"ჩემი ყოფილი ქმარი ვიდეოთი იღებდა ჩემს ისტერიკებს, როცა შვილს მივაკითხე... შემდეგ ირაკლი ჩუმად გამოაპარა თბილისში" - აშშ-ში მცხოვრები ქართველი ქალის მძიმე ყოფა მდიდრული ცხოვრების მიღმა

ცისნამი საყვარლიშვილი 21 წლის ასაკში იქცა მარტოხელად დედად. იმისთვის, რომ სახლი ჰქონოდა და შვილისთვის უზრუნველი მომავალი შეექმნა ემიგრაციაში წავიდა და ირაკლის დატოვება საქართველოში მოუწია.

ჯერ იყო იტალია, შემდეგ კი ასრულებული ამერიკული ოცნება, საუკეთესო ქმრით და სახლით ჰემპტონებში. წლების შემდეგ ერთადერთი შვილი ამერიკაში წაიყვანა და თითქოს ყველაფერი კარგად უნდა ყოფილიყო, როდესაც ერთ დღეს ირაკლიმ დედის გაუფრთხილებლად საქართველოში დაბრუნება გადაწყვიტა.

ცისნამი ამბობს, რომ მიუხედავად ზრუნვისა, მასა და შვილს შორის აღმართული კედელი ვერ დაანგრია. ახლა კი შვილს დაბრუნებას სთხოვს... რთულია მისი საუბარი ემოციის გარეშე მოისმინო, დედის, რომელმაც ყველანაირი მცდელობის მიუხედავად შვილი მაინც ვერ დაიბრუნა, თუმცა იმედს მაინც არ კარგავს.

- ცისნამი, ძალიან მძიმე სტატუსი გამოაქვეყნეთ ორი დღის წინ, რომელიც თქვენს შვილს ეხებოდა, შეგიძლიათ მოგვიყვეთ რა ხდება?

- ჩემმა ერთადერთმა სისხლმა და ხორცმა, ჩემმა შვილმა გადაწყვიტა საქართველოში დაბრუნება და თბილისში ცხოვრება. ახლა იქ მინდა ვცადო ბედიო. ზაზა ფაჩულიას აკადემიაში უნდა დაბრუნება და იქიდან საქართველოს ნაკრებში თამაში. ამერიკაში მაღალი კონკურენციაა კალათბურთში, ოთხი წელი ვერაფერი გავაკეთო აქ, რთულიაო ურთიერთობები და წავიდა. მე და ჩემი მეუღლე არ ვეთანხმებოდით, ასე ადვილად აქ არაფერი მიიღწევა, დროა, საჭირო და ბევრი შრომა. მამამისმა, რომელიც ასევე ამერიკაში ცხოვრობს ჩუმად უყიდა ბილეთი და თბილისში გაუშვა. ისე წავიდა რომ არ დამემშვიდობა. ჩუმად გაიპარა. თუ ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს არ სცემ, ხელს მაინც ნუ შემიშლიო. ზუსტად ვიცი, რომ 16 წლის ბავშვი ასეთ გადაწყვეტილებას მარტო ვერ მიიღებდი და მამის ზეგავლენის ქვეშაა მოქცეული.

წავიდა და მის შემდეგ გულის ტკივილები მაქვს. ისე ცუდად ვარ, რომ მეშინია გული არ გამისკდეს და გულმოკლული, გულნატკენი არ წავიდე ამ ქვეყნიდან. სერიოზულად ვამბობ ამას. ღამეები არ მძინავს. ირაკლის ოთახში ალექსანდრეს გარეშე ვეღარ შევდივარ, იმდენად ემოციურია ჩემთვის. ხმამაღლა ვტირი და ვეძახი: “ირაკლი, ირაკლი, სადა ხარ შვილო? რატომ დამტოვე? რატომ წახვედი? ჩვენი სახლი ხისაა, დილას ზევიდან, ჩემი საწოლი ოთახიდან იატაკზე ვუკაკუნებდი და ისე ვაღვიძებდი სკოლისთვის. სამჯერ დავაკაკუნებდი და ქვედა სართულზე ოთახში ესმოდა. შემდეგ საუზმეს ვუმზადებდი. მისი საყვარელი საუზმე “ფენქეიქი” იყო. ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია, რომ ირაკლი ჩემს გვერდით აღარ არის. მიყვარხარ შვილო. მალე დაბრუნდი დედასთან, გემუდარები.

- ტექსტში მიმართავთ ემიგრანტ დედებს, რომ არასოდეს დატოვონ შვილები მარტო, ამ გადმოსახედიდან თქვენს წასვლას შეცდომად თვლით?

- დღევანდელი გადმოსახედიდან ვხედავ, რომ რაც არ უნდა გაჭირვებული იყოს ადამიანი, შვილი არ უნდა დატოვოს და ემიგრაციაში არ უნდა წავიდეს. ამ დროს შვილებს ისე ჩუმად ვკარგავთ, რომ ვერც ვიგებთ. გადასული ვართ ფულის შოვნასა და დაგროვებაზე და ამ დროს გვავიწყდება ჩვენს შვილებს როგორ ვჭირდებით. ფერადი ტანსაცმლისა და “აიფონების” მაგიერ დედის ალერსი და სითბო სჭირდებათ. ვერანაირი მატერიალური ნივთი და ფუფუნება ვერ ამოავსებს იმ დანაკლისს რასაც დედის არ ყოფნით განიცდიან. ამას ვერ გვპატიობენ და დააქვთ თავიაანთი პატარა გულებით ამხელა ტკივილი და დანაკლისი. შემდეგ ერთ ბინას იყიდის, მერე მეორე ბინის ყიდვა უნდა, ბიზნესის აწყობა, დაბრუნებაზე აღარ ფიქრობს და უფრო და უფრო მეტი უნდება. ამასობაში კი ვკარგავთ ყველაზე მნიშვნელოვანს, შვილებს. არ დატოვოთ შვილები და ემიგრაციაში არ წახვიდეთ. ეს ჩემი რჩევაა. ვინც გაითვალისწინებს ხომ კარგი.

- დედები შესაძლოა ხშირად ვნანობდეთ, რომ შვილებს ვსაყვედურობდით, თქვენი ტექსტიდან მივხვდი რომ ამას ნანობთ?

- ვფიქრობ, რომ ყველა დედას აქვს უფლება საკუთარ შვილს მისცეს შენიშვნა, დატუქსოს და მიუთითოს სწორად მოქცევისკენ. მე ვარ ძალიან მოწესრიგებული ადამიანი. სულ იმას ვასწავლიდი, დილას რომ ადგები ლოგინი აალაგე, თუ ლოგინს კარგად აალაგებ დღეც კარგად და ლამაზად წაგივა. შენი კარადა მოაწესრიგე, გასარეცხი ტანსაცმელი ჩაიტანე. მინდოდა დამოუკიდებლობას მიჩვეულიყო. საქართველოში ბებია ზრდიდა და ის ყველაფერს უკეთებდა. ამ შენიშვებს ყველა დედა აძლევს საკუთარ შვილს. ჩვენ უფრო იმაზე ვკამათობდით რომ ჩემი სიმართლის არ სჯეროდა. არა, მასე არ იყო მამამ და ბებიამ ორი თვის ბავშვი ქუჩაში არ გამაგდესო. მე როგორც კი შანსი მომეცემოდა სულ მას ვახსენებდი მამაზე და ბებიაზე. 21 წლის ბავშვი მარტოობისთვის გამიმეტეს და ყველაზე დიდი სტრესი და ტკივილი მომაყენეს. ეს ირაკლისთვის არ უნდა მეთქვა და ჩემთვის დამეტოვა. მშობლებო, არ უთხრათ ცუდი თქვენს შვილს მეორე მშობელზე. ამით მხოლოდ ბავშვის გაღიზიანებას გამოიწვევთ. მე ვცდილობდი ჩემი სიმართლე დაენახა, მაგრამ ძალიან პატარა იყო ამისთვის. ეგ ვერ გავითვალისწინე. ამაზე ვჩხუბობდით ხოლმე. ვინც გაზარდა მათი სიმართლის სჯეროდა. ანუ ვითომ მე დავტოვე მამამისი და კაი ცხოვრების საშოვნელად წავედი ემიგრაციაში. შარშან “ია ფარულავას” შოუში მამა და ბებია რომ საჯაროდ გავულანძღე ეგ ვერ მაპატია. შარშანაც აღარ მომდევდა უკან ამერიკაში და მერე ძლივს მისი „ქოუჩების“ დახმარებით დავითანხე.

- თქვენი შვილი ბებიებთან იზრდებოდა, თუმცა მას ხშირად ესაუბრებოდით, როგორ ფიქრობდით, მაინც გაუცხოვდით?

- დედებო თქვენი შვილები სხვას არ გააზრდევინოთ, არასდროს. ამით უფრო მეტად კარგავთ თქვენს შვილებს. ირაკლი ჩემზე გაბრაზებულია, ბებიაა მისთვის დედა და მე არავინ. გაუცხოვება ეგრევე იგრძნობა. ჩვენს შორის დიდი კედელი იყო აღმართული. ვცადე და ვერ დავანგრიე. ჩემს შვილს ჩემი არ ესმოდა, მე მისი. რაღაცას ვეტყოდი და შენი გაზრდილი არა ვარო. ეგ სიტყვები, როგორც დანა გამიყარონ გულში ისე მხვდებოდა. ძალიან კარგი ბიჭია, უზომოდ განათლებული, წესიერი, კულტურული, ზრდილობიანი, ლამაზი, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთის არ გვესმის. ვწუხვარ რომ ჩემს შვილს ჩემი არ ესმის. თან ახლა ისეთი ასაკი აქვს, დედა მტერი ჰგონია და დანარჩენი ყველა მოყვარე. იმედია მალე შეიცვლება ეს ყველაფერი და ირაკლი გონს მოეგება. მე ვცდილობდი კარგი დედა ვყოფილიყავი. უბრალოდ ისიც კი არ ვიცოდი როგორი დედა უნდოდა მას. ძალიან ძნელია როცა სხვის ყაიდაზე გაზრდილი შვილი, შენს ყაიდაზე ვეღარ გადაგყავს. ის შენი აღარაა.

- ერთი შეხედვით ჩანდა რომ ირაკლიმ ამერიკული ოცნება აისრულა და მანდ კარგად იყო, როგორ ფიქრობთ, მხოლოდ საყვედურებმა განაპირობა მისი საქართველოში დაბრუნება?

- მისი ამერიკული ოცნება D 1 კოლეჯში მოხვედრა და “NBA”-ში თამაშია. ვიმედოვნებ რომ აიხდენს ამ ოცნებას. მე მხოლოდ ხელს ვუწყობდი. მისი თანატოლები ოცნებობენ ამერიკაში მოხვედრაზე. მე პირდაპირ საბუთებით ანუ “გრინ კარტით” ჩამოვიყვანე. ცოტაც და მოქალაქე გახდებოდა. ვეხვეწები, რომ საბუთები არ გააფუჭოს. მოქალაქეობა აიღოს და მერე თუ უნდა თბილისში კი არა აზიაში იცხოვროს. ამერიკა ძალიან რთული ქვეყანაა. არ არსებობს ნამდვილი ურთიერთობები. სულ ენატრებოდა თავისი ახლო მეგობარი ვანიკო, რომელთანაც მთელი ბავშვობა გაატარა და ამბობდა სულ ერთად ვთამაშობდითო. აქ მეგობარი რომ სახლში მოეყვანა, ერთი კვირით ადრე უნდა შევთანხმებოდი მის მშობელს გამოშვებაზე. ეტყობა ეგეც გაუჭირდა. საქართველოში ლაღად არის, უამარავი მეგობარი ჰყავს. მინდა რომ ბედნიერი იყოს. მთავარია საბუთები არ გააფუჭოს და მალე დაბრუნდეს.

- ყოფილმა ქმარმა გამოგზავნა საქართველოში, მითხარით, რომ ის თქვენს ემოციებს ვიდეოთი იღებდა, როდესაც შვილს ეუბნებოდით რომ დარჩენილიყო, მას რატომ უნდოდა შვილის საქართველოში დაბრუნება, თავადაც ხომ საქართველოში ცხოვრობს?

- ცხოვრებისეულმა სტრესმა, ბავშვობის ტრავმამ ისე დამანგრია, რომ დამეწყო საშინელი “PMS,” რომლითაც დღემდე ვიტანჯები. თვეში ერთხელ ქალური ჰორმონები “ალქაჯად” მაქცევენ ხოლმე, ისე რომ საკუთარ თავს თავად ვერ ვცნობ. ვჩხუბობ და ვყვირი ყველაფერზე, აუტანელი ვხდები. არ ვიცოდი ეს ყველაფერი რისი ბრალი იყო. ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს. დროთა განმავლობაში ექიმების დახმარებით დამისვეს დიაგნოზი, რომ ვიტანჯები პრემენსტრუალური სინდრომით. ქალების უმეტესობა ასეთ დღეშია თვეში ერთხელ და ამაზე ხმამაღლა არავინ საუბრობს. მე საშინელი “PMS” მაქვს, რომელსაც თან ახლავს ტკივილები, სტრესი და დაბნეულობა. ამ მდგომარეობაში ვიყავი, როდესაც ირაკლიმ დამირეკა და მითხრა, თბილისში მინდა საცხოვრებლად გადასვლაო. გავგიჟდი, დავჯექი მანქანაზე და ეგრევე ჩავაკითხე პენსილვანიაში. მამასთან იყო რამოდენიმე დღე წასული. ლოკაციით მივაგენი. ვეხვეწე, წამოდი სახლში-მეთქი და არ გამომყვა. ვტიროდი, ვემუდარებოდი. მამამისი ვიდეოთი იღებდა ჩემს ისტერიკებს. მე სასოწარკვეთილი ვიყავი და ის მხიარულად ვიდეოს მიღებდა. დამემუქრა გამოვაქვეყნებო. გამოაქვეყნოს... თუ არ წახვალ პოლიციას გამოვუძახებო. წამოვედი გულგატეხილი. ჩემთვის გაუგებარია, თვითონ ამერიკაში ცხოვრობდეს და შვილს საქართველოში აგზავნიდეს საცხოვრებლად. თუ ასეთი ცუდია ამერიკა, თავად აქ რა უნდა?! არ ვიცი დღემდე შოკში ვარ მაგ დღის შემდეგ.

- ახლა სად არის ირაკლი და როგორ აგრძელებს ცხოვრებას, თუ გაქვთ ურთიერთობა?

- ირაკლი ავჭალაშია მამამისის მშობლებთან. არ მეკონტაქტება, გაბრაზებულია ჩემზე, თუ რატომ ვარ ისტერიკაში და რატომ ვერ ვუგებ მას. მე ყოველ დღე ვწერ და ვხედავ როგორ ნახულობს და არ მპასუხობს. რამდენჯერაც არ მპასუხობს, იმდენჯერ დანა მერჭობა გულში!

- ვიცი, რომ ყოველთვის მხარში გიდგათ საყვარელი მეუღლე, რას ფიქრობს მომხდარზე და როგორ გგონიათ, დაბრუნება თქვენი შვილი ამერიკაში?

- ალექსანდრე ფიქრობს რომ ირაკლიმ დიდი შეცდომა დაუშვა როცა თბილისში წავიდა. გულნატკენია... ახლა მოქალაქეობაზე გავუგზავნე საბუთები და თითის ანაბეჭდებზე რომ დაიბარებენ საემიგრაციოში, აუცილებლად უნდა დაბრუნდეს, თუ არადა ჩემსა და ალექსანდრეს ყველა შრომას და ჯაფას წყალში ჩაყრის. მე ყველაფერი გავაკეთე რომ მას საბუთები ჰქონოდა. ვწუხვარ თუ ისეთი დედა ვერ გამოვდექი, როგორიც მას უნდოდა.

ბოდიში ირაკლი. რომ იმედები გაგიცრუე. იმედია მალე დაბრუნდები. გელოდებით მე, ალექსანდრე და ლეკვები. უზომოდ გვენატრები და გვაკლიხარ. უშენოდ სიცოცხლემ აზრი დაკარგა. ყველაფერი შენს თავს მახსენებს. ირაკლო, ირაკლო, ალექსანდრე ასე ეძახდა. ერთად დადიოდნენ “NBA” თამაშებზე. თავის კალათბურთის თამაშებზე. მამამისი არც ერთხელ არ დასწრებია მის თამაშს, როცა მე და ალექსანდრე სულ იქ ვიყავით. უარი არაფერზე არ გვითქვამს.არ ვიცი რა უთხრა მამამისმა, რომ ჩვენ ახლა ცუდები ვართ და არაფერი არ გაგვიკეთებია მისთვის. სულ რომ ყველაფერი ცუდი თქვან, ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ, “გრინ კარტა” გავუკეთე და ახლა არ ინარჩუნებს. ირაკლი დაბრუნდი, გელოდებით, გვიყვარხარ, გვენატრები. საბუთებს ნუ გააფუჭებ და მომავალს ნუ დაინგრევ. აუცილებლად გახდი ამერიკის მოქალაქე და შემდეგ მთელი სამყარო შენი იქნება. მიყვარხარ.