„მე ვარ მე­თო­ჯი­ნე არ­ჩილ ცა­ნა­ვა, თუმ­ცა ეს ჩემი ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის და ახ­ლობ­ლე­ბის გარ­და, არა­ვინ იცის, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა რო­გორც ბაჩო ცა­ნა­ვა, ასე მიც­ნობს“ - ამ­ბობს რეს­პონ­დენ­ტი, რო­მელ­საც სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­შევ­რე­ბი არას­დროს და­უთ­ვლია, რად­გა­ნაც ისი­ნი ათა­სო­ბი­თაა. გარ­და პი­რა­დი კო­ლექ­ცი­ი­სა, თო­ჯი­ნებს შეკ­ვე­თი­თაც ამ­ზა­დებს და შეკ­ვე­თე­ბი უცხო­ე­თი­და­ნაც აქვს. ვერც იმას ამ­ბობს, მისი შექ­მნი­ლი თო­ჯი­ნე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად რო­მე­ლი უყ­ვარს, უბ­რა­ლოდ, ტექ­ნი­კუ­რად და იდე­ით გა­მორ­ჩე­ულ თო­ჯი­ნად პი­ე­როს მი­იჩ­ნევს, რო­მელ­მაც გა­მო­ფე­ნა­ში - „მუ­ზე­უ­მე­ბი სა­უბ­რო­ბენ უთ­ქმელ­ზე“ მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, სა­დაც სულ 30 მე­თო­ჯი­ნე მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. „პი­ე­რო სა­ხელ­წო­დე­ბით „შე­წყვე­ტი­ლი სიმ­ღე­რა“ დღეს თო­ჯი­ნე­ბის მუ­ზე­უმ­ში ინა­ხე­ბა და შე­სუ­ლია კა­ტა­ლოგ­ში, რო­მე­ლიც თო­ჯი­ნე­ბი­სა და სა­თა­მა­შო­ე­ბის მუ­ზე­უ­მის 80 წლის იუ­ბი­ლეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით მუ­ზე­უ­მე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბამ და­ამ­ზა­და“ - ამ­ბობს ბაჩო.

- რა მა­სა­ლას იყე­ნებ თო­ჯი­ნე­ბის და­სამ­ზა­დებ­ლად და სა­ერ­თოდ, რა გაძ­ლევს ამის­თვის შთა­გო­ნე­ბას?

- თო­ჯი­ნე­ბის და­სამ­ზა­დებ­ლად, რო­გორც მსოფ­ლი­ოს თით­ქმის ყვე­ლა მე­თო­ჯი­ნე, მეც ფი­მორს ვი­ყე­ნებ, ასე­ვე თე­ქას და ქსო­ვილს. მო­სა­ხა­ტად კი აკ­რი­ლის სა­ღე­ბა­ვე­ბია სა­უ­კე­თე­სო. ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პრო­ცე­სი ჩემ­თვის პერ­სო­ნა­ჟის მო­გო­ნე­ბაა, ხოლო უფრო რთუ­ლი კი მისი მოძ­რა­ო­ბა და ემო­ცია. მა­სა­ლა­ში შეს­რუ­ლე­ბა ჩემ­თვის უმარ­ტი­ვე­სია. სა­ნამ თო­ჯი­ნა­ზე მუ­შა­ო­ბას და­ვი­წყებ, თუ რა­ი­მე კონ­კრე­ტუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟის ასლი არაა შე­საქ­მნე­ლი, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ, რომ იყოს სა­ინ­ტე­რე­სო, ემო­ცი­უ­რი და სი­უ­ჟეტს გა­მო­სა­ხავ­დეს. ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ეს პრო­ცე­სია.

- საქ­მე, რო­მელ­საც მთე­ლი გუ­ლით ემ­სა­ხუ­რე­ბი, რო­დის და რო­გორ და­ი­წყო შენ­ში?

ასევე დაგაინტერესებთ

19:45 / 06-10-2020

"იმ დროს საყვარელი ადამიანები დავკარგე, მუშაობისას თვალები ცრემლებით ამევსო" - გაიცანით მეთოჯინე, რომელმაც ხელსაქმე პატრიარქის ქადაგების შემდეგ დაიწყო

- მარ­თლაც ეს არის საქ­მი­ა­ნო­ბა, რომ­ლის გა­რე­შეც ცხოვ­რე­ბა უკვე ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ბავ­შვო­ბი­დან პლას­ტე­ლი­ნის­გან სხვა­დას­ხვა ფი­გუ­რებს ვძერ­წავ­დი, უმე­ტე­სად, ადა­მი­ა­ნის გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბებს, რომ­ლებ­საც სახე არ ჰქონ­და, თუმ­ცა ფი­გუ­რე­ბი იმ­დე­ნად დი­ნა­მი­კუ­რი იყო, რომ გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბის გა­რე­შეც თი­თო­ე­უ­ლი რა­ღაც ამ­ბავს ყვე­ბო­და.

სა­ერ­თოდ თვით­ნას­წავ­ლი ვარ, არას­დროს მივ­ლია არც ძერ­წვა­ზე და არც - ხატ­ვა­ზე. ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­სით და­ი­წყო, იმ ძერ­წვა­სა და დაშ­ლა­ში ფორ­მე­ბი იხ­ვე­წე­ბო­და და მნახ­ვე­ლის აღ­ტა­ცე­ბაც სულ უფრო მა­ტუ­ლობ­და, რაც ჩემ­თვის სტი­მუ­ლი იყო...

რე­ა­ლუ­რად კი, პრო­ფე­სი­ით ვე­ტე­რი­ნა­რი ვარ, მაგ­რამ ვე­ტე­რი­ნა­რად არას­დროს მი­მუ­შა­ვია. სწო­რედ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის დროს მო­ე­წყო გა­მო­ფე­ნა, სა­დაც ჩემი პლას­ტე­ლი­ნის ნა­მუ­შევ­რე­ბი პირ­ვე­ლად გა­ვი­ტა­ნე. იმ ფი­გუ­რებს გა­რე­დან ლაქს ვუს­ვამ­დი, რაც ნა­მუ­შე­ვარს სიმ­ყა­რეს უნარ­ჩუ­ნებ­და. ის ნა­მუ­შევ­რე­ბი ახ­ლაც შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს.

- პლას­ტე­ლი­ნის და­მუ­შა­ვე­ბაც არა­ვის უს­წავ­ლე­ბია შენ­თვის?

- სა­ერ­თოდ, მირ­ჩევ­ნია, თვი­თონ გა­ვუმკლავ­დე ნე­ბის­მი­ერ სირ­თუ­ლეს და თა­ვად აღ­მო­ვა­ჩი­ნო სი­ახ­ლე და მი­ვი­დე სწორ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ­დე, ვიდ­რე ვინ­მეს­გან ვის­წავ­ლო. ეს ცუ­დია, თუ კარ­გი, არ ვიცი, მაგ­რამ და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვარ ცხოვ­რე­ბა­შიც და შე­მოქ­მე­დე­ბა­შიც, რა­საც ჯერ ხელი არა­ფერ­ში შე­უშ­ლია. სწო­რედ აქე­დან და­ი­წყო ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გზაც, რო­გორც მე­თო­ჯი­ნის, რაც მარ­ტი­ვი არ ყო­ფი­ლა.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- იყო ბევ­რი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, დამ­ცი­რე­ბა, გუ­ლის­ტკე­ნაც, მაგ­რამ ჩემს არ­ჩე­ულ გზას ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ გავ­ყე­ვი. აქვე ყო­ველ­თვის იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მო­რა­ლუ­რად გვერ­დში დგო­მით სტი­მულს მაძ­ლევ­დნენ, მამ­ხნე­ვებ­დნენ, რაც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო იმის­თვის, რომ ფარ-ხმა­ლი არ და­მე­ყა­რა. სა­ერ­თოდ კი, როცა შენი საქ­მე გიყ­ვარს, თან, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი და ჯი­უ­ტიც ხარ, ყვე­ლა პრობ­ლე­მა უმ­ნიშ­ვნე­ლოა. ვფიქ­რობ, შე­მოქ­მე­დე­ბით გზა­ზე მი­მარ­თლებ­და. ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ბედ-იღ­ბალ­საც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, - მოხ­ვდე სა­ჭი­რო დროს, სა­ჭი­რო ად­გი­ლას.

ამას­თან, არც ის ვი­ცო­დი, თუ ვინ­მე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხელ­ნა­კეთ თო­ჯი­ნებს ამ­ზა­დებ­და. პირ­ვე­ლი მე­თო­ჯი­ნე, რო­მე­ლიც გა­ვი­ცა­ნი, ქალ­ბა­ტო­ნი ნანა ბე­დი­აშ­ვი­ლი იყო. მა­შინ ალ­ბათ სულ 3 ადა­მი­ა­ნი იყო ამ საქ­მით და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- ბავ­შვო­ბა­ში თო­ჯი­ნებს რა ად­გი­ლი ეკა­ვა შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ამას ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან. და­სა­მა­ლი არა­ფე­რია, მიყ­ვარ­და თო­ჯი­ნე­ბით ჩემს დე­ი­დაშ­ვი­ლებ­თან ერ­თად თა­მა­ში. ზა­ფხუ­ლო­ბით, სო­ფელ­ში რომ ჩავ­დი­ო­დით, სი­მინ­დის ყა­ნა­ში ტა­რო­ებს ვა­ნად­გუ­რებ­დი, და­უმ­წი­ფე­ბელ ტა­როს, რო­მელ­საც გრძე­ლი და ლა­მა­ზი ულ­ვა­ში ჰქონ­და, ვტეხ­დი, მავ­თუ­ლე­ბი­სა­გან ხელ-ფეხს ვუ­კე­თებ­დი და თო­ჯი­ნა გა­მო­დი­ო­და, რომ­ლი­თაც ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი თა­მა­შობ­დნენ. ამას­თან, არა­ერ­თი სხვა სა­თა­მა­შოც გვქონ­და, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც ის ჩემი ხე­ლით უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა...

შემ­დეგ, რო­დე­საც საქ­მი­ა­ნო­ბა მუ­ზე­უ­მე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა - „თო­ჯი­ნე­ბი­სა და სა­თა­მა­შო­ე­ბის მუ­ზე­უმ­ში“ და­ვი­წყე, არ­ქივ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ქარ­თუ­ლი ეთ­ნოგ­რა­ფი­უ­ლი დე­დო­ფა­ლას ერთ-ერთი ტიპი სწო­რედ სი­მინ­დის ტა­რო­სა­გან მზად­დე­ბო­და იმ მე­თო­დით, რა მე­თო­დი­თაც მე ვა­კე­თებ­დი...

- რა იყო შენი პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნა?

- პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნა ქალ­ბა­ტო­ნის ფი­გუ­რა გახ­ლდათ, რო­მელ­საც ხელ­ში კა­ლა­თი ეჭი­რა და სახე არ ჰქონ­და, კაბა მწვა­ნედ შე­ვუ­ღე­ბე. სამ­წუ­ხა­როდ, ის ნა­მუ­შე­ვა­რი დავ­კარ­გე...

ძნე­ლია სი­ტყვე­ბით იმ გან­ცდის გად­მო­ცე­მა, რა­საც ჩემ­ში თო­ჯი­ნე­ბი იწ­ვე­ვენ. რომ არა ისი­ნი, არ იქ­ნე­ბო­და მე­თო­ჯი­ნე ბაჩო ცა­ნა­ვა. მი­უ­ხე­და­ვად გა­და­ტა­ნი­ლი ტრა­გე­დი­ე­ბი­სა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, რი­თაც ვსუნ­თქავ, ვცო­ცხლობ და ვსულ­დგმუ­ლობ... რო­დე­საც უახ­ლო­ეს ადა­მი­ა­ნებს, ოჯა­ხის წევ­რებს უჭირ­დათ, მათ­თან ვი­ყა­ვი, ერთი წუ­თით არ და­მი­ტო­ვე­ბია, მაგ­რამ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, თან ვძერ­წავ­დი. ამ ყვე­ლა­ფერს ვერც ვხსნი, რო­გორ ვა­ხერ­ხებ­დი, მაგ­რამ რომ არა ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა, ალ­ბათ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ამ­დენ ტკი­ვილს, რაც იმ პე­რი­ოდ­ში გა­მო­ვი­ა­რე, ვერ გა­ვუძ­ლებ­დი. ასე რომ, ჩემი სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა და სა­ერ­თოდ გა­დარ­ჩე­ნა თო­ჯი­ნე­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა...

- თი­თო­ე­ულ­ზე მუ­შა­ო­ბას რა დროს უთ­მობ?

- თო­ჯი­ნა­ზე მუ­შა­ო­ბა მუ­ზა­სა და გან­წყო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, ნა­მუ­შე­ვა­რი 2 დღე­ში და­მის­რუ­ლე­ბია და ზოგ­ჯერ 4 თვეც გა­მი­წე­ლავს... 2012 წელს ხე­ლოვ­ნე­ბის სა­სახ­ლე­ში პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა მქონ­და, სა­დაც 30 თო­ჯი­ნა გა­ვი­ტა­ნე, დამ­თვა­ლი­ე­რებ­ლის მო­თხოვ­ნი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, გა­მო­ფე­ნა თვე-ნა­ხე­ვა­რი გაგ­რძელ­და, რაც ჩემ­თვის, რო­გორც შე­მოქ­მე­დის­თვის, დიდი სტი­მუ­ლი იყო... მერე ხან­გრძლი­ვი პა­უ­ზა მქონ­და, პა­უ­ზის შემ­დეგ კი ნა­მუ­შევ­რე­ბი სხვაგ­ვა­რი გა­მო­დი­ო­და. მოკ­ლედ, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია და, რაც მთა­ვა­რია, შრო­მი­სა და ინ­ტე­რე­სის გაღ­რმა­ვე­ბის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­დის.

- რო­გო­რია შენი თო­ჯი­ნე­ბის გა­რე­ლეა?

- რო­დე­საც მუ­შა­ო­ბას ვი­წყებ, ვხვდე­ბი, რომ ამ სამ­ყრო­ში ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს. ეს არის სამ­ყა­რო, რომ­ლის გა­სა­ღე­ბიც მხო­ლოდ მე მაქვს, სა­დაც მხო­ლოდ მე და ბუ­რუ­სი­დან გა­მო­სუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი არ­სე­ბო­ბენ. ხან­და­ხან მსა­ხი­ო­ბებს რომ უჭირთ რო­ლი­დან გა­მოს­ვლა, ასე მე­მარ­თე­ბა, ხან­და­ხან ჩაც­მის სტი­ლი­თაც კი პერ­სო­ნაჟს ვემ­სგავ­სე­ბი, ოღონდ, ეს სხვებს უთ­ქვამთ - შენი თო­ჯი­ნე­ბი­ვით გაც­ვი­აო. ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ჩემი გან­წყო­ბაა. თუ მახ­ვი­ლი თვა­ლი გაქვს, მიხ­ვდე­ბი, ამა თუ იმ თო­ჯი­ნის დამ­ზა­დე­ბი­სას რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი. გან­წყო­ბა ხე­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით მა­სა­ლა­ში ირე­ვა და თო­ჯი­ნაც შე­სა­ბა­მი­სი ემო­ცი­ის გა­მო­დის.

- რაკი შენს გან­წყო­ბას და ხა­სი­ათს შე­ვე­ხეთ, სა­კუ­თა­რი თავი რომ შე­ა­ფა­სო.

- რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ცხოვ­რე­ბას, ცოტა „მყუდ­რო ტიპი“ ვარ, მიყ­ვარს სახ­ლში ყოფ­ნა, არ ვცხოვ­რობ ბო­ჰე­მუ­რად, მყავს რამ­დე­ნი­მე უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი და ბევ­რი ნაც­ნო­ბი. ვე­რი­დე­ბი ხმა­ურს და ბევრ ხალ­ხს, მღლის. ვცდი­ლობ, ვი­ცხოვ­რო ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბით და ვვარ­ჯი­შობ, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს...

ძი­რი­თად დროს სახ­ლში, სა­ხე­ლოს­ნო­ში ვა­ტა­რებ ან სახ­ლში ავეჯს წინ და უკან და­ვა­ტა­რებ. მიყ­ვარს ძვე­ლი ნივ­თე­ბის შეგ­რო­ვე­ბა და „მშრალ ხიდს“ მათ შე­სა­ძე­ნად ხში­რად ვსტუმ­რობ… ვმუ­შა­ობ თბი­ლი­სის მე­რი­ის მუ­ზე­უ­მე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა - სა­თა­მა­შო­ე­ბი­სა და თო­ჯი­ნე­ბის მუ­ზე­უმ­ში. სულ ვამ­ბობ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში მი­მარ­თლებს, ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი მხვდე­ბი­ან.

თო­ჯი­ნე­ბის მუ­ზე­უმ­შიც სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით მოვ­ხვდი: მე­რი­ის შე­ნო­ბა­ში ასე­ვე შემ­თხვე­ვით მი­სუ­ლი, ქალ­ბა­ტონ ნინი სა­ნა­დი­რა­ძეს (თბი­ლი­სის მე­რი­ის მუ­ზე­უ­მე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბის გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი) გა­ვე­სა­უბ­რე, რო­მელ­მაც თო­ჯი­ნე­ბის მუ­ზე­უმ­ში სამ­სა­ხუ­რი შე­მომ­თა­ვა­ზა... მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ეს სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვან შეხ­ვედ­რას­თან ერ­თად, ერთ-ერთი იყო. უკვე 3 წე­ლია, ამ დიდი და სა­ინ­ტე­რე­სო ოჯა­ხის წევ­რი ვარ.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებს, რო­მე­ლი­მე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში თო­ჯი­ნებ­ზე და მე­თო­ჯი­ნე­ებ­ზე რუბ­რი­კის გა­კე­თე­ბა მინ­და, რომ თო­ჯი­ნუ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა უფრო პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხა­დო . სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხომ უამ­რა­ვი ნი­ჭი­ე­რი მე­თო­ჯი­ნეა, რო­მე­ლიც სა­ო­ცარ ნა­მუ­შევ­რებს ამ­ზა­დებს. თან, და­სა­ბა­მი­დან ქარ­თულ თო­ჯი­ნებ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბი და ის­ტო­რი­ე­ბი არ­სე­ბობს, რაც ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ნაკ­ლე­ბად იცის. მოკ­ლედ, ამ საქ­მე­ში ჩემი პა­ტა­რა წვლი­ლის შე­ტა­ნა მინ­და.