გარ­და იმი­სა, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია უზო­მოდ უყ­ვარს, ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე, არა­ერთ საქ­მე­შიც მო­უ­სინ­ჯავს თავი. სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ამ­ბობს, რომ არა­ნა­ი­რი შრო­მა და­საძ­რა­ხი არ არის და არ­ცერთ საქ­მეს, სა­დაც უმუ­შა­ვია, მის­თვის სი­კე­თის მეტი არა­ფე­რი მო­უ­ტა­ნია.

სა­უ­ბა­რია მსა­ხი­ობ ნინო ლეჟა­ვა­ზე, რო­მე­ლიც თე­ატ­რში რო­ლე­ბით ყო­ველ­თვის გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი იყო და არის და ნუ გა­გაკ­ვირ­ვებთ, თუ მას უცებ რა­ი­მე სხვა სა­მუ­შა­ოს შეს­რუ­ლე­ბი­სას შეხ­ვდე­ბით...

და­უ­ზა­რე­ლი, შრო­მის­მოყ­ვა­რე, აქ­ტი­უ­რი და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ცხოვ­რე­ბის მქო­ნე მსა­ხი­ო­ბი ამას­თა­ნა­ვე, 4 ბი­ჭის დე­დაა. რო­გორ უმკლავ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბის სირ­თუ­ლე­ებს და რას ურ­ჩევს მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დედა თა­ვის ვა­ჟებს, ამა­ზე ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე თე­ატ­რის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­ა­კე­თეთ, წლებ­მა რა აჩ­ვე­ნა - სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო?

- ფი­ნან­სუ­რად - ნაკ­ლე­ბად, რად­გა­ნაც უფრო წელ­გა­მარ­თუ­ლი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ალ­ბათ აჯო­ბებ­და, მაგ­რამ თუ სუ­ლი­ე­რი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბე­ბის, სის­ხლის ყი­ვი­ლის, ჩემი საქ­მი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლის, თავ­და­დე­ბის, შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის კუ­თხით შევ­ხე­დავთ, მი­მაჩ­ნია, რომ სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვიყო, როცა პრო­ფე­სი­ით ჩვენ­ში სამ­სა­ხურს ძა­ლი­ან ცოტა ადა­მი­ა­ნი თუ შო­უ­ლობს. შე­მიძ­ლია, ვი­ა­მა­ყო და ვიტ­რა­ბა­ხო კი­დეც, რომ სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­დან რომ და­ვატ­რი­ა­ლო, ისევ ამ გზას გა­ვივ­ლი­დი და აქ მო­ვი­დო­დი... თუმ­ცა. ალ­ბათ, პა­რა­ლე­ლუ­რად შე­იძ­ლე­ბო­და უფრო ჭკვი­ა­ნუ­რა­დაც მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი...

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- წი­ნას­წარ რომ მქო­ნო­და გათ­ვლი­ლი, ეს რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მო­ვი­დო­და და თა­და­რი­გი და­მე­ჭი­რა, ახლა ჩემ­თვის სულ პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი მექ­ნე­ბო­და. დღეს ერთ ად­გილ­ზე საქ­მი­ა­ნო­ბით, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, იარ­სე­ბო. ალ­ბათ მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში შე­იძ­ლე­ბა ასე ხდე­ბო­დეს - სამ­გან მუ­შა­ობ­დე, მა­ინც ვალი გქონ­დეს და მე­ო­თხე სამ­სა­ხურს ეძებ­დე...

- პრო­ფე­სი­ას რომ და­ვუბ­რუნ­დეთ, რას ითხოვს მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სია ადა­მი­ა­ნის­გან?

- უდი­დეს მოთ­მი­ნე­ბას, გამ­ძლე­ო­ბას და შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას. ჩვენს პრო­ფე­სი­ას ასე­ვე სჭირ­დე­ბა დიდი იღ­ბა­ლი, პატ­რო­ნი და ნაც­ნო­ბო­ბა. სულ ამას ვამ­ბობ, რომ ვე­რა­ვინ და­მაბ­რა­ლებს ვინ­მეს შვი­ლო­ბას, საყ­ვარ­ლო­ბას, მლიქ­ვნე­ლო­ბას და პირ­ფე­რო­ბას... აგუ­რი აგუ­რის­თვის და­მი­დია და საქ­მე ისე მი­კე­თე­ბია. თუ იმას, რა­საც მი­ვაღ­წიე, მიღ­წე­ვა ჰქვია, მა­შინ ჩემ­თვის იმა­ზე დიდი ჯილ­დო არ არ­სე­ბობს, რაც ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლია. დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა ქუ­ჩა­ში გა­ჩე­რე­ბენ, შენ მი­მართ სიყ­ვა­რულს, პა­ტი­ვის­ცე­მას გა­მო­ხა­ტა­ვენ, ფო­ტოს იღე­ბენ. კი, ეს გა­ღი­მე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბი ყვე­ლა­ფერს მირ­ჩევ­ნია. იმი­თაც ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ იღ­ბა­ლიც აღ­მო­მაჩ­ნდა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის უნა­რიც მო­მა­ნი­ჭა.

- რომ არა არ­ტის­ტი, პრო­ფე­სი­ით ვინ შე­იძ­ლე­ბო­და კი­დევ ყო­ფი­ლი­ყა­ვით?

- ძა­ლი­ან კარ­გი ექი­მი ვიქ­ნე­ბო­დი, რად­გა­ნაც არც სის­ხლის მე­ში­ნია და არც ჭრი­ლო­ბის. თა­ვი­დან­ვე იმ­დე­ნად ინ­ტე­რე­სი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, რომ 15-16 წლის ასაკ­ში, ერთ-ერთ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში 7 ოპე­რა­ცი­ას და­ვეს­წა­რი. ვის­წავ­ლე ნემ­სის გა­კე­თე­ბაც. ეს იმი­ტომ, რომ მეს­წავ­ლა ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში ადა­მი­ა­ნის­თვის პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა. აბი­ტუ­რი­ენ­ტი რომ ვი­ყა­ვი, იმ პე­რი­ოდ­ში რთუ­ლად იყო „სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე“ ჩა­ბა­რე­ბა, თან, ისე­თი საგ­ნე­ბის ცოდ­ნა იყო სა­ჭი­რო, რაც არ მიყ­ვარ­და...

მა­თე­მა­ტი­კას ვე­რას­დროს გა­ვუ­გე, სულ იმა­ზე ვხუმ­რობ ხოლ­მე, - ხე­ლის თი­თებ­ზე რომ ვი­წყებ ან­გა­რიშს და თვლას, ფე­ხის თი­თებ­ზე გა­დავ­დი­ვარ-თქო... ისე, პე­და­გო­გო­ბაც გა­მო­მი­ვი­და, რად­გან კარ­გი გად­მო­ცე­მის უნა­რი მაქვს. კობა გო­გი­ძეს, კახა გო­გი­ძის ძმას, ასე­ვე მსა­ხი­ობს და რე­ჟი­სორს სა­ბავ­შვო თე­ატ­რა­ლუ­რი სტუ­დია „ბრა­ვო“ აქვს, სა­დაც მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გო­გად მი­მიწ­ვია. ბავ­შვებ­თან ხან­მოკ­ლე მუ­შა­ო­ბის შემ­დეგ კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი, რად­გა­ნაც კარ­გი შე­დე­გე­ბი ჰქონ­დათ. ცოტა ხნის წინ ისი­ნი ქო­ბუ­ლეთ­ში თე­ატ­რა­ლურ და ფოლკ­ლო­რულ ფეს­ტი­ვალ­ზეც მყავ­და, სა­დაც 12 ნო­მი­ნა­ცია წა­მო­ვი­ღეთ. ასე­ვე კო­ბას თე­ატრთან თო­ჯი­ნუ­რი თე­ატ­რიც არ­სე­ბობს.

ცხოვ­რე­ბა­ში თო­ჯი­ნა არ მჭე­რია, მაგ­რამ ეს საქ­მეც შე­ვის­წავ­ლე და იქვე თო­ჯი­ნურ სპექ­ტაკ­ლებ­საც ვთა­მა­შობ. ამ საქ­მე­მაც ძა­ლი­ან შე­მაყ­ვა­რა თავი. სწავ­ლა სი­ბე­რემ­დეო, რომ ამ­ბო­ბენ, მარ­თლაც შე­საძ­ლე­ბე­ლი ყო­ფი­ლა. ამ თე­ატ­რში ოთხი ზრდას­რუ­ლი მსა­ხი­ო­ბი ვართ. სექ­ტემ­ბრი­დან რე­პერ­ტუ­არს კი­დევ გა­ვა­ფარ­თო­ებთ... შე­მეძ­ლო ასე­ვე მო­ცეკ­ვა­ვეც ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, რად­გა­ნაც 16 წელი ქარ­თულ ცეკ­ვებს ვცეკ­ვავ­დი. ბოლო წლებ­ში ვი­ყა­ვი ან­სამ­ბლში, რო­მე­ლიც სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის დუბ­ლე­ბად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბო­და. იქი­დან ჩემი არა­ერ­თი მე­გო­ბა­რი დღეს "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის" წამ­ყვა­ნი მო­ცეკ­ვა­ვეა. მეც მქონ­და იქ გა­დას­ვლის შან­სი, რად­გან დიდ ან­სამ­ბლთან ერ­თად ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში ვი­ცეკ­ვე. მა­შინ ბა­ტო­ნი თენ­გი­ზის მე­უღ­ლემ, ქალ­ბა­ტონ­მა ინ­გამ, 5 გო­გო­ნა­ში ერთ-ერთი პრო­ექ­ტის­თვის მეც შე­მარ­ჩია, მაგ­რამ „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ ჩა­ბა­რე­ბამ გა­და­წო­ნა... დღე­საც, მკვდა­რი რომ ვიყო, დოლ-გარ­მო­ნის ხმა თუ გა­ვი­გე, ვცო­ცხლდე­ბი და ცეკ­ვას ვი­წყებ...

- პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლის "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" პერ­სო­ნა­ჟიც აღ­მოჩ­ნდით... რა დატ­ვირ­თვა ჰქონ­და თქვენ პერ­სო­ნაჟს და ამ სე­რი­ალს თქვენს კა­რი­ე­რა­ში?

- ყო­ვე­ლი როლი, მსა­ხი­ობს, რა­ღაც ფორ­მით უნდა გზრდი­დეს, მაგ­რამ არის რო­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ გაზ­რდა­ში ვერ გეხ­მა­რე­ბა. "ჩცდ"-სთვის მად­ლო­ბე­ლი თუნ­დაც იმი­ტომ ვარ, რომ ძა­ლი­ან დიდი ხნის მან­ძილ­ზე, ფარ­თო მას­შტა­ბით ტე­ლე­ეკ­რან­ზე არ გა­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ. სე­რი­ა­ლის ავ­ტო­რებ­მა ჩემი თავი მა­ყუ­რე­ბელს შე­ახ­სე­ნეს, ახალ თა­ო­ბას კი გა­აც­ნეს...

- ად­რე­ულ წლებ­ში სე­რი­ალ­ში მახ­სოვს, რომ გი­ღებ­დნენ...

- კი, ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი­სა და ზაზა ურუ­შა­ძის ფილ­მის მერე, სე­რი­ა­ლებ­ში პა­ტარ-პა­ტა­რა სა­მუ­შა­ო­ე­ბი იყო ხოლ­მე - მა­გა­ლი­თად, „27 დრა­კო­ნი,“ რო­მე­ლიც კარ­გა ხნის წინ გა­და­ვი­ღეთ, მერე „ყავა და ლუდი,“ სა­დაც 2 სე­რი­ა­ში ვი­ყა­ვი... სე­რი­ალს დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­აქვს, გან­სა­კუთ­რე­ბით, თუ შენი ხაზი შედ­გა, რე­ი­ტინ­გუ­ლი გახ­და და მა­ყუ­რე­ბელ­მა შე­გიყ­ვა­რა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში მოხ­და და ამის­თვის ყვე­ლას დიდი მად­ლო­ბა. რომ გი­თხრათ, ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი მხიბ­ლავს-მეთ­ქი, - არა. ის იმი­ტომ მიყ­ვარს, რომ ძა­ლი­ან კე­თი­ლია, ალა­ლი, ჩურ­ჩუ­ტო­ბე­ბი კი, რაც აქვს, ესეც თა­ვის სი­ა­ლა­ლი­დან გა­მომ­დი­ნა­რეა...

თუმ­ცა ვე­ლო­დე­ბო­დი, რომ ამ ხაზს სცე­ნა­რის­ტი გა­აღ­რმა­ვებ­და, შე­იძ­ლე­ბო­და, სულ სხვა ადა­მი­ა­ნი აღ­მო­ჩე­ნი­ლი­ყო ნა­ი­ლა ხუნ­წა­რია... ასე არ მოხ­და, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ სხვა უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თე­მე­ბი იყო წინ წა­მო­წე­უ­ლი. არ გე­გო­ნოთ, რომ რა­ი­მე­თი უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ, უბ­რა­ლოდ, ამას ჩემ­თვის ვფიქ­რობ­დი, რაც სხვა­გა­ნაც მით­ქვამს. ქალ­ბა­ტონ ქეთი დევ­და­რი­ანს ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ, რად­გა­ნაც ამო­უ­წუ­რა­ვი ფან­ტა­ზია აქვს. ტაშს ვუკ­რავ და ქედს ვიხ­რი მისი ნი­ჭის წი­ნა­შე. ურ­თუ­ლე­სი რამ არის ამ­დე­ნი წელი ასე გა­უ­ჩე­რებ­ლად აკე­თო ეს საქ­მე.

- პან­დე­მი­ის დროს თე­ატრს გა­უ­ჭირ­და, გა­ჩერ­და, რად­გა­ნაც უმა­ყუ­რებ­ლოდ დარ­ჩა. მსა­ხი­ო­ბე­ბის ნა­წილ­მა გარ­კვე­უ­ლი საქ­მე გა­მო­ძებ­ნა, ნა­წი­ლი დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­ვარ­და. თქვენ იმ დროს მუ­შა­ო­ბა გამ­ყიდ­ვე­ლად ზო­ო­მა­ღა­ზი­ა­ში და­ი­წყეთ. ამ ნა­ბი­ჯით რა დაძ­ლი­ეთ?

- მთა­ვა­რი ის არის, რომ არ შე­მიძ­ლია უქ­მად ჯდო­მა, გა­ჩე­რე­ბა. რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, პან­დე­მი­ი­სას, ვი­ღა­ცა­ზე უკე­თეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმით ვი­ყა­ვი, რომ სა­ხელ­მწი­ფო თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ვარ და ხელ­ფა­სე­ბი არ გვქონ­და შე­ჩე­რე­ბუ­ლი, რის­თვი­საც მად­ლი­ე­რი ვარ. მსა­ხი­ო­ბე­ბის უმე­ტე­სო­ბას ბან­კის ვალი ჰქონ­და და ხელ­ფა­სე­ბი რომ შე­ჩე­რე­ბუ­ლი­ყო, სა­ვა­ლა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე მი­ვი­დო­დით.

თუმ­ცა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნი­ლი სე­რი­ო­ზულ დეპ­რე­სი­ამ­დე რომ არ მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, ისე ვი­ყა­ვი, რომ სა­დღაც სამ­სა­ხუ­რი უნდა და­მე­წყო. მა­შინ ჩემს სახ­ლთან ბუ­ტი­კი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, სა­დაც პა­ტარ-პა­ტა­რა სექ­ცი­ე­ბი იყო და ერთ-ერთი ზო­ო­მა­ღა­ზია გახ­ლდათ... ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, 13 წლის ასა­კი­დან, სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას მი­მუ­შა­ვია. რო­დე­საც პირ­ვე­ლი ფილ­მი გა­მო­მი­ვი­და, რო­მელ­შიც გა­და­მი­ღეს და ქუ­ჩა­ში მცნობ­დნენ, მა­ში­ნაც კი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პირ­ველ კორ­პუს­თან, მო­პირ­და­პი­რედ სტუ­დენ­ტურ კა­ფე­ში მიმ­ტა­ნად დავ­საქმდი. იმ პე­რი­ოდ­ში გა­და­ცე­მა­შიც ვთქვი, რომ არა­ნა­ი­რი შრო­მა არ არის სირ­ცხვი­ლი და ამის გამო უცხო­ეთ­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი არ უნდა წა­ვიდ­ნენ-მეთ­ქი.

90-ია­ნებ­ში ადა­მი­ა­ნებს უმე­ტე­სად ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­დათ და უცხო­ეთ­ში წას­ვლის მი­ზე­ზიც უმე­ტე­სად ეს იყო. იმ გა­და­ცე­მა­ში მა­შინ ეს სი­ტუ­ა­ცია ვამ­ხი­ლე, ვთქვი, - რომ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­შიც შე­იძ­ლე­ბა საქ­მის პოვ­ნა-მეთ­ქი. მა­შინ ჩემს ტე­ლე­ფონ­ზე ზა­რე­ბი გა­ის­მა, არ იყო კარ­გი საქ­ცი­ე­ლიო - მი­თხრეს. აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მშვი­დად, სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით ვუ­პა­სუ­ხე - ვი­საც ჩემი მე­გობ­რო­ბის და ნა­თე­სა­ო­ბის რცხვე­ნია, ეს მათი პრობ­ლე­მაა-მეთ­ქი... არ ვთვლი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ამ ჩემი სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას და­საქ­მე­ბით რამე წა­ვა­გე, პი­რი­ქით.

დღემ­დე ეს პო­ზი­ცია მაქვს და შვი­ლებ­საც მა­გა­ლითს ვაძ­ლევ, ვე­უბ­ნე­ბი - სულ რომ მი­ლი­ო­ნე­რი გავ­ხდე, სა­კუ­თა­რი შრო­მით მო­პო­ვე­ბუ­ლი გრო­შე­ბის გემო უნდა იცო­დეთ-მეთ­ქი... ამა­ყი ვარ, რად­გა­ნაც ჩემი უფ­რო­სი ვაჟი, რო­მე­ლიც ასე­ვე მსა­ხი­ო­ბია (დღემ­დე თე­ატ­რში ვერ მო­ე­წყო, მე კი­დევ არ ვარ ის კა­ტე­გო­რია, თე­ატ­რე­ბი თხოვ­ნით ჩა­მო­ვი­ა­რო - შვი­ლი და­მი­საქ­მეთ-მეთ­ქი), ერთ-ერთ კომ­პა­ნი­ა­ში თა­ვი­სით და­საქმდა. ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლია და მად­ლო­ბა კომ­პა­ნი­ას ამ შე­საძ­ლებ­ლო­ბის­თვის. თუმ­ცა მა­ნამ­დე იქ ჯერ პრაქ­ტი­კა, მერე ტეს­ტი­რე­ბა გა­ი­ა­რა. მე­ო­რე შვი­ლი არას­რულ­წლო­ვა­ნია, რო­მე­ლიც ყვე­ლა წე­სის დაც­ვით, რის უფ­ლე­ბაც აქვთ არას­რულ­წლოვ­ნებს, მუ­შა­ობს. ჩემი 13 და 11 წლის შვი­ლე­ბი კი, სა­ა­მი­სოდ ჯერ პა­ტა­რე­ბი არი­ან, მაგ­რამ ჩემი და მათი უფ­რო­სი ძმე­ბის მა­გა­ლი­თი მათ­ზე კარ­გად იმოქ­მე­დებს...

- ნინო, რა მო­გი­ტა­ნათ ამ სხვა­დას­ხვა სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ო­ბამ?

- გარ­და იმი­სა, რომ და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სა­ვა­ლი, ბევ­რი კარ­გი და კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნი გა­მაც­ნო. მსა­ხი­ობს ეს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი სჭირ­დე­ბა, ამ გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბევ­რი პერ­სო­ნა­ჟის­თვის შე­მი­ძე­ნია არა­ერ­თი თვი­სე­ბა, ხა­სი­ა­თი. ამ ტი­პა­ჟე­ბი­დან ამოკ­რე­ბი­ლი სა­ხეა თუნ­დაც ნა­ი­ლა ხუნ­წა­რია. შარ­შან ყუ­რძნის კრე­ფა­ზე ვი­ა­რე. გარ­და იმი­სა, რომ ვმუ­შა­ობ­დი, ბევ­რსაც ვხა­ლი­სობ­დი, იქაც უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი. მიყ­ვარს უბ­რა­ლო, მშრო­მელ ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა... გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და ახ­ლაც ვე­ძებ სა­ზა­ფხუ­ლო სა­მუ­შა­ოს...

- 4 ბი­ჭის დე­დო­ბაც არ არის სა­ხუ­მა­რო ამ­ბა­ვი...

- 4 ვაჟ­კა­ცის ყოლა სა­ა­მა­ყოა. ერი­სა და ქვეყ­ნის წი­ნა­შე ვალი მოხ­დი­ლი მაქვს. ღმერ­თმა მომ­ცეს ძალა, ენერ­გია, რომ ესე­ნი ფეხ­ზე და­ვა­ყე­ნო და რა­ღაც კონ­დი­ცი­ამ­დე მი­ვიყ­ვა­ნო. ასე რომ, რაც შე­მეძ­ლე­ბა და რა­საც შევ­ძლებ, გა­ვუძ­ლებ და არ გავ­ჩერ­დე­ბი.