რუ­სუ­დან გო­ცი­რი­ძე ევან­გე­ლურ-ბაპ­ტის­ტუ­რი ეკ­ლე­სი­ის ეპის­კო­პო­სია. ქალი ეპის­კო­პო­სი ქარ­თულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ჯერ კი­დევ უჩ­ვე­უ­ლოდ გა­ის­მის და რო­გორც ის ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში აღ­ნიშ­ნავს კი­დეც, "რუ­სუ­და­ნი, რო­გორც ეპის­კო­პო­სი ვერ მი­ი­ღო პატ­რი­არ­ქა­ლურ­მა კულ­ტუ­რამ. ჩემ­ზე ბევ­რი ცუდი იწე­რე­ბო­და", მაგ­რამ ამას არ შე­ში­ნე­ბია და საქ­მეს, რო­მელ­საც გა­და­წყვი­ტა, რომ ემ­სა­ხუ­როს, ემ­სა­ხუ­რე­ბა.

სა­ქარ­თვე­ლო­სა და აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პა­ში ერ­თა­დერ­თი ქალი ეპის­კო­პო­სის ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ეპი­ზო­დის შე­სა­ხებ რამ­დე­ნი­მე ამო­ნა­რიდს გთა­ვა­ზობთ ინ­ტერ­ვი­უ­დან, რო­მე­ლიც პრო­ექ­ტის­თვის - "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" არის ჩა­წე­რი­ლი:

"ბაპ­ტის­ტუ­რი ღვთის­მსა­ხუ­რის ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ჩვენს ოჯახ­ში მე­ო­თხე თა­ო­ბის მორ­წმუ­ნე ვარ. ერთი მხრივ, ჩემი რე­ლი­გი­უ­რი ოჯა­ხი და ხუ­ცე­სი პა­პის ავ­ტო­რი­ტე­ტი ახ­დენ­და ჩემს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე დიდ გავ­ლე­ნას, მე­ო­რეს მხრივ - გა­რე­მო. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში, ქა­ლე­ბის ეკ­ლე­სი­უ­რი მსა­ხუ­რე­ბა შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბო­და მხო­ლოდ გა­ლო­ბი­თა და ლოც­ვით, ქა­ლებს არც ერთ საკ­რა­მენტზე ხელი არ მი­უწ­ვდე­ბო­დათ. ზი­ა­რე­ბა, ქა­და­გე­ბა და მო­ძღვრე­ბა კა­ცე­ბის - "ძმე­ბის" საქ­მე იყო.

არა და, ჩვე­ნი ეკ­ლე­სი­ის ის­ტო­რია არის ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბის გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ეკ­ლე­სი­ის ის­ტო­რია. ზო­გა­დად კრი­ზი­სის დროს ქა­ლე­ბი იწყე­ბენ სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის რღვე­ვას და ინი­ცი­ა­ტი­ვის ხელ­ში აღე­ბას... 1941 წელს, რო­დე­საც სტა­ლინ­მა ეკ­ლე­სი­ე­ბი და­ხუ­რა და ყვე­ლა ღვთის­მსა­ხუ­რი კაცი გა­და­ა­სახ­ლა, ქა­ლე­ბი დარ­ჩნენ და ია­ტაკ­ქვე­შეთ­ში გა­აგ­რძე­ლეს ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბა. იმ ქა­ლებს შო­რის იყო ჩემი დიდი ბე­ბია, მე­ლა­ნია კან­დე­ლა­კი. 1890-ია­ნებ­ში და­ბა­დე­ბულ გლე­ხის ქალს, არ მი­უწ­ვდე­ბო­და ხელი გა­ნათ­ლე­ბა­ზე. მე­ლა­ნომ სხვა ქა­ლებ­თან ერ­თად, წერა-კი­თხვა სა­ხა­რე­ბის გა­და­წე­რით ის­წავ­ლა და რო­დე­საც გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლი კა­ცე­ბი დაბ­რუნ­დნენ, მათ დახ­ვდათ გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ეკ­ლე­სია, ეკ­ლე­სი­ის კარი ღია...

რო­დე­საც ჩემ­მა წი­ნამ­ძღო­ლებ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზეს ეპის­კო­პო­სად ხელ­დას­ხმა­ზე ფიქ­რი, ძა­ლი­ან შე­მე­შინ­და. შე­მე­შინ­და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის ღმერ­თის წი­ნა­შე, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე, მრევ­ლის წი­ნა­შე. მა­ში­ნებ­და ჩემი ასა­კი - 33 წლის ვი­ყა­ვი და ვფიქ­რობ­დი, რომ ასე­თი ახალ­გაზ­რდა ადა­მი­ა­ნის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ იყო საკ­მა­რი­სი სა­ე­პის­კო­პო­სო ტვირ­თის­თვის. მა­შინ მახ­სოვს, მე­უ­ფემ მი­თხრა, რომ 33 წელი კარ­გი ასა­კია ჯვარ­ცმის­თვის... დიდი ხანი გა­ვი­და ამ სა­უბ­რის შემ­დეგ, როცა დავ­თან­ხმდი ეპის­კო­პო­სად ხელ­დას­ხმას. ეს მოხ­და 2008 წელს. ამა­ში ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ითა­მა­შა დიდი როლი, რო­მელ­მაც უპი­რო­ბო მხარ­და­ჭე­რა გა­მო­მი­ცხა­და. ოჯა­ხის ფაქ­ტორ­მა ბევრ რა­მე­ზე იმოქ­მე­და, ჩემ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე, თავ­და­ჯე­რე­ბა­ზე" - ყვე­ბა რუ­სუ­დან გო­ცი­რი­ძე ინ­ტერ­ვი­უ­ში პრო­ექ­ტის­თვის "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან".

ეპის­კო­პოს ქალს ოჯა­ხი რომ მუდ­მი­ვად გვერ­დით უდ­გას, ეს მისი ქა­ლიშ­ვი­ლის - ნანო სა­რა­ლიშ­ვი­ლის ინ­ტერ­ვი­უ­და­ნაც ჩანს, რო­მე­ლიც AMBEBI.GE-მ ჩა­წე­რა მას­თან. ნანო ოჯახ­ზე, ეპის­კო­პოს დე­და­სა და სა­კუ­თარ თავ­ზე გვიყ­ვე­ბა.

- 24 წლის ვარ. ბა­კა­ლავ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი მეც­ნი­ე­რე­ბე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით და­ვამ­თავ­რე, ახლა ვარ მა­გის­ტრა­ტუ­რის სტუ­დენ­ტი - სა­ქარ­თვე­ლოს თა­ნა­მედ­რო­ვე ის­ტო­რი­ას ვსწავ­ლობ. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ - ოღონდ, გა­მი­ჭირ­დე­ბა, ზუს­ტად ვთქვა, რას ვა­კე­თებ. ვცდი­ლობ, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა და­ვაგ­რო­ვო - ვას­წავ­ლი, ვთარ­გმნი, ვფო­ტოგ­რა­ფობ, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად პრო­ექ­ტებ­ზე ვმუ­შა­ობ და ა.შ.

- დედა ეპის­კო­პო­სია, ამ წო­დე­ბის ქალი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­გორც ვიცი, სხვა არ არ­სე­ბობს. რას ნიშ­ნავს ეს თქვენ­თვის?

- რომ და­ვი­ბა­დე, დედა ჯერ ეპის­კო­პო­სი არ იყო - მქონ­და იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ თვა­ლი მე­დევ­ნე­ბი­ნა, რო­გორ იც­ვლე­ბო­და მისი ცხოვ­რე­ბა და მას­თან ერ­თად, ჩვე­ნიც - მთე­ლი ოჯა­ხის. ერთი სი­ტყვით რომ ვთქვა, რო­გო­რია ასეთ გა­რე­მო­ში გაზ­რდა - სა­ინ­ტე­რე­სო. გარ­შე­მო უამ­რა­ვი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი, ადა­მი­ა­ნი და გა­მოც­დი­ლე­ბა გროვ­დე­ბა.

ჩემ­თვის ეს ამ­ბა­ვი რამ­დე­ნი­მე რა­მეს ნიშ­ნავს, ამის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა მი­ჭირს. უბ­რა­ლოდ მე­ა­მა­ყე­ბა იმის, სა­დაც დგას, რა საქ­მე­საც აკე­თებს, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი­ცაა. მისი ასე­თად ყოფ­ნა ნიშ­ნავს, რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლი არ არის იმ საქ­მეს აკე­თებ­დე, რი­სიც გჯე­რა - ყო­ველ­თვის ად­ვი­ლი არ არის, მაგ­რამ შე­საძ­ლე­ბე­ლია. შე­სა­ბა­მი­სად, ამი­სი ცოდ­ნა და ამი­სი ცო­ცხა­ლი მა­გა­ლი­თის ყოლა, ერ­თგვა­რი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­ცაა.

- რო­გო­რი დე­დაა რუ­სუ­დან გო­ცი­რი­ძე?

- ჩემი მე­გო­ბა­რია და ასე მგო­ნია, ამა­ზე უკეთ ვერც და­ვა­ხა­სი­ა­თებ ჩვენს დე­დაშ­ვი­ლო­ბას. ხან­და­ხან მა­ვი­წყდე­ბა კი­დეც, რომ სხვა­დას­ხვა თა­ო­ბის და "სტა­ჟის“ ხალ­ხი ვართ.

- თქვენ ჩარ­თუ­ლი ხართ მას­თან ერ­თად ეკ­ლე­სი­ის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში?

- კი, ჩარ­თუ­ლი ვარ ეკ­ლე­სი­ის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. სხვა­დას­ხვა დროს სხვა­დას­ხვა რამ მი­კე­თე­ბია და შე­დე­გად ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მოც­დი­ლე­ბე­ბი მო­ვაგ­რო­ვე.

- რად­გან დედა იყო აღ­ნიშ­ნუ­ლი რე­ლი­გი­უ­რი მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, თქვენც ავ­ტო­მა­ტუ­რად მიჰ­ყე­ვით ამას?

- მგო­ნია, რომ ოჯა­ხი ყვე­ლას გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე ახ­დენს გარ­კვე­ულ გავ­ლე­ნას. ამ ეკ­ლე­სი­ა­ში გა­ვი­ზარ­დე, ფაქ­ტობ­რი­ვად, - ოღონდ, მხო­ლოდ ეს ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა იმის სა­ფუძ­ვე­ლი, რომ ამ ეკ­ლე­სი­ის ცხოვ­რე­ბა­ში ჩავ­რთუ­ლი­ყა­ვი. სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლად მე­ფიქ­რა და არ­ჩე­ვა­ნიც თა­ვი­სუფ­ლად გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ვფიქ­რობ, რომ სწორ ნა­ბი­ჯებს დგამს ეს ეკ­ლე­სია, ის­ტო­რი­ის სწორ მხა­რეს დგას და მის ნა­წი­ლად ვხე­დავ თავს.

სა­ნა­თე­საო ჭრე­ლია - ერთ მხა­რეს თა­ო­ბე­ბი პრო­ტეს­ტან­ტე­ბი არი­ან, მე­ო­რე მხა­რეს - მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი არი­ან.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბუ­ლინ­გის ობი­ექ­ტი არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი ყო­ფი­ლა. ხომ არ გა­მო­გიც­დი­ათ ეს სა­ა­კუ­თარ თავ­ზე, იმის გამო, რომ მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი არ ხართ?

- ვიცი, რო­გო­რი არა­ტო­ლე­რან­ტუ­ლი შე­იძ­ლე­ბა იყოს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა რა­ი­მე ნიშ­ნით გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის მი­მართ და რო­გო­რი მძი­მე ფორ­მე­ბი შე­იძ­ლე­ბა მი­ი­ღოს ამან. ამ მხრივ პი­რა­დად მე ნამ­დვი­ლად ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა - არც სკო­ლა­ში მქო­ნია მსგავ­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა, არც - მერე. ოღონდ, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ უარ­ყო­ფით და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას არ­სად გა­დავ­ყრი­ვარ ან ეკ­ლე­სი­ის, ანდა ამ ეკ­ლე­სი­ის წევ­რე­ბის მი­მართ.

- რო­გორ ცხოვ­რობს თქვე­ნი ოჯა­ხი - რა ტრა­დი­ცი­ე­ბი გაქვთ, რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად მიჰ­ყვე­ბით და არ ღა­ლა­ტობთ?

- როცა შეგ­ვიძ­ლია, ერ­თად ვვახ­შმობთ და ვლა­პა­რა­კობთ ყვე­ლა­სა და ყვე­ლა­ფერ­ზე. გან­სა­კუთ­რე­ბით კა­რან­ტინ­ში იქცა ეს ერ­თგვარ რი­ტუ­ა­ლა­დაც კი.

გან­სა­კუთ­რე­ბულ ტრა­დი­ცი­ად არ ვიცი, რა შე­იძ­ლე­ბა ჩა­ით­ვა­ლოს - მსგავ­სი პა­ტა­რა რი­ტუ­ა­ლე­ბი გვაქვს ხოლ­მე, რა­საც ერ­თად ვა­კე­თებთ. რაც დრო გა­დის მით უფრო სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობთ ყვე­ლა­ნი და დრო­ის ერ­თად გა­ტა­რე­ბის სხვა­დას­ხვა გზებს ვე­ძებთ.

- გაგ­ვა­ცა­ნით მამა და ძმა...

- მა­მა­ჩე­მი ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნია, ვინც კი დე­და­მი­წის ზურ­გზე შემ­ხვედ­რია. სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის ოპე­რა­ცი­ე­ბის მე­ნე­ჯე­რია და უმუ­შა­ვია უამ­რავ ად­გი­ლას - ჰა­ი­ტი­დან და­წყე­ბუ­ლი ტა­ჯი­კე­თით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. პან­დე­მი­ის და­წყე­ბამ­დეც სა­ქარ­თვე­ლო­დან შორს იყო. თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბის წყა­ლო­ბით, იც­ნობს უამ­რა­ვი ქვეყ­ნის ის­ტო­რი­ას, კულ­ტუ­რას, პო­ლი­ტი­კურ თუ სო­ცი­ა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბას და თუ მო­ი­ხელ­თებ, მარ­გა­ლი­ტი ამ­ბე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა შე­უძ­ლია.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ძმას - მათე 21 წლი­საა. ასაკ­ში გან­სხვა­ვე­ბა რაკი პა­ტა­რაა, სულ ახ­ლოს ვი­ყა­ვით, ამ ბოლო დროს კი­დევ უფრო მე­ტად. მშობ­ლე­ბი იცი­ნი­ან ხოლ­მე, მათე რომ გაჩ­ნდა, რომ არ გე­ეჭ­ვი­ა­ნა, გი­თხა­რით, შენ მო­გიყ­ვა­ნეთ, შე­ნია და ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად მი­ი­ღე ეს ამ­ბა­ვიო... მთლად მე ვერ და­ვიბ­რა­ლებ ყვე­ლა­ფერს, მაგ­რამ მი­ხა­რია, რომ ერ­თმა­ნე­თის გვერ­დით გა­ვი­ზარ­დეთ.

მა­თეც ილი­ა­უ­ნის სტუ­დენ­ტია, თა­ვი­სუ­ფალ მეც­ნი­ე­რე­ბებს წავ­ლობს. მუ­სი­კა უყ­ვარს, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, თე­ატ­რი და რაც უყ­ვარს იმი­სი მარ­ტო დამ­კვირ­ვე­ბე­ლი ან მსმე­ნე­ლი არა­სო­დეს რჩე­ბა, სა­კუ­თა­რი ხე­ლით ცდი­ლობს, შექ­მნას. თე­ატ­რის დასი ჰყავს თა­ვი­სი, ადრე ბენდთან ერ­თა­დაც უკ­რავ­და. მა­თეს პირ­ვე­ლი რო­მა­ნი - "მი­ვი­წყე­ბულ­ნი" ცოტა ხნის წინ გა­მო­ი­ცა. ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი ვი­ყა­ვი, ვინც ეს ტექ­სტი ნახა, ჯერ კი­დევ სა­ნამ სა­წყის ეტაპ­ზე იყო. მა­შინ­ვე მი­ჭირ­და და­ჯე­რე­ბა, რომ ამ ამ­ბავს ჩემი პა­ტა­რა ძმა ქმნი­და და ახლა კი­დევ უფრო უც­ნა­უ­რია ამ ამ­ბის ხელ­ში წიგ­ნად და­ჭე­რა.

- სა­მო­მავ­ლოდ რა ფიქ­რობთ, რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- ეს შე­კი­თხვა ცუდ დღე­ში მაგ­დებს ყო­ველ­თვის, იმი­ტომ, რომ გრძელ­ვა­დი­ა­ნი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი გეგ­მე­ბი არა­სო­დეს მაქვს. ბა­კა­ლავ­რის ეტაპ­ზეც ამ დაბ­ნე­უ­ლო­ბის გამო მი­ვი­ღე თა­ვი­სუ­ფა­ლი მეც­ნი­ე­რე­ბე­ბის პროგ­რა­მა­ზე სწავ­ლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და ნამ­დვი­ლად გა­ა­მარ­თლა. მა­გის­ტრა­ტუ­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბაც იმის გამო ავირ­ჩიე, რომ ახლა, ამ ეტაპ­ზე ის­ტო­რი­ის ეს მო­ნაკ­ვე­თი მა­ინ­ტე­რე­სებს. შე­სა­ბა­მი­სად, ჯერ მა­გის­ტრა­ტუ­რის დას­რუ­ლე­ბა­ზე ვარ კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვცდი­ლობ, ჩემი სხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი არ დამ­რჩეს უყუ­რა­დღე­ბოდ. ზო­გა­დად, პან­დე­მი­ის ამ­ბავ­მა ჩემ­თვის ბევ­რი რამ გა­და­ა­ფა­სა და ჯერ კი­დევ ამ გა­და­ფა­სე­ბის პრო­ცეს­ში ვარ.