ბალანჩინი ტანაკილ ლეკლერკით აღფრთოვანებულიც იყო და თავზარდაცემულიც, უბედურიცა და ბედნიერიც...
ტანაკილ ლეკლერკით ამერიკის მთელი საზოგადოება იყო აღფრთოვანებული. მისი ყოველი გამოსვლის შემდეგ თითქოს ახალი სახე იბადებოდა, ცოცხლდებოდა ანტიკურ სამყაროში დარჩენილი სრულყოფილება და გამომსახველობის ძალა ემატებოდა ადამიანის სულში დაბუდებულ სწრაფვას მშვენიერებისკენ. ამას, ალბათ, ისიც უწყობდა ხელს, რომ ტანაკილ ლეკლერკი ფრანგი ინტელექტუალის ოჯახში დაიბადა, ფიქრისა და ძიების გარემოში.
ფოტო, რომელიც ოლიმპოს მთაზე მდგარ ქალღმერთს და მის ფერხთით მოკალათებულ გმირებს მოგაგონებთ, ირვინგ პენმა გადაიღო ამერიკაში 1938 წელს. ტანაკილ ლეკლერკთან ჩამუხლული არიან: კორადო გაგლი, ვიტორიო რიეტი და ჯორჯ ბალანჩინი - გიორგი ბალანჩივაძე, რომელსაც უსაზღვროდ უყვარდა ლეკლერკი. ის მისი ბოლო ცოლი გახლდათ, თუმცა, ბოლო მუზა - არა.
ტანი ისეთი ნიჭიერი იყო, სტიპენდიაც კი დაუნიშნეს, ოღონდ ამერიკული ბალეტის სკოლაში ესწავლა. სწორედ იქ შეამჩნია ჯორჯ ბალანჩინმა. მაშინ 15 წლისა იყო. 17 წლისა უკვე ბალანჩინის დასში ცეკვავდა და თითქმის ყველა მთავარ პარტიას ასრულებდა.
1952 წლის 1-ელ იანვარს ბალანჩინმა მას ხელი სთხოვა. მიუხედავად იმისა, რომ დიდი მაესტრო 25 წლით უფროსი იყო, ბალერინას ის თავდავიწყებით უყვარდა და უარი არ უთქვამს.
1956 წელს ბალანჩინის დასი კოპენჰაგენში იყო გასტროლებზე. 27 წლის ტანი მოულოდნელად ცუდად გახდა. საავადმყოფოში გაირკვა, რომ მას პოლიომიელიტი ჰქონდა და ექიმების თქმით, ვეღარასდროს გაივლიდა. მეხის გავარდნას ჰგავდა ეს ამბავი. ბალანჩინმა ერთწლიანი შვებულება აიღო და ვინ იცის, როგორ გამოიტირა საკუთარი ბედნიერება...
ამ ტრაგიკულმა შემთხვევამ ბალეტის მოყვარულებს ერთი ამბავი გაახსენა. სრულიად ახალბედა ლეკლერკი ბალანჩინთან ერთად გამოდიოდა სცენაზე. საღამო პოლიომიელიტით დაავადებულებს ეძღვნებოდა. ბალანჩინი სენის როლს ასრულებდა. ლეკლერკი მისი მსხვერპლი გახლდათ. შეეხებოდა მძიმე სნეულება ულამაზეს ასულს და ის მოწყვეტით ეცემოდა... თუმცა ბოლოს მაინც ფეხზე დგებოდა.