"ჩემს ცხოვრებაში ახლა სრული უძრაობაა, ვზივარ ტყეში,არსად არ დავდივარ... დავიღალე, მინდა ხოლმე განმარტოება, მაგრამ ვინ მაცდის" - მაკა ჩიჩუა ოჯახსა და ყოველდღიურობაზე

მაკა ჩიჩუა ოცნების ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ, პირველი პირველი ლედი გახლდათ. მის მიმართ ძალიან დიდი იყო ყურადღება, რადგან პრეზიდენტმა მარგველაშვილმა, ოფიციალურად საყვარელ ქალზე თანამდებობაზე ასვლის შემდეგ იქორწინა. თემო და თომა მაკას პირველი ლედობის პერიოდში შეეძინა. წყვილს იქამდე უკვე ჰყავდათ გოგონები პირველი ქორწინებიდან და მათ ურთიერთობა ყოველთვის იყო საზოგადოების ყურადღების ცენტრში.

თემოს დაბადების შემდეგ მაშინდელი პრეზიდენტის ოჯახს არასოდეს დაუმალავს, რომ ბავშვს დაუნის სინდრომი ჰქონდა. პირველი ლედი ამაზე ღიად საუბრობდა. ბოლოს გასულ წელს ფორმულას ეთერში მაკა ჩიჩუა ამბობდა, რომ სახელმწიფო ბავშვის თერაპიის დაფინანსება უარს ეუბნებოდა.

"თემო დამყავს ადრეული განვითარების ცენტრში. აბსოლუტური უფლება მაქვს, რომ ჯანდაცვის სამინისტროში განაცხადი შევიტანო, რომ დამაფინანსონ, რადგან ამ ბავშვებს ეკუთვნით.

3 წელია შემაქვს ჯანდაცვის სამინისტროში განაცხადი იმიტომ, რომ ისეთი თანხაა [თერაპიებში გადასახდელი], რომ შეიძლება მე არ მქონდეს ასე მობილიზებული.

არცერთ ჯერზე არ დაფინანსდა ჩემი მოთხოვნა, რომ ბავშვს ჰქონდეს თერაპია და დაუფინანსდეს. შეიძლება ერთ წელს დაგაფინანსონ, მეორე წელს არა, მაგრამ აი, ასეთი გულგრილობით ბავშვს არ აფინანსებენ. რაზე ვილაპარაკოთ?!" — ამბობდა ჩიჩუა.

• ამჯერად "სხვა ნანუკაში" ისაუბრა. მის ახლანდელ ცხოვრებაზე და შვილებზე, რომელთაც ძალიან დიდი ყურადღება სჭირდებათ. ექსპრეზიდენტის ოჯახი წლებია დუშეთში ცხოვრობს და თემო და თომაც იქ იზრდებიან...

მაკა ჩიჩუა:

- ჩემს ცხოვრებაში ახლა უძრაობაა სრული, ვზივარ ტყეში, სახლში... საერთოდ არსად არ დავდივარ. ვზივარ რადგან მყავს ორი ცალი პატარა ბავშვი და ძალიან დიდ ყურადღებას მოითხოვენ. ჩემს ცხოვრებაში ახლა არის დედის ეტაპი. ბავშვებს ენერგია სჭირდებათ და დიდი ენერგია უნდა ჩადო, მუდმივ რეჟიმში მოტორიანივით ხარ. დამხმარეც მყავს თუმცა...

მაგალითად, ვხატავ. მიჩუმდნენ და უცებ სიგნალიზაციასავით ირთვება, "დედა დედა"... ამ დროს შენ სიღრმეში ხარ წასული, ამ ქვეყანას არ ხარ და უცებ რეალობაში რომ გიწევს მოხვედრა.... ისეთ რეალობაში, რომ ორ ბავშვს ან უნდა აჭამო, ან ჩაბანოო... ნუ მილიონი მიზეზია, რომ უნდა ჩაგრთონ. დავიღალე, მართლა დავიღალე, მაგრამ ვიცი, რომ ეს ყველა დედის ხვედრია. იმდენი სასიამოვნო მომენტია, თუ როგორ ვითარდებიან შენი შვილები, მაგრამ რადგან ჩემი პროფესია არის განმარტოების პროფესია, არ ვარ გუნდური მოთამაშე, მინდა ხოლმე უფრო მეტად განმარტოება, მაგრამ ვინ მაცდის.

მე დიდად თავის მომვლელი არ ვარ, უინტერესო ვარ მაგ მხრივ. არასოდეს არანაირი თავის მოვლის რუტინა არ მაქვს. ნუ აბაზანის მერე დამნამავს ვისვამ, მაგრამ არანაირი ფილერები და ბოტოქსები. მე დიდი ხანია ვამბობ, რომ ნატურალიზმი ჯობია. რატომ უნდა ჩავჯდე სტანდარტში, სადაც მიყენებს დღევანდელი გარემო.

ჩემი და გიორგის გამაერთიანებელი ბავშვები არიან. ისინი დიდ დროს მოითხოვენ. ეს რომ ავკიდო ძიძებს ეგეც შეიძლება, მაგრამ ამით ბევრი დააკლდებათ. ვამბობ პირდაპირ შვილიშვილები გავაჩინე-თქო და გამოვედი არენაზე-თქო.

თემოს დიაგნოზი

გიორგი ჯერ კიდევ თანამდებობაზე იყო და ვჭირდებოდი. მისთვის ვიზიტების დროს ჩემი გვერდით ყოფნა საყრდენიც იყო. უცებ გაჩნდა პაწაწინა ბავშვი, დაუნის სინდრომით. ოღონდ, პირველი დღიდანვე, რომ დავიწყე სიარული ექოზე, ყველა დაკვირვებით ვუყურებდით და ეჭვი არ ყოფილა ამ დიაგნოზზე. კიდევ კარგი არ იყო, რადგან დაძაბული ვიქნებოდი მთელი 9 თვე. მერე გიორგი იყო პირველი პრეზიდენტი, რომელმაც პირველმა გაახმოვანა მილოცვა დაუნის სინდრომის მქონეთა საერთაშორისო დღის და დაპატიჟა დაუნის სინდრომიანი მოზარდები სასახლეში.

ბოლოს ჩემი შვილი რომ დაიბადა, გამომეტყველებას რომ შევხედე ახალგაჩენილის, მაშინვე მივხვდი. ჩემს პედიატრს ვუთხარი, თუ შეიძლება გავარკვიოთ არის თუ არა დაუნის სინდრომი. მითხრა, მაკა მეც გამიჩნდა ეჭვიო. მოვიდა პასუხი, დადებითი. მაინც ბოლომდე არ მჯეროდა. უცებ მივხვდი რომ რაღაც ისეთს შევეხე რაც არ ვიცი. თან იყო სტიგმები, გაასმაგებული ყურადღება ბავშვის მიმართ. მოკლედ მოვირგე ეს დიაგნოზი.

მე არ ვარ მშვიდი ტიპი, ადვილად გამოვდივარ წყობიდან, ფეთქებადი ვარ. მიუხედავად იმისა, რომ ვამბობდი ოპტიმისტი ვარ, ეს ერთმანეთთან კავშირში არ არის. უბედური ვხდები მაშინ როცა მინდა, რომ ვიყო ჩემთის წყნარად და ბავშვები არ მაცდიან. თან მიყვარს ასე განმარტოები, არ ვარ სოციალური. აი, ჩემი გოგოები მოდიან, ეს ფრაზა ჩემგან არ ყოფილა. მიყვარს ჩემი მეგობრები, ბევრი მყავს, მაგრამ წონასწორობის დაცვა მუდმივად და სიმშვიდე და ის ელემენტარული კომფორტი რასაც საჭიროებს ადამიანი.