"რა­საც ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ის მოხ­და. ამი­ტომ ჩემ­ზე პა­ტა­რებს ვე­ტყვი, ყო­ველ­თვის სჯე­რო­დეთ, რაც უნ­დათ, აუ­ცი­ლებ­ლად აუხ­დე­ბათ. ფარ-ხმა­ლი არ და­ყა­რონ, ცხოვ­რე­ბა არის სი­ურპრი­ზე­ბით სავ­სე, ოღონდ, შრო­მაა მთა­ვა­რი, შრო­მის გა­რე­შე არა­ფერს აქვს აზრი, თა­ვი­სით არა­ფე­რი მოვა. უნდა მო­ი­წა­დი­ნო, რომ შე­დე­გი მო­ი­ტა­ნო,“ - გვე­უბ­ნე­ბა და­თუ­ნა ტა­ტუ­ლაშ­ვი­ლი, ბიჭი, რო­მე­ლიც "და­თუ­ნა­თათ" - ამ სა­ხე­ლით არის "ტი­კტოკ­ზე" ცნო­ბი­ლი. იუ­მო­რის­ტია და 419.500-ზე მეტი გა­მომ­წე­რი ჰყავს.

მისი ვი­დე­ო­ე­ბი ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის შარ­ჟია. და­თუ­ნას კონ­ტენ­ტი ვირუ­სუ­ლად ვრცელ­დე­ბა არა მხო­ლოდ "ტი­კტოკ­ზე", არა­მედ - "ფე­ის­ბუქ­ზეც". ერთი წე­ლია, ის „შა­ბა­თის შოუს“ გუნ­დის წევ­რიც გახ­და და მა­ყუ­რე­ბელ­მა უკვე აქე­და­ნაც გა­იც­ნო.

AMBEBI.GE ცნო­ბილ „ტი­კტო­კერს“ და­თუ­ნა ტა­ტუ­ლაშ­ვი­ლის ესა­უბ­რა.

- "ტიკ ტოკ­ზე“ იმ­ხე­ლა აუ­დი­ტო­რია გყავს, მგო­ნი, კენ­ჭი უნდა იყა­რო. რას იტყვი?

- კარ­გი აზ­რია, მაგ­რამ პო­ლი­ტი­კა ბო­ლოს მა­ინც ყვე­ლა­ფერს აფუ­ჭებს...

- გა­სა­გე­ბია... ინ­ტერ­ნეტ­ვარ­სკვლა­ვი ხარ - რას ნიშ­ნავს ეს შენ­თვის?

- ბავ­შვო­ბი­დან ძა­ლი­ან და­ბა­ლი თვით­შე­ფა­სე­ბა მაქვს... დღეს ამ­დე­ნი გა­მომ­წე­რი რომ მყავს, ხალ­ხს რომ ვუყ­ვარ­ვარ და "შა­ბა­თის შოუს“ წევ­რი რომ ვარ, - ამას ვე­რას­დროს წარ­მო­ვუდ­გენ­დი. ჩემ­თვის სი­ურპრი­ზია ის, რაც ახლა ხდე­ბა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. მგო­ნი, ამ ყვე­ლა­ფერ­ში იღ­ბა­ლი­ცაა ჩარ­თუ­ლი.

- "ტიკ ტოკ­ზე“ შენი უამ­რა­ვი ვი­დე­ო­დან ერთი გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს - სა­დაც სა­ოც­რად და უც­ნა­უ­რად ცეკ­ვავ...

- ყვე­ლა ვი­დე­ოს თა­ვის ის­ტო­რია აქვს... ვხდე­ბი, რო­მელ­საც გუ­ლის­ხმობთ... ერთხელ სამ­სა­ხუ­რი­დან დაღ­ლი­ლი მო­ვე­დი, მუ­სი­კას, რაც მაგ ვი­დე­ოს ახ­ლავს, შემ­თხვე­ვით წა­ვა­წყდი, რო­მელ­ზეც ვი­ღაც უცხო­ე­ლი კაცი ცეკ­ვავ­და. იდეა გა­მიჩ­ნდა - მეც ჩა­მე­წე­რა... კერ­ძო სახ­ლში ვცხოვ­რობ, ეზო­ში გა­ვე­დი, დე­დის, ბე­ბი­ის ძველ­მა­ნი ტან­საც­მე­ლი ჩა­ვიც­ვი, იმ მუ­სი­კა­ზე პირ­ვე­ლი­ვე ჩა­წე­რა­ზე ეგ ვი­დეო გა­მო­ვი­და, რაც მაგ­რად აი­ტა­ცეს.

ქა­ლის როლი კარ­გად გა­მოგ­დის, ოღონდ, ამას პა­რი­კის და მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე ახერ­ხებ. შენი ცნო­ბი­ლი პერ­სო­ნა­ჟია ქალ­ბა­ტო­ნი ნონა... ვინ არის ეს ქალი?

- კი, ნონა სა­ო­ცა­რი ქა­ლია, რო­მელ­საც მე­ზო­ბე­ლი ფიქ­რია ჰყავს... ქალ­ბა­ტო­ნი ნონა რე­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნია, ცოტა ეჭ­ვებ­შია, მის პა­რო­დი­ას ხომ არ ვა­კე­თებ. თუმ­ცა ზუს­ტად არ იცის. ის ჩემი წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა რო­მაა.

ჩემი შექ­მნი­ლი პერ­სო­ნა­ჟი კი ასე­თია - უყ­ვარს, როცა ოჯა­ხი ბა­რა­ქი­ა­ნია, მა­ცი­ვა­რი სავ­სეა პრო­დუქ­ტით, წუწკ ადა­მი­ა­ნებს ვერ იტანს - ერთი თავი ხახ­ვი და ნი­ო­რი მა­სეს­ხეო, მე­ზო­ბელ­თან რომ და­დი­ან. წეს­რი­გი­ა­ნია და პა­ტა­რა შეც­დო­მა­საც არა­ვის აპა­ტი­ებს. დი­ა­სახ­ლი­სია, სამ­სა­ხუ­რი არას­დროს ჰქო­ნია. ჩემი ნონა გა­რეგ­ნუ­ლად სრუ­ლია და სა­რა­ფა­ნი უყ­ვარს. ნამ­დვი­ლი კი, ვის მი­ხედ­ვი­თაც შევ­ქმე­ნი ეს პერ­სო­ნა­ჟი, სულ სხვა­ნა­ი­რია.

- შენი პერ­სო­ნა­ჟე­ბით რას ამ­ბობ?

- ბევრ რა­მეს, მა­გა­ლი­თად, რა­საც ქა­ლე­ბი ვერ ამ­ბო­ბენ, მათ სათ­ქმელს ვამ­ბობ. ხომ იცით, ქარ­თვე­ლი ქალი, სა­ჯა­როდ მა­ინც არ ამ­ჟღავ­ნებს, როცა ქმარ­ზეა გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი. კონ­კრე­ტუ­ლად ამ პერ­სო­ნა­ჟით კი ქა­ლე­ბის ნაც­ვლად ვლა­პა­რა­კობ... მერე ვი­დე­ოს ქვეშ კო­მენ­ტა­რებს რომ ვნა­ხუ­ლობ, - ჩვენს სათ­ქმელს ამ­ბო­ბო, - ხში­რად წე­რენ.

- ალ­ბათ ქუ­ჩა­ში გცნო­ბენ...

- კი, მცნო­ბენ და ხან­და­ხან ნო­ნას მე­ძა­ხი­ან, რაც ზოგ­ჯერ არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნოც არის. მი­დი­ხარ სიმ­პა­თი­უ­რი ბიჭი, კარ­გად გა­მო­წყო­ბი­ლი და ვი­ღაც მო­გა­ძა­ხებს - ნო­ნაა. ეს სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვია...

- ცნო­ბი­ლია, რომ "შა­ბა­თის შოუს“ გუნ­დის წევ­რიც ხარ. კი­დევ რას საქ­მი­ა­ნობ?

- კი, "შა­ბა­თის შოუს“ ჯგუფ­ში ვარ, იქ ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კია, სცე­ნარ­საც ვწერთ. კვი­რა­ში სამი დღე მანდ ვმუ­შა­ობ, და­ნარ­ჩე­ნი დღე­ე­ბი - და­ბა­დე­ბის დღის ცენ­ტრში წამ­ყვა­ნი ვარ. ხან­და­ხან ისეც ყო­ფი­ლა, რამ­დე­ნი­მე კვი­რა დას­ვე­ნე­ბის გა­რე­შე, გა­დაბ­მუ­ლად მი­მუ­შა­ვია. მაგ­რამ, პირ­და­პი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით ვი­ტყვი, რომ ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. ზუს­ტად იქ ვარ, სა­დაც უნდა ვიყო. ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვა­კე­თებ, სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად მიყ­ვარს.

- "შა­ბა­თის შო­უ­ში“ მოხ­ვედ­რა ცხა­დია, შენ­მა "ტიკ ტო­კე­რო­ბამ“ გან­სა­ზღვრა, არა?

- შარ­შან ახა­ლი სე­ზო­ნი რომ უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვანო ვარ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი და­მი­კავ­შირ­და და სტა­ჟი­რე­ბა­ზე მი­მიწ­ვია. ერ­თთვი­ა­ნი ეტა­პი უნდა გა­მევ­ლო. ისე დავ­თან­ხმდი, არც დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ. გა­ვი­ა­რე სტა­ჟი­რე­ბა და გუნდში დამ­ტო­ვეს... მათ­თვის ნონა საყ­ვა­რე­ლი პერ­სო­ნა­ჟი აღ­მოჩ­ნდა და "შა­ბა­თის შო­უ­ში“ გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ. „ტი­კტო­კი­დან“ ტე­ლე­ეკ­რა­ნებ­ზე გა­და­ი­ნაც­ვლა.

- 24 წლის ასაკ­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი შენი მო­ნა­ცე­მე­ბით და უნა­რე­ბით შე­ძე­ლი...

- ზუს­ტად ეგ მა­ხა­რებს, რომ ჩე­მით მო­ვე­დი აქამ­დე და არა­ვის რე­კო­მენ­და­ცია არ დამ­ჭირ­და. ზო­გა­დად არ მიყ­ვარს რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბის გა­წე­ვა... ისე ეს ისე­თი სფე­როა, რე­კო­მენ­და­ცია არც ჭრის, რად­გან თუ ნამ­დვი­ლი ხარ, გარ­კვე­უ­ლი შე­დე­გი უკვე გაქვს.

კი, აქამ­დე ჩემი ძა­ლე­ბით, ჩემი მონ­დო­მე­ბით მო­ვე­დი. ისე­თი კონ­ტენ­ტი მაქვს, რომ ადა­მი­ა­ნებ­ზე ცუდ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას არ ვახ­დენ, ამის უფ­ლე­ბაც არ არ მაქვს. ხან­და­ხან მინ­და, ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბულ პრობ­ლე­მებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით პრო­ტეს­ტი გა­მოვ­თქვა, მაგ­რამ ხალ­ხმა ასე­თი გა­მიც­ნო და ვფიქ­რობ, ასე­თად დავ­რჩე...

- სა­კუ­თა­რი სახ­ლი მაქვს და ეზოო. თბი­ლის­ში რო­მელ უბან­ში ცხოვ­რობ და გაგ­ვა­ცა­ნი შენი ოჯა­ხი.

- ლოტ­კინ­ზე, ბო­შა­თა და­სახ­ლე­ბას რომ ეძა­ხი­ან, იქ ვცხოვ­რობ. "ტიკ ტოკ­ზე“ ბო­შე­ბის თე­მა­საც შე­ვე­ხე, ვი­დე­ო­ე­ბი ჩავ­წე­რე და მე­გო­ნა, ქუ­ჩა­ში რომ შემ­ხვდე­ბოდ­ნენ, პრობ­ლე­მას შე­მიქ­მნიდ­ნენ, მაგ­რამ პი­რი­ქით მოხ­და, მო­ე­წო­ნათ. ხან და­ბა­დე­ბის დღე­ზე მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან, ხან ტან­საც­მელს მჩუქ­ნი­ან - ბო­ტა­სი, „ბრიტ­ვა,“ „კალ­გოტ­კაა“...

სახ­ლში ერ­თად ვცხოვ­რობთ - მე, დედა, ბე­ბია - მა­მა­ჩე­მის დედა და ჩემი 9 წლის ძმა. მამა სა­ზღვარ­გა­რე­თაა, ემიგ­რან­ტია. მას "თე­ატ­რა­ლუ­რი“ აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და ქო­რე­ოგ­რა­ფია, ადრე ბავ­შვებს ცეკ­ვას ას­წავ­ლი­და. მერე ცხოვ­რე­ბამ მო­ი­ტა­ნა და უკვე 7 წე­ლია ამე­რი­კა­შია. მყავს ორი ძაღ­ლი და 4 თუ­თი­ყუ­შიც. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფრინ­ვე­ლე­ბი, ცხო­ვე­ლე­ბი და მცე­ნა­რე­ე­ბი.

დედა ექთა­ნია, მაგ­რამ თა­ვი­სი პრო­ფე­სი­ით არ მუ­შა­ობს. მე და დედა კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ. კარ­გი კუ­ლი­ნა­რია, სას­წა­უ­ლი ხე­ლის პატ­რო­ნია, კარგ ხინ­კალს აკე­თებს და რას არა. რომ ვთქვა, ხინ­კლის შეხ­ვე­ვა კარ­გად გა­მომ­დის-მეთ­ქი, არა, კარ­ტო­ფი­ლის ხინ­კალს თევ­ზის ფორ­მი­სას კი მშვე­ნივ­რად ვარ­თმევ თავს. სხვა კერ­ძებ­საც ვამ­ზა­დებ. „სამ­ზა­რე­უ­ლოს ომებ­შიც“ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, ათე­ულ­ში მოვ­ხვდი.

- ბავ­შვო­ბი­დან და­ი­წყე პა­რო­დი­ე­ბის გა­კე­თე­ბა?

- კი, უშუ­ქო­ბის პე­რი­ოდს მეც მო­ვეს­წა­რი. 2000-სი­ა­ნე­ბის და­სა­წყის­ში მზე­სუმ­ზი­რას მოვ­ხა­ლავ­დით, ნა­ტე­სა­ო­ბა ეზო­ში შე­ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბიც იქვე ცხოვ­რო­ბენ და ვი­წყებ­დი გა­მო­გო­ნი­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის გან­სა­ხი­ე­რე­ბას, ასე­ვე ოჯა­ხის წევ­რე­ბის პა­რო­დი­ებს. დე­და­ჩემს, მა­მი­და­ჩე­მებს, დე­ი­და­ჩემს, ბე­ბი­ა­ჩემს, სი­ცი­ლით ვხო­ცავ­დი.

ჩვენს უბან­ში 190 სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და იქ და­ვი­წყე მას­წავ­ლებ­ლე­ბის პა­რო­დი­ე­ბის გა­კე­თე­ბა. ყვე­ლა მას­წავ­ლე­ბე­ლი ჩემ­ზე გიჟ­დე­ბო­და. ერთხელ სულ სხვა კლა­სის დამ­რი­გე­ბელ­მა ექ­სკურ­სი­ა­ზე მეც დამ­პა­ტი­ჟა, რომ კარ­გი დრო გა­ე­ტა­რე­ბი­ნათ. მას­წავ­ლებ­ლე­ბის პა­რო­დი­ებს მათი თან­დას­წრე­ბით ვა­კე­თებ­დი, გიჟ­დე­ბოდ­ნენ. რაც მთა­ვა­რია, არ ბრაზ­დე­ბოდ­ნენ. მეც რა­ტომ­ღაც არ მე­რი­დე­ბო­და.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში რით იყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- ხატ­ვა­ზე დავ­დი­ო­დი. ახ­ლაც ვხა­ტავ, მაგ­რამ ჩემი ნა­ხა­ტე­ბის გა­სა­ჯა­რო­ე­ბა არ მიყ­ვარს. ყო­ფი­ლა, რომ მორ­ჩე­ნი­ლი და გა­და­ნა­ხუ­ლი შპა­ლე­რი ერთ ზო­მა­ზე და­მიჭ­რია და მას­ზე და­მი­ხა­ტავს. ფურ­ცელს მერ­ჩივ­ნა. რა ზო­მაც მინ­დო­და, იმ ზო­მას ვაძ­ლევ­დი. გუ­ა­შით ვხა­ტავ­დი. ჭი­და­ო­ბა­ზეც დავ­დი­ო­დი, სიმ­ღე­რა­ზე და ცეკ­ვა­ზე. ცეკ­ვაც მიყ­ვარს და სიმ­ღე­რაც, მინ­დო­და მომ­ღე­რა­ლი, ან მსა­ხი­ო­ბი გა­მო­სუ­ლი­ყა­ვი.

- რამ შე­გი­შა­ლა ხელი?

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ხმა შე­მეც­ვა­ლა და დი­ა­პა­ზო­ნიც. მერე გული ავიც­რუე. უც­ნა­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ცოტა და­მა­ჯე­რებ­ლო­ბა მაკ­ლდა, ჩემი თა­ვის არა­სო­დეს მჯე­რო­და. შემ­დეგ რა­ტომ­ღაც გა­დავ­წყვი­ტე, სკო­ლას რომ და­ვამ­თავ­რებ­დი, არ უნდა მეს­წავ­ლა. ბირ­ჟა­ზე დგო­მა მინ­დო­და. ქუჩა მიყ­ვარ­და... თან თით­ქოს სწავ­ლა „ტე­ხავ­და“. მერე, რა თქმა უნდა, ვი­ნა­ნე.

18 წლის რო­გორც კი გავ­ხდი, ჯარ­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. სახ­ლში მო­მად­გნენ ისე, არც მოწ­ვე­ვა მომ­სვლია, არც ვე­ლო­დე­ბო­დი. მომ­კი­დეს ხელი და სა­მე­დი­ცი­ნო შე­მოწ­მე­ბა­ზე გა­მა­ქა­ნეს და ჯარ­ში ჩამ­წე­რეს. სა­ხელ­მწი­ფო უსაფრ­თხო­ე­ბის სამ­სა­ხუ­რის ვი­ყა­ვი. სამ დღე­ში ერთხელ მივ­დი­ო­დი, ხელ­ფა­სი 25 ლარი მქონ­და.

- ე.ი. სა­კუ­თარ თავ­ში დარ­წმუ­ნე­ბა გაკ­ლდა, რომ "თე­ატ­რა­ლუ­რის­კენ" გა­გე­ხე­და?

- რა­ღაც­ნა­ი­რად დაბ­ნე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. ჯარს რომ მოვ­რჩი, კონ­სულ­ტან­ტად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ტან­საც­მლის მა­ღა­ზი­ა­ში, ბევ­რგან ვი­მუ­შა­ვე და ბო­ლოს აქ აღ­მოჩ­ნდი. ახლა, რო­გორც გი­თხა­რით, ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლი საქ­მე მაქვს. ვიღ­ლე­ბი, მაგ­რამ კმა­ყო­ფი­ლი მოვ­დი­ვარ სახ­ლში, რომ რა­ღაც გა­ა­კე­თე.

"შა­ბა­თის შო­უ­ში“ ძა­ლი­ან კარ­გი ხალ­ხი და გა­რე­მოა. გუ­ლით მი­მი­ღეს. ვი­ღებ შე­ნიშ­ვნებს და ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. მე­გობ­რუ­ლად ვართ და ერ­თმა­ნეთს რჩე­ვებს სულ ვაძ­ლევთ. გა­მო­ვარ­ჩევ­დი თა­თია სუ­ლუ­აშ­ვილს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. სა­სარ­გებ­ლო რჩე­ვებს მაძ­ლევს, გვერ­დში მიდ­გას, მეხ­მა­რე­ბა, მზრდის... მგო­ნი, ამ ფორ­მატ­შიც მი­მი­ღო მა­ყუ­რე­ბელ­მა.

„თე­ატ­რა­ლურ­ზე“ ფიქ­რობ. ძა­ლი­ან მინ­და, თე­ატ­რშიც რომ ვიყო და მაგ მი­ზან­საც მი­ვაღ­წევ, რომ თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე თავი მოვ­სინ­ჯო. მოკ­ლედ, ვნა­ხოთ.