2023 წელს "ფე­ის­ბუ­ქის" პო­პუ­ლა­რუ­ლი ჯგუ­ფის "ვე­ძებ" დამ­ფუძ­ნებ­ლის, ჟურ­ნა­ლის­ტის თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძის საქ­მი­ა­ნო­ბით BBC და­ინ­ტე­რეს­და და თა­მუ­ნას დახ­მა­რე­ბით, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი გა­და­ი­ღო. ფილ­მის პრე­მი­ე­რა იან­ვრის პირ­ველ ნა­ხე­ვარ­შია და­გეგ­მი­ლი... ამას­თან, თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძე მიმ­დი­ნა­რე წელს BBC-ის 100 ყვე­ლა­ზე გავ­ლე­ნი­ა­ნი ქა­ლის სი­ა­ში მოხ­ვდა.

- ყვე­ლა­ფე­რი შარ­შან დე­კემ­ბერ­ში და­ი­წყო, რო­დე­საც BBC-ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი და­მი­კავ­შირ­და, გა­დამ­ღებ ჯგუფს სა­ქარ­თვე­ლო­ში გაშ­ვი­ლე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სი­უ­ჟე­ტის გა­კე­თე­ბა უნ­დო­და. მათ ტყუ­პი გო­გოს ის­ტო­რია უნა­ხავთ, რის შემ­დეგ მომ­მარ­თეს. თუმ­ცა თა­ვა­დაც მო­ძი­ე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ და სხვა­დას­ხვა სა­ხის კვლე­ვა ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ კუ­თხით წლე­ბის წინ რაც ხდე­ბო­და. გა­და­წყვე­ტი­ლი იყო, დიდი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა. ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი მაქ­სი­მუმ 3 კვი­რა­ში გა­მო­ვა, რომ­ლის გა­და­ღე­ბა და­ახ­ლო­ე­ბით 10 თვე მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და... ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვეთ, წე­სით, კარ­გი უნდა გა­მო­ვი­დეს.

- 2023 წელს BBC-ის 100 ყვე­ლა­ზე გავ­ლე­ნი­ა­ნი ქა­ლის სი­ა­ში მოხ­ვდი. გი­ლო­ცავ.

- მად­ლო­ბა, ოღონდ, ამ გავ­ლე­ნი­ან ქალ­ში ის კი არ იგუ­ლის­ხმე­ბა, რომ ვი­ღა­ცა­ზე მაქვს გავ­ლე­ნა, ნიშ­ნავს იმას, რომ გარ­კვე­ულ მოვ­ლე­ნა­ზე მო­ვახ­დი­ნე გავ­ლე­ნა. ეს მოვ­ლე­ნა არა მარ­ტო იმ ადა­მი­ა­ნის ქვე­ყა­ნა­ში გახ­და ინ­ტე­რე­სის ობი­ექ­ტი, არა­მედ ქვეყ­ნის ფარ­გლებს გა­რეთ.

ასევე დაგაინტერესებთ

18:52 / 02-09-2024

“საიდან ვიცი, რომ ჩემი მშობლები არიან?..“ - თამუნა მუსერიძე ჰყვება ახალ დეტალებს, თუ როგორ მიაკვლია ბიოლოგიურ მშობლებს (ვიდეო)

- სა­სი­ხა­რუ­ლო ისიც არის, რომ ამ 100-გავ­ლე­ნი­ან ქალს შო­რის ქარ­თვე­ლი აქამ­დე არ ყო­ფი­ლა...

- ისე მოხ­და, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან პირ­ვე­ლი ვარ. რა თქმა უნდა, ამას ვე­რას­დროს ვი­ფიქ­რებ­დი. მით უმე­ტეს, როცა სა­ო­ცა­რი სტრე­სის ფონ­ზე და­ვი­წყე ჩემი წარ­მო­მავ­ლო­ბის ძი­ე­ბა. როცა ნა­თე­სა­ვე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის, იმ ხალ­ხის­თვის, ვინც მაკ­რი­ტი­კებ­და, მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო ჩემი საქ­ცი­ე­ლი. ამ­ბობ­დნენ, რომ სა­მარ­ცხვი­ნო ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგი, ოჯა­ხი შე­ვარ­ცხვი­ნე და ა.შ. თუმ­ცა ალ­ბათ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ღირ­და.

- თქვენ­მა სო­ცი­ა­ლურ­მა ჯგუფ­მა, შენ­მა აქ­ტი­ვო­ბამ ბევრ ადა­მი­ანს დიდი სი­ხა­რუ­ლი მი­ა­ნი­ჭა - ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თი აპოვ­ნი­ნა...

- ეს ჯგუ­ფი უკვე იმ­ხე­ლაა, ვი­ღაც რომ შე­მო­დის და და­წერს, ამა და ამ პი­როვ­ნე­ბას ვე­ძე­ბო, ვი­ღაც მი­უ­წერს, ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი­აო და უკვე ჩვე­ნი ჩა­რე­ვის გა­რე­შე ერ­თმა­ნეთს თა­ვად­ვე უკავ­შირ­დე­ბი­ან. მო­ვა­ხერ­ხეთ და სა­ძი­ე­ბო სის­ტე­მა ავ­ტო­მა­ტუ­რი გავ­ხა­დეთ, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი სა­ძი­ე­ბო სის­ტე­მაა... და­ახ­ლო­ე­ბით 800 ოჯა­ხია, რო­მელ­თაც ერ­თმა­ნე­თი მო­ძებ­ნეს... თუმ­ცა აქ არ ით­ვლე­ბა ის ხალ­ხი, ვინც ტეს­ტე­ბით იპო­ვა. იგუ­ლის­ხმე­ბა ისი­ნი, ვინც ინ­ფორ­მა­ცია ერ­თმა­ნე­თის შე­სა­ხებ ჩვენ­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად მო­ი­პო­ვა.

- თა­ვად რას გრძნობ ასეთ დროს?

- ალ­ბათ, სი­ა­მა­ყეს. ჩემი გო­გო­ე­ბით ვა­მა­ყობ, რომ­ლებ­მაც ჩემ­სა­ვით ყვე­ლა­ფე­რი გვერ­დზე გა­და­დეს... მარ­ტოს გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და.

- ამ­დე­ნი რამ შე­ძე­ლი და ეს საქ­მე რის­თვი­საც და­ი­წყე, იმას ჯერ ვერ მი­ა­გე­ნი...

- ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი, ვფიქ­რობ, კა­ნონ­ზო­მი­ე­რია. რა­ღა­ცის გამო რა­ღაც უნდა დათ­მო. ისე გა­მო­ვი­და, რომ ვერ მი­ვი­ღე ის, რაც მინ­დო­და, მაგ­რამ მი­ვი­ღე ის, რა­საც ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი.

- გაქვს იმე­დი, რომ ოდეს­მე მი­ი­ღებ იმას, რაც გინ­დო­და და გინ­და?

- არ ვიცი, აქამ­დე ძა­ლი­ან შე­მარ­თუ­ლად ვი­ყა­ვი, დიდი იმე­დი მქონ­და და მე­გო­ნა, აქამ­დე მის ყუ­რამ­დე მიღ­წე­უ­ლი არ იყო, მაგ­რამ ახლა, როცა მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ კი არა, მთელ­მა მსოფ­ლი­ომ გა­ი­გო ჩემი კვლე­ვა-ძი­ე­ბის შე­სა­ხებ, იმე­დი ნელ-ნელა იშ­რი­ტე­ბა.

- მახ­სოვს, მე­უღ­ლემ გი­თხრა, "რო­დე­საც ამ იმედს და­კარ­გავ", მა­შინ იპო­ვიო...

- ძა­ლით დავ­კარ­გო იმე­დი? ამ­ბა­ვი არ ნელ­დე­ბა, უბ­რა­ლოდ, იმე­დი მე­წუ­რე­ბა.

- რო­გო­რია, როცა ოჯა­ხის­თვის ნაშ­ვი­ლე­ბი ხარ. გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გრძნო­ბაა?

- აქ ერ­თმა­ნეთს ორი ემო­ცია ეჯა­ხე­ბა - ერთი მად­ლი­ე­რე­ბის ჩემი მშობ­ლე­ბის მი­მართ, რომ­ლებ­მაც აღ­მზარ­დეს და ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­დეს ჩემს გაზ­რდა­ში, გა­ნათ­ლე­ბა­ში და მე­ო­რე ემო­ცია, ტკი­ვი­ლი, წყე­ნა იმ მშობ­ლე­ბის მი­მართ, რომ­ლებ­მაც ეს არ გა­ა­კე­თეს. კი მე­უბ­ნე­ბი­ან, რა იცი, რა მოხ­და და ნუ ხარ ნა­წყე­ნიო. ნა­წყე­ნი ვარ იმი­ტომ, რომ მათ ჩემ­თვის არ იბ­რძო­ლეს... არა­ვინ იცის, მა­შინ რა დრო იყო და რის გავ­ლა მო­უ­წი­ათ. მაგ­რამ ჩემი თა­ვი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ვუ­ყუ­რებ, ბი­ო­ლო­გი­უ­რი დე­დის მო­სა­ძებ­ნად რამ­დე­ნი რამ გა­ვა­კე­თე, უბ­რა­ლოდ, ვერ ვი­ჯე­რებ, რომ ეს ყვე­ლაფ­რი მე შევ­ძე­ლი. მან კი არა­ფე­რი, ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­წყე­ნია.

- ხომ შე­იძ­ლე­ბა ის გარ­დაც­ვლი­ლი იყოს?

- ალ­ბათ ასე­ცაა, მაგ­რამ ვი­ღაც ახ­ლო­ბე­ლი, ნა­თე­სა­ვი, ცო­ცხა­ლი რო­გორ არ არის?

- ე.ი. ვი­ღაც რა­ღა­ცას მა­ლავს..

- სა­ვა­რა­უ­დოდ.

- ვინც გაგ­ზარ­და, მათ­თვის რო­გო­რი შვი­ლი იყა­ვი?

- ალ­ბათ არ ვი­ყა­ვი ისე­თი შვი­ლი, რო­გო­რე­ბიც ისი­ნი ჩვენ­თვის იყ­ვნენ. მათ სი­ცო­ცხლე­ში რომ მცოდ­ნო­და, აყ­ვა­ნი­ლი ვი­ყა­ვი, ამაგს ას­მა­გად გა­და­ვიხ­დი­დი, მაგ­რამ ვერ­ცერ­თი შვი­ლი ვერ იხ­დის მშობ­ლის ამაგს. ვერ­ცერ­თი ვერ გა­მო­ხა­ტავს სიყ­ვა­რულს და პა­ტი­ვის­ცე­მას ისე, რო­გორც ამას მშობ­ლე­ბი იმ­სა­ხუ­რე­ბენ. ხე­ლის გულ­ზე ერ­ბოკ­ვერ­ცხს შვი­ლე­ბი დე­დის­გან გან­სხვა­ვე­ბით ვერ აკე­თე­ბენ. ამი­ტომ, და­ნა­შა­უ­ლის გრძნო­ბა მაქვს, რომ მცოდ­ნო­და, ამ­ხე­ლა რა­ღაც გა­ა­კე­თეს ჩემ­თვის, 1000-მა­გად და­ვა­ფა­სებ­დი. თუმ­ცა ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ არ ვა­ფა­სებ­დი.

- რას ეტყო­დი შენს გარ­დაც­ვლილ მშობ­ლებს და მას, ვინც, ნე­ბის­მი­ე­რი მი­ზე­ზით, შენ­ზე უარი თქვა?

- მად­ლო­ბას, მაგ­რამ მათ, ვინც დამთმო, ვე­ტყო­დი, რომ დე­და­ჩემს ასე ფარ-ხმლის დაყ­რა არ ეკად­რე­ბო­და. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რა მი­ზე­ზით მოხ­და ჩემი გაშ­ვი­ლე­ბა, ჩემი თავი მო­პა­რეს, ვი­ღა­ცის და­ძა­ლე­ბით გა­მაშ­ვი­ლეს, თუ სხვა. მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მე მებ­რძო­ლი ადა­მი­ა­ნი აღ­მოვ­ჩნდი.

- შენი უფ­რო­სი შვი­ლი სან­დრო, ალ­ბათ, ამ საქ­მე­ში ნა­წი­ლობ­რივ ჩა­ხე­დუ­ლია. რას გე­უბ­ნე­ბა?

- კი­დევ ვერ იპო­ვე? მოდი სახ­ლში... სან­დრო დი­დად არ გა­ნიც­დის ამ ფაქტს, რად­გან მის­თვის დე­და­ჩე­მი ყვე­ლა­ფე­რი იყო. ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. პა­ტა­რე­ბი ვერ აღიქ­ვა­მენ ამ ყვე­ლა­ფერს და სან­დროც ამ ამ­ბავს სიმ­ძაფ­რით ვერ აღიქ­ვამს... ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, ვი­ღაც, სა­დღაც, მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ წერ­ტილ­ში მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლი როცა იგებს, რომ აყ­ვა­ნი­ლია, ან მას შვი­ლი აკ­ლია, პირ­ვე­ლი, ვი­საც უკავ­შირ­დე­ბა, მე ვარ. გარ­და ამი­სა, გუ­შინ­წინ გა­და­ცე­მა გა­ვი­და, ამე­რი­კა­ში მო­პა­რულ­მა ბიჭ­მა დედა რო­გორ იპო­ვა. გე­ნე­ტი­კუ­რი ტეს­ტი კი გა­ი­კე­თა და შო­რე­უ­ლი ნა­თე­სა­ვი იპო­ვა, მაგ­რამ მან უთხრა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არის ჯგუ­ფი „ვე­ძებ,“ და­უ­კავ­შირ­დი და და­გეხ­მა­რე­ბი­ა­ნო. ეს ჩემ­თვის უდი­დე­სი რა­მაა.

- მოკ­ლედ გახ­დი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის იმე­დი, და­საყ­რდე­ნი, დამ­ხმა­რე....

- ეს მეც არ მე­გო­ნა... ამ ყვე­ლაფ­რი­დან რა დას­კვნაც შე­მიძ­ლია გა­მო­ვი­ტა­ნო, ისაა, რომ კო­მუ­ნის­ტუ­რი წყო­ბის დროს დე­დე­ბი სრულ სიბ­ნე­ლე­ში, მორ­ჩი­ლე­ბა­ში ცხოვ­რობ­დნენ. დე­დებს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ბავ­შვი მო­უკ­ვდათ, რომ შვი­ლის ნახ­ვის უფ­ლე­ბა არ ჰქონ­დათ და ამას მარ­ტი­ვად ემორ­ჩი­ლე­ბოდ­ნენ... ეს თა­ვის­თა­ვად იმას ნიშ­ნავს, რომ მა­შინ სის­ტე­მა ხალ­ხის წი­ნა­აღ­მდეგ იყო მო­წყო­ბი­ლი და არა ხალ­ხის­თვის. ეს დე­დე­ბი რე­ა­ლუ­რად დღეს გა­მო­ფხიზ­ლდნენ და ბრძო­ლა იმის­თვის უწევთ, რის­თვი­საც 30-35 წლის წინ ვერ იბ­რძო­ლეს, რაც ძა­ლი­ან ცუ­დია. შე­იძ­ლე­ბა შვი­ლი ყვე­ლამ იპო­ვოს, მაგ­რამ იმ წლებს ხომ ვე­რა­ვინ და ვე­რა­ფე­რი აა­ნა­ზღა­უ­რებს, რაც მათ შვი­ლე­ბის გა­რე­შე გა­ა­ტა­რეს.

- რას ელო­დე­ბი 2024 წლის­გან?

- აღ­ნიშ­ნუ­ლი ფილ­მის პრე­მი­ე­რას. მგო­ნია, რომ მე­ო­რე „აფეთ­ქე­ბა“ ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბით აქე­დან და­ი­წყე­ბა. იმი­ტომ, რომ უკვე მაქვს სხვა­დას­ხვა სა­ხის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან. ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვთან­ხმდე­ბი, რად­გან BBC-ის მთა­ვა­რი მო­თხოვ­ნაა, ჯერ ფილ­მი გა­ვი­დეს და ამა თუ იმ სა­კი­თხზე შემ­დგომ მოხ­დეს სხვებ­თან და­კავ­ში­რე­ბა. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნის ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი­და­ნაა. ვნა­ხოთ, ამ ყვე­ლა­ფერს მას მერე გან­ვი­ხი­ლავ, რაც ფილ­მი გავა და რა­ღა­ცებს ხმა­მაღ­ლაც ვი­ტყვი. მთა­ვა­რი, რა­საც ვი­სურ­ვებ, არის იმას მი­ვაღ­წი­ოთ, რა­სავ ვი­თხოვთ, ანუ კა­ნო­ნის შეც­ვლას. ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს სა­აქ­ტო ჩა­ნა­წე­რი. სა­აქ­ტო ჩა­ნა­წე­რი არის ფურ­ცე­ლი, რო­მე­ლიც დგე­ბო­და და დგე­ბა და­ბა­დე­ბის მოწ­მო­ბის გა­ცე­მამ­დე. ყვე­ლას აქვს თა­ვი­სი სა­აქ­ტო ჩა­ნა­წე­რი, მაგ­რამ მისი ნახ­ვის უფ­ლე­ბა არა­ვის აქვს, მათ შო­რის, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს, - არა­ვის, სა­ქარ­თვე­ლოს არ­ცერთ მო­ქა­ლა­ქეს. ამის ახ­სნა ისაა, მე რომ გაშ­ვი­ლე­ბუ­ლი ვარ, მე რომ ჩემს სა­აქ­ტო ჩა­ნა­წერ­ზე წვდო­მა არ მაქვს, არც შენ უნდა გქონ­დეს. მიმ­დი­ნა­რე სა­აქ­ტო ჩა­ნა­წე­რის ამო­ნა­წერს კი მოგ­ცე­მენ, მას შემ­დეგ, რაც ახა­ლი და­ბა­დე­ბის მოწ­მო­ბა და­რე­გის­ტრირ­დე­ბა. ჩვენ­თვის მთა­ვა­რია, რომ ყვე­ლა გაშ­ვი­ლე­ბულ ბავ­შვს ჰქონ­დეს უფ­ლე­ბა, სა­კუ­თარ თავ­ზე ინ­ფორ­მა­ცია მი­ი­ღოს.

- ბი­ო­ლო­გი­ურ მშო­ბელ­ზე?

- არ ვი­თხოვთ იმას, გვი­თხრან, ვინ არი­ან ჩვე­ნი მშო­ბე­ლი, ვი­თხოვთ, გვი­თხრან, რო­დის? სად და­ვი­ბა­დეთ და რა გვა­რე­ბი ვართ. იქ­ნებ ამას რა­ღაც­ნა­ი­რად მი­ვაღ­წი­ოთ.

წა­ი­კი­თხეთ ასე­ვე:

• "მი­შელ ობა­მას­თან ერ­თად ამ ასე­ულ­ში მე აღ­მოვ­ჩნდი!!!“ - პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი ინფლუ­ენ­სე­რი ქალი, რო­მე­ლიც BBC-ის რე­ი­ტინ­გში მოხ­ვდა
• "6-თვი­ა­ნი ძი­ე­ბის და გე­ნე­ტი­კუ­რი კვლე­ვე­ბის შე­დე­გად სა­ბო­ლო­ოდ მი­ვა­გე­ნი ბი­ო­ლო­გი­ურ ბა­ბუ­ას" - რას წერს თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძე
• "ბი­ჭებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში 1500 მა­ნე­თად ყიდ­დნენ, გო­გო­ნებს - 1000 მა­ნე­თად" - სიც­რუ­ე­ზე აგე­ბუ­ლი გაშ­ვი­ლე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სქე­მა და სა­ქარ­თვე­ლო: რას წერს "ტე­ლეგ­რა­ფი"?