გზა დამარცხებიდან გამარჯვებამდე – გაიცანით ანუკი შატაკიშვილი, რომელიც კონკურსის „გახდი ბესტსელერის ავტორი“ ხალხისა და ჟიურის ერთობლივი რჩეულია

გამარჯვება, რომელსაც 5 წელი ელოდა, 14 წლის ასაკში განცდილი დამარცხება და მას შემდეგ გამარჯვების მოლოდინითა და იმედით სავსე თითოეული დღე - კონკურსის „გახდი ბესტსელერის ავტორი“ გამარჯვებული, 19 წლის ანუკი შატაკიშვილი აღნიშნავს, რომ სამყაროს შეცნობის პროცესშია და ამ პროცესში მთავარ ემოციას წერით გადმოსცემს. „19-წლიანი შეცნობის შედეგად ყველაზე ცოტა რამ საკუთარ თავზე ვიცი. ამის მთავარი მიზეზი ჩემი ცვალებადობაა. სწორედ ეს „ბევრნაირობა“ მეხმარება ადამიანების გაგებაში, შემდეგ კი მათ პერსონაჟებად გარდაქმნაში. ჩემ მიერ შექმნილი თითოეული პერსონაჟი არის რაღაც ეტაპის ანუკი. ცხადია, ზოგი უკვე იმდენად განსხვავდება ჩემგან, რომ მათი ცნობაც კი მიჭირს,“ - ასე აღწერს საკუთარ თავსა და წერის პროცესს ანუკი, რომელიც კონკურსში ჟიურისა და ხალხის ერთობლივი რჩეული გახდა. ეს ფაქტი კი მას განსაკუთრებულ სიამაყესთან ერთად, განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობის გრძნობასაც უჩენს.

ანუკიმ წერა მე-3 კლასში დაიწყო. პირველ ეტაპზე საკუთარი განცდებისა და ემოციების გადმოცემა სურდა. შემდეგ კი გაუჩნდა სურვილი, შეექმნა რამე, რაც მის შემდეგაც იარსებებდა. სწორედ ამ მიზნით წერდა და წერდა. კონკურსის გამარჯვებული ანუკი თავად გვესაუბრება საკუთარ შემოქმედებაზე, გამარჯვებასა და გამარჯვებით მოტანილ ემოციებზე.

გაიხსენეთ პატარა ანუკი, რომელმაც წერა დაიწყო. როგორი იყო ის? რა სურდა და რაზე ოცნებობდა?

როდესაც წერა დავიწყე, პატარ-პატარა მოთხრობებს ვწერდი. პატარაობიდანვე ძალიან მიყვარდა კითხვაც, თუმცა იმ პერიოდიდანვე წერასთან უფრო განსაკუთრებული დამოკიდებულება მქონდა.

ყოველთვის მინდოდა შემექმნა რაღაც ისეთი, რაც ჩემს მერეც იარსებებდა. ეს ფიქრი შორეული ბავშვობიდან მახსოვს, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ პოპულარობა მინდოდა. უფრო მეტად მინდოდა და ახლაც ასე მინდა, რომ ჩემი წიგნი გაიცნოს მაქსიმალურად ბევრმა მკითხველმა და ის იყოს პოპულარული.

როგორ იწერებოდა თქვენი პირველი ნაშრომები? რა იყო ინსპირაცია?

პატარა ასაკში ჩემი მთავარი მიზანი ჩემი ფიქრების ფურცელზე გადმოტანა იყო. ვცდილობდი, ჩემი ამბებისა და ემოციებისგან ამ ფორმით დავცლილიყავი. მოგვიანებით კი უკვე საკუთარ ამბებს აღარ ვწერდი. საკუთარი ემოციები მეხმარებოდა შემექმნა სხვა პერსონაჟები და სხვა ამბები. დღემდე წერის საშუალებას საკუთარი ემოციები მაძლევს, თუმცა ამბები არა მე, არამედ სხვა პერსონაჟებს ეკუთვნით.

14 წლის ასაკში დაასრულე პირველი დიდტანიანი წიგნი, რომლითაც კონკურსში 5 წლის წინ მონაწილეობდი, თუმცა ვერ გაიმარჯვე. მოგვიყევი რომანზე, ამ პერიოდზე, მარცხზე...

14 წლის ვიყავი, როდესაც პირველი, შედარებით მოცულობითი, ნაწარმოები დავწერე. ეს იყო „ღიმილის გოგონა“. ამ პერიოდიდან მწერლობაზე უკვე შეგნებულად ვოცნებობდი.

სწორედ მაშინ პირველად დაანონსდა კონკურსი „გახდი ბესტსელერის ავტორი“ და მეც მონაწილეობის მიღება გადავწყვიტე. ფინალისტების სიაში ვიყავი, თუმცა გამარჯვებული ვერ გავხდი. ეს იყო დიდი იმედგაცრუება, თუმცა ამ გადმოსახედიდან ვხვდები, რომ ჩემი რომანი მართლაც არ იყო ისეთი დონის, რომ კონკურსის გამარჯვებული გამხდარიყო.

მოგვიანებით, „ღიმილის გოგონა“ მეგობრებმა დამიბეჭდეს და მისი ერთადერთი ეგზემპლარი არსებობს. მიუხედავად იმისა, რომ ვთვლი, რომანი სრულყოფილი არ არის, დღეს მას მაინც აღარ ვეხები და აღარ ვამუშავებ. მინდა დამრჩეს ისეთი, როგორიც 14 წლის ასაკში შევქმენი, არც მის გამოცემაზე ვფიქრობ.

5 წლის შემდეგ კონკურსში მეორედ მიიღე მონაწილეობა და გაიმარჯვე კიდეც. რაზეა გამარჯვებული რომანი? იქმნებოდა თუ არა სპეციალურად კონკურსისთვის?

„წუთით კოსმოსში“ გადმოცემულია ახალგაზრდა გოგონას ლალუნა დერმონდის ისტორია, რომელიც მშობლების გარდაცვალების ამბავს წლების შემდეგ იძიებს.

მისი წერა იმ დღეს დავიწყე, როდესაც გავიგე, რომ კონკურსში ვერ გავიმარჯვე. ეს არის ისტორია გოგონასი, რომელიც არარეალური ოცნებისკენ ისწრაფვის. მის ცხოვრებაში ყველაფერი ისე ხდება, რომ მიზანს ვერ მიაღწიოს, თუმცა არ ნებდება.

ეს გარკვეულწილად ჩემი ამბავიცაა – ანუკის ამბავი, რომელიც 14 წლიდან 19 წლამდე გამარჯვებისკენ მიდიოდა. ამ წლების განმავლობაში დღე არ გასულა, რომ კონკურსზე არ მეფიქრა. ველოდებოდი, როდის გადავლახავდი ასაკობრივ ზღვარს, რომ მონაწილეობა კვლავ შემძლებოდა.

ისტორია მკითხველს დაეხმარება დაიჯეროს, რომ რისთვისაც იბრძოლებ, მას აუცილებლად მიაღწევ.

დღეს რას ეტყვით 14 წლის იმედგაცრუებულ ანუკის?

იმედგაცრუებული ნამდვილად ვიყავი. მაწუხებდა გრძნობა, რომ ჩემს გულშემატკივარსაც გავუცრუე იმედი ჩემი დამარცხებით. სწორედ იმ ანუკისთვის ვაკეთებდი ყველაფერს ამ წლების განმავლობაში, მისთვის მინდოდა ეს გამარჯვება. მოლოდინი და იმედიც მქონდა. სხვაგვარად 5 წელი ერთსა და იმავე საქმეს უბრალოდ ვერ გააკეთებ. დღეს ვეტყოდი, რომ დიახ, ჩვენ ეს შევძელით.

დამარცხებიდან გამარჯვებამდე მიმავალმა გზამ პიროვნულად ძალიან გამზარდა.

ჟიურისა და ხალხის ერთობლივი რჩეული ხარ. რამდენად ელოდი ორმაგ გამარჯვებას?

ეს საუკეთესო ვარიანტია, რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო. ხალხის მხარდაჭერა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის, უამრავი გულშემატკივარი და მეგობარი შევიძინე. საოცარი გრძნობა იყო, როცა ვხედავდი უცხო ადამიანები როგორ მიჭერდნენ მხარს და მეხმარებოდნენ. თუმცა სულ სხვა ემოციაა, როდესაც ამ ყველაფერს კომპეტენტური ჟიურის მხარდაჭერა ემატება. ეს სულ სხვა სიხარული და, ამავდროულად, დიდი პასუხისმგებლობაა. ამ მომენტმა განსაკუთრებული თვითრწმენა შემძინა.

რა ტიპის მკითხველზეა გათვლილი „წუთით კოსმოსში“?

ჩემს მკითხველს ასაკობრივ კატეგორიად არ დავყოფ. მგონია, ყველა ასაკის მკითხველმა შეიძლება იპოვოს მასში რაღაც საინტერესო. რომანი განსაკუთრებით დააინტერესებთ მათ, ვინც მიზნისკენ ისწრაფვის და ამ მომენტში რწმენისა და იმედის გაძლიერება სჭირდება.

ახლა თუ მუშაობ სხვა რომანზე? ამ ეტაპზე მსოფლიოში არსებული არასტაბილური გარემო და ომი რამდენად ახდენს გავლენას შენს შემოქმედებაზე?

კიდევ ერთ რომანზე ვმუშაობ. იმედი მაქვს, ის კიდევ უფრო შემდგარი და სრულყოფილი ნამუშევარი იქნება. ვიმედოვნებ, მის დაბეჭდვასაც შევძლებ.

რაც შეეხება ომს, ზოგადად, ომზე ნაწერებთან ყოველთვის დისტანცია მქონდა. ახლა კი სულ სხვა თვალით ვუყურებ მათ. გარშემო არსებული არასტაბილური გარემო ჩემზე დიდ ემოციურ გავლენას ახდენს, თუმცა ამ ეტაპზე აღნიშნულ საკითხებზე არ ვწერ. ამ პერიოდზე შეიძლება ერთი წლის შემდეგ დავწერო, როდესაც თითოეული ეს ემოცია კარგად გააზრებული და გადატანილი მექნება.

ზოგადად, წერის პროცესში საკმაოდ დიდი პაუზაც მქონია, თუმცა ეს ემოციურად ცუდად ყოფნას ან გარშემო არსებულ პრობლემებს არ უკავშირდებოდა.

რას ურჩევ მათ, ვინც მომავალში აპირებს კონკურსში მონაწილეობის მიღებას?

დამწყებ მწერალს ყოველთვის სჭირდება რამე, რაც მოტივაციასა და რწმენას მისცემს. ამისთვის კი კონკურსი საუკეთესო საშუალებაა. მონაწილეებს ვურჩევ, ემოციურად ყველაფრისთვის მზად იყვნენ. რეიტინგში ერთ პოზიციით უკან დახევამაც კი შეიძლება იმდენად დიდი ნეგატიური გავლენა იქონიოს, რომ წერის სურვილი საერთოდ დაკარგო.

ყველას ვურჩევ, მაქსიმალურად დასრულებული ტექსტით მიიღონ კონკურსში მონაწილეობა. კონკურსის პერიოდი ძალიან ემოციური და სტრესულია. ამიტომ კონკურსანტს ამ პერიოდში წერა რომ მოუწიოს, ისე ვერ დაასრულებს ნაწარმოებს, როგორც საჭიროა.

ვურჩევ, მაქსიმალურად კარგად და ბევრჯერ წაკითხული რომანი გამოგზავნონ, რომ თვითონვე სჯეროდეთ საკუთარი ნაწარმოების და იმედი ჰქონდეთ.

და თუ მაინც ვერ გაიმარჯვებენ, არ ნიშნავს, რომ კარგად ვერ წერენ. მეც ბევრ კონკურსში ვერ გამიმარჯვია, თუმცა არაერთი გამარჯვებაც მიმიღია.