"მარიამი ხშირად მეტყვის ხოლმე, საერთოდ წამოდი ეკლესიიდანო. თავის დროზე მასზეც როგორი ბულინგი წამოვიდა, როცა 13 წლის ბავშვი ტუნიკით იდგა წყალში" - მამა პეტრე
"შეუძლებელია უფრო დიდი რამ მიიღო ცხოვრებისგან, ვიდრე სიყვარულის ნიჭია. სიყვარულია, არ ვითხოვდე იმავეს, როცა მე ვინმე მიყვარს. მიყვარდეს უპირობოდ, უმიზეზოდ. მე მუდმივად შეყვარებული ვარ. მე რომ შეყვარებული არ ვიყო ღმერთზე, წირვაზე, როგორ გგონიათ, აქ გავჩერდებოდი? ჩემი ქვეყანა და გარემოება ყველა პირობას მიქმნის იმისათვის, რომ აქედან წავიდე, მაგრამ რაც მიყვარს, იმას ვერ ვუღალატებ", - ამბობს მამა პეტრე კვარაცხელია, რომელიც გაზეთ "კვირის პალიტრას" გულახდილად ესაუბრა ცხოვრებაზე, განცდებზე, ეკლესიაზე, ოჯახზე, იმ ყოველდღიურობაზე, რომელსაც მისი მისწრაფებები და ინტელექტუალური ინტერესები უფრო ამრავალფეროვნებს - მუსიკა, პოეზია, ლიტერატურა, ფილმები... და რაც მთავარია, ლოცვა, წირვა, აღსარება... გთავაზობთ ნაწყვეტს ინტერვიუდან:
- თქვენი მოგზაურობის ფოტოებს და თავისუფალ ჩაცმულობას არაერთგვაროვანი კომენტარები მოჰყვა სოციალურ ქსელში, უმეტესობა ძალიან გაკრიტიკებდათ... ამაზე რა რეაქცია გაქვთ? რას უპასუხებდით მათ?
- არაფერს, ალბათ, ისევ ფოტოებით ვუპასუხებდი. როდესაც ლამაზ ფოტოს დადებს ადამიანი, თუ კარგის თქმა არ შეგიძლია, ცუდი მაინც არ თქვა. ეს ნიჭია, შინაგანი კულტურაა, რომელიც ზოგში იმდენად მორღვეულია, რაღაზე უნდა ვილაპარაკო? არ მომწონს უკულტურო, უზრდელი და თავხედი ადამიანები. ვინც არ მომწონს და ურთიერთობა არ მსიამოვნებს, ლანძღვას არ ვუწყებ, უბრალოდ, მასთან არავითარი კომუნიკაცია არა მაქვს.
რა არის ცუდი იმაში, ლონდონის ლამაზი ხედების ფონზე ფოტოს რომ დაინახავ, თუნდაც სასულიერო პირისას, ანაფორის გარეშე. ესეც უწიგნურობის ბრალია, რჯულის კანონის თანახმად, თეთრ სამღვდელოებას საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში ანაფორის გარეშე სიარული არ ეკრძალება. სხვას ის აკრიტიკებს, ვისაც პირადი ცხოვრება არ გააჩნია. თორემ მე რა დამაკლდა? მთელი ინგლისი მოვიარე და საოცარი შთაბეჭდილებებით დავბრუნდი. ლონდონი იმდენად მომეწონა, თავი შინ ვიგრძენი, რადგან იმდენად ძლიერი ენერგეტიკული ველია, შემეხო და შინაგანად მომიხდა. თუმცა დიდი ხნით ვერსად ვიცხოვრებ, მე სულ მოძრაობაში უნდა ვიყო, უძრაობა მომაკვდინებელია, დაგუბებულ წყალში ბევრი ბაქტერიაა. ამიტომ არ უნდა დავგუბდეთ.
- აუზთან გადაღებულმა თქვენმა ვიდეომაც დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია, ნეგატიური კომენტარების ზღვა მოდიოდა...
- ეგ ვიდეო ჩემმა ქალიშვილმა, მარიამმა გადაიღო, ტიკ-ტოკზე რომ დადო, მამასთან ერთად. ჩემი მეგობრის სახლში ვიყავი შვილებთან ერთად. იმ ღამესვე ერთი ამბავი ატყდა, რის გამოც მარიამმა ძალიან ინერვიულა, განიცადა, არ მეგონა, თუ ასეთი კრიტიკა მოჰყვებოდაო. ის სხვა თაობაა. სისულელეა ამის გამო ადამიანის ლანძღვა, უამრავი ეპისკოპოსი ვიცი, რომელიც აუზზე დადის. რასაც ფანატიკოსები ეკლესიის დაცვას უწოდებენ, ზუსტად იმ ადამიანებისგანაა ეკლესია დასაცავი. სწორედ ასეთებმა შეაძულეს პროგრესულ ადამიანებს ეკლესიაში მოსვლა, ასეთმა აგრესიამ, ბოღმამ, შურმა, სიძულვილმა, დაბღვერილმა გამოხედვამ, შეწუხებული სახით სიარულმა, რასაც ისინი სულიერებას უწოდებენ. ეს ფარისევლობაა, სიყალბე. ქრისტე არის თავისუფლება, ბედნიერება, სიყვარული და ვისშიც ქრისტესმიერი სიხარული არ არის და მართლმადიდებლობას იბრალებს, ანტიქრისტეზე უარესია.
- თქვენს შვილებს რა რეაქცია აქვთ, როცა გაკრიტიკებენ?
- მარიამი ხშირად მეტყვის ხოლმე, საერთოდ წამოდი ეკლესიიდანო. გახსოვთ, ალბათ, თავის დროზე მასზეც როგორი ბულინგი წამოვიდა, როცა 13 წლის ბავშვი ტუნიკით იდგა წყალში. საშინელ გარემოში ვცხოვრობთ... ეს ხომ არც ერთ ნორმალურ ქვეყანაში არ მოხდება. დიდი იმედი მაქვს, რომ სწორი და ჯანსაღი ბრძოლა ნაყოფს გამოიღებს. ყველა დროს თავისი მოთხოვნილებები აქვს და დადგება დრო, როცა ასეთ თემებზე საუბრის მოთხოვნილება აღარ იქნება. ჩემი შვილები მოზრდილები, ჩამოყალიბებულები არიან და საკუთარი აზრი აქვთ. იმედია, სწორედ ეს თაობა შეცვლის ჩვენი ქვეყნის მომავალს.
გულახდილად რომ გითხრათ, ამ ბოლო დროს ძალიან დავითრგუნე, 2024 წელი დადგა და ჩვენ კვლავ სტალინზე ვსაუბრობთ... ეს ერის, ჩვენი ღირსეული წინაპრების შეურაცხყოფაა. მოღალატეს მოღალატე უნდა ეწოდოს და გმირს - გმირი. დრო ყველაზე დაუნდობელი კრიტიკოსია და ყველას საკადრის პასუხს გასცემს. სტალინს რომ ყველაფერი ეპატიოს, 1937 წლის რეპრესიებს არ ვაპატიებ! მიხეილ ჯავახიშვილს, პაოლო იაშვილის თვითმკვლელობას, ტიციანის საფლავის არარსებობას ვერ ვაპატიებ! შესაბამისად, მე აუცილებლად გამიჩნდება აგრესია, ხატზე სტალინი იყოს გამოსახული! ღირებულებების აღრევა ხდება და სანამ ეს არ დალაგდება, ქვეყნის განვითარებაზე საუბარიც ზედმეტია, ართუ დიდი ევროპული ოჯახის წევრობაზე. წაიკითხეთ სრულად