ვინ ზრდიდა ალექსანდრე ლორთქიფანიძეს სპარტანულად

პროფესიით მსახიობია, იმავდროულად წერს ლექსებს, პროზას, არის ''რა? სად? როდის'' ახალგაზრდული ნაკრების კაპიტანი. ''TV 11''-ზე გადაცემა ''სარჩევს'' უძღვება. შესავალი ინტელექტკლუბის შეკითხვასავით რომ არ აღიქვათ, გაგიმხელთ, რომ ეს ალექსანდრე ლორთქიფანიძეა. მის ექვსეულს თავისი გულშემატკივარი ჰყავს, ნაწერებს - მკითხველი, თეატრში ერთგული მაყურებელი და იმ გადაცემას, სადაც ალექსანდრე ახალ-ახალი წიგნების შესახებ გვიყვება, ჰყავს თავისი მსმენელიც. მისი მოწვევა რამდენიმე რუბრიკის რესპონდენტად შეიძლება, თუმცა შეხვედრისას შევეცადეთ, ჩამოთვლილი საქმიანობებიდან ყველაზე გველაპარაკა...

- მსახიობობა ბავშვობიდან მსურდა. მე იმ თაობის წარმომადგენელი ვარ, რომელსაც პირველად მოუწია ეროვნული გამოცდების ჩაბარებამ. განაცხადის შევსებისას რამდენიმე ფაკულტეტი უნდა მიგეთითებინა. რეალურად არ იცი, რომელზე მოხვდები. მამის ხათრით მეორე ადგილას მეწერა სამედიცინო, დედის - უცხო ენები, პირველ ადგილას კი მითითებული მქონდა თეატრალური უნივერ-სიტეტის სამსახიობო ფაკულტეტი. ვიცოდი, იქ თუ ვერ მოვხვდებოდი, არც ერთი დანარჩენი პროფესია არ მაინტერესებდა და სხვაგან არ ვისწავლიდი (იღიმის).

- და გაგიმართლათ...

- დიახ. გავრისკე, რადგან ძალიან დიდი კონკურსი იყო. ბატონი ნუკრი ქანთარიას ჯგუფში მოვხვდი და ამით ბედნიერი ვარ. 4 წლის განმავლობაში სპარტანულად გვზრდიდა. დილის 9-დან 12 საათამდე ვიყავით აუდიტორიაში ჩაკეტილი, მაგრამ ამან შემძინა გამძლეობა, გამოცდილება და სერიოზული დამოკიდებულება პროფესიისადმი. გამიმართლა იმ მხრივ, რომ ჯერ კიდევ მესამე კურსზე ვსწავლობდი, როცა ლევან წულაძემ მარჯანიშვილის თეატრში ''პიგმალიონის'' დადგმა დაიწყო. სჭირდებოდა ახალგაზრდა შემადგენლობა მასობრივი სცენებისათვის და სხვებთან ერთად მეც ამიყვანა. ამას მოჰყვა იმავე თეატრში ნინო ბურდულის სპექტაკლი და ჩვენი პედაგოგის ნუკრი ქანთარიას სპექტაკლი ''შერცხვენილნი''. ვინაიდან პირველად მარჯანიშვილის თეატრის სცენაზე ვითამაშე, დღემდე ძალიან მიყვარს იქაურობა.

ამ ეტაპზე არც ერთი თეატრის შტატში არ ვარ, რადგან არ მივიჩნევ, რომ ბოლომდე ვიპოვე ჩემი თავი საიმისოდ, რომ ერთგან გავჩერდე. მარჯანიშვილის შემდეგ ვითამაშე ახმეტელის, სოხუმის თეატრებში. სამეფო უბნის თეატრთან ტკბილი მოგონებები მაკავშირებს და დღემდე ყველაზე მეტად მას ვგულშემატკივრობ.

- ''რა? სად? როდის?'' ყველაზე ახალგაზრდა გუნდის კაპიტანი ხართ. ინტელექტუალური თამაშებით გატაცება რა ასაკიდან მოდის?

- აქაც ბანალურად - ბავშვობიდან (იღიმის). ''რა? სად? როდის?'' თამაში 2002 წლიდან დავიწყე. მაშინ 14 წლის ვიყავი. მკითხველს, ვინც არ იცის, ავუხსნათ, რომ გარდა იმ შოუსი, რომელსაც ყოველკვირა უყურებს ''რუსთავი 2''-ის მაყურებელი, არსებობს რეგულარული სპორტული ჩემპიონატი, რომელიც ტელევიზიის მიღმა მუდმივად მიმდინარეობს. ასეთ სპორტულ ტურნირზე მივედი პირველად 14 წლის ასაკში ბატონ წამყვანთან. მაშინ ეს ტურნირი ''თესეუში'' ტარდებოდა და გიორგი მოსიძეს ვუთხარი, რომ თამაშის დაწყება მინდოდა. ბუნებრივია მკითხა, მყავდა თუ არა გუნდი და ვინაიდან გუნდი არ არსებობდა, ერთი კვირის შემდეგ ჩემს გუნდთან ერთად უნდა მივსულიყავი. სიტყვას არ ვამატებ, გუნდის შესავსებად უბანში ყველა მეგობარს მივმართე, ქუჩაშიც კი ვთხოვდი ხალხს წამოსვლას, ძმურად, მარტო დაჯექი, ხმა არ ამოიღო, მთავარია, გუნდი შეივსოს და 6 ვიყოთ-მეთქი. აი, ასეთი გუნდით დავიწყე თამაში, მაგრამ შემდეგ გამოცდილებამ ყველაფერი ქნა. გამიმართლა, რომ დღეს ახალგაზრდული გუნდის კაპიტანი ვარ, რაც გარკვეულწილად ჩემი ერთ-ერთი მინიოცნების ასრულებაცაა.

- ინტელექტკლუბის თითქმის ყველა წევრს აქვს დამახსოვრებული წარმატებული თუ წარუმატებელი ერთი შეკითხვა, ალბათ, თქვენც გაქვთ ასეთი...

- დიახ, ეს იყო ჩემი პირველი თამაში და შეკითხვა, რომელიც არასოდეს დამავიწყდება, მარკ ტვენის ცხოვრებიდან დაისვა. ანგარიში გახლდათ ხუთით-ხუთი, ჩვენი პასუხი იმდენად ორაზროვანი იყო, რომ ნახევარმა დარბაზმა სწორ პასუხად ჩაგვითვალა, მეორე ნახევარმა - არა. საბოლოოდ, ბატონი წამყვანი მკაცრად მოგვექცა და პასუხი არ ჩაგვითვალა. საქმე ისაა, რომ ორივე ვერსია ტრიალებდა გუნდში და პირველივე თამაშში არასწორი ვერსია ავირჩიე. მართალია, პირველი თამაში წავაგეთ, მაგრამ შემდეგ ზედიზედ მოვიგეთ ოთხი და დღემდე არ წაგვიგია. ეს პირველი გადაცემა, ალბათ, მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდება.

- გუნდის კაპიტანი იღებს გადაწყვეტილებას, ვინ უნდა უპასუხოს შეკითხვას. რთული არ არის ასეთი პასუხისმგებლობა?

- ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა. თამაშის მერე რამდენიმე საათი მჭირდება, რომ გავერკვე, საერთოდ ვინ ვარ, რა მქვია და სად ვცხოვრობ (იღიმის). მიუხედავად იმისა, რომ გუნდში ერთმანეთს არაფერს ვაბრალებთ, მაინც დიდი ემოციური წნეხია. კაპიტანი იღებს პასუხისმგებლობას დიდი აუდიტორიის წინაშე, ბევრი მხოლოდ შენ გაბრალებს წაგებას. პირველი წაგების შემდეგ ამ წნეხის გადატანაც მომიხდა. იყო უარყოფითი კომენტარები, რომ გუნდის წარუმატებლობაში დამნაშავე ვიყავი, რა მინდოდა იქ, არაფერი ვიცოდი და ა.შ. ეს ყველაფერი გადავლახე და საბედნიეროდ, შემდეგში საპირისპირო კომენტარებიც დავიმსახურე.

- რაც შეეხება ბლოგებს, რამდენი ხანია წერთ? გარდა ამისა, ლექსების კრებულებიც გამოეცით...

- მე ადრეც ვწერდი ბლოგებს და საერთოდ, ზოგადად ვწერ ლიტერატურას. შარშან ერთ-ერთი საგანმანათლებლო საიტიდან დამიკავშირდნენ და რეგულარული თანამშრომლობა შემომთავაზეს. რა თქმა უნდა, დიდი სიხარულით დავთანხმდი და შესაძლებლობა მომეცა, უფრო დიდი აუდიტორიისთვის მეწერა იმ თემებზე, რაც, ჩემი აზრით, ძალიან პრობლემურია განათლების სფეროში. წერა პოეზიით დავიწყე, ვიყავი პოეტური ჯგუფ ''ვარდისფერი ავტობუსის'' წევრი, მაგრამ შემდეგ ბევრი რამის კეთება მომინდა.

მეორე პროფესიით დრამატურგი გახლავართ, ამ კუთხით მაგისტრატურა დავამთავრე. შესაბამისად, ბევრი პიესა მაქვს დაწერილი და ერთი-ორი სცენარიც. ასევე პროზა, ბოლო დროს განსაკუთრებით მოვუხშირე მოთხრობების წერას (იღიმის). აქედან ყველაზე შემდგარი კინოსცენარი ''გადაკარგულებია'', ფილმი გადაღებულია და მისი დახურული ჩვენება ორიოდე თვის წინ მოეწყო. რეჟისორი ბესო თურაზაშვილი ამერიკაში მოღვაწეობს, ფილმი ამერიკულია, რომელშიც ქართველი მსახიობები მონაწილეობენ.

იხილეთ ვრცლად