"ფეხბურთი ჩემს ცხოვრებაში ლექსოსთან ერთად მოვიდა... ის არ გამხდარა დიდი თეატრალი, მე უფრო დიდი ქომაგი გავხდი" - ვინ არის ნინო კასრაძის მეორე ნახევარი და რას ჰყვება მსახიობი შვილებზე?

ნინო კასრაძე 2004 წლიდან ოქროყანაში ცხოვრობს. საცხოვრებლად ქალაქგარეთ მას მერე გადავიდა, რაც მსახიობის ვაჟი დაიბადა. ამბობს, რომ პირველი წლები მძიმე იყო, რადგან რთული იყო ტრანსპორტით გადაადგილება. მსახიობს ქალ-ვაჟი - ლუკა და სალომე თოფურიები ჰყავს. მისი მეუღლე ლექსო თოფურია საფეხბურთო კლუბ „ლოკომოტივის“ პრეზიდენტი და საფეხბურთო აკადემიის დამფუძნებელია.

გამომცემლობა "არტანუჯთან" ინტერვიუში ნინო კასრაძე ამბობს:

"ფეხბურთი ჩემს ცხოვრებაში ლექსოსთან ერთად მოვიდა, მანამდე გულშემატკივარი არც ვყოფილვარ, უბრალოდ, ახალგაზრდობაში ჩემპიონატებს მოდის გამო ვუყურებდი. ფეხბურთი, როგორც ცხოვრების დიდი ნაწილი და არა ჰობი, ეს ლექსოსთან ერთად გაჩნდა. ჩემი პროფესიაც ისეთია, რომ მთელ ცხოვრებას შთანთქავს, მაგრამ ჩემი პროფესია - მსახიობობა - ძალიან ემოციურია და ის გადაძლევს ხოლმე. ვამჩნევ, სხვა ოჯახებში მსახიობებით, რეჟისორებით არის მოცული ყველაფერი და თითქოს ისინი არიან წამყვანნი და მთელი ოჯახი ცხოვრობს თეატრით, კინოთი, რეჟისურით. ჰოდა, ეს ორი სფერო დაეტაკა ერთმანეთს, ფეხბურთი და თეატრი. ფეხბურთმა შთანთქა, სძლია. ფეხბურთმა დაიკავა ჩემი ინტერესებიც. პირიქით არ მოხდა ყოველ შემთხვევაში, ლექსო არ გამხდარა დიდი თეატრალი ჩემ მერე. მე უფრო დიდი ქომაგი გავხდი და სულაც არ ვნანობ ამას. შეიძლება იმიტომ მოხდა, რომ თეატრი და ფეხბურთი ძალიან ჰგავს ერთმანეთს. მე ისე კარგად მესმის, რაზე ლაპარაკობს ლექსო, ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე - იქაც თამაშია, ჩვენთანაც თამაშია, იქაც არენაა, ჩვენთანაც არენაა, იქაც გუნდია, ჩვენთანაც გუნდია, იქაც არიან პროტაგონისტები და ჩვენთანაც, რეჟისორი და მწვრთნელი". წყარო

რამდენიმე დღის წინ მსახიობმა გადაცემა "დავით გორგილაძის აუტანელ სიმსუბუქეში“ საკუთარ თავზე, ოჯახსა და კარიერაზე ისაუბრა. გთავაზობთ ყველაზე საინტერესო მომენტებს ინტერვიუდან.

შვილები

"ახლა ჩემი ყველა გეგმა შვილებთან არის დაკავშირებული... არ არის ეს სწორი, შენ შენი ცხოვრება უნდა გქონდეს, მაგრამ იმისთვის, რომ მე შემეცვალოს დამოკიდებულება, მჭირდება დრო. ახლა რომ 31 წლის ვიყო, ორ შვილს გავაჩენდი მიყოლებით, შეიძლება მესამეც... ჩემ შვილებს აქ უნდათ ცხოვრება, უყვართ აქაურობა. ისე მეშინია ეს არ შეიცვალოს".

სიყვარული

"ძალიან დიდ გრძნობას ძნელია სახელი დაარქვა და ამაზე ილაპარაკო. ეს იმდენად ძვირფასია შენთვის, მაგრამ ვერბალიზაციას გთხოვს, თან სახელი უნდა დაარქვა. თუ სიყვარულია, სიყვარული იყოს, მაგრამ დაარქმევ თუ არა, უფასურდება, ქრება... მაგრამ ზოგჯერ უნდა თქვა..."

ზაზა პაპუაშვილზე

"ძალიან გულდასაწყვეტია ზაზა პაპუაშვილის გარეშე რუსთაველის თეატრი. ვიცი, უამრავი მაყურებელი, რომელიც ზაზასთან ერთად წავიდა თეატრიდან და აღარასოდეს დაბრუნებულა. გული გაუტყდათ და თქვეს, - არასოდეს აღარ მოვალთო... შეიძლება ისინი თავის დროზე ზაზამ მოიყვანა...

მე არასოდეს წავალ პოლიტიკაში, ამის ცოდნა არ მაქვს, არც ძალა. შეიძლება ზაზა ამიტომ წავიდა, რომ რაღაცის შეცვლა უნდოდა კარგისკენ და იფიქრა, რომ მაშინ იყო ამისი დრო. ზაზა ძალიან მიყვარს, ჩემი უსაყვარლესი პარტნიორია. ვფიქრობ, რომ მის ტკივილებს ვგრძნობ. ალბათ ექვსი წელია არ მინახავს, ძალიან გული მწყდება, რომ თეატრში ზაზა აღარ არის, მაგრამ შეიძლება დაბრუნდეს".

რობერტ სტურუაზე

"თეატრში მისულს ყველაზე დიდი ინსპირაცია რობერტ სტურუამ მომცა. დღეს აღარ, მაგრამ ის რჩება დიდ მეტრად. ინსპირაცია უკვე სხვა რაღაც არის, მე ვეღარ ვნახულობ ვერც სპექტაკლს, ვერც სამუშაო პროცესს, რეპეტიციებიც წლებია არ მქონია. მინდა კარიერაში კიდევ რაღაცის დაპყრობა. რა შანსი მაქვს რამე პრემიაზე ვიფიქრო, როდესაც მსახიობი ქართულად თამაშობ. პრიზებზე არ ვფიქრობ, მაგრამ რაღაც როლები ახლა უფრო საინტერესოა. ჩემთვის უკვე გვიანია, მაგრამ ანა კარენინას ვითამაშებდი. 34 წლის ვიყავი რომ წავიკითხე, მეორე შვილზე ვიყავი ორსულად... მე ისეთი როლები მაქვს ნათამაშები რობერტ სტურუასთან, თან ისეთ თეატრში, რომ ყველაფრით სიამოვნებას ვიღებ.

ცხოვრება უცხოეთში

ნინო კასრაძე პანდემიის პერიოდში, ორი წელი, ოჯახთან ერთად, საფრანგეთის ქალაქ ლიონში ცხოვრობდა. ინტერვიუში ამბობს, რომ იქ ყველა სამსახურზე ლაპარაკობს. ამბობს, რომ ევროპაში ცხოვრებისას ყოველ კვირას გვიგზავნიდნენ მესიჯს სკოლაში კოვიდის შემთხვევების შესახებო... "მე არასოდეს მიცხოვრია საზღვარგარეთ და ასე აღმოვჩნდი ევროპაში, როგორც ერთი ჩვეულებრივი რიგითი ადამიანი, პანდემიის დროს. მაშინ ყველაფერი დაკეტილი იყო და ჩემი ცხოვრება შემოიფარგლებოდა, მაღაზია, აფთიაქი, ექვს საათზე კარანტინი. იქ ცხოვრების წესზე შეთანხმებულია ყველა, ჩვენ ჯერ - არა..."

სიკვდილზე...

"არ ვიცი, შეიძლება იქ არაფერი არსებობს, მაგრამ ყველაზე მეტად ის მკლავს, რომ მშობლებს, ქმარს ვეღარ ვნახავ. დედას ვეუბნები ხოლმე, რომ თუ რამე მოხდება, შენ არ იქნები ქალი, იქიდან თუ არ მაგრძნობინო, რომ მე ნინო ვარ. ნუთუ ჩვენ ერთმანეთი იმიტომ ვიპოვეთ, რომ დავკარგოთ სამუდამოდ... მე მგონია, რომ იქ უფრო დიდი სიყვარული იქნება, ყველა ერთად ვიქნებით". იხილეთ გადაცემა