თაკო ოქ­რო­პი­რი­ძის მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა 1997 წელს „გო­რის ქალ­თა გუნ­დი­დან“ და­ი­წყო. შემ­დეგ იყო მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სე­ბი, ბუ­თხუზ ბა­სი­ლა­ი­ას კვინ­ტე­ტი, და­ო­ჯა­ხე­ბა, და­შო­რე­ბა და მშობ­ლე­ბის და­ღუპ­ვა. ახლა მარ­ტო­ხე­ლა დე­დაა და ოთხ შვილს ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ზრდის.

ამის გამო არა­სო­დეს წუ­წუ­ნებს, პი­რი­ქით, ამ­ბობს, კი­დევ ოთხი შვი­ლი რომ ჰყავ­დეს, ამ რთულ გა­მოწ­ვე­ვას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­უმკლავ­დე­ბო­და. გუნ­დის სო­ლისტს არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი აქვს მო­სა­ყო­ლი თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­ზე. თა­კოს ვრცე­ლი ინ­ტერ­ვიუ AMBEBI.GE-ზე პირ­ვე­ლად ქვეყ­ნდე­ბა, ამი­ტომ სა­უ­ბა­რი წარ­სუ­ლი­დან და­ვი­წყეთ.

- თაკო, მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­კურ­სე­ბით გა­გიც­ნოთ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ, რა სა­ხის გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო თქვენ­თვის?

- ყვე­ლა­ზე კარ­გად ის პე­რი­ო­დი მახ­სენ­დე­ბა, რო­დე­საც "ნუ­ცას სკო­ლა­ში“ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. გარ­და გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა, რაც ამ კონ­კურ­სმა მომ­ცა, ასე­ვე იყო ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რო­მელ­მაც კვინ­ტე­ტი ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა და თა­ვად შე­არ­ჩია მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი კონ­კურ­სან­ტე­ბის­გან. მათ შო­რის ვი­ყა­ვი მეც. ნუცა ჯა­ნე­ლი­ძემ რომ და­მი­რე­კა, მი­თხრა, ახლა ფეხ­ზე თუ დგა­ხარ, ჯო­ბია, რომ დაჯ­დე, ისე­თი რა­ღაც უნდა გი­თხრა, გული წა­გი­ვაო. მი­თხრა, რომ ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ას "ივე­რი­ის­თვის“ მო­ვე­წო­ნე. მე­ო­რე დღეს­ვე შევ­ხვდით ბა­ტონ ალექ­სან­დრეს.

- რო­გორ გაგ­რძელ­და თქვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ბა­ტონ ალექ­სან­დრე ბა­სი­ლა­ი­ას ჯან­მრთე­ლო­ბის გა­უ­უ­ა­რეს­და, თუმ­ცა მისი სი­ცო­ცხლის ბოლო წუ­თამ­დე ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დით, უკან არ დაგ­ვი­ხე­ვია. სა­ა­ვად­მყო­ფო­და­ნაც კი გვაძ­ლევ­და რჩე­ვებ­სა და მი­თი­თე­ბებს. ძა­ლი­ან ბევ­რი გეგ­მა გვქონ­და, მაგ­რამ დარ­ჩა ჰა­ერ­ში, შე­უს­რუ­ლე­ბე­ლი. მე მა­ინც მო­ვას­წა­რი მას­თან საქ­მი­ა­ნი წლე­ბის გა­ტა­რე­ბა. პი­რა­დად ჩემ­თვის და­წე­რა სიმ­ღე­რა, რომ­ლის პრე­მი­ე­რაც ათი წლის წინ, ეკა ხო­ფე­რი­ას გა­და­ცე­მა­ში შედ­გა. გა­მორ­ჩე­უ­ლი პე­რი­ო­დი იყო ჩემ­თვის, მა­შინ ცო­ცხა­ლი მყავ­და მშობ­ლე­ბიც და ბა­ტო­ნი ალექ­სან­დრეც.

- მშობ­ლე­ბი რით და­ი­ღუპ­ნენ?

- დედა 2011 წელს და­ი­ღუ­პა, მამა 2018 წელს, ორი­ვე ავად­მყო­ფო­ბით.

- "გო­რის ქალ­თა გუნდში" რო­გორ მოხ­ვდით?

- 1997 წლი­დან ვმღე­რი, ჯერ კი­დევ სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი და იქ ავიდ­გი ფეხი. დე­დამ ან­დერ­ძად და­მი­ტო­ვა, რომ იქამ­დე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი გუნდში, სა­დამ­დეც სიმ­ღე­რა შე­მეძ­ლო. პირ­ვე­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლი შალ­ვა მო­სი­ძე მა­მა­სა­ვით მყავ­და, მან მას­წავ­ლა სიმ­ღე­რა, ახლა თე­ო­ნა ცი­რა­მუა, მისი მო­წა­ფეა გუნ­დის ხელ­მძღვა­ნე­ლი. ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ჩემი შვი­ლის ნათ­ლი­აა. იმ­დე­ნად გულ­წრფე­ლი და სან­დო ადა­მი­ა­ნია, მი­ხა­რია, ტაქ­სი­ში რომ უნდა ჩავ­ჯდე და გორ­ში წა­ვი­დე რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე.

- ბოლო წლებ­შია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ბევ­რი მსმე­ნე­ლი შე­ი­ძი­ნეთ, მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ გა­გიც­ნოთ...

- გო­რის ქალ­თა გუნ­დი 90-იან წლებ­შიც ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო, უბ­რა­ლოდ, მა­შინ ამ­დე­ნი ტე­ლე­ვი­ზია არ არ­სე­ბობ­და, არც ამ­დე­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტი გვეხ­ვე­ო­და თავს და არ შუქ­დე­ბო­და. ბა­ტო­ნი შალ­ვაც მო­რი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო, არ თან­ხმდე­ბო­და ინ­ტერ­ვი­უ­ებს. რაც თე­ო­ნა მო­ვი­და ხელ­მძღვა­ნე­ლად, არ ჩარ­ჩე­ნი­ლა 20-ე სა­უ­კუ­ნე­ში, რად­გან მიხ­ვდა, რომ მსმე­ნე­ლი იკარ­გე­ბო­და. გა­და­წყვი­ტა სხვა გზით აღედ­გი­ნა გუნ­დის სა­ხე­ლი და წარ­მა­ტე­ბა, ისე რომ, ყვე­ლა ასა­კის ადა­მი­ა­ნი გვის­მენ­დეს. ვი­ცით, რომ ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი მუ­სი­კა კარ­გია და ჩვე­ნი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თია, მაგ­რამ მა­სი­უ­რად აღარ უს­მე­ნენ, ეს არის ის ნიჭი და ხრი­კი, რაც თე­ო­ნას აქვს, მან შეძ­ლო და ყვე­ლას მო­ას­მე­ნი­ნა.

- ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რის ფონ­ზე, რა გინ­დო­დათ მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სებ­ში?

- სოლო მომ­ღე­რა­ლიც ვარ და სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რე­ბი, ბლუ­ზი, ჯაზი მიყ­ვარს, მინ­დო­და მე­ცა­და ბედი და პრო­ფე­სი­ო­ნალ ადა­მი­ა­ნებს შე­ვე­ფა­სე­ბი­ნე. არ ვნა­ნობ არა­ფერს.

- რამ­დე­ნად რთუ­ლია, რო­დე­საც გუნ­დი გას­ტროლ­ზე მი­დი­ხართ, ამ­დე­ნი ქალი, ზოგს შე­იძ­ლე­ბა რა­ი­მე პრობ­ლე­მა გქონ­დეს?

- არა­ნა­ი­რად არ არის რთუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, ქეთი მე­ლუ­ას­თან პირ­ვე­ლი მას­შტა­ბუ­რი ტური გავ­მარ­თეთ, მე­სა­მე შვილ­ზე ვი­ყა­ვი ორ­სუ­ლად. მთე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბის მან­ძილ­ზე ერთხელ არ გა­უ­გია თე­ო­ნას ჩემი წუ­წუ­ნი. ასე­ვე ჩვენ­თან იყ­ვნენ სხვა გო­გო­ნე­ბიც, ვი­საც მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლე­ბი ჰყავ­დათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ტო­ვე­ბუ­ლი.

- თაკო, კმა­ყო­ფი­ლი ხართ ანა­ზღა­უ­რე­ბით, რო­დე­საც ამ­ხე­ლა გუნდში მღე­რით?

- სოლო მომ­ღე­რალს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ანა­ზღა­უ­რე­ბა აქვს. თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლოა და არ არის ისე­თი და­ფი­ნან­სე­ბა, რომ ამა­ზე ააგო ოც­ნე­ბე­ბი. სულ ვამ­ბობ, ევ­რო­პა­სა და ამე­რი­კა­ში რომ ვმღე­რო­დე და მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბის გუნდში ვიყო, სხვა­ნა­ი­რი ანა­ზღა­უ­რე­ბა მექ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ უნდა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნოთ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის მას­შტა­ბე­ბი და სა­ბა­ნი სა­დამ­დეც გაგწვდე­ბა, იქამ­დე უნდა და­ი­ხუ­რო.

- გუნდს სა­ო­ცა­რი დუ­ე­ტე­ბი გაქვთ სხვა­დას­ხვა შემ­სრუ­ლებ­ლებ­თან, ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რად რო­მე­ლი სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რა გახ­სენ­დე­ბათ?

- ალ­ბათ უფრო ლელა თა­თა­რა­ი­ძეს­თან და მა­ნა­ნა მე­ნაბ­დეს­თან ჩა­წე­რი­ლი დუ­ე­ტე­ბი, ასე­ვე კორ­ძის­თან. სა­მი­ვე ჟან­რობ­რი­ვად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იყო, სა­მი­ვე ძა­ლი­ან უყ­ვარს ქარ­თველს მსმე­ნელს და კარ­გად მო­ვირ­გეთ. სა­ო­ცა­რი შერ­წყმა მოხ­და და იმ­დე­ნად გა­ვი­თა­ვი­სეთ, რომ სულ ჟრუ­ან­ტე­ლი გვივ­ლი­და. ყვე­ლა ნოტ­მა ძვალ­სა და რბილ­ში გა­ი­ა­რა. ვნერ­ვი­უ­ლობ­დით, რა ცუ­დია რომ დამ­თავ­რდა, კი­დევ გვინ­დო­და გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო. ფაქ­ტი სა­ხე­ზეა, რო­გო­რი აჟი­ო­ტა­ჟი გა­მო­იწ­ვია ამ ყვე­ლა­ფერ­მა.

- თქვენს ოჯახ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით, ოთხი შვი­ლის დედა ხართ...

- ხუთ წე­ლი­წად­ში ოთხი შვი­ლი შე­მე­ძი­ნა. მრა­ვალ­შვი­ლი­ან დე­დო­ბა­ზე არ მი­ოც­ნე­ბია, მაგ­რამ ოთხი შვი­ლი ნამ­დვი­ლად მინ­დო­და, ორი გო­გო­ნა და ორი ბიჭი. მახ­სოვს, 5-6 წლი­დან მე­ზობ­ლის ბავ­შვებს ვუვ­ლი­დი, ეტ­ლით ვა­სე­ირ­ნებ­დი, ვაჭ­მევ­დი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად თო­თო­ე­ბი. არ და­მი­გეგ­მავს არა­ფე­რი, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­სით მოხ­და. ყვე­ლა ჯერ­ზე მო­ვი­და და მი­ვი­ღე.

- ვინ გეხ­მა­რე­ბათ, ვის უტო­ვებ­დით ბავ­შვებს გას­ტროლ­ზე რომ მი­დი­ო­დით?

- ძიძა, ბაღი, ასე­ვე სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში დამ­ყავ­და სამ­სა­ხურ­ში, ასე­ვე ოჯა­ხის წევ­რე­ბი იტო­ვებ­დნენ. ახლა დიდი ხა­ნია, რაც მე და ჩემი შვი­ლე­ბი მარ­ტო ვცხოვ­რობთ და ისე მაქვს დღის გან­რი­გი გათ­ვლი­ლი, რომ სა­ნამ სამ­სა­ხუ­რი და­მე­წყე­ბა, ყვე­ლა ბავ­შვი უნდა და­ვა­ბი­ნაო, ზოგი სკო­ლა­ში და ზო­გიც ბაღ­ში მი­ვიყ­ვა­ნო. სამ­სა­ხუ­რის შემ­დეგ უკვე მათი გა­მოყ­ვა­ნის დროა. თუ კონ­ცერ­ტი მემ­თხვე­ვა, მშობ­ლებ­თან, მას­წავ­ლე­ბელ­თან შე­თან­ხმე­ბით ვაგ­ვა­რებ. ვთვლი, რომ ორი­ვე სამ­სა­ხურ­ში გა­მი­მარ­თლა, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბი მყავს. კონ­ცერ­ტის დროს, ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით გავ­რბი­ვარ, ვმღე­რი და შემ­დეგ სახ­ლში, ბავ­შვებ­თან ვბრუნ­დე­ბი. ალ­ბათ მე­ნე­ჯმენ­ტის კარ­გი უნა­რი მაქვს, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს ვა­ხერ­ხებ. რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, რომ ყვე­ლა დე­დას შე­უძ­ლია, უბ­რა­ლოდ, ვინ რამ­დენს იტ­ვირ­თებს. ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი აღ­მოვ­ჩნდი ამ სა­კი­თხში.

- ფი­ნან­სუ­რად რო­გორ ახერ­ხებთ მარ­ტო­ხე­ლა დედა გა­უ­ძღვეთ ოჯახს?

- არ ვიცი, აქაც კარ­გი ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი ვარ ალ­ბათ.

- რო­დე­საც მარ­ტო დარ­ჩით, რამ­დე­ნად ად­ვი­ლი იყო ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად. მახ­სოვს, დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით და­ო­ჯახ­დით. თით­ქოს ბედ­ნი­ე­რი ოჯა­ხი გქონ­დათ...

- ამ თე­მა­ზე, არა­სო­დეს არ­სად მი­სა­უბ­რია, ჩემ­გან არც გაჟ­ღე­რე­ბუ­ლა ეს თემა. ირ­გვლივ მე­გობ­რებ­მა თუ იცოდ­ნენ. ერ­თა­დერ­თს გე­ტყვით, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, სწრა­ფად უნდა გა­და­ხარ­შო ყვე­ლა­ფე­რი. რო­დე­საც უკან იხე­დე­ბი და ოთხი ბავ­შვი მოგ­ყვე­ბა, არ უნდა მო­ტყდე და და­ე­ცე. ბავ­შვო­ბი­დან ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ დედა ისე მზრდი­და, რომ არა­ვის­თვის ენა არ უნდა შე­მებ­რუ­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ დღეს უკვე მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა სხვა­ნა­ი­რია. სა­კუ­თარ თავ­თან რომ მარ­ტო ვრჩე­ბო­დი, ბევ­რს ვფიქ­რობ­დი. ალ­ბათ მა­შინ გა­ვი­აზ­რე, რა შე­მიძ­ლია. ჩემს ოთხ შვილ­თან კი არა, კი­დევ ოთხი რომ მყავ­დეს, იმა­ვე­ნა­ი­რად ძლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბო­დი. უფ­რო­სი შვი­ლი 9 წლის არის, უმ­ცრო­სი 4 წლის.

- თაკო, სა­კუ­თა­რი ბინა თუ გაქვთ?

- არა, ქი­რით ვცხოვ­რობ ჩემს შვი­ლებ­თან ერ­თად. რო­გორც გი­თხა­რით, ორი სამ­სა­ხუ­რი მაქვს, "ავ­ტო­რა­დი­ოს“ მუ­სი­კა­ლუ­რი წამ­ყვა­ნი ვარ 2007 წლი­დან, გახ­სნი­დან ორ თვე­ში მი­ვე­დი და გო­რის ქალ­თა გუნ­დის სო­ლის­ტი. არ­ცერ­თის შეც­ვლას არ ვა­პი­რებ, ძა­ლი­ან კარ­გად ვგრძნობ თავს. რაც შე­ე­ხე­ბა სოლო კა­რი­ე­რას, ბავ­შვე­ბის გა­ჩე­ნის გამო ცოტა უკან და­ვი­ხიე. თან ამას ფი­ნან­სუ­რი მხა­რეც სჭირ­დე­ბა და მირ­ჩევ­ნია ისევ ჩემს შვი­ლებს მო­ვახ­მა­რო ეს ფული. თუმ­ცა ნელ-ნელა წინ მი­ვი­წევ, მიწ­ვე­ვე­ბიც მაქვს და იმე­დი მაქვს ამ გზი­დან არ გა­და­ვუხ­ვევ.

- თაკო, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან, არა­სო­დეს გი­ფიქ­რი­ათ, რომ თქვე­ნი წარ­მა­ტე­ბით ვინ­მეს და­უმ­ტკი­ცეთ, რომ სიმ­ღე­რა შე­გიძ­ლია?

- არა, არა­ვის ვე­ჯიბ­რე­ბი, ასე თუ იფიქ­რებ, ვე­რა­სო­დეს იმ­ღე­რებ გულ­წრფე­ლად. რა­დი­ო­ში მიკრო­ფონ­თან რომ ვზი­ვარ, არა­ვინ იცის რო­გორ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, იმ დღეს რა გა­და­ვი­ტა­ნე, ეთერ­ში შევ­დი­ვარ და ყვე­ლა­ფერს ვიხ­სნი. ჩემს პრობ­ლე­მებს სცე­ნა­ზეც არა­ვის ვახ­ვევ. სუფ­თა და ბოღ­მის გა­რე­შე უნდა იდგე და ამ დროს მსმე­ნე­ლის წამ­წა­მე­ბი­და­ნაც კი წა­მო­ვა ემო­ცია. როცა ბუ­ნებ­რი­ვი და მარ­თა­ლი ხარ, იქ ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რე­ბუ­ლია.