სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტი, იუ­რის­ტი, სო­ცი­ო­ლო­გი და ჟურ­ნა­ლის­ტი სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვა არა­ერ­თხელ გამ­ხდა­რა მუ­ქა­რი­სა და თავ­დას­ხმის ობი­ექ­ტი, პო­ლი­ტი­კუ­რად ან­გა­ჟი­რე­ბუ­ლი თუ პრო­რუ­სუ­ლი "ალტ-ინ­ფოს“ მხრი­დან. ერთ-ერთი ბოლო შემ­თხვე­ვა ოქ­ტომ­ბრის და­სა­წყის­ში მოხ­და, როცა სა­მი­რას სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლის კე­დელ­ზე უც­ნობ­მა პი­რებ­მა რუ­სე­თის დრო­შა, კარ­ზე კი ჯვა­რი და­უ­ხა­ტეს. ასე­ვე, შე­ღე­ბეს "შინ ევ­რო­პის­კენ" და ქალ­თა ძა­ლის სიმ­ბო­ლი­კე­ბი და მო­ი­პა­რეს ლოგო "გახ­სოვ­დეს აგ­ვის­ტოს ომი". "მე ხელს არ მიშ­ლის არ­ცერ­თი რე­ლი­გი­უ­რი სიმ­ბო­ლი­კა", - ასე უპა­სუ­ხა ვან­და­ლებს სა­მი­რამ და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროს რე­ა­გი­რე­ბის­კენ მო­უ­წო­და, თუმ­ცა უწყე­ბას სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვა არც კი გა­მო­უ­კი­თხია...

• 2022 წლისს 14 მარტს სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვამ პრო­რუ­სუ­ლი "კონ­სერ­ვა­ტი­უ­ლი მოძ­რა­ო­ბის“ მარ­ნე­უ­ლის ოფი­სის გარე ფა­სად­ზე უკ­რა­ი­ნი­სა და ევ­რო­კავ­ში­რის დრო­შე­ბი და­ხა­ტა, რის შემ­დე­გაც მუ­ქა­რის სა­მიზ­ნე გახ­და. "ალტ-ინ­ფოს“ ხალ­ხი ჩა­მო­ვი­და მარ­ნე­ულ­ში და მე­მუქ­რე­ბი­ან, ორ დღეს მაძ­ლე­ვენ... სა­სა­ცი­ლო ისაა, რომ შე­ე­შა­ლათ მი­სა­მარ­თი და მი­ვიდ­ნენ "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბის“ ოფის­თან. თურ­მე ამ­ბო­ბენ, რომ მე საკ­რე­ბუ­ლოს დე­პუ­ტა­ტი ვარ. ვერ შე­მა­ში­ნებთ, სი­მარ­თლე გა­ი­მარ­ჯვებს“, - ყვე­ბო­და იმ­ჟა­მად სა­მი­რა. მან მომ­ხდარ­თან და­კავ­ში­რე­ბით სა­ქარ­თვე­ლოს ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­საც მი­მარ­თა, თუმ­ცა ამა­ოდ...

• იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვაც, როცა პრო­ევ­რო­პუ­ლი კამ­პა­ნი­ის ფარ­გლებ­ში მო­სახ­ლე­ო­ბას­თან შეხ­ვედ­რი­სას სა­მი­რა ევ­რო­კავ­ში­რის ფლა­ე­რებს არი­გებ­და, რის გა­მოც მას აგ­რე­სი­უ­ლი ჯგუ­ფე­ბი და­ესხნენ თავს და სი­ტყვი­ე­რი შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ა­ყე­ნეს. "ქრის­ტი­ა­ნებ­თან სა­უბ­რის უფ­ლე­ბა არ გაქვს", - მი­მარ­თავ­დნენ მას კონ­სერ­ვა­ტი­უ­ლი პარ­ტი­ი­სა და მარ­ნე­უ­ლის ეპარ­ქი­ის მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი.
• ის ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი იყო, ვინც აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ თემ­ში ნა­ად­რე­ვი ქორ­წი­ნე­ბი­სა და ძა­ლა­დო­ბის შემ­თხვე­ვებ­ზე მუ­შა­ობ­და, "და­უ­პა­ტი­ჟე­ბე­ლი სტუმ­რე­ბი“ მას თავს ხში­რად შუ­ა­ღა­მით ახ­სე­ნებ­დნენ - თე­მი­დან ათე­უ­ლო­ბით ადა­მი­ა­ნი უვარ­დე­ბო­და სახ­ლში და გო­გო­ნას მათ მო­გე­რი­ე­ბა­ში ათენ­დე­ბო­და. იგი­ვე ხდე­ბო­და არ­ჩევ­ნე­ბის, თუ სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სე­ბის დროს - მუდ­მი­ვად უთ­ვალ­თვა­ლებ­დნენ, აში­ნებ­დნენ და ემუქ­რე­ბოდ­ნენ, მის ოჯახს აწუ­ხებ­დნენ...

მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ეს ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იცი­ნის და მე­უბ­ნე­ბა - "ვინ გა­ა­ჩე­რებს სა­მი­რას?!“

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ქარ­თვე­ლო ევ­რო­კავ­ში­რის წევ­რო­ბის კან­დი­და­ტის სტა­ტუ­სის მო­ლო­დინ­შია, რის­თვი­საც ევ­რო­კავ­ში­რის 12-პუნ­ქტი­ა­ნი რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი­დან ერთ-ერთი თა­ვი­სუ­ფა­ლი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი, პლუ­რა­ლის­ტუ­ლი მე­დი­ა­გა­რე­მოს უზ­რუნ­ველ­სა­ყო­ფად ზრუნ­ვაა. სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვა მი­იჩ­ნევს, რომ სხვა შემ­თხვე­ვა­ში, ზო­გა­დად, ქვე­ყა­ნა­ში თა­ვი­სუ­ფა­ლი, პლუ­რა­ლის­ტუ­ლი, კა­ნონ­ზე და ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა­ზე დამ­ყა­რე­ბუ­ლი, ევ­რო­პუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბის თა­ნა­ზი­ა­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის აშე­ნე­ბა ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­დე­ბა.

• სა­მი­რა რამ­დე­ნი­მე წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჟურ­ნა­ლის­ტურ საქ­მი­ა­ნო­ბა­საც ეწე­ო­და, ასე რომ, კარ­გად იც­ნობს მე­დი­ა­გა­რე­მოს, იმ პრობ­ლე­მებ­საც, რა­საც ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ბოლო ხანს რე­გი­ო­ნებ­ში აწყდე­ბი­ან, თა­ვი­სუ­ფა­ლი სი­ტყვის შე­ზღუდ­ვა მის­თვი­საც არა­ერ­თხელ სცა­დეს…

"რე­გი­ო­ნებ­ში, სხვა პრობ­ლე­მებ­თან ერ­თად, რა თქმა უნდა, არის მე­დი­ა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის პრობ­ლე­მა, ჟურ­ნა­ლის­ტებს ავიწ­რო­ვე­ბენ, მათ რთულ პი­რო­ბებ­ში უწევთ საქ­მი­ა­ნო­ბა, თით­ქმის ყო­ველ დღე კი­ბერ­ბუ­ლინ­გის მსხვერ­პლნი ხდე­ბი­ან, მათ მი­მართ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან არის ფი­ზი­კუ­რი ზე­წო­ლაც, ლან­ძღვა, დამ­ცი­რე­ბა. ჟურ­ნა­ლის­ტებს უჭირთ რეს­პო­დენ­ტე­ბის პოვ­ნა, მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და იმა­ზე და­თან­ხმე­ბა, რომ პრობ­ლე­მებ­ზე ისა­უბ­რონ, კონ­ტაქ­ტზე არ გა­მო­დი­ან იმის ში­შით, რომ მერე ვინ­მემ პრობ­ლე­მა არ შე­უქ­მნას ინ­ტერ­ვი­უს მი­ცე­მის­თვის. მარ­ნე­ულ­ში არა­ერ­თი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა მმარ­თვე­ლი გუნ­დის, პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის ახ­ლობ­ლე­ბის, თუ უშიშ­რო­ე­ბის მხრი­დან რეს­პო­დენ­ტებ­თან საქ­მის გარ­ჩე­ვაც მი­დი­ო­და, მათ­ზე ზე­წო­ლას ახ­დენ­დნენ, ემუქ­რე­ბოდ­ნენ თუნ­დაც იმის­თვის, რა­ტომ ისა­უბ­რა, მა­გა­ლი­თად, წყლის, თუ მი­წის პრობ­ლე­მა­ზე. რო­გორც ჩანს, მათ მო­სახ­ლე­ო­ბა არ ანაღ­ვლებთ, თვი­თონ კარ­გად ცხოვ­რო­ბენ, არ აქვთ პრობ­ლე­მა და არ უნ­დათ კომ­ფორ­ტის ზო­ნი­დან გა­მოს­ვლა“, - გვი­ამ­ბობს სა­მი­რა.

მან ახ­ლა­ხან პოდ­კას­ტე­ბის ჩა­წე­რა და­ი­წყო (მა­ნამ­დე ბლო­გი ჰქონ­და) ქარ­თულ და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ ენებ­ზე და ყვე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ვან თე­მას ეხე­ბა, მრა­ვალ­რი­ცხო­ვა­ნია მისი მსმე­ნელ-მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რა­საც ბევ­რი ფაქ­ტო­რი -აქ­ტუ­ა­ლურ თე­მებ­ზე აქ­ცენ­ტი­რე­ბა, ინ­ფორ­მა­ცი­ის სა­ინ­ტე­რე­სო ჭრილ­ში გან­ხილ­ვა და მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა გა­ნა­პი­რო­ბებს. სა­მი­რა და­უ­ღა­ლა­ვად მუ­შა­ობს იმა­ზე, რომ ამაღ­ლდეს მისი თე­მის ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლო­ბა. მისი ეს პოდ­კას­ტე­ბი, რო­გორც ამ­ბობს, კულ­ტუ­რა­თა შო­რის დი­ა­ლოგს, თე­მის ინ­ტეგ­რა­ცი­ა­სა და გან­ვი­თა­რე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, რა­საც ის სა­ინ­ტე­რე­სო მოვ­ლე­ნე­ბის მი­მო­ხილ­ვი­თა და ქარ­თვე­ლებ­სა და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლებს შო­რის ინ­ფორ­მა­ცი­ის გაც­ვლით ცდი­ლობს.

მაშ ასე, წარ­მო­გიდ­გენთ სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვას გზას სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვიზ­მის­კენ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის გავ­ლით...

• ბავ­შვო­ბა

- მარ­ნე­უ­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ალ­გეთ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. კერ­ძო სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, მშობ­ლებს პა­ტარ-პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სე­ბი ჰქონ­დათ. ოთხი და-ძმა ვიზ­რდე­ბო­დით და ვი­ნა­ი­დან ჩე­მამ­დე ოჯახ­ში ბიჭი არ იყო, მამა ბი­ჭი­ვით მზრდი­და, მეტ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას მაძ­ლევ­და, ძა­ლი­ან ცელ­ქი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, სა­მე­გობ­როც ბი­ჭე­ბი მყავ­და, სულ მათ­თან ვთა­მა­შობ­დი. გო­გო­ნებს სუს­ტე­ბად აღ­ვიქ­ვამ­დი, ვი­ნა­ი­დან სულ ტი­როდ­ნენ, რა­ზეც ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბო­და და მათ­თან თა­მა­ში და ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გა­მომ­დი­ო­და. როცა ძმა მე­ყო­ლა, ჩემს მი­მართ ოჯა­ხის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც შე­იც­ვა­ლა...

ჩემ­თვის ფა­ვო­რი­ტი, დიდი მხარ­დამ­ჭე­რი და მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი მა­მაა. აქამ­დე ასე­თი რომ მო­ვე­დი, ალ­ბათ მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, მისი მხარ­და­ჭე­რის გა­რე­შე, ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იქ­ნე­ბო­და. მა­მამ იცის, ძი­ლის­გუ­და რომ ვარ და დღემ­დე მი­რე­კავს - გა­იღ­ვი­ძე? და­ი­ძი­ნე? არ და­გე­ძი­ნოს... სკო­ლის შემ­დეგ 2 უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი, მა­გის­ტრა­ტუ­რა და­ვამ­თავ­რე და მა­მა­ჩე­მი ჩემ­თან ერ­თად სწავ­ლობ­და, მე­ცა­დი­ნე­ო­ბი­სას ხში­რად შე­მო­მი­ღებ­და კარს, მა­მოწ­მებ­და, მა­გი­დას­თან ხომ არ ჩა­მო­მე­ძი­ნა. ზამ­თარ­ში, ვიდ­რე გა­ვიღ­ვი­ძებ­დი, მამა ადრე დგე­ბო­და, ოთახს ათ­ბობ­და და ცხელ ჩაის მახ­ვედ­რებ­და. მას სულ სხვა ად­გი­ლი აქვს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. დღემ­დე ასე­თი ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და მზრუნ­ვე­ლია ჩემი მამა.

• ორი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი და მა­გის­ტრის ხა­რის­ხი

- მშობ­ლებს ჰქონ­დათ გეგ­მა, რომ სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ბა­ქო­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და იქ გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა სწავ­ლა (მა­შინ აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბის­თვის ბაქო აქ­ტუ­ა­ლუ­რი იყო). ვი­ნა­ი­დან ეს დიდ თან­ხებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, ახ­ლო­ბელ­მა მირ­ჩია, თბი­ლის­ში ხომ არ ცდი­დიო. მშობ­ლე­ბი ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ, მათ მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში მუდ­მი­ვად 90-იანი წლე­ბი ტრი­ა­ლებ­და და არ უნ­დო­დათ ჩემი თბი­ლის­ში გაშ­ვე­ბა - მა­შინ ცოტა სა­ში­ში გა­რე­მო იყო, ძარ­ცვა, ყა­ჩა­ღო­ბა, ეთ­ნო­კონ­ფლიქ­ტე­ბი ქვე­მო ქარ­თლის რე­გი­ონ­ში, რის შე­დე­გა­დაც ათა­სო­ბით ოჯახ­მა და­ტო­ვა სა­ქარ­თვე­ლო. გავ­ჯი­უტ­დი და გა­მო­ვა­ცხა­დე, რომ თბი­ლის­ში მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა და ჩა­ვა­ბა­რე კი­დეც ევ­რო­პულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე. ეს არ­ჩე­ვა­ნი ბევ­რმა შემ­თხვე­ვამ და ქე­ის­მა გა­ნა­პი­რო­ბა, თვი­თო­ნაც ბევ­რი უსა­მარ­თლო­ბა ვნა­ხე ჩემს გარ­შე­მო, ჩემი უფ­ლე­ბე­ბიც და­ირ­ღვა და გარ­შე­მო მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბი­საც, ამი­ტომ გა­მიჩ­ნდა სურ­ვი­ლი ჩემი ცოდ­ნა-გა­მოც­დი­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. ჩემი ოც­ნე­ბა იყო ად­ვო­კა­ტი, ან მო­სა­მარ­თლე გავმხდა­რი­ყა­ვი. მშობ­ლე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რად­გან აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ხარ, გა­გი­ჭირ­დე­ბა სამ­სა­ხუ­რის პოვ­ნა, მო­სა­მარ­თლე­ო­ბა არ გა­მო­ვა, ისე­თი სპე­ცი­ა­ლო­ბა აირ­ჩიე, მერე უსაქ­მოდ არ დარ­ჩეო. ჯი­უ­ტად მივ­დი­ო­დი წინ და ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ამ სტე­რე­ო­ტიპს და­ვან­გრევ, შევ­ცვლი სი­ტუ­ა­ცი­ას, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით სა­ქარ­თვე­ლო­ში თა­ნას­წო­რო­ბა უნდა იყოს - თქო. მე­ო­რედ თსუ-ში ჩა­ვა­ბა­რე, სო­ცპო­ლის სპე­ცი­ა­ლო­ბა ავირ­ჩიე. სო­ცი­ო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტი ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა შემ­დგომ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში.

• რო­გორ დავძლიე ენის ბა­რი­ე­რი

- ქარ­თუ­ლად ლა­პა­რა­კი სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის მერე და­ვი­წყე. სკო­ლა­ში არ იყო ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა, მარ­ტო გაკ­ვე­თი­ლი არ კმა­რა - არც წიგ­ნე­ბი და პროგ­რა­მა იყო შე­სა­ფე­რი­სი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ადა­მი­ან­მა ქარ­თუ­ლი არ იცის წე­სი­ე­რად და "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის“ სტრო­ფებს ას­წავ­ლი­ან. ბევ­რი ჩვენ­გა­ნის­თვის ქარ­თუ­ლი ენა იქცა ურ­თუ­ლე­სად. თვი­თონ ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლიც ამას გვი­ნერ­გავ­და, - აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბი ხართ, წახ­ვალთ აზერ­ბა­ი­ჯან­ში და იქ გა­აგ­რძე­ლებთ სწავ­ლას, ქარ­თუ­ლი რაში გჭირ­დე­ბა­თო. სტუ­დენ­ტო­ბამ­დე ერთი წელი და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვის­წავ­ლე ქარ­თუ­ლი. ენის ბა­რი­ე­რის გამო, ერთი წლით გვი­ან ჩა­ვა­ბა­რე - რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­დავ­წყვი­ტე სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა, ქარ­თუ­ლი უნდა მეს­წავ­ლა, დღე­ში 100 სი­ტყვის და­ზე­პი­რე­ბა მი­წევ­და, და­ვი­წყე ქარ­თუ­ლი ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა, მა­ინც გა­მი­ჭირ­და, ჩე­მით ზმნებს ვერ ვსწავ­ლობ­დი, ამი­ტომ და­სახ­მა­რებ­ლად მას­წავ­ლე­ბელს მივ­მარ­თე. ამის­თვის ორი თვე საკ­მა­რი­სი აღ­მოჩ­ნდა. თან­და­თან სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ში ქარ­თვე­ლი მე­გობ­რე­ბი გა­ვი­ჩი­ნე და ენის და­უფ­ლე­ბა­ში მათ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­აც და­მეხ­მა­რა. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა თავ­ზე უნდა ამე­ღო, თუნ­დაც - ფი­ნან­სუ­რად, რათა მშობ­ლებ­ზე არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ამი­ტომ პირ­ვე­ლი კურ­სი­დან და­ვი­წყე აქ­ტი­უ­რო­ბა, სწავ­ლა და მუ­შა­ო­ბა. მარ­თლაც, ყვე­ლა­ფე­რი სხვე­ბის დახ­მა­რე­ბის გა­რე­შე შევ­ძე­ლი და ეს ჩემს დიდ მიღ­წე­ვად მი­მაჩ­ნია. მშობ­ლი­ურ ენას­თან ერ­თად უკვე 5 ენა ვიცი - ქარ­თუ­ლი, რუ­სუ­ლი, ინ­გლი­სუ­რი და თურ­ქუ­ლი. მინ­და გი­თხრათ, რომ ქარ­თვე­ლი მე­გობ­რე­ბი უფრო მეტი მყავს, ვიდ­რე - აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი, ჩემს გარ­შე­მო ბევ­რი ქარ­თვე­ლია და ხან დღე­ე­ბი ისე გა­დის, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლად სა­ერ­თოდ არ მი­წევს ლა­პა­რა­კი.

• "მი­ნი­მუმ, სა­ხელ­მწი­ფო ენა უნდა ის­წავ­ლო“

- ის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის ინ­ტეგ­რა­ცია ჭირს, ამა­ზე პირ­ველ რიგ­ში, სა­ხელ­მწი­ფოს ეკის­რე­ბა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, მან უნდა იზ­რუ­ნოს მის მო­ქა­ლა­ქე­ებ­ზე. სა­ხელ­მწი­ფოა ვალ­დე­ბუ­ლი, ენა ას­წავ­ლოს არა­ქარ­თვე­ლებს, ამა­ზე ჩვენ არ უნდა ვიწ­ვა­ლოთ, ყვე­ლას ხომ არ აქვს ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა, ან სურ­ვი­ლი, და­მო­უ­კი­დებ­ლად რომ შეძ­ლოს? ეთ­ნი­კურ უმ­ცი­რე­სო­ბებ­საც ევა­ლე­ბა და სჭირ­დე­ბა ჩარ­თუ­ლო­ბა, აქ­ტი­უ­რო­ბა, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობ, მი­ნი­მუმ, სა­ხელ­მწი­ფო ენა უნდა ის­წავ­ლო, რაც შენი ქვეყ­ნის მი­მარ­თაც პა­ტი­ვის­ცე­მაა და ამა­ვე დროს, გი­ად­ვილ­დე­ბა კო­მუ­ნი­კა­ცია. ბევრ ადა­მი­ანს აქვს სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მა, სკო­ლა­შიც კარ­გად არ ას­წავ­ლი­ან ენას, რაც სა­ხელ­მწი­ფოს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, მაგ­რამ უნდა და­ვი­ნა­ხოთ ჩვე­ნი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც - მო­ვი­თხო­ვოთ და ვის­წავ­ლოთ. ამ ქვე­ყა­ნა­ში სწავ­ლის და შრო­მის სურ­ვი­ლი თუ გვაქვს, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ყვე­ლამ ის­წავ­ლოს ქარ­თუ­ლი ენა.

• 3 წელი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში

ერთ დროს სა­ჯა­რო სექ­ტორ­ში მუ­შა­ო­ბა­ზე ეთ­ნი­კუ­რი ნიშ­ნით მი­თხრეს უარი. მა­შინ კი ვთვლი­დი თავს უბე­დუ­რად, თუმ­ცა დღეს მი­ხა­რია კი­დეც და მად­ლი­ე­რი ვარ, ამ უარ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა ჩემი სა­მო­ქა­ლა­ქო სექ­ტორ­ში ჩარ­თვა. იქ ამ­დენს ვერ მი­ვაღ­წევ­დი და ვერც დავ­წი­ნა­ურ­დე­ბო­დი. ბევ­რი სამ­სა­ხუ­რი გა­მო­ვიც­ვა­ლე და 2012 წლი­დან სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში ვარ (მო­ნი­ტო­რინ­გის ანა­ლი­ზის კუ­თხით ვმუ­შა­ობ). ერთ ად­გილ­ზე არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, სტა­ჟი­ო­რო­ბი­დან და­ვი­წყე და დრო­დად­რო სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვწი­ნა­ურ­დე­ბი, მა­ღალ სა­ფე­ხურ­ზე ავ­დი­ვარ. სხვა­დას­ხვა დროს ვი­მუ­შა­ვე და ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი 30-მდე არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას­თან, რე­გი­ონ­ში პრო­ექ­ტე­ბის კო­ორ­დი­ნა­ტო­რი ვი­ყა­ვი. სა­მო­ქა­ლა­ქო სექ­ტო­რი ჩემი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი აქ­ტი­ვიზ­მი და საქ­მი­ა­ნო­ბაა.

ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბაც ვცა­დე, როცა მარ­ნე­უ­ლის რა­დი­ო­ში გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. 3 წელი (2018-დან 2020-მდე) ვუ­ძღვე­ბო­დი "დის­კუ­სი­ის წერ­ტილს“ და გა­და­ცე­მა­ში ყვე­ლა პრობ­ლე­მურ სა­კი­თხზე გვი­წევ­და სა­უ­ბა­რი, ვიწ­ვევ­დით პო­ლი­ტი­კო­სებს, ვმსჯე­ლობ­დით... მინ­და გი­თხრათ, რომ ეს იყო გა­და­ცე­მა, სა­დაც ყვე­ლა პო­ლი­ტი­კო­სი მო­დი­ო­და - ხე­ლი­სუფ­ლე­ბი­და­ნაც და ოპო­ზი­ცი­ი­და­ნაც. ეს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო წლე­ბი და დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო ჩემ­თვის. გა­და­ცე­მა კრი­ტი­კუ­ლი იყო, თუმ­ცა დიდი ზე­წო­ლა არ მახ­სენ­დე­ბა (დღე­ვან­დე­ლის­გან გან­სხვა­ვე­ბით), მმარ­თვე­ლი პარ­ტი­ი­დან მო­დი­ოდ­ნენ დე­პუ­ტა­ტე­ბი, მქონ­და ჩარ­თვე­ბი სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნე­ბი­დან... ჩვენ მარ­ტო რე­გი­ო­ნის მას­შტა­ბით არ ვმუ­შა­ობ­დით, ქვეყ­ნის პრობ­ლე­მებ­ზე და სი­ახ­ლე­ებ­ზეც ვმსჯე­ლობ­დით. მინ­დო­და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლე­ნო­ვა­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მი­მე­წო­დე­ბი­ნა, სცოდ­ნო­დათ, რა ხდე­ბა ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში - არ­ჩევ­ნე­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ად­რე­უ­ლი ქორ­წი­ნე­ბის პრობ­ლე­მით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი...

ჩემი პირ­ვე­ლი სა­მუ­შაო თემა იყო ნა­ად­რე­ვი ქორ­წი­ნე­ბა და ძა­ლა­დო­ბა ოჯახ­ში, ეს იყო 15 წლის წინ. ახლა რომ ამა­ზე უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლე­ბი და აქ­ტი­ვის­ტე­ბი ასე გა­მა­ლე­ბით ვსა­უბ­რობთ, მა­შინ ასე­თი თე­მე­ბი ტა­ბუ­ი­რე­ბუ­ლი იყო. როცა ამ თე­მა­ზე ლექ­ცი­ას ვა­ტა­რებ­დი, თვი­თონ ჩვე­ნი თე­მის წევ­რე­ბი, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ და მტუქ­სავ­დნენ, რა­ტომ სა­უბ­რობ ამ პრობ­ლე­მებ­ზეო. ქე­ი­სებ­ზე როცა და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, სხვა­დას­ხვა უწყე­ბებს მივ­მარ­თავ­დი და თან­და­თან სოცქსე­ლე­ბის, თუ მე­დი­ის მეშ­ვე­ო­ბით მათ გახ­მა­უ­რე­ბას ვი­წყებ­დი, ხში­რად გავმხდარ­ვარ თავ­დას­ხმის ობი­ექ­ტი, რაც და­ახ­ლო­ე­ბით 3 წელს გაგ­რძელ­და. ახლა შე­იც­ვა­ლა მდგო­მა­რე­ო­ბა და სუ­ლაც ტე­ლე­ვი­ზი­ით რომ გა­აკ­რი­ტი­კო ოჯა­ხი, რო­მელ­მაც არას­რულ­წლო­ვან შვილს გა­თხო­ვე­ბის ნება დარ­თო, არა­ვინ გეს­ხმის თავს. როცა ამ მან­კი­ე­რე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლას მა­ინც ვაგ­რძე­ლებ­დი, თემ­მაც ის­წავ­ლა, რომ ეს არა მარ­ტო ჩემი, მათი საქ­მეც და დიდი პრობ­ლე­მა იყო, ჩემი და ჩემი ოჯა­ხის მი­სა­მარ­თით თავ­დას­ხმე­ბი თან­და­თან შემ­ცირ­და. არ­ცერთ პრობ­ლე­მა­ზე თვა­ლი არ და­მი­ხუ­ჭავს, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვმუ­შა­ობ, ვაპ­რო­ტეს­ტებ და, შე­სა­ბა­მი­სად, ყვე­ლა მხრი­დან შე­ტე­ვის ობი­ექ­ტი ვარ.

• "ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ძვი­რად და­მიჯ­და, მაგ­რამ ღირ­და“

დავ­რწმუნ­დი, რომ ქალ­მა შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი რამ შეც­ვა­ლო და პრობ­ლე­მებს და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­არ­თვა თავი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვენს თემ­ში ბავ­შვო­ბი­დან გვი­ნერ­გავ­დნენ: შენ ქალი ხარ, ქალი სუს­ტია, ქალი კა­ცის მორ­ჩი­ლი უნდა იყოს და ა.შ. ჩემს თავ­საც და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც და­ვუმ­ტკი­ცე, რომ ჩვენ, ქა­ლე­ბი უფრო ძლი­ე­რე­ბი და მი­ზან­და­სა­ხუ­ლე­ბი ვართ, ვიდ­რე - კა­ცე­ბი. რა თქმა უნდა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ძვი­რად და­მიჯ­და, მაგ­რამ - ღირ­და. ჩვენს რე­გი­ონ­ში მარ­თლა ბევ­რი რამ იყო შე­საც­ვლე­ლი, ყვე­ლა თემა გავ­ხა­დე აქ­ტუ­ა­ლუ­რი, და­წყე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­დან, ტა­ბუ­ი­რე­ბუ­ლი თე­მე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, რა­ზეც სხვე­ბი არ სა­უბ­რობ­დნენ. ასე­ვე, მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში და­მეხ­მა­რა ბევ­რი არა­სამ­თავ­რო­ბო, და­ვა­ინ­ტე­რე­სე და ჩვენს რე­გი­ონ­ში სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტე­ბიც მომ­ზად­და, რომ­ლე­ბიც ახლა პრო­ცე­სებ­ში არი­ან ჩარ­თუ­ლი. არ გავ­ჩერ­დე­ბი მარ­ტო იმი­ტომ, რომ ბევ­რმა გო­გო­ნამ შე­იძ­ლე­ბა იმე­დი და­კარ­გოს, ამი­ტომ არ მაქვს ამის უფ­ლე­ბა, ცხოვ­რე­ბა ამას არ მა­პა­ტი­ებს. ქალ­თა უფ­ლე­ბე­ბის­თვის ბრძო­ლას გა­ვაგ­რძე­ლებ, მა­ღალ დო­ნე­ზე მინ­და და­ვიც­ვა ისი­ნი. პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი ჩემ­თვის ბევ­რი სა­კი­თხია. მე, რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქეს, მინ­და, აქ­ტი­უ­რი როლი მქონ­დეს ჩემი ქვეყ­ნის მშე­ნებ­ლო­ბა­ში, ამა­ში ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბიც შე­დის, ქვეყ­ნის დაც­ვაც, თა­ნას­წო­რო­ბაც, დე­მოკ­რა­ტი­აც, აღმშე­ნებ­ლო­ბაც... მინ­და, ჩემი სა­ქარ­თვე­ლო იყოს გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი, და­ცუ­ლი და სა­ა­მა­ყო.