სულ ცოტა ხნის წინ, რო­გორც პო­ლი­ტი­კო­სი, ისე მოგ­ვევ­ლი­ნა - "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა - დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს“ პარ­ტი­უ­ლი სიით პარ­ლა­მენ­ტის დე­პუ­ტა­ტი გახ­და. თუმ­ცა მა­ნამ­დე, რო­გორც სპორ­ტსმენ­მა, სა­ინ­ტე­რე­სო გზა გა­მო­ი­ა­რა. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში კა­ლათ­ბურ­თის ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის ღირ­სე­ბას იცავ­და და ამ მნიშ­ვნე­ლო­ვან 15 - წლი­ან პე­რი­ოდს ოქ­როს წლე­ბად მო­იხ­სე­ნი­ებს.

"მოხ­და ისე, რომ სპორ­ტის­თვის იძუ­ლე­ბით მო­მი­წია თა­ვის და­ნე­ბე­ბა, ტრავ­მა მი­ვი­ღე და ჩა­მოვ­შორ­დი საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას, რაც მტკივ­ნე­უ­ლი მო­მენ­ტია ჩემ­თვის. კა­ლათ­ბურ­თი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია, უამ­რა­ვი რამ მომ­ცა, ჩემი ოჯა­ხის შექ­მნაც კი მას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ახ­ლა­ხან კა­ლათ­ბურ­თის ფე­დე­რა­ცი­ის პრე­ზი­დენ­ტად ამირ­ჩი­ეს და ისევ კა­ლათ­ბურ­თით ვი­ცხოვ­რებ, მე მისი უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი ვარ - ამ­ბობს ცნო­ბი­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი და პარ­ლა­მენ­ტა­რი ვიქ­ტორ სა­ნი­კი­ძე და მისი ცხოვ­რე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვან მო­მენ­ტებ­ზე გვიყ­ვე­ბა:

• "კა­ლათ­ბურთზე ცოტა დაგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­ვე­დი, სი­მაღ­ლე არ მი­წყობ­და ხელს“

1984 წლის1 - ლ აპ­რილს და­ვი­ბა­დე. ამ დღეს ყვე­ლა ხუმ­რობს და კარგ ხა­სი­ათ­ზეა, თან ად­ვი­ლად და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი თა­რი­ღია. ბავ­შვო­ბის­დრო­ინ­დე­ლი დე­ტა­ლე­ბი და სკო­ლამ­დე­ლი წლე­ბი ბუნ­დოვ­ნად მახ­სოვს, ამი­ტომ ამ პე­რი­ოდ­ზე ბევ­რს ვერ ვი­ლა­პა­რა­კებ.

ორი წლით უფ­რო­სი ძმა მყავს, რო­მელ­საც, ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, 2 წლის ასა­კი­დან ახ­სოვს ყვე­ლა­ფე­რი. ჩემი მშობ­ლე­ბიც სპორ­ტსმე­ნე­ბი არი­ან - მამა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი იყო, დე­დაც უნი­ვერ­სი­ტე­ტის გუნდში თა­მა­შობ­და, მათ კა­ლათ­ბურ­თის მეშ­ვე­ო­ბით გა­იც­ნეს ერ­თმა­ნე­თი. ასე რომ, სპორ­ტულ-სა­კა­ლათ­ბურ­თო ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე. სხვა­თა შო­რის, ჩემს კლას­ში ყვე­ლა­ზე მაღ­ლად არ ვით­ვლე­ბო­დი, მერე ავი­ყა­რე ტანი. ერთ დღე­საც, როცა სა­ზა­ფხუ­ლო არ­და­დე­გე­ბი­დან დავ­ბრუნ­დი, აღ­მოჩ­ნდა, რომ კლას­ში ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი ვი­ყა­ვი. კა­ლათ­ბურთზე ცოტა დაგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­ვე­დი, რად­გან სი­მაღ­ლე არ მი­წყობ­და ხელს. მშობ­ლებ­მა ჯერ ჩემი ძმა - ზურა შე­იყ­ვა­ნეს კა­ლათ­ბურთზე, მეც რა გა­მა­ჩე­რებ­და შინ მარ­ტოს და, ასე ვთქვათ, ძა­ლით "შე­ვეკ­ვე­ტე“ ამ სპორ­ტში. მა­შინ 12-13 წლის ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ "სჯობს გვი­ან, ვიდ­რე - არას­დროს", ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ...

• ამე­რი­კი­დან და­წყე­ბუ­ლი და საფ­რან­გეთ­ში გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი სპორ­ტუ­ლი კა­რი­ერა

სკო­ლა­ში კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, ოთხი­ა­ნი ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი ნი­შა­ნი იყო. დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბის წყა­ლო­ბით, სკო­ლა წარ­ჩი­ნე­ბით და­ვამ­თავ­რე. 16 წლამ­დე ასა­კის ნაკ­რებ­ში მო­მი­წია თა­მა­ში, მახ­სოვს, ახალ­გაზ­რდუ­ლი ოლიმ­პი­ა­და იყო მოს­კოვ­ში, რის შემ­დე­გაც შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მი­ვი­ღე, სპორ­ტუ­ლი კა­რი­ე­რა ამე­რი­კა­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა და პა­რა­ლე­ლუ­რად, კო­ლე­ჯში მეს­წავ­ლა. ნიუ იორ­კი­დან მქონ­და მოწ­ვე­ვა, მეტი რა უნ­დო­და პა­ტა­რა ბიჭს და დავ­თან­ხმდი, აქე­დან და­ი­წყო ყვე­ლა­ფე­რი.

სხვა მო­ლო­დი­ნე­ბი მქონ­და და არც თუ ისე კარგ კო­ლე­ჯში მოვ­ხვდი, იქ სხვა რე­ა­ლო­ბა დამ­ხვდა - ვერც სპორ­ტუ­ლი და ვერც გა­ნათ­ლე­ბის მხრივ, გან­ვი­თა­რე­ბას ვერ ვხე­დავ­დი, შე­სა­ბა­მი­სად, იქ 4 წელი აღარ დავ­რჩი და ერთი წლის მერე, იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დი. მა­ლე­ვე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მი­ვი­ღე საფ­რან­გე­თი­დან, რაც ჩემ­თვის დიდი წარ­მა­ტე­ბა იყო - ხელი მო­ვა­წე­რე პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ კონ­ტრაქტს საფ­რან­გე­თის ქა­ლაქ დი­ჟონ­ში,1 წელი იქ გა­ვა­ტა­რე და მერე NBA-ში მოვ­ხვდი. ამ ასაკ­ში ეს ოც­ნე­ბა­ზე მეტი იყო. სკო­ლა რო­დე­საც და­ვამ­თავ­რე, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე, მერე და­უს­წრე­ბელ­ზე გა­და­ვე­დი და ზა­ფხუ­ლო­ბით მი­წევ­და ჩა­მოს­ვლა გა­მოც­დე­ბის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად.

• "ის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი და სა­უ­კე­თე­სო მხატ­ვა­რია მსოფ­ლი­ო­ში“

ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა ისევ და ისევ კა­ლათ­ბურ­თის მეშ­ვე­ო­ბით მოხ­და, რა­მაც კი­დევ უფრო შე­მაყ­ვა­რა ეს სპორ­ტი. ჩემი მე­გო­ბა­რია ანა­ტო­ლი ბო­ი­სა, რო­მელ­საც მე გა­ვა­ცა­ნი მისი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე და მან, ასე ვთქვათ, ვალი გა­და­მი­ხა­და - მა­ი­კო გა­მაც­ნო. ანა­ტო­ლიც და მა­ი­აც რუს­თა­ვი­დან არი­ან, ისი­ნი დიდი ხნის ნაც­ნო­ბე­ბი არი­ან და ოჯა­ხე­ბით მე­გობ­რობ­დნენ. ჩვენ ერ­თად მოვ­ხვდით სუფ­რა­ზე - ანა­ტო­ლიმ და­პა­ტი­ჟა მაია და იქ გა­ვი­ცა­ნით, მოგ­ვე­წო­ნა ერ­თმა­ნე­თი და და­ი­წყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბაც.

ჩემი მე­უღ­ლე - მაია ბი­წა­ძეც სპორ­ტუ­ლი ოჯა­ხი­და­ნაა, მა­მა­მი­სი ორგზის მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნია კა­რა­ტე­ში, მა­ი­კოს ძმა კი - კა­ლათ­ბურ­თე­ლი, ასე რომ, ჩვენ ბევ­რი სა­ერ­თო გვაქვს. მა­ი­კოს სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და ის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი და სა­უ­კე­თე­სო მხატ­ვა­რია მსოფ­ლი­ო­ში. მე და მა­ი­კოს ერთი შვი­ლი - ნი­კა­ლა გვყავს, რო­მე­ლიც აპ­რილ­ში 3 წლის ხდე­ბა. სა­მი­ვე­ნი აპ­რი­ლი­სე­ბი ვართ, ამ თვის სა­მი­ვე დე­კა­და ჩვე­ნია.

• "ჩემი ოქ­როს ხანა“

15 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­ცავ­დი ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის ღირ­სე­ბას, ამ წლებს ოქ­როს წლებს ვე­ძა­ხი. სულ სხვა მუხ­ტია და სხვა დატ­ვირ­თვა აქვს, როცა შენი ქვეყ­ნის სა­ხე­ლით და შენი ჰიმ­ნის ქვეშ თა­მა­შობ. 10 წელი ერთი შე­მად­გენ­ლო­ბა, ძი­რი­თა­დი ბირ­თვი ვთა­მა­შობ­დით, ჩვენ ერთი დიდი ოჯა­ხი ვართ, ნა­თელ­მი­რო­ნი გვა­კავ­ში­რებს - ერ­თმა­ნე­თის ბავ­შვე­ბის ნათ­ლი­ე­ბი ვართ. ეს მჭიდ­რო და თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე გაგ­ვყვე­ბა...

მერე მოხ­და ისე, რომ სპორ­ტის­თვის იძუ­ლე­ბით მო­მი­წია თა­ვის და­ნე­ბე­ბა, ტრავ­მა მი­ვი­ღე და ჯან­მრთე­ლო­ბამ შე­მი­შა­ლა ხელი. ჩა­მოვ­შორ­დი ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას, რაც მტკივ­ნე­უ­ლი მო­მენ­ტია ჩემ­თვის. კა­ლათ­ბურ­თი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია, ჩემი ოჯა­ხის შექ­მნაც ხომ მას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ამას მოჰ­ყვა ჩემი ოქ­როს ხანა, მე კა­ლათ­ბურ­თმა მომ­ცა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა. ამ სპორ­ტში კი­დევ ვიტ­რი­ა­ლებ და კა­ლათ­ბურ­თით ვი­ცხოვ­რებ. მან მომ­ცა სა­ახ­ლობ­ლო, სა­ნაც­ნო­ბო, ის, რომ ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში ვი­თა­მა­შე, ამ­დე­ნი ენა ვის­წავ­ლე, სხვა ქვეყ­ნე­ბის ხალ­ხი და კულ­ტუ­რა გა­ვი­ცა­ნი... კა­ლათ­ბურ­თის უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი ვარ.

• "სპორ­ტსმენს რა უნდა პო­ლი­ტი­კა­ში“

არის ასე­თი მო­საზ­რე­ბაც, - სპორ­ტსმენს რა უნდა პო­ლი­ტი­კა­შიო... ელე­მენ­ტა­რუ­ლია პა­სუ­ხი - პარ­ლა­მენ­ტში არ­სე­ბობს სპორ­ტი­სა და ახალ­გაზ­რდო­ბის კო­მი­ტე­ტი და რო­გორც მი­ნი­მუმ, ამ კო­მი­ტე­ტის წარ­მო­მად­გე­ნელს სპორტთან ხომ უნდა ჰქონ­დეს კავ­ში­რი? პარ­ლა­მენ­ტში ყვე­ლა რომ იუ­რის­ტი იყოს, ეს რამე შე­დეგ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა? რამ­დე­ნი კო­მი­ტე­ტი­ცაა, იქ შე­სა­ბა­მი­სი დარ­გის კო­მი­ტე­ტის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი და კომ­პე­ტენ­ტუ­რი პირი უნდა მუ­შა­ობ­დეს. სპორ­ტი­სა და ახალ­გაზ­რდო­ბის კო­მი­ტეტ­ში სულ სპორ­ტსმე­ნე­ბი ვართ შეკ­რე­ბი­ლი და ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის­თვის სა­კე­თილ­დღეო საქ­მეს ვა­კე­თებთ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ასე უნდა შევ­ხე­დოთ და ვუ­ყუ­როთ და არა ისე, "ყო­ფილ სპორ­ტსმენს რა უნდა პარ­ლა­მენ­ტში“. სპორ­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გეგ­მე­ბი გვაქვს და პარ­ლა­მენ­ტში ვიქ­ნე­ბით, თუ სხვა­გან, ყველ­გან უნდა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ ჩვე­ნი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, სპორ­ტი ჯან­მრთე­ლო­ბაა. ჩვენ სპორ­ტის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ას ვე­წე­ვით და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, კარგ საქ­მეს ვა­კე­თებთ. პარ­ლა­მენ­ტში ვიქ­ნე­ბით, თუ სხვა­გან, ყველ­გან გვმარ­თებს, სპორ­ტი კი­დევ უფრო პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხა­დოთ.

ამომ­რჩე­ველ­მა მხა­რი რომ და­მი­ჭი­რა, ამა­საც, რა თქმა უნდა, სპორ­ტს ვუ­მად­ლი. რა დროც არ უნდა ავი­ღოთ, ნე­ბის­მი­ე­რი პარ­ტია და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი იყო ცნო­ბი­ლი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხალ­ხით. ჩემი აზ­რით, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის გუნ­დუ­რო­ბა, რაც კა­ლათ­ბურ­თმა მას­წავ­ლა. ეს არა მარ­ტო პარ­ლა­მენ­ტში, ოჯახ­შიც მად­გე­ბა. ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, გუნ­დუ­რო­ბის პრინ­ცი­პი რომ გაქვს გან­ცდი­ლი და იცი, რამ­ხე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ამ წე­სით თა­მაშს ყვე­ლა სფე­რო­ში.

ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბაა ადა­მი­ა­ნო­ბა, რო­მე­ლიც არამც და არამც არ უნდა დავ­კარ­გოთ. ეს ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე და­ფა­სე­ბუ­ლი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. დღეს, სამ­წუ­ხა­როდ, იშ­ვი­ა­თი გახ­და მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა, რაც ჩემ­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია და ვფიქ­რობ, რომ ამის ნაკ­ლე­ბო­ბაა ქვე­ყა­ნა­ში.

• "ერ­თგუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ"

თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო თუ გა­მო­მიჩ­ნდა, ვცდი­ლობ, ოჯახ­თან ერ­თად გა­ვა­ტა­რო, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვიყო ჩარ­თუ­ლი ბავ­შვის აღ­ზრდა­ში და ყვე­ლა იმ აქ­ტი­ვო­ბა­ში, რაც ნი­კა­ლას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. თა­ვი­სუ­ფალ დროს მე­გობ­რე­ბი სპორ­ტის სხვა­დას­ხვა სა­ხე­ო­ბა­ში ვთა­მა­შობთ. ვერ ვი­ტყვი, რომ ნა­დი­რო­ბა დი­დად მი­ზი­დავს, მაგ­რამ მი­წევს ხოლ­მე. თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო­ის გა­ტა­რე­ბა მე­გობ­რე­ბის წრე­ში მიყ­ვარს, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რით გა­ვერ­თო­ბი, მათ­თან ყოფ­ნაა მთა­ვა­რი. ძა­ლი­ან რთუ­ლია ჩემს თავ­ზე ლა­პა­რა­კი, მაგ­რამ ის ვიცი, რომ ვარ ძა­ლი­ან ერ­თგუ­ლი ადა­მი­ა­ნი და მე­გობ­რე­ბი ზუს­ტად ამას აფა­სე­ბენ ჩემ­ში. არ შე­მიძ­ლია უსა­მარ­თლო­ბას­თან შე­გუ­ე­ბა და ეს თვი­სე­ბაც მომ­წონს ჩემ­ში.

• "ერთხელ რომ მო­ი­წამ­ლე­ბი მი­სით...“

ახ­ლა­ხან კა­ლათ­ბურ­თის ფე­დე­რა­ცი­ის პრე­ზი­დენ­ტად ამირ­ჩი­ეს, რაც დიდ პა­სუ­ხის­მგფებ­ლო­ბას მა­კის­რებს. ქარ­თუ­ლი კა­ლათ­ბურ­თი ახა­ლი ეტაპ­ზეა ასაყ­ვა­ნი, მას მეტი გან­ვი­თა­რე­ბა სჭირ­დე­ბა. ვფიქ­რობ, შემ­წევს ძალა და უნა­რი, ჩემს გუნდთან ერ­თად ეს სპორ­ტი კი­დევ უფრო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გახ­დეს. არ­ჩევ­ნებ­ზე ყვე­ლას მხარ­და­ჭე­რა მქონ­და და თქვე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბით, მათ კი­დევ ერთხელ გა­და­ვუხ­დი მად­ლო­ბას. მარ­ტო მხარ­და­ჭე­რა არა, ყო­ველ­ღი­ურ შრო­მა­ში ერ­თად უნდა ვა­კე­თოთ საქ­მე, მათი იმე­დი მაქვს და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­ვი­ვა. მე და პა­ა­ტა გუ­რას­პა­უ­ლი (ყო­ფი­ლი პრე­ზი­დენ­ტი) ვი­თა­ნამ­შრომ­ლებთ ამ საქ­მე­ში, ფე­დე­რა­ცი­ა­ში სხვა გა­მოც­დი­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც არი­ან. ჩვე­ნი შე­თან­ხმე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე შევ­ჯერ­დით იმა­ზე, რომ ახა­ლი ენერ­გი­აა სა­ჭი­რო და რა თქმა უნდა, სა­ჭი­როა მათი გა­მოც­დი­ლე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა. ჩვენ ყვე­ლა­ნი ერ­თად გა­ვაგ­რძე­ლებთ ამ სპორ­ტის გან­ვი­თა­რე­ბას, ასე უფრო მეტ სარ­გე­ბელს მო­ვუ­ტანთ მას, ვიდ­რე ცალ-ცალ­კე. რას ვი­ზამთ, ასე ვართ ეს კა­ლათ­ბურ­თე­ლე­ბი, ერთხელ რომ მო­ი­წამ­ლე­ბი კა­ლათ­ბურ­თით, მის გა­რე­შე გი­ჭირს ცხოვ­რე­ბა. ჩვე­ნი მთა­ვა­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა ის იქ­ნე­ბა, რომ ბავ­შვთა კა­ლათ­ბურ­თის გან­ვი­თა­რე­ბას და­ვუთ­მოთ დიდი ყუ­რა­დღე­ბა, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი ახალ­გაზ­რდა უნდა იყოს ჩარ­თუ­ლი კა­ლათ­ბურთში. ყუ­რა­დღე­ბა მი­ექ­ცე­ვა ასე­ვე ამ სპორ­ტის რე­გი­ო­ნულ დო­ნე­ზე გან­ვი­თა­რე­ბას. მჯე­რა, ერ­თად ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­ვი­ვა.

• "სპორ­ტი ისე­თი რა­ღა­ცაა, რო­მე­ლიც ხალ­ხს აერ­თი­ა­ნებს“

ძა­ლი­ან ვწუხ­ვარ, ასე­თი პო­ლა­რი­ზე­ბუ­ლი რო­მაა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს აღარ ინ­დო­ბენ და მათ დიდი აგ­რე­სია ასაზ­რდო­ებთ. ვფიქ­რობ, ერ­თა­დერ­თი გა­მო­სა­ვა­ლი ისევ და ისევ ისაა, რომ სპორ­ტს "მი­ვაწ­ვეთ“. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, ყო­ველ დღე სპორ­ტუ­ლი აქ­ტი­ვო­ბე­ბი, მა­ღა­ლი დო­ნის თა­მა­შე­ბი რომ ტარ­დე­ბო­დეს. ამას­წი­ნათ, ფეხ­ბურ­თის ეროვ­ნულ­მა ნაკ­რებ­მა მო­უ­გო შვე­დე­თის ნაკ­რებს და მთე­ლი ქვე­ყა­ნა ამა­ზე ლა­პა­რა­კობ­და, ამას გა­ნი­ხი­ლავ­და და გულ­შე­მატ­კივ­რობ­და. ხალ­ხს აკ­ლია პო­ზი­ტი­ვი, წარ­მა­ტე­ბა და გა­მარ­ჯვე­ბის სი­ხა­რუ­ლით ტკბო­ბა. სპორ­ტი ისე­თი რა­ღა­ცაა, რო­მე­ლიც ხალ­ხს აერ­თი­ა­ნებს. მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა იყოს შე­ჯიბ­რე­ბე­ბი არა მარ­ტო ფეხ­ბურ­თსა და კა­ლათ­ბურთში, არა­მედ სპორ­ტის სხვა სა­ხე­ო­ბებ­შიც და ხალ­ხიც ნაკ­ლე­ბად იქ­ნე­ბა ჩარ­თუ­ლი უაზ­რო და­პი­რის­პი­რე­ბა­ში, აღარ ეც­ლე­ბა ამის­თვის. ყვე­ლა­ფე­რი სპორ­ტში უნდა გა­და­ვი­ტა­ნოთ, ბევ­რი კულ­ტუ­რუ­ლი და სპორ­ტუ­ლი აქ­ტი­ვო­ბე­ბი უნდა იყოს, რათა ხალ­ხმა მეტი პო­ზი­ტი­ვი და­ი­ნა­ხოს. ყვე­ლამ ჩვენ ჩვე­ნი როლი და ფუნ­ქცია რომ შე­ვას­რუ­ლოთ, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­ვი­ვა. მჯე­რა, ჩვენ ამას შევ­ძლებთ.