81 წლის იუ­ლია სმირ­ნო­ვა-ხე­ლაშ­ვი­ლი ბევრ კა­ტას­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. რო­გორც თა­ვად გვი­თხრა, კა­ტე­ბი მისი "ექი­მე­ბი" არი­ან - ჯან­მრთე­ლო­ბას უნარ­ჩუ­ნე­ბენ. იუ­ლია ბე­ბოს დილა კა­ტებ­ზე ზრუნ­ვით იწყე­ბა. ოთხფე­ხა მე­გობ­რე­ბი მოთ­მი­ნე­ბით ელი­ან, მზრუნ­ვე­ლი პატ­რო­ნი საკ­ვებს სუფ­თა თეფ­შით რო­დის შეს­თა­ვა­ზებს - ჭუ­ჭყი­ა­ნი ჭურ­ჭე­ლი მათ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია! ბე­ბომ და­სა­ლე­ვი წყა­ლიც ხში­რად უნდა გა­მო­უც­ვა­ლოს, თო­რემ კა­ტე­ბი ჯამ­თან სხდე­ბი­ან და კნა­ვი­ან - ჭუ­ჭყი­ან წყლის ქო­ნას ასე აპ­რო­ტეს­ტე­ბენ.

იუ­ლია სმირ­ნო­ვა-ხე­ლაშ­ვი­ლი:

- რუ­სეთ­ში, ქა­ლაქ კა­ლი­ნინ­ში (ახ­ლან­დელ ტვერ­ში) ვცხოვ­რობ­დი. თხე­ბი, ღო­რე­ბი და ქათ­მე­ბი გვყავ­და. სა­ერ­თოდ, რუ­სებს ცხო­ვე­ლე­ბის მი­მართ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი გვაქვს. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მგე­ლიც რომ მო­ვი­დეს, არა­ფერს და­მი­შა­ვებს. ტყე­ში ხი­ლი­სა და სო­კოს საკ­რე­ფად ხში­რად დავ­დი­ო­დი. თავს ამით ვირ­ჩენ­დით. და­ახ­ლო­ე­ბით, 12 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ტყე­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად დათვს გა­და­ვა­წყდი - ჟო­ლოს ჭამ­და. შე­მომ­ხე­და. მშვი­დად ვუ­თხა­რი: დათ­ვო, შენც ჟო­ლოს ჭამ? კარ­გი, შენ ჭამე, მე კი წა­ვალ-მეთ­ქი. თა­ვი­სე­ბუ­რად მი­პა­სუ­ხა - გარ­კვე­უ­ლი ბგე­რე­ბი გა­მოს­ცა. არა­ფე­რი და­უ­შა­ვე­ბია... ცხო­ვე­ლე­ბი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­საც უყ­ვარ­დათ. დე­და­ჩე­მი სად­მე რომ წა­ვი­დო­და და შინ საჭ­მელს არ და­ტო­ვებ­და, ბავ­შვე­ბი კა­ტე­ბის­თვის გან­კუთ­ვნილ რძეს ვსვამ­დით. ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე მუშა გახ­ლდათ, - ომის შემ­დეგ დან­გრე­უ­ლი ქა­ლა­ქის მშე­ნებ­ლო­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. მე 17 წლი­დან ოჯახს ვარ­ჩენ­დი - სამ­ხედ­რო კომ­ბი­ნატ­ში ვმუ­შა­ობ­დი.

მამა ომში და­მე­ღუ­პა, ჩემი და ბავ­შვი იყო - ჩემ­ზე 6 წლით უმ­ცრო­სია, დედა კი ავად­მყო­ფობ­და - სულ ლო­გინ­ში იწვა. ოჯახ­ში ყვე­ლა­ფერს თა­ვად ვა­კე­თებ­დი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში წა­მოს­ვლა არ მინ­დო­და, მაგ­რამ დე­და­ჩემ­მა ჩემი მო­მა­მა­ვა­ლი ქმრის შე­სა­ხებ მი­თხრა: კარ­გი ბი­ჭია, არ სვამს, პა­პი­როსს არ ეწე­ვაო და ა.შ. მოკ­ლედ, გავ­თხოვ­დი, კა­ლი­ნინ­ში ხელი მო­ვა­წე­რეთ და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ქმარ­თან და დე­დას­თან ერ­თად გა­მო­ვემ­გზავ­რე. მა­შინ ჩემი და უკვე დიდი გოგო იყო. ახ­ლაც იმ ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რობს - გა­თხო­ვი­ლია, შვი­ლე­ბი და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ჰყავს... კარ­გი დე­დამ­თი­ლი შემ­ხვდა. დე­და­ზე მე­ტად ვა­ფა­სებ. მან გამ­ზარ­და, მას­წავ­ლა... მარ­თა­ლია, რძლე­ბი და მაზ­ლე­ბი მე­ჩხუ­ბე­ბოდ­ნენ (ქო­ნე­ბის წილი უნ­დო­დათ), მაგ­რამ მე ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დი. გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ ვით­მენ­დი. შიმ­ში­ლიც გა­მო­ვი­ა­რე და სი­ცი­ვეც, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ქმრის გვერ­დით ვი­ყა­ვი. ჯერ სა­გა­რე­ჯოს რა­ი­ონ­ში - აგა­რა­ში ვცხოვ­რობ­დით. ჩემს ქმარს მუ­შა­ო­ბა ეზა­რე­ბო­და.

ჩვენს მე­ზობ­ლად კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე - გი­ორ­გი მჭედ­ლიშ­ვი­ლი ცხოვ­რობ­და. სა­ოც­რად კარ­გი კაცი იყო. მე და ჩემი მე­უღ­ლე დაგ­ვი­ბა­რა და გვი­თხრა: თქვენ მუ­შა­ო­ბა გე­ზა­რე­ბათ, ჩვენ კი მუ­შე­ბი გვჭირ­დე­ბაო. მე ფერ­მა­ში მუ­შა­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა, ჩემს ქმარს კი - ტრაქ­ტო­რის­ტად. მე­უღ­ლემ გა­ნა­ცხა­და: - მე აქ არ ვი­მუ­შა­ვე­ბო. თავ­მჯდო­მა­რემ უპა­სუ­ხა: - არ იმუ­შა­ვებ და ქა­ლაქ­ში წა­დი­თო. მა­შინ ე. წ. "ვერ­ბოვ­კა" იყო: "ზედ­მეტ" ხალ­ხს 3 წლით ქა­ლაქ­ში სა­მუ­შა­ოდ გზავ­ნიდ­ნენ. თავ­მჯდო­მა­რემ მი­თხრა: იუ­ლია, იცო­დე, კარ­გი ქალი და­დე­ქი და ქა­ლაქ­ში დარ­ჩით, სხვა­გან არ წახ­ვი­დე­თო. მარ­თლაც, თბი­ლის­ში დავ­რჩით. სოფ­ლე­ლე­ბი აღარ ვართ (იცი­ნის). ჩემი ქმა­რი ფუ­ნი­კუ­ლორ­თან სახ­ლე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე მუ­შა­ობ­და. გა­სამ­რჯე­ლოდ 60 მა­ნეთს იღებ­და.

- თქვენ დი­ა­სახ­ლი­სი იყა­ვით?

- აბა, ბავ­შვე­ბის­თვის ხომ უნდა მი­მე­ხე­და? ჯერ ვაჟი - ზა­უ­რი (ახლა რუ­სეთ­ში ცხოვ­რობს) შე­მე­ძი­ნა, მერე - გო­გო­ნა, რო­მელ­საც დე­დამ­თი­ლის სა­ხე­ლი - ანა და­ვარ­ქვი. მდგმუ­რე­ბად ვცხოვ­რობ­დით. ახლა მარ­ტო ვარ. ჩემი ცხოვ­რე­ბა და­ინ­გრა. არ და­მა­ფა­სეს. მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ 50 წელი ერ­თად ვი­ცხოვ­რეთ, მერე ის სო­ფელ­ში დავ­ტო­ვე და წა­მო­ვე­დი. ვუ­თხა­რი: შენ შენ­თვის იყა­ვი, მე - ჩემ­თვის-მეთ­ქი. სო­ფელ­ში კარ­გი ბინა მაქვს. ორ­თა­ჭა­ლა­ში, "ელექტრო­ავ­ტო­მატ­ში" 23 წელი ვი­მუ­შა­ვე, სამ­კერ­ვა­ლო ქარ­ხა­ნა­ში - 10, მე­ექ­ვსე ქარ­ხა­ნა­ში - 2. მე­ე­ზო­ვედ მუ­შა­ო­ბა 16 წლის წინ და­ვი­წყე. აბა, რა ვქნა, ვინ მაჭ­მევს? მარ­ტო ვარ. ასე ჯო­ბია. კა­ტებ­თან ერ­თად, ერთ ოთახ­ში ვცხოვ­რობ. როცა გა­ნერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი ვარ, მამ­შვი­დე­ბენ: მო­დი­ან და "მე­უბ­ნე­ბი­ან", - "მუურ, მუურ"...

- კა­ტე­ბი თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში რო­დის გაჩ­ნდნენ?

- ქუ­ჩა­ში პა­ტა­რა კნუ­ტე­ბი რომ არი­ან, მებ­რა­ლე­ბი­ან, რა ვქნა? პირ­ვე­ლად ია­პო­ნუ­რი ჯი­შის ძაღ­ლი მო­ვიყ­ვა­ნე, რო­მელ­საც ბავ­შვე­ბი აწ­ვა­ლებ­დნენ და მოკ­ვლით ემუქ­რე­ბოდ­ნენ. თვა­ლი და­ხუ­ჭუ­ლი ჰქონ­და - ვერ ახელ­და, წი­ო­და და კი­ო­და. ვუმ­კურ­ნა­ლე, თვალ­ზე ჩაის სა­ფე­ნებს ვა­დებ­დი. ორი­ვე თვა­ლი გა­ა­ხი­ლა, გა­მო­ჯან­მრთელ­და... 18 წელი იცო­ცხლა. კა­ტაც მყავ­და - ტიგ­რი­კა ერ­ქვა. ერთხელ სო­ფელ­ში წა­ვე­დი. უკან რომ დავ­ბრუნ­დი, აღარ დამ­ხვდა - ჩემს "ხა­ზე­ი­კას", რო­მელ­საც კა­ტე­ბი არ უყ­ვარ­და, მო­უკ­ლავს. ტიგ­რი­კა ისე­თი კარ­გი იყო... გა­მო­ფე­ნებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. სი­ლა­მა­ზის გამო, ჯილ­დო­ე­ბიც კი მი­ი­ღო. მის სა­ნა­ხა­ვად ბევ­რი მო­დი­ო­და. დიდი კატა იყო: 8 კი­ლოგ­რამს იწო­ნი­და და 150 სან­ტი­მეტ­რის სიგ­რძის გახ­ლდათ.

- ძაღ­ლი და კატა ერ­თად რო­გორ ცხოვ­რობ­დნენ?

- ძაღლს - ლე­დის, ლეკ­ვე­ბი არ ეყო­ლა. პა­ტა­რა ტიგ­რი­კამ კნა­ვი­ლი რომ და­ი­წყო, ლე­დიმ ძუძუ მო­ა­წო­ვა. შემ­დეგ ტიგ­რი­კა "დე­დას­თან" თა­ვად მი­დი­ო­და ხოლ­მე და "ეუბ­ნე­ბო­და", - რძე მინ­დაო. ძაღ­ლმა კნუ­ტი თა­ვი­სი რძით გა­ზარ­და. როცა ტიგ­რი­კა წა­მო­ი­ზარ­და, ლედი უყუ­რებ­და, საჭ­მელს რო­დის მი­ირ­თმევ­და, თა­ვად მხო­ლოდ ნარ­ჩე­ნებს ჭამ­და. ქუ­ჩა­ში ერ­თმა­ნეთს იცავ­დნენ. ერთხელ ლე­დის­თვის თურ­ქუ­ლი ჯი­შის ძაღლს უნდა ეკბი­ნა. ტიგ­რი­კა "პა­ვა­დო­კი­დან" ამო­ვარ­და და უცხო ძაღლს ზურ­გზე და­აჯ­და. მე­ო­რე დღეს ძაღ­ლის პატ­რონ­მა ად­ვო­კა­ტი მო­მიყ­ვა­ნა, რო­მელ­მაც მი­თხრა: - შენი ძაღ­ლი ცუ­დია, უნდა მოვ­კლა­თო. ვუ­პა­სუ­ხე: რა­ტომ უნდა მოკ­ლათ? აღ­რი­ცხვა­ზე მყავს აყ­ვა­ნი­ლი, სა­ბუ­თე­ბიც მაქვს-მეთ­ქი. გაბ­რუნ­და და წა­ვი­და.

- ტიგ­რი­კას და ლე­დის რა ბედი ეწი­ათ?

- ტიგ­რი­კამ 10 წელი იცო­ცხლა. შემ­დეგ ავად­მყო­ფო­ბით მოკ­ვდა. ლე­დის კიბო ჰქონ­და. სენი ძა­ლი­ან აწუ­ხებ­და. წა­მა­ლი არ შვე­ლო­და. კრუ­სუ­ნი და­ი­წყო. წამ­ლით და­ვა­ძი­ნეთ და მისი გა­წა­მე­ბუ­ლი სი­ცო­ცხლე და­ვას­რუ­ლეთ.... ლედი კო­ჯორ­ში დავ­მარ­ხე. ტიგ­რი­კაც შორს და­ვა­საფ­ლა­ვე... კატა - მარ­გუ­შა რომ მო­ვიყ­ვა­ნე, ლედი ცო­ცხა­ლი იყო. მარ­გუ­შა შარ­დენ­ზე ვი­პო­ვე. ყვე­ლა ფე­ხით სცემ­და. შე­მებ­რა­ლა. თან, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი იყო. დავ­ბა­ნე, ტი­ლე­ბის­გან და რწყი­ლე­ბის­გან გა­ვა­თა­ვი­სუფ­ლე და სუფ­თა ჩვრებ­ში გა­ვახ­ვიე. გა­ი­ზარ­და. ახლა 16 წლის არის.

- მარ­გუ­შას "მე­უღ­ლის" - ბა­გი­რას ამ­ბა­ვიც მოგ­ვი­ყე­ვით.

- ბაღ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. პა­ტა­რა ბა­გი­რა ხეზე იჯდა და ტი­რო­და. - მოდი-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი. მო­ვი­და. ჯი­ბე­ში ჩა­ვის­ვი და სახ­ლში წა­მო­ვიყ­ვა­ნე. მა­შინ ტიგ­რი­კა და ლედი ცო­ცხლე­ბი იყ­ვნენ.

- თქვე­ნი კა­ტე­ბი ბა­გი­რას და მარ­გუ­შას შთა­მო­მავ­ლე­ბი არი­ან?

- აბა, რა! უცხო არც ერთი არის. ჩემი კა­ტე­ბი "ექი­მე­ბი" არი­ან: როცა თავს ცუ­დად ვგრძნობ, ვამ­ბობ: ბა­გი­რა, თავი მტკი­ვა-მეთ­ქი. ბა­გი­რაც მო­დის, მლო­კავს. შე­დე­გად წნე­ვა მი­რე­გუ­ლირ­დე­ბა. როცა ფე­ხე­ბი მტკი­ვა, ან მარ­გუ­შა და­მიწ­ვე­ბა, ან - სხვა რო­მე­ლი­მე კატა და ტკი­ვი­ლიც მი­ამ­დე­ბა. შარ­შან­წინ ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა მქონ­და. ჯან­მრთე­ლო­ბა კა­ტებ­მა შე­მი­ნარ­ჩუ­ნეს. ღა­მით Bბა­გი­რა ზურგთან მიწ­ვე­ბა ხოლ­მე. რო­გორც კი ვე­ტყვი, - მცი­ვა-მეთ­ქი, მა­შინ­ვე მო­დის და მათ­ბობს. ყვე­ლა კატა ერ­თნა­ი­რად ძლი­ერ მიყ­ვარს!..

- სულ რამ­დე­ნი კატა გყავთ?

- არ ვიცი, დავ­თვა­ლოთ: 3 მარ­გუ­შა, ტიგ­რი­კა, ბა­გი­რა, მურ­კა, პუ­შო­კი, მა­მუ­ლი­კა, კრა­სავ­ჩი­კი და 4 პა­ტა­რა კნუ­ტი.

- კნუ­ტებს სა­ხე­ლე­ბი არა აქვთ?

- არა, ყვე­ლას "მჩხა­ვა­ნას" ვე­ძა­ხი (იღი­მის).

- მარ­გუ­შა 3 რა­ტომ გყავთ?

- მერე რა მოხ­და? და­ვუ­ძა­ხებ თუ არა, სა­მი­ვე მო­ი­ხე­დავს. მათ­გან უმ­ცროსს "მარ­გუ­ნი­ას", ხან - "კა­რა­ლე­ვა მარ­გოს" ვე­ძა­ხი. კნუ­ტე­ბი მისი შვი­ლე­ბი არი­ან.

- რა ჯი­შის კა­ტე­ბი არი­ან?

- პუ­შო­კის გარ­და (რო­მე­ლიც დე­დის ჯიშ­ზე წა­ვი­და), ყვე­ლა ევ­რო­პუ­ლია.

- ყვე­ლა­ზე ასა­კო­ვა­ნი კატა რამ­დე­ნი წლის არის?

- ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი - მარ­გუ­შა 16 წლის გახ­ლავთ, ბა­გი­რა - 8-ის.

- ცოლ-ქმარს შო­რის დიდი ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა ყო­ფი­ლა...

- (იცი­ნის) კა­ტებ­მა ასა­კი და დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი არ იცი­ან: კატა რომ გუ­ლა­ობს, "ვსიო".

- არ ჩხუ­ბო­ბენ?

- როცა ჩხუ­ბო­ბენ, ვე­უბ­ნე­ბი: აბა, ვინ ჩხუ­ბობს? ჯოხი სად არის-მეთ­ქი? მა­შინ­ვე იმა­ლე­ბი­ან. თა­ვი­სი სა­პირ­ფა­რე­შო აქვთ. მო­სა­საქ­მებ­ლად რომ მი­დი­ან, ან ია­ტაკს ფხაჭ­ნი­ან, ან - "მი­ა­უს" იძა­ხი­ან. სი­ბინ­ძუ­რეს ქა­ღალ­დში აგ­რო­ვე­ბენ, რომ ოთახ­ში ცუდი სუნი არ დად­გეს.

- ასეთ საქ­ცი­ელს რო­გორ მი­აჩ­ვი­ეთ? დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დაგ­ჭირ­დათ?

- არა. ერთხელ რომ ვე­ტყვი, საკ­მა­რი­სია - ყვე­ლა­ფერს მი­ჯე­რე­ბენ.

- ღა­მით ყვე­ლას თქვენ­თან სძი­ნავს?

- ასა­კით უფ­რო­სე­ბი - ბა­გი­რა, ტიგ­რი­კა და მა­მუ­ლი­კა ჩემ­თან იძი­ნე­ბენ, და­ნარ­ჩე­ნე­ბი - თა­ვის "სა­წო­ლებ­ში" (კო­ლო­ფებ­ში).

- სა­სე­ირ­ნოდ გა­რეთ არ გა­დი­ან?

- არა, ხალ­ხს რომ ხე­და­ვენ, ეში­ნი­ათ. ჩემს კა­ტებს საჭ­მე­ლი ჭუ­ჭყი­ა­ნი თეფ­შით რომ და­უდ­გა, არ შე­ჭა­მენ. დი­ლით წყა­ლი თუ არ გა­მო­ვუც­ვა­ლე, არ და­ლე­ვენ. დას­ხდე­ბი­ან და "მი­ა­უს" იძა­ხი­ან. "მე­უბ­ნე­ბი­ან", - წყა­ლი ჭუ­ჭყი­ა­ნი­აო.

- მათი მოვ­ლა გიძ­ნელ­დე­ბათ?

- არა, ეს რთუ­ლი სა­ერ­თოდ არ არის. შე­ნიშ­ვნას მივ­ცემ თუ არა, მე­მორ­ჩი­ლე­ბი­ან.

- მათ საკ­ვებს სად შო­უ­ლობთ?

- ჩემი ხელ­ფა­სით ვყი­დუ­ლობ, მა­რი­ამ ჩხიკ­ვიშ­ვი­ლიც ("უსახ­ლკა­რო ცხო­ვე­ლე­ბის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის" წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი) მეხ­მა­რე­ბა. 1 კი­ლოგ­რა­მი სო­სი­სი ჩემს კა­ტებს 1 კვი­რა ჰყოფ­ნით. სა­სა­დი­ლო­დან საკ­ვე­ბის ნარ­ჩე­ნე­ბი გა­და­საყ­რე­ლად რომ მი­აქვთ, ვთხოვ ხოლ­მე, რომ კა­ტე­ბის­თვის მომ­ცენ. დი­ლით რომ ვიღ­ვი­ძებ, ჯერ ჩემს კა­ტებს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი: საჭ­მე­ლი, სას­მე­ლი, "უბორ­კა"... 10-ის ნა­ხევ­რი­დან სამ­სა­ხურ­ში გავ­დი­ვარ.

- უცხო კა­ტებ­საც უვ­ლით?

- აბა, რა! მა­წან­წა­ლა კა­ტებ­საც ვუვ­ლი. მათ უკვე იცი­ან, ბაღ­ში რო­მელ სა­ათ­ზე ვარ ხოლ­მე. თუ გინ­დათ, წა­მო­დით და გაჩ­ვე­ნებთ - შავი და ჭრე­ლი კატა საჭ­მელს რო­გორ ელო­დე­ბი­ან (იღი­მის).

- ალ­ბათ, თქვე­ნი კა­ტე­ბი კი­დევ გამ­რავ­ლდე­ბი­ან.

- არა. მურ­კამ მკვდა­რი კნუ­ტე­ბი და­ბა­და. ეს 4 კნუ­ტი უმ­ცრო­სი მარ­გუ­შა­სია.

- სხვა კა­ტე­ბის შე­მო­მა­ტე­ბას კი­დევ აპი­რებთ?

- არა, მეტი არ მინ­და.

- ქუ­ჩა­ში მი­ტო­ვე­ბუ­ლი, პა­ტა­რა, უმ­წეო კნუ­ტი ისევ რომ იპო­ვოთ?

- ქუ­ჩა­ში ვაჭ­მევ ხოლ­მე. შინ არ მო­ვიყ­ვან, რად­გან ავად­მყო­ფე­ბი არი­ან, ჩემი კა­ტე­ბი კი - ჯან­მრთე­ლე­ბი.

- ვე­ტე­რი­ნარ­თან დაგ­ყავთ?

- სამ­სა­ხუ­რი­დან დაღ­ლი­ლი მოვ­დი­ვარ, რო­გორ წა­ვიყ­ვა­ნო? სა­ნამ იქამ­დე მი­ვალ, ვე­ტე­რი­ნა­რის სა­მუ­შაო სა­ა­თე­ბი დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა. მა­რი­ა­მი მეხ­მა­რე­ბა. შე­მომ­თა­ვა­ზა, - არ გინ­დათ, თქვე­ნი კა­ტე­ბი აღ­რი­ცხვა­ზე აიყ­ვა­ნო­თო? სა­ჭი­რო დო­კუ­მენ­ტე­ბი მომ­ცეს. ახლა კა­ტე­ბის და­ხოც­ვით ვე­რა­ვინ და­მე­მუქ­რე­ბა - ამის უფ­ლე­ბა არა აქვთ. კა­ტე­ბის მკვლე­ლი 1-დან 5 წლამ­დე პა­ტიმ­რო­ბით და­ის­ჯე­ბა.

- მე­ზობ­ლე­ბი გე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ?

- არა, კა­ტე­ბი ჩემს ქა­ლიშ­ვილს არ უყ­ვარს. ამი­ტო­მაც ჩემ­თვის, მარ­ტო ვცხოვ­რობ. კო­მუ­ნა­ლურ გა­და­სა­ხა­დებ­საც და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვიხ­დი. დე­ნი­სა და ნაგ­ვის გა­და­სა­ხადს თავს ვარ­თმევ, წყლი­სას - ვერა. ერ­თბა­შად 50 ლა­რის გა­ღე­ბა რთუ­ლია...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)