"ერთი სული მაქვს, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რად ჩა­ვერ­თო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში და ზუს­ტად ვიცი, რა ნა­ბი­ჯე­ბი უნდა გა­დავ­დგა" - ამ­ბობს კოტე ზარ­ნა­ძე, რო­მე­ლიც დღე­ი­დან უკვე ოფი­ცი­ა­ლუ­რად შე­უდ­გე­ბა მა­ჟო­რი­ტა­რის საქ­მი­ა­ნო­ბას რა­ი­ონ­ში, რო­მელ­თა­ნაც ყვე­ლა­ფე­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი აკავ­ში­რებს. დიდი სურ­ვი­ლი აქვს და სჯე­რა, აუ­ცი­ლებ­ლად და­ამ­ტკი­ცებს იმას, რომ ღირ­სი იყო გლ­და­ნის რა­ი­ო­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბის ნდო­ბა და­ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ნა.

"ვი­ნა­ი­დან, იმ გზა­ზე დავ­დე­ქი, რა­საც პო­ლი­ტი­კის კე­თე­ბა ჰქვია, არ ვა­პი­რებ ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­ჩე­რე­ბას. გლ­და­ნი­დან და­ი­წყო ჩემი წარ­მა­ტე­ბა და მინ­და, წინ ვი­ა­რო, და­ვამ­ტკი­ცებ, რომ შე­მიძ­ლია ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თო ჩემი ქა­ლა­ქის­თვის და რა­ი­ო­ნის­თვის. ვოც­ნე­ბობ, მე­ტად განვვი­თარ­დე და გლ­და­ნის მა­ცხოვ­რებ­ლებს ღირ­სე­უ­ლი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ჰყავ­დეს ჩემი სა­ხით", - გვე­უბ­ნე­ბა რეს­პო­დენ­ტი, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბი­დან სა­ფეხ­ბურ­თო კა­რი­ე­რა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ლატ­ვი­ის უმაღ­ლეს ლი­გა­ში თა­მა­შობ­და და დიდ სპორ­ტულ მო­მა­ვალ­საც უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებ­დნენ.

თუმ­ცა 22 წლის ასაკ­ში მოხ­და ის, რა­მაც ყვე­ლა­ფე­რი თავ­და­ყი­რა და­ა­ყე­ნა და ახალ­გაზ­რდა იუ­რის­ტის ცხოვ­რე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბაც შეც­ვა­ლა. იმა­ში, რომ დღეს ცო­ცხა­ლი და ჯან­მრთე­ლია, თბი­ლი­სის მერს კახა კა­ლა­ძეს უმად­ლის, რო­მელ­მაც მის გა­დარ­ჩე­ნა­ში დიდი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა. შემ­დეგ, მათი გზე­ბი ისევ გა­და­იკ­ვე­თა და ამ­ბობს, რომ ახლა მისი ჯე­რია, ცდი­ლობს სი­კე­თეს სი­კე­თით უპა­სუ­ხოს და ნდო­ბას, რო­მე­ლიც თბი­ლი­სის მერ­მა გა­მო­უ­ცხა­და, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ა­მარ­თლებს.

• ბავ­შვო­ბა

გლ­დან­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. დედ-მამა ერთ სკო­ლა­ში და­დი­ო­და და ერთ კორ­პუს­ში ცხოვ­რობ­და. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ჩაბ­ნე­ლე­ბუ­ლი რა­ი­ო­ნი, უბა­ნი და ქვე­ყა­ნა გვქონ­და, მა­ინც კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა ის სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე წლე­ბი, ბედ­ნი­ე­რი ბავ­შვო­ბა. მე­ზობ­ლე­ბის კარი არ იკე­ტე­ბო­და. მის­ვლა-მოს­ვლა იყო ერ­თმა­ნეთ­ში. მთაწ­მინ­და­ზე ვსწავ­ლობ­დი, 47-ე სკო­ლა­ში. დე­დაც ამ სკო­ლა­ში იყო პე­და­გო­გი და დღემ­დე ას­წავ­ლის ქი­მი­ას. 6 წლის ვი­ყა­ვი, ფეხ­ბურთზე რომ შე­მიყ­ვა­ნეს, დი­ღომ­ში, კლუბ "ოლიმ­პიკ­ში" ვვარ­ჯი­შობ­დი.

კარ­გად ვთა­მა­შობ­დი და ახალ­გაზ­რდა ნაკ­რებ­შიც მოვ­ხვდი, სა­დაც გი­ორ­გი დევ­და­რი­ა­ნი იყო მწვრთნე­ლი. იქი­დან წა­მიყ­ვა­ნეს ლატ­ვი­ა­ში, იყო ასე­თი უმაღ­ლე­სი ლი­გის გუნ­დი "ოლიმპსი" და ალექ­სან­დრე რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი გახ­და ჩემი მე­ნე­ჯე­რი. სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში თა­მა­შის პა­რა­ლე­ლუ­რად ვთა­მა­შობ­დი ლატ­ვი­ის უმაღ­ლეს ლი­გა­ში, 50-მდე თა­მა­ში მაქვს ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი. მა­ნამ­დე რთუ­ლი წლე­ბი გა­ვი­ა­რე, 13 წლის ვი­ყა­ვი, მამა რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა და მე და დე­დას მარ­ტოს მოგ­ვი­წია ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ პრობ­ლე­მებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა. სა­ქარ­თვე­ლოს უმაღ­ლეს ლი­გა­შიც ვთა­მა­შობ­დი, საკ­მა­ოდ კარ­გად მი­დი­ო­და ჩემი კა­რი­ე­რა. 20 წლის ასაკ­ში მო­ვიყ­ვა­ნე ცოლი, 2 პა­ტა­რა გო­გო­ნა გვე­ყო­ლა - მა­რი­ა­მი და ბარ­ბა­რე. როცა მე­გო­ნა, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად აე­წყო, ჩემი ცხოვ­რე­ბა თავ­და­ყი­რა დად­გა...

• "კლი­ნი­კი­დან სხვა ადა­მი­ა­ნი გა­მო­ვე­დი"

22 წლის ასაკ­ში და­მიდ­გინ­და ძა­ლი­ან რთუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბა, რო­მელ­თან გამ­კლა­ვე­ბაც კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დზე დგო­მით მო­ვა­ხერ­ხე. ერთი წე­ლი­წა­დი თურ­ქეთ­ში ვიმ­კურ­ნა­ლე და შე­და­რე­ბით მარ­ტი­ვად "გა­მოვ­ძვე­რი". და­ა­ვა­დე­ბის გამო მო­მი­წია ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბის შეც­ვლა, ამის შემ­დეგ გა­და­ვა­ფა­სე ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი, მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მე­გობ­რო­ბა, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, ყო­ველ­დღი­უ­რი პრობ­ლე­მე­ბი კი უმ­ნიშ­ვნე­ლოა. ნამ­დვი­ლი პრობ­ლე­მე­ბი თურ­მე სულ სხვა რამ ყო­ფი­ლა. კლი­ნი­კი­დან სხვა ადა­მი­ა­ნი გა­მო­ვე­დი, სულ სხვა აზ­რე­ბით და შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბით.

მინ­და მო­ვუ­წო­დო ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც დღეს მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­შია, რომ ლე­ი­კე­მია ჩვე­უ­ლებ­რივ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ მო­მენ­ტად ჩათ­ვა­ლონ, ამ დროს და­ძა­ბუ­ლო­ბა და ნერ­ვი­უ­ლო­ბა ადა­მი­ანს თრგუ­ნავს და გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბის ტემპს აფერ­ხებს. მე პი­რა­დად, რა ძა­ლაც იქამ­დე არ მქონ­და, ყვე­ლა ერ­თბა­შად მო­მი­ვი­და, სი­ცო­ცხლე იმა­ზე მე­ტად შე­მიყ­ვარ­და, ვიდ­რე მა­ნამ­დე მიყ­ვარ­და. ამას­თან, მყავ­და შვი­ლე­ბი და მათ­თვის უნდა მებ­რძო­ლა, ვერ ვაძ­ლევ­დი თავს იმის უფ­ლე­ბას, მოვ­დუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი და ფარ-ხმა­ლი და­მე­ყა­რა, ვი­ყა­ვი ძა­ლი­ან მედგრად. ჩემს გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი უფრო იყ­ვნენ დათ­რგუ­ნუ­ლე­ბი და იქეთ ვამ­ხნე­ვებ­დი. არ მქონ­და და­ნე­ბე­ბის უფ­ლე­ბა და ამან ისე გა­მო­მი­მუ­შა­ვა ხა­სი­ა­თიც, რომ წა­გე­ბა და და­ნე­ბე­ბა არ უნდა და­მეშ­ვა. ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა ალ­ბათ, სპორ­ტმაც გა­მო­მი­მუ­შა­ვა...

• კა­ხას მად­ლო­ბის წე­რი­ლი მივ­წე­რე

სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბა ლატ­ვი­ა­ში მო­მი­წია, პირ­ვე­ლი კლა­სი­კუ­რი გიმ­ნა­ზია ერ­ქვა და იქვე ჩა­ვა­ბა­რე აკა­დე­მი­ა­ში იუ­რი­დი­უ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ფეხ­ბურ­თის თა­მაშ­თან ერ­თად ვსწავ­ლობ­დი. შემ­დეგ და­ვამ­თავ­რე მა­გის­ტრა­ტუ­რა სა­ჯა­რო სა­მარ­თლის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი იყო ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტროს სა­გა­მო­ძი­ე­ბო სამ­სა­ხუ­რი. მივ­ხვდი, რომ სა­გა­მო­ძი­ე­ბო მი­მარ­თუ­ლე­ბა არ იყო ჩემი მო­წო­დე­ბა და 2017 წელს, როცა თბი­ლი­სის მე­რო­ბის არ­ჩევ­ნებ­ზე კახა კა­ლა­ძემ და­ა­ყე­ნა კან­დი­და­ტუ­რა, ავ­დე­ქი და მივ­წე­რე. მა­ნამ­დე გე­ტყვით, რომ როცა ლე­ი­კე­მია აღ­მო­მაჩ­ნდა, კახა ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. ამ ადა­მი­ანს სა­ერ­თოდ არ ვიც­ნობ­დი, რო­გორც ყო­ფი­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლი ფეხ­ბურ­თელს, ისე და­მეხ­მა­რა. ასე­ვე ჩემს გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბა­ში წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ლე­ვან კო­ბი­აშ­ვილ­საც.

კა­ხას პირ­და­პირ მივ­წე­რე მად­ლო­ბა - როცა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მჭირ­დე­ბო­და, მა­შინ და­მი­დე­ქით გვერ­დით, ახლა ჩემი ჯე­რია, გლ­დან­ში ბევრ ადა­მი­ანს ვიც­ნობ და რი­თაც შე­მიძ­ლია, და­გეხ­მა­რე­ბით-მეთ­ქი. სა­ერ­თოდ არ ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ასე გან­ვი­თარ­დე­ბო­და. მოკ­ლედ, მე­რის არ­ჩევ­ნებ­ში აქ­ტი­უ­რად ჩა­ვერ­თე. როცა კახა მერი გახ­და, თვი­თონ და­მი­ძა­ხა და მე­რი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. იმ პე­რი­ოდ­ში ეს ჩემ­თვის ხსნა იყო იმი­ტომ, რომ არ მინ­დო­და სა­პო­ლი­ციო სის­ტე­მა­ში ყოფ­ნა. გა­ვი­ა­რე კონ­კურ­სე­ბი და მე­რი­ა­ში უსაფრ­თხო­ე­ბის მო­ნი­ტო­რინ­გის გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­რო­სად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, რა­მაც დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა. შემ­დეგ გად­მო­ვე­დი გლ­და­ნის გამ­გებ­ლის მო­ად­გი­ლის პო­ზი­ცი­ა­ზე, ინფრას­ტრუქ­ტუ­რი­სა და მშე­ნებ­ლო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. გარ­და იმი­სა, რომ ეს რა­ი­ო­ნი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და მიყ­ვარს, მისი თი­თო­ე­უ­ლი ქუ­ჩის პრობ­ლე­მა და მათი გა­დაჭ­რის გზე­ბი ვის­წავ­ლე. კარ­გად მო­ვა­ხერ­ხე ადაპ­ტი­რე­ბა და თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე ჩა­ვერ­თე ამ პრო­ცეს­ში.

• "ამ გა­მარ­ჯვე­ბამ უფრო თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი გამ­ხა­და"

ერთ დღეს, კონ­ტრაქ­ტორ მშე­ნე­ბელ კომ­პა­ნი­ას­თან შე­სახ­ვედ­რად მივ­დი­ო­დი მუ­ხი­ან­ში (სკვე­რებს, პარ­კებს და საგ­ზაო მი­მარ­თუ­ლე­ბას ვკუ­რი­რებ­დი) და გზა­ში კა­ხამ და­მი­რე­კა, ძა­ლი­ან გა­მიკ­ვირ­და. მი­თხრა, გა­დავ­წყვი­ტეთ, გლ­და­ნის რა­ი­ონ­ში და­გა­ყე­ნოთ დე­პუ­ტა­ტო­ბის კან­დი­და­ტად და შეძ­ლებ, ამ­ხე­ლა რა­ი­ონს გა­უ­ძღვეო? ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო, მან­ქა­ნა გა­ვა­ჩე­რე, ვე­რა­ფე­რი მო­ვი­ფიქ­რე და ბო­ლოს ის ვუ­თხა­რი, თქვენ­თან ერ­თად შევ­ძლებ-მეთ­ქი. სულ მინ­დო­და და ვფიქ­რობ­დი, რისი გა­კე­თე­ბა შე­მეძ­ლო ჩემი რა­ი­ო­ნის­თვის და ჩემი ქვეყ­ნის­თვის, ამის­თვის ნამ­დვი­ლად ვი­ყა­ვი მზად, ვი­ცო­დი, ადრე, თუ გვი­ან, ეს პე­რი­ო­დი და­მიდ­გე­ბო­და, მაგ­რამ ასე სწრა­ფად თუ მოხ­დე­ბო­და, არ მე­გო­ნა. ამ­ხე­ლა რა­ი­ონ­ში დე­პუ­ტა­ტო­ბის კან­დი­და­ტად და­ყე­ნე­ბა დიდ ნდო­ბას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. მთე­ლი სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნი­ის პე­რი­ოდ­ში ვფიქ­რობ­დი იმას, რომ კა­ხას­თვის იმე­დი არ გა­მეც­რუ­ე­ბი­ნა.

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გლ­და­ნის რა­ი­ო­ნი, თა­ვი­სი მას­შტა­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი რა­ი­ო­ნია, იქ ყვე­ლას თა­ვის ენა­ზე უნდა და­ლა­პა­რა­კე­ბა, ყვე­ლას პრობ­ლე­მა უნდა იცო­დე. მერე აქ­ტი­უ­რი სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნია და­ი­წყო. უნდა ვა­ღი­ა­რო, ოპო­ზი­ცი­ამ გლ­დან­ში 2 ძლი­ე­რი კან­დი­და­ტუ­რა და­ა­ყე­ნა - გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ­მა ოპო­ზი­ცი­ამ ელე­ნე ხოშ­ტა­რია, გი­ორ­გი გა­ხა­რი­ამ - ნა­თია მეზვრიშ­ვი­ლი. თა­ვი­დან ყვე­ლა სკეპ­ტი­კუ­რად უყუ­რებ­და ჩვენს გა­მარ­ჯვე­ბას, ალ­ბათ ფიქ­რობ­დნენ, ახალ­გაზ­რდა და გა­მო­უც­დე­ლი­აო, მაგ­რამ ჩვენს გუნდთან ერ­თად შევ­ძე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბა, 8500 ხმით მო­ვუ­გე ელე­ნეს.

ეს ძა­ლი­ან და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბა იყო და ამან უფრო თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი გამ­ხა­და. ერთი სული მაქვს, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რად ჩა­ვერ­თო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში და ზუს­ტად ვიცი, რა ნა­ბი­ჯე­ბი უნდა გა­დავ­დგა. ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან ხში­რად მსმე­ნო­და, ახლა შენ მო­დი­ხარ, შენ გჭირ­დე­ბა მხარ­და­ჭე­რა, მოხ­ვალ პო­ლი­ტი­კა­ში და მერე ვინ­ღა გი­პო­ვი­სო. დღემ­დე მაქვს იმის გან­ცდა, რომ მო­ქა­ლა­ქე­ებ­სა და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას შო­რის ეს ცუდი და სკეპ­ტი­კუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქ­სი­მა­ლუ­რად მი­ნი­მუ­მამ­დე და­ვიყ­ვა­ნო, რის სა­შუ­ა­ლე­ბა­საც მომ­ცემს ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა, დრო და და­ნარ­ჩე­ნი. ცხა­დია, ყვე­ლას­თან ვერ მიხ­ვალ, ვერ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ფი­ზი­კუ­რად ამის დრო არ გე­ყო­ფა, დღე­ვან­დე­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვე ეპო­ქა გვაძ­ლევს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რომ მის­ვლის გა­რე­შე გავცვა­ლოთ ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი, მაგ. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში, სა­დაც მწე­რენ, პა­სუხს ვცემ, რაც საქ­მეს მი­მარ­ტი­ვებს, მაქვს შეხ­ვედ­რე­ბიც და მინ­და, რომ მათი მო­თხოვ­ნე­ბის მაქ­სი­მა­ლუ­რად დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა შევ­ძლო.

• მე და ჩემი ოჯა­ხი

ჩემი მე­უღ­ლეც გლ­და­ნე­ლია, მე ხომ ყვე­ლა­ფე­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გლ­დან­თან მა­კავ­ში­რებს... სან­დრა გვერ­დზე კორ­პუს­ში ცხოვ­რობ­და, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი, 5-6 წელი ვი­ყა­ვით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი. მერე, როცა ლატ­ვი­ა­ში წა­ვე­დი, დის­ტან­ცი­უ­რად, სკა­ი­პით ვურ­თი­ერ­თობ­დით. 20 წლის და ძა­ლი­ან გა­მო­უც­დე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, როცა შე­ვუღლდით. ორ წე­ლი­წად­ში შე­მექ­მნა ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა, რაც ერ­თად გა­დავ­ლა­ხეთ და ამან მეტი ძალა შეგვმა­ტა. მეც და სან­დრაც 1993 წლი­ა­ნე­ბი ვართ. ზო­გა­დად, ად­რე­ულ ასაკ­ში ქორ­წი­ნე­ბა ბევრ წი­ნა­ღო­ბას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, ამას სირ­თუ­ლე­ე­ბი ახ­ლავს და თუ გა­და­ლა­ხე, მერე მყარ­დე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა. ჩვენ ერ­თად ვიზ­რდე­ბით...

ერ­თწ­ლი­ა­ნი მკურ­ნა­ლო­ბის შემ­დეგ, იქი­დან უფრო ძლი­ე­რი გა­მო­ვე­დი, უფრო მყა­რად დავ­დე­ქი ფეხ­ზე. მე­უღ­ლე უნდა აგ­ყვეს და ვფიქ­რობ, სან­დრა რა­ღაც დო­ნე­ზე ამ­ყვა და ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. სან­დრამ სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტო­მა­ტო­ლო­გი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა, მაგ­რამ, ბავ­შვე­ბი იმ­დე­ნად მი­ეკრნენ დე­დას, სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ მუ­შა­ობს. რად­გან ბავ­შვე­ბი უკვე წა­მო­ი­ზარ­დნენ, მე­უღ­ლეს ვე­უბ­ნე­ბი, რო­გორ­მე და­ი­წყოს მუ­შა­ო­ბა და რე­ა­ლიზ­დეს. მა­რი­ა­მი და ბარ­ბა­რე ერ­თმა­ნე­თის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბი­ან, და­დი­ან ცეკ­ვა­ზე, სოლ­ფე­ჯი­ო­ზე, საკ­მა­ოდ დატ­ვირ­თუ­ლი და რთუ­ლი რე­ჟი­მი აქვთ.

მინ­და, არა მარ­ტო საქ­მე­ზე ვიყო ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, ბავ­შვე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზეც მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვიზ­რუ­ნო. ძა­ლი­ან ბევ­რი მაქვს და­სამ­ტკი­ცე­ბე­ლი ჩემს საქ­მე­ში, რთუ­ლი რე­ჟი­მი კი მაქვს, მაგ­რამ აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვამ­ტკი­ცებ იმას, რომ ღირ­სი ვი­ყა­ვი, გლ­და­ნის რა­ი­ო­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბის ნდო­ბა და­მემ­სა­ხუ­რე­ბი­ნა.

მო­სახ­ლე­ო­ბას­თან შეხ­ვედ­რის დროს სულ ვამ­ბობ, რომ არც ერთი თა­ნამ­დე­ბო­ბა არ მი­ღირს იმად, ხვალ და ზეგ ვინ­მეს­თვის თვა­ლებ­ში შე­ხედ­ვის მო­მე­რი­დოს. ჩემ­ში ძა­ლი­ან მომ­წონს ის, რომ მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ბევ­რი უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბაც მაქვს, მთლად კარ­გი ხა­სი­ა­თი არ მაქვს, ცოტა სიმ­ძი­მეს ვუ­ჩი­ვი (იცი­ნის), მაგ­რამ როცა საქ­მეს ეხე­ბა, ხა­სი­ათს ყო­ველ­თვის გვერ­დზე ვდებ და ვცდი­ლობ, უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბი ჩემ­ში ჩავკლა.

ვი­ნა­ი­დან იმ გზა­ზე დავ­დე­ქი, რა­საც პო­ლი­ტი­კის კე­თე­ბა ჰქვია, არ ვა­პი­რებ ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­ჩე­რე­ბას. გლ­და­ნი­დან და­ი­წყო ჩემი წარ­მა­ტე­ბა და მინ­და წინ ვი­ა­რო, და­ვამ­ტკი­ცებ, რომ შე­მიძ­ლია ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თო ჩემი ქა­ლა­ქის­თვის და რა­ი­ო­ნის­თვის. ვოც­ნე­ბობ, მე­ტად განვვი­თარ­დე და გლ­და­ნის მა­ცხოვ­რებ­ლებს ღირ­სე­უ­ლი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ჰყავ­დეს ჩემი სა­ხით.