"ასე­თი სახ­ლის სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად ახ­ლო­ბელს 23 ათა­სი ლარი მოს­თხო­ვეს, სა­დაც არა­ნა­ი­რი მა­სა­ლე­ბის ხარ­ჯი არ შე­დი­ო­და" - ამ­ბობს ინ­გლი­სუ­რი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტი, დი­ზა­ი­ნე­რი რუსო სუ­ლაქ­ვე­ლი­ძე.

იგი ქუ­თა­ის­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და, ჰყავს ოჯა­ხი, ორი შვი­ლი... ერთ დღეს წი­ნაპ­რე­ბის აშე­ნე­ბუ­ლი მოჰ­ყვა... ამ ყვე­ლაფ­რის შე­სა­ხებ რუსო სუ­ლაქ­ვე­ლი­ძეს თა­ვად ვე­სა­უბ­რეთ...

- არა­ნა­ი­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქონ­და, ჩემი ხე­ლით არა­სო­დეს გა­მი­კე­თე­ბია რამე. ვხე­დავ­დი ჩემს მე­უღ­ლეს რო­გორ არე­მონ­ტებ­და და თე­ო­რი­უ­ლი ცოდ­ნა ამ გზით მი­ვი­ღე. ძა­ლი­ან რომ მო­ვინ­დო­მე, გა­მო­მი­ვი­და, თან ჩემი მე­უღ­ლის იმე­დი ყო­ველ­თვის მქონ­და რომ ყვე­ლა­ფერს მირ­ჩევ­და, და­მაკ­ვა­ლი­ა­ნებ­და...

- სახ­ლი სად მდე­ბა­რე­ობს?

- წყალ­ტუ­ბოს რა­ი­ო­ნის სო­ფელ პატ­რი­კეთ­ში. დე­და­ჩე­მის წი­ნაპ­რე­ბის აშე­ნე­ბუ­ლი სახ­ლია. ბავ­შვო­ბა­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად ხში­რად ჩავ­დი­ო­დით, სახ­ლი ნორ­მა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო. შემ­დეგ უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე მდგმუ­რებ­მა მი­იყ­ვა­ნეს.

- გა­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი გქონ­დათ?

- დიახ, რად­გან ქუ­თა­ის­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს, ათი წუ­თის სა­ვალ­ზეა, მი­ყო­ლე­ბით რამ­დე­ნი­მე მდგმუ­რი გვყავ­და, ისე გა­მო­ვი­და, თა­ვის ნე­ბა­ზე იყ­ვნენ და სახ­ლი ასეთ დღე­ში ჩა­აგ­დეს. შე­შას სახ­ლში ჩე­ხავ­დნენ, ია­ტაკს უმ­ძი­მე­სი კვა­ლი ეტყო­ბო­და. ღუ­მე­ლის მი­ლე­ბი სა­დაც უნ­დო­დათ იქ გაჰ­ყავ­დათ, ფან­ჯრე­ბი, მი­ნე­ბი სა­შინ­ლად იყო და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სახ­ლს ბოლო მო­უ­ღეს.

- რო­დის გა­და­წყვი­ტეთ ამ­დე­ნად ტი­ტა­ნურ სა­მუ­შა­ო­ებს შერ­კი­ნე­ბო­დით?

- დე­დას ძა­ლი­ან უნ­დო­და, იქა­უ­რო­ბა იმ­დე­ნად მოგ­ვე­წეს­რი­გე­ბი­ნა, ზა­ფხუ­ლო­ბით, წლის სხვა დროს შა­ბათ -კვი­რას ბავ­შვებ­თან ერ­თად ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვით. სახ­ლს დიდი ეზო აქვს, სა­დაც ბავ­შვე­ბი კარ­გად ერ­თო­ბი­ან. დე­დას, მა­მას, მა­მი­დას ხე­ლი­დან ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოს­დით, შრო­მა არ ეზა­რე­ბათ და ამი­ტო­მაც ჩვე­ნი ძა­ლე­ბით შე­ვუ­ტი­ეთ ამ საქ­მეს. გულ­წრფე­ლად გი­თხრათ, ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით. თა­ვი­დან იდე­ე­ბის გაც­ვლით და­ვი­წყეთ, დედა ამ­ბობ­და, რომ ისევ შპა­ლე­რი გაგ­ვეკ­რა. მე კიდე უფრო იაფ ვა­რი­ან­ტებს გან­ვი­ხი­ლავ­დი, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და მი­ნი­მა­ლუ­რი და­ნა­ხარ­ჯი რომ გვქო­ნო­და. როცა დავ­ფიქ­რდი, კედ­ლებ­ზე თუ რა იქ­ნე­ბო­და ბი­უ­ჯე­ტუ­რი, კარგ დას­კვნამ­დე მი­ვე­დი. გო­ნე­ბა­ში გა­მი­ელ­ვა, შპა­ლე­რის შიგ­ნით ხომ ხე არის, ისე­თი რა უნდა იყოს, რა­საც ვერ და­ვა­მუ­შა­ვებ-მეთ­ქი... მარ­თლაც გა­დავ­ფხი­კეთ და სა­უ­კე­თე­სო მა­სა­ლა აღ­მოჩ­ნდა, სა­დაც მუ­ხის ხეც კი იყო გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი. ასე­თი კარ­გი მა­სა­ლა სა­ღე­ბა­ვებ­ში, შპა­ლერ­ში იმა­ლე­ბო­და.

სა­ხუ­რა­ვი­დან წყა­ლი ჩა­მო­დი­ო­და, სა­ღე­ბა­ვი და შპა­ლე­რი ამ­დე­ნი წლის შემ­დეგ აღარ ვარ­გო­და, ძა­ლი­ან გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი იყო. მარ­თლაც ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო ამ ყვე­ლა­ფერს გავმკლა­ვე­ბო­დი. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მარ­ტო ვე­რა­ფერს გავ­ხდე­ბო­დი, მთე­ლი ოჯა­ხი ჩარ­თუ­ლი იყო და ბევრ რა­მეს აკე­თებ­დნენ, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის არ ჩა­ნან ვი­დე­ო­ებ­ში, მათი სურ­ვი­ლი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. სახ­ლის ხის ნა­წილ­ში უფრო მე­ტად მამა მეხ­მა­რე­ბა, რო­გორც კი და­ზუმ­ფა­რე­ბას და­ვი­წყებ, სულ ცდი­ლობს საქ­მე ბო­ლომ­დე მი­მაყ­ვა­ნი­ნოს. ბევ­რი რამ გა­კეთ­და, მაგ­რამ ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი წინ არის. ვი­ნა­ი­დან დი­ზა­ი­ნე­რი ვარ, ყვე­ლა­ფერს სხვა თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ... მარ­თა­ლია დამ­წყე­ბი დი­ზა­ი­ნე­რი ვარ, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე სახ­ლის მო­წყო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა უკვე მაქვს. თუმ­ცა უფრო თა­ნა­მედ­რო­ვე სტილ­ში და ამ­ჯე­რად პატ­რი­კე­თის სახ­ლი ჩემ­თვის დიდი გა­მოწ­ვე­ვაა, რომ სახ­ლი ძველ ოდას და­ვამ­სგავ­სო. მსურს ავე­ჯიც რუს­ტი­კუ­ლი, ან­ტიკ­ვა­რუ­ლი და ვინ­ტა­ჟუ­რი სტი­ლის გან­ვა­თავ­სო, ყვე­ლა­ფე­რი რომ სიძ­ვე­ლეს­თან და ბუ­ნებ­რივ­თან ასო­ცირ­დე­ბო­დეს. სა­მუ­შა­ო­ე­ბის და­ახ­ლო­ე­ბით 80 პრო­ცენ­ტი უკვე ჩა­ტა­რე­ბუ­ლია. ამ­ჯე­რად შუ­შა­ბან­დში მიმ­დი­ნა­რე­ობს სა­მუ­შა­ო­ე­ბი და ერთი სული მაქვს ავე­ჯის გან­თავ­სე­ბა­ზე რო­დის გა­და­ვალთ..

- მარ­თა­ლია ხარ­ჯე­ბი შემ­ცი­რე­ბუ­ლი იყო, რად­გან თქვე­ნი ხე­ლით აკე­თებ­დით, მაგ­რამ მა­ინც გარ­კვე­უ­ლი სახ­სრე­ბი არ დაგ­ჭირ­დათ?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სახ­სრე­ბის გა­რე­შე ვე­რა­ფერს და­ი­წყებ... უბ­რა­ლოდ, რაც კი შე­იძ­ლე­ბო­და, ყვე­ლა­ფე­რი მი­ნი­მუ­მამ­დე იყო დაყ­ვა­ნი­ლი. აქ ძი­რი­თა­დი დატ­ვირ­თვა ფი­ზი­კუ­რი სა­მუ­შა­ოს შეს­რუ­ლე­ბა იყო. თუმ­ცა კარ-ფან­ჯრებს, რა­ღა­ცებს გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა დას­ჭირ­და. ხარჯთაღ­რი­ცხვა არ გა­მი­კე­თე­ბია, ზუს­ტად რომ ვი­ცო­დე, რა დაჯ­და, მაგ­რამ იმ­დე­ნი არ იყო, ადა­მი­ა­ნი რომ ვერ გას­წვდეს. ასე­თი სახ­ლის გა­ნახ­ლე­ბას დიდი დრო ჭირ­დე­ბა და დრო­დად­რო სა­ჭი­რო ფი­ნან­სე­ბიც ჩნდე­ბა. მთა­ვა­რია, ადა­მი­ან­მა მსგავ­სი სახ­ლის რეს­ტავ­რი­რე­ბა მო­ინ­დო­მოს და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­უ­ვა. თუმ­ცა ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვის­თვის აუ­ცი­ლებ­ლად მზად უნდა იყოს.

- დიდი მო­ტი­ვა­ცი­ის მომ­ცე­მია თქვე­ნი ფე­ის­ბუქგ­ვერდ, "გა­ა­კე­თე შენ თვი­თონ“

- დიახ, ფი­ზი­კურ სა­მუ­შა­ო­ებს თა­ვად ვა­ტა­რებ და არა­ფე­რია ისე­თი, რა­საც ვინ­მე ვერ შეძ­ლებს. როცა და­ვიღ­ლე­ბით ერ­თმა­ნეთს ვე­ნაც­ვლე­ბით, ვი­ნა­წი­ლებთ. ზუს­ტად ასე­თი სახ­ლის სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად ახ­ლო­ბელს 23 ათა­სი ლარი მოს­თხო­ვეს. ეს მხო­ლოდ ხე­ლო­ბა­ში, სა­დაც არა­ნა­ი­რი მა­სა­ლე­ბის ხარ­ჯი არ შე­დი­ო­და. დღეს ყვე­ლა მა­სა­ლა­ზე მე­ტად ფა­სობს ხე­ლო­ბა. მე თვი­თონ ელექტრო ზუმ­ფა­რაც და კუ­თხსა­ხე­ხიც პირ­ვე­ლად და­ვი­ჭი­რე ხელ­ში, ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ამიხ­სნა, რო­გორ უნდა გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. ვი­დე­ო­ებ­ში მარ­ტი­ვად ჩანს, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი მათი გა­მო­ყე­ნე­ბა გა­ცი­ლე­ბით რთუ­ლია. კუ­თხსა­ხე­ხით ნე­ბის­მი­ე­რი რა­მის ზე­და­პი­რის და­ზუმ­ფა­რე­ბაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი, ძა­ლი­ან მრა­ვალ­ფუნ­ქცი­უ­რია. სიფრ­თხი­ლეა სა­ჭი­რო, ფორ­მე­ბი არ და­ვა­ზი­ა­ნოთ. შეგ­ვიძ­ლია გა­მო­ვი­ყე­ნოთ სხვა­დას­ხვა ზო­მის, ნომ­რი­ა­ნი ზუმ­ფა­რა. რაც უფრო იმა­ტებს ზუმ­ფა­რის ნო­მე­რი, მით უფრო რბი­ლია. ვინც დამ­წყე­ბია, შე­უძ­ლია თა­ვი­დან მა­ღალ­ნომ­რი­ა­ნი ზუმ­ფა­რა გა­მო­ი­ყე­ნოს, ზე­და­პი­რი რომ არ და­ა­ზი­ა­ნოს.

შემ­დეგ გა­მოც­დი­ლე­ბა აჩ­ვე­ნებს, რო­მე­ლი აჯო­ბებს. ჩემს ვი­დე­ო­ში ჩანს, ამ ხელ­სა­წყომ თუ რო­გო­რი ია­ტა­კი გა­ა­ხა­ლი­სა და გა­ა­ცო­ცხლა, ეს შე­დე­გი ვე­რაფ­რით ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა. უკვე ძა­ლი­ან ბევ­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მაქვს, სა­ი­დან არ მწე­რენ, თუ შევ­ძლებ მათ­თვის იგი­ვე მომ­სა­ხუ­რე­ბა გავ­წიო. ამ ეტაპ­ზე ყვე­ლას ვპა­სუ­ხობ, რომ ჩემი საქ­მით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი სახ­ლი რომ დას­რულ­დე­ბა, სა­მო­მავ­ლოდ ალ­ბათ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბებს გან­ვი­ხი­ლავ. იმ­დე­ნად აზარ­ტში ვარ შე­სუ­ლი, არ ვიცი რო­გორ გავ­ჩერ­დე­ბი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად მი­ხა­რია, დღე­ში 5-6 ადა­მი­ა­ნი მა­ინც რომ მწერს, სურ­ვი­ლი გაგ­ვიჩ­ნდა იგი­ვე გა­ვა­კე­თო­თო. ძა­ლი­ან ბევ­რმა და­ი­კა­ვა ხელ­ში კუ­თხსა­ხე­ხი და ცდი­ლო­ბენ თა­ვი­სი ხე­ლით გა­ა­კე­თონ რამე.

ერთ რა­მეს მივ­ხვდი: ყო­ველ­დღი­უ­რი რუ­ტი­ნის შემ­დეგ ხალ­ხს მსგავ­სი ტი­პის სა­მუ­შა­ო­ე­ბი ენატ­რე­ბა. იმ­დე­ნად გა­დაღ­ლი­ლია ხალ­ხი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად, ასე­თი სა­მუ­შაო სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებთ. ძა­ლი­ან ბევ­რი აპი­რებს სახ­ლის გა­ნახ­ლე­ბას. რა უნდა იყოს იმა­ზე სა­სი­ხა­რუ­ლო, ადა­მი­ა­ნი რომ უკვე სახ­ლის დან­გრე­ვას აპი­რებ­და და ახლა უკვე იმა­ზე და­ფიქ­რდა, რო­გორ გა­ნა­ახ­ლოს და სახ­ლს ახა­ლი სი­ცო­ცხლე მის­ცეს. იმა­ზე ფიქ­რი,რომ თუნ­დაც ერთი სახ­ლი გა­და­ვარ­ჩი­ნე დან­გრე­ვას, ძა­ლი­ან მა­ბედ­ნი­ე­რებს. ჩემი მე­უღ­ლე კო­ტე­ჯებს აშე­ნებს, მის­თვის ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვი იყო ჩემ­თვი­საც აე­შე­ნე­ბი­ნა, სო­ფელ­ში სახ­ლი გვექ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი იყო ჩემი ბე­ბია-ბა­ბუ­ას და­ტო­ვე­ბუ­ლი ოდა სახ­ლი გვქო­ნო­და თა­ვი­სი მო­გო­ნე­ბე­ბით. ჩემი და­ჟი­ნე­ბუ­ლი სურ­ვი­ლი იყო, სიძ­ვე­ლეც შე­მე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა და თან ასე გან­მე­ახ­ლე­ბი­ნა. დედა დღეს იმ­დე­ნად ბედ­ნი­ე­რია, სამ­სა­ხუ­რის შემ­დეგ სულ სო­ფელ­ში გარ­ბის, რო­გო­რი დაღ­ლი­ლიც არ უნდა იყოს. ეზო­შიც ძა­ლი­ან ბევ­რი საქ­მეა და აწეს­რი­გებს.

- ორი შვი­ლის დედა ხართ, შვი­ლე­ბის მოვ­ლას­თან ერ­თად ეს სა­მუ­შა­ო­ე­ბი კი­დევ უფრო რთუ­ლი არ იყო?

- დიახ, ორი ბიჭი მყავს, რვა და ხუთი წლის არი­ან.... სახ­ლის რე­მონ­ტი ზა­ფხულ­ში და­ვი­წყე, ბავ­შვებს სა­ზა­ფხუ­ლო არ­და­დე­გე­ბი ჰქონ­დათ, ვა­ხერ­ხებ­დი თან წა­მეყ­ვა­ნა და ეზო­ში მშვე­ნივ­რად თა­მა­შობ­დნენ. ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და, ტე­ლე­ფო­ნებ­ში, გა­ჯე­ტებ­ში რომ აღარ იყ­ვნენ თავ­ჩარ­გუ­ლი, ეზო­ში ერ­თო­ბოდ­ნენ, ვე­ლო­სი­პე­დით სე­ირ­ნობ­დნენ. თით­ქმის მთე­ლი ზა­ფხუ­ლი იქ ვმუ­შა­ობ­დი, ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი ტემ­პე­რა­ტუ­რა და დამ­ქან­ცვე­ლი დღე­ე­ბი გა­ვი­ა­რეთ, მაგ­რამ იმ­დე­ნად დიდი იყო სურ­ვი­ლი,მე­ო­რე დღეს ყვე­ლა­ფერს მა­ვი­წყებ­და. ვი­დე­ო­ებ­ზეც ისე­თი ამ­ბა­ვი იყო, ხალ­ხის მი­მარ­თაც დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მქონ­და. სულ მე­ლო­დე­ბოდ­ნენ, რას გა­ვა­კე­თებ­დი. ხალ­ხის მხრი­დან ასეთ­მა მო­თხოვ­ნამ დიდი მო­ტი­ვა­ცია მომ­ცა.

ყვე­ლა­ზე მე­ტად მი­ხა­რია, როცა ჩემს გე­მოვ­ნე­ბას უს­ვა­მენ ხაზს. მთა­ვა­რია მონ­დო­მე­ბა, თო­რემ ქალი ვარ, ახლა თუ ვინ­მე ქა­ლებს სუსტ სქე­სად აღიქ­ვამს, მა­გა­ლი­თი შე­იძ­ლე­ბა ვიყო. არა­ფერს გან­სა­კუთ­რე­ბულს არ ვა­კე­თებ, არა­ნა­ი­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქო­ნია, პირ­ვე­ლად ავი­ღე ხელ­ში ეს ხელ­სა­წყო­ე­ბი და ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­მი­ვი­და. სახ­ლის გა­ნახ­ლე­ბით ძა­ლი­ან დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, ყო­ვე­ლი დღე ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, რაც არ უნდა დაღ­ლი­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, შე­დე­გით სულ ვტკბე­ბო­დი.

ვი­საც ასე­თი ძვე­ლი სახ­ლი აქვს ალ­ბათ ფიქ­რობს, რე­მონ­ტი ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი ბი­უ­ჯე­ტით უნდა და­ი­წყოს. ვერც წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ თუ ასე მარ­ტი­ვად არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი სახ­ლის გა­ნახ­ლე­ბა. უკვე ვა­მა­ყობ, რაც შევ­ქმე­ნი, მაგ­რამ წლე­ბის შემ­დეგ ალ­ბათ, უფრო მეტ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მო­მა­ნი­ჭებს ამ პრო­ცე­სე­ბის გახ­სე­ნე­ბა, როცა ვი­დე­ო­ებს გა­დავ­ხე­დავ... ეზო­ში სა­ცხო­ბი ბუხ­რის აშე­ნე­ბას ვა­პი­რებ. ძა­ლი­ან ბევ­რი მსურ­ვე­ლია, რო­დე­საც ჩვე­ნი სახ­ლი დას­რულ­დე­ბა, მო­ი­ნა­ხუ­ლონ, ამი­ტო­მაც გა­და­წყვე­ტი­ლი მაქვს, სტუმ­რე­ბი მი­ვი­ღო და გა­ვუ­მას­პინ­ძლდე. იმ­დე­ნად მომ­წონს ეს იდეა, ალ­ბათ უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნო რა­მეს ცხოვ­რე­ბა­ში ვერც გა­ვა­კე­თებ.