ცის­ნა­მი საყ­ვარ­ლიშ­ვი­ლი 21 წლის ასაკ­ში იქცა მარ­ტო­ხე­ლად დე­დად. იმის­თვის, რომ სახ­ლი ჰქო­ნო­და და შვი­ლის­თვის უზ­რუნ­ვე­ლი მო­მა­ვა­ლი შე­ექ­მნა ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­ვი­და და ირაკ­ლის და­ტო­ვე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­უ­წია.

ჯერ იყო იტა­ლია, შემ­დეგ კი ას­რუ­ლე­ბუ­ლი ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა, სა­უ­კე­თე­სო ქმრით და სახ­ლით ჰემპტო­ნებ­ში. წლე­ბის შემ­დეგ ერ­თა­დერ­თი შვი­ლი ამე­რი­კა­ში წა­იყ­ვა­ნა და თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, რო­დე­საც ერთ დღეს ირაკ­ლიმ დე­დის გა­უფრ­თხი­ლებ­ლად სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა გა­და­წყვი­ტა.

ცის­ნა­მი ამ­ბობს, რომ მი­უ­ხე­და­ვად ზრუნ­ვი­სა, მასა და შვილს შო­რის აღ­მარ­თუ­ლი კე­დე­ლი ვერ და­ან­გრია. ახლა კი შვილს დაბ­რუ­ნე­ბას სთხოვს... რთუ­ლია მისი სა­უ­ბა­რი ემო­ცი­ის გა­რე­შე მო­ის­მი­ნო, დე­დის, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ნა­ი­რი მცდე­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად შვი­ლი მა­ინც ვერ და­იბ­რუ­ნა, თუმ­ცა იმედს მა­ინც არ კარ­გავს.

- ცის­ნა­მი, ძა­ლი­ან მძი­მე სტა­ტუ­სი გა­მო­აქ­ვეყ­ნეთ ორი დღის წინ, რო­მე­ლიც თქვენს შვილს ეხე­ბო­და, შე­გიძ­ლი­ათ მოგ­ვიყ­ვეთ რა ხდე­ბა?

- ჩემ­მა ერ­თა­დერ­თმა სის­ხლმა და ხორ­ცმა, ჩემ­მა შვილ­მა გა­და­წყვი­ტა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა და თბი­ლის­ში ცხოვ­რე­ბა. ახლა იქ მინ­და ვცა­დო ბე­დიო. ზაზა ფა­ჩუ­ლი­ას აკა­დე­მი­ა­ში უნდა დაბ­რუ­ნე­ბა და იქი­დან სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში თა­მა­ში. ამე­რი­კა­ში მა­ღა­ლი კონ­კუ­რენ­ცი­აა კა­ლათ­ბურთში, ოთხი წელი ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­კე­თო აქ, რთუ­ლი­აო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და წა­ვი­და. მე და ჩემი მე­უღ­ლე არ ვე­თან­ხმე­ბო­დით, ასე ად­ვი­ლად აქ არა­ფე­რი მი­იღ­წე­ვა, დროა, სა­ჭი­რო და ბევ­რი შრო­მა. მა­მა­მის­მა, რო­მე­ლიც ასე­ვე ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს ჩუ­მად უყი­და ბი­ლე­თი და თბი­ლის­ში გა­უშ­ვა. ისე წა­ვი­და რომ არ და­მემ­შვი­დო­ბა. ჩუ­მად გა­ი­პა­რა. თუ ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას პა­ტივს არ სცემ, ხელს მა­ინც ნუ შე­მიშ­ლიო. ზუს­ტად ვიცი, რომ 16 წლის ბავ­შვი ასეთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მარ­ტო ვერ მი­ი­ღებ­დი და მა­მის ზე­გავ­ლე­ნის ქვე­შაა მოქ­ცე­უ­ლი.

წა­ვი­და და მის შემ­დეგ გუ­ლის ტკი­ვი­ლე­ბი მაქვს. ისე ცუ­დად ვარ, რომ მე­ში­ნია გული არ გა­მის­კდეს და გულ­მოკ­ლუ­ლი, გულ­ნატ­კე­ნი არ წა­ვი­დე ამ ქვეყ­ნი­დან. სე­რი­ო­ზუ­ლად ვამ­ბობ ამას. ღა­მე­ე­ბი არ მძი­ნავს. ირაკ­ლის ოთახ­ში ალექ­სან­დრეს გა­რე­შე ვე­ღარ შევ­დი­ვარ, იმ­დე­ნად ემო­ცი­უ­რია ჩემ­თვის. ხმა­მაღ­ლა ვტი­რი და ვე­ძა­ხი: “ირაკ­ლი, ირაკ­ლი, სადა ხარ შვი­ლო? რა­ტომ დამ­ტო­ვე? რა­ტომ წახ­ვე­დი? ჩვე­ნი სახ­ლი ხი­საა, დი­ლას ზე­ვი­დან, ჩემი სა­წო­ლი ოთა­ხი­დან ია­ტაკ­ზე ვუ­კა­კუ­ნებ­დი და ისე ვაღ­ვი­ძებ­დი სკო­ლის­თვის. სამ­ჯერ და­ვა­კა­კუ­ნებ­დი და ქვე­და სარ­თულ­ზე ოთახ­ში ეს­მო­და. შემ­დეგ სა­უზ­მეს ვუმ­ზა­დებ­დი. მისი საყ­ვა­რე­ლი სა­უზ­მე “ფენ­ქე­ი­ქი” იყო. ჩემ­თვის სიკ­ვდი­ლის ტოლ­ფა­სია, რომ ირაკ­ლი ჩემს გვერ­დით აღარ არის. მიყ­ვარ­ხარ შვი­ლო. მალე დაბ­რუნ­დი დე­დას­თან, გე­მუ­და­რე­ბი.

- ტექ­სტში მი­მარ­თავთ ემიგ­რანტ დე­დებს, რომ არა­სო­დეს და­ტო­ვონ შვი­ლე­ბი მარ­ტო, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან თქვენს წას­ვლას შეც­დო­მად თვლით?

- დღე­ვან­დე­ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან ვხე­დავ, რომ რაც არ უნდა გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი იყოს ადა­მი­ა­ნი, შვი­ლი არ უნდა და­ტო­ვოს და ემიგ­რა­ცი­ა­ში არ უნდა წა­ვი­დეს. ამ დროს შვი­ლებს ისე ჩუ­მად ვკარ­გავთ, რომ ვერც ვი­გებთ. გა­და­სუ­ლი ვართ ფუ­ლის შოვ­ნა­სა და დაგ­რო­ვე­ბა­ზე და ამ დროს გვა­ვი­წყდე­ბა ჩვენს შვი­ლებს რო­გორ ვჭირ­დე­ბით. ფე­რა­დი ტან­საც­მლი­სა და “აი­ფო­ნე­ბის” მა­გი­ერ დე­დის ალერ­სი და სით­ბო სჭირ­დე­ბათ. ვე­რა­ნა­ი­რი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ნივ­თი და ფუ­ფუ­ნე­ბა ვერ ამო­ავ­სებს იმ და­ნაკ­ლისს რა­საც დე­დის არ ყოფ­ნით გა­ნიც­დი­ან. ამას ვერ გვპა­ტი­ო­ბენ და და­აქვთ თა­ვი­ა­ან­თი პა­ტა­რა გუ­ლე­ბით ამ­ხე­ლა ტკი­ვი­ლი და და­ნაკ­ლი­სი. შემ­დეგ ერთ ბი­ნას იყი­დის, მერე მე­ო­რე ბი­ნის ყიდ­ვა უნდა, ბიზ­ნე­სის აწყო­ბა, დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე აღარ ფიქ­რობს და უფრო და უფრო მეტი უნ­დე­ბა. ამა­სო­ბა­ში კი ვკარ­გავთ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვანს, შვი­ლებს. არ და­ტო­ვოთ შვი­ლე­ბი და ემიგ­რა­ცი­ა­ში არ წახ­ვი­დეთ. ეს ჩემი რჩე­ვაა. ვინც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებს ხომ კარ­გი.

- დე­დე­ბი შე­საძ­ლოა ხში­რად ვნა­ნობ­დეთ, რომ შვი­ლებს ვსაყ­ვე­დუ­რობ­დით, თქვე­ნი ტექ­სტი­დან მივ­ხვდი რომ ამას ნა­ნობთ?

- ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა დე­დას აქვს უფ­ლე­ბა სა­კუ­თარ შვილს მის­ცეს შე­ნიშ­ვნა, და­ტუქ­სოს და მი­უ­თი­თოს სწო­რად მოქ­ცე­ვის­კენ. მე ვარ ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი. სულ იმას ვას­წავ­ლი­დი, დი­ლას რომ ად­გე­ბი ლო­გი­ნი აა­ლა­გე, თუ ლო­გინს კარ­გად აა­ლა­გებ დღეც კარ­გად და ლა­მა­ზად წა­გი­ვა. შენი კა­რა­და მო­ა­წეს­რი­გე, გა­სა­რე­ცხი ტან­საც­მე­ლი ჩა­ი­ტა­ნე. მინ­დო­და და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას მიჩ­ვე­უ­ლი­ყო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბე­ბია ზრდი­და და ის ყვე­ლა­ფერს უკე­თებ­და. ამ შე­ნიშ­ვებს ყვე­ლა დედა აძ­ლევს სა­კუ­თარ შვილს. ჩვენ უფრო იმა­ზე ვკა­მა­თობ­დით რომ ჩემი სი­მარ­თლის არ სჯე­რო­და. არა, მასე არ იყო მა­მამ და ბე­ბი­ამ ორი თვის ბავ­შვი ქუ­ჩა­ში არ გა­მაგ­დე­სო. მე რო­გორც კი შან­სი მო­მე­ცე­მო­და სულ მას ვახ­სე­ნებ­დი მა­მა­ზე და ბე­ბი­ა­ზე. 21 წლის ბავ­შვი მარ­ტო­ო­ბის­თვის გა­მი­მე­ტეს და ყვე­ლა­ზე დიდი სტრე­სი და ტკი­ვი­ლი მო­მა­ყე­ნეს. ეს ირაკ­ლის­თვის არ უნდა მეთ­ქვა და ჩემ­თვის და­მე­ტო­ვა. მშობ­ლე­ბო, არ უთხრათ ცუდი თქვენს შვილს მე­ო­რე მშო­ბელ­ზე. ამით მხო­ლოდ ბავ­შვის გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას გა­მო­იწ­ვევთ. მე ვცდი­ლობ­დი ჩემი სი­მარ­თლე და­ე­ნა­ხა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან პა­ტა­რა იყო ამის­თვის. ეგ ვერ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე. ამა­ზე ვჩხუ­ბობ­დით ხოლ­მე. ვინც გა­ზარ­და მათი სი­მარ­თლის სჯე­რო­და. ანუ ვი­თომ მე დავ­ტო­ვე მა­მა­მი­სი და კაი ცხოვ­რე­ბის სა­შოვ­ნე­ლად წა­ვე­დი ემიგ­რა­ცი­ა­ში. შარ­შან “ია ფა­რუ­ლა­ვას” შო­უ­ში მამა და ბე­ბია რომ სა­ჯა­როდ გა­ვუ­ლან­ძღე ეგ ვერ მა­პა­ტია. შარ­შა­ნაც აღარ მომ­დევ­და უკან ამე­რი­კა­ში და მერე ძლივს მისი „ქო­უ­ჩე­ბის“ დახ­მა­რე­ბით და­ვი­თან­ხე.

- თქვე­ნი შვი­ლი ბე­ბი­ებ­თან იზ­რდე­ბო­და, თუმ­ცა მას ხში­რად ესა­უბ­რე­ბო­დით, რო­გორ ფიქ­რობ­დით, მა­ინც გა­უ­ცხოვ­დით?

- დე­დე­ბო თქვე­ნი შვი­ლე­ბი სხვას არ გა­აზ­რდე­ვი­ნოთ, არას­დროს. ამით უფრო მე­ტად კარ­გავთ თქვენს შვი­ლებს. ირაკ­ლი ჩემ­ზე გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია, ბე­ბი­აა მის­თვის დედა და მე არა­ვინ. გა­უ­ცხო­ვე­ბა ეგ­რე­ვე იგ­რძნო­ბა. ჩვენს შო­რის დიდი კე­დე­ლი იყო აღ­მარ­თუ­ლი. ვცა­დე და ვერ და­ვან­გრიე. ჩემს შვილს ჩემი არ ეს­მო­და, მე მისი. რა­ღა­ცას ვე­ტყო­დი და შენი გაზ­რდი­ლი არა ვარო. ეგ სი­ტყვე­ბი, რო­გორც დანა გა­მი­ყა­რონ გულ­ში ისე მხვდე­ბო­და. ძა­ლი­ან კარ­გი ბი­ჭია, უზო­მოდ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, წე­სი­ე­რი, კულ­ტუ­რუ­ლი, ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი, ლა­მა­ზი, მაგ­რამ ჩვენ ერ­თმა­ნე­თის არ გვეს­მის. ვწუხ­ვარ რომ ჩემს შვილს ჩემი არ ეს­მის. თან ახლა ისე­თი ასა­კი აქვს, დედა მტე­რი ჰგო­ნია და და­ნარ­ჩე­ნი ყვე­ლა მოყ­ვა­რე. იმე­დია მალე შე­იც­ვლე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი და ირაკ­ლი გონს მო­ე­გე­ბა. მე ვცდი­ლობ­დი კარ­გი დედა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. უბ­რა­ლოდ ისიც კი არ ვი­ცო­დი რო­გო­რი დედა უნ­დო­და მას. ძა­ლი­ან ძნე­ლია როცა სხვის ყა­ი­და­ზე გაზ­რდი­ლი შვი­ლი, შენს ყა­ი­და­ზე ვე­ღარ გა­დაგ­ყავს. ის შენი აღა­რაა.

- ერთი შე­ხედ­ვით ჩან­და რომ ირაკ­ლიმ ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა აის­რუ­ლა და მანდ კარ­გად იყო, რო­გორ ფიქ­რობთ, მხო­ლოდ საყ­ვე­დუ­რებ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა მისი სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა?

- მისი ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა D 1 კო­ლე­ჯში მოხ­ვედ­რა და “NBA”-ში თა­მა­შია. ვი­მე­დოვ­ნებ რომ აიხ­დენს ამ ოც­ნე­ბას. მე მხო­ლოდ ხელს ვუ­წყობ­დი. მისი თა­ნა­ტო­ლე­ბი ოც­ნე­ბო­ბენ ამე­რი­კა­ში მოხ­ვედ­რა­ზე. მე პირ­და­პირ სა­ბუ­თე­ბით ანუ “გრინ კარ­ტით” ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე. ცო­ტაც და მო­ქა­ლა­ქე გახ­დე­ბო­და. ვეხ­ვე­წე­ბი, რომ სა­ბუ­თე­ბი არ გა­ა­ფუ­ჭოს. მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა აი­ღოს და მერე თუ უნდა თბი­ლის­ში კი არა აზი­ა­ში იცხოვ­როს. ამე­რი­კა ძა­ლი­ან რთუ­ლი ქვე­ყა­ნაა. არ არ­სე­ბობს ნამ­დვი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი. სულ ენატ­რე­ბო­და თა­ვი­სი ახლო მე­გო­ბა­რი ვა­ნი­კო, რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი ბავ­შვო­ბა გა­ა­ტა­რა და ამ­ბობ­და სულ ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი­თო. აქ მე­გო­ბა­რი რომ სახ­ლში მო­ეყ­ვა­ნა, ერთი კვი­რით ადრე უნდა შევ­თან­ხმე­ბო­დი მის მშო­ბელს გა­მოშ­ვე­ბა­ზე. ეტყო­ბა ეგეც გა­უ­ჭირ­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ლა­ღად არის, უა­მა­რა­ვი მე­გო­ბა­რი ჰყავს. მინ­და რომ ბედ­ნი­ე­რი იყოს. მთა­ვა­რია სა­ბუ­თე­ბი არ გა­ა­ფუ­ჭოს და მალე დაბ­რუნ­დეს.

- ყო­ფილ­მა ქმარ­მა გა­მოგ­ზავ­ნა სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მი­თხა­რით, რომ ის თქვენს ემო­ცი­ებს ვი­დე­ო­თი იღებ­და, რო­დე­საც შვილს ეუბ­ნე­ბო­დით რომ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო, მას რა­ტომ უნ­დო­და შვი­ლის სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა, თა­ვა­დაც ხომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობს?

- ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ­მა სტრეს­მა, ბავ­შვო­ბის ტრავ­მამ ისე და­მან­გრია, რომ და­მე­წყო სა­ში­ნე­ლი “PMS,” რომ­ლი­თაც დღემ­დე ვი­ტან­ჯე­ბი. თვე­ში ერთხელ ქა­ლუ­რი ჰორ­მო­ნე­ბი “ალ­ქა­ჯად” მაქ­ცე­ვენ ხოლ­მე, ისე რომ სა­კუ­თარ თავს თა­ვად ვერ ვცნობ. ვჩხუ­ბობ და ვყვი­რი ყვე­ლა­ფერ­ზე, აუ­ტა­ნე­ლი ვხდე­ბი. არ ვი­ცო­დი ეს ყვე­ლა­ფე­რი რისი ბრა­ლი იყო. ვერ ვხვდე­ბო­დი რა ხდე­ბო­და ჩემს თავს. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ექი­მე­ბის დახ­მა­რე­ბით და­მის­ვეს დი­აგ­ნო­ზი, რომ ვი­ტან­ჯე­ბი პრე­მენსტრუ­ა­ლუ­რი სინ­დრო­მით. ქა­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ასეთ დღე­შია თვე­ში ერთხელ და ამა­ზე ხმა­მაღ­ლა არა­ვინ სა­უბ­რობს. მე სა­ში­ნე­ლი “PMS” მაქვს, რო­მელ­საც თან ახ­ლავს ტკი­ვი­ლე­ბი, სტრე­სი და დაბ­ნე­უ­ლო­ბა. ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ირაკ­ლიმ და­მი­რე­კა და მი­თხრა, თბი­ლის­ში მინ­და სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­დას­ვლაო. გავ­გიჟ­დი, დავ­ჯე­ქი მან­ქა­ნა­ზე და ეგ­რე­ვე ჩა­ვა­კი­თხე პენ­სილ­ვა­ნი­ა­ში. მა­მას­თან იყო რა­მო­დე­ნი­მე დღე წა­სუ­ლი. ლო­კა­ცი­ით მი­ვა­გე­ნი. ვეხ­ვე­წე, წა­მო­დი სახ­ლში-მეთ­ქი და არ გა­მომ­ყვა. ვტი­რო­დი, ვე­მუ­და­რე­ბო­დი. მა­მა­მი­სი ვი­დე­ო­თი იღებ­და ჩემს ის­ტე­რი­კებს. მე სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი ვი­ყა­ვი და ის მხი­ა­რუ­ლად ვი­დე­ოს მი­ღებ­და. და­მე­მუქ­რა გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნე­ბო. გა­მო­აქ­ვეყ­ნოს... თუ არ წახ­ვალ პო­ლი­ცი­ას გა­მო­ვუ­ძა­ხე­ბო. წა­მო­ვე­დი გულ­გა­ტე­ხი­ლი. ჩემ­თვის გა­უ­გე­ბა­რია, თვი­თონ ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობ­დეს და შვილს სა­ქარ­თვე­ლო­ში აგ­ზავ­ნი­დეს სა­ცხოვ­რებ­ლად. თუ ასე­თი ცუ­დია ამე­რი­კა, თა­ვად აქ რა უნდა?! არ ვიცი დღემ­დე შოკ­ში ვარ მაგ დღის შემ­დეგ.

- ახლა სად არის ირაკ­ლი და რო­გორ აგ­რძე­ლებს ცხოვ­რე­ბას, თუ გაქვთ ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- ირაკ­ლი ავ­ჭა­ლა­შია მა­მა­მი­სის მშობ­ლებ­თან. არ მე­კონ­ტაქ­ტე­ბა, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია ჩემ­ზე, თუ რა­ტომ ვარ ის­ტე­რი­კა­ში და რა­ტომ ვერ ვუ­გებ მას. მე ყო­ველ დღე ვწერ და ვხე­დავ რო­გორ ნა­ხუ­ლობს და არ მპა­სუ­ხობს. რამ­დენ­ჯე­რაც არ მპა­სუ­ხობს, იმ­დენ­ჯერ დანა მერ­ჭო­ბა გულ­ში!

- ვიცი, რომ ყო­ველ­თვის მხარ­ში გიდ­გათ საყ­ვა­რე­ლი მე­უღ­ლე, რას ფიქ­რობს მომ­ხდარ­ზე და რო­გორ გგო­ნი­ათ, დაბ­რუ­ნე­ბა თქვე­ნი შვი­ლი ამე­რი­კა­ში?

- ალექ­სან­დრე ფიქ­რობს რომ ირაკ­ლიმ დიდი შეც­დო­მა და­უშ­ვა როცა თბი­ლის­ში წა­ვი­და. გულ­ნატ­კე­ნია... ახლა მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა­ზე გა­ვუგ­ზავ­ნე სა­ბუ­თე­ბი და თი­თის ანა­ბეჭ­დებ­ზე რომ და­ი­ბა­რე­ბენ სა­ე­მიგ­რა­ცი­ო­ში, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა დაბ­რუნ­დეს, თუ არა­და ჩემ­სა და ალექ­სან­დრეს ყვე­ლა შრო­მას და ჯა­ფას წყალ­ში ჩაყ­რის. მე ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე რომ მას სა­ბუ­თე­ბი ჰქო­ნო­და. ვწუხ­ვარ თუ ისე­თი დედა ვერ გა­მოვ­დე­ქი, რო­გო­რიც მას უნ­დო­და.

ბო­დი­ში ირაკ­ლი. რომ იმე­დე­ბი გა­გიც­რუე. იმე­დია მალე დაბ­რუნ­დე­ბი. გე­ლო­დე­ბით მე, ალექ­სან­დრე და ლეკ­ვე­ბი. უზო­მოდ გვე­ნატ­რე­ბი და გვაკ­ლი­ხარ. უშე­ნოდ სი­ცო­ცხლემ აზრი და­კარ­გა. ყვე­ლა­ფე­რი შენს თავს მახ­სე­ნებს. ირაკ­ლო, ირაკ­ლო, ალექ­სან­დრე ასე ეძახ­და. ერ­თად და­დი­ოდ­ნენ “NBA” თა­მა­შებ­ზე. თა­ვის კა­ლათ­ბურ­თის თა­მა­შებ­ზე. მა­მა­მი­სი არც ერთხელ არ დას­წრე­ბია მის თა­მაშს, როცა მე და ალექ­სან­დრე სულ იქ ვი­ყა­ვით. უარი არა­ფერ­ზე არ გვით­ქვამს.არ ვიცი რა უთხრა მა­მა­მის­მა, რომ ჩვენ ახლა ცუ­დე­ბი ვართ და არა­ფე­რი არ გაგ­ვი­კე­თე­ბია მის­თვის. სულ რომ ყვე­ლა­ფე­რი ცუდი თქვან, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ, “გრინ კარ­ტა” გა­ვუ­კე­თე და ახლა არ ინარ­ჩუ­ნებს. ირაკ­ლი დაბ­რუნ­დი, გე­ლო­დე­ბით, გვიყ­ვარ­ხარ, გვე­ნატ­რე­ბი. სა­ბუ­თებს ნუ გა­ა­ფუ­ჭებ და მო­მა­ვალს ნუ და­ინ­გრევ. აუ­ცი­ლებ­ლად გახ­დი ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე და შემ­დეგ მთე­ლი სამ­ყა­რო შენი იქ­ნე­ბა. მიყ­ვარ­ხარ.