"ვიღაცას მოეჩვენა, რომ არტისტს ფეხი გამოუჩნდა, სასაცილოა. ამ ალიაქოთით სპექტაკლს არაფერი დააკლდება" - რას ამბობს რეჟისორი ეკა მჟავანაძის ცეკვაზე, რომელიც სოცქსელებში განსჯის საგანი გახდა

მიმდინარე კვირას სოციალურ ქსელში ვიდეო გავრცელდა. ის მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლზე "ქალები“ იყო გადაღებული. ნაჩვენები იყო სპექტაკლის პერსონაჟის ძალიან მცირე ეპიზოდი - ცეკვა, რომელსაც მსახიობი ეკა მჟავანაძე ასრულებს. ვიდეო ინტერნეტსივრცეში ვირუსულად გავრცელდა და არაერთგვაროვანი შეფასება გამოიწვია. ბევრი ვერც მიხვდა, რომ ეს სპექტაკლიდან უბრალოდ კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაგმენტი იყო.

"ქალები“ - სიტუაციური კომედია გახლავთ და მარჯანიშვილის თეატრში 2011 წელს დაიდგა. 13 წელია, თეატრის რეპერტუარში უწყვეტად არსებობს. სპექტაკლზე მაყურებელი მუდმივად დადის. მისი რეჟისორი ციცინო კობიაშვილი გახლავთ.

AMBEB.GE ქალბატონ ციცინოს ესაუბრა. _ ნილ საიმონის პიესაა, ტექსტს მაია ჯაფარიძემ გაუკეთა ადაპტირება. გარდა იმისა, რომ ვთარგმნეთ, პერსონაჟები გავაქართველეთ. შესაბამისად მოქმედება საქართველოში ხდება. იგივე პიესა შემდეგ უკრაინაშიც დავდგი, სადაც უკვე უკრაინელი ქალი პერსონაჟები მყავდა და იქაც ძალიან გაამართლა. თუმცა პიესაში არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ ხარ და სადაური. მნიშვნელობა იმას აქვს, რომ ქალები ვართ და ჩვენ ყოველთვის გოგოებად ვრჩებით. საერთოდ ადამიანის გულში ხომ ბავშვი სულ ცოცხლობს. ჩვენი სპექტაკლის პერსონაჟები არიან კლასელები, პირველი დღიდან ერთად არიან, ერთად მოდიან და მეგობრობას მოზრდილობაშიც აგრძელებენ. ერთმანეთის სიხარულს, წუხილს იზარებენ. ერთმანეთს მხარში უდგანან და იმ ყველაფერს აერთიანებენ, რასაც ჰქვია სიყვარული, თანადგომა, თანაგრძნობა, მეგობრობა. ეს ყველაფერი ქართულ რეალობას მოვარგეთ და ამან ძალიან გაამართლა.

- სპექტაკლში სულ 6 ქალი და 2 მამაკაცი მონაწილეობს, ხომ?

- კი და თავად პიესა კარგად არის დაწერილი. საიმონს ასევე კარგი იუმორი აქვს. ამიტომ შევეცადეთ, ცოტა ქართული იუმორი ჩაგვესვა. მაყურებელი ამ სპექტაკლზე მართლა გიჟდება. "ქალებმა“ ყველა დროს გაუძლო...

- ცოტა ხნის წინ მისი პატარა ეპიზოდი, სოციალურ ქსელში ამოგლეჯილად, ვიდეოს სახით ვირუსულად გავრცელდა. ინტერნეტმომხმარებელმა მას არაერთგვაროვანი შეფასება მისცა.

- ვინაიდან სპექტაკლი მაყურებელს ძალიან უყვარს და ძალიან პოპულარულია, დიდად არ მაინტერესებს, ვინ რას წერს. ჩემი ნამდვილი შემფასებელი მაყურებელია, რომელიც ამ სპექტაკლის ნახვით არ იღლება. ამიტომაცაა, რომ "ქალებმა“ გაუძლო დროს. 13 წელია, რეპერტუარშია. მუდმივი ანშლაგია, თუმცა თავის დროზე იყვნენ ადამიანები, რომლებიც ამბობდნენ, რომ ეს არის "სალაროს სპექტაკლი“ და მაყურებელიც ამიტომ ჰყავს. გავიდა დრო, როდემდე შეიძლებოდა "სალაროს სპექტაკლი“ ეძახო, ანშლაგები არ მთავრდება. ზეპირად იციან სპექტაკლი, ფრაზებს მსახიობებთან ერთად ამბობენ. მათთან ერთად მღერიან, ვერ გადმოგცემთ, ჩვენს სპექტაკლზე რა ხდება. წარმოუდგენელი რეაქციებია. ბოლოს მსახიობებს სცენიდან აღარ უშვებენ ხოლმე.

- რაც შეეხება გავრცელებულ ვიდეოს, სადაც მსახიობი ეკა მჟავანაძის ცეკვაა აღბეჭდილი. ამაზე რას გვეტყვით?

- მაგ ვიდეოში ეკას ცეკვა მსხვილი პლანითაა აღებული. კადრები კონტექსტიდანაა ამოგლეჯილი. დასაწყისი და დასასრული არ ჩანს და მაყურებელი ვერ იგებს, საქმე რაშია. ამიტომ ვიღაცას მოეჩვენა, რომ არტისტს ფეხი გამოუჩნდა, მერე პრეტენზია გაუჩნდათ, რომ მსახიობს ფეხი ყურიდან არ ეწყება და არ არის შხვართი... ცოტა სასაცილოა... ეკას ყველაფერი თავის ადგილას აქვს, უნიჭიერესი არტისტია, ბევრმა არტისტმა დაიკვეხოს, რომ სცენაზე ასეთი შინაგანი თავისუფლება აქვს და ასე შეუძლია თავის პერსონაჟი წამოაჩინოს. პირიქით, ამ გავრცელებულმა ვიდეომ და ამ ყველაფერმა კიდევ ერთხელ გაუსვა ხაზი იმას, რომ ეკა მჟავანაძე ნამდვილი ვარსკვლავია. გული იმაზე მწყდება, რომ მისი უნარები ნაკლებადაა გამოყენებული თეატრში. ასეთი არტისტები ასე ზედაპირზე არ არიან. მას უნდა მოეფერო, ბევრი ამუშაო, რომ ბევრი როლი შექმნას. ვინც არაადეკვატური შეფასებები გააკეთა, ისინი თეატრის მაყურებლები არ არიან. უბრალოდ რაღაცებს სქროლავენ, უყურებენ და მერე გაუგებარ კომენტარებს წერენ. ერთი ორს მეც გადავხედე და მივხვდი, რომ მათში ჩაღრმავება არ არის საჭირო. მეგობრებისგან გავიგე, ვიღაც შენც გემუქრება, - რეჟისორი დასაჭერიო. ავიღე და იმ ვრცელი კომენტარების ქვეშ მივაწერე, - "აქ ვარ, სანამ დამიჭერთ, სპექტაკლზე გეპატიჟებით და მერე მიმაცილეთ იქ, სადაც ჩემს ჩასმას აპირებთ“. ესეც არ უნდა დამეწერა, მაგრამ ხუმრობის ხასიათზე მოვედი...

თეატრი ხელოვნების განუმეორებელი დარგია, არავის ეგონოს, რომ მას დრო და ყავლი ოდესმე გაუვა. სპექტაკლი ჩვენთან ერთად იბადება და ჩვენთან ერთად კვდება - ამის გამეორება შეუძლებელია. რაც დრო გადის, თეატრს მაყურებელი უფრო და უფრო ემატება. ახალგაზრდობა აქტიურად დადის. ამიტომ ყველას ვთხოვ, - იარეთ თეატრში, ეზიარეთ ამ საოცრებას, მსახიობი სპექტაკლის დაწყებისას თქვენთან ერთად იღებს სუნთქვას და თქვენთან ერთად ამთავრებს. ეს ნამდვილი ჯადოქრობაა.

- თავად ეკას გმირს სპექტაკლში რა როლი აქვს?

- პოლიციელია, მორიგეობიდან დაღლილი, დაქანცული მოდის, ასევე მოდიან სხვებიც თავიანთი სამსახურებიდან და ერთმანეთს ხვდებიან პარასკევს. პარასკევი მათი შეკრების დღეა. ერთ-ერთ ქმარგაყრილ ქალთან იკრიბებიან, სადაც თითოეული ყველანაირ დაღლილობას, წუხილს, სტრესს იხსნის. იმ შეკრებისას ხდებიან ალბათ ისეთები, როგორებიც იყვნენ სკოლაში, პირველ კლასში რომ მივიდნენ, ისეთები. საკუთარ თავთან მარტო რჩებიან იმისთვის, რომ თავის სიხარული, ტკივილი, სურვილები, ოცნებები ამოალაგონ. ოჯახზე, შვილებზე ჰყვებიან... ეს შეკრება მათთვის უკვე რიტუალია. მოკლედ, ერთ-ერთი მათგანია ეკას პერსონაჟი და ის პოლიციელია, ცოტა უხასიათოც ჩანს. სკოლის ბანკეტის დროს რომ რაღაც მუსიკა აარჩიეს და მასზე ცეკვა დადგეს, აღნიშნულ შეკრებაზე იმ მუსიკას რთავენ და იმის გახსენებას იწყებენ... მთლიანობაში ეს ყველაფერი არის ძალიან საყვარელი ამბავი. მინდა, ამ სპექტაკლმა დიდხანს გაახაროს მაყურებელი. თეატრს კი უზღვავი მაყურებელს ვუსურვებ. მისი დანიშნულება უზარმაზარია, ის ერის სარკეა. იქ უნდა დაინახო შენი თავი, შენი ქვეყნის ცხოვრება. თეატრი ამ ყველაფერს ირეკლავს. უნდა დაიდგას ისეთი რამ, რაც ამ დაუნდობელ დროში მაყურებლამდე მივა. როდესაც მაყურებელს ჩემი სპექტაკლი მოსწონს, ასეთ დროს სახლში გულაჩუყებული მივდივარ. ეს არის ჩემი საქმე და ყოველთვის მოვეფერები ჩემი საქმით მაყურებელს. მივაწვდი იმედს, შუქს, რადგან ღმერთი, სიყვარული არსებობს ამქვეყნად და ეს არის თავიც და ბოლოც. დანარჩენი უკვე ყურით მოთრეულია და აქვს მოკლე სიცოცხლის ვადა. სიყვარულს, სინათლეს და რწმენას ვადა არასდროს გაუვა. ამ ალიაქოთით სპექტაკლს არაფერი არ დააკლდება, მხოლოდ მოემატება.