პიერ რიშარი და ნინო კირთაძე 20 წლის შემდეგ - როგორ გაგრძელდა გადასაღებ მოედანზე დაწყებული მეგობრობა

1996 წელს, რეჟისორ ნანა ჯორჯაძის გადაღებული ფილმი - "შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტი", პირველი და დღემდე ერთადერთი ქართული ფილმია, რომელიც საქართველოს სახელით "ოსკარის" ნომინანტი გახდა უცხოენოვანი ფილმების კატეგორიაში.

ქართულ-ფრანგულ ფილმში მთავარ როლს არც მეტი არც ნაკლები, ფრანგული კინოს ლეგენდა პიერ რიშარი თამაშობს, მას კი პარტნიორობას მომხიბვლელი ქართველი მსახიობი და რეჟისორი ნინო კირთაძე უწევს.

"შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტის" გადაღებები ქვეყნისთვის საკმაოდ რთულ პერიოდში მიმდინარეობდა, თუმცა როგორც ამბობენ, რეჟისორს ფრანგული კინოს ვარსკვლავის როლზე დათანხმება არ გასჭირვებია.

ჯორჯაძემ და რიშარმა ერთმანეთი კანის საერთაშორისო კინოფესტივალზე გაიცნეს, სადაც ქართველი რეჟისორის ფილმი - "რობინზონიადა ანუ ჩემი ინგლისელი პაპი" ფესტივალის ერთ-ერთი პრიზიორი გახლდათ, უმნიშვნელოვანეს კინომოვლენას კი ფრანგი მსახიობიც ესწრებოდა.

"ერთმანეთს ფესტივალის ბანკეტზე შევხვდით, ახლოს მოგვიწია ჯდომა... რომ ვუყურებდი ამ კაცს, სულ სხვანაირი, ჩაფიქრებული, სევდიანი მომეჩვენა. გავისაუბრეთ და ვუთხარი, არ გიფიქრიათ კომედიისგან განსხვავებულ ჟანრში თამაში-თქო? მითხრა, როგორ არ მიფიქრია, უბრალოდ რეჟისორები მხოლოდ ასეთ როლებში მხედავენ და არა განსხვავებული ხასიათის გმირზეო. სწორედ მაშინ გადავწყვიტე მისი გადაღება ფილმში, რომელიც არ იქნებოდა კომედია", - იხსენებს ნანა ჯორჯაძე ერთ-ერთ ინტერვიუში.

ამგვარად, რიშარი როლზე დათანხმდა და გადაღებაზე საქართველოშიც დიდი სიხარულით ჩამოვიდა. ფილმში ქართული კინოს მთელი თანავარსკვლავედი მონაწილეობდა: კახი კავსაძე, ხათუნა იოსელიანი, რამაზ ჩხიკვაძე, ნინო კირთაძე და სხვები.

ფილმი მნიშვნელოვანი გამოდგა ნინო კირთაძისთვის - სწორედ ამ ფილმის შემდეგ, მან ცხოვრება და მოღვაწეობა საფრანგეთში გააგრძელა. ცოტა ხნის წინ ქართველმა მსახიობმა სოციალურ ქსელში პიერ რიშართან ერთად გადაღებული ფოტო გაავრცელა წარწერით - " 20 წლის შემდეგ..."

AMBEBI.GE ნინო კირთაძეს დაუკავშირდა და პიერ რიშართან მისი ეკრანული პარტნიორობის, ასევე კადრს მიღმა არსებული მეგობრობის შესახებ ჰკითხა. როგორც აღმოჩნდა, მათი მეგობრობა საფრანგეთშიც გაგრძელდა და ნინო კირთაძის ერთ-ერთი ფილმის პროდიუსერი, სწორედ რიშარია.

- ქალბატონო ნინო ნანა ჯორჯაძის ფილმზე მუშაობა 1996-97 წლებში მიმდინარეობდა, ჩვენი ქვეყნისთვის საკმაოდ რთულ პერიოდში... როგორ გაიხსენებდით იმ დროს და როგორ მოხდა, რომ იმ სირთულეებმა, რაც იმ პერიოდის საქართველოში არსებობდა, ფილმზე ზეგავლენა ვერ მოახდინა?

- დიახ, ამ ფილმს სწორედ ასეთ პერიოდში ვიღებდით... გარდა იმისა, რომ უცხოელების ძალიან დიდი ჯგუფი იყო ჩამოსული, საერთოდ პირველი კოპროდუქცია გახლდათ ქართულ კინოში. გარდა პიერ რიშარისა, რომელიც მთავარ როლს ასრულებდა, საკმაოდ დიდი ჯგუფი ჩამოვიდა საფრანგეთიდან და ესეც ძალიან დიდი მოვლენა იყო იმ დროის თბილისისთვის, ჩვენთვის ყველასთვის.

ნანამ მაშინ ძალიან დიდი საქმე გააკეთა, ამ ფილმის გადაღებებისას მოახერხა ქართული კულტურის, ტრადიციების გაცნობა ბევრი უცხოელისთვის.

რაც შეეხება სირთულეებს, ჩვენ მართლაც რთულ მომენტებში ვიღებდით. მახსოვს გადაღებაზე ვიყავით წასული წყნეთის მიდამოებში, თუ მანგლისში მთელი დღით და რომ ჩამოვედით, ედუარდ შევარდნაძის ტერაქტის ამბავი გავიგეთ. წარმოიდგინეთ, ისე ვიღებდით, რომ არაფერი გაგვიგია ამის შესახებ და რა თქმა უნდა, შოკისმომგვრელი იყო ყველასთვის.

მახსოვს მანგლისში ვიღებდით ერთ ღრუბლიან დღეს, ნაწვიმარი და საოცარი ნისლი იყო... მდელოზე მოდიოდა იქაური მწყემსი, გამოვიდა ნისლიდან ეს კაცი, დაინახა პიერ რიშარი და ჩავარდა შოკში - მოგეხსენებათ, იმ პერიოდში უდიდესი პოპულარობითა და სიყვარულით სარგებლობდა რიშარი ჩვენთან და მსოფლიოში.

რაც შეეხება იმ ფაქტს, რომ არ ეტყობა ამ მძიმე პერიოდის დაღი ფილმს, ეს ნამდვილად ასეა. ფილმის პრემიერა კანის საერთაშორისო კინოფესტივალზე შედგა და იქ თქვეს, როგორი მდიდარი ფილმიაო, არ აისახა ნამუშევარზე ის სირთულეები, რომლებსაც ვაწყდებოდით.

- ერთ-ერთ ინტერვიუში რიშარი ამბობდა, მახსოვს როგორ ვმღეროდით ამ ფილმზე მუშაობისას საქართველოში, ვცეკვავდით, ღვინოს ვსვამდით, მაგრამ როდის ვმუშაობდით არ მახსოვსო. არადა როგორც ვიცით, მრავალსაათიანი დამღლელი გადაღებები გქონდათ. როგორ გგონიათ, რატომ გაუჩნდა ეს დამოკიდებულება?

- დიახ, იცით, მე მახსოვს როცა ფილმზე მუშაობისას ერთ-ერთ ფრანგულ გაზეთს მისცა ინტერვიუ, იქ ცდილობდა განსხვავება ნათლად ეჩვენებინა ქართულ და ფრანგულ კინოგადაღებებს შორის.

ამბობდა, საფრანგეთში როცა დგახარ გადასაღებ მოედანზე, ყოველი წუთი არის დათვლილი და გამოზომილი, საქართველოში კი, როდესაც ყველაფერი აეწყობოდა, უნდა დაგვეწყო გადაღება. უცებ ჯგუფის რომელიმე წევრი მოულოდნელად სიმღერას წამოიწყებდა, რეჟისორიც, რა თქმა უნდა, არ აჩერებდა, ამ სიმღერას კიდევ ხმები შემოემატებოდა და გრძელდებოდა ასე... ანუ დროში სულ სხვანაირად მიმდინარეობდა გადაღება, თუმცა ამ განსხვავებულ სტილს ფილმზე გავლენა არ მოუხდენია.

- ფილმის მიღწევებმაც მაშინ ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა - 90-იანი წლების ბოლოს მხოლოდ ოცნება თუ შეიძლებოდა ოსკარის ნომინაციაზე, ეს ამბავი როგორ შეიტყვეთ და თქვენი ემოციები თუ გახსოვთ?

- მართლაც წარმოუდგენელი ამბავი იყო, ყოვლად დაუჯერებელი! მე და პიერმა ნანასგან შევიტყვეთ ეს და რა თქმა უნდა, იყო უდიდესი სიხარული. ცერემონიალს არ დავსწრებივართ, თუმცა საოცარი ემოციები გვქონდა, არამხოლოდ ჯილდოების, ზოგადად ფილმის გამო, კანშიც ძალიან კარგად მიიღეს ფილმი.

- საზოგადოება გიცნობთ როგორც რეჟისორის, ისევე მსახიობის პროფესიით. რით იყო განსაკუთრებული ეს როლი თქვენთვის?

- ასეა, მსახიობის როლშიც ხშირად მხედავენ ხოლმე. ეს ფილმი კი იყო ჩემთვის ძალიან დიდი ტრამპლინიც, სკოლაც, უამრავი რამ ვისწავლე ამ გადაღებებისას, ნანამ ძალიან ბევრი რამ მასწავლა. ამას გარდა საოცარი ჯგუფი იყო, დიდი პროფესიონალები, მათგან ასევე ბევრს ვსწავლობდი.

მე მანამდე მხოლოდ პატარა ფილმებში თუ მქონდა როლები, ყველა ჩემი მეგობრების გადაღებული იყო, ეს კი დიდი როლი გახლდათ და განსაკუთრებული ფილმია ჩემთვის.

- ქალბატონო ნინო, ისე მოხდა რომ ქართულ-ფრანგული ფილმის შემდეგ თქვენი ცხოვრებაც საფრანგეთს დაუკავშირდა, შვილთან ერთად გადახვედით პარიზში, სადაც გაგრძელდა თქვენი პროფესიული საქმიანობა. თქვენი და პიერ რიშარის მეგობრობა თუ გაგრძელდა?

- დიახ, როდესაც მე საფრანგეთში დავიწყე ცხოვრება და ვიღებდი ჩემს რიგით მეორე ფილმს - "ჩეჩნურ იავნანას", მახსოვს ბარში ვიჯექი, პარიზში, სადაც შემოვიდა პიერი, მომიკითხა, მკითხა რას ვსაქმიანობდი. მოვუყევი, რომ რეჟისორობას მივყავი ხელი და ვიწყებდი ახალ ფილმზე მუშაობას. მაშინვე მითხრა - მე უნდა ვიყო ამ ფილმის პროდიუსერიო, რაც რა თქმა, უნდა გამიხარდა და დავიწყეთ მუშაობა...

სრული დატვირთვით იმუშავა. მახსოვს მოსკოვში, როცა ფილმზე მუშაობისას შეხვედრები გვქონდა და გრძელ დერეფნებში ორი რიჟა დავდიოდით, სერიოზულად არავინ გვიყურებდა, რაც ფილმს ძალიან ადგებოდა - ფილმის თემატიკა ისეთია, ჩვენ რომ ცოტა სერიოზული შთაბეჭდილება დაგვეტოვებინა, შეიძლება ფილმს პრობლემები შექმნოდა და რაღაცეებზე უფრო ჩაგვძიებოდნენ. ვხუმრობ ხოლმე ამაზე, რომ პიერის კომიკოსის იმიჯი დაეხმარა ფილმს.

რაც შეეხება ბოლო შეხვედრას, ეს ფოტოები პარიზში, პიერის სახლშია გადაღებული, ის ახლოს ცხოვრობს ჩემთან. რამდენიმე კვირის წინ შვილებთან ერთად შემხვდა ერთ-ერთ რესტორანში და დამპატიჟა მასთან, ჰყავს ბრაზილიელი მეუღლე, რომელიც ერთ-ერთი ბრაზილიური ტომის ხელნაკეთ ნივთებს უწევს პოპულარიზაციას. მათ სახლში დამპატიჟეს წვეულებაზე.

რაც შეეხება პიერის დამოკიდებულებას "შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტის" მიმართ, ვიცი რომ ძალიან უყვარს, რადგან მანამდე რეჟისორები მხოლოდ კომიკოსად ხედავდნენ და მისთვისაც მნიშვნელოვანი იყო ის განსხვავებული როლი, რომელიც აქვს ამ ფილმში.

ავტორი: ზაურ მირიანაშვილი