"ჩემი ვაჟი, რომელიც მსახიობია, დღემდე თეატრში ვერ მოეწყო და თავისით დასაქმდა… არ ვარ ის კატეგორია თხოვნით ვიარო, შვილი დამისაქმეთ-მეთქი" - ნინო ლეჟავა ოჯახსა და ცხოვრების სირთულეებზე
გარდა იმისა, რომ თავისი პროფესია უზომოდ უყვარს, ცხოვრების მანძილზე, არაერთ საქმეშიც მოუსინჯავს თავი. საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ამბობს, რომ არანაირი შრომა დასაძრახი არ არის და არცერთ საქმეს, სადაც უმუშავია, მისთვის სიკეთის მეტი არაფერი მოუტანია.
საუბარია მსახიობ ნინო ლეჟავაზე, რომელიც თეატრში როლებით ყოველთვის განებივრებული იყო და არის და ნუ გაგაკვირვებთ, თუ მას უცებ რაიმე სხვა სამუშაოს შესრულებისას შეხვდებით...
დაუზარელი, შრომისმოყვარე, აქტიური და მრავალფეროვანი ცხოვრების მქონე მსახიობი ამასთანავე, 4 ბიჭის დედაა. როგორ უმკლავდება ცხოვრების სირთულეებს და რას ურჩევს მრავალშვილიანი დედა თავის ვაჟებს, ამაზე ინტერვიუდან შეიტყობთ.
- პროფესიული არჩევანი, რომელიც თავის დროზე თეატრის სასარგებლოდ გააკეთეთ, წლებმა რა აჩვენა - სწორი გადაწყვეტილება იყო?
- ფინანსურად - ნაკლებად, რადგანაც უფრო წელგამართული რომ ვყოფილიყავი, ალბათ აჯობებდა, მაგრამ თუ სულიერი მოთხოვნილებების, სისხლის ყივილის, ჩემი საქმისადმი სიყვარულის, თავდადების, შრომისმოყვარეობის კუთხით შევხედავთ, მიმაჩნია, რომ სწორი გადაწყვეტილებაა. როგორ შეიძლება უკმაყოფილო ვიყო, როცა პროფესიით ჩვენში სამსახურს ძალიან ცოტა ადამიანი თუ შოულობს. შემიძლია, ვიამაყო და ვიტრაბახო კიდეც, რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე. ყველაფერი თავიდან რომ დავატრიალო, ისევ ამ გზას გავივლიდი და აქ მოვიდოდი... თუმცა. ალბათ, პარალელურად შეიძლებოდა უფრო ჭკვიანურადაც მოვქცეულიყავი...
- რას გულისხმობთ?
- წინასწარ რომ მქონოდა გათვლილი, ეს რთული ცხოვრება მოვიდოდა და თადარიგი დამეჭირა, ახლა ჩემთვის სულ პატარა ბიზნესი მექნებოდა. დღეს ერთ ადგილზე საქმიანობით, გამორიცხულია, იარსებო. ალბათ მხოლოდ საქართველოში შეიძლება ასე ხდებოდეს - სამგან მუშაობდე, მაინც ვალი გქონდეს და მეოთხე სამსახურს ეძებდე...
- პროფესიას რომ დავუბრუნდეთ, რას ითხოვს მსახიობის პროფესია ადამიანისგან?
- უდიდეს მოთმინებას, გამძლეობას და შრომისმოყვარეობას. ჩვენს პროფესიას ასევე სჭირდება დიდი იღბალი, პატრონი და ნაცნობობა. სულ ამას ვამბობ, რომ ვერავინ დამაბრალებს ვინმეს შვილობას, საყვარლობას, მლიქვნელობას და პირფერობას... აგური აგურისთვის დამიდია და საქმე ისე მიკეთებია. თუ იმას, რასაც მივაღწიე, მიღწევა ჰქვია, მაშინ ჩემთვის იმაზე დიდი ჯილდო არ არსებობს, რაც ხალხის სიყვარულია. დიდი ბედნიერებაა, როცა ქუჩაში გაჩერებენ, შენ მიმართ სიყვარულს, პატივისცემას გამოხატავენ, ფოტოს იღებენ. კი, ეს გაღიმებული სახეები ყველაფერს მირჩევნია. იმითაც ბედნიერი ვარ, რომ იღბალიც აღმომაჩნდა. მადლობა ღმერთს, რომ შრომისმოყვარეობის უნარიც მომანიჭა.
- რომ არა არტისტი, პროფესიით ვინ შეიძლებოდა კიდევ ყოფილიყავით?
- ძალიან კარგი ექიმი ვიქნებოდი, რადგანაც არც სისხლის მეშინია და არც ჭრილობის. თავიდანვე იმდენად ინტერესიანი ვიყავი, რომ 15-16 წლის ასაკში, ერთ-ერთ საავადმყოფოში 7 ოპერაციას დავესწარი. ვისწავლე ნემსის გაკეთებაც. ეს იმიტომ, რომ მესწავლა ექსტრემალურ სიტუაციებში ადამიანისთვის პირველადი დახმარების აღმოჩენა. აბიტურიენტი რომ ვიყავი, იმ პერიოდში რთულად იყო „სამედიცინოზე“ ჩაბარება, თან, ისეთი საგნების ცოდნა იყო საჭირო, რაც არ მიყვარდა...
მათემატიკას ვერასდროს გავუგე, სულ იმაზე ვხუმრობ ხოლმე, - ხელის თითებზე რომ ვიწყებ ანგარიშს და თვლას, ფეხის თითებზე გადავდივარ-თქო... ისე, პედაგოგობაც გამომივიდა, რადგან კარგი გადმოცემის უნარი მაქვს. კობა გოგიძეს, კახა გოგიძის ძმას, ასევე მსახიობს და რეჟისორს საბავშვო თეატრალური სტუდია „ბრავო“ აქვს, სადაც მეტყველების პედაგოგად მიმიწვია. ბავშვებთან ხანმოკლე მუშაობის შემდეგ კმაყოფილი ვიყავი, რადგანაც კარგი შედეგები ჰქონდათ. ცოტა ხნის წინ ისინი ქობულეთში თეატრალურ და ფოლკლორულ ფესტივალზეც მყავდა, სადაც 12 ნომინაცია წამოვიღეთ. ასევე კობას თეატრთან თოჯინური თეატრიც არსებობს.
ცხოვრებაში თოჯინა არ მჭერია, მაგრამ ეს საქმეც შევისწავლე და იქვე თოჯინურ სპექტაკლებსაც ვთამაშობ. ამ საქმემაც ძალიან შემაყვარა თავი. სწავლა სიბერემდეო, რომ ამბობენ, მართლაც შესაძლებელი ყოფილა. ამ თეატრში ოთხი ზრდასრული მსახიობი ვართ. სექტემბრიდან რეპერტუარს კიდევ გავაფართოებთ... შემეძლო ასევე მოცეკვავეც ვყოფილიყავი, რადგანაც 16 წელი ქართულ ცეკვებს ვცეკვავდი. ბოლო წლებში ვიყავი ანსამბლში, რომელიც სუხიშვილების დუბლებად მოიხსენიებოდა. იქიდან ჩემი არაერთი მეგობარი დღეს ''სუხიშვილების'' წამყვანი მოცეკვავეა. მეც მქონდა იქ გადასვლის შანსი, რადგან დიდ ანსამბლთან ერთად ფილარმონიაში ვიცეკვე. მაშინ ბატონი თენგიზის მეუღლემ, ქალბატონმა ინგამ, 5 გოგონაში ერთ-ერთი პროექტისთვის მეც შემარჩია, მაგრამ „თეატრალურში“ ჩაბარებამ გადაწონა... დღესაც, მკვდარი რომ ვიყო, დოლ-გარმონის ხმა თუ გავიგე, ვცოცხლდები და ცეკვას ვიწყებ...
- პოპულარული სერიალის "ჩემი ცოლის დაქალების" პერსონაჟიც აღმოჩნდით... რა დატვირთვა ჰქონდა თქვენ პერსონაჟს და ამ სერიალს თქვენს კარიერაში?
- ყოველი როლი, მსახიობს, რაღაც ფორმით უნდა გზრდიდეს, მაგრამ არის როლები, რომლებიც ამ გაზრდაში ვერ გეხმარება. ''ჩცდ''-სთვის მადლობელი თუნდაც იმიტომ ვარ, რომ ძალიან დიდი ხნის მანძილზე, ფართო მასშტაბით ტელეეკრანზე არ გამოვჩენილვარ. სერიალის ავტორებმა ჩემი თავი მაყურებელს შეახსენეს, ახალ თაობას კი გააცნეს...
- ადრეულ წლებში სერიალში მახსოვს, რომ გიღებდნენ...
- კი, ერეკლე ბადურაშვილისა და ზაზა ურუშაძის ფილმის მერე, სერიალებში პატარ-პატარა სამუშაოები იყო ხოლმე - მაგალითად, „27 დრაკონი,“ რომელიც კარგა ხნის წინ გადავიღეთ, მერე „ყავა და ლუდი,“ სადაც 2 სერიაში ვიყავი... სერიალს დიდი პოპულარობა მოაქვს, განსაკუთრებით, თუ შენი ხაზი შედგა, რეიტინგული გახდა და მაყურებელმა შეგიყვარა. ეს ყველაფერი ჩემ შემთხვევაში მოხდა და ამისთვის ყველას დიდი მადლობა. რომ გითხრათ, ჩემი პერსონაჟი მხიბლავს-მეთქი, - არა. ის იმიტომ მიყვარს, რომ ძალიან კეთილია, ალალი, ჩურჩუტობები კი, რაც აქვს, ესეც თავის სიალალიდან გამომდინარეა...
თუმცა ველოდებოდი, რომ ამ ხაზს სცენარისტი გააღრმავებდა, შეიძლებოდა, სულ სხვა ადამიანი აღმოჩენილიყო ნაილა ხუნწარია... ასე არ მოხდა, ალბათ იმიტომ, რომ სხვა უფრო მნიშვნელოვანი თემები იყო წინ წამოწეული. არ გეგონოთ, რომ რაიმეთი უკმაყოფილო ვარ, უბრალოდ, ამას ჩემთვის ვფიქრობდი, რაც სხვაგანაც მითქვამს. ქალბატონ ქეთი დევდარიანს ძალიან ვაფასებ, რადგანაც ამოუწურავი ფანტაზია აქვს. ტაშს ვუკრავ და ქედს ვიხრი მისი ნიჭის წინაშე. ურთულესი რამ არის ამდენი წელი ასე გაუჩერებლად აკეთო ეს საქმე.
- პანდემიის დროს თეატრს გაუჭირდა, გაჩერდა, რადგანაც უმაყურებლოდ დარჩა. მსახიობების ნაწილმა გარკვეული საქმე გამოძებნა, ნაწილი დეპრესიაში ჩავარდა. თქვენ იმ დროს მუშაობა გამყიდველად ზოომაღაზიაში დაიწყეთ. ამ ნაბიჯით რა დაძლიეთ?
- მთავარი ის არის, რომ არ შემიძლია უქმად ჯდომა, გაჩერება. როგორც მსახიობი, პანდემიისას, ვიღაცაზე უკეთეს მდგომარეობაში იმით ვიყავი, რომ სახელმწიფო თეატრის მსახიობი ვარ და ხელფასები არ გვქონდა შეჩერებული, რისთვისაც მადლიერი ვარ. მსახიობების უმეტესობას ბანკის ვალი ჰქონდა და ხელფასები რომ შეჩერებულიყო, სავალალო მდგომარეობამდე მივიდოდით.
თუმცა შემოქმედებითი პროცესის გარეშე დარჩენილი სერიოზულ დეპრესიამდე რომ არ მივსულიყავი, ისე ვიყავი, რომ სადღაც სამსახური უნდა დამეწყო. მაშინ ჩემს სახლთან ბუტიკი აღმოვაჩინე, სადაც პატარ-პატარა სექციები იყო და ერთ-ერთი ზოომაღაზია გახლდათ... ბავშვობიდან მოყოლებული, 13 წლის ასაკიდან, სხვადასხვა ადგილას მიმუშავია. როდესაც პირველი ფილმი გამომივიდა, რომელშიც გადამიღეს და ქუჩაში მცნობდნენ, მაშინაც კი უნივერსიტეტის პირველ კორპუსთან, მოპირდაპირედ სტუდენტურ კაფეში მიმტანად დავსაქმდი. იმ პერიოდში გადაცემაშიც ვთქვი, რომ არანაირი შრომა არ არის სირცხვილი და ამის გამო უცხოეთში ადამიანები არ უნდა წავიდნენ-მეთქი.
90-იანებში ადამიანებს უმეტესად ფინანსური პრობლემები ჰქონდათ და უცხოეთში წასვლის მიზეზიც უმეტესად ეს იყო. იმ გადაცემაში მაშინ ეს სიტუაცია ვამხილე, ვთქვი, - რომ ჩვენს ქვეყანაშიც შეიძლება საქმის პოვნა-მეთქი. მაშინ ჩემს ტელეფონზე ზარები გაისმა, არ იყო კარგი საქციელიო - მითხრეს. აბსოლუტურად მშვიდად, სითბოთი და სიყვარულით ვუპასუხე - ვისაც ჩემი მეგობრობის და ნათესაობის რცხვენია, ეს მათი პრობლემაა-მეთქი... არ ვთვლი, რომ ცხოვრებაში ამ ჩემი სხვადასხვა ადგილას დასაქმებით რამე წავაგე, პირიქით.
დღემდე ეს პოზიცია მაქვს და შვილებსაც მაგალითს ვაძლევ, ვეუბნები - სულ რომ მილიონერი გავხდე, საკუთარი შრომით მოპოვებული გროშების გემო უნდა იცოდეთ-მეთქი... ამაყი ვარ, რადგანაც ჩემი უფროსი ვაჟი, რომელიც ასევე მსახიობია (დღემდე თეატრში ვერ მოეწყო, მე კიდევ არ ვარ ის კატეგორია, თეატრები თხოვნით ჩამოვიარო - შვილი დამისაქმეთ-მეთქი), ერთ-ერთ კომპანიაში თავისით დასაქმდა. ძალიან კმაყოფილია და მადლობა კომპანიას ამ შესაძლებლობისთვის. თუმცა მანამდე იქ ჯერ პრაქტიკა, მერე ტესტირება გაიარა. მეორე შვილი არასრულწლოვანია, რომელიც ყველა წესის დაცვით, რის უფლებაც აქვთ არასრულწლოვნებს, მუშაობს. ჩემი 13 და 11 წლის შვილები კი, საამისოდ ჯერ პატარები არიან, მაგრამ ჩემი და მათი უფროსი ძმების მაგალითი მათზე კარგად იმოქმედებს...
- ნინო, რა მოგიტანათ ამ სხვადასხვა სამსახურში მუშაობამ?
- გარდა იმისა, რომ დამატებითი შემოსავალი, ბევრი კარგი და კეთილი ადამიანი გამაცნო. მსახიობს ეს ურთიერთობები სჭირდება, ამ გამოცდილებიდან გამომდინარე, ბევრი პერსონაჟისთვის შემიძენია არაერთი თვისება, ხასიათი. ამ ტიპაჟებიდან ამოკრებილი სახეა თუნდაც ნაილა ხუნწარია. შარშან ყურძნის კრეფაზე ვიარე. გარდა იმისა, რომ ვმუშაობდი, ბევრსაც ვხალისობდი, იქაც უამრავი ადამიანი გავიცანი. მიყვარს უბრალო, მშრომელ ხალხთან ურთიერთობა... გაგიკვირდებათ და ახლაც ვეძებ საზაფხულო სამუშაოს...
- 4 ბიჭის დედობაც არ არის სახუმარო ამბავი...
- 4 ვაჟკაცის ყოლა საამაყოა. ერისა და ქვეყნის წინაშე ვალი მოხდილი მაქვს. ღმერთმა მომცეს ძალა, ენერგია, რომ ესენი ფეხზე დავაყენო და რაღაც კონდიციამდე მივიყვანო. ასე რომ, რაც შემეძლება და რასაც შევძლებ, გავუძლებ და არ გავჩერდები.