდ­გო­მა­ზე აკი­თხა­ვენ დამ­თვა­ლი­ე­რებ­ლე­ბი, უმე­ტე­სად სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი მოჰ­ყავთ ექ­სკურ­სი­ებ­ზე. აქ და­ცუ­ლია და­ვი­თის პი­რა­დი და ეთ­ნოგ­რა­ფი­უ­ლი ნივ­თე­ბი. სახ­ლი ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი, იმე­რუ­ლი ოდაა. პირ­ველ სარ­თულ­ზე სა­გა­მო­ფე­ნო დარ­ბა­ზია, მე­ო­რე­ზე და­ვი­თის მე­მო­რი­ა­ლუ­რი ნივ­თე­ბია მო­თავ­სე­ბუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­მუ­ზე­უ­მო ექ­სპო­ნა­ტე­ბის შე­სა­ნა­ხა­ვად ძა­ლი­ან ცუდი პი­რო­ბე­ბი გვაქვს. სახ­ლი კრა­მი­ტი­თაა გა­და­ხუ­რუ­ლი, დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში და­ზი­ან­და და წვი­მის დროს წყა­ლიც ჩა­მო­დის. სამ­წუ­ხა­როდ, სახლ-მუ­ზე­უმს 1980 წლის შემ­დეგ რეს­ტავ­რა­ცია არ ჩას­ტა­რე­ბია, შე­სა­ბა­მი­სად, საკ­მა­ო­დაა და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი. სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა დაგვპირ­და რეს­ტავ­რა­ცი­ას, თა­ნაც სექ­ტემ­ბრამ­დე ანუ და­ვი­თის 150 წლის­თა­ვამ­დე უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ, მაგ­რამ არა­ვის გახ­სე­ნე­ბია და­ნა­პი­რე­ბი. ახლა თა­ვი­დან ვი­წყებთ მო­ლა­პა­რა­კე­ბას უკვე, ახალ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან. ჩვე­ნი დი­რექ­ტო­რი ტა­რი­ელ ტო­ფა­ძე კულ­ტუ­რი­სა და ძეგლ­თა დაც­ვის მი­ნისტრს, ბა­ტონ გუ­რამ ოდი­შა­რი­ა­საც შეხ­ვდა ერთხელ და და­პი­რე­ბაც მი­ი­ღო. ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)