"კალათბურთზე ცოტა დაგვიანებით შევედი, სიმაღლე არ მიწყობდა ხელს“ - ვიქტორ სანიკიძე ოჯახზე, სპორტსა და პოლიტიკაში მოსვლაზე?

სულ ცოტა ხნის წინ, როგორც პოლიტიკოსი, ისე მოგვევლინა - "ქართული ოცნება - დემოკრატიული საქართველოს“ პარტიული სიით პარლამენტის დეპუტატი გახდა. თუმცა მანამდე, როგორც სპორტსმენმა, საინტერესო გზა გამოიარა. წლების განმავლობაში კალათბურთის ეროვნული ნაკრების ღირსებას იცავდა და ამ მნიშვნელოვან 15 - წლიან პერიოდს ოქროს წლებად მოიხსენიებს.

"მოხდა ისე, რომ სპორტისთვის იძულებით მომიწია თავის დანებება, ტრავმა მივიღე და ჩამოვშორდი საყვარელ საქმიანობას, რაც მტკივნეული მომენტია ჩემთვის. კალათბურთი ჩემთვის ყველაფერია, უამრავი რამ მომცა, ჩემი ოჯახის შექმნაც კი მასთან არის დაკავშირებული. ახლახან კალათბურთის ფედერაციის პრეზიდენტად ამირჩიეს და ისევ კალათბურთით ვიცხოვრებ, მე მისი უზომოდ მადლიერი ვარ - ამბობს ცნობილი კალათბურთელი და პარლამენტარი ვიქტორ სანიკიძე და მისი ცხოვრების მნიშვნელოვან მომენტებზე გვიყვება:

• "კალათბურთზე ცოტა დაგვიანებით შევედი, სიმაღლე არ მიწყობდა ხელს“

1984 წლის1 - ლ აპრილს დავიბადე. ამ დღეს ყველა ხუმრობს და კარგ ხასიათზეა, თან ადვილად დასამახსოვრებელი თარიღია. ბავშვობისდროინდელი დეტალები და სკოლამდელი წლები ბუნდოვნად მახსოვს, ამიტომ ამ პერიოდზე ბევრს ვერ ვილაპარაკებ.

ორი წლით უფროსი ძმა მყავს, რომელსაც, ჩემგან განსხვავებით, 2 წლის ასაკიდან ახსოვს ყველაფერი. ჩემი მშობლებიც სპორტსმენები არიან - მამა პროფესიონალი კალათბურთელი იყო, დედაც უნივერსიტეტის გუნდში თამაშობდა, მათ კალათბურთის მეშვეობით გაიცნეს ერთმანეთი. ასე რომ, სპორტულ-საკალათბურთო ოჯახში გავიზარდე. სხვათა შორის, ჩემს კლასში ყველაზე მაღლად არ ვითვლებოდი, მერე ავიყარე ტანი. ერთ დღესაც, როცა საზაფხულო არდადეგებიდან დავბრუნდი, აღმოჩნდა, რომ კლასში ყველაზე მაღალი ვიყავი. კალათბურთზე ცოტა დაგვიანებით შევედი, რადგან სიმაღლე არ მიწყობდა ხელს. მშობლებმა ჯერ ჩემი ძმა - ზურა შეიყვანეს კალათბურთზე, მეც რა გამაჩერებდა შინ მარტოს და, ასე ვთქვათ, ძალით "შევეკვეტე“ ამ სპორტში. მაშინ 12-13 წლის ვიყავი, მაგრამ "სჯობს გვიან, ვიდრე - არასდროს", ხომ გაგიგონიათ...

• ამერიკიდან დაწყებული და საფრანგეთში გაგრძელებული სპორტული კარიერა

სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, ოთხიანი ჩემთვის მიუღებელი ნიშანი იყო. დიდი პასუხისმგებლობის გრძნობის წყალობით, სკოლა წარჩინებით დავამთავრე. 16 წლამდე ასაკის ნაკრებში მომიწია თამაში, მახსოვს, ახალგაზრდული ოლიმპიადა იყო მოსკოვში, რის შემდეგაც შემოთავაზება მივიღე, სპორტული კარიერა ამერიკაში გამეგრძელებინა და პარალელურად, კოლეჯში მესწავლა. ნიუ იორკიდან მქონდა მოწვევა, მეტი რა უნდოდა პატარა ბიჭს და დავთანხმდი, აქედან დაიწყო ყველაფერი.

სხვა მოლოდინები მქონდა და არც თუ ისე კარგ კოლეჯში მოვხვდი, იქ სხვა რეალობა დამხვდა - ვერც სპორტული და ვერც განათლების მხრივ, განვითარებას ვერ ვხედავდი, შესაბამისად, იქ 4 წელი აღარ დავრჩი და ერთი წლის მერე, იმედგაცრუებული საქართველოში დავბრუნდი. მალევე შემოთავაზება მივიღე საფრანგეთიდან, რაც ჩემთვის დიდი წარმატება იყო - ხელი მოვაწერე პროფესიონალურ კონტრაქტს საფრანგეთის ქალაქ დიჟონში,1 წელი იქ გავატარე და მერე NBA-ში მოვხვდი. ამ ასაკში ეს ოცნებაზე მეტი იყო. სკოლა როდესაც დავამთავრე, უნივერსიტეტში ჩავაბარე, იურიდიულ ფაკულტეტზე, მერე დაუსწრებელზე გადავედი და ზაფხულობით მიწევდა ჩამოსვლა გამოცდების ჩასაბარებლად.

• "ის ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და საუკეთესო მხატვარია მსოფლიოში“

ჩვენი შეხვედრა ისევ და ისევ კალათბურთის მეშვეობით მოხდა, რამაც კიდევ უფრო შემაყვარა ეს სპორტი. ჩემი მეგობარია ანატოლი ბოისა, რომელსაც მე გავაცანი მისი მომავალი მეუღლე და მან, ასე ვთქვათ, ვალი გადამიხადა - მაიკო გამაცნო. ანატოლიც და მაიაც რუსთავიდან არიან, ისინი დიდი ხნის ნაცნობები არიან და ოჯახებით მეგობრობდნენ. ჩვენ ერთად მოვხვდით სუფრაზე - ანატოლიმ დაპატიჟა მაია და იქ გავიცანით, მოგვეწონა ერთმანეთი და დაიწყო ჩვენი ურთიერთობაც.

ჩემი მეუღლე - მაია ბიწაძეც სპორტული ოჯახიდანაა, მამამისი ორგზის მსოფლიო ჩემპიონია კარატეში, მაიკოს ძმა კი - კალათბურთელი, ასე რომ, ჩვენ ბევრი საერთო გვაქვს. მაიკოს სამხატვრო აკადემია აქვს დამთავრებული და ის ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და საუკეთესო მხატვარია მსოფლიოში. მე და მაიკოს ერთი შვილი - ნიკალა გვყავს, რომელიც აპრილში 3 წლის ხდება. სამივენი აპრილისები ვართ, ამ თვის სამივე დეკადა ჩვენია.

• "ჩემი ოქროს ხანა“

15 წლის განმავლობაში ვიცავდი ეროვნული ნაკრების ღირსებას, ამ წლებს ოქროს წლებს ვეძახი. სულ სხვა მუხტია და სხვა დატვირთვა აქვს, როცა შენი ქვეყნის სახელით და შენი ჰიმნის ქვეშ თამაშობ. 10 წელი ერთი შემადგენლობა, ძირითადი ბირთვი ვთამაშობდით, ჩვენ ერთი დიდი ოჯახი ვართ, ნათელმირონი გვაკავშირებს - ერთმანეთის ბავშვების ნათლიები ვართ. ეს მჭიდრო და თბილი ურთიერთობა ცხოვრების ბოლომდე გაგვყვება...

მერე მოხდა ისე, რომ სპორტისთვის იძულებით მომიწია თავის დანებება, ტრავმა მივიღე და ჯანმრთელობამ შემიშალა ხელი. ჩამოვშორდი ჩემს საყვარელ საქმიანობას, რაც მტკივნეული მომენტია ჩემთვის. კალათბურთი ჩემთვის ყველაფერია, ჩემი ოჯახის შექმნაც ხომ მასთან არის დაკავშირებული. ამას მოჰყვა ჩემი ოქროს ხანა, მე კალათბურთმა მომცა მთელი ცხოვრება. ამ სპორტში კიდევ ვიტრიალებ და კალათბურთით ვიცხოვრებ. მან მომცა საახლობლო, სანაცნობო, ის, რომ ბევრ ქვეყანაში ვითამაშე, ამდენი ენა ვისწავლე, სხვა ქვეყნების ხალხი და კულტურა გავიცანი... კალათბურთის უზომოდ მადლიერი ვარ.

• "სპორტსმენს რა უნდა პოლიტიკაში“

არის ასეთი მოსაზრებაც, - სპორტსმენს რა უნდა პოლიტიკაშიო... ელემენტარულია პასუხი - პარლამენტში არსებობს სპორტისა და ახალგაზრდობის კომიტეტი და როგორც მინიმუმ, ამ კომიტეტის წარმომადგენელს სპორტთან ხომ უნდა ჰქონდეს კავშირი? პარლამენტში ყველა რომ იურისტი იყოს, ეს რამე შედეგზე ორიენტირებული იქნება? რამდენი კომიტეტიცაა, იქ შესაბამისი დარგის კომიტეტის წარმომადგენელი და კომპეტენტური პირი უნდა მუშაობდეს. სპორტისა და ახალგაზრდობის კომიტეტში სულ სპორტსმენები ვართ შეკრებილი და ქართული სპორტისთვის საკეთილდღეო საქმეს ვაკეთებთ. აქედან გამომდინარე, ასე უნდა შევხედოთ და ვუყუროთ და არა ისე, "ყოფილ სპორტსმენს რა უნდა პარლამენტში“. სპორტის მიმართულებით მნიშვნელოვანი გეგმები გვაქვს და პარლამენტში ვიქნებით, თუ სხვაგან, ყველგან უნდა გამოვიყენოთ ჩვენი შესაძლებლობები. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, სპორტი ჯანმრთელობაა. ჩვენ სპორტის პოპულარიზაციას ვეწევით და დარწმუნებული ვარ, კარგ საქმეს ვაკეთებთ. პარლამენტში ვიქნებით, თუ სხვაგან, ყველგან გვმართებს, სპორტი კიდევ უფრო პოპულარული გავხადოთ.

ამომრჩეველმა მხარი რომ დამიჭირა, ამასაც, რა თქმა უნდა, სპორტს ვუმადლი. რა დროც არ უნდა ავიღოთ, ნებისმიერი პარტია დაკომპლექტებული იყო ცნობილი და წარმატებული ხალხით. ჩემი აზრით, ძალიან მნიშვნელოვანია ის გუნდურობა, რაც კალათბურთმა მასწავლა. ეს არა მარტო პარლამენტში, ოჯახშიც მადგება. ძალზე მნიშვნელოვანია, გუნდურობის პრინციპი რომ გაქვს განცდილი და იცი, რამხელა მნიშვნელობა აქვს ამ წესით თამაშს ყველა სფეროში.

ჩემთვის მთავარი ღირებულებაა ადამიანობა, რომელიც არამც და არამც არ უნდა დავკარგოთ. ეს ჩემთვის ყველაზე დაფასებული და მნიშვნელოვანია. დღეს, სამწუხაროდ, იშვიათი გახდა მადლიერების გრძნობა, რაც ჩემთვის უმნიშვნელოვანესია და ვფიქრობ, რომ ამის ნაკლებობაა ქვეყანაში.

• "ერთგული ადამიანი ვარ"

თავისუფალი დრო თუ გამომიჩნდა, ვცდილობ, ოჯახთან ერთად გავატარო, მაქსიმალურად ვიყო ჩართული ბავშვის აღზრდაში და ყველა იმ აქტივობაში, რაც ნიკალასთან არის დაკავშირებული. თავისუფალ დროს მეგობრები სპორტის სხვადასხვა სახეობაში ვთამაშობთ. ვერ ვიტყვი, რომ ნადირობა დიდად მიზიდავს, მაგრამ მიწევს ხოლმე. თავისუფალი დროის გატარება მეგობრების წრეში მიყვარს, არ აქვს მნიშვნელობა, რით გავერთობი, მათთან ყოფნაა მთავარი. ძალიან რთულია ჩემს თავზე ლაპარაკი, მაგრამ ის ვიცი, რომ ვარ ძალიან ერთგული ადამიანი და მეგობრები ზუსტად ამას აფასებენ ჩემში. არ შემიძლია უსამართლობასთან შეგუება და ეს თვისებაც მომწონს ჩემში.

• "ერთხელ რომ მოიწამლები მისით...“

ახლახან კალათბურთის ფედერაციის პრეზიდენტად ამირჩიეს, რაც დიდ პასუხისმგფებლობას მაკისრებს. ქართული კალათბურთი ახალი ეტაპზეა ასაყვანი, მას მეტი განვითარება სჭირდება. ვფიქრობ, შემწევს ძალა და უნარი, ჩემს გუნდთან ერთად ეს სპორტი კიდევ უფრო წარმატებული გახდეს. არჩევნებზე ყველას მხარდაჭერა მქონდა და თქვენი საშუალებით, მათ კიდევ ერთხელ გადავუხდი მადლობას. მარტო მხარდაჭერა არა, ყოველღიურ შრომაში ერთად უნდა ვაკეთოთ საქმე, მათი იმედი მაქვს და დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი გამოგვივა. მე და პაატა გურასპაული (ყოფილი პრეზიდენტი) ვითანამშრომლებთ ამ საქმეში, ფედერაციაში სხვა გამოცდილი თანამშრომლებიც არიან. ჩვენი შეთანხმების საფუძველზე შევჯერდით იმაზე, რომ ახალი ენერგიაა საჭირო და რა თქმა უნდა, საჭიროა მათი გამოცდილების გაზიარება. ჩვენ ყველანი ერთად გავაგრძელებთ ამ სპორტის განვითარებას, ასე უფრო მეტ სარგებელს მოვუტანთ მას, ვიდრე ცალ-ცალკე. რას ვიზამთ, ასე ვართ ეს კალათბურთელები, ერთხელ რომ მოიწამლები კალათბურთით, მის გარეშე გიჭირს ცხოვრება. ჩვენი მთავარი მიმართულება ის იქნება, რომ ბავშვთა კალათბურთის განვითარებას დავუთმოთ დიდი ყურადღება, რაც შეიძლება მეტი ახალგაზრდა უნდა იყოს ჩართული კალათბურთში. ყურადღება მიექცევა ასევე ამ სპორტის რეგიონულ დონეზე განვითარებას. მჯერა, ერთად ყველაფერი გამოგვივა.

• "სპორტი ისეთი რაღაცაა, რომელიც ხალხს აერთიანებს“

ძალიან ვწუხვარ, ასეთი პოლარიზებული რომაა საზოგადოება, ადამიანები ერთმანეთს აღარ ინდობენ და მათ დიდი აგრესია ასაზრდოებთ. ვფიქრობ, ერთადერთი გამოსავალი ისევ და ისევ ისაა, რომ სპორტს "მივაწვეთ“. წარმოიდგინეთ, რა კარგი იქნებოდა, ყოველ დღე სპორტული აქტივობები, მაღალი დონის თამაშები რომ ტარდებოდეს. ამასწინათ, ფეხბურთის ეროვნულმა ნაკრებმა მოუგო შვედეთის ნაკრებს და მთელი ქვეყანა ამაზე ლაპარაკობდა, ამას განიხილავდა და გულშემატკივრობდა. ხალხს აკლია პოზიტივი, წარმატება და გამარჯვების სიხარულით ტკბობა. სპორტი ისეთი რაღაცაა, რომელიც ხალხს აერთიანებს. მაქსიმალურად უნდა იყოს შეჯიბრებები არა მარტო ფეხბურთსა და კალათბურთში, არამედ სპორტის სხვა სახეობებშიც და ხალხიც ნაკლებად იქნება ჩართული უაზრო დაპირისპირებაში, აღარ ეცლება ამისთვის. ყველაფერი სპორტში უნდა გადავიტანოთ, ბევრი კულტურული და სპორტული აქტივობები უნდა იყოს, რათა ხალხმა მეტი პოზიტივი დაინახოს. ყველამ ჩვენ ჩვენი როლი და ფუნქცია რომ შევასრულოთ, რა თქმა უნდა, ყველაფერი გამოგვივა. მჯერა, ჩვენ ამას შევძლებთ.