შე­მოდ­გო­მა­ზე, რუ­სეთ­მა და უკ­რა­ი­ნამ ასე­უ­ლო­ბით ტყვე გაც­ვა­ლეს. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი, ვინც რუ­სე­ბის ტყვე­ო­ბა­ში დრო­ე­ბით იმ­ყო­ფე­ბო­და, ექი­მი დმიტ­რო კუპ­რი­ა­კი იყო. მარ­ტში ის მა­რი­უ­პოლ­ში გა­ემ­გზავ­რა, რათა უკ­რა­ი­ნე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის­თვის სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა აღ­მო­ე­ჩი­ნა, აპ­რილ­ში კი რუს­მა სამ­ხედ­რო­ებ­მა ის ტყვედ აიყ­ვა­ნეს. გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ექი­მი BBC-სთან თა­ვის ამ­ბავს ყვე­ბა.

34 წლის დმიტ­რომ ოდე­სის სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტი 11 წლის წინ და­ამ­თავ­რა. ბოლო წლე­ბი ის დნეპ­რის სამ­ხედ­რო სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მუ­შა­ობ­და.

"24 თე­ბერ­ვლი­დან, გა­ნუ­სა­ზღვრე­ლი რა­ო­დე­ნო­ბის პა­ცი­ენ­ტი გვყავ­და. ხარ­კო­ვი­დან, ოდე­სი­დან, ზა­პო­რო­ჟი­ე­დან მუდ­მი­ვად მო­დი­ო­და მა­ტა­რე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც სავ­სე იყო დაჭ­რი­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბით. მათი ნა­წი­ლი რჩე­ბო­და ჩვენ­თან, ნა­წილს კი სხვა­დას­ხვა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ებ­ში ანა­წი­ლებ­დნენ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გრძელ­დე­ბო­და მუდ­მივ რე­ჟიმ­ში, 24/7-ზე, სახ­ლში უბ­რა­ლოდ ვერ ვბრუნ­დე­ბო­დით“, - იხ­სე­ნებს ახალ­გაზ­რდა ექი­მი.

"თი­თო­ე­უ­ლი ექი­მი გმი­რია. მათ მო­ა­ხერ­ხეს და სა­ა­ვად­მყო­ფოს ინ­ვენ­ტა­რი გა­და­ი­ტა­ნეს სა­მა­ლავ ბუნ­კე­რებ­ში, სა­ი­და­ნაც ასო­ბით ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლის გა­დარ­ჩე­ნა გახ­და შე­საძ­ლე­ბე­ლი“.

ასევე დაგაინტერესებთ

08:14 / 22-09-2022

"რუსეთის ერთი ფანატი ორას მეომარში გავცვალეთ “ - პუტინის ნათლიმამაში გაცვლილი "აზოვსტალის" გმირული დაცვის მეთაურები და მებრძოლები (ფოტოები)

22:53 / 28-10-2022

"როდესაც "აზოვსტალში“ ვიყავით, სიკვდილის აღარ გვეშინოდა..." - რას ჰყვება "აზოვის“ მებრძოლი მარიუპოლისთვის ბრძოლზე, ტყვეობასა და თავისუფლებაზე?

რო­გორც მე­დი­კო­სი იხ­სე­ნებს, 29 მარტს მან თან­ხმო­ბა გა­ნა­ცხა­და მა­რი­უ­პოლ­ში წას­ვლის შე­თა­ვა­ზე­ბა­ზე, დახ­მა­რე­ბო­და მებ­რძო­ლებს. მან იცო­და, რომ ვერ­ტმფრე­ნი, რომ­ლი­თაც ექი­მე­ბი უნდა გა­და­ეყ­ვა­ნათ, შე­საძ­ლოა აფეთ­ქე­ბუ­ლი­ყო.

• ცხელ წერ­ტილ­ში

"ასე და­ი­წყო ჩვე­ნი "თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი“. 31 მარტს დი­ლით ადრე მა­რი­უ­პოლ­ში ჩა­ვე­დით. პირ­ვე­ლი, რაც და­ვი­ნა­ხე, იყო გან­სხვა­ვე­ბა მშვიდ ცხოვ­რე­ბა­სა და ომს შო­რის. გარ­შე­მო აფეთ­ქე­ბე­ბის ხმე­ბი ის­მო­და, რო­მე­ლიც სულ უფრო და უფრო ახ­ლოვ­დე­ბო­და. 10 წუთი გვქონ­და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ნივ­თე­ბის გად­მო­სა­წყო­ბად და დაჭ­რი­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბის ვერ­ტმფრენ­ში მო­სა­თავ­სებ­ლად. ერთი შე­ხედ­ვით ეს პი­რო­ბა წარ­მო­უდ­გენ­ლად მო­მეჩ­ვე­ნა, მაგ­რამ 10 წუთ­ში დაჭ­რი­ლე­ბით სავ­სე ვერ­ტმფრე­ნე­ბი უკან გაფ­რინ­და. ცოტა ხან­ში გა­ვი­გეთ, რომ ერთ-ერთი ვერ­ტმფრე­ნი ჩა­მო­აგ­დეს...

"აზოვსტალ­ში“ ჩემი გა­დაყ­ვა­ნა შე­ფერ­ხდა, ჩემი აზ­რით, ავი­ა­ი­ე­რი­შის გამო. და­ახ­ლო­ე­ბით 3-4 სა­ა­თი მი­წა­ზე ვი­წე­ქით, გარ­შე­მო არა­ნა­ი­რი თავ­დაც­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ არ­სე­ბობ­და და ჩვენ, უბ­რა­ლოდ, გაგ­ვი­მარ­თლა, რომ მა­ში­ნაც გა­დავ­რჩით. ვხე­დავ­დით, რო­გორ იბომ­ბე­ბო­და "აზოვსტა­ლი“ და ეს კად­რე­ბი არ­მა­გე­დო­ნის შე­სა­ხებ გა­და­ღე­ბუ­ლი ფილ­მის კადრს ჰგავ­და. მა­ში­ნაც დავ­რწმუნ­დით, რომ უბ­რა­ლოდ ღმერ­თი გვმფარ­ვე­ლობ­და, სხვა გზით გა­დარ­ჩე­ნა იქ შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო. რო­გორც კი ავი­ა­ი­ე­რი­ში შე­ნელ­და, ქარ­ხა­ნა­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს“, - იხ­სე­ნებს უკ­რა­ი­ნე­ლი ექი­მი.

დმიტ­რო კუპ­რი­ა­კი ყვე­ბა, რომ 1-ლ აპ­რილს, ღა­მის 3 სა­ათ­ზე უკვე "აზოვსტალ­ში“ იყ­ვნენ და ის პი­რო­ბე­ბი და დაჭ­რი­ლე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა, რაც იქ დახ­ვდა, რთუ­ლად გად­მო­სა­ცე­მია.

"დი­ლის 6 სა­ათ­ზე გაგ­ვაღ­ვი­ძეს და მე და ჩემი ანეს­თე­ზი­ო­ლო­გი კო­ლე­გა წა­ვე­დით. შუა გზა­ში მან­ქა­ნის სა­ბუ­რა­ვი გაგ­ვი­ფუჭ­და და მძღოლ­მა შე­უ­ჩე­რე­ბე­ლი სრო­ლე­ბის ფონ­ზე მო­ა­ხერ­ხა მისი შეც­ვლა. ხი­დის ქვეშ ვი­დე­ქით და სწო­რედ მის­მა კონ­სტრუქ­ცი­ამ გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა.

მი­ვე­დით ბუნ­კე­რის სა­მა­ლავ­ში, სა­დაც 300-მდე მძი­მედ ან ძა­ლი­ან მძი­მედ დაჭ­რი­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. უკ­რა­ი­ნე­ლი ჯა­რის­კა­ცის სი­მა­მა­ცეს რომ სა­ზღვა­რი არ აქვს, ვი­ცო­დი, მაგ­რამ გა­გე­ბულ­მა ამ­ბავ­მა მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა - მსუ­ბუ­ქად და­შა­ვე­ბუ­ლე­ბი ღე­ბუ­ლობ­დნენ პირ­ვე­ლად სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბას და შემ­დეგ ბრძო­ლის ველ­ზე ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ. სწო­რედ ამი­ტომ, იქ მი­სულს, მსუ­ბუ­ად დაჭ­რი­ლი ჯა­რის­კა­ცი მე არ მი­ნა­ხავს. წყლი­სა და სურ­სა­თის რა­ო­დე­ნო­ბა შე­ზღუ­დუ­ლი იყო, დენი გე­ნე­რა­ტო­რის სა­შუ­ა­ლე­ბით მი­ე­წო­დე­ბო­დათ და ბუ­ნებ­რი­ვია, შე­ფერ­ხე­ბაც ბევ­რი იყო.

10 აპ­რილს ჩვე­ნი დილა დიდი აფეთ­ქე­ბით და­ი­წყო, რო­მე­ლიც ყვე­ლა სხვა აფეთ­ქე­ბე­ბის­გან გან­სხვავ­დე­ბო­და და მე მივ­ხვდი, რომ ეს ავი­ა­დარ­ტყმა იყო ჩვენს სა­მა­ლავ­ზე. შე­დე­გად ჩა­ი­ხერ­გა გა­სას­ვლე­ლე­ბი ბუნ­კერ­ში, და­ი­ღუ­პა ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი. 10-20 მეტრში ბრძო­ლე­ბი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და და ვხვდე­ბო­დით, რომ ძა­ლი­ან მალე ჩვენ­თან შე­მო­ვი­დოდ­ნენ რუსი ჯა­რის­კა­ცე­ბი და გან­ვი­ხი­ლავ­დით ერთ ვა­რი­ანტს, რომ მოგ­ვკლავ­დნენ. ამ დროს, ჯა­რის­კა­ცებ­მა, რომ­ლებ­საც გა­და­ად­გი­ლე­ბა შე­ეძ­ლოთ ხელ­ში აი­ღეს ყუმ­ბა­რე­ბი და ია­რა­ღი და შევ­ძე­ლით რუ­სე­ბის მო­გე­რი­ე­ბა, თუმ­ცა იქ დარ­ჩე­ნა უკვე შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო“, - იხ­სე­ნებს ექი­მი.

მისი თქმით, ღა­მის 2 სა­ა­თის­კენ მა­რი­უ­პო­ლი­დან გა­ემ­გზავრნენ და იცოდ­ნენ, რომ ეს იქ­ნე­ბო­და ყვე­ლა­ზე სა­ში­ში მგზავ­რო­ბა, რაც მა­ნამ­დე ყო­ფი­ლა.

"პრინ­ციპ­ში, ეს ასეც იყო - და­ი­წყო ყვე­ლა­ნა­ი­რი შე­ტე­ვა, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და ყო­ფი­ლი­ყო - სა­რა­კე­ტო, სა­ჰა­ე­რო და ა.შ. გვეს­მო­და აფეთ­ქე­ბე­ბის ხმა და მა­ლე­ვე მივ­ხვდით, რომ ჩვე­ნი კო­ლო­ნის წინა ნა­წი­ლი აღარ იყო და უმე­ტე­სი და­ი­ღუ­პა, ვინც იმ ნა­წილ­ში იყო, ვინც არ და­ი­ღუ­პა, მათი შვე­ლაც შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო... დავ­ბრუნ­დით უკან და ორი დღის შემ­დეგ კვლავ ვცა­დეთ მა­რი­უ­პო­ლი­დან გაქ­ცე­ვა, სამ­წუ­ხა­როდ, მსხვერ­პლი კვლავ დიდი იყო.

მე­ო­რე დღეს გა­რეთ გას­ვლის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მოგ­ვე­ცა და მივ­ხვდით, რომ ეს იყო პირ­და­პი­რი გზა ტყვედ ჩა­სა­ვარ­დნად. სხვა გზა არც გვქო­ნია“.

• ტყვე­ო­ბა

"ჩა­მოგ­ვარ­თვეს ტე­ლე­ფო­ნე­ბი და ნე­ბის­მი­ე­რი ტექ­ნი­კუ­რი თუ პი­რა­დი ნივ­თი, მათ შო­რის ფეხ­საც­მე­ლიც, ვი­საც ის ცოტა ხა­რის­ხი­ა­ნი ეცვა... საკ­მა­ოდ ცი­ო­და და სა­ნაც­ვლოდ ზოგს მის­ცეს ფეხ­საც­მე­ლი და ზოგი ფეხ­შიშ­ვე­ლი და­ტო­ვეს.

ტყვე­ებს ისი­ნი ხელ­კე­ტით იქამ­დე სცემ­დნენ, სა­ნამ გო­ნე­ბას არ და­კარ­გავ­დნენ ან არ და­ი­ღუ­პე­ბოდ­ნენ. ერთ-ერთი ასე­თი უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი ჯა­რის­კა­ცი ვი­ცა­ნი, რო­მე­ლიც მა­რი­უ­პოლ­ში ორ ავი­ა­ი­ე­რიშს გა­და­ურ­ჩა და რო­მე­ლიც რუს­მა ჯა­რის­კა­ცებ­მა იქამ­დე სცე­მეს, სა­ნამ არ და­ი­ღალ­ნენ.

ექი­მე­ბი შეგ­ვიყ­ვა­ნეს ოთახ­ში, სა­დაც მარ­ტო კედ­ლე­ბი იყო. იქ რამ­დე­ნი­მე დღე დაგვტო­ვეს, შემ­დეგ მე­ო­რე ასე­თი­ვე ცა­რი­ელ ოთახ­ში გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს. შემ­დეგ მე­სა­მე­ში და ა.შ. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი თვის შემ­დეგ ოთახ­ში გაჩ­ნდა სა­წო­ლი და სხვა ნივ­თე­ბი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ეტა­პობ­რი­ვად ხდე­ბო­და და ჩემი იქი­დან წა­მოს­ვლის პე­რი­ოდ­ში ბევ­რს ისევ ია­ტაკ­ზე ეძი­ნა.

გარ­შე­მო ბევ­რი დაჭ­რი­ლი იყო და ჩვენ ჩვენს პრო­ფე­სი­ულ მო­ვა­ლე­ო­ბას შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვას­რუ­ლებ­დით. მი­ხა­რია, რომ იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც კი შევ­ძე­ლით, რომ ვი­ღა­ცას ფეხი შე­ვუ­ნარ­ჩუ­ნეთ, ვი­ღა­ცას ხელი და ა.შ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენ რომ არ გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა, სხვა არა­ვინ გა­ა­კე­თებ­და.

ვფიქ­რობ­დით, რომ ყო­ვე­ლი დღე უკა­ნას­კნე­ლი იყო, არ ვი­ცო­დით, გა­ვიღ­ვი­ძებ­დით თუ არა ან სად გა­დაგ­ვიყ­ვან­დნენ მო­რიგ და­კი­თხვა­ზე.

რუ­სე­ბი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ძა­ლა­დობ­დნენ და გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ არა­ვის ვჭირ­დე­ბით და იქი­დან არა­ვინ წაგ­ვიყ­ვან­და და რომ მალე ქვე­ყა­ნა სა­ხე­ლად "უკ­რა­ი­ნა“ აღარ იარ­სე­ბებ­და. ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, რწმე­ნა არა­სო­დეს დაგ­ვი­კარ­გავს.

ინ­ფორ­მა­ცი­ულ ვა­კუ­უმ­ში ვი­ყა­ვით და მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ნე­ბის­მი­ე­რი მწი­რი ცნო­ბაც კი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო და სწო­რედ ასე­თი მწი­რი ცნო­ბე­ბით ვგე­ბუ­ლობ­დით, რომ უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი ინარ­ჩუ­ნებ­დნენ სა­ზღვარს და რუ­სე­ბი წინ უმ­ნიშ­ვნე­ლოდ მი­დი­ოდ­ნენ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან დიდ სტი­მულს გვაძ­ლევ­და“.

• გაც­ვლა

" 21 სექ­ტმე­ბე­რი არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა. წუ­თობ­რი­ვად მახ­სოვს ყვე­ლა­ფე­რი: გა­ვიღ­ვი­ძეთ, ვი­სა­უზ­მეთ, და­ახ­ლო­ე­ბით 11-ის ნა­ხევ­რის­კენ მო­ვი­და ჯა­რის­კა­ცი და ჩემი გვა­რი იკი­თხა და მი­თხრა, რომ 5 წუთ­ში ჩემი ბარ­გით მზად უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ჩა­ვა­ლა­გე, ყვე­ლას და­ვემ­შვი­დო­ბე და გავ­ყე­ვი. ვფიქ­რობ­დი, რომ სხვა ად­გი­ლას გა­დავ­ყავ­დი.

და­ახ­ლო­ე­ბით 5 სა­ა­თამ­დე გა­რეთ ვიც­დი­დით მე და ყვე­ლა, ვი­საც ჩემ­სა­ვით ბარ­გის შეკ­ვრა და გა­ყო­ლა მოს­თხო­ვეს. სა­ღა­მოს ეზო­ში შე­მო­ვი­და ოთხი სატ­ვირ­თო და მა­შინ მივ­ხვდი, რომ სა­უ­ბა­რი იყო გაც­ვლა­ზე.

შეგ­ვიკ­რეს ხე­ლე­ბი, აგ­ვიხ­ვი­ეს თვა­ლე­ბი და ჩაგ­ვსვეს სატ­ვირ­თო­ში. გაგ­ვაფრ­თხი­ლეს, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ეჭ­ვო მოძ­რა­ო­ბა გაქ­ცე­ვის მცდე­ლო­ბად ჩა­ით­ვლე­ბო­და და ად­გილ­ზე მოგ­ვკლავ­დნენ. სა­პირ­ფა­რე­შო­ში გა­ჩე­რე­ბა­ზე ან წყლის და­ლე­ვა­ზე მო­თხოვ­ნას მათი მხრი­დან აგ­რე­სია მოჰ­ყვა და ყვე­ლა, ვინც რამე მო­ი­თხო­ვა, ხელ­კე­ტით სცე­მეს.

რამ­დე­ნი­მე­სა­ა­თი­ა­ნი მგზავ­რო­ბის შემ­დეგ, გა­დაგ­ვსვევს თვითმფრი­ნავ­ში, სა­დაც სხვა ტყვე­ე­ბიც ის­ხდნენ, მათ შო­რის ბევ­რი ჩემი ნაც­ნო­ბი.

პირ­ვე­ლი დაშ­ვე­ბის შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი გა­დას­ვეს და ჩვენ კვლავ ავფრინ­დით, ამ­ჯე­რად სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით. თვა­ლე­ბი ახ­ვე­უ­ლი მქონ­და და ბევ­რი რამ გა­მომ­რჩა, მაგ­რამ რო­დე­საც და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გილ­ზე ჩავფრინ­დით, ბევ­რი მან­ქა­ნა და ავ­ტო­ბუ­სი და­ვი­ნა­ხე, ჩვენც ერთ-ერთ მათ­გან­ში აგ­ვიყ­ვა­ნეს. ავ­ტო­ბუ­სი კომ­ფორ­ტუ­ლი იყო, რბი­ლი სა­ვარ­ძლე­ბით. რამ­დე­ნი­მე­დღი­ა­ნი აკ­რძალ­ვის შემ­დეგ, მოგ­ვცეს სა­პირ­ფა­რე­შო­თი სარ­გებ­ლო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

ერ­თსა­ა­თი­ა­ნი მგზავ­რო­ბის შემ­დეგ, გაგ­ვიხ­სნეს თვა­ლე­ბი, ავ­ტო­ბუს­ში ამო­ვი­და მა­მა­კა­ცი, რო­მელ­მაც სია ამო­ი­კი­თხა და გვთხო­ვეს, ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვით. და­ვი­ნა­ხე ბლოკპოს­ტი და უკ­რა­ი­ნის სა­ზღვა­რი.

ემო­ცი­ებს ალ­ბათ მიხ­ვდე­ბით, რად­გან უკ­რა­ი­ნის მი­წა­ზე ფე­ხის დად­გმის მო­მენ­ტი­დან გან­ცდი­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, სი­ტყვე­ბით რთუ­ლად გად­მო­ი­ცე­მა. მგო­ნია, რომ უკ­რა­ი­ნა­ში ჰა­ე­რიც სხვაა...

ყვე­ლა­ფე­რი, რაც გა­მო­ვი­ა­რე, მარ­ტო ჩემი ის­ტო­რია არ არის, ეს უკ­რა­ი­ნის ის­ტო­რი­აა“.

• მო­ამ­ზა­და ეკა დარ­ჩი­აშ­ვილ­მა