ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტი, გა­ლობს, ხა­ტავს, გი­დია, მოს­წონთ მისი შე­მეც­ნე­ბი­თი ვი­დე­ობ­ლო­გე­ბი. ადა­მი­ა­ნებს კი თავი მა­სობ­რი­ვად სტვე­ნით გა­აც­ნო, როცა "ნი­ჭი­ე­რი“ კონ­კურ­სან­ტი იყო.

ზურა, ზუ­რი­უს ბა­ლან­ჩი­ვა­ძეს ჩაც­მის სტი­ლიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აქვს. როცა მას ვუ­ყუ­რებ, XIX სა­უ­კუ­ნის ბო­ლოს, ან XX სა­უ­კუ­ნის პირ­ვე­ლი ნა­ხევ­რის ადა­მი­ა­ნი მგო­ნია, ანუ ის­ტო­რი­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბა შლა­პა­ში, ფრაკ­ში, ჟი­ლეტ­სა და ჰალ­სტუხ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი. ეს ტან­საც­მე­ლი მისი ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია...

რა­ტომ მო­ირ­გო ზუ­რი­უს­მა ასე­თი სა­მო­სი, რა ემო­ცი­უ­რი დატ­ვირ­თვა აქვს ამას მის­თვის, ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში რამ­დე­ნად კომ­ფორ­ტუ­ლია ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ამას ინ­ტერ­ვი­უ­დან მიხ­ვდე­ბით...

ზურა, ზუ­რი­უს ბა­ლან­ჩი­ვა­ძე:

- პირ­ველ რიგ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ თავი ვიგ­რძნო ბუ­ნებ­რი­ვად და კომ­ფორ­ტუ­ლად. მე კი არ უნდა ვერ­გე­ბო­დე ამ ტან­საც­მელს, არა­მედ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე უნდა მერ­გე­ბო­დეს. სხვა ადა­მი­ა­ნებ­ზეც მი­ნა­ხავს მსგავ­სი შე­სა­მო­სე­ლი, მაგ­რამ მათ ის კონ­კრე­ტულ დროს - წვე­უ­ლე­ბა­ზე, ან დღის რა­ღაც მო­ნაკ­ვეთ­სა თუ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აც­ვი­ათ და ის მათი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის ნა­წი­ლი არ არის. ჩემ­თვის ამ ყვე­ლაფ­რის ამო­სა­ვა­ლი წერ­ტი­ლი ის იყო, რომ მსგავ­სი ჩაც­მუ­ლო­ბა სა­ერ­თოდ მიყ­ვარს და ბავ­შვო­ბი­დან მი­ზი­დავ­და. თან, მინ­დო­და, ჩემ­თვის კომ­ფორ­ტუ­ლი, ბუ­ნებ­რი­ვი ყო­ფი­ლი­ყო. ეს სტი­ლი და სა­მო­სიც ნელ-ნელა იქ­მნე­ბო­და. ვი­ძენ­დი იმას, რის სა­შუ­ა­ლე­ბაც მქონ­და და ქვე­ყა­ნა­ში რაც იყო, რისი გა­მო­წე­რაც შე­მეძ­ლო, რა­საც მე­ო­რა­დებ­ში აღ­მო­ვა­ჩენ­დი. მოკ­ლედ, თან­და­თან ვხდე­ბო­დი, რა მინ­დო­და. ახ­ლაც მაქვს რამ­დე­ნი­მე იდეა და ვცდი­ლობ, ის სა­მო­სი გა­მო­ვი­წე­რო, ან შე­ვა­კე­რი­ნო, მე­ო­რა­დებ­ში ვი­ყი­დო, ან ბრენ­დი­რე­ბულ მა­ღა­ზი­ა­ში. მოკ­ლედ ასეა - გა­აჩ­ნია, სად რას წა­ვა­წყდე­ბი და რო­გორ ავე­წყო­ბი.

- ფრა­კი, ცი­ლინ­დრი, შლა­პა, სა­ხა­სი­ა­თო პე­რან­გი, ჟი­ლე­ტი - ეს შენი ტან­საც­მლის არას­რუ­ლი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია, ანუ ის, რაც ზუ­რი­უ­სის ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის­თვის კარ­გა ხა­ნია და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი გახ­და...

- კი და იმა­საც და­ვაკ­ვირ­დი, რომ თბი­ლი­სის და სა­ქარ­თვე­ლოს ჰავა მთლად ერთი-ერ­თზე ვერ შე­ე­სა­ბა­მე­ბა იმ გა­რე­მოს, სა­დაც ამ ხა­სი­ა­თის ტან­საც­მე­ლი შე­იქ­მნა. იქ უფრო ცივი კლი­მა­ტია და ეს სა­მო­სი უფრო დიდ­ხანს იქ არის აქ­ტუ­ა­ლუ­რი. ჩვენ­თან ზამ­თა­რი მე­ტად მოკ­ლეა, იმ­დენ ხანს არ გრძელ­დე­ბა, რო­გორც მა­გა­ლი­თად, ჩრდი­ლო­ეთ გერ­მა­ნი­ა­ში, ბრი­ტა­ნეთ­ში, ბელ­გი­ა­ში. ამი­ტომ სქელ შა­ლის პი­ჯა­კის შიგ­ნით ჩაც­მულ პუ­ლო­ვერ­ზე და იმის შიგ­ნით სქელ პე­რანგზე ზე­მო­დან პალ­ტოს ოქ­ტომ­ბერ­ში ვერ ჩა­იც­ვამ, დაგ­ცხე­ბა, ბრი­ტა­ნეთ­ში კი ოქ­ტომ­ბერ­ში ამის ამინ­დი ნამ­დვი­ლად არის. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უკვე მას მერე მო­დის და გა­სათ­ვა­ლი­წი­ნე­ბე­ლი ხდე­ბა, რო­დე­საც შე­სა­ბა­მის ცოდ­ნას და გა­მოც­დი­ლე­ბას და­აგ­რო­ვებ.

- შენი კა­რა­დი­დან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­ი­დევ­ნა თა­ნა­მედ­რო­ვე კოს­ტი­უ­მე­ბი?

- ჩემს კა­რა­და­ში სა­კი­დებ­ზე ძი­რი­თა­დად კი­დია, - პი­ჯა­კე­ბი, პე­რან­გე­ბი, ჟი­ლე­ტე­ბი, შარ­ვლე­ბი. ცალ­კეა ჰალ­სტუ­ხე­ბის და ბაფ­თე­ბის სექ­ცი­აა. ბაფ­თე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა ხე­ლით არის შე­საბ­ნე­ვი. ამი­ტომ ხე­ლით ვიკ­რავ. უფრო ბუ­ნებ­რი­ვი ჩანს, ვიდ­რე გამ­ზა­დე­ბუ­ლი ბაფ­თა, რო­მელ­საც უცებ მო­ირ­გებ. თუმ­ცა თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­მო­სი, ბო­ტა­სი, კა­პი­უ­შო­ნი, მა­ი­სუ­რი, რა თქმა უნდა, მაქვს, ასე­ვე "დუ­ტის“ ქურ­თუ­კიც, რად­გან მცი­ვა­ნა ვარ. როცა ზამ­თარ­ში ქა­რია და ცივა, მეც კრი­ტი­კუ­ლად მცი­ვა. ამი­ტომ გან­სა­კუთ­რე­ბით ცივი ზამ­თრის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი სა­მო­სი მაქვს. ოღონდ, "დუ­ტის“ ქურ­თუ­კიც გრძე­ლი პალ­ტო­სა­ვი­თა. ბევ­რი ვე­ძე­ბე და ბო­ლოს ქა­ლე­ბის სექ­ცი­ი­დან ვი­ყი­დე.

- რომ გი­ყუ­რებ, ხან XIX სა­უ­კუ­ნის ბოლო წლე­ბის სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე, პო­ე­ტი, მეც­ნი­ე­რი, თუ სა­ერ­თო­დაც ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი მგო­ნი­ხარ...

- არის ამა­ში გარ­კვე­უ­ლი სიმ­ბო­ლო­ე­ბი. ხან შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც ფილ­მის გავ­ლე­ნაც იყოს... გან­წყო­ბა სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია. თან, ამით ადა­მი­ა­ნი რა­ღაც­ნა­ი­რად თავს ირ­თობ, თა­მა­შობ და რის სა­ნა­ხა­ვა­დაც უცხო ქვე­ყა­ნა­ში წახ­ვი­დო­დი, ის პერ­სო­ნა­ჟი თა­ვად ხდე­ბი...

- და ხა­სი­ათ­ზეც მოქ­მე­დებს?

- კი და ზოგ­ჯერ პი­რი­ქით, მე ვკარ­ნა­ხობ ჩემს ხა­სი­ათს. გა­აჩ­ნია სი­ტუ­ა­ცი­ას. ორი­ვე ამ­ბა­ვია. ლა­ბა­და მო­მიც­ვამს და XX სა­უ­კუ­ნის­კენ წავ­სულ­ვარ, პალ­ტოს ჩაც­მიცვმას და XIX სა­უ­კუ­ნე­ში მოვ­ხვედ­რილ­ვარ. ხან­და­ხან მოძ­რა­ო­ბა­საც მიც­ვლის, სულ გახ­სე­ნებს, იმ წუ­თას ვინ ხარ.

- მგო­ნი, ამ სა­მო­სით, ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხვე­ვა­ში, ევ­რო­პე­ლი ხარ...

- ევ­რო­პა­საც გა­აჩ­ნია, პალ­ტო, რო­მე­ლიც ფრი­ა­ლებს, ისეთ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მი­ტო­ვებს, რომ ჩქა­რა უნდა ვი­ა­რო, არის რა­ღაც, რა­საც ნელი სი­ა­რუ­ლი სჭირ­დე­ბა, ზოგ ტან­საც­მე­ლი სის­ხარ­ტეს მო­ი­თხოვს...

- ჩვენს სტრე­სულ, ყო­ფი­თი პრობ­ლე­მე­ბით გა­დატ­ვირ­თულ ცხოვ­რე­ბა­ში XIX სა­უ­კუ­ნის სა­მო­სი ხელს არ გიშ­ლის? რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, რომ შენ­გან ის მუდ­მი­ვად სი­დინ­ჯეს, სი­დარ­ბა­ის­ლეს, რა­ღა­ცის მოთ­მე­ნას, ატა­ნას მო­ი­თხოვს...

- მო­ი­თხოვს, ვი­საც ასე­თი ტან­საც­მე­ლი ბევ­რი წლის წინ ეც­ვათ, ისი­ნიც დინ­ჯე­ბი იყ­ვნენ. ფო­ტო­კა­მე­რის წი­ნაც ალ­ბათ დიდ­ხანს ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ, რად­გან ფო­ტოგ­რა­ფია მა­შინ ახა­ლი ხილი იყო, მაგ­რამ თუ ლუ­დის, ან ღვი­ნის და­სა­ლე­ვად წა­ვი­დოდ­ნენ, მა­შინ რა, სხვა რამე ეც­ვათ? აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბუ­ნებ­რი­ო­ბაც ზუს­ტად ეგ არის. რო­გორც XIX სა­უ­კუ­ნის ბო­ლოს მო­ე­წო­ნე­ბო­დათ, ეწყი­ნე­ბო­დათ, ვცდი­ლობ, ისე­ვე ბუ­ნებ­რი­ვად მი­ვი­ღო ის ყვე­ლა­ფე­რი და იმის ნა­წი­ლი გავ­ხდე.

- შენ ცდი­ლობ, მი­ი­ღო, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სოა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რე­აქ­ცია. ადა­მი­ა­ნე­ბი ამას შენ­გან ბუ­ნებ­რი­ვად იღე­ბენ?

- იღე­ბენ, მაგ­რამ მქო­ნია ცოტა არა­ერ­თგვა­რო­ვა­ნი შე­ფა­სე­ბე­ბიც და არა ერთხელ. სხვა­თა შო­რის, ეგ დღემ­დე არის. მა­გა­ლი­თად, როცა ქუ­ჩა­ში მო­დის ადა­მი­ა­ნი და ვუ­ყუ­რებ, არ მი­ყუ­რებს, მაგ­რამ გამ­ცდე­ბა თუ არა, გა­მომ­ხე­დავს. ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა, - გი­ყუ­რე­ბე­ნო... მო­ძა­ხე­ბე­ბიც ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ რა­ღაც მო­მენ­ტში ეჩ­ვე­ვი და ეს გარ­კვე­ულ ძა­ლა­საც გმა­ტებს. არა­და, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არა­ფერს აშა­ვებ. რა­საც გინ­და, იმას ჩა­იც­ვამ. იმა­საც ვერ გე­ტყვი­ან, - რას გავ­ხარ? ვერც იმას, - შიშ­ვე­ლი ხარ, ან არას­წო­რად გაც­ვი­აო... მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნის უცენ­ზუ­რო­ბა­საც სა­ზღვა­რი არ აქვს და ბევ­რი სხვა­დას­ხვა რა­მეც მსმე­ნია... მაგ­რამ მე მხო­ლოდ ჩემი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ჩაც­მის სტი­ლით ხომ არ მიც­ნო­ბენ, უამ­რავ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, რაც ჩემს ჩაც­მუ­ლო­ბას­თან კავ­შირ­ში არ არის.

- ამი­ტო­მაც არის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ამ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლო­ბას "გპა­ტი­ობს", რად­გა­ნაც ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის რა­ღაც სა­სარ­გებ­ლოს აკე­თებ...

- კი. ჯერ იყო "ნი­ჭი­ე­რი,“ მერე ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტი­კა, ჩემი შე­მეც­ნე­ბი­თი ვი­დე­ო­ე­ბი, კი­დევ სხვა რა­ღა­ცე­ბიც და ესეც რა­ღაც­ნა­ი­რად ჩემ მი­მართ ნდო­ბას იწ­ვევს.

- ნდო­ბის "მან­და­ტი“ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ამის ფონ­ზე ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს რა­ღა­ცებს პა­ტი­ო­ბენ.

- ასე თუ ისე პა­ტი­ო­ბენ... ეს არ არის ჩაც­მუ­ლო­ბა ჩაც­მუ­ლო­ბის­თვის. ისიც მე ვარ, რაც მაც­ვია და ისიც, მე ვარ, რა­საც ვაკ­თებ. ისე არ არის, რომ მე ასე მაც­ვია და იმის იქით არა­ფე­რია. ერთი მე­ო­რეს ავ­სებს და სა­ბო­ლოო ჯამ­ში რა­ღაც დო­ნემ­დე მივ­დი­ვართ.

- და­მო­უ­კი­დებ­ლად წყვეტ პალ­ტო­სა თუ ფრა­კის მო­დე­ლებს, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა?

- კი, მა­გა­ლი­თად, პალ­ტოს­გან ფრა­კი მკე­რა­ვის დახ­მა­რე­ბით შევ­ქმე­ნი. ამ შემ­თხვე­ვა­ში თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. მკე­რავს ზუს­ტად ვუ­თხა­რი, რა და რო­გორ მინ­დო­და. უკ­ვირ­და, - ეს რო­გო­რო? მერე წა­მომ­ყვა იდე­ე­ბის ბო­ლომ­დე მიყ­ვა­ნა­ში. რო­დე­საც ყი­დუ­ლობ, ზოგ­ჯერ ტან­საც­მე­ლი გკარ­ნა­ხობს და ზოგ­ჯერ თვი­თონ კარ­ნა­ხობ. უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო, რაზე იც­ვამ, რის­თვის გინ­და. ცი­ლინ­დრი რომ ვი­ყი­დე, იმა­ზეც ვფიქ­რობ­დი, რო­გო­რი სათ­ვა­ლე მო­უხ­დე­ბო­და. კო­ნი­უნ­ქტუ­რა­ში ბო­ლომ­დე რომ ჩამ­ჯდა­რი­ყო, რა­ღაც ეტაპ­ზე იქამ­დე მი­ვე­დი, რომ ულ­ვა­შე­ბიც კი ავიპ­რი­ხე. ქა­ო­ტუ­რად რა­ღა­ცე­ბის ყიდ­ვა არც ამ სფე­როს უხ­დე­ბა.

- რო­გო­რია ოჯა­ხის წევ­რე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა შენი ამ ჩაც­მუ­ლო­ბის მი­მართ?

- იყო მი­ნი­მა­ლუ­რი "რა­ღა­ცე­ბი", მაგ­რამ მერე ნელ-ნელა და­ლაგ­და ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის ად­გი­ლას. ოჯა­ხის წევ­რი ყო­ველ­თვის ფიქ­რობს და გა­ფა­სებს ჯერ სა­კუ­თა­რი თვა­ლით, მერე სხვი­სი გად­მო­სა­ხე­დი­დან, სხვა რას იფიქ­რებს. რო­დე­საც ხე­დავს, რომ ამა­ზე სხვა ცუდს არ ფიქ­რობს, ისიც ეჩ­ვე­ვა.

- და მერე სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც მუდ­მი­ვად რა­ღაც ახალს გთხოვს...

- კი, სი­ახ­ლეს ელის, გთხოვს და რაც რა­ღაც მო­მენ­ტში ამას ბე­ნე­ფი­ტე­ბიც აქვს. ისეთ ტან­საც­მელს, რო­მე­ლიც ყვე­ლას აც­ვია, ისეთ პე­რი­ოდ­ში ვიც­ვამ, როცა მინ­და, რომ არა­ვინ და­მი­ნა­ხოს და მიც­ნოს. ზოგ­ჯერ მაქვს ასე­თი მო­მენ­ტე­ბი და ეს ამა­ში მეხ­მა­რე­ბა. ძი­რი­თა­დად კი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ჩემ­გან ელის შლა­პი­ან ზუ­რი­უსს. თუ შლა­პა ახუ­რავს, ე.ი. ზუ­რი­უ­სია, თუ არა, ე.ი. უბ­რა­ლოდ ჰგავ­და.

- რო­გორც ვიცი, ხა­ტავ და დიდი ალ­ბა­თო­ბით, რაც სა­მო­სის ასე შერ­ჩე­ვა­ში გეხ­მა­რე­ბა...

- არ არის გა­მო­რი­ცხუ­ლი, აქე­დან მო­დი­ო­დეს. ბავ­შვო­ბა­ში მე­ფე­ებს და დე­დოფ­ლებს ვხა­ტავ­დი, ანუ ზედ­მე­ტი ნა­ჭე­რი ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის მიმ­ზიდ­ვე­ლი იყო... ჩემი მან­ტი­აც ალ­ბათ იქე­დან მო­დის.

- ხატ­ვის­თვის დროს გვრჩე­ბა?

- მრჩე­ბა, მაგ­რამ მირ­ჩევ­ნია, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო კი­თხვას მო­ვახ­მა­რო, ცოტა რა­ღაც შე­ვის­რუ­ტო, რომ მერე გა­და­ვა­მუ­შა­ვე. ზამ­თა­რი მო­დის, ამ დროს გას­ვლა და ზედ­მე­ტი მოძ­რა­ო­ბა არ მა­ხა­სი­ა­თებს და ხატ­ვა­საც და­ვი­წყებ. მინ­და, ეს პე­რი­ო­დი ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ვი­ყე­ნო და კი­თხვას ხატ­ვაც შე­ვუ­თავ­სო. ამას­თან, სო­ცი­ა­ლი­ზა­ცი­აც არ უნდა და­მა­ვი­წყდეს და თან, ამ სა­მოსს მხო­ლოდ სახ­ლშიც ვერ ჩა­ვიც­ვამ.

- ჩო­ხა­ზე არ გი­ფიქ­რია?

- მიყ­ვარს ჩოხა, მინ­და, ერთხე­ლაც შე­ვი­კე­რო, ოღონდ, მო­დი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი ვა­რი­ან­ტი. ეს სა­მო­სიც უცებ არ მო­სუ­ლა, ნელ-ნელა მი­ვი­ღე ყვე­ლა­ფე­რი. ნე­ბის­მი­ე­რი რა­ღა­ცის­თვის ში­ნა­გა­ნად მზად უნდა იყო. უცებ რომ გა­მო­ე­წყო­ბა ადა­მი­ა­ნი ჩო­ხა­ში, შე­იძ­ლე­ბა პრო­ტეს­ტი გაჩ­ნდეს. აქ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მიხვრა-მოხვრა, ჩოხა უნდა გა­ი­ში­ნა­უ­რო და შენი ბუ­ნებ­რი­ო­ბის ნა­წი­ლი გა­ხა­დო. თუ ეს არ გაქვს, ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ. ამ პო­ზი­ცი­ამ­დე უნდა მი­ვი­დე. თავს ძა­ლას არ ვა­ტან, მოვა, მოვა, არ მოვა, იყოს ისე, რო­გორც იქ­ნე­ბა.