ტე­ლეჟურ­ნა­ლისტ ეკა მიშ­ვე­ლა­ძის შვი­ლი მაკო კვი­ტა­იშ­ვი­ლი "ახა­ლი ხმის" კონ­კურ­სან­ტებს შო­რის ბრმა კას­ტინგზე უკვე ვი­ხი­ლეთ. მა­კომ თა­ვი­სი შეს­რუ­ლე­ბი­თა და გა­რეგ­ნო­ბით მწვრთნე­ლე­ბის მო­ხიბ­ვლა მო­ა­ხერ­ხა, მათ შო­რის კი დათო ფორჩხი­ძე აირ­ჩია. რინ­გიც უკვე შედ­გა, რო­მელ­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლი ეტა­პობ­რი­ვად იხი­ლავს. ეკა­სა და მა­კოს შინ ვეს­ტუმ­რეთ ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­სა­წე­რად.

ეკა:

- სახ­ლში თუ სად­მე სხვა­გან ჩვენ ყო­ველ­თვის ვმღე­რით თუმ­ცა ასე სე­რი­ო­ზუ­ლად მა­კომ ამა­ზე ფიქ­რი ჰო­ლან­დი­ა­ში ყოფ­ნის დროს და­ი­წყო. სას­წავ­ლებ­ლად გა­ემ­გზავ­რა ერთი წლით. იქი­დან სხვა­ნა­ი­რი დაბ­რუნ­და. მა­კოს ერთ გან­სა­კუთ­რე­ბულ თვი­სე­ბას აღ­ვნიშ­ნავ, თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მით ყო­ველ­თვის აღ­წევს და­სა­ხულ მი­ზანს. ჩემ­თვის არ გა­უმ­ხე­ლია, მაგ­რამ, რო­გორც ჩანს, სულ უნ­დო­და სიმ­ღე­რა.

მაკო:

- ჰო­ლან­დი­ა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა, მაგ­რამ რად­გან შორს ვი­ყა­ვი სახ­ლი­დან, მინ­დო­და, რა­ღა­ცა­ში მე­პო­ვა სა­კუ­თა­რი თავი, იმ სფე­რო­ში, სა­დაც თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძნობ­დი. ჩემი ერთ-ერთ შავ­კა­ნი­ა­ნი მე­გო­ბა­რი მღე­რო­და. სმე­ნა ყო­ველ­თვის მქონ­და, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე არას­დროს მიმ­ღე­რია, მერე კი ვი­ფიქ­რე, რა­ტო­მაც არ უნდა და­ვი­წყო სიმ­ღე­რა-მეთ­ქი.

- ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა არ გნ­დო­მე­ბია?

- სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ვსწავ­ლობ დი­ზა­ი­ნის ფა­კულ­ტეტ­ზე, ტყა­ვის გან­ხრით. რაც შე­ე­ხე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბას, დღემ­დე არ ვარ ამის წი­ნა­აღ­მდე­გი და მაქვს ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ჩა­ნა­ფიქ­რი. მსურს, მხი­ა­რუ­ლი თოქ­შოუ წა­ვიყ­ვა­ნო. მინ­და, ხალ­ხს ვა­სი­ა­მოვ­ნო. ამას ვა­კე­თებ სიმ­ღე­რი­თაც. ჰო­ლან­დი­ა­ში გა­ვარ­კვიე, ვინ იყო ვო­კა­ლის სა­უ­კე­თე­სო პე­და­გო­გი, ეს­პა­ნელ კაც­თან მი­ვე­დი. დედა ხში­რად მა­ს­მე­ნი­ნებ­და "ბითლზს" და ყეს­ტერ­დაყ ვუმ­ღე­რე ჩემი ინ­ტერპრე­ტა­ცი­ით. ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა და მი­თხრა, არის რა­ღაც შენ­ში, რაც სხვებს არ აქ­ვთო.

მე და ჩემი შავ­კა­ნი­ა­ნი მე­გო­ბა­რი სკო­ლის ტა­ლან­ტე­ბის შო­უ­ზე გა­ვე­დით. "ფინ­ქის" სიმ­ღე­რა­ზე ხალ­ხი ტი­რო­და. იმ დღეს მივ­ხვდი, რომ სცე­ნი­დან ჩა­მოს­ვლა არ მინ­დო­და.

ეკა:

- მე ვი­დეო გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რო­დის ის­წავ­ლე ასე სიმ­ღე­რა-მეთ­ქი. გა­ი­მარ­ჯვა და ერთ-ერთ გა­ზეთ­შიც მოხ­ვდა. ამის მერე და­ი­წყო სე­რი­ო­ზუ­ლად ფიქ­რი სიმ­ღე­რა­ზე.

მაკო:

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ვე­ძებ­დი მას­წავ­ლე­ბელს, რო­მე­ლიც და­აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და ჩემს მო­თხოვ­ნებს. ვი­პო­ვე კი­დეც ასე­თი, მისი სწავ­ლე­ბის მე­თო­დი ყვე­ლას­გან გან­სხვავ­დე­ბა და ჩემ­თვის მი­სა­ღე­ბია, თუმ­ცა მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე გაკ­ვე­თილ­ზე ვი­ყა­ვი ჯერ. სა­ერ­თოდ, ცოტა ზარ­მა­ცი ვარ და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებ­ზეც ბევ­რს ვფიქ­რობ. შე­იძ­ლე­ბა, ჩაც­მუ­ლი ვიყო და კარი აღარ გა­ვა­ღო, რომ გა­რეთ გა­ვი­დე, დავ­ჯდე და ჩემ­თვის ვიმ­ღე­რო. ახლა სა­კუ­თა­რი თა­ვის ძი­ე­ბა­ში ვარ და დღემ­დე ვერ გა­ვერ­კვიე ბო­ლომ­დე, რა მინ­და.

- ეკა, "ახალ ხმა­ში" მის­ვლაც სი­ურპრი­ზი იყო შენ­თვის?

- მაკო სი­ურპრი­ზე­ბით აღ­სავ­სე ადა­მი­ა­ნია. ძა­ლი­ან ბევ­რს ფიქ­რობს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე, მაგ­რამ ამას არ გაჩ­ვე­ნებს და მერე გა­ყე­ნებს ფაქ­ტის წი­ნა­შე. ჩემ­თვის შო­კია ხოლ­მე. ასე იყო სწო­რედ, როცა "ჯე­ოს­ტარ­ზე" გა­ვი­და. ეტყო­ბა, დე­დის ეგო­ის­ტუ­რი მო­მენ­ტია, გინ­და, შენი შვი­ლი უსი­ა­მოვ­ნო ემო­ცი­ე­ბის­გან და­იც­ვა. შე­სა­ბა­მი­სად, მე კონ­კურ­სებ­ში ჩემი შვი­ლე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი ვარ. თა­ვად აზარ­ტუ­ლი ვარ, მაგ­რამ როცა საქ­მე ჩემს შვი­ლებს ეხე­ბა, არ მომ­წონს. ჩემი შვი­ლე­ბი ყო­ველ­თვის ისე იქ­ცე­ვი­ან, რო­გორც თა­ვად უნ­დათ. "ჯე­სო­ტარ­ზე" რომ ვერ მოხ­ვდა, ეს შე­დე­გიც ნორ­მა­ლუ­რად მი­ი­ღო და ახ­ლან­დე­ლიც, როცა მოხ­ვდა კონ­კურ­სზე.

- არ გა­გიკ­ვირ­და, რომ მა­შინ არ მი­ი­ღეს?

- მა­ში­ნაც გა­მიკ­ვირ­და და ახ­ლაც გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვარ. იმი­ტომ კი არა, რომ ვე­ლო­დე­ბო­დი, მაკო ისე­თია, ყვე­ლა გა­და­ი­რე­ვა-მეთ­ქი, უბ­რა­ლოდ, მას აქვს რამ­დე­ნი­მე ისე­თი შტრი­ხი, რაც არ­ტის­ტის­თვის, სცე­ნის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ამას რო­გორც დედა არ ვამ­ბობ, ძა­ლი­ან კაშ­კა­შა პი­როვ­ნე­ბაა. მისი ეს თვი­სე­ბე­ბი, ჩემი აზ­რით, და­სა­კარ­გი არ იყო, თუმ­ცა ეს თემა ახლა აღარ არის სა­ინ­ტე­რე­სო. გა­მი­ხარ­და, რომ ფარ-ხმა­ლი არ და­ყა­რა, ე.ი. სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან უნდა. ერ­თა­დერ­თი, რი­სიც მე­ში­ნია, არის ის, რომ მა­კო­ზე ჩემ­მა ცნო­ბა­დო­ბამ ცუ­დად არ იმოქ­მე­დოს და ხელი არ შე­უ­შა­ლოს. გარ­შე­მო მყო­ფებს, მო­ნა­წი­ლე­ებს, შემ­ფა­სებ­ლებს ეს კომ­პლექ­სი უჩ­ნდე­ბათ. რო­დე­საც გა­მო­იკ­ვე­თე­ბა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა და თა­ნაც ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის შვი­ლია, ეს კომ­პლექ­სი ხში­რად ჩნდე­ბა. რად­გან სირ­ცხვი­ლია, რომ თუნ­დაც ერთ სი­ტყვას იტყვი ვინ­მეს­თან შენს შვილ­ზე. ყვე­ლა სა­კუ­თარ თავს თვი­თონ ავ­ლენს და რა­ი­მე თუ არის და­სა­ნა­ხი, ამას ისე­დაც და­ი­ნა­ხავ. პირ­ველ კონ­კურ­სზე არ მივ­სულ­ვარ, მე­ო­რე­ზე კი მა­კომ ძა­ლი­ან მთხო­ვა, ამი­ტომ "ახა­ლი ხმის" ბრმა კას­ტინგზე მი­ვე­დი. არ მინ­და იცოდ­ნენ, რომ ჩემი შვი­ლია და არა­ვის არ ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე, უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან გვამ­სგავ­სე­ბენ ერ­თმა­ნეთს და ყვე­ლა, ვინც მე მიც­ნობს, ხვდე­ბა, რომ მაკო ჩემი შვი­ლია.

მაკო:

- ვა­მა­ყობ, რომ დე­და­ჩე­მი ეკა მიშ­ვე­ლა­ძეა. პა­ტა­რა­ო­ბი­სას, როცა ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს მაც­ნობ­დნენ ხოლ­მე, ისი­ნი მი­მახ­სოვ­რებ­დნენ, რო­გორც ეკას შვილს. თუმ­ცა, მინ­და, და­მი­მახ­სოვ­რონ ჩემი სა­ხე­ლით და ვიყო ცნო­ბი­ლი სახე. სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცნო­ბი­ლი სახე არ გავ­ხდე­ბი, მა­ნამ­დე არ გავ­ჩერ­დე­ბი. მინ­და, სა­ზღვარ­გა­რე­თაც გა­ვი­დე და პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­ვი­პო­ვო. დე­და­ჩე­მის­თვის დახ­მა­რე­ბა ამ კუ­თხით არას­დროს მი­თხო­ვია, ოჯა­ხურ თე­მებს თუ არ ჩავ­თვლით. არც სამ­სა­ხუ­რის მო­ძებ­ნა­ში მი­თხო­ვია დახ­მა­რე­ბა. 15 წლის ასაკ­ში ჰო­ლან­დი­ა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. იქ გა­ვი­გე ფუ­ლის გემო. დედა ყო­ველ­თვის მიგ­ზავ­ნი­და, მაგ­რამ მრცხვე­ნო­და, რომ მხო­ლოდ მე არ ვმუ­შა­ობ­დი და ამი­ტო­მაც სხვა­დას­ხვა სამ­სა­ხუ­რი გა­მო­ვიც­ვა­ლე.

ეკა:

- ერთხელ მა­ტი­რა ამის გამო. ახ­ლაც ცრემ­ლე­ბი მაქვს თვა­ლებ­ზე... ერთხელ და­ვუ­რე­კე და ვუ­თხა­რი, ახლა ფული არ მაქვს და ცოტა ხან­ში გა­მო­გიგ­ზავ­ნი-მეთ­ქი და მი­პა­სუ­ხა, დედა, არ მინ­და გა­მოგ­ზავ­ნა, მე­ზო­ბელს ღობე შე­ვუ­ღე­ბე და გა­და­მი­ხა­დე­სო. მო­გიკ­ვდეს დედა-მეთ­ქი, გული კი­ნა­ღამ გა­მის­კდა (იცი­ნის). მთე­ლი ღამე არ მი­ძი­ნია.

მაკო:

- ოჯახ­ში ვცხოვ­რობ­დი. იქა­უ­რი დე­დო­ბი­ლი ხში­რად მთხოვ­და ხოლ­მე დახ­მა­რე­ბას და ვი­ნა­ი­დან ჭრა-კერ­ვა მე­ხერ­ხე­ბა, ხე­ლი­დან კარ­გად გა­მომ­დის ბევ­რი რამ, სახ­ლში ვღე­ბავ­დი სკა­მებს, მა­გი­დებს. მერე მე­ზო­ბელ­მა მთხო­ვა, ღობე შე­მი­ღე­ბეო და 50 ევრო გა­და­მი­ხა­და. მერე მიმ­ტა­ნად და­ვი­წყე ბარ­ში მუ­შა­ო­ბა და ჩემი ნა­ხე­ვა­რი კლა­სი იმა­ვეს აკე­თებ­და. ამ­სტერ­დამ­ში მო­დე­ლა­დაც მი­მუ­შა­ვია.

ეკა:

- აქაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. სიმ­ღე­რით ორ კა­პიკს შო­უ­ლობს და ძა­ლი­ან მე­ხი­დე­ბა. გზის ფულს რომ არ გა­მო­გარ­თმევს, უკვე კარ­გია.

- გა­რეგ­ნუ­ლი მსგავ­სე­ბა თქვენ შო­რის აშ­კა­რაა.

- არ მი­ვიჩ­ნევთ, რომ ძა­ლი­ან ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს. მაკო ძა­ლი­ან ჰგავს მა­მა­მისს. ეტყო­ბა, რა­ღაც შტრი­ხე­ბი აქვს ჩემი. რა თქმა უნდა, შო­რი­დან უფრო ვი­ჭერ მსგავ­სე­ბას, მაგ­რამ ნაკ­ვთე­ბი ერ­თნა­ი­რი არ გვაქვს. მე და ანა უფრო ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს. მაკო მომ­წონს და თუ ასე­თი ვარ, ძა­ლი­ან კარ­გი ვყო­ფილ­ვარ ვი­ზუ­ა­ლუ­რად (იცი­ნის).

- შავ­კა­ნი­ანს ჰგავს...

- მამა არ ჰყავს შავ­კა­ნი­ა­ნი (იცი­ნი­ან). მე რომ მა­კოს ასა­კის ვი­ყა­ვი, ბევ­რჯერ უკი­თხავთ ხუმ­რო­ბით, ფე­რად­კა­ნი­ა­ნი ხომ არ გყო­ლია ვინ­მე წი­ნაპ­რებ­შიო. შე­საძ­ლოა, მყავ­და კი­დეც. წი­ნაპ­რე­ბი­დან ვის­ზეც მი­მიწ­ვდე­ბო­და ხელი, ყვე­ლას ვკი­თხე და ამ­ბო­ბენ, არა­ვის­თან შეგ­ვი­ცო­დავ­სო (იცი­ნის). ერთხელ, რო­დის­მე რომ მო­ვიც­ლი, პენ­სი­ა­ზე რომ გა­ვალ, უნდა ჩა­ვუჯ­დე ამ ამ­ბავს.

მახ­სოვს, "ჯე­ოს­ტარ­ზე" რომ გა­მო­დი­ო­და, მა­რი­ნა ბე­რი­ძემ ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა, შავ­კა­ნი­ა­ნის პი­რის აპა­რა­ტი აქ­ვსო. მა­შინ ნერ­ვი­უ­ლობ­და და ასე­თი თა­მა­მი არ იყო. ალ­ბათ ამი­ტო­მაც არ აიყ­ვა­ნეს. მაკო ამის მერე უფრო ჩა­ვარ­და აზარ­ტში.

მაკო:

- შავ­კა­ნი­ა­ნო­ბა­ზე კარ­გი ამ­ბა­ვი მაქვს - სამ­ხატ­ვრო სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი. დი­რექ­ტო­რის კა­ბი­ნეტ­ში არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, რად­გან არა­ფერს ვა­შა­ვებ­დი. თურ­ქე­თი­დან ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, კარ­გად გა­რუ­ჯულს ლურ­ჯი ფერი მაქვს ხოლ­მე და არ ვჩან­ვარ. მი­ვე­დი სკო­ლა­ში და დავ­ჯე­ქი. მას­წავ­ლე­ბელ­მა მი­თხრა, დი­რექ­ტო­რი გი­ბა­რებ­სო. ძა­ლი­ან გა­მიკ­ვირ­და. შე­ვე­დი თუ არა, მე­უბ­ნე­ბა - სულ მინ­დო­და მე­კი­თხა, დედა გყავს ზან­გი თუ მა­მაო (იცი­ნის).

- ერ­თმა­ნე­თის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ერე­ვით?

ეკა:

- არას­დროს ჩავ­რე­ულ­ვარ და არც ჩა­ვე­რე­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემი შვი­ლე­ბი ყო­ველ­თვის მე­კი­თხე­ბი­ან რჩე­ვებს. მე ვპა­სუ­ხობ, რომ მათი გა­და­სა­წყვე­ტია. არ მაქვს იმის ილუ­ზია, რომ მაკო ყო­ვე­ლი ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე მა­ბა­რებს ან­გა­რიშს, მაგ­რამ მეტ-ნაკ­ლე­ბად მნიშ­ვნე­ლო­ვან ამ­ბებს მიყ­ვე­ბა ხოლ­მე და ამის გამო მად­ლო­ბე­ლი ვარ. მხო­ლოდ კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით, დედა-შვი­ლი არ ვართ. ჩემი შვი­ლე­ბი ისე­ვე მიდ­გა­ნან გვერ­დში, რო­გორც მე მათ. არის რა­ღაც ამ­ბე­ბი, არ­ცთუ შო­რე­უ­ლი წარ­სუ­ლი­დან, რა­საც ახლა არ მოვ­ყვე­ბი, მაგ­რამ მაკო რომ და­ქალ­დე­ბა, მერე აუ­ცი­ლებ­ლად მო­გიყ­ვე­ბით და გარ­წმუ­ნებთ, ძა­ლი­ან იცი­ნებთ ჩემ­ზეც და მას­ზეც.

მაკო:

- დედა უფრო მი­ზი­ა­რებს თა­ვის ამ­ბებს. დედა ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ფერს მიყ­ვე­ბა. ზოგ­ჯერ მგო­ნია, რომ ეკაა ჩემი შვი­ლი. ჩაც­მუ­ლო­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ჩემი და ჩემი დის აზრი აინ­ტე­რე­სებს. თუკი რა­ი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ხდე­ბა, ყო­ველ­თვის უნდა, მას­თან ერ­თად ვი­ყოთ. პი­რა­დულს რაც შე­ე­ხე­ბა, თა­ვი­დან მი­ჭირ­და ხოლ­მე მო­ყო­ლა, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავ­თან და­ტო­ვე­ბა უფრო არ მინ­დო­და და პირ­ველ რიგ­ში, დე­დას­თან ვამ­ხელ­დი. ყო­ველ­თვის სწორ რჩე­ვებს მაძ­ლევ­და. თუკი არ და­ვუ­ჯე­რებ­დი, ამა­საც არა უშავს, რად­გან მინ­და, ბევ­რი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვა და ამა­ზე ვის­წავ­ლო.

ეკა:

- შე­კი­თხვა ის იყო, დედა თუ გი­ზი­ა­რებს პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის ამ­ბებ­სო. რამ­დენ­ჯერ დამ­ხმა­რე­ბი­ხარ, ეს უნდა მო­გე­ყო­ლა. ძა­ლი­ან კარ­გია, რო­დე­საც ასე­თი დიდი შვი­ლე­ბი გყავს. ხან მაკო ყო­ფი­ლა რთულ დროს ჩემ­თან, ხან - ანა. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ სწო­რი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი აქვთ. უსი­ტყვო­დაც გა­მო­უ­ხა­ტავთ ჩემ­თვის მხარ­და­ჭე­რა. როცა ემო­ცი­ას­თან არის რა­ღაც და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და გტკი­ვა, ეს მხარ­და­ჭე­რა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მახ­სოვს, როცა ერთ ასეთ მო­მენ­ტში, რო­დე­საც ემო­ცი­უ­რად არ­ცთუ კარ­გად ვი­ყა­ვი, მე და მაკო ერ­თად წა­ვე­დით ზღვა­ზე, რომ ეს პე­რი­ო­დი გა­და­მე­ტა­ნა. მი­ვიჩ­ნევ, რომ ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ოჯა­ხი ვართ და არა­ნა­ი­რი ზღვა­რი არ გვაქვს ერ­თმა­ნეთ­თან.

- "ახალ ხმას­თან" და­კავ­ში­რე­ბით სირ­თუ­ლე­ებს ალ­ბათ ერ­თად გა­და­ი­ტანთ...

- მე აღარ წავ­ყვე­ბი. ახლა რინგს და­ვეს­წა­რი და ძა­ლი­ან რთუ­ლი ყო­ფი­ლა იმის ყუ­რე­ბა, როცა შენს შვილს უყუ­რებ და იცი, რომ შე­იძ­ლე­ბა გა­აგ­დონ. არ შე­მიძ­ლია იქ სი­ა­რუ­ლი, მირ­ჩევ­ნია, ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვუ­ყუ­რო.

მაკო:

- რინ­გი­დან რომ გა­მო­ვე­დი, დე­და­ჩე­მი ტი­რო­და. ალ­ბათ ვერ გა­და­ი­ტანს ჩემს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას (იცი­ნის). რინ­გი ძა­ლი­ან სა­ნერ­ვი­უ­ლო იყო. სცე­ნა­ზე დგო­მი­სას სიმ­ღე­რას­თან ერ­თად კა­მე­რა­სა და ხალ­ხთან მუ­შა­ო­ბა­ზე უნდა იფიქ­რო. ჩემ­თვის ეს პირ­ვე­ლი იყო და არ გახ­ლდით გა­მოც­დი­ლი ამ მხრივ. ძა­ლი­ან დიდ რა­ღა­ცას შე­ვე­ჭი­დე. ბევ­რს შე­იძ­ლე­ბა, ძა­ლი­ან მაგ­რად მო­ე­წო­ნო, ბევ­რს - არა. მზად ვარ, მი­ვი­ღო კრი­ტი­კა, თუკი და­უმ­სა­ხუ­რე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად გავ­ცემ ყვე­ლას პა­სუხს, თუ გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა, გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. ვა­პი­რებ, ვიყო სცე­ნა­ზე და ეს მხო­ლოდ და­სა­წყი­სია. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, უფრო დიდ სცე­ნებ­ზე გა­მო­ვალ და უფრო მე­ტად გა­მოც­დი­ლი და ნას­წავ­ლი ვიქ­ნე­ბი.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)