ჩინელი ქალის ჩანაწერები უხანიდან - როგორ ცხოვრობენ ქალაქში, სადაც კარანტინის შემდეგ, სიჩუმემ და შიშმა დაისადგურა

23 იანვრიდან ჩინეთის ქალაქ უხანში კარანტინი გამოცხადდა, რათა ქალაქში წარმოქმნილი კორონავირუსი სხვა რეგიონებში არ გავრცელებულიყო. უხანი ახლა ჩაკეტილია, დაკეტილია მაღაზიები და სხვადასხვა ოფისები, ადგილობრივი ხელისუფლება კი ადამიანებს ურჩევს, სახლიდან გამოსვლისგან თავი შეიკავონ.

მოსახლეობა რეკომენდაციებს ითვალისწინებს და შესაბამისად, ქუჩები ცარიელია. როგორც ადგილობრივები წერენ, ირგვლივ სიჩუმე და შიშია გამეფებული.

29 წლის ჯო ჯინგი უხანში ცხოვრობს. ის უფლებადამცველი და სოციალური მუშაკია. კარანტინის გამოცხადების დღიდან ახალგაზრდა ქალმა დღიურის წერა დაიწყო, რომელშიც შექმნილ ვითარებას ყოველდღიურად აღწერს. ჩანაწერები BBC-მ გამოაქვეყნა:

23 იანვარი, ხუთშაბათი - იზოლაციის დღე

როდესაც კარანტინის შესახებ გავიგე, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. არ ვიცი ეს რამდენ ხანს გაგრძელდება, ან როგორ უნდა მოვემზადო, საერთოდ რა უნდა გავაკეთო.

სოციალური ქსელებიდან კომენტარებით საშინელ ინფორმაციებს ვიღებ იმის შესახებ, რომ ბევრი პაციენტი კლინიკაში ვერ გადაჰყავთ, რადგანაც ადგილები აღარაა, რომ პაციენტებს, რომლებსაც მაღალი ტემპერატურა აქვთ, შესაბამისად არ მკურნალობენ.

ადამიანთა უმეტესობა პირბადეს ატარებს. მეგობრებმა მითხრეს, რომ საჭმლის მარაგი შევინახო. ერთმა კაცმა მაღაზიაში ძალიან ბევრი მარილი იყიდა და ვიღაცამ ჰკითხა, რატომ ყიდულობდა ამდენს. მან უპასუხა: “რა მოხდება ქალაქი თუ ერთი წლით ჩაიკეტება?“

წამლები მინდა და უკვე შეზღუდული რაოდენობით იყიდება. გაყიდულია ნიღბები და დეზინფექციის საშუალებები. ქუჩებში მანქანები და ფეხით მოსიარულეები შემცირდნენ. თითქოს ეს ქალაქი მოულოდნელად გაჩერდა.

როდის დაიწყება აქ ისევ ცხოვრება?!

24 იანვარი, პარასკევი

ქალაქი ჩუმადაა და სიჩუმე შემზარავია. მე მარტო ვცხოვრობ და მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ ვიცი, სადღაც აქ, გარშემო ადამიანები არიან.

ძალიან ბევრი დრო მაქვს იმისთვის, რომ ვიფიქრო, როგორ გადავრჩე. არანაირი რესურსი და კავშირები არ მაქვს.

ჩემი ერთ-ერთი მიზანი ისაა, რომ ავად არ გავხდე. ამიტომაც, ვვარჯიშობ. გადარჩენისთვის საჭმელიც აუცილებელია.

ხელისუფლება არ გვეუბნება თუ რამდენ ხანს იქნება კარანტინი, რამდენ ხანს ვიქნებით ჩაკეტილები, როგორ უნდა ვიცხოვროთ. ადამიანები ამბობენ, რომ ეს ყველაფერი შეიძლება მაისამდე გაგრძელდეს.

დღეს ჩემს სახლთან აფთიაქი და მაღაზია დაიკეტა, მაგრამ ქუჩებში კურიერები ისევ დადიან და საჭმლის მიტანის სერვისი ისევ არის. სუპერმარკეტებში მაკარონი სულ გაიყიდა, ზოგან ცოტა ბრინჯი კიდევ არის დარჩენილი. დღეს ვიყავი სუპერმარკეტში, ნიახური, ხახვი და კვერცხი ვიყიდე.

სახლში რომ მივედი, ტანსაცმელი, რომელიც მეცვა, გავრეცხე და დავიბანე. პირადი ჰიგიენა უმნიშვნელოვანესია. ხელებს დღეში 20-ჯერ, ან 30-ჯერ ვიბან.

როცა გარეთ გავდივარ, თითქოს კვლავ მაქვს კავშირი ამ სამყაროსთან. მაშფოთებს იმის წარმოდგენა, როგორ ცხოვრობენ მარტოხელა მოხუცები და შშმ პირები ახლა.

სადილის შემდეგ ვიდეოზარით მეგობრებს ვესაუბრე. ვერ გაექცევი ვირუსზე ლაპარაკს. ერთმა მეგობარმა საუბრის დროს დააცემინა და მეორე გაეხუმრა - სასწრაფოდ გაეთიშა ტელეფონი. სამი საათის განმავლობაში ვლაპარაკობდით და ვიფიქრე, რომ ბედნიერი ფიქრებით დავიძინებდი, მაგრამ როგორც კი თვალები დავხუჭე, გასული რამდენიმე დღის მოგონებები ამომიტივტივდა. ავტირდი, უმწეობას, სიბრაზეს, სევდას ვგრძნობდი და სიკვდილზე ვფიქრობდი.

არ მინდა, რომ ჩემი ცხოვრება დამთავრდეს...

25 იანვარი, შაბათი - ჩინური ახალი წელი და მე მარტო

დღეს ჩინური ახალი წელია. დღესასწაულების აღნიშვნისთვის დიდი ინტერესი არასდროს მქონია, მაგრამ ახლა ახალმა წლებმა სულ სხვანაირი გრძნობები მომიტანა.

დილით დამაცემინა და ცხვირიდან სისხლი წამომივიდა. ძალიან შემეშინდა. ჩემი გონება მთლიანად შიშმა მოიცვა. ვფიქრობდი, შეიძლებოდა გარეთ გასვლა თუ არა. მაგრამ ტემპერატურა არ მქონდა, მადასაც არ ვუჩიოდი, ამიტომაც წავედი.

ორი ნიღაბი გავიკეთე, მიუხედავად იმისა, რომ როგორც ამბობენ, ეს უშედეგო და უსარგებლოა. როცა ორი ნიღაბი მიკეთია, თავს უფრო უსაფრთხოდ ვგრძნობ.

ქალაქში ისევ სიჩუმე იყო. ყვავილების მაღაზია გაეღოთ და მეპატრონეს ქრიზანთემები კართან ჰქონდა გამოტანილი (ეს დაკრძალვის ყვავილებია), მაგრამ არ ვიცი, რამეს ნიშნავდა თუ არა, ამით რამის თქმა უნდოდა თუ არა.

სუპერმარკეტში ბოსტნეულის თარო დაცარიელებული დამხვდა. არც რიგი იყო - მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი. 2.5 კგ ბრინჯი ვიყიდე, სახლში 7 კგ მაქვს. საერთოდ, ერთი თვის სამყოფი საჭმელი მაქვს სახლში და ახლა დამატებით ბრინჯის ყიდვა რაღაც ინსტინქტი იყო.

მდინარის პირას გავისეირნე, რამდენიმე ადამიანი შემხვდა. აქამდე არასდროს მისეირნია.

26 იანვარი, კვირა - გააგონე შენი ხმა

უხანი მხოლოდ ვირუსის ქალაქი არ არის, ეს ადამიანთა ხმების ქალაქია. კარანტინის პირველ დღეს, მე ვერაფრის დაწერა ვერ შევძელი სოციალურ ქსელში, ჩათშიც კი არავისთვის მიმიწერია.

როცა შენი ცხოვრება თავდაყირა დგება, გამოწვევაა, რომ შეძლო შენი ყოველდღიური ცხოვრების თავიდან აგება. ყოველ დილით ვვარჯიშობ, მაგრამ კონცენტრირება არ შემიძლია, რადგანაც ჩემი გონება მთლიანად შეპყრობილია ვირუსზე ფიქრით.

დღეს ისევ გავედი სახლიდან და გადავწყვიტე დამეთვალა რამდენ ადამიანს შევხვდებოდი - 500 მეტრის მანძილზე 11 მილიონიან ქალაქში მხოლოდ რვა ადამიანს. არ მინდოდა სახლში წასვლა, მინდოდა, უფრო მეტი მევლო. ორი თვეა, რაც უხანში გადმოვედი. აქ ბევრი მეგობარი არ მყავს და ქალაქსაც კარგად არ ვიცნობ.

საერთო ჯამში, ვფიქრობ რომ დღეს 100 ადამიანს შევხვდი საკუთარ თავს ველაპარაკები და ვამხნევებ. მეგობრებო, იმედია ისევ შევხვდებით და ისევ ვისაუბრებთ მომავალზე.

საღამოს რვა საათისთვის ყვირილის ხმა შემომესმა, ადამიანები ფანჯრებიდან ყვიროდნენ და კოლექტიურად ერთმანეთს ამხნევებდნენ - "მიდი უხანო, შენ გადარჩები".

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/bqXfnN76S-I" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>

28 იანვარი - ბოლოს და ბოლოს, მზე

ადამიანებს მოეთხოვებათ, რომ საჯარო სივრცეებში პირბადით იარონ, ზოგიერთ მოქალაქეს, რომელსაც პირბადე არ უკეთია საზოგადოებრივი ტრანსპორტიდან აგდებენ. არ ვიცით ისინი რატომ არ ატარებენ ნიღაბს. ალბათ იმიტომ, რომ ვერ იყიდეს, ან იმიტომ, რომ არ იციან გაფრთხილების შესახებ.

ინტერნეტში მძიმედ სანახავი ვიდეოები ვრცელდება. ზოგიერთი ადამიანი საერთოდ არ გამოდის სახლიდან, თვითკარანტინი გამოაცხადეს. ადამიანები ჰუბეის პროვინციიდან (უხანიც ამ პროვინციაშია) სახლებიდან გამოდიან, მაგრამ წასასვლელი არსად აქვთ, რადგანაც ყველაფერი დაკეტილია.

როგორც იქნა, დღეს მზე ამოვიდა - მეც გამომიკეთდა განწყობა. ჩემს საცხოვრებელ კომპლექსთან უფრო მეტი ადამიანი დავინახე. ძალიან რთულია ვინმეს ენდო ასეთ პირობებში, როცა კარანტინია, როცა ქალაქი ჩაკეტილია, ქალაქი თითქოს დამძიმებულია.

ჩემი შფოთვა გადარჩენაზე, მცირედით შემცირდა. ქალაქში სეირნობა, შორ გზაზე სიარული აზრს კარგავს, რა აზრი აქვს თუ ერთ ადამიანსაც ვერ დაელაპარაკები და ვერ დაუკავშირდები?!

სოციალური პასუხისმგებლობა უმნიშვნელოვანესია. ყველამ უნდა იპოვოს თავისი როლი საზოგადოებაში და ცხოვრებას აზრი უნდა შესძინოს. ამ მარტოსულ ქალაქში მე უნდა ვიპოვო ჩემი როლი.