როგორ ამხნევებს ექთანი ცოლ-ქმარი ერთმანეთს მორიგეობის დროს - კორონავირუსთან მებრძოლი ქართველი წყვილის სიყვარულის ისტორია

ნიკა ბენდელიანი და მაგდა მამუჩაშვილი პირველი საუნივერსიტეტო კლინიკის რეანიმაციული განყოფილების ექთნები არიან. სპეციალურ ფორმებში ჩაცმული ცოლ-ქმრის ფოტოს, რომელშიც ჩანს, როგორ ამხნევებენ ერთმანეთს მორიგეობისას, სოციალურ ქსელში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა.

ჩვენი დროის გმირები 25 წლის არიან, ახლა თითქმის კლინიკაში ცხოვრობენ და 4 წლის შვილს მხოლოდ ტელეფონით ესაუბრებიან, რადგან ყოველდღიურად უწევთ შეხება COVID-19-ით ინფიცირებულ უმძიმეს პაციენტებთან.

მიუხედავად მძიმე გრაფიკისა, ნიკა ბენდელიანმა AMBEBI.GE-სთან გასაუბრება მაინც მოახერხა. ის საკუთარი პროფესიისა და ოჯახის შესახებ უამბობს ჩვენს მკითხველს:

- მე და მაგდამ ერთმანეთი სამედიცინო სასწავლებელში, პირველ კურსზე გავიცანით. მას შემდეგ, სულ ერთად მოვდივართ. გვყავს ერთი შვილი, 4 წლის ელისაბედი. უნივერსიტეტში ერთ კურსზე და ერთ ჯგუფში ვსწავლობდით, შემდეგ დავოჯახდით, სახლშიც სულ ერთად ვართ და სამსახურშიც. ცალ-ცალკე ყოფნას ვერ ვახერხებთ, სამეგობროც ერთი გვყავს. შეიძლება ითქვას პირდაპირი გაგებით, რომ ერთმანეთის მეორე ნახევრები ვართ.

სამსახურში მორიგეობაც ერთად გვაქვს, ვამხნევებთ ერთმანეთს. ახლა ჩვენი პატარა მაგდას მშობლებთან არის და მხოლოდ ტელეფონით ვეკონტაქტებით. სწორედ ამ სიშორით ვიცავთ ბავშვსა და ჩვენს ახლობლებს.

- კორონავირუსმა რა შეცვალა თქვენს ცხოვრებაში?

- ჩვენ ორ შორის Covid-19 ვერ ჩადგა, უბრალოდ, საყვარელ ადამიანებს დაგვაშორა, რომლებსაც ვერ ვხედავთ და მონატრება გვაწუხებს. ამ სიის პირველი ნომერი ჩვენი შვილი ელისაბედია.

სხვა დანარჩენს კარგად უმკლავდებით, ერთმანეთის იმედი გვაქვს და ეს ძალას გვმატებს. ასევე გვყავს არაჩვეულებრივი გუნდი. მართალი გითხრათ, დაღლასაც კი ვერ ვგრძნობთ, იმდენად საუკეთესო გუნდის წევრები ვართ, რაც კიდევ უფრო გვაძლიერებს და ძალას გვმატებს ბრძოლის ველზე.

წარმოიდგინეთ, უხილავ მტერს COVID-19-ს ვებრძვით, რომელსაც აუცილებლად დავამარცხებთ, უბრალოდ, ჩვენი ერის, ხალხის თანადგომა გვჭირდება. პირველ რიგში საკუთარ თავებს გაუფრთხილდით და შემდეგ იმათზეც იფიქრეთ, რომ ბრძოლის ველიდან ყველას ცოცხლად უნდა გამოსვლა. ცუდად ჟღერს, მაგრამ დროებით ერთმანეთს უნდა დავშორდეთ, რომ ერთმანეთს გავუფრთხილდეთ.

- ბატონი ლევან რატიანი როგორ გამხნევებთ თანამშრომლებს?

- პროფესორ ლევან რატიანს პირველად ალექსანდრე ალადაშვილის სახელობის კლინიკაში შევხვდი, სადაც დამხმარეს შტატში მივედი. როდესაც გაიგო, რომ სტუდენტი ვიყავი, თან დაოჯახებული და პატარა შვილი მყავდა, როგორც მშობელი ისე ამომიდგა მხარში. ყველაფერს მიხსნიდა და მასწავლიდა სამედიცინო სფეროში. ბევრი პრობლემის მოგვარებაში დამეხმარა, მიუხედავად იმისა, რომ მისთვის უცხო ადამიანი ვიყავი.

სმენაში, რომელშიც მე ვმორიგეობდი დამხმარედ, ორ ახალგაზრდა ექთანს, კვალიფიციურებს ჩააბარა ჩემი თავი და უთხრა - რაც თქვენ იცით, ყველაფერი ასწავლეთო. ისინი დღეს ჩემი მეგორები არიან. მარი კირვალიძეს და ბექა ყანდორელაშვილს ძალიან დიდი წვლილი მიუძღვით ჩემს კარიერაში. დაახლოებით სამ თვეში ბატონმა ლევანმა ექთნად გადამიყვანა და მას შემდეგ უკვე მის გუნდში ვარ, უკვე მეოთხე წელია.

ის როგორც ჩვენი უფროსი, ასევე ჩვენი მეგობარია, ყველას გასაჭირს იზიარებს და მაქსიმალურად გვერდში გვიდგას. მთელი ცხოვრების მანძილზე მისი მადლიერი ვიქნები, რადგან თავის გუნდს ისე უვლის, როგორც მშობელი შვილებს. ხოლო ბრძოლის ველზე, როგორც ყველა ღირსეული მთავარსარდალი, წინ მიუძღვება თავის მებრძოლ გუნდს.

- ნიკა, ალბათ ძალიან ემოციური იყო ის დღე, როდესაც კორონავირუსით პირველი პაციენტი თქვენს კლინიკაში გარდაიცვალა...

- ძალიან დამთრგუნველი იყო მთელი გუნდისთვის. როდესაც ხელიდან გეცლება ადამიანი და ვერაფერს აკეთებ მის გადასარჩენად, რადგან არ იცი, რასთან გიწევს ბრძოლა. მაგრამ ჩვენ მხრები არ ჩამოგვიყრია, პირიქით, უფრო მეტი მონდომებით შევუდექით საქმეს, რადგან სხვა კიდევ ბევრი პაციენტი გვყავს, რომლებიც ჯანმრთელები გვინდა დაუბრუნდნენ ოჯახებს.

ძალიან მძიმე და ემოციურია ჩვენთვის ყველა მორიგეობა, იმდენად მძიმე სურათს ვუყურებთ. ძალიან გთხოვთ ყველას, ჩემო ერთიანო ქართველებო, გაუფრთხილდით ერთმანეთს და დარჩით სახლში! დაცილდით დროებით ერთმანეთს!

მთავარია, გაითვალისწინოთ ეს მითითებები. სულ ცოტათი ჩვენც შეგვიყვარონ და შეგვიბრალონ. ჩვენც გვყავს ოჯახის წევრები და ჩვენც გვინდა მათი ნახვა. ოდესმე ხომ უნდა წავიდეთ სახლებში?!