მომ­ღე­რალ პა­ა­ტა ცე­ცხლა­ძის ნამ­ღერს პირ­ვე­ლად რომ მო­ვუს­მი­ნე, იმ­დე­ნად წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­მი­ტო­ვა, რომ ის მე­ლო­დია დღემ­დე აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი მაქვს. კი­დევ უფრო შთამ­ბეჭ­და­ვი აღ­მოჩ­ნდა მისი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი სა­გა­ლობ­ლე­ბის მოს­მე­ნა - თით­ქოს, ჟრუ­ან­ტე­ლი­ვით გა­ი­ა­რა სხე­ულ­სა და სულ­ში... სი­ნამ­დვი­ლე­ში, გა­ი­ა­რა კი არა, იქვე დარ­ჩა. მაგ­რამ მისი ცხოვ­რე­ბა მხო­ლოდ სიმ­ღე­რა არ არის, მისი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი დი­ა­პა­ზო­ნი მარ­თლაც უსა­ზღვრო აღ­მოჩ­ნდა - იგი მომ­ღე­რა­ლი, ლოტ­ბა­რი, კომ­პო­ზი­ტო­რი და დი­რი­ჟო­რი გახ­ლავთ. სწო­რედ მან გა­უ­კე­თა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი არან­ჟი­რე­ბა მისი უწ­მინ­დე­სო­ბის, სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის ილია მე­ო­რეს სა­გა­ლობ­ლე­ბის ნა­წილს და თა­ვად შე­ას­რუ­ლა. მახ­სოვს, ემო­ცი­ე­ბის ზღვა მოჰ­ყვა სა­გა­ლო­ბელს „და­ვი­ღა­ლე, და­ვი­ღა­ლე, მოდი ჩემ­თან, უფა­ლო“. და არა მარ­ტო ამ სა­გა­ლო­ბელს...

დღეს პა­ა­ტა ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში ცხოვ­რობს და იქ გა­ნაგ­რძობს შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას. სწო­რედ ამე­რი­კა­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით მას და ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვი­უც ჩა­მო­ვარ­თვით:

- პა­ა­ტა, მო­გე­სალ­მე­ბით. ინ­ტერ­ვიუ თქვე­ნი სი­ახ­ლე­ე­ბით მინ­და და­ვი­წყო: რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, კა­რი­ე­რა ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში გა­გეგ­რძე­ლე­ბი­ნათ და ამ­ჟა­მად სად მოღ­ვა­წე­ობთ?

- ამ­ჟა­მად ვმოღ­ვა­წე­ობ კომ­პა­ნია „ ჯორ­ჯი­ან დენ­სინგ ქვრე­ინ­ში“, სა­დაც ვას­წავ­ლი ქარ­თულ ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს და სა­გა­ლობ­ლებს. უკვე რამ­დე­ნი­მე კონ­ცერ­ტიც ჩა­ვა­ტა­რეთ და საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბით. პა­რა­ლე­ლუ­რად, მინ­და, არ შევ­წყვი­ტო მუ­სი­კის შექ­მნა, რაც ჩემი, რო­გორც მუ­სი­კო­სის და დი­რი­ჟო­რის, მთა­ვა­რი გა­მოწ­ვე­ვაა.

- ოჯა­ხი რო­გორ შეხ­ვდა თქვენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, ვგუ­ლის­ხმობ ამე­რი­კა­ში გამ­გზავ­რე­ბას?

- ეს არ იყო მარ­ტი­ვი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, თუმ­ცა მთა­ვა­რი მხარ­დამ­ჭე­რი სწო­რედ ჩემი ოჯა­ხი გახ­ლდათ - მე­უღ­ლე, შვი­ლე­ბი და მშობ­ლე­ბი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თა­ვი­სუფ­ლად ვამ­ბობ, რომ ოჯა­ხი ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას შეხ­ვდა გა­გე­ბით. მინ­დო­და, სა­კუ­თა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბა კი­დევ უფრო მა­ღალ დო­ნე­ზე წარ­მო­მე­ჩი­ნა და ამი­ტომ დავ­ტო­ვე სამ­შობ­ლო. მინ­დო­და, ჩემი იდე­ე­ბი, ჩემი მუ­სი­კა, არა მარ­ტო სა­დი­რი­ჟო­რო, არა­მედ - ჩემი სა­კომ­პო­ზი­ციო სკო­ლა წარ­მო­მე­ჩი­ნა ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში. დიდი მო­ტი­ვა­ცი­აა, რომ ამის გარ­და, რაც ზე­მოთ ჩა­მოვ­თვა­ლე, მე, ასე­ვე, ქარ­თულ კულ­ტუ­რას, ფოლკ­ლორს და გა­ლო­ბას ვას­წავ­ლი და ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მაძ­ლევს კომ­პა­ნია „ჯორ­ჯი­ან დენ­სინგ ქვრე­ი­ნი“. იქ და­დი­ან რო­გორც ემიგ­რან­ტე­ბი, უფ­რო­სი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ასე­ვე - პა­ტა­რე­ბი, ემიგ­რან­ტე­ბის შვი­ლე­ბი და, ალ­ბათ, და­მე­თან­ხმე­ბით, რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ქარ­თვე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის ემიგ­რა­ცი­ა­ში შე­ი­ნარ­ჩუ­ნოს ის ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია ქარ­თულ კულ­ტუ­რას­თან. ვცდი­ლობ, თი­თო­ე­ულ მათ­განს შე­ვას­წავ­ლო ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რა-გა­ლო­ბა. ჩემს ერ­თგვარ მი­სი­ა­დაც კი მი­მაჩ­ნია ეს საქ­მე, ვგრძნობ დიდ გა­მოწ­ვე­ვას და მთე­ლი სუ­ლი­თა და გუ­ლით, მთე­ლი შე­მარ­თე­ბით ვცდი­ლობ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ახალ­მა თა­ო­ბამ არ და­ი­ვი­წყოს თა­ვი­სი ფეს­ვე­ბი, რა­საც ეყ­რდნო­ბა ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა. მაქვს მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი და შე­თან­ხმე­ბე­ბი ამე­რი­კულ ან­სამ­ბლებ­თან. ეს არის ქალ­თა ჯგუ­ფი კა­ლი­ფორ­ნი­ა­ში - „კიტ­კა“, რო­მე­ლიც ას­რუ­ლებს სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნის ფოლკ­ლო­რულ ნა­წარ­მო­ე­ბებს. მათ შო­რის ერთ-ერ­თია ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რი, რო­მე­ლიც მსოფ­ლი­ო­ში გა­მო­ირ­ჩე­ვა თა­ვი­სი პო­ლი­ფო­ნი­ით, სი­ლა­მა­ზით, სევ­დით, მხი­ა­რუ­ლე­ბით, ვაჟ­კა­ცო­ბით და - ყვე­ლაფ­რით. თან ვცდი­ლობ, რომ ჩემი მუ­სი­კაც აჟ­ღერ­დეს და მაქვს კი­დეც რამ­დე­ნი­მე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, რომ ჩემი სა­გუნ­დო ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი შეს­რულ­დეს. მოკ­ლედ, ყვე­ლა მხრივ აქ­ტი­უ­რად ვარ ჩარ­თუ­ლი. რაც მოვ­ყე­ვი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი ოჯა­ხის­თვის და­მა­ტე­ბი­თი მო­ტი­ვა­ცი­აა. რა თქმა უნდა, რთუ­ლია, მაგ­რამ - დრო­ე­ბი­თია. ჩემი ოჯა­ხის გა­რე­შე არ შე­მიძ­ლია, რომ ვი­არ­სე­ბო, მაგ­რამ ხდე­ბა ხოლ­მე, რომ რა­ღაც ეტაპ­ზე მსხვერ­პლი არის სა­ჭი­რო, უფრო დიდი მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად. ჩემი მე­უღ­ლე - ნანუ კა­კუ­ლია-ცე­ცხლა­ძე ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხელს მი­წყობს, სამი შვი­ლი გვყავს. რო­დე­საც მამა მი­დის სახ­ლი­დან, შვი­ლებ­თან რჩე­ბა დედა და კი­დევ ერთხელ მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო ნა­ნუს ამის­თვის, რომ მთელ თა­ვის ენერ­გი­ას და დროს ახარ­ჯავს ჩვენს შვი­ლებს. რომ არა ჩემი მე­უღ­ლე, ვერ მი­ვაღ­წევ­დი ამ წარ­მა­ტე­ბას ჩემს კა­რი­ე­რა­ში და ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მყავს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სამი შვი­ლი - ლუკა, გი­ორ­გი და ელე­ნე და ეს უდი­დეს მო­ტი­ვა­ცი­ას მაძ­ლევს ცხოვ­რე­ბა­ში. რო­დე­საც არ ვმუ­შა­ობ, არ ვწერ მუ­სი­კას, სულ ხაზ­ზე ვარ მათ­თან, ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი­ან, რთუ­ლია მათ გა­რე­შე, მაგ­რამ პი­რო­ბას ვდებ, რომ ეს დიდ­ხანს არ გაგ­რძელ­დე­ბა და მე მათ ვუ­თხა­რი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად მალე ერ­თად ვიქ­ნე­ბით.

პა­ა­ტა ცე­ცხლა­ძე მე­უღ­ლეს­თან, - ნანუ კა­კუ­ლია-ცე­ცხლა­ძეს­თან ერ­თად

- პა­ა­ტა, თქვენ გაქვთ გა­მორ­ჩე­უ­ლი ხმა და საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მომ­ღერ­ლის კა­რი­ე­რაც, ამას და­ე­მა­ტა მუ­სი­კის შექ­მნაც. რამ­დე­ნად რთუ­ლი პრო­ცე­სია, რო­გორ ქმნის და რო­გორ მუ­სი­კას ქმნის პა­ა­ტა ცე­ცხლა­ძე?

- შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ჩემი, რო­გორც მომ­ღერ­ლის კა­რი­ე­რა შედ­გა. ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რის და გა­ლო­ბის შეს­რუ­ლე­ბის მი­მა­თუ­ლე­ბით დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს. როცა შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი ხარ, მღე­რი სხვის მუ­სი­კას. რა თქმა უნდა, ასე­ვე ეხე­ბა ეს დი­რი­ჟორ­საც. მომ­ღე­რა­ლიც და დი­რი­ჟო­რიც, და ნე­ბის­მი­ე­რი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, ეს იქ­ნე­ბა პი­ა­ნის­ტი, მე­ვი­ო­ლი­ნე თუ სხვა ანუ, ზო­გა­დად, შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი და კო­პო­ზი­ტო­რი და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი არი­ან ერ­თმა­ნეთ­თან. შენ, რო­გორც შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, თუ არ გახ­დი თა­ნა­მო­აზ­რე , თუ არ შეხ­ვე­დი კომ­პო­ზი­ტო­რის გან­ცდებ­ში, ისე ვერ შე­ას­რუ­ლებ მა­ღალ დო­ნე­ზე. ფოლკ­ლო­რიც, გე­ნი­ა­ლურ­მა უც­ნო­ბებ­მა რომ შექ­მნეს, თუ არ გა­ი­თა­ვი­სე, რო­გორ და­ი­წე­რა, ისე ვერ შე­ას­რუ­ლებ მა­ღალ დო­ნე­ზე. ეს მო­მენ­ტი ყო­ველ­თვის მქონ­და. ძა­ლი­ან დიდი მუ­სი­კაა ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კა და გა­ლო­ბა. არ არ­სე­ბობს, რო­დე­საც მათ ას­რუ­ლებ, არ იფიქ­რო, რო­გორ შექ­ნეს ეს გე­ნი­ა­ლუ­რი მუ­სი­კა. ამან ძა­ლი­ან დიდი ინ­სპი­რა­ცია მომ­ცა. ჩემი წყა­რო იყო ფოლკ­ლო­რი, ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კა. ვქმნი მუ­სი­კას, გა­ჯე­რე­ბულს იმ ელე­მენ­ტე­ბით, რა­საც ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რი ჰქვია. მე ვთვლი, რომ ეს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო გზაა. სა­კომ­პო­ზი­ციო მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ში ად­გი­ლის დამ­კვიდ­რე­ბა რთუ­ლია, შე­დევ­რე­ბია შექ­მნი­ლი. იმ­დე­ნად არის რთუ­ლი, რომ ბევ­რია და ამ ბევრში შენ ძა­ლი­ან უნდა ანა­თებ­დე. ვფიქ­რობ, რომ ადა­მი­ან­მა ის მუ­სი­კა უნდა წე­როს, რო­მე­ლიც მის გულ­თან არის ძა­ლი­ან ახ­ლოს. შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემს გულ­თან იყო ძა­ლი­ან ახ­ლოს ეს პო­ლი­ფო­ნი­უ­რი მუ­სი­კა და მისი შერ­წყმა თა­ნა­მედ­რო­ვე ჟანრ­თან, იმა­ვე, თუნ­დაც პო­პ­კულ­ტუ­რას­თან, თუნ­დაც კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით, თუმ­ცა ჯა­ზიც უკვე კლა­სი­კაა, დღეს იმ­დე­ნი მი­მარ­თუ­ლე­ბე­ბი ჩნდე­ბა... ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ვგუ­ლის­ხმობ ბე­თჰო­ვენს, კლოდ დე­ბი­უსს და შოს­ტა­კო­ვიჩს... და მათი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბის შერ­წყმა ქარ­თულ ელე­მენ­ტებ­თან არის ჩემი ოც­ნე­ბა და ჩემი მი­მარ­თუ­ლე­ბა, ეს რომ მო­ვაქ­ციო ერთ ჩარ­ჩო­ში, რომ გა­მო­ვი­დეს ისეთ სინ­თე­ზი, რომ არ იყოს შე­კი­თხვა - ფოლკ­ლო­რია? კლა­სი­კუ­რია? არა­მედ - მი­ვი­ღოთ ერთი მთლი­ა­ნო­ბა და ამას ვქმნი, ასეთ მუ­სი­კას ვქმნი. ეს არის ჩემი ინ­სპი­რა­ცი­ის წყა­რო.

პა­ა­ტა უწ­მინ­დეს­თან ერ­თად კი­კეთ­ში

- თქვენ მუ­დამ ჩვე­ნი კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის გვერ­დით გხე­დავ­დით, ამი­ტომ გვერდს ვერ ავუვ­ლი ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას და მისი უწ­მი­დე­სო­ბის სა­გა­ლობ­ლე­ბის არან­ჟი­რე­ბის ამ­ბავს...

- 18 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქთან მი­ვე­დი და გულ­ში ჩა­მიკ­რა, მშო­ბე­ლი დე­დი­სა და მა­მის და­რად მექ­ცე­ო­და, გამ­ზარ­და, ყო­ველ­თვის კი­თხუ­ლობ­და, სად ვი­ყა­ვი, მშო­ბე­ლი­ვით ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე. ცხოვ­რე­ბის სამი წელი მისი უწ­მინ­დე­სო­ბის გვერ­დით გა­ვა­ტა­რე, მას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი სა­პატ­რი­არ­ქო­ში და ეს ჩემ­თვის დიდი პა­ტი­ვი იყო. მის წი­აღ­ში დიდი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. ენით აუ­წე­რე­ლი ზღვა ემო­ცია მაქვს მის მი­მართ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მისი სა­გა­ლობ­ლე­ბის, მე­ლო­დი­ე­ბის არან­ჟი­რე­ბა მე გა­ვა­კე­თე და შემ­დეგ თა­ვად შე­ვას­რუ­ლე. იმის ხაზ­გას­მა მინ­და, რომ თუ ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რია ეს მუ­სი­კა - პატ­რი­არ­ქის სა­გა­ლობ­ლე­ბი და რაც მე გა­ვა­კე­თე, ეს ყვე­ლა­ფე­რი, შე­სა­ბა­მი­სად, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე მოხ­და. მად­ლო­ბა ღმერ­თს და მად­ლო­ბა პატ­რი­არ­ქს, რომ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა.

- არ შე­იძ­ლე­ბა არ შე­ვე­ხო თქვენს კი­დევ ერთ პრო­ფე­სი­ას - დი­რი­ჟო­რო­ბას, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- ჩემი სა­დი­რი­ჟო­რო კა­რი­ე­რა და­ი­წყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ჩა­ვა­ბა­რე სა­გუნ­დო-სა­დი­რი­ჟო­რო­ზე. ეს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ფე­სი­აა - მარ­თავ ორ­კესტრს და შენს აღ­ქმულ მუ­სი­კას გა­დას­ცემ ხალ­ხს. არა­ფერ­ზე არ უკ­რავ, არც ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, არც ვი­ო­ლი­ნო­ზე, არც მღე­რი, მხო­ლოდ ხელს იქ­ნევ და ამ ხე­ლის ქნე­ვა­ში შენ შე­გიძ­ლია ემო­ცი­ე­ბის ზღვა გა­დას­ცე მსმე­ნელს. პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­დავ­დგი თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში. და­ვამ­თავ­რე ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტიც და მა­გის­ტრა­ტუ­რაც. ჩემი პე­და­გო­გი ბო­რის ძნე­ლა­ძე იყო, ასე­ვე, გა­მო­ვარ­ჩევ შალ­ვა მო­სი­ძეს. ბა­ტონ­მა შალ­ვამ გა­მორ­ჩე­უ­ლი ეპო­ქა შექ­მნა სა­გუნ­დო მუ­სი­კა­ში, შექ­მნა თა­ვი­სი სა­ო­ცა­რი ბგე­რა, რომ­ლი­თაც ცნო­ბი­ლია მთელ მსოფ­ლი­ო­ში. მქონ­და მას­თან მუ­შა­ო­ბის ბედ­ნი­ე­რე­ბა. ასე­ვე, მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა უდი­დეს კომ­პო­ზი­ტორ­თან - იო­სებ კე­ჭაყ­მა­ძეს­თან, რო­მელ­მაც სტუ­დენ­ტებს დიდი შთა­გო­ნე­ბა მოგ­ვცა და მად­ლო­ბე­ლი ვარ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ეს უბედ­ნი­ე­რე­სი დრო რომ იყო. იგი გვას­წავ­ლი­და არან­ჟი­რე­ბას და ეს ცალ­კე დიდი თე­მაა. ერთი შე­მიძ­ლია გა­ვიხ­სე­ნო, რო­დე­საც ვას­რუ­ლებ­დით ბა­კა­ლავ­რი­ატს, თი­თო­ე­ულ სტუ­დენტზე თა­ვი­სი ხედ­ვით შე­არ­ჩია მუ­სი­კა და მათ შო­რის მეც მოვ­ხვდი, და ეს იყო სა­ო­ცა­რი მუ­სი­კა, ყვე­ლას მოგ­ვი­ძღვნა, ასე ვთქვათ. მის მუ­სი­კას­თან შე­ხე­ბა იყო სა­ოც­რე­ბა, დიდი სკო­ლა გა­ვი­ა­რეთ მას­თან ერ­თად და ყვე­ლა სხვა პე­და­გოგ­თან ერ­თად. მად­ლო­ბა ყვე­ლას, მთელ თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ას.

ჯვრის­წე­რის შემ­დეგ, პა­ა­ტა და მისი მე­უღ­ლე უწ­მინ­დეს­თან

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ თქვენ უკვე კრა­კოვ­ში გა­ნაგ­რძეთ სწავ­ლა...

- ში­ნა­გა­ნი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა მქონ­და, ასე­ვე, მეს­წავ­ლა სიმ­ფო­ნი­უ­რი დი­რი­ჟო­რო­ბა. ეს ძა­ლი­ან მომ­წონს და ისე მოხ­და, რომ და­ფი­ნან­სე­ბით წა­ვე­დი კრა­კო­ვის მუ­სი­კა­ლურ აკა­დე­მი­ა­ში, სა­დაც მსოფ­ლი­ო­ში ცნო­ბი­ლი მუ­სი­კო­სე­ბი მოღ­ვა­წე­ობ­დნენ. რექ­ტო­რი გახ­ლდათ ცნო­ბი­ლი მუ­სი­კო­სი და დი­რი­ჟო­რი შიშ­ტოფ პენ­დერეც­კი. კრა­კო­ვის აკა­დე­მია გა­მო­ირ­ჩე­ვა თა­ვი­სი დიდი დი­რი­ჟო­რე­ბით, მუ­სი­კო­სე­ბით და მეც­ნი­ე­რე­ბით. ჩა­ვა­ბა­რე მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში. ეს იყო ჩემი ქვეყ­ნის გა­რეთ გა­მოც­დი­ლე­ბა, მთე­ლი ჩემი ენერ­გია ჩავ­დე და იმ 2 წე­ლი­წად­ში მაქ­სი­მუ­მი გა­ვა­კე­თე. ვი­ცო­დი, რომ ეს არ იყო დიდი დრო და რაც შე­მეძ­ლო და არ შე­მეძ­ლო, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე. ძა­ლი­ან გა­მიჭრ­და პარ­ტი­ტუ­რის წა­კი­თხვა, ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, დღე­ში შვი­დი-რვა სა­ა­თის დაკ­ვრის და მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის შე­დე­გად გა­მო­მი­მუ­შავ­და სა­ჭი­რო ჩვე­ვე­ბი. შემ­დეგ უკვე მო­მი­წია რამ­დე­ნი­მე მას­ტერკლა­სი ად­გი­ლობ­რივ დი­რი­ჟო­რებ­თან. დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, დიდი ცოდ­ნა და­ვაგ­რო­ვე და მთე­ლი გუ­ლით მინ­დო­და, რომ ჩემი დაგ­რო­ვი­ლი ცოდ­ნით, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი, ჩემი გზა მე­პო­ვა.

პა­ა­ტა ცე­ცხლა­ძის შვი­ლე­ბი - ელე­ნე, გი­ორ­გი, ლუკა

- თქვე­ნი, რო­გორც დი­რი­ჟო­რის დე­ბი­უ­ტი სა­ქარ­თვე­ლო­ში საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა...

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემს ამე­რი­კა­ში გა­მომ­გზავ­რე­ბამ­დე და­ი­გეგ­მა კომ­პო­ზი­ტორ ენრი ლო­ლაშ­ვი­ლის კონ­ცერ­ტი და ჩემ­თან და­რე­კა შე­სა­ნიშ­ნავ­მა, გა­მორ­ჩე­ულ­მა ალ­ტის­ტმა გი­ორ­გი ცა­გა­რელ­მა. სვი­მონ ჯან­გუ­ლაშ­ვი­ლის­გან იცო­და ჩემ შე­სა­ხებ. სვი­მო­ნი ჩემი დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია და მად­ლო­ბა ამის­თვის. გი­ორ­გი ცა­გა­რელ­მა მი­თხრა, თუ მქონ­და სურ­ვი­ლი, ენრი ლო­ლაშ­ვი­ლის კონ­ცერ­ტზე მე­დი­რი­ჟო­რა. მე, რა თქმა უნდა, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდი. შემ­დეგ, რო­გორც გა­ირ­კვა, გი­ორ­გის სა­უ­ბა­რი ჰქონ­და ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველ­თან. მად­ლო­ბა ნი­კო­ლოზს, რომ შან­სი მომ­ცა. მად­ლო­ბა თე­ო­ნა ჯორ­ბე­ნა­ძეს, რომ მთე­ლი გუ­ლით მეხ­მა­რე­ბო­და. ამ პრო­ექ­ტის სუ­ლის­ჩამ­დგმე­ლი თე­ო­ნა იყო. ის დღემ­დე ძა­ლი­ან მიდ­გას მხარ­ში. მად­ლო­ბა ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველს და სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრს. რო­დე­საც რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და­ვი­წყე, რო­გორ მედგნენ მხარ­ში, რო­გორ მი­ყუ­რებ­დნენ და რო­გორ ცდი­ლობ­დნენ, მე, რო­გორც გა­მო­უც­დელ დი­რი­ჟორს, გვერ­დში მყო­ლოდ­ნენ თა­ვი­სი გა­მოც­დი­ლე­ბით. ენ­რის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მად­ლო­ბა, რო­მელ­მაც თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი, თა­ვი­სი კი­ნო­მუ­სი­კა, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დიდი ხანი არ იყო შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი, მე მო­მან­დო. ენრი გა­მორ­ჩე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა, გა­მორ­ჩე­უ­ლი მუ­სი­კო­სია, გა­მორ­ჩე­უ­ლი კომ­პო­ზი­ტო­რია და მისი ყვე­ლა მუ­სი­კა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და ეს­თე­ტი­კუ­რია. და რაც ენ­რის გა­მო­არ­ჩევს სხვა კომ­პო­ზი­ტო­რე­ბის­გან და ჩემ­თვის ახ­ლო­ბე­ლია, ეს არის ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კა, რო­მე­ლიც მან შე­ი­ტა­ნა თა­ვის ნა­წარ­მო­ე­ბებ­ში. ეს სინ­თე­ზი ჰქონ­და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოდ გა­კე­თე­ბუ­ლი. მახ­სოვს, ერთი სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო პი­ე­სა იყო, გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი აქვს გუ­რუ­ლი კი­ლო­კა­ვის ინ­ტო­ნა­ცი­ე­ბი და ისე სა­ინ­ტე­რე­სოდ არის გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ, უბ­რა­ლოდ, შე­დევ­რია. მე ვთხო­ვე მას, რომ გა­ე­კე­თე­ბი­ნა ამ მუ­სი­კის სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო კონ­ცერ­ტი და იმე­დი მაქვს, რომ გა­ა­კე­თებს, იმ­დე­ნად ახ­ლო­ბე­ლი იყო მისი მუ­სი­კა, რომ არ გამ­ჭირ­ვე­ბია ამ მუ­სი­კის შეგ­რძნე­ბა და ორ­კესტრში გა­და­ტა­ნა. და ჩემი პირ­ვე­ლი კონ­ცერ­ტი შედ­გა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დიდი წარ­მა­ტე­ბით. ასე შედ­გა ჩემი დე­ბი­უ­ტი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­გორც დი­რი­ჟო­რის.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

R