გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბა, სექ­სუ­ა­ლუ­რი შე­ვიწ­რო­ე­ბა, გარ­ყვნი­ლი და სხვა სა­ხის სექ­სუ­ა­ლუ­რი ქმე­დე­ბა - ბავ­შვთა მი­მართ ჩა­დე­ნი­ლი მსგავ­სი სა­ხის და­ნა­შა­უ­ლე­ბი ქვე­ყა­ნა­ში იზ­რდე­ბა. სექ­სუ­ა­ლუ­რი ძა­ლა­დო­ბის ჩამ­დე­ნი პი­რე­ბის უმე­ტე­სო­ბა მსხვერ­პლის ახ­ლობ­ლე­ბი, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში კი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არი­ან.

რა­ტომ მა­ლა­ვენ ხში­რად ბავ­შვე­ბი მათ მი­მართ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ სექ­სუ­ა­ლურ ძა­ლა­დო­ბას, რო­გორ უნდა ამო­ვიც­ნოთ მო­ძა­ლა­დე, რა ასა­კი­დან უნდა იცოდ­ნენ ბავ­შვებ­მა აღ­ნიშ­ნუ­ლი და­ნა­შა­უ­ლის შე­სა­ხებ და რო­გორ უნდა და­ეხ­მა­როს მშო­ბე­ლი შვილს უკვე მომ­ხდა­რი ფაქ­ტის გა­და­ტა­ნა­ში, ამ და სხვა შე­კი­თხვებს "ინ­ტერპრეს­ნი­უს­თან“ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ფსი­ქო­ლო­გი მაია ცი­რა­მუა პა­სუ­ხობს.

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში, ბავ­შვთა მი­მართ სექ­სუ­ა­ლუ­რი ხა­სი­ა­თის და­ნა­შა­უ­ლე­ბი გახ­ში­რე­ბუ­ლია. მსგავ­სი ფაქ­ტე­ბი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის ან­გა­რი­შებ­შიც არა­ერ­თხელ მოხ­ვედ­რი­ლა. თუ შე­გიძ­ლი­ათ გვი­თხრათ, რა შე­იძ­ლე­ბა იყოს გაზ­რდი­ლი და­ნა­შა­უ­ლის მი­ზე­ზი?

- მე მა­ინც გან­ცდა მაქვს, რომ უფრო გა­მოვ­ლე­ნის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი გა­ი­ზარ­და. გარ­კვე­უ­ლი ფაქ­ტო­რე­ბი ხელ­შემ­წყო­ბია იმი­სა, რომ ძა­ლა­დობ­რივ­მა და­ნა­შა­უ­ლებ­მა მო­ი­მა­ტოს და ზო­გა­დად, ჩვენს კონ­ტექსტს - კულ­ტუ­რულს, პო­ლი­ტი­კურს, სო­ცი­ა­ლურს თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ, გა­მო­რი­ცხუ­ლი არ არის, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გავ­ლე­ნას ახ­დენ­დეს. თუმ­ცა, ეს მა­ინც იმას­თა­ნაა კავ­შირ­ში, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა, მშობ­ლებ­მა ამოც­ნო­ბა ის­წავ­ლეს, თვი­თონ სო­ცი­ა­ლუ­რი სის­ტე­მა უფრო მოქ­ნი­ლი გახ­და, ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­ში - რე­ა­გი­რე­ბა. ჩემი აზ­რით, ეს მეტ­წი­ლად გა­მოვ­ლე­ნის მაჩ­ვე­ნე­ბელ­თა­ნაა კავ­შირ­ში, ეს გა­ი­ზარ­და და ადა­მი­ა­ნებ­მა და­ი­წყეს ამა­ზე სა­უ­ბა­რი. ჩემი პრაქ­ტი­კაც შე­მიძ­ლია მო­ვიშ­ვე­ლიო. მა­გა­ლი­თად, ჩვენს ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში ხში­რად ხვდე­ბი­ან ქა­ლე­ბი, რო­მელ­თაც ბევ­რი წლის წინ, ბავ­შვო­ბა­ში ჰქონ­დათ შემ­თხვე­ვა და სა­უ­ბა­რი ვერ გა­ბე­დეს. ახლა რომ ეკი­თხე­ბი, დღეს რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეო, პა­სუ­ხო­ბენ, რომ ახლა მი­ე­ცათ ძალა.

- რო­გორც თა­ვად ახ­სე­ნეთ, ყვე­ლა­ზე პრობ­ლე­მუ­რი ალ­ბათ, მა­ინც და­ნა­შა­უ­ლის გა­მოვ­ლე­ნაა. ხში­რად, სექ­სუ­ა­ლუ­რი ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლი ბავ­შვე­ბი აღ­ნიშ­ნუ­ლის შე­სა­ხებ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ სა­უბ­რო­ბენ. თუ შე­გიძ­ლი­ათ, გვი­თხა­რით, რა­ტომ?

- ზო­გა­დად, ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლის ერთ-ერთი მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი თვი­სე­ბა სწო­რედ ისაა, რომ ვერ ლა­პა­რა­კობს. ბავ­შვის შემ­თხვე­ვა­ში, ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი­დევ უფრო მძი­მეა. რა ამ­ძი­მებს? ის, რომ ბავ­შვი ზოგ­ჯერ ვერც კი ხვდე­ბა, რა ხდე­ბა მის თავს, ვერც კი აც­ნო­ბი­ე­რებს, რა არის ეს, ან ჰგო­ნია, რომ ეს ნორ­მა­ლუ­რია. მა­გა­ლი­თად, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ბავ­შვს უთ­ქვამს, როცა ჩემს კლა­სელს მო­ვუ­ყე­ვი, რას მი­კე­თებ­და, პი­რო­ბი­თად, ბიძა, მამა, ან მე­ზო­ბე­ლი და კლა­სელს მწვა­ვე რე­აქ­ცია ჰქონ­და, მი­თხრა, ასეთ რა­ღა­ცას არა­ვინ მი­კე­თებ­სო, მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ჩემს თავს ცუდი რა­ღაც ხდე­ბო­დაო. ეს ერთი ფაქ­ტო­რია, როცა ბავ­შვი იმ­დე­ნად პა­ტა­რაა, რომ ამას ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებს, მე­ო­რე ფაქ­ტო­რია ის, რომ ხში­რად, მო­ძა­ლა­დე თა­ვი­სი სტრა­ტე­გი­ით ბავ­შვს ეუბ­ნე­ბა - "შენ მა­ინც არა­ვინ და­გი­ჯე­რებს“, "ეს ჩვე­ნი სა­ი­დუმ­ლოა“ - ბავ­შვებს კი­დევ უყ­ვართ, როცა სა­ი­დუმ­ლო აქვთ, ან პირ­და­პირ ემუქ­რე­ბა - "ამის შე­სა­ხებ იტყვი და დე­დას მო­გიკ­ლა­ვო“. მა­გა­ლი­თად, ჩემს პრაქ­ტი­კა­ში ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა მო­ძა­ლა­დე მსხვერ­პლს ეუბ­ნე­ბო­და, თუკი, ამას იტყვი - "მე და­მი­ჭე­რენ, დედა თავს მო­იკ­ლავს და შენ ბავ­შვთა სახ­ლში წა­გიყ­ვა­ნე­ნო“. ეს რა თქმა უნდა, ბავ­შვს აში­ნებს. ასე­ვე, მსხვერ­პლებს აქვთ გან­ცდა - "მე მა­ინც არ და­მი­ჯე­რე­ბე­ნო“, რა­შიც ბავ­შვი სრუ­ლი­ად მარ­თა­ლია, რად­გან ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ბავ­შვს მარ­თლაც არა­ვინ უჯე­რებს, როცა მე­ო­რე მხა­რეს ზრდას­რუ­ლია, ძა­ლი­ან ხში­რად, საკ­მა­ოდ გავ­ლე­ნი­ა­ნი ფი­გუ­რაც კი. არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს ხოლ­მე, სტა­ტუსს, ან სო­ცი­ა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბას, ყველ­გან ვხვდე­ბით სექ­სუ­ა­ლურ მო­ძა­ლა­დეს, ყვე­ლა სო­ცი­ა­ლურ ჯგუფ­ში - ეს შე­იძ­ლე­ბა იყოს თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი, აკა­დე­მი­ურ წრე­ში მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნი და ა.შ.

- ანუ მსგავ­სი და­ნა­შა­უ­ლე­ბი მხო­ლოდ და­ბალ სო­ცი­ა­ლურ ფე­ნებ­ში არ ხდე­ბა?

- ეს არის მითი, რად­გან ამ და­ნა­შა­ულს ყველ­გან ვხვდე­ბით. მა­გა­ლი­თად, მას­წავ­ლე­ბე­ლი ხში­რად არის პირი, რო­მე­ლიც ბავ­შვს სექ­სუ­ა­ლუ­რად ავიწ­რო­ებს, ძა­ლა­დობს, ან გარ­ყვნილ ქმე­დე­ბას ეწე­ვა - "ვის უფრო და­უ­ჯე­რე­ბენ, შენ თუ - მე“ და ბავ­შვიც ფიქ­რობს, რომ მას არ და­უ­ჯე­რე­ბენ. ეს მარ­თა­ლია, ბავ­შვის არ სჯე­რათ ხოლ­მე. მსხვერ­პლის კლი­ნი­კუ­რი მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლია სირ­ცხვი­ლის და და­ნა­შა­უ­ლის გან­ცდა. თით­ქოს, ეს აბ­სურ­დუ­ლია, რა­ტომ უნდა ჰქონ­დეს მსხვერ­პლს და­ნა­შა­უ­ლის გან­ცდა, მაგ­რამ თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, თავი იმა­ში მი­აჩ­ნი­ათ დამ­ნა­შა­ვედ, რაც მათ სა­ერ­თოდ არ ეხე­ბათ, რად­გან ეს მო­ძა­ლა­დის აქ­ტია.

- ძი­რი­თა­დად, ბავ­შვე­ბი მათ თავს გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი და­ნა­შა­უ­ლის შე­სა­ხებ მო­ძა­ლა­დის მხრი­დან მუ­ქა­რის რე­ა­ლუ­რად გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბის ში­შით და სირ­ცხვი­ლის შეგ­რძნე­ბის გამო ვერ ამ­ხე­ლენ?

- ასე ვერ ვი­ტყვით, ყვე­ლა ფაქ­ტო­რი თა­ვის წილ როლს თა­მა­შობს იმა­ში, რომ ბავ­შვი ამის შე­სა­ხებ არ სა­უბ­რობ­დეს. მა­ინც კლი­ნი­კუ­რად ეს ორი ფაქ­ტო­რია სა­ინ­ტე­რე­სო - მსხვერ­პლის მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი - ბრა­ლე­უ­ლო­ბი­სა და სირ­ცხვი­ლის გან­ცდა. ჩვენ ყო­ველ­თვის ვამ­ბობთ, როცა ბავ­შვი ამა­ზე იწყებს სა­უ­ბარს, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, შენ რა რე­აქ­ცია გექ­ნე­ბა თუკი იჭერ პო­ზი­ცი­ას და ბავ­შვს ადა­ნა­შა­უ­ლებ, აქამ­დე რა­ტომ არ მი­თხა­რიო, შე­იძ­ლე­ბა ბავ­შვმა სა­უ­ბა­რი შე­წყვი­ტოს. იქ, სა­დაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ცნო­ბი­ე­რე­ბა, ცოდ­ნა ამ სა­კი­თხებ­ზე მა­ღა­ლია, ბავ­შვს არ ეში­ნია იმის, რომ მას ბრალს აქეთ დას­დე­ბენ. ასეთ დროს უფრო დაძ­ლე­ვა­დია სირ­ცხვი­ლის და ბრა­ლე­უ­ლო­ბის გან­ცდა, უფრო ნაკ­ლებ შიშ­თა­ნაა ეს და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ეს არის და­ნა­შა­უ­ლი, სა­დაც მსხვერ­პლი ხში­რად ერ­თა­დერ­თი მოწ­მეა ხოლ­მე. ჩვენ არ უნდა შევ­ქმნათ ისე­თი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, ისე­თი მარ­თლმსა­ჯუ­ლე­ბა, სა­დაც მტკი­ცე­ბის ტვირ­თი მსხვერ­პლზე იქ­ნე­ბა, სა­მარ­თლებ­რი­ვად მტკი­ცე­ბის ტვირ­თი მო­ძა­ლა­დე­ზე მო­დის, მაგ­რამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მტკი­ცე­ბის ტვირთს მსხვერ­პლს ადებს, რაც არას­წო­რია. ესეც ერთ ერთი ფაქ­ტო­რია, თუ რა­ტომ შე­იძ­ლე­ბა მსხვერ­პლმა არ ილა­პა­რა­კოს.

- მო­ძა­ლა­დეს უმე­ტეს­წი­ლად, სა­კუ­თა­რი ქმე­დე­ბე­ბი კარ­გად აქვს შე­ნიღ­ბუ­ლი. რო­გორ უნდა მიხ­ვდეს ოჯა­ხის წევ­რი, როცა ბავ­შვის მი­მართ სექ­სუ­ა­ლუ­რი ძა­ლა­დო­ბა, ან შე­ვიწ­რო­ე­ბა ხორ­ცი­ელ­დე­ბა?

- ამ ნიშ­ნებს ბავ­შვის მდგო­მა­რე­ო­ბაც და მო­ძა­ლა­დის ქცე­ვაც იძ­ლე­ვა. ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ყვე­ლა მშო­ბელ­მა იცო­დეს, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა იქ­ცე­ო­დეს მო­ძა­ლა­დე. მა­გა­ლი­თად, როცა ვი­ღაც, ვის ფუნ­ქცი­ებ­შიც ეს არ შე­დის, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად უსას­ყიდ­ლოდ რა­ღაც მომ­სა­ხუ­რე­ბას გთა­ვა­ზობს, მა­გა­ლი­თად, მე წა­ვიყ­ვან და გა­გი­სე­ირ­ნებ ბავ­შვსო, ან ბავ­შვს იტო­ვებს, ბავ­შვთან და­ახ­ლო­ე­ბას ცდი­ლობს, დიდ დროს ატა­რებს მას­თან, მისი სხე­უ­ლებ­რი­ვი გან­ვი­თა­რე­ბით ინ­ტე­რეს­დე­ბა, ამა­ზე აქ­ცენტს აკე­თებს, მშო­ბელ­მა ყო­ველ­თვის უნდა დას­ვას კი­თხვა, თუ რა­ტომ უნდა ამ ადა­მი­ანს რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა, რა­ტომ არის ეს ადა­მი­ა­ნი ასე­თი კე­თი­ლი მისი შვი­ლის მი­მართ, რა ინ­ტე­რე­სი აქვს?

- თუ ეს ოჯა­ხის წევ­რია, მა­ში­ნაც?

- თუ ეს თვალ­ში­სა­ცე­მად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა, ამას ყუ­რა­დღე­ბის მიქ­ცე­ვა უნდა. მა­გა­ლი­თად, გო­გო­ნას მამა გარ­კვე­უ­ლი ასა­კი­დან არ უნდა აბა­ნა­ვებ­დეს. ინ­ცეს­ტის შემ­თხვე­ვე­ბი კი­დევ ცალ­კე სპე­ცი­ფი­კუ­რი სა­კი­თხია. ძა­ლი­ან ხში­რად, მო­ძა­ლა­დე შენი ახ­ლო­ბე­ლია, მაგ­რამ ის უფრო და­ახ­ლო­ე­ბას ცდი­ლობს. აუხ­სნე­ლი სა­ჩუქ­რე­ბით, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ბავ­შვს ჰქონ­დეს, მშო­ბე­ლი უნდა და­ინ­ტე­რეს­დეს - სა­ი­დან, რა­ტომ აქვს და ვინ აჩუ­ქა? გან­სა­კუთ­რე­ბით, მო­ზარ­დო­ბის ასაკ­ში ხდე­ბა ეს, შე­იძ­ლე­ბა ძვირ­ფა­სი ნივ­თე­ბი, სა­ჩუქ­რე­ბიც კი გა­უჩ­ნდეს ბავ­შვს, მშო­ბე­ლი ამის მი­მართ ყო­ველ­თვის დიდი ინ­ტე­რე­სით უნდა იყოს. ბევ­რი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა, როცა მა­გა­ლი­თად, ოჯა­ხის ახ­ლო­ბე­ლი ოჯახს სთა­ვა­ზობ­და, მე წა­ვიყ­ვან შენს შვილს ჩემ­თან სო­ფელ­ში, და­ვას­ვე­ნე­ბო. კი­თხვა უნდა გა­გიჩ­ნდეს, რა­ტომ აკე­თებს ის ამ სი­კე­თეს? იმას არ ვამ­ბობ, რომ ყვე­ლას ეჭ­ვის თვა­ლით ვუ­ყუ­როთ, მაგ­რამ კი­თხვის ნი­შა­ნი უნდა გაჩ­ნდეს. ასე­თი სა­კი­თხე­ბის მი­მართ მშო­ბე­ლი ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე უნდა იყოს.

- იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუკი არას­რულ­წლო­ვა­ნი სექ­სუ­ა­ლუ­რი ძა­ლა­დო­ბის, შე­ვიწ­რო­ე­ბის, გარ­ყვნი­ლი ქმე­დე­ბის მსხვერ­პლია და ამა­ზე არ სა­უბ­რობს, მის­ქ­ცე­ვებ­ში, რა ცვლი­ლე­ბე­ბი შე­იძ­ლე­ბა შე­ნიშ­ნოს მშო­ბელ­მა?

- აუ­ცი­ლებ­ლად იც­ვლე­ბა ბავ­შვის ქცე­ვა. ბავ­შვი აუ­ცი­ლებ­ლად გარ­კვე­ულ მი­ნიშ­ნე­ბას იძ­ლე­ვა ამა­ზე, ეს შე­იძ­ლე­ბა იყოს ვერ­ბა­ლუ­რი, არა­ვერ­ბა­ლუ­რი. ბავ­შვის ქცე­ვა­ში, ემო­ცი­ურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ცვლი­ლე­ბებ­ზე მშო­ბელ­მა ყუ­რა­დღე­ბა არ უნდა მო­ა­დუ­ნოს. ხში­რად, მო­ძა­ლა­დე შე­საძ­ლოა, მა­მი­ნაც­ვა­ლი იყოს. ყო­ველ­თვის გვრჩე­ბა გან­ცდა, თით­ქოს, დედა ხვდე­ბო­და, მაგ­რამ ვერ უშ­ვებ­და ამ ფაქტს. იქ, სა­დაც ოდ­ნავ მა­ინც რა­ღაც ეჭვი ჩნდე­ბა, რა­ღაც ისე­თია, შენს ში­ნა­გან ხმას უნდა მო­უს­მი­ნო, ან თუ ბავ­შვმა რა­ღაც გი­თხრა, არ უნდა უთხრა - "რა სი­სუ­ლე­ლეს ლა­პა­რა­კო­ბო“, უნდა მო­უს­მი­ნო, ეს შე­იძ­ლე­ბა შენ­თვის მარ­თლა შო­კის­მომ­გვრე­ლი, თავ­ზარ­დამ­ცე­მი ამ­ბა­ვი იყოს, მაგ­რამ თუ გინ­და, ეს ბავ­შვი ამ უბე­დუ­რე­ბის­გან და­იც­ვა, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მო­უს­მი­ნო.

ძა­ლი­ან ხში­რად, როცა მო­ძა­ლა­დე სტუმ­რად მო­დის, ბავ­შვის ქცე­ვა რა­დი­კა­ლუ­რად იც­ვლე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ბავ­შვი აჟი­ტი­რე­ბუ­ლი გახ­დეს, შე­იძ­ლე­ბა ანერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი იყოს, შე­იძ­ლე­ბა თავს არი­დებ­დეს იმ ადა­მი­ანს ანუ ერთ-ერთი მარ­კე­რი ბავ­შვის ქცე­ვის ცვლი­ლე­ბაა. მა­გა­ლი­თად, იყო შემ­თხვე­ვა, როცა მო­ძა­ლა­დე ოჯახს ხში­რად სტუმ­რობ­და იმის­თვის, რომ ბავ­შვი მის­თვის ხელ­მი­საწ­ვდო­მი ყო­ფი­ლი­ყო, მო­დი­ო­და ნო­ბა­თით, სა­ჩუქ­რე­ბით და ა.შ. ბავ­შვს პრო­ტეს­ტი ჰქონ­და და ტემ­პე­რა­ტუ­რა უწევ­და. ეს იყო მი­ნიშ­ნე­ბა. რა­დი­კა­ლუ­რი ქცე­ვე­ბი არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მა­ინც და მა­ინც სექ­სუ­ა­ლურ ძა­ლა­დო­ბას უკავ­შირ­დე­ბო­დეს, მაგ­რამ ბავ­შვის ქცე­ვის ცვლი­ლე­ბას, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ში­შის გა­მოვ­ლე­ნას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტი­პის ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ, ბავ­შვის გა­ფან­ტუ­ლო­ბას, ხში­რად გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლო­ბას, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ვაკ­ვირ­დეთ.

არის ნიშ­ნე­ბი, რო­მელ­საც მშო­ბელ­მა აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მი­აქ­ცი­ოს ყუ­რა­დღე­ბა - ად­რე­ულ ასაკ­ში მას­ტურ­ბა­ცი­ას - როცა ბავ­შვი არ იმა­ლე­ბა, სა­ჯა­რო სივ­რცე­ში აკე­თებს ამას, სა­კუ­თარ გე­ნი­ტა­ლი­ებს ეხე­ბა, როცა მისი ქცე­ვა ასა­კი­სათ­ვის შე­უ­სა­ბა­მოდ სექ­სუ­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ხდე­ბა, როცა ის ზედ­მეტ ინ­ტე­რესს იჩენს სექ­სის მი­მართ, ან ისე­თი რამ იცის, რაც ამ ასა­კის ბავ­შვმა არ უნდა იცო­დეს.

- რო­გორ უნდა იმოქ­მე­დოს თა­ვად ბავ­შვმა, როცა მის მი­მართ რამე ფორ­მით სექ­სუ­ა­ლუ­რი შე­ვიწ­რო­ე­ბა ხორ­ცი­ელ­დე­ბა და რო­გორ უნდა იმოქ­მე­დოს ოჯახ­მა, როცა მის­თვის ამის შე­სა­ხებ ხდე­ბა ცნო­ბი­ლი?

- ბავ­შვებს ძა­ლი­ან ხში­რად, იმ მი­ზე­ზე­ბის გამო, რაც ჩა­მოვ­თვა­ლე, ძა­ლა­დო­ბა­ზე სა­უ­ბა­რი და გამ­ხე­ლა ეში­ნი­ათ. გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა