"ნონა გაფრინდაშვილის ქორწილში ერთი ყანწი ღვინო დავლიე და..." - "ჩცდ"-ს ყველასთვის საყვარელი მსახიობის ფათერაკიანი ცხოვრება

პოპულარული და ბევრისთვის საყვარელი სერიალი "ჩცდ“ 10 წლის გახდა. მე-18 სეზონია, ის მაყურებელს არ კარგავს. მსახიობი მედეა ლორთქიფანიძე "ჩემი ცოლის დაქალებში“ პირველივე სეზონიდან ჩაერთო და მისი პერსონაჟი მაყურებელმა მაშინვე შეიყვარა. ქალბატონი მანანა გოცირიძეების ოჯახის მზრუნველი და ცოტა მოქოთქოთე დედა და ბებიაა. თუ როგორია მსახიობი ეკრანს მიღმა, ამაზე ambebi.ge მედეა ლორთქიფანიძეს ესაუბრა.

- 10 წელი გავიდა, არადა, ეს დრო ისე გაფრინდა, ვერც გავიგე, რადგან საუკეთესო გარემოში, ადამიანებთან, რეჟისორებთან მიწევს ყოფნა. არაჩვეულებრივი სცენარისტია ქეთი დევდარიანი, საიდან მოსდის ეს აზრები, გაგიჟდება ადამიანი... ასეთივე კარგი ბიჭია გიორგი ლიფონავაც, სულში რომ ჩაიძვრენ, ისეთი რეჟისორია. როგორც მსახიობს, გადაღებისას რა უნდა მთხოვონ ამ ადამიანებმა, რომ მათი დავალება არ შევასრულო და ვაწყენინო... გადასარევი კოლექტივია, მსახიობებიც საუკეთესო - გოგოები, ბიჭები სულით და გულით არიან საქმეში ჩართული, იქ არავინ ჩხუბობს. ამ ყველაფერს ასე ვხსნი, - უბრალოდ, კარგი მშობლების გაზრდილები არიან. როლზე, სერიალი რომ იწყებოდა, სერიალის "დედამ“ ეკა მჟავანაძემ მიმიწვია. დამიბარეს, დამელაპარაკნენ, ზოგი გავაკრიტიკე, ზოგი შევაქე, თან, გადამღები ჯგუფი გავაცინე. მოკლედ, როლი მომცეს...

- თქვენ გმირს 2 შვილი და 6 შვილიშვილი ჰყავს. ეს ქალბატონი თავისი ხასიათით ახლოსა თქვენთან?

- მანანასნაირი არ ვარ... ის წესრიგის მოყვარული ქალია, თან გადაჰყვა ოჯახს. შვილებს ასწავლა, დააოჯახა, მუდმივად დატვირთული მიდიოდა სახლში - საჭმელ-სასმელი მიჰქონდა. იქ კი ასე ხვდებოდნენ, - ჩვენ ბავშვებით კაფეში მივდივართ, იქ ვისაუზმებთ... მანანა ხმას მაინც არ იღებდა, საერთოდ, ბევრს ითმენდა და ითმენს. რძალი ადგა, მიატოვა ყველაფერი და სადღაც წავიდა. რატომ? რისთვის? - არც ამაზე თქვა რამე. დიდი ბედნიერებაა ასევე ისეთი არტისტის გვერდით მუშაობა, როგორიც ლეო ანთაძეა... ამაშიც გამიმართლა.

- რა მოგიტანათ ამ როლმა?

- სახლში ჯდომას გადამაჩვია. სიხარული და ბედნიერება მომიტანა. ამხანაგები არასდროს მაკლდა, მაგრამ მეტი შემძინა. რომ ვკვდებოდე, თუ გადასაღებ მოედანზე ვარ წასასვლელი, ვდგები და მაინც მივდივარ. იქ უფროს-უმცროსი არ არსებობს - ყველა ერთნაირი ასაკის ვართ და ერთ საქმეს ვაკეთებთ.

- თემა შევცვალოთ, - პანდემიის პირობებში როგორ ცხოვრობთ?

- 83 წლის ვარ, ცხოვრებაში რა არ გადამიტანია, რა გაჭირვება არ მინახავს, ინფარქტიც მქონდა, მაგრამ მაინც წავედი და ავიცერი. ამ საქმეში ჩემი შვილობილი გიორგი ბერიძე დამეხმარა, ინფექციურ საავადმყოფოში მუშაობს. გადასარევი ექიმი და ექთანი შემხვდა. ექიმი გამესაუბრა და მერე ექთანმა ნემსი გამიკეთა, არაფერიც არ გამიგია. მითხრეს, - შეიძლება, სიცხემ აგიწიოს, ან რაიმე გეტკინოსო. არაფერს შევუწუხებივარ. შინ მისული სიცხეს ნახევარ საათში ერთხელ ვისინჯავდი და არ მქონდა და საერთოდ, რაც მანამდე მაწუხებდა, ყველა ტკივილი, თითქოს ამ აცრამ მომისპო. გული მტკივა, პანდემიამ ამდენი პრობლემა და ტკივილი რომ გააჩინა. ცუდია, ადამიანები ამ ყველაფერს რიგ შემთხვევაში უპასუხისმგებლოდ რომ ეკიდებიან: რეგულაციებს არ იცავენ, პირბადეს არ იკეთებენ, არც თავს და არც სხვას ინდობენ....

- ბრძანეთ, - ცხოვრებაში როგორი გაჭირვება, ტკივილი არ გადამიტანიაო... ე.ი. არ იყო თქვენთვის მარტივი ცხოვრება?

- 1938 წელს ფოთში დავიბადე. ბავშვობა 1941 წლის მერე მახსოვს. საშინელი პერიოდი იყო - ჩვენი სახლი ხიდთან იდგა, იქვე ახლოს გერმანელთა ბანაკები იყო - ტყვეები ჰყავდათ. იყო შიმშილი და ათასი უბედურება. მამა ფოთის თეატრის დირექტორი გახლდათ, მერე ქუთაისისა და გორის.

დედა მსახიობი მყავდა. შესაბამისად, მეც ამ სფეროში მიწევდა ყოფნა. მერე ყველაფერი სხვანაირად წარიმართა. ჩემი ოჯახი გორში გეგმავდა საცხოვრებლად გადასვლას, მაგრამ ავტოსაგზაო შემთხვევის დროს მამა დაიღუპა. ავარიისას მეც იმ მანქანაში ვიჯექი - მამა გარდაიცვალა, მე დავშავდი... როგორც იტყვიან, ჩემს თავზე ერთი წისქვილის ქვა არ დატრიალებულა...

- მეუღლეც ადრე დაკარგეთ, ხომ?

- მეუღლე "ლეჩკომბინატის“ მთავარი სპეციალისტი, კარდიოლოგი იყო და ქირურგიის ინსტიტუტში ექსპერიმენტული ქირურგიის განყოფილებას ხელმძღვანელობდა. პროფესორი გახლდათ, 5 გამოგონების ავტორია, რასაც ახლა მედიცინაში აქტიურად იყენებენ. დიდი დამსახურების ადამიანი იყო და წარმოიდგინეთ, რომ ექიმი კაცი გულით გარდაიცვალა. წესიერი, კეთილსინდისიერი ადამიანი ასე დავკარგეთ. ჩემი ცხოვრება მეუღლის გარდაცვალებამ ძალიან შეცვალა. მასთან ერთად კარგი წლები მაქვს გატარებული...

- საუბრის დაწყებამდე მითხარით, ფათერაკიანი ვარო...

- კი... მაგალითად, ცხოვრებაში ერთადერთხელ დავლიე ალკოჰოლიანი სასამელი და თავბედი მაწყევლინა. სასოფლო სამეურნეო ინსტიტუტის "სახალხო თეატრის“ მსახიობი ვიყავი. ჰოდა, ნონა გაფრინდაშვილის ქორწილი იყო, რომელიც "სასოფლოს“ მეურნეობაში გადაიხადეს, სადაც სტუდენტები ნაწილი და თეატრის მსახიობებიც მიგვიწვიეს. არაჩვეულებრივი ქორწილი იყო, ჩემ წინ მაშინდელი სასოფლო სამეურნეო ინსტიტუტის რექტორი, ბატონი სარიშვილი, უბრწყინვალესი პიროვნება იჯდა და რატომღაც ღვინით სავსე ყანწი გადმომაწოდა, - წყვილის სადღეგრძელო უნდა შემესვა. რექტორის გადმოწოდებულ ყანწზე უარი ვერ ვთქვი და ბოლომდე გამოვცალე, მაგრამ კინაღამ მოვკვდი. ფეხზე ვეღარ ვდგებოდი. გავითიშე, არაფერი მახსოვს. ხუმრობა ხომ არ არის ლიტრამდე ღვინო დავლიე. ჩემმა გოგოებმა ხელი მომკიდეს და სახლში წამიყვანეს. თან მეუბნებოდნენ - ცეცხლი და მდუღარე დალიე, ამხელა ყანწი რამ დაგაცლევინა, რომელი მსმელი შენ ხარო?!.

ლამის ერთი კვირა მეძინა. თვალს რომ ვახელდი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ მთელი სახლი ტრიალებდა. მოკლედ, გადავრჩი. ის იყო და ის, იმის მერე წვეთი ღვინო არასდროს დამილევია.

- პოლიტიკაში არ ხართ რამენაირად ჩართული?

- საერთოდ არა. მაგრამ ნამდვილად მაწუხებს ის, რომ ადამიანები ერთმანეთს ასე ვიმეტებთ. რატომ შეგვძულდა ერთმანეთი, არ ვიცი. გაჭირვებამ, უმუშევრობამ იცის ალბათ. მთელი მთის სოფლები დაცარიელებულია, ხალხი მგონი, მართლა შეიცვალა, რა გვჭირს? ერთმანეთის სიყვარულ დავკარგეთ. არ ჯობია, ტკბილად ვიყოთ, თბილი სიტყვით ვაკეთოთ საქმეები? ასე უფრო არ გამოვა? ჩხუბით და უბედურებით რატომ ვცხოვრობთ! ამას სრულიად უდანაშაულო ადამიანებიც ეწირებიან. ეს ყველაფერი მართლა მაწუხებს. პოლიტიკურ პროცესებში არ ვერევი, ეს ჩემი საქმე არ არის... მეგობრები ერთ მხარესაც მყავს და მეორესაც და პოლიტიკის გამო ჯერ არავინ დამიკარგავს. არავის გავჭორავ, არავისი არაფერი მშურს, ბოროტი არ ვარ, ყველას მინდა, მოვეფერო, ენაც სასწაული მაქვს, ლაპარაკი კი მიყვარს, მაგრამ ცუდს არაფერს ვლაპარაკობ. ქეთი ჩხეიძე და მე მანქანით მივდიოდით და გაუჩერებლად ვლაპარაკობდი, უცებ მომიბრუნდა და მითხრა, - ახლა "ზმეიკა“ უნდა ვიყიდო და პირი უნდა ამოგიკეროო (იცინის)... მიყვარს ჩემი კარგი მეგობრები.

- ალბათ თქვენი გვარით და წარმომავლობით ამაყობთ...

- მამაჩემის დიდი ბებია მეფე სოლომონის ქალიშვილი იყო, რომელსაც მამულები ჯიხაიშში ჰქონდა. ბებია, მამის დედა მიქელაძის ქალი მყავდა, დედა კი პოლონელი გრაფინია, გვარად პაკროვსკაია. ცისფერსისხლიანი ვარ (იცინის), მეუღლე - მახარაძე და მღვდლის შთამომავალი გახლდათ. ჩემი შვილი სუფთა გურულია, ოღონდ, მამა წყნარი, მშვიდი ჰყავდა. ძალიან ლამაზი და ვაჟკაცური გოგოა. ექიმი - ფსიქოლოგია, მაგრამ ახლა თავის პროფესიით სამუშაოდ სად სცალია, ბავშვების სწავლა-განათლებაშია ჩართული. სიძეც საუკეთესო ადამიანია და შვილივით მყავს. ძალიან მეხმარება. ორივე - ძალიან ზრუნავს ჩემზე. აი, ასე ვცხოვრობ... ერთადერთი, რაც მაწუხებს, ისაა, რომ იქნებ ადამიანებმა ნერვები დაიწყნარონ, შორს გაიხედონ, ერთმანეთი მეტად შევიყვაროთ, სხვა არაფერი გვიშველის.