17
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
შაბათს ძმისშვილი წავიყვანე მარჯანიშვილის თეატრში. იშვიათად მეძლევა ხოლმე საშუალება სადმე გავიყვანო ბავშვი და როგორც კი ‘ოლივერი’-ს აფიშა ვნახე მაშინვე მოველაპარაკე ჩემებს. ყველა გახარებული იყო. მათ შორის მეც. თეატრი ძალიან მიყვარს. განსაკუთრებით მიუზიკლები.
ღრმა ბავშვობაში ეზოში როცა ვთამაშობდით მეზობლის ბავშვმა გვითხრა ეზოში სათამაშოდ ჩამოსულ ბავშვებს რომ ობოლი ვარო. ყველას ძალიან გაგვიკვირდა დედამისი რომ დეიდა აღმოჩნდა და რაღაცნაირი მზრუნველობითა და სიყვარულთ ავივსეთ მის მიმართ. ცოტა ხანში არდადეგები დაგვეწყო და როგორც ხდებოდა ხოლმე დაიწყეს ტელევიზიებმა (მაშინ ერთი იყო სულ) შუადღეს საბავშვო ფილმების ჩვენება. ჰოდა ერთ დღესაც დაიწყო ‘ოლივერი’. ნანახი მქონდა და საშინლად მიყვარდა ეს მიუზიკლი. მივვარდი ფანჯარას და ჩავძახე ობოლს, მალე ამოდი მეთქი. ვისხედით ტელევიზორთან, ორცხობილებს ვაკნატურებდით და ვტიროდით.
ვერც მარჯანიშვილში ნანახი ვერსია გადაურჩა ჩემს ცრემლებს. ფოიეში გამოსულმა დავინახე ანა გორგაძე, რომელსაც წლებია ვიცნობდი და სპექტაკლის მუსიკალურ ნაწილს ხელმძღვანელობდა. 2-3 სიტყვა გავცვალეთ და გიორგი წითურიც, რეჟისორი, მოვიდა. ანამ გამაცნო და მალევე სადღაც გაუჩინარდა.
ადამიანი რომ ძალიან მნიშვნელოვანი დღეს შემდეგ ამოისუნთქებ და მოეშვები სწორედ ისე იყო. სახუმარო ნამდვილად არ არის რეგიონიდან ბავშვები ჩამოიყვანო და ‘ოლივერი’ ათამაშო მარჯანიშვილის სცენაზე და თანაც ინგლისურ ენაზე.
ჩვენ ხომ სულ გვგონია რომ დედაქალაქში თუ არ ცხოვრობ საერთოდ როგორ ცხოვრობ და ჰოდა სისულელეა ეგ. აგერ ეს კაცი დადიოდა თურმე კვირაში 3 ჯერ სამეგრელოში თბილისიდან და ბოლო 3 თვე საერთოდაც გადაცხოვრებულა რომ ეს ბრიწყინვალე წარმოდგენა გვენახა ჩვენ თბილისში.
სპეკტაკლის მსვლელობისას ისე დინამიურად იცვლებოდა სცენები და ისე კარგად ჰქონდათ გათავისებული მსახიობებს სცენის სივრცე რომ ნათელი იყო თუ რამხელა შრომა იყო ჩადებული ყველაფერში. ქაოსის შეგრძნებაც კარგად მოჰქონდა ქორეოგრაფიას. მღეროდნენ გადასარევად და ძალიან საინტერესოდ ჰქონდა გმირები გაშლილი რეჟისორს. ფეიგინის მოძრაობაში ჯეკ ბეღურას სიმსუბუქე ვიცანი და მაგრად გამართო ამან. ფრიად კარგი მიგნება იყო და ამ შანსს ვერაფრით გავუშვებდი ხელიდან, რომ თავად რეჟისორთან გადამემოწმებინა მართალი ვიყავი თუ არა. გაეღიმა
გიორგი წითური
- ჯეკ ბეღურა ხომ იდალური არამზადაა. ჰოდა ძალიან დამეხმარა რომ მიმეხვედრებინა მსახიობი რა მინდოდა მისგან. მინდოდა სხეულითაც არამზადა ყოფილიყო. მიმოხვრაში რომ ეჩვენებინა ტყუილი, გარყვნილება და ამით მიღებული სიამოვნება. რომ გითხრა მარტივი იყო თქო მოგატყუებ. ბავშვებთან უკიდურესად ფრთხილად უნდა იყო. თქვენსას მოეწონა?
ვუპასუხე, რომ მგონი ძალიან მოეწონა. მოწევა მინდოდა და გახარებულმა გავატანე ბავშვი მამამისს. რაღაცნაირად მერიდებოდა ბავშვთან მოწევა. აი ეგ როცა მომერიდა მაშინ მივხვდი, რომ გაზრდილიც ვარ და ჩემი ადგილი ნორმალურ საზოგადოებაში ნამდვილად არის. ისე მაინტერესებდა დეტალები სიგარეტი შევთავაზე და უჰ დიდი სიამოვნებით დაგეწვევითო. ლოგისტიკა ჰო რთული იქნებოდა და ბავშვებთან მუშაობა არ გაგიჭირდათ მეთქი, ვკითხე.
გიორგი წითური
- ზოგადად დაუჯერებელი კი იყო, მაგრამ ახლა უკვე გაკეთებულ საქმეს რომ ვუყურებ ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, თითქოს ეს მე არ ჩამიდენია. ახლაც მიკვირს ან როგორ დავთანხმდი, ან რატომ გავრისკე. ალბათ მეც კარგი არამზადა ვარ. უბრალოდ მინდოდა თანამედრო ყოფილიყო ჩემი ოლივერი და მისი თავგადასავალი ისე, რომ თავად დროში არაფერი შემეცვალა. ძლიან მიხარია რომ ჯე ბეღურა ამოიცანით. ბევრი სხვა ელემენტი იყო რამაც აშკარად გაამართლა. მაყურებელმა არ მოიწყინა, მეტიც, ძალიან კმაყოფილი ჩანდა.
აშკარად ინტერვიუსკენ მიდიოდა საქმე და ისე გამიტაცა ამ ამბავმა მეთქი წინააღმდეგი ჰო არ იქნებით, ბარემ, სანამ ამ ერთ ღერს მოვწევთ და ახარხარდა თქვენც არაგიშავთ მგონიო. გვარიანად რომ ვიხორხოცეთ ამაზე, გავაგრძელეთ
- ყველაზე რთული პერიოდი როდის დადგა, იყო თუ არა წამი როცა ფიქრობდით არაფერი გამოვიდოდა?
- სცენაზე ავედით თუ არა მივხვდი, ტყულად რომ არ ვიყავი ჩამოსული თბილისიდან მარტვილში. შეიძლება ბანალურად ჟღერდეს, მაგრამ ბავშვების მონდომება რომ ვიგრძენი, რაღაცნაირად აზარტი მომემატა. გაინტერესებთ რთული იყო თუ არა რეგიონში ინგლისურ ენაზე ‘ოლივერის’ დადგმა ? რომ გითხრათ სულ არ იყო რთული მეთქი, დამიჯერებთ ? ჰოდა ეგ არის.
- ბავშვებთან მუშაობა რთულია ? საკმაოდ რთული პერსონაჟებია ან ნაწარმოებში. თანაც გამოცდილ მსახიობებს უჭირთ მიუზიკლში მონაწილება.
- გაგიკვირდებათ და ადვილად აუღეს ალღო. პატარები არიან და ზოგადად შიში, ხომ უცხოა მათთვის. ფეიგინია სათამაშო? რა პრობლემაა? აბა ზრდასრული არტიტსი ათასჯერ დაფიქრდება ეთამაშა თუ არა ეს ადამიანის გამრყვნელი არამზადა.
მაყურებელსაც ვაკვირდებოდი, მხოლოდ ჩემიდან გამომდინარე რომ არ მეფიქრა რა მაგარია მეთქი. სპექტაკლი აშკარად წარმატებულია. იმედი მაქვს ამაზე არ გაჩერდებით. კიდევ გაქვთ რამე, რაზეც მუშაობთ?
- არის კი. ყოველ შემთხვევაში ბავშვების მონდომება იმხელაა, მეეჭვება ‘ოლივერზე’ გავჩერდეთ. თუმცა ჯერ უნდა შევისვენოთ, პატარა ამბავი ხომ არაა ამ ასაკში მარჯანიშვილის სცენაზე სამჯერ გამოგიყვანონ ბისზე.
- ვახ რა მაგარია. საბავშვო თეატრზე ხომ არ ფიქრობთ? იმხელა მუხტია, სულ არ გამიკვირდება. მესმის რომ უფროსებთან მუშაობას სულ სხვა ხიბლი აქვს და ბავშვებთან მეტი ჩარჩო და ბარიერი გაქვთ. ამავე დროს სულაც არ გვინდა თქვენ, როგორც ზრდასრული ადამიანების რეჟისორის დაკარგვა. მე ძალიან მიყვარს თეატრი და კარგად მახსოვს თქვენი სხვა ნამუშევრები. საინტერესოც იყო და თამამიც.
- დიდი მადლობა. აი ამ წამს ვფიქრობ, რომ თეატრი ბავშვების უნდა იყოს. ალბათ ემოციებით სავსე ვარ და მადლიერებას მათ მიმართ ასე გამოხატავ. ხვალ ალბათ ცოტა სხვანაირად ვიფიქრებ და ისევ დავუბრუნდები ძველ, ლოთ და ზარმაც მაგრამ ნიჭიერ უფროს მსახიობებს. ყოველ შემთხვევაში ამიერიდან რადიკალური ნაბიჯები ჩემი თავისგან აღარ გამიკვირდება. ამაზე რადიკალური რაც ეს წამოწყებაა, სხვა რა ვიცი რა უნდა იყოს.
- და მაინც არის თუ არა განსხვავება ზრდასრულ და ბავშვ მსახიობებს შორის? ანუ მიდგომის სტილი რადიკალურად განსხვავებულია თუ, არც ისე?
- ბავშვები ალბათ უფრო გენდობიან და თან ბევრად რისკიანები არიან. ხანდახან მერიდება კიდეც ბავშვებს რომ ვეძახი. მართლა პროფესიონალები არიან. ყველაზე მეტად რაც გამიკვირდა არის მათი პასუხისმგელობა. მერწმუნეთ დიდი ხანია თეატრში ვარ და ასეთი პასუხისმგებლობა, ერთი-ორი მსახიობისგან თუ მიგვრძნია. რაც შეეხება მუშაობის სტილს, სიმართლე გითხრთ, რომ არ მცოდნოდა საბავშვო პექტაკლს ვდგამდი, ვერც მივხდებოდი სად ვმუშაობ. არ ვიცი, მომავალში რომელიმე მსახიობი, ან რეჟისორი თუ დადგება, არაა ეს მნიშვნელვანი, მაგრამ ამ გამოცდილებას ვერავინ დაივიწყებს, ეგ ზუსტად ვიცი. ეს გამარჯვება და წარმატება ძალიან მიხარია, და უფრო იმიტომ მიხარია რომ მათ ასე უხარიათ.
ყველაზე მეტად მიყვარს კინოდან ან თეატრიდან სახლში ფეხით წასვლა. საუკეთესო დროა ან იმაზე იფიქრო რაც ნახე, ან მისგან გამოწვეულ მოგონებებს გაუმკლავდე. ყველაფერზე ვფიქრობდი. ჯერ ჰო ძალიან მომინდა ჩემი მეზობელი მეპოვა. აი ის, ბავშვობის. ძალიან მომინდა გამეგო სადაა, რას ეწია. იქნებ უკვე შვილიც ყავდა. და მერე კიდევ ამ კაცზე ვფიქრობდი, რეჟისორზე. აი მართლა ცოტა ოსტაპ ბენდერი თუ არ ხარ, მარტვილში მიუზიკლის ინგლისურ ენაზე დადგმას როგორ უნდა მოკიდო ხელი?! ან კვირაში 6-ჯერ ‘პერევალს’ როგორ უნდა გაუმკლავდე და ან ამდენ მონდომებულ მშობელს?! აი ჯერ საქმე ჰო უნდა გიყვარდეს და მერე ხომ უნდა გჯეროდეს რომ სწორედ ის გამოვა რაც ჩაიფიქრე?!
მინდოდა მანამდე მეფიქრა სანამ სახლში არ მივიდოდი, სხვანაირად ნამდვილად ვერაფერს დავწერდი. მგონი კიდევ 2 ჯერ იქნება წარმოდგენილი ‘ოლივერი’ მარჯანიშვილში და ნუ მოაკლებთ ბავშვებს ამ სიამოვნებას. თქვენც მადლობელი დამრჩებით, ზუსტად ვიცი.
ავტორი: თორნიკე ირემაშვილი
R
