ახა­ლი კო­რო­ნა­ვირუ­სით გა­მოწ­ვე­უ­ლი პან­დე­მია ყვე­ლა­ზე მძი­მედ ხან­დაზ­მუ­ლებს შე­ე­ხო. ჯან­მრთე­ლო­ბის მო­მა­ტე­ბუ­ლი რის­კის გარ­და, ვირუ­სის შე­სა­ჩე­რებ­ლად შე­მო­ღე­ბუ­ლი შე­ზღუდ­ვე­ბი და სო­ცი­ა­ლუ­რი დის­ტან­ცი­რე­ბის შე­სა­ხებ რე­კო­მენ­და­ცია გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად აი­სა­ხა მათ ცხოვ­რე­ბა­ზე. პან­დე­მია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­მოწ­ვე­ვა აღ­მოჩ­ნდა მარ­ტო მცხოვ­რე­ბი, სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ხან­დაზ­მუ­ლე­ბის­თვის, რომ­ლე­ბიც ახ­ლობ­ლე­ბის ან მათ­ზე მზრუნ­ვე­ლი პი­რე­ბის მხარ­და­ჭე­რის გა­რე­შე დარ­ჩნენ და შე­სა­ბა­მი­სად, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა შე­ი­ძი­ნა ისე­თი სერ­ვი­სე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბამ, რო­მე­ლიც ხან­დაზ­მუ­ლე­ბის ყო­ველ­დღი­ურ სა­ჭი­რო­ე­ბებ­ზე ზრუნ­ვას პან­დე­მი­ის პი­რო­ბებ­შიც არ შე­წყვეტ­და.

მო­წყვლა­დი ჯგუ­ფე­ბის­თვის პრო­ფე­სი­უ­ლი შინ­მოვ­ლის სერ­ვი­სის ერთ-ერთი გან­მა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს წი­თე­ლი ჯვრის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა. პრო­ექ­ტი თბი­ლი­სის მე­რი­ა­სა და ად­გი­ლობ­რივ მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტებ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბით ხორ­ცი­ელ­დე­ბა და გან­კუთ­ვნი­ლია სახ­ლს ან სა­წოლს მი­ჯაჭ­ვუ­ლი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი პი­რე­ბის­თვის და ით­ვა­ლის­წი­ნებს რო­გორც სა­მე­დი­ცი­ნო, ასე­ვე, სო­ცი­ა­ლურ და ფსი­ქო­ლო­გი­ურ ზრუნ­ვას.

„ბევ­რჯერ ჩაგ­ვბე­რეს სული, გეხ­ვე­წე­ბი, ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი სი­ტყვე­ბით მო­მი­ქარ­გე მათ­ზე მად­ლო­ბა“ - ამ ფრა­ზით იწყებს და ას­რუ­ლებს სა­უ­ბარს 73 წლის ფი­ლო­ლო­გი, ყო­ფი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი, ცი­ა­ლა ზა­რი­ძე, რო­მე­ლიც სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ­თა კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა და ერთი წლის წინ მომ­ხდარ ავა­რი­ის ტრავ­მებს დღემ­დე იშუ­შებს. შინ­მოვ­ლის პრო­ექ­ტის ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რია მისი მე­უღ­ლეც - ოთარ ზა­რი­ძე პრო­ფე­სო­რია, პე­და­გო­გის მრა­ვალ­წლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბით, სა­წოლს 5 წლის წინ მი­ე­ჯაჭ­ვა და ცხოვ­რე­ბის ამ რე­ჟიმ­თან შე­გუ­ე­ბა დღემ­დე უჭირს. „ოთარს ინ­სულ­ტი აქვს გა­და­ტა­ნი­ლი, გან­გრე­ნაც და­ე­წყო და ოპე­რა­ცია დას­ჭირ­და, უძ­რა­ვად ზის ამ­დე­ნი წე­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვენ სულ სახ­ლში ვართ და პან­დე­მი­ამ­დეც იშ­ვი­ა­თად გავ­დი­ო­დი გა­რეთ, კო­რო­ნა­ვირუს­მა ძა­ლი­ან შეგ­ვა­ში­ნა, ემო­ცი­უ­რი ფონი იყო მძი­მე, იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა რომ ვე­რა­ვის ნა­ხუ­ლობ და არც ის იცი, რო­დემ­დე გაგ­რძელ­დე­ბა, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ჩვენ მა­ღა­ლი რის­კის ჯგუფ­ში შევ­დი­ვართ და თით­ქოს ვე­მა­ლე­ბით ცხოვ­რე­ბას - წი­თე­ლი ჯვრის ექთ­ნე­ბის, „ჩემი“ გო­გო­ე­ბის გა­რე­შე არ ვიცი, რა გვეშ­ვე­ლე­ბო­და. ძა­ლი­ან გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნე­ბი არი­ან. მრა­ვა­ლი სა­ჭი­რო­ე­ბა გვაქვს და რო­გორც შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ისე გვივ­ლი­ან, ჩემს მე­უღ­ლეს მა­სა­ჟე­ბით ამ­დე­ნი წლის გა­ჩე­რე­ბუ­ლი ხე­ლიც კი აუ­მუ­შა­ვეს. წამ­ლე­ბი და სურ­სა­თიც მოგ­ვი­ტა­ნეს რამ­დენ­ჯერ­მე. იცით რამ­დენ­თან მი­დი­ან, სხვებს ჩემ­ზე მე­ტა­დაც უჭირთ..“

67 წლის ოთარ ბე­რი­ძე „იტა­ლი­უ­რი ეზოს“ ფარ­დულ­ში, სა­ხელ­და­ხე­ლოდ მო­წყო­ბილ ოთახ­ში მარ­ტო ცხოვ­რობს. სა­უბ­რის დროს გვიყ­ვე­ბა, რომ ფე­ხის ამ­პუ­ტა­ცი­ას გა­და­ურ­ჩა და კლი­ნი­კა­ში 3 თვი­ა­ნი ინ­ტენ­სი­უ­რი მკურ­ნა­ლო­ბის შემ­დეგ კურსს სახ­ლში აგ­რძე­ლებს. „ფეხი და­მეწ­ვა და მოკ­ვე­თას სას­წა­უ­ლით გა­და­ვურ­ჩი. რომ არა წი­თე­ლი ჯვრის ის ექთ­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მუდ­მი­ვად მეხ­მა­რე­ბი­ან და ზრუ­ნა­ვენ ჩემს ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე, ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. როცა გა­ვი­გე, რომ კა­რან­ტი­ნის მი­უ­ხე­და­ვად წი­თე­ლი ჯვა­რი ჩვენს დახ­მა­რე­ბას აგ­რძე­ლებ­და, გა­მი­ხარ­და, რად­გან კო­რო­ნა­ვირუ­სის გამო ვე­რა­ვინ მნა­ხუ­ლობს და ექთ­ნე­ბის გა­რე­შე, სულ მარ­ტო დავ­რჩე­ბო­დი. წნე­ვას და შა­ქარს მი­ზო­მა­ვენ, წამ­ლებს მა­ს­მე­ვენ, მეხ­მა­რე­ბი­ან, საკ­ვე­ბი ამა­ნა­თე­ბი მო­მი­ტა­ნეს. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემ­თვის სხვას ნაკ­ლე­ბად სცა­ლია..“

წი­თე­ლი ჯვრის შინ­მოვ­ლის პრო­ექ­ტის კო­ორ­დი­ნა­ტო­რის, ეკა გა­ხო­კი­ძის სი­ტყვე­ბით პან­დე­მი­ამ კი­დევ უფრო მე­ტად გა­ზარ­და სერ­ვის­ზე მო­თხოვ­ნა და გუნ­დი მუდ­მივ რე­ჟიმ­ში, სრუ­ლი დატ­ვირ­თვით მუ­შა­ობს. „ჩვე­ნი ყვე­ლა ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რი მა­ღა­ლი რის­კის ჯგუფს გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა, შე­სა­ბა­მი­სად, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მკაც­რი იზო­ლა­ცი­ის დაც­ვა. ამი­ტომ, თუ მე­ზო­ბე­ლი ან ახ­ლო­ბე­ლი გარ­კვე­ულ­წი­ლად ზრუ­ნავ­და მათ­ზე, ისი­ნი ამას ვე­ღარ ახერ­ხე­ბენ. არა­და, დღეს, მათ სჭირ­დე­ბათ შეგ­რძნე­ბა, რომ არი­ან სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ღირ­სე­უ­ლი წევ­რე­ბი და არა ტვირ­თი. ისი­ნი არა მხო­ლოდ მოვ­ლას, არა­მედ, მუდ­მივ ზრუნ­ვას სა­ჭი­რო­ე­ბენ. ერთი მხრივ, ჩვენ ვა­ხორ­ცი­ე­ლებთ სა­მე­დი­ცი­ნო მოვ­ლას, მე­ო­რე მხრივ, ვცდი­ლობთ მათ სო­ცი­ა­ლურ ინ­ტეგ­რა­ცი­ას სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­ში. ზო­გა­დად, არა­ერ­თი სერ­ვი­სი გვაქვს ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, მაგ. დღის ცენ­ტრე­ბი ან თან­ხლე­ბის სერ­ვი­სი და მათ შო­რის, ჩემი აზ­რით, ერთ-ერთი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი კომ­პო­ნენ­ტია თა­ვად ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბის გაძ­ლი­ე­რე­ბის ხელ­შე­წყო­ბა და თვით­დახ­მა­რე­ბის ჯგუ­ფე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა, რაც გუ­ლის­ხმობს მათ ერ­თმა­ნეთ­თან და­კავ­ში­რე­ბას და სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ აქ­ტი­ვო­ბებ­ში ხელ­შე­წყო­ბას.“

წი­თე­ლი ჯვრის ექი­მი, თა­მარ ოდი­ლა­ვა­ძე ყო­ველ ახალ ბე­ნე­ფი­ცი­არს პი­რა­დად ეც­ნო­ბა, დე­ტა­ლუ­რად იკ­ვლევს ინ­ფორ­მა­ცი­ას და სო­ცი­ა­ლურ მუ­შაკ­თან ერ­თად, პა­ცი­ენტზე ზრუნ­ვის გეგ­მას ად­გენს, რო­მელ­საც მათ­თან ერ­თად ექთ­ნის, ექთ­ნის ასის­ტენ­ტი­სა და მო­ხა­ლი­სე­ე­ბის­გან შემ­დგა­რი მულ­ტი­დის­ციპ­ლი­ნუ­რი გუნ­დი ახორ­ცი­ე­ლებს. თა­მარ ოდი­ლა­ვა­ძე გვიყ­ვე­ბა, რომ ყო­ვე­ლი პა­ცი­ენ­ტის­თვის პერ­მა­ნენ­ტუ­ლად მუ­შავ­დე­ბა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი გეგ­მა და დგე­ბა კონ­კრე­ტუ­ლად, მის სა­ჭი­რო­ე­ბებ­ზე მორ­გე­ბუ­ლი ზრუნ­ვის გუნ­დი. სა­დაც ექი­მი პა­ცი­ენ­ტის სა­ჭი­რო­ე­ბებს ავ­ლენს, მუდ­მივ კონ­ტაქ­ტზეა ოჯა­ხის ან სტა­ცი­ო­ნა­რის ექიმ­თან, გა­წერს მოვ­ლის გან­რიგს და უზ­რუნ­ველ­ყოფს გუნ­დის კო­ორ­დი­ნი­რე­ბი­სა და სამ­კურ­ნა­ლო პრო­ცე­სის სრუ­ლი ციკ­ლის მო­ნი­ტო­რინგს. ექთა­ნი პა­ცი­ენ­ტის­თვის აუ­ცი­ლე­ბელ სა­მე­დი­ცი­ნო მოვ­ლა­ზე ზრუ­ნავს და მისი სა­მუ­შაო პრო­ცე­სი სხვა­დას­ხვა მა­ნი­პუ­ლა­ცი­ის ჩა­ტა­რე­ბას, ნა­წო­ლე­ბი­სა თუ ჭრი­ლო­ბე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბას, გა­დას­ხმის გა­კე­თე­ბას მო­ი­ცავს. მუდ­მივ რე­ჟიმ­ში, სწო­რედ ის აწარ­მო­ებს პა­ცი­ენ­ტის სა­სი­ცო­ცხლო მაჩ­ვე­ნებ­ლე­ბის კონ­ტროლს, რომ­ლის ნე­ბის­მი­ე­რი ცვლი­ლე­ბის შე­სა­ხებ და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ საქ­მის კურ­სში აყე­ნებს ოჯა­ხის ექიმს და დგე­ბა შემ­დგო­მი სა­მოქ­მე­დო გეგ­მაც. „თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ, რომ ჩვე­ნი ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი, სახ­ლს ან სა­წოლს მი­ჯაჭ­ვუ­ლი პი­რე­ბი არი­ან, ვი­საც ძი­რი­თა­დად, ჩვენს გარ­და მზრუნ­ვე­ლი არა­ვინ ჰყავს, ექთ­ნის ასის­ტენტს ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რის პი­რად ჰი­გი­ე­ნა­ზე ზრუნ­ვის გარ­და, ხში­რად უწევს პა­ცი­ენ­ტის სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბის სი­სუფ­თა­ვე­ზე ზრუნ­ვაც ან მის­თვის აუ­ცი­ლე­ბელ სა­ყიდ­ლებ­ზე წას­ვლა.“

მო­ხა­ლი­სე­ე­ბის როლ­ზე სა­უბ­რი­სას თა­მარ ოდი­ლა­ვა­ძე აღ­ნიშ­ნავს, რომ შინ მოვ­ლის გუნ­დის საქ­მი­ა­ნო­ბის ეფექ­ტუ­რად წარ­მარ­თვა­ში მო­ხა­ლი­სე­ე­ბის­გან გა­წე­უ­ლი სა­მუ­შაო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.“მათი როლი, გან­სა­კუთ­რე­ბით, კო­ვიდ პან­დე­მი­ის დროს აღ­მოჩ­ნდა შე­უ­ფა­სე­ბე­ლი. ჩვე­ნი მიზ­ნობ­რი­ვი ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბის­თვის, ყვე­ლა­ზე რთულ დროს საკ­ვე­ბი, ჰი­გი­ე­ნუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი თუ მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი, სწო­რედ, მათ მიჰ­ქონ­დათ. პან­დე­მი­ამ­დეც ისი­ნი, მუდ­მი­ვად, არი­ან ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებ­ზე ზრუნ­ვის სხვა­დას­ხვა პრო­ცეს­ში ჩარ­თულ­ნი. მა­გა­ლი­თად, თან­ხლე­ბის სერ­ვის­ში, რაც გუ­ლის­ხმობს გეგ­მი­ურ სა­კონ­სულ­ტა­ციო ვი­ზიტ­სა თუ კვლე­ვებ­ზე თან­ხლე­ბას, შე­საძ­ლოა ბან­კში ვი­ზიტს ან უბ­რა­ლოდ, მას­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ას ან სა­სე­ირ­ნოდ თან­ხლე­ბას, რად­გან მათი სი­ცო­ცხლის ხა­რის­ხის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბის­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია ვინ­მეს­თან კონ­ტაქ­ტი. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში კი მათ­თვის, სწო­რედ ჩვენ ვართ სა­უბ­რის, კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის ერ­თა­დერ­თი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რად­გან ან მარ­ტო­ხე­ლე­ბი არი­ან ან ჰყავთ შვი­ლე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, მაგ­რამ ვერ ახერ­ხე­ბენ მათ­თვის დრო­ის დათ­მო­ბას და ასეთ დროს, მათი მო­ნა­ხუ­ლე­ბა სა­უ­ბა­რი, სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბე­ბის ვინ­მეს­თვის გა­ზი­ა­რე­ბა სა­სი­ცო­ცხლოდ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია.“

სო­ცი­ა­ლუ­რი მუ­შა­კი შინ მოვ­ლის გუნ­დის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი და­საყ­რდე­ნია, რო­მე­ლიც ექიმ­თან ერ­თად, ყო­ვე­ლი პა­ცი­ენ­ტის­თვის ყო­ველკ­ვი­რე­ულ სა­მოქ­მე­დო გეგ­მას ად­გენს და აქ მისი, რო­გორც გუნ­დის წევ­რის როლი არ სრულ­დე­ბა. ერთ-ერთი სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო ფუნ­ქცია აქვს. სწო­რედ ის ზრუ­ნავს, რომ ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი მათ­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მე­დი­კა­მენ­ტე­ბით უზ­რუნ­ველ­ყო­ფილ­ნი იყ­ვნენ. ამი­სათ­ვის, მას უწევს სხვა­დას­ხვა უწყე­ბა­სა თუ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში ვი­ზი­ტი და სა­ჭი­რო­ე­ბე­ბის მი­ხედ­ვით, შე­სა­ბა­მის სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მებ­ში მათ ჩარ­თუ­ლო­ბა­სა თუ დრო­ულ მი­წო­დე­ბა­ზე ზრუნ­ვა. ექი­მი ამ­ბობს, რომ პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში, ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბის სტა­ცი­ო­ნა­რი­დან გა­მო­წე­რის შემ­დგომ ეტაპ­ზეც სო­ცი­ა­ლუ­რი მუ­შა­კის როლი უდი­დე­სი იყო.

თა­მარ ოდი­ლა­ვა­ძე იხ­სე­ნებს, რომ „პან­დე­მი­ის პირ­ველ დღე­ებ­ში ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი შე­ში­ნე­ბუ­ლე­ბი გვი­რე­კავ­დნენ და აზუს­ტებ­დნენ- ხომ არ დარ­ჩე­ბოდ­ნენ ამ რთულ დროს მარ­ტოდ და მხარ­დაჭ­რის გა­რე­შე. კო­რო­ნა­ვირუ­სის გავ­რცე­ლე­ბის კვალ­დაკ­ვალ ბევ­რი რა­მის შეც­ვლა და გა­და­წყო­ბა მოგ­ვი­წია, რომ ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებ­თან ვი­ზი­ტი ყო­ფი­ლი­ყო შე­უ­ფერ­ხე­ბე­ლი, დრო­უ­ლი და რაც მთა­ვა­რია უსაფრ­თხო. ფორ­სმა­ჟო­რულ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში წი­თე­ლი ჯვრის დიდ­მა გა­მოც­დი­ლე­ბამ და ყო­ველ ახალ გა­მოწ­ვე­ვა­ზე მყი­სი­ერ­მა რე­ა­გი­რე­ბამ რე­ა­ლუ­რი შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ასო­ბით ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რი­დან არა­ვინ დარ­ჩე­ნი­ლა პრო­ცე­სებს მიღ­მა.“

ექთ­ნის ასის­ტენ­ტი ნინო ოჩხი­კი­ძე ერთ-ერ­თია, ვინც ყო­ველ­დღი­უ­რად, დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე, უსაფრ­თხო­ე­ბის სპე­ცი­ა­ლურ ეკი­პი­რე­ბას ირ­გებს და ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებს კო­რო­ნა­ვირუს­ზე რე­ა­გი­რე­ბის პრო­ტო­კო­ლის მი­ხედ­ვით სტუმ­რობს. ნინო გვიყ­ვე­ბა, რომ ხან­დაზ­მუ­ლებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­შე ყოფ­ნა უჭირთ.“ზოგ­თან დღე­ბი ისე გა­დის, არა­ვინ სტუმ­რობს და ვინ­მეს და­ნახ­ვას ნატ­რო­ბენ, რომ თუნ­დაც, სა­წოლ­ში გა­დაბ­რუ­ნე­ბა­ში და­ეხ­მა­როს. ამ­ბო­ბენ, რომ ყუ­რა­დღე­ბა და სით­ბო სჭირ­დე­ბათ, რომ შვი­ლე­ბი რომ­ლე­ბიც გა­ზარ­დეს ხან­და­ხან მა­ინც და­ი­ნა­ხონ. გა­ნიც­დი­ან რომ ყვე­ლამ მი­ი­ვი­წყა და მო­ხუ­ცი არა­ვის სჭირ­დე­ბა, მათ აზრს არა­ვინ ით­ვა­ლის­წი­ნებს. ყვე­ლა­ზე მე­ტად უნ­დათ იმის და­ნახ­ვა, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რი საქ­მე­ე­ბი­სა თუ პრობ­ლე­მე­ბის მი­უ­ხე­დე­ვად, ისი­ნი ჩვენ­თვის მნიშ­ვნე­ლოვ­ნე­ბი არი­ან.“

სა­ქარ­თვე­ლოს წი­თე­ლი ჯვრის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის პრო­ფე­სი­უ­ლი შინ მოვ­ლის პრო­ექ­ტი აერ­თი­ა­ნებს სპე­ცი­ა­ლუ­რად გა­დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ექი­მი-კო­ორ­დი­ნა­ტო­რე­ბის, სო­ცი­ა­ლუ­რი მუ­შა­კე­ბის, ექთ­ნე­ბის, ექთ­ნის ასის­ტენ­ტე­ბი­სა და მო­ხა­ლი­სე­ე­ბის კვა­ლი­ფი­ცი­ურ გუნდს, რო­მე­ლიც ასო­ბით ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რის ჯან­მრთე­ლო­ბა­სა და ცხოვ­რე­ბის ხა­რის­ხის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე ყო­ველ­დღი­უ­რად ზრუ­ნავს.