საზოგადოება
მსოფლიო
პოლიტიკა
სამხედრო
მეცნიერება
მოზაიკა
სამართალი
კულტურა/შოუბიზნესი
სპორტი
კონფლიქტები
Faceამბები
წიგნები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"ჩვენი სიმამაცე სიყეყეჩეში არ უნდა გადაიზარდოს, ხოლო სიფრთხილე - სიმფრთხალეში, მით უფრო, როცა საქმე რუსეთს შეეხება" - აკადემიკოს რისმაგ გორდეზიანის ექსკლუზიური ინტერვიუ
"ჩვენი სიმამაცე სიყეყეჩეში არ უნდა გადაიზარდოს, ხოლო სიფრთხილე - სიმფრთხალეში, მით უფრო, როცა საქმე რუსეთს შეეხება" - აკადემიკოს რისმაგ გორდეზიანის ექსკლუზიური ინტერვიუ

"ყვე­ლა ქვე­ყა­ნას, ისე­ვე რო­გორც ადა­მი­ანს, თა­ვი­სი ბედი აქვს. ეტყო­ბა, სა­ქარ­თვე­ლოს ასე­თი ბედი არ­გუ­ნა ღმერ­თმა!" - გვი­თხრა აკა­დე­მი­კოს­მა რის­მაგ გორ­დე­ზი­ან­მა, რო­მელ­საც ქვეყ­ნის უმწვა­ვეს პრობ­ლე­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ:

- რუ­სე­თი არის ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­საც სხვი­სი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბის მით­ვი­სე­ბა სის­ხლსა და ხორ­ცში აქვს გამ­ჯდა­რი, ის სწო­რედ ამ გზით გა­ფარ­თოვ­და და გა­ი­ზარ­და. ამ ქვეყ­ნის გამო ჩვენ მუდ­მი­ვად და­ძა­ბუ­ლე­ბი ვართ და უამ­რავ შეც­დო­მას ვუშ­ვებთ. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი შეც­დო­მა ისაა, რომ ერ­თმა­ნეთს ბევ­რჯერ გა­და­ვე­კი­დეთ.

- ერთ დროს სა­ქარ­თვე­ლოს ბი­ზან­ტია, თურ­ქე­თი და ირა­ნიც ემ­ტე­რე­ბოდ­ნენ...

- ამ ქვეყ­ნებ­საც სა­ქარ­თვე­ლოს ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე სულ თვა­ლი ეჭი­რათ. იმ­პე­რი­ე­ბი იმი­ტომ ხდე­ბი­ან იმ­პე­რი­ე­ბი, რომ თა­ვი­ანთ სა­ზღვრებს სხვა ქვეყ­ნე­ბის და­პყრო­ბის ხარ­ჯზე ზრდი­ან. მით უმე­ტეს, რუ­სე­თის­თვის კავ­კა­სი­ას გა­დამ­წყვე­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დაშ­ლის შემ­დეგ მის­თვის აქ ფე­ხის მო­კი­დე­ბა სე­რი­ო­ზუ­ლი ამო­ცა­ნა იყო. ამი­ტომ ისე მო­იქ­ცა, რო­გორც ერთ დროს ბი­ზან­ტია ან რო­მის იმ­პე­რია მო­იქ­ცე­ო­და - აქ მე დიდ გან­სხვა­ვე­ბას ვერ ვხე­დავ. მე ბი­ზან­ტი­უ­რი კულ­ტუ­რის მკვლე­ვა­რი ვარ და ვერ გე­ტყვით, რომ ბი­ზან­ტია უფრო ჰუ­მა­ნუ­რი იყო: ისიც ისე იქ­ცე­ო­და, რო­გორც რო­მის იმ­პე­რია ან სხვა დიდი იმ­პე­რი­ე­ბი. ჩვენ მუდ­მი­ვად იმის მო­ლო­დინ­ში ვი­ყა­ვით, რო­დის შე­მო­ვი­დო­და რო­მე­ლი­მე დამ­პყრო­ბე­ლი და ჩვენს ქვე­ყა­ნას ტე­რი­ტო­რი­ის რა­ღაც ნა­წილს წაჰ­გლეჯ­და. რუ­სე­თი ძა­ლი­ან სა­ხი­ფა­თო ქვე­ყა­ნაა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მთე­ლი მსოფ­ლიო ნე­გა­ტი­უ­რად არის გან­წყო­ბი­ლი, მა­ინც არ ერი­დე­ბა სა­ზღვრის გად­მო­წე­ვას შიდა ქარ­თლში, ე.წ. სამ­ხრეთ ოსეთ­ში. ამით გვე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ შე­უძ­ლი­ათ ნე­ბის­მი­ერ დროს დიდი ტკი­ვი­ლი მოგ­ვა­ყე­ნონ, რომ ჩვენ უფრო მორ­ჩი­ლე­ბი უნდა ვი­ყოთ...

- ბევ­რს მი­აჩ­ნია, რომ თუ რუ­სე­თი უკ­რა­ი­ნას მო­ე­რე­ვა, მერე სა­ქარ­თვე­ლო­საც "მი­ხე­დავს". თქვენც ეთან­ხმე­ბით ამ მო­საზ­რე­ბას?

- მე მა­ინც ვფიქ­რობ, რომ სა­ნამ რუ­სე­თი უკ­რა­ი­ნა­ში რა­ღაც ბო­რო­ტე­ბას ჩა­ი­დენს, მის­თვის მოვ­ლე­ნე­ბი შე­იძ­ლე­ბა ძალ­ზე დრა­მა­ტუ­ლად გან­ვი­თარ­დეს. დღეს აღარ არის შუა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბი, როცა ყვე­ლა­ფერს ვაჟ­კა­ცუ­რი ხმლის მოქ­ნე­ვა წყვეტ­და, დღეს ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რად წყდე­ბა.

- ბევ­რს კა­მა­თო­ბენ იმის გამო, რომ ჩვე­ნი მთავ­რო­ბა ცდი­ლობს რუ­სე­თი არ გა­ა­ღი­ზი­ა­ნოს. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი ამ­ტკი­ცებს, რომ "სი­რაქ­ლე­მას პო­ზა­ში" ყოფ­ნა დაგვღუ­პავს...

- ალ­ბათ, გუ­ლის­ხმობთ ჩვე­ნი პარ­ლა­მენ­ტის რე­ზო­ლუ­ცი­ას, სა­დაც რუ­სე­თი ნახ­სე­ნე­ბიც კი არაა. ჩემი აზ­რით, რო­დე­საც საქ­მე რუ­სეთ­თან გაქვს, ყო­ველ­თვის სიფრ­თხი­ლე უნდა გა­მო­ი­ჩი­ნო: მას შე­უძ­ლია ცხელ გულ­ზე წა­მოს­რო­ლი­ლი სი­ტყვაც ბო­რო­ტად შე­მო­გიბ­რუ­ნოს. ამი­ტომ ვფიქ­რობ, არც მე­ტის­მე­ტი სიფრ­თხი­ლე უნდა გა­მო­ვი­ჩი­ნოთ, რაც უაზ­რო­ბა­ში გა­და­დის, მაგ­რამ არც ისე უნდა მო­ვიქ­ცეთ, რომ სიფრ­თხი­ლის ზო­მე­ბი და­ვი­ვი­წყოთ. ერთ ანეკ­დოტს შე­გახ­სე­ნებთ: ზო­ო­პარკში კაცი იძახ­და, ვე­ფხვის მე­ში­ნი­აო. იქვე მდგო­მებ­მა წა­ა­ქე­ზეს, რა­ტომ გე­ში­ნია, გა­ლია გა­ა­ღე და ნა­ხავ, არა­ფერს გი­ზამ­სო. კაცი ისე და­არ­წმუ­ნეს, რის­კზე წა­ვი­და და ვე­ფხვმა შე­ჭა­მა. ჩვენი სი­მა­მა­ცე სი­ყე­ყე­ჩე­ში არ უნდა გა­და­ი­ზარ­დოს, ხოლო სიფრ­თხი­ლე - სიმფრ­თხა­ლე­ში, მით უფრო, როცა საქ­მე რუ­სეთს შე­ე­ხე­ბა.

მარ­თა­ლია, და­სავ­ლე­თი უკ­რა­ი­ნას ფი­ნან­სუ­რად ეხ­მა­რე­ბა, მაგ­რამ უკ­რა­ი­ნე­ლებს მარ­ტო ეს როდი შვე­ლით: ხვალ რუ­სე­თი 100-ათა­სი­ან არ­მი­ას თუ გა­მო­იყ­ვანს, უკ­რა­ი­ნას შე­უძ­ლია არა­ნაკ­ლე­ბი ძალა და­უ­პი­რის­პი­როს. უკ­რა­ი­ნის რე­სურ­სე­ბი სხვა არის და ჩვე­ნი - სულ სხვა, ეს უნდა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნოთ. გე­თან­ხმე­ბით, ძნე­ლი ასა­ტა­ნია შუა ქარ­თლში რუ­სუ­ლი მავ­თულხლარ­თე­ბის და­ნახ­ვა, მაგ­რამ უკ­რა­ი­ნას მთე­ლი ყი­რი­მი წა­არ­თვეს! - როცა რუ­სე­თი ევ­რო­პის ერთ-ერთ უდი­დეს სა­ხელ­მწი­ფოს ამას უბე­დავს, აქ რა­ღას იზამს? ისიც უნდა ვა­ღი­ა­როთ, რომ ბევ­რი რამ ჩვე­ნი შეც­დო­მე­ბის ბრა­ლი­ცაა.

- რო­მელ შეც­დო­მებს გუ­ლის­ხმობთ?

- თა­ვის დრო­ზე ჭკუა რომ გვეხ­მა­რა, რუ­სე­თი ახლა არც ქარ­თლში იქ­ნე­ბო­და და არც აფხა­ზეთ­ში. ვგუ­ლის­ხმობ 30 წლის წი­ნან­დელ მოვ­ლე­ნებს, როცა ჩვე­ნი ჯარი აფხა­ზეთ­ში შე­ვი­და და ე.წ. სამ­ხრეთ ოსეთ­თა­ნაც არას­წო­რი პო­ლი­ტი­კა ვა­წარ­მო­ეთ. სამ­წუ­ხა­როდ, გვაკ­ლია გამ­ჭრი­ა­ხი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც გათ­ვლი­ან, თი­თო­ე­ულ ნა­ბიჯს ხვალ რა მოჰ­ყვე­ბა. ასე­თი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბის გამო გა­მო­უს­წო­რე­ბელ შე­დე­გე­ბამ­დე მი­ვე­დით და ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდით, რო­გორ­შიც დღეს ვართ. - დად­გე­ნი­ლია, რომ ის­რა­ე­ლის შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლო მე­ო­რე ად­გილ­ზეა და­სავ­ლე­თის ფი­ნან­სუ­რი დახ­მა­რე­ბის ოდე­ნო­ბით. ის­რა­ელ­მა თუ მო­ა­ხერ­ხა ამ ფი­ნან­სე­ბის სწო­რად გა­მო­ყე­ნე­ბა, ჩვენ რა­ტომ ვერ შევ­ძე­ლით? - ერთ სულ­ზე თუ ვი­ან­გა­რი­შებთ, სა­ქარ­თვე­ლოს და­სავ­ლე­თი­დან მარ­თლა დიდი დახ­მა­რე­ბა აქვს მი­ღე­ბუ­ლი. თა­ვად და­სავ­ლე­თი­სა და ამე­რი­კის სურ­ვი­ლია სა­ქარ­თვე­ლო რუ­სე­თის გავ­ლე­ნის სფე­რო­ში არ მო­ექ­ცეს. ჩვენ ცოტა არ­ხე­ი­ნი ხალ­ხი ვართ და გვგო­ნია, ვი­ღაც ვალ­დე­ბუ­ლია დაგ­ვეხ­მა­როს... რაც შე­ე­ხე­ბა ის­რა­ელს, არ და­გა­ვი­წყდეთ, რომ მას ვე­ე­ბერ­თე­ლა დი­ას­პო­რა ჰყავს მთელ მსოფ­ლი­ო­ში. არა­ერთ ქვე­ყა­ნა­ში მცხოვ­რე­ბი ებ­რა­ე­ლე­ბი უმ­დიდ­რე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ის­რა­ელს მარ­ტო ისი­ნი კი არ ეხ­მა­რე­ბი­ან, არა­მედ სხვა სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბიც, რად­გან ის­რა­ე­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვან ად­გილ­ზეა - ნავ­თო­ბი­თა და გა­ზით მდი­დარ რე­გი­ონ­ში. ამი­ტომ ის­რა­ე­ლის და­კარ­გვა და­სავ­ლე­თი­სა და აშშ-ის­თვის კა­ტას­ტრო­ფა იქ­ნე­ბა. ის­რა­ე­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რა­დაც ერთ-ერთი ძლი­ე­რი სა­ხელ­მწი­ფოა, ჩვენ კი დრო­ნე­ბის გა­მოშ­ვე­ბაც ვერ შევ­ძე­ლით, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ­ხე­ლა სა­ა­ვი­ა­ციო ქარ­ხა­ნა გვქონ­და. ახლა ვამ­ბობთ, რომ დრო­ნე­ბის წარ­მო­ე­ბა უნდა და­ვი­წყოთ, მაგ­რამ ამ­დენ ხანს სად ვი­ყა­ვით? გა­ვი­მე­ო­რებ: ძა­ლი­ან გვაკ­ლია გამ­ჭრი­ა­ხი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, პო­ლი­ტი­კა­ში მთა­ვა­რი ის კი არ არის, რას ამ­ბობ, მთა­ვა­რია, რო­გორ მოქ­მე­დებ. ჩვენ კი სი­ტყვებს უფრო დიდ ყუ­რა­დღე­ბას ვა­ნი­ჭებთ, ვიდ­რე ქმე­დე­ბებს.

- სა­ქარ­თვე­ლოს ჩა­მორ­ჩე­ნა უპირ­ვე­ლე­სად, ალ­ბათ, გრან­ტი­ჭა­მია ჩი­ნოვ­ნი­კე­ბის ბრა­ლია...

- სამ­წუ­ხა­როდ, ასეა! ვინ­მემ შე­ის­წავ­ლა იმ სამ­ხედ­რო დახ­მა­რე­ბი­დან რამ­დე­ნი გავ­ყი­დეთ? ია­რა­ღი შე­მო­ვი­და და ქარ­თვე­ლებ­მა ვაჭ­რო­ბა და­ი­წყეს, ნაც­ვლად იმი­სა, არ­მია გა­ეძ­ლი­ე­რე­ბი­ნათ. მარ­თა­ლია, არის ძალა, რო­მელ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბას ყვე­ლა­ნა­ი­რად თავი უნდა აა­რი­დო, მაგ­რამ არ­მია ხომ უნდა გყავ­დეს? ატო­მურ სა­ხელ­მწი­ფოს რომ და­უ­პი­რის­პირ­დე­ბი, დიდი ჭკუა არ უნდა იმას, რომ და­მარ­ცხდე­ბი. შენ გამო ომს არა­ვინ და­ი­წყებს, ეს აქ­სი­ო­მაა. უნდა გან­ვსა­ზღვროთ, რა შეგ­ვიძ­ლია და რა - არა, ჩვენს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ლა­ვი­რე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია.

- შვე­დე­თი, ის­ლან­დია, შვე­ი­ცა­რია, ფი­ნე­თი - ის ქვეყ­ნე­ბია, რომ­ლებ­საც დი­დად არც ტე­რი­ტო­რია აქვთ ჩვენ­ზე მეტი და არც ბუ­ნებ­რი­ვი რე­სურ­სე­ბი, მაგ­რამ მა­ინც მდი­და­რი, მო­წი­ნა­ვე სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბი არი­ან. ეს რით აიხ­სნე­ბა?

- ყვე­ლა ეს სა­ხელ­მწი­ფო ევ­რო­პა­ში მდე­ბა­რე­ობს და თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი იმ წეს­რიგ­შია ჩარ­თუ­ლი, რაც ევ­რო­პი­სათ­ვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლია. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ ევ­რო­პის­გან შორს ვართ და ჩვე­ნი მენ­ტა­ლი­ტე­ტიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. სა­ქარ­თვე­ლო ევ­რო­პულ სივ­რცეს კარ­გა ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­წყვე­ტი­ლი იყო. თქვენ ფი­ნე­თი ახ­სე­ნეთ - ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­საც მე-20 სა­უ­კუ­ნის 30-იან წლებ­ში რუ­სეთ­მა დიდი ტე­რი­ტო­რია წა­არ­თვა, მაგ­რამ ფი­ნეთ­მა და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა მა­ინც შე­ი­ნარ­ჩუ­ნა და დღეს ევ­რო­პის ერთ-ერთი გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნაა.

- სად არის გა­მო­სა­ვა­ლი?

- ყვე­ლა ქვეყ­ნის ის­ტო­რი­ა­ში დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იღ­ბალს, ბედს, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის და­მან­გრე­ვე­ლი არ ყო­ფი­ლა. ყვე­ლამ ვი­ცით, რამ­ხე­ლა იმ­პე­რი­ე­ბი გაქ­რნენ ჩვენ ირ­გვლივ, რო­გორ და­სუს­ტდნენ და და­ი­შალ­ნენ. გა­დარ­ჩე­ნის იმედს, პირ­ველ ყოვ­ლი­სა, ჩვე­ნი წარ­სუ­ლი მაძ­ლევს. ხში­რად მახ­სენ­დე­ბა ერთ-ერთი ინ­გლი­სე­ლი მკვლევ­რის სი­ტყვე­ბი: სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ას რომ გა­და­ხე­დავ, გიკ­ვირს, რო­გორ მო­აღ­წია ამ ქვე­ყა­ნამ და ამ ერმა დღემ­დეო. ვფიქ­რობ, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის არ­სე­ბო­ბა­ში ერ­თგვა­რი ღვთი­უ­რი წყა­ლო­ბაც მო­ნა­წი­ლე­ობს და ჩვენს ბედ­ში არ არის გან­სა­ზღვრუ­ლი, რომ უნდა გავ­ქრეთ - პი­რი­ქით, უნდა გა­დავ­რჩეთ და არ­სე­ბო­ბა გა­ვაგ­რძე­ლოთ.

ავ­ტო­რი: ხა­თუ­ნა ჩი­გო­გი­ძე

მკითხველის კომენტარები / 90 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
იური
1

რისმაგი რისმაქნისია?

ლავრენტი
8

იმის ნაცვლად, რომ მკაცრად და რეალისტურად დაეხატა ქვეყანაში(ზნეობა, განათლება, სახელმწიფოებრივი აზროვნება, ეკონომიკა, პოლიტიკა, ჯანდაცვა და ა.შ.) და მის გარშემო არსებული სიტუაცია, ეთქვა სიმართლე თუ რამ მოგვიყვანა ამ მძიმე მდგომარეობამდე, დაესახელებინა კონკრეტული დამნაშავეები, ისევ ზოგადი და მომრგვალებული ფრაზეოლოგია. და რა შედეგი? კომენტარების ომი. ორი კაპიკის ფასია ამისი და მისთანების აკადემიკოსობა! 

sponsored by ContentRoom
დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
"დინამო არენაზე“ "ბარსელონას“ ლეგენდარული ფეხბურთელის, რონალდინიოს გულშემატკივარი შეიჭრა
ავტორი:

"ჩვენი სიმამაცე სიყეყეჩეში არ უნდა გადაიზარდოს, ხოლო სიფრთხილე - სიმფრთხალეში, მით უფრო, როცა საქმე რუსეთს შეეხება" - აკადემიკოს რისმაგ გორდეზიანის ექსკლუზიური ინტერვიუ

"ჩვენი სიმამაცე სიყეყეჩეში არ უნდა გადაიზარდოს, ხოლო სიფრთხილე - სიმფრთხალეში, მით უფრო, როცა საქმე რუსეთს შეეხება" - აკადემიკოს რისმაგ გორდეზიანის ექსკლუზიური ინტერვიუ

"ყველა ქვეყანას, ისევე როგორც ადამიანს, თავისი ბედი აქვს. ეტყობა, საქართველოს ასეთი ბედი არგუნა ღმერთმა!" - გვითხრა აკადემიკოსმა რისმაგ გორდეზიანმა, რომელსაც ქვეყნის უმწვავეს პრობლემებზე ვესაუბრეთ:

- რუსეთი არის ქვეყანა, რომელსაც სხვისი ტერიტორიების მითვისება სისხლსა და ხორცში აქვს გამჯდარი, ის სწორედ ამ გზით გაფართოვდა და გაიზარდა. ამ ქვეყნის გამო ჩვენ მუდმივად დაძაბულები ვართ და უამრავ შეცდომას ვუშვებთ. ყველაზე მთავარი შეცდომა ისაა, რომ ერთმანეთს ბევრჯერ გადავეკიდეთ.

- ერთ დროს საქართველოს ბიზანტია, თურქეთი და ირანიც ემტერებოდნენ...

- ამ ქვეყნებსაც საქართველოს ტერიტორიაზე სულ თვალი ეჭირათ. იმპერიები იმიტომ ხდებიან იმპერიები, რომ თავიანთ საზღვრებს სხვა ქვეყნების დაპყრობის ხარჯზე ზრდიან. მით უმეტეს, რუსეთისთვის კავკასიას გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ მისთვის აქ ფეხის მოკიდება სერიოზული ამოცანა იყო. ამიტომ ისე მოიქცა, როგორც ერთ დროს ბიზანტია ან რომის იმპერია მოიქცეოდა - აქ მე დიდ განსხვავებას ვერ ვხედავ. მე ბიზანტიური კულტურის მკვლევარი ვარ და ვერ გეტყვით, რომ ბიზანტია უფრო ჰუმანური იყო: ისიც ისე იქცეოდა, როგორც რომის იმპერია ან სხვა დიდი იმპერიები. ჩვენ მუდმივად იმის მოლოდინში ვიყავით, როდის შემოვიდოდა რომელიმე დამპყრობელი და ჩვენს ქვეყანას ტერიტორიის რაღაც ნაწილს წაჰგლეჯდა. რუსეთი ძალიან სახიფათო ქვეყანაა, მიუხედავად იმისა, რომ მთელი მსოფლიო ნეგატიურად არის განწყობილი, მაინც არ ერიდება საზღვრის გადმოწევას შიდა ქართლში, ე.წ. სამხრეთ ოსეთში. ამით გვეუბნებიან, რომ შეუძლიათ ნებისმიერ დროს დიდი ტკივილი მოგვაყენონ, რომ ჩვენ უფრო მორჩილები უნდა ვიყოთ...

- ბევრს მიაჩნია, რომ თუ რუსეთი უკრაინას მოერევა, მერე საქართველოსაც "მიხედავს". თქვენც ეთანხმებით ამ მოსაზრებას?

- მე მაინც ვფიქრობ, რომ სანამ რუსეთი უკრაინაში რაღაც ბოროტებას ჩაიდენს, მისთვის მოვლენები შეიძლება ძალზე დრამატულად განვითარდეს. დღეს აღარ არის შუა საუკუნეები, როცა ყველაფერს ვაჟკაცური ხმლის მოქნევა წყვეტდა, დღეს ყველაფერი სხვაგვარად წყდება.

- ბევრს კამათობენ იმის გამო, რომ ჩვენი მთავრობა ცდილობს რუსეთი არ გააღიზიანოს. საზოგადოების ნაწილი ამტკიცებს, რომ "სირაქლემას პოზაში" ყოფნა დაგვღუპავს...

- ალბათ, გულისხმობთ ჩვენი პარლამენტის რეზოლუციას, სადაც რუსეთი ნახსენებიც კი არაა. ჩემი აზრით, როდესაც საქმე რუსეთთან გაქვს, ყოველთვის სიფრთხილე უნდა გამოიჩინო: მას შეუძლია ცხელ გულზე წამოსროლილი სიტყვაც ბოროტად შემოგიბრუნოს. ამიტომ ვფიქრობ, არც მეტისმეტი სიფრთხილე უნდა გამოვიჩინოთ, რაც უაზრობაში გადადის, მაგრამ არც ისე უნდა მოვიქცეთ, რომ სიფრთხილის ზომები დავივიწყოთ. ერთ ანეკდოტს შეგახსენებთ: ზოოპარკში კაცი იძახდა, ვეფხვის მეშინიაო. იქვე მდგომებმა წააქეზეს, რატომ გეშინია, გალია გააღე და ნახავ, არაფერს გიზამსო. კაცი ისე დაარწმუნეს, რისკზე წავიდა და ვეფხვმა შეჭამა. ჩვენი სიმამაცე სიყეყეჩეში არ უნდა გადაიზარდოს, ხოლო სიფრთხილე - სიმფრთხალეში, მით უფრო, როცა საქმე რუსეთს შეეხება.

მართალია, დასავლეთი უკრაინას ფინანსურად ეხმარება, მაგრამ უკრაინელებს მარტო ეს როდი შველით: ხვალ რუსეთი 100-ათასიან არმიას თუ გამოიყვანს, უკრაინას შეუძლია არანაკლები ძალა დაუპირისპიროს. უკრაინის რესურსები სხვა არის და ჩვენი - სულ სხვა, ეს უნდა გავითვალისწინოთ. გეთანხმებით, ძნელი ასატანია შუა ქართლში რუსული მავთულხლართების დანახვა, მაგრამ უკრაინას მთელი ყირიმი წაართვეს! - როცა რუსეთი ევროპის ერთ-ერთ უდიდეს სახელმწიფოს ამას უბედავს, აქ რაღას იზამს? ისიც უნდა ვაღიაროთ, რომ ბევრი რამ ჩვენი შეცდომების ბრალიცაა.

- რომელ შეცდომებს გულისხმობთ?

- თავის დროზე ჭკუა რომ გვეხმარა, რუსეთი ახლა არც ქართლში იქნებოდა და არც აფხაზეთში. ვგულისხმობ 30 წლის წინანდელ მოვლენებს, როცა ჩვენი ჯარი აფხაზეთში შევიდა და ე.წ. სამხრეთ ოსეთთანაც არასწორი პოლიტიკა ვაწარმოეთ. სამწუხაროდ, გვაკლია გამჭრიახი პოლიტიკოსები, რომლებიც გათვლიან, თითოეულ ნაბიჯს ხვალ რა მოჰყვება. ასეთი პოლიტიკოსების ნაკლებობის გამო გამოუსწორებელ შედეგებამდე მივედით და ისეთ მდგომარეობაში აღმოვჩნდით, როგორშიც დღეს ვართ. - დადგენილია, რომ ისრაელის შემდეგ საქართველო მეორე ადგილზეა დასავლეთის ფინანსური დახმარების ოდენობით. ისრაელმა თუ მოახერხა ამ ფინანსების სწორად გამოყენება, ჩვენ რატომ ვერ შევძელით? - ერთ სულზე თუ ვიანგარიშებთ, საქართველოს დასავლეთიდან მართლა დიდი დახმარება აქვს მიღებული. თავად დასავლეთისა და ამერიკის სურვილია საქართველო რუსეთის გავლენის სფეროში არ მოექცეს. ჩვენ ცოტა არხეინი ხალხი ვართ და გვგონია, ვიღაც ვალდებულია დაგვეხმაროს... რაც შეეხება ისრაელს, არ დაგავიწყდეთ, რომ მას ვეებერთელა დიასპორა ჰყავს მთელ მსოფლიოში. არაერთ ქვეყანაში მცხოვრები ებრაელები უმდიდრესი ადამიანები არიან. ისრაელს მარტო ისინი კი არ ეხმარებიან, არამედ სხვა სახელმწიფოებიც, რადგან ისრაელი მნიშვნელოვან ადგილზეა - ნავთობითა და გაზით მდიდარ რეგიონში. ამიტომ ისრაელის დაკარგვა დასავლეთისა და აშშ-ისთვის კატასტროფა იქნება. ისრაელი ტექნოლოგიურადაც ერთ-ერთი ძლიერი სახელმწიფოა, ჩვენ კი დრონების გამოშვებაც ვერ შევძელით, მიუხედავად იმისა, რომ ამხელა საავიაციო ქარხანა გვქონდა. ახლა ვამბობთ, რომ დრონების წარმოება უნდა დავიწყოთ, მაგრამ ამდენ ხანს სად ვიყავით? გავიმეორებ: ძალიან გვაკლია გამჭრიახი პოლიტიკოსები, პოლიტიკაში მთავარი ის კი არ არის, რას ამბობ, მთავარია, როგორ მოქმედებ. ჩვენ კი სიტყვებს უფრო დიდ ყურადღებას ვანიჭებთ, ვიდრე ქმედებებს.

- საქართველოს ჩამორჩენა უპირველესად, ალბათ, გრანტიჭამია ჩინოვნიკების ბრალია...

- სამწუხაროდ, ასეა! ვინმემ შეისწავლა იმ სამხედრო დახმარებიდან რამდენი გავყიდეთ? იარაღი შემოვიდა და ქართველებმა ვაჭრობა დაიწყეს, ნაცვლად იმისა, არმია გაეძლიერებინათ. მართალია, არის ძალა, რომელთან დაპირისპირებას ყველანაირად თავი უნდა აარიდო, მაგრამ არმია ხომ უნდა გყავდეს? ატომურ სახელმწიფოს რომ დაუპირისპირდები, დიდი ჭკუა არ უნდა იმას, რომ დამარცხდები. შენ გამო ომს არავინ დაიწყებს, ეს აქსიომაა. უნდა განვსაზღვროთ, რა შეგვიძლია და რა - არა, ჩვენს სიტუაციაში ლავირება აუცილებელია.

- შვედეთი, ისლანდია, შვეიცარია, ფინეთი - ის ქვეყნებია, რომლებსაც დიდად არც ტერიტორია აქვთ ჩვენზე მეტი და არც ბუნებრივი რესურსები, მაგრამ მაინც მდიდარი, მოწინავე სახელმწიფოები არიან. ეს რით აიხსნება?

- ყველა ეს სახელმწიფო ევროპაში მდებარეობს და თითოეული მათგანი იმ წესრიგშია ჩართული, რაც ევროპისათვის დამახასიათებელია. სამწუხაროდ, ჩვენ ევროპისგან შორს ვართ და ჩვენი მენტალიტეტიც განსხვავებულია. საქართველო ევროპულ სივრცეს კარგა ხნის განმავლობაში მოწყვეტილი იყო. თქვენ ფინეთი ახსენეთ - ქვეყანა, რომელსაც მე-20 საუკუნის 30-იან წლებში რუსეთმა დიდი ტერიტორია წაართვა, მაგრამ ფინეთმა დამოუკიდებლობა მაინც შეინარჩუნა და დღეს ევროპის ერთ-ერთი განვითარებული ქვეყანაა.

- სად არის გამოსავალი?

- ყველა ქვეყნის ისტორიაში დიდი მნიშვნელობა აქვს იღბალს, ბედს, რომელიც საქართველოსთვის დამანგრეველი არ ყოფილა. ყველამ ვიცით, რამხელა იმპერიები გაქრნენ ჩვენ ირგვლივ, როგორ დასუსტდნენ და დაიშალნენ. გადარჩენის იმედს, პირველ ყოვლისა, ჩვენი წარსული მაძლევს. ხშირად მახსენდება ერთ-ერთი ინგლისელი მკვლევრის სიტყვები: საქართველოს ისტორიას რომ გადახედავ, გიკვირს, როგორ მოაღწია ამ ქვეყანამ და ამ ერმა დღემდეო. ვფიქრობ, ჩვენი ქვეყნის არსებობაში ერთგვარი ღვთიური წყალობაც მონაწილეობს და ჩვენს ბედში არ არის განსაზღვრული, რომ უნდა გავქრეთ - პირიქით, უნდა გადავრჩეთ და არსებობა გავაგრძელოთ.

ავტორი: ხათუნა ჩიგოგიძე