"მაშველები ამბობდნენ, რომ თითქოს ბავშვების ხმა ისმოდა, მაგრამ არ ისმოდა, მამაგრებდნენ" - როგორ ცხოვრობენ ოჯახები, რომლებმაც ბათუმის ტრაგედიისას ახლობლები დაკარგეს

ბათუმის ტრაგედიიდან 40 დღე გავიდა. 9 ოქტომბერს, ქალაქში საცხოვრებელი კორპუსის სადარბაზოს ნგრევისას 9 ადამიანი გარდაიცვალა. რამაზ დავლაძემ ტრაგედიის დროს 2 მცირეწლოვანი შვილი, მეუღლე და ძმა დაკარგა. 12 წლის შვილი და მეუღლე დაკარგა გია შომახიამ. უმძიმესი ტრაგედიის შემდეგ მამებმა "იმედის" ეთერში ნოე სულაბერიძის გადაცემაში ისაუბრეს.

რამაზ დავლაძე:

- ძალიან გამიჭირდა უმცროსი შვილისთვის ახსნა, ამისთვის ვემზადებოდი. ვუთხარი, დედა, შენი დაიკო, ძამიკო და ბიძია გაფრინდნენ და ცაში ცხოვრობენ - მეთქი. გუშინ მითხრა, - სად არიან, აღარ მოდიან, მენატრებიანო. პასუხს ვერ ვპოულობ, რა უნდა ვუთხრა. მაქსიმალურად ვცდილობ, რომ თავს ძალა დავატანო. ხვალინდელი დღისთვის და ბავშვისთვის. აღარც დილა მიხარია, აღარც ღამე და აღარც მზიანი ამინდი. ყველას თავისი ოჯახი უყვარს, მე ალბათ განსაკუთრებულად მიყვარდა, ვერავის შევეჯიბრები სიყვარულში, ძალიან რთულია, ხელის გულზე მყავდა ბავშვები გაზრდილი...

რუსეთში ვცხოვრობდი, 2011 წელს ჩამოვედი, დავოჯახდი. პატარა ქორწილიც გვქონდა და ისევ რუსეთში დავბრუნდით. ანასტასიაც იქ შემეძინა. 2014 წელს ჩამოვედით საქართველოში, 2016-ში დემეტრე შემეძინა, 2020-ში ერეკლე. ძალიან კარგი ოჯახი მქონდა, მოსიყვარულე მეუღლე.

ვერ ვხედავ ხვალინდელ დღეს, უინტერესო გახდა ჩემთვის ყველაფერი. ბავშვებზე ვგიჟდები და ბოლო დროს ვატყობ, რომ პატარა ბავშვებთან ვეღარ მივდივარ ახლოს. გავცივდი... არ ვიცი, რამდენად შესაძლებელია ამხელა ტკივილით ადამიანმა იცხოვროს, ვეცდები ჩემი ერთადერთი ბიჭისთვის დავძლიო ეს სირთულეები.

იმ დღეს მეუღლემ უმცროსი ბავშვი ბაღში წაიყვანა, ძმა არ მინახავს, ოთახიდან გამომძახა რომ გავდიოდი, - ხომ არ წამოგყვე, არ გჭირდებიო? - არ მინდა-მეთქი. იმ დღეს რომ დამირეკეს, სახლი ჩამოინგრა და შენი ხომ არ არისო, მაშინვე დავიწყე ოჯახის წევრებთან რეკვა და არავინ არ მპასუხობდა.

ველოდებოდი ბოლო წუთამდე რომ გადარჩებოდნენ, ერთ წამში გაშავდა ყველაფერი. მაშველები ამბობდნენ, რომ თითქოს ბავშვების ხმა ისმოდა, მაგრამ არ ისმოდა, მამაგრებდნენ. ინგა ვნახე ცოცხალი, მოვეფერე, მომაკვდავი თვალებით გადმომხედა, მეკითხებოდა, ბავშვები სად არიანო.

დავიძინებ ვტირი, გავიღვიძებ ვტირი, ეს არის ჩემი ყოველდღიური ცხოვრება.

ჩემი ძმა ძალიან კეთილშობილი ადამიანი იყო, განათლებული. რამდენიმე ენა იცოდა. მთელი მსოფლიო მოიარა და ტრაგედიამდე 10-15 დღის ჩამოსული იყო.

იმედი მაქვს, რომ ოდესმე აუცილებლად შევხვდები ჩემ ცოლს, შვილებს და ძმას, ძალიან მინდა ჩავეხუტო ყველას. თითოეული დღე მენატრება, რაც გავლილი მაქვს.

გია შომახია:

- 15 წლის შექმნილი ოჯახი გვქონდა მე და მაიას. ძალიან უცნაური ბავშვი იყო დათა, დავჯდებოდით და ვამბობდით, ნეტა ეს ჩვენი შვილია? - ასაკს უსწრებდა ბავშვი. ონლაინგაკვეთილი ჰქონდა, როცა ეს საშინელება მოხდა. ნიკუშამ ძალიან მძიმედ გადაიტანა დედისა და ძმის დაკარგვა და დიდი მადლობა მამა შიოს, რომ გამიძლიერა ბავშვი. როდესაც ეს ამბავი მოხდა, მეორე შვილი სკოლაში იყო. ღმერთს მადლობა, რომ ნიკუშა გადამირჩა. ესეც რომ არ მყავდეს, იმასაც ვფიქრობ, რომ თავს მოვიკლავდი ან მონასტერში წავიდოდი. თუ ღმერთი მომცემდა ძალას, ერთ პატარა ბავშვს ვიშვილებდი და გავზრდიდი...

ჩემი მეუღლე ფიქრობდა, რომ კორპუსს საფრთხე ემუქრებოდა, გვენგრევა სახლიო, - ყოველდღე ამბობდა...