გა­სულ კვი­რას მო­ქა­ლა­ქე­ებს 2012 წლის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­სა­ხე­ლე­ბა ვთხო­ვეთ. ჩვენ მიერ ხა­ლი­სით ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი გა­მო­კი­თხვა ბევრ ცნო­ბილ და წა­რუ­მა­ტებ­ლად და­სა­ხე­ლე­ბულ ადა­მი­ანს არ მო­ე­წო­ნა, წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი კი გა­მო­კი­თხვის შე­დე­გებ­მა ძა­ლი­ან გა­ა­ხა­რა...

სა­ლო­მე ჭა­ჭუა, მო­ცეკ­ვა­ვე:

- მარ­თა­ლი ხართ, გა­სუ­ლი წელი ჩემ­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო, ეს კი პირ­ველ რიგ­ში, პრო­ექ­ტის - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" წყა­ლო­ბით მოხ­და. ჩემი პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა პრო­ექ­ტის პირ­ველ­მა სე­ზონ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა. მარ­თა­ლია, მა­შინ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებს" ძა­ლი­ან მალე გა­მო­ვე­თი­შე, მაგ­რამ ის დრო მა­ინც კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა... კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, მე­ო­რე სე­ზონ­ზე მე და გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე პირ­ველ ად­გილ­ზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვით, მაგ­რამ არც მე­ო­რე ად­გი­ლია ური­გო. სხვა­თა შო­რის, ამ წელს არა მარ­ტო კა­რი­ე­რუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, არა­მედ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც გა­მი­მარ­თლა - მშვი­დი და ლა­მა­ზი წელი მქონ­და. მე და გი­ორ­გი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე უკვე წლე­ბია, ერ­თად ვართ და დიდი ხა­ნია, სტა­ბი­ლურ ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვი­ნარ­ჩუ­ნებთ.

- თუ გქონ­და მი­ზა­ნი, რომ­ლის მიღ­წე­ვაც წინა წელს ვერ მო­ას­წა­რი?

- უი, არა... ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მომ­ხდა­რი ყვე­ლა კარ­გი ამ­ბა­ვი ჟურ­ნა­ლის­ტებ­მა იცით. ისე კი, რა­ი­მე უჩ­ვე­უ­ლო რომც მომ­ხდა­რი­ყო და არ გცოდ­ნო­დათ, ამას მა­ინც არ გა­გიმ­ხელ­დით (იცი­ნის). რაც შე­ე­ხე­ბა 2013 წელს, ვეც­დე­ბი, არ შევ­ჩერ­დე და კი­დევ ბევ­რი საქ­მე გა­ვა­კე­თო. იმის­თვის, რომ ადა­მი­ა­ნი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყოს, ძა­ლი­ან ბევ­რს უნდა შრო­მობ­დეს. ასე რომ, შრო­მა­სა და დიდ წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ!

ლაშა შავ­და­თუ­აშ­ვი­ლი, ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი:

- ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ერთ-ერთ წარ­მა­ტე­ბულ ადა­მი­ა­ნად გა­სა­ხე­ლე­ბენ. მარ­თლაც, 2012 წელი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო და მო­მა­ვალ­საც იმე­დის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ... სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე სპორ­ტულ­მა გა­მო­ცე­მამ წლის სპორ­ტსმე­ნა­დაც და­მა­სა­ხე­ლა, რაც ძალ­ზე მე­ა­მა­ყე­ბა. არა­ფე­რი შე­ედ­რე­ბა იმ გრძნო­ბას, როცა ხალ­ხს უყ­ვარ­ხარ და შენი წარ­მა­ტე­ბა შენ­სა­ვით უხა­რია. ქუ­ჩა­ში ღი­მი­ლით მე­გე­ბე­ბი­ან. ძი­უ­დო­ში ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნო­ბა დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, მაგ­რამ ამას­თან ერ­თად, რთუ­ლად მი­საღ­წე­ვიც.

- რო­გორც ვიცი, გო­გო­ნებ­შიც არა­ნაკ­ლე­ბი წარ­მა­ტე­ბით სარ­გებ­ლობ. ასეა?

- აბა, რა, გზა ამ მხრი­ვაც ხსნი­ლი მაქვს, ხსნი­ლი­იი (იცი­ნის). ეს ხუმ­რო­ბით, ისე კი რა თქმა უნდა, მათ­გა­ნაც დიდ სით­ბოს ვგრძნობ. ასე რომ, რო­გორც წლის ერთ-ერთი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ყვე­ლას დიდ ბედ­ნი­ე­რე­ბას, უფ­ლის წყა­ლო­ბას და ყვე­ლა­ფერ სა­უ­კე­თე­სოს გი­სურ­ვებთ!

ნინო გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- თუ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მი­იჩ­ნევს, რომ მე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, ამის­თვის მათ დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი. კი­დევ, მად­ლო­ბა იმი­სათ­ვის, რომ ჩვე­ნი სე­რი­ა­ლი და ჩემი გმი­რი ასე შე­იყ­ვა­რეს. ვეც­დე­ბით, მა­ყუ­რებ­ლე­ბის იმე­დე­ბი მე­სა­მე სე­ზონ­შიც გა­ვა­მარ­თლოთ, მა­ნამ­დე კი კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლი" ელო­დე­ბათ. იმე­დი მაქვს, ძა­ლი­ან ისი­ა­მოვ­ნე­ბენ.

- რო­გორც ვიცი, ტე­ლე­მა­ყუ­რებ­ლებ­მა 2012 წელს "აღ­მო­გა­ჩი­ნეს"...

- მარ­თა­ლია. ყო­ველ­თვის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბად ვით­ვლე­ბო­დი, რაც ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და, მაგ­რამ დიდი მად­ლო­ბა იმ ადა­მი­ანს, ვინც სე­რი­ალ­შიც და­მა­კა­ვა და მი­თხრა, რომ ფილმში თა­მა­შიც შე­მეძ­ლო; ეს ადა­მი­ა­ნი გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა გახ­ლავთ.

- შე­გიძ­ლია გვი­თხრა, 2012 წელ­მა რა გას­წავ­ლა?

- გავ­ხდი უფრო მე­ტად საქ­მი­ა­ნი, გა­მოვ­ფხიზ­ლდი და დავ­რწმუნ­დი იმა­ში, რომ დღის 2-3 სა­ა­თამ­დე ძილი მავ­ნე­ბე­ლია. ადა­მი­ა­ნი უნდა დგე­ბო­დეს ადრე, მი­დი­ო­დეს სამ­სა­ხურ­ში და საყ­ვა­რელ საქ­მეს აკე­თებ­დეს. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა გა­ცი­ლე­ბით იოლი ხდე­ბა. რაც მთა­ვა­რია, რამ­დე­ნი­მე ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნე, რო­მელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც მო­მა­ვალ წელ­საც გა­ვაგ­რძე­ლებ. სამ­წუ­ხა­როდ, 2012 წელს თე­ატ­რში პრე­მი­ე­რა არ მქო­ნია. ჩემი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო კა­რი­ე­რა ისე იყო დატ­ვირ­თუ­ლი, რომ თე­ატ­რში ან­გა­რი­ში გა­მი­წი­ეს და ძა­ლი­ან აღარ დამ­ტვირ­თეს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემი წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლას: ეს ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი და დიდი შრო­მაა. ამას­თან ერ­თად, გა­მარ­თლე­ბას და გარ­შე­მო მყო­ფე­ბის­გან ხელ­შე­წყო­ბა­საც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ვცდი­ლობ­დი, საქ­მე შე­მემ­სუ­ბუ­ქე­ბი­ნა და ძა­ლი­ან აღარ გა­დავღ­ლი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­კე­თე­ბუ­ლი საქ­მის ხა­რისხზე აი­სა­ხა. ასე რომ, თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მა წარ­მა­ტე­ბის წინა პი­რო­ბაა. რო­გორც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ძა­ლი­ან ბევრ სი­ხა­რულს და ჯან­მრთე­ლო­ბას, თქვენს ჟურ­ნალს კი ტი­რა­ჟის გაზ­რდას ვუ­სურ­ვებ!

ლუკა ზა­ქა­რი­ა­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, წარ­მა­ტე­ბუ­ლად რომ და­მა­სა­ხე­ლეს. ახლა მივ­ხვდი, რომ ადა­მი­ან­მა შენს ში­ნა­გან რწმე­ნას არ უნდა უღა­ლა­ტო და უნდა გიყ­ვარ­დეს ის საქ­მე, რა­საც აკე­თებ, ამას­თან - კე­თი­ლის­მსურ­ვე­ლე­ბის შე­ნიშ­ვნე­ბიც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო... ხალ­ხის სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ და ეს ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია ჩემ­თვის. ისე კი, წარ­მა­ტე­ბის მი­საღ­წე­ვად კომ­პრო­მი­სე­ბის გა­კე­თე­ბაც ხში­რად გვი­წევს. მთა­ვა­რი კი ის არის, რომ სა­კუ­თარ თავს და საქ­მეს არ უღა­ლა­ტო. იმე­დი მაქვს, მო­მა­ვალ წელს ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი გვე­ყო­ლე­ბა გარ­შე­მო.

სა­მო­რი ბალ­დე, მომ­ღე­რა­ლი:

- ძა­ლი­ან კარ­გი წელი მქონ­და: ჯერ ახა­ლი წლის კონ­ცერ­ტი წა­ვიყ­ვა­ნე, მერე პრო­ექ­ტი - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" და­ი­წყო, შემ­დეგ კი სპექ­ტაკლში - "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" ჩა­ვერ­თე; მერე ალ­ბომ­ზე ვი­მუ­შა­ვე და გა­მო­ვუშ­ვი კი­დეც. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ წინა წლებ­ში გულ­ხელ­დაკ­რე­ფი­ლი არ ვმჯდარ­ვარ, წელს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ნა­ყო­ფი­ე­რი, თვით­რე­ა­ლი­ზე­ბის წელი მქონ­და. ვეც­დე­ბი, ტემ­პი არც 2013-ში და­ვაგ­დო (იცი­ნის). თუმ­ცა, ალ­ბათ, ცოტა "მშვი­დი" წელი მექ­ნე­ბა, რად­გა­ნაც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ნაკ­ლე­ბად ვიქ­ნე­ბი "გა­მო­ჭე­ნე­ბუ­ლი" და ძი­რი­თად დროს თვით­გა­ნათ­ლე­ბას და­ვუთ­მობ.

- რის შეს­წავ­ლას აპი­რებ?

- მე შარ­შა­ნაც ვსწავ­ლობ­დი ხმის ინ­ჟი­ნე­რი­ის კურ­სებ­ზე, მაგ­რამ პრო­ექ­ტის გამო ვერ და­ვას­რუ­ლე... ასე­ვე, მსურს ვის­წავ­ლო მუ­სი­კა­ლუ­რი თე­ო­რია...

- შენი აზ­რით, რა არის სა­ჭი­რო იმის­თვის, რომ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წიო?

- წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვას დიდი შრო­მა სჭირ­დე­ბა და გა­მარ­თლე­ბაც სა­ჭი­როა. შენ იშ­რო­მე და ყვე­ლა­ფე­რი იქ­ნე­ბაო, - ამას ვე­რა­ვინ გე­ტყვის. არა­სო­დეს მნდო­მე­ბია ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისეთ სფე­რო­ში ვმუ­შა­ობ­დი, რომ ვი­ცო­დი, ერთ დღეს პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდე­ბო­დი. ასე რომ, ადა­მი­ანს თუ რა­ი­მე მი­ზა­ნი გაქვს, მის მი­საღ­წე­ვად შრო­მა არ უნდა და­გე­ზა­როს. ზოგს ადრე უმარ­თლებს, ზოგს - გვი­ან. მთა­ვა­რია, პო­ტენ­ცი­ა­ლი გქონ­დეს, თო­რემ წყლის წვე­თი ქვას თლის.

- რას გვი­სურ­ვებ?

- მშვი­დო­ბას ვუ­სურ­ვებ ყვე­ლას! სჯობს, ხალ­ხმა ნაკ­ლე­ბი იფიქ­როს პო­ლი­ტი­კა­ზე და მეტი დრო თვით­გა­ნათ­ლე­ბას, მე­გობ­რებ­სა და ოჯახს და­უთ­მოს. გარე ფაქ­ტო­რებ­ზე, რო­მე­ლიც ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ფერ­ში გვარ­გია, ყუ­რა­დღე­ბას არ უნდა ვა­მახ­ვი­ლებ­დეთ.

როცა წლის წა­რუ­მა­ტე­ბელ ადა­მი­ა­ნად და­სა­ხე­ლე­ბულ­მა ანრი ჯო­ხა­ძემ გა­ი­გო, თუ რა­ტომ ვუ­რე­კავ­დი, სა­ლა­პა­რა­კო თემა ისე არ მო­ე­წო­ნა, რომ ტე­ლე­ფო­ნი გა­მი­თი­შა. ნიკა წუ­ლუ­კი­ძემ კი ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი­ვით მკი­თხა, - შენ მო­სა­კი­თხად და მო­სა­ლო­ცად არ და­მი­რე­კავ­დი. მი­თხა­რი, რა გინ­დაო?! როცა ვუ­თხა­რი, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ წა­რუ­მა­ტე­ბელ ადა­მი­ა­ნად და­ა­სა­ხე­ლა, ძა­ლი­ან შე­წუხ­და. მი­საყ­ვე­დუ­რა: ისე­დაც ავად ვარ, შენ კი ცუდ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნეო. ნი­კას მო­ვუ­ბო­დი­შე და გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბა ვუ­სურ­ვე.

ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე, თე­ატრმ­ცოდ­ნე:

- თუ იმას გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ, რომ 2012 წელს სა­ქარ­თვე­ლოს თე­ატ­რის კრი­ტი­კოს­თა კავ­ში­რის თავ­მჯდო­მა­რედ დამ­ნიშ­ნეს, და­ვი­წყე 3 ახა­ლი გა­და­ცე­მა რა­დი­ო­ში, ლექ­ცი­ებს ვკი­თხუ­ლობ "ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში", წე­სით, წა­რუ­მა­ტე­ბელ ადა­მი­ა­ნად არ უნდა და­ვე­სა­ხე­ლე­ბი­ნეთ... მაგ­რამ სად გაქვთ ჟურ­ნა­ლის­ტებს იმის ნერ­ვე­ბი, რომ გა­მო­კი­თხვა ქუ­ჩა­ში ჩა­ა­ტა­როთ?! ალ­ბათ, დაჯ­დე­ბო­დით სამი ჟურ­ნა­ლის­ტი და მო­მის­ჯი­დით წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბას! ამას თავი რომ და­ვა­ნე­ბოთ, კი­ნო­ში გა­დაგ­ვი­ღეს მე და დათო ტუ­რაშ­ვი­ლი; ეგ­ვიპ­ტე­ში დაგვპა­ტი­ჟეს და წაგ­ვიყ­ვა­ნეს კი­დეც. კი­დევ, ლონ­დონ­ში ვი­ყა­ვი კარგ საქ­მე­ზე...

- ჰო, მაგ­რამ იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლებ­მაც ამ გა­მო­კი­თხვა­ში მი­ი­ღეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, მჯე­რა, ამ ყვე­ლაფ­რის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცოდ­ნენ. როცა წა­რუ­მა­ტებ­ლად და­გა­სა­ხე­ლეს, აღ­ნიშ­ნეს ის ფაქ­ტი, რომ "იმედ­ში" არც ერთი გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნი აღარ ხარ... ისე, არც მე ვიცი, ლონ­დონ­ში რა კარგ საქ­მე­ზე იყა­ვი?

- ჯერ ვერ გე­ტყვი. და­ახ­ლო­ე­ბით 3 კვი­რა­ში ყვე­ლა­ფე­რი გა­ირ­კვე­ვა და თქვენც გა­ი­გებთ.

- კარ­გი, მა­შინ "კარგ საქ­მე­ში" წარ­მა­ტე­ბებს და გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბას გი­სურ­ვებ!

- გა­ი­ხა­რე, გე­ნაც­ვა­ლე...

ნიკა გრი­გო­ლია, შო­უ­მე­ნი:

- სუ­ლაც არ მი­ვიჩ­ნევ, რომ წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი წელი მქონ­და. სამ­სა­ხუ­რი­დან რომ წა­მო­ვე­დი, ეს წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბას სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ნა­ხე­ვა­რი სა­ქარ­თვე­ლო და­ი­ჭი­რეს და წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი ისევ მე ვარ (იცი­ნის)?! სი­მარ­თლე გი­თხრა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში 2011 წელი ყვე­ლა­ზე სა­ზი­ზღა­რი, 2012 კი ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა.

- მა­შინ გვი­თხა­რი, რა­ტომ იყო შენ­თვის გა­სუ­ლი წელი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი?

- პირ­ველ რიგ­ში, იმი­ტომ, რომ ცოლი მო­ვიყ­ვა­ნე. ძა­ლი­ან მა­გა­რი გოგო მყავს გვერ­დით; გა­სულ წელს ახა­ლი "მოტო" და ძა­ლი­ან ბევ­რი ახა­ლი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნე; მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც გა­ცი­ლე­ბით უკე­თე­სად ვარ, ვიდ­რე წინა წლებ­ში ვი­ყა­ვი; რაც მთა­ვა­რია, საქ­მე­საც ვა­კე­თებ და ოჯა­ხის­თვი­საც მრჩე­ბა დრო. შარ­შან შემ­ცი­რე­ბა­ში მოვ­ყე­ვი, რად­გან თურ­მე, აღარ ვყო­ფილ­ვარ სა­სა­ცი­ლო. "კო­მე­დი არ­ხი­დან" კი მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, მაგ­რამ იქ მუ­შა­ო­ბა არ მინ­დო­და. ასე რომ, მშვე­ნი­ე­რი წელი მქონ­და და იმე­დია, მო­მა­ვა­ლი წელი უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა. თქვენც დიდ ბედ­ნი­ე­რე­ბას გი­სურ­ვებთ!

გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი? რას ამ­ბობ, ეგ რა მი­თხა­რი?! არა­და, ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი წელი მქონ­და. ერთი ეგ იყო, ჩვე­ნი სე­რი­ა­ლი წლის ბო­ლოს და­ი­ხუ­რა და ეს ნამ­დვი­ლად გვე­წყი­ნა, თო­რემ გა­სუ­ლი წელი, იმის წინა წელი, მერე იმის წინა და იმ წი­ნის წინა წე­ლიც ფან­ტას­ტი­კუ­რი იყო ჩემ­თვის. ჰოდა, ახლა და­ჯე­ქი და ეგ წლე­ბი შენ გა­მო­ით­ვა­ლე, მე "პახ­მე­ლი­ა­ზე" ვარ და ნუ და­მათ­ვლე­ვი­ნებ (იცი­ნის). ასე რომ, მჯე­რა, 2013-ში ყვე­ლა ლაღი, კე­თი­ლი და მშვი­დი თუ ვიქ­ნე­ბით, აუ­ცი­ლებ­ლად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი წელი გვექ­ნე­ბა. მოკ­ლედ, იხა­რეთ, იბედ­ნი­ე­რეთ და შენ გა­გი­მარ­ჯოს!..

ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)