რა ზემოქმედებას ვახდენთ ერთმანეთზე ლანძღვით, მოთქმით და ნეგატიური აზრებით - როგორ მუშაობს ფიქრის ენერგია?
ერთხელ სამარშუტო ტაქსში მეტეხის ხიდზე გავლისას პირჯვრის წერა და ბუტბუტი ატეხა ერთ-ერთმა მგზავრმა და ბოლოს ისე ხმამაღლა შეჰღაღადა შემოქმედს: ღმერთო, დაახრჩვე ამ მტკვარში ყველა, ვისაც ჩემთვის ცუდი უნდაო, ძარღვებში სისხლი გამეყინა. ჯერ ის გავიფიქრე, რა ბედნიერებაა, ღმერთი ყველას ვედრებას რომ არ უსმენს-მეთქი, მაგრამ მერე დავეჭვდი - არ უსმენს კი?
გვეშველება რამე? შეკითხვა, რომელიც ისე ამოუყვანეს ერთ ჩვენს სახალხო არტისტს ყელში, ბოლოს შეუკურთხა - არ გეშველებათო და იმის მერე დღე არ გავა, რამე არ მოხდება ამ ვერდიქტის გარეშე - "ამ ქვეყანას არაფერი ეშველება!"
რა გვჭირს საშველი? ჩვენ გვიყვარს რაღაცეების გაბუქება. საქართველოს შეიძლება დიდი ისტორია ჰქონდეს როგორც ქვეყანას, მაგრამ როგორც სახელმწიფო ჯერ ბავშვია. ქართველ კაცსაც, როგორც დამოუკიდებელი საქართველოს მოქალაქეს, ეს ინფანტილურობა თან სდევს. ჯერ ბევრი რამ არ იცის, ბევრი რამ ეხარბება, ყველაფერი უცებ უნდა, ვერ იტანს რიგებს, ლოდინს, იმას, რომ ვიღაც მის ჩარჩოებში მოქცევას ლამობს, რეჟიმში ჩაყენებას, არ აქვს საერთო საკუთრების შეგრძნება, ყრის, აფუჭებს, ერთადერთი, რამ აინტერესებს - როგორ გაერთოს, როცა რაღაც არ მოსწონს, რაციონალური გადაწყვეტილების მიღების მაგივრად, იმპულსებს აყოლილი მუშტებს იღერებს და რაც ყველაზე მთავარია, მოითხოვს ვიღაცამ ყურადღება მიაქციოს და მისი გასაკეთებელი საქმე გააკეთოს. მოდის მერე ვიღაც, შეეშლება რაღაც და იწყება "ნაცხროვა", "ქოცნახირი"… "გაიწიე, მე მიმიშვი, ვერ შვრები, მე ვიცი", მიუშვებენ და მხოლოდ ერთი გასამართლებელი საბუთი აქვს - "ის ჩემზე ცუდად აკეთებდა". მოკლედ, ბავშვებს ჰგვანან ქართველები. ძალიან კეთილ, დიდი პოტენციალის მქონე ნიჭიერ და ზარმაც ბავშვებს, რომელსაც სჭირდებათ გაზრდა, ან ცოტა დრო, რომ თავისით ისწავლონ და გაიზარდონ.
ვინ უნდა გაზარდოს? იყო დრო, როდესაც ხან ერთი "ძიძის" კალთას ვიყავით ამოფარებული, ხან მეორეს, მერე აღარ მოგვინდა ეს სხვის ჭკუაზე სიარული და "სახლიდან წავედით". ჩვენ გადავწყვიტეთ დამოუკიდებლები გავხდეთ, ხოდა თუ გადავწყვიტეთ, მაშინ თავად უნდა მივხედოთ ჩვენს თავს, თავად უნდა მივხედოთ ერთმანეთს, საკუთარი თავი და ერთმანეთი გავზარდოთ.
ყველა ხომ არ არის "ბნელი", ხომ გვყავს განათლებული საზოგადოებაც? ხომ არიან ისეთებიც, ვინც იცის, რომ თუ ქვეყანა გიყვარს, სადარბაზოში არ უნდა მოშარდო, კარგი სამსახური თუ გინდა, კარგი განათლება უნდა მიიღო, რომ ხორცის არ ჭამა ვეგანობაა და არა მარხვა, თანაც დროებითი ვეგანობა, რომ თუ გინდა სამსახურში ჩაწყობის გარეშე მიგიღონ, არჩევნებში ხმა ნაცნობს არ უნდა მისცე, რომ თუ გინდა შენს ცხოვრებაში ცხვირი არ ჩაყონ, არც სხვისი ცხოვრების ამბები არ უნდა გაინტერესებდეს, რომ ღმერთი ჩვენს გულებში უნდა ვეძებოთ და არა ეკლესიებში, რომ სკვერებში რაც დგას, ისიც ჩვენია და უნდა გავუფრთხილდეთ, რომ გზებს და ფასადებს ჩვენთვის აკეთებენ, რომ კანონი, რადგან ყველა არღვევს, შენც არ უნდა დაარღვიო, რომ რადგან ნაგავი ყრია, შენც არ უნდა დაამატო, რადგან ნაგვის გროვა, რომელიც გახრჩობს იმ თითო სიგარეტის ნამწვისგან შედგება, ისინი რომ ყრიან, ვინც შენნაირად იფიქრა - ეს ერთი არც მოუმატებს და არც დააკლებსო.
რამდენიც გინდათ იმდენი შემხვედრია "რაც მაგრები ვართ, ქართველები ვართ" ტიპის მენტალობის მქონე ქართველი, "ლიჟბი აქედან წავიდე" ტიპის ქართველი, "რა საშინელ ქვეყანაში ვცხოვრობთ" ტიპის ქართველი, "ივერია გაბრწყინდება" ტიპის ქართველი, "ამათ არაფერი ეშველებათ" ტიპის ქართველი, მაგრამ იშვიათად მინახავს ვინმე, ვისაც მართლა გულით უნდა, რომ რაღაცა უშველოს და მართლა რამეს აკეთებს ამისთვის.
ვიღაცეებს თითქოს კი აქვთ მცდელობა, მაგრამ ძირითადად აგრესიული ფორმით: დაცინვით, ლანძღვით, ან სამარცხვინო ბოძზე გაკვრით - "ყველამ გაავრცელეთ, რომ მიხვდეს რა ნაგავიცაა", აგინეთ, აფურთხეთ, ეგებ მიხვდეს, რაც გააკეთა"… რამდენჯერ შემხვედრია სოციალურ ქსელში… "ღორები", "ღრუტუნი არ დაგავიწყდეთ", "სამარცხვინო მძღოლები", "როგორ ბნელა", "ნაგავი ხალხი ვართ", "არაფრის ღირსები არ ვართ", "შურიანი", "მარიაჟი", "ბოღმა", "ჭორიკანა" და თან განა ერთი და ორი, მთელი ერი. დაცინვით, ლანძღვით და გინებით ვერავინ სწავლობს, თავდაცვითი ინსტიქტი ირთვება და საპასუხოდ მხოლოდ აგრესიას გახვედრებს. დედა ტერეზა ამბობდა... წაიკითხეთ გაგრძელება