ბავ­შვო­ბა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის ის ხა­ნაა, რო­მელ­შიც ბევ­რი მოზ­რდი­ლი ადა­მი­ა­ნი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დაბ­რუნ­დე­ბო­და. მაგ­რამ ვაი, რომ დრო მი­დის და უკან დაბ­რუ­ნე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. სა­მა­გი­ე­როდ, ზოგს თურ­მე ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნა ხე­ლე­წი­ფე­ბა. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ ზო­გი­ერ­თი ფსი­ქო­ლო­გის მტკი­ცე რწმე­ნით, ეს მხო­ლოდ მა­მა­კა­ცებს შე­უძ­ლი­ათ...

მოზ­რდილ ადა­მი­ა­ნებს ბევ­რი ფაქ­ტო­რი ზღუ­დავს, ისი­ნი ხში­რად, სხვა­დას­ხვა წე­სი­სა და სტე­რე­ო­ტი­პის ტყვე­ო­ბა­ში არი­ან მოქ­ცე­ულ­ნი. ბავ­შვე­ბი კი ისე იქ­ცე­ვი­ან, რო­გორც სურთ. გარ­კვე­ულ წე­სებს მხო­ლოდ ამა თუ იმ თა­მა­შის დროს მის­დე­ვენ. სწო­რედ ასე­თი მიდ­გო­მით გა­მო­ირ­ჩე­ვა ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნილ მა­მა­კაც­თა ერთ-ერთი ტიპი.

მა­რი­ნა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, ფსი­ქო­ლო­გი:

- ცნე­ბა - ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნი­ლი მა­მა­კა­ცი - პი­რო­ბი­თი გახ­ლავთ. ის, რომ მა­მა­კა­ცი იპარ­სავს წვერს, ეწე­ვა სი­გა­რეტს, ილ­ტვის სა­პი­რის­პი­რო სქე­სის­კენ, ზის ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი მან­ქა­ნის სა­ჭეს­თან და სვამს ლუდ­სა და სხვა ალ­კოჰო­ლურ სას­მელს, სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს, რომ ის უკვე "დიდი ბი­ჭია". შე­საძ­ლოა, გა­ე­სა­უბ­როთ ზრდას­რულ მა­მა­კაცს და მიხ­ვდეთ, რომ ის ბავ­შვო­ბა­შია დარ­ჩე­ნი­ლი. ასე­თი ტი­პის მა­მა­კა­ცე­ბი შე­საძ­ლოა, რამ­დე­ნი­მე ჯგუ­ფად დავ­ყოთ. პირ­ველ­ში შე­დი­ან მა­მა­კა­ცე­ბი, რომ­ლე­ბიც ასე ვთქვათ, ყო­ველ­გვა­რი წე­სის გა­რე­შე ცხოვ­რო­ბენ - ისე, რო­გორც ამა თუ იმ მო­მენ­ტში მო­ე­სურ­ვე­ბათ. მზად არი­ან, ნე­ბის­მი­ერ ხერ­ხს მი­მარ­თონ, ოღონ­დაც სა­კუ­თა­რი კაპ­რი­ზი აის­რუ­ლონ. გა­იხ­სე­ნეთ, თქვე­ნი უახ­ლო­ე­სი მა­მა­კა­ცი - მამა, ძმა, ქმა­რი თუ უბ­რა­ლოდ მე­გო­ბა­რი - რო­დის ნა­ხეთ ბო­ლოს, სი­ხა­რუ­ლი­სა და აღ­ტა­ცე­ბის­გან თავ­ბრუ­დახ­ვე­უ­ლი; რო­დის გა­ი­ცი­ნა ბო­ლოს მთე­ლი გუ­ლით. მსგავ­სი კი­თხვე­ბი ჩემს ერთ-ერთ პა­ცი­ენტს, 40 წლის მა­მა­კაცს რომ და­ვუს­ვი, იცით, რა მი­პა­სუ­ხა?.. შარ­შან­წინ, ზამ­თარ­ში, რო­დე­საც მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ბა­კუ­რი­ან­ში ვი­ყა­ვი, დავ­ნაძ­ლევ­დით, რომ ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლის სა­ხუ­რავ­ზე სა­ბუხ­რე მი­ლით ავ­ძვრე­ბო­დი; ისი­ნი მიმ­ტკი­ცებ­დნენ - ვერ შეძ­ლე­ბო; უკვე სა­ხუ­რავ­ზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც თოვ­ლზე ფეხი და­მი­ცურ­და და მი­წა­ზე და­ვე­ხეთ­ქე; მარ­თა­ლია, ამის გამო ჩემი მარ­ჯვე­ნა ფეხი თა­ბა­შირ­ში ჩას­მუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ მა­ინც ძალ­ზე გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რად­გან თავი ბავ­შვი მე­გო­ნა და ჩა­დე­ნი­ლი ცელ­ქო­ბის მი­ზე­ზით და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი კი­დუ­რი სუ­ლაც არ მა­ნაღ­ვლებ­დაო... რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მხო­ლოდ ამ ერთი შემ­თხვე­ვის გამო ვერ ვი­ტყვით, რომ ეს კაცი ბავ­შვო­ბა­შია დარ­ჩე­ნი­ლი. მაგ­რამ შემ­დგო­მი სა­უბ­რი­სას აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ეს ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა არ გახ­ლდათ: რო­დე­საც სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნა მწყინ­დე­ბა, შე­უმ­ჩნევ­ლად ვი­პა­რე­ბი, კა­ბი­ნე­ტი­დან ფე­ხაკ­რე­ფით გა­მოვ­დი­ვარ ხოლ­მე, რომ უფ­როს­მა ვერ შემ­ნიშ­ნოს და ან კი­ნო­ში მივ­დი­ვარ, ან - ზო­ო­პარკში, ან ქა­ლაქ­ში დავ­ხე­ტი­ა­ლე­ბო, - მი­ამ­ბობ­და ჩემი პა­ცი­ენ­ტი... აღ­მოჩ­ნდა, რომ მას ასე­ვე ძა­ლი­ან იტა­ცებ­და: ზღაპ­რე­ბის კი­თხვა, მულ­ტფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა. სხვე­ბის­გან მა­ლუ­ლად, რო­დე­საც შინ მარ­ტო იყო, სა­წოლ­ზეც ხტუ­ნა­ობ­და და თა­ვი­სი შვი­ლის ვე­ლო­სი­პე­დი­თაც სე­ირ­ნობ­და ხოლ­მე ოთა­ხი­დან ოთახ­ში... ხში­რად უჩ­ნდე­ბო­და სურ­ვი­ლი, რომ რა­ი­მე გა­ე­ფუ­ჭე­ბი­ნა. რო­დე­საც ცოლი იკი­თხავ­და – ვინ გა­ტე­ხა კა­რის სა­ხე­ლუ­რი? ვინ გა­კაწ­რა კა­რა­დის კა­რიო? - ის პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით თავს იმარ­თლებ­და ან ჩა­დე­ნილს არ აღი­ა­რებ­და... ეს პა­ცი­ენ­ტი ჩემ­თან ამ პრობ­ლე­მის გამო როდი მო­სუ­ლა. მას დეპ­რე­სია ჰქონ­და და ეს სუ­ლაც არ გახ­ლავთ გა­საკ­ვი­რი. თუმ­ცა, მი­ზეზს თა­ვა­დაც ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებ­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას ბევ­რი ისე­თი სურ­ვი­ლი და­უგ­როვ­და, რო­მელ­საც ვერც მა­ლუ­ლად და ვერც სხვე­ბის და­სა­ნა­ხა­ვად ის­რუ­ლებ­და. თუმ­ცა, რო­გორც მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას გა­ირ­კვა, მას არც ახ­დე­ნი­ლი სურ­ვი­ლე­ბი აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და. "მინ­და, რომ ვი­საც თმა უკან, ცხე­ნის კუ­დი­ვით აქვს შეკ­რუ­ლი - მოვ­წიწ­კნო, ღი­პი­ან მა­მა­კა­ცებს ენა გა­მო­ვუ­ყო, ეზო­ში ჩა­ვი­დე, ხე­ლე­ბი რუ­პო­რი­ვით პირ­თან მი­ვი­ტა­ნო და ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარს შევ­ძა­ხო - გელა, წა­მო­დი, ფეხ­ბურ­თი ვი­თა­მა­შოთ-მეთ­ქი", - მი­ამ­ბობ­და პა­ცი­ენ­ტი. მას არ აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და გა­რე­მო, რო­მელ­შიც ცხოვ­რობ­და. ერ­თფე­როვ­ნად მეჩ­ვე­ნე­ბაო, - ამ­ბობ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, არაფ­რის შეც­ვლა არ შე­ეძ­ლო. მას უნდა ევლო სამ­სა­ხურ­ში, რად­გან ჰყავ­და ოჯა­ხი, რო­მე­ლიც მის კმა­ყო­ფა­ზე იყო. უნდა მოქ­ცე­უ­ლი­ყო ისე, რო­გორც მისი ასა­კის მა­მა­კაცს შეჰ­ფე­რის, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, გი­ჟად მო­ნათ­ლავ­დნენ და შე­სა­ბა­მის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­ამ­წე­სებ­დნენ... არა­და, სამ­წუ­ხა­როდ, ასე­თის ბავ­შვო­ბი­დან მთლი­ა­ნად დაბ­რუ­ნე­ბა თით­ქმის შე­უძ­ლე­ბე­ლია - რა­ო­დენ ბუ­ნებ­რი­ვა­დაც არ უნდა იქ­ცე­ო­დეს, ის მა­ინც გარ­კვე­ულ დის­კომ­ფორ­ტს გა­ნიც­დის... ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნი­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის მე­ო­რე ტიპს მი­ე­კუთ­ვნე­ბი­ან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც არა აქვთ აღ­წე­რი­ლი მო­თხოვ­ნე­ბი, მაგ­რამ ისი­ნი ბავ­შვო­ბის მო­გო­ნე­ბე­ბით სულ­დგმუ­ლო­ბენ. ასე­თი რამ ძი­რი­თა­დად, იმათ ახა­სი­ა­თებს, ვი­საც სრუ­ლი­ად უზ­რუნ­ვე­ლი და ბედ­ნი­ე­რი ბავ­შვო­ბა ჰქონ­დათ და მოზ­რდი­ლო­ბის ჟამს, ცხოვ­რე­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბებს ვერ მი­აღ­წი­ეს...

ნატო, 35 წლის:

- რო­დე­საც გავ­თხოვ­დი, მე და ჩემი მე­უღ­ლე სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­და­ვე­დით. ის დე­დი­სერ­თა გახ­ლავთ, მაგ­რამ როცა შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ახალ­გაზ­რდა ცოლ-ქმარ­მა მშობ­ლე­ბის­გან მო­შო­რე­ბით იცხოვ­როს, რა­ტომ არ უნდა გა­მო­ი­ყე­ნოს ეს შან­სი?.. რო­დე­საც ახალ ბი­ნა­ში გა­დავ­ბარ­გდით, გუ­რამ­მა უამ­რა­ვი უსარ­გებ­ლო ნივ­თი წა­მო­ი­ღო თან: რა­ღაც ძვე­ლი სა­თა­მა­შო­ე­ბი, თა­ვი­სი პირ­ვე­ლი კლა­სის სას­კო­ლო სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ე­ბი, რვე­უ­ლე­ბი, სამ­თვლი­ა­ნი ვე­ლო­სი­პე­დი... როცა ყვე­ლა ნივთს თა­ვი­სი ად­გი­ლი მი­ვუ­ჩი­ნე, რამ­დე­ნი­მე, ძალ­ზე ძვე­ლი სა­თა­მა­შო სა­ნაგ­ვე ყუთ­ში გა­დავ­ყა­რე. გარ­კვე­უ­ლი ხნის შემ­დეგ, ქმარ­მა ის სა­თა­მა­შო­ე­ბი მო­ი­კი­თხა. როცა ვუ­თხა­რი, თუ რა გზას გა­ვუ­ყე­ნე, ლა­მის გა­გიჟ­და. ისე ვი­ჩხუ­ბეთ, არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბავ­შვო­ბაა, ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია, რო­გორ არ გეს­მი­სო?! მიყ­ვი­რო­და გუ­რა­მი... მალე შევ­რიგ­დით, მაგ­რამ დრო­დად­რო, დღემ­დე მსაყ­ვე­დუ­რობს ამ შემ­თხვე­ვის გამო. ძალ­ზე უყ­ვარს ამ ამ­ბე­ბის გახ­სე­ნე­ბა, რომ­ლე­ბიც ბავ­შვო­ბა­ში გა­დახ­დე­ნია თავს. ყვე­ლა ამ­ბა­ვი უკვე ზე­პი­რად ვიცი. ის კი არც ერთ შანსს არ გა­უშ­ვებს ხე­ლი­დან, რომ კი­დევ და კი­დევ მოჰ­ყვეს. მე და მის მე­გობ­რებს უკვე აღარ გვე­ცი­ნე­ბა, ის კი მთე­ლი გა­ტა­ცე­ბით გვი­ამ­ბობს ხოლ­მე. თუ რო­გორ ჰპა­რავ­და ბე­ბი­ას ჩურ­ჩხე­ლებ­სა და ტყლაპს, რო­გორ იპა­რე­ბო­და მდი­ნა­რე­ზე სა­ბა­ნა­ოდ, რა უჩუ­ქე­ბი­ათ მის­თვის და­ბა­დე­ბის დღეს და რო­გორ და­ი­სა­ჯა მთე­ლი მისი კლა­სი შა­ტა­ლო­ზე წას­ვლის გამო... მო­ყო­ლი­სას თვა­ლე­ბი უე­ლავს და იგ­რძნობთ, რომ ძალ­ზე ბედ­ნი­ე­რია. ხში­რად მე­უბ­ნე­ბო­და – დე­და­ჩე­მი ასე, ხე­ლით მაჭ­მევ­და საჭ­მელ­სო, - და მთხოვ­და, ხან­და­ხან, მეც პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით მეჭ­მია მის­თვის რა­ი­მე... ერთი წლის წინ, ჩემ­თვის შე­ვი­ძი­ნე ოთა­ხის ჩუს­ტე­ბი - ვარ­დის­ფე­რი, კურ­დღლის ყუ­რე­ბი­თა და ცხვი­რით. ძალ­ზე მო­ე­წო­ნა. რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ კი, შინ მი­სუ­ლი, მის ჩაც­მას ვე­ღარ ვას­წრებ­დი, რად­გან უკვე გუ­რამს ჰქონ­და ფე­ხე­ბი ჩა­ყო­ფი­ლი და არაფ­რის დი­დე­ბით არ მით­მობ­და... სულ ცოტა ხნის წინ კი, მარ­თლაც სა­სა­ცი­ლო შემ­თხვე­ვა მოხ­და: გვი­ან ღა­მით გა­მეღ­ვი­ძა და გუ­რა­მი სა­წოლ­ში ვერ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე. აი­ვან­ზე მი­ვა­გე­ნი. იდგა და დაბ­ლა იყუ­რე­ბო­და. გვერ­დით ამო­ვუ­დე­ქი და ვკი­თხე – რა­ტომ არ გძი­ნავს-მეთ­ქი? პა­სუ­ხის ნაც­ვლად, გუ­რამ­მა კი­დევ ერთი ამ­ბის მო­ყო­ლა და­ი­წყო: აი, ასე­თი მთვა­რი­ა­ნი ღამე იყო, როცა ბავ­შვო­ბა­ში, ნაძ­ლე­ვით, სა­საფ­ლა­ო­ზე გა­ვი­ა­რეო... დაწ­ვრი­ლე­ბით აღ­მი­წე­რა თა­ვი­სი გან­ცდე­ბი, თუ რო­გორ ეში­ნო­და, საფ­ლა­ვებს შო­რის მარ­ტო რომ იყო... ამ დროს, სა­ი­დან­ღაც ღა­მუ­რა გა­მოჩ­ნდა და გუ­რამს თავ­თან ჩა­უქ­რო­ლა. შე­ში­ნე­ბუ­ლი, პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ამო­მე­ფა­რა ზურგს უკან და ჩა­მეკ­რა. მა­ლე­ვე მიხ­ვდა, რომ კარ­გად არ გა­მო­უ­ვი­და და თა­ვის მარ­თლე­ბა სცა­და...

- მისი ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი პრობ­ლე­მებს გიქ­მნით?

- იცით, თით­ქოს რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბას მო­წყვე­ტი­ლია და დღეს­დღე­ო­ბით მხო­ლოდ იმის­თვის ცხოვ­რობს, რომ წარ­სუ­ლი გა­იხ­სე­ნოს... ის შეძ­ლე­ბულ ოჯახ­ში იზ­რდე­ბო­და და ბავ­შვო­ბა­ში მისი ნე­ბის­მი­ე­რი სურ­ვი­ლი მშობ­ლე­ბის­თვის კა­ნო­ნი იყო. როცა და­ო­ჯახ­და, დე­დის მზრუნ­ვე­ლო­ბა მო­აკ­ლდა, მა­მაც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ვე­ღარ ეხ­მა­რე­ბო­და, იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, ოჯა­ხი ერ­ჩი­ნა. ამის­თვის ბევ­რი შრო­მა მო­უხ­და. ვფიქ­რობ, სწო­რედ ამის გამო იხ­სე­ნებ­და ხში­რად ბავ­შვო­ბას, თით­ქოს, ამ მო­გო­ნე­ბებს იშ­ვე­ლი­ებ­და თა­ვის და­სა­ცა­ვად - მა­შინ ხომ მარ­თლა ძალ­ზე ბედ­ნი­ე­რი იყო...

მა­რი­ნა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი:

- ყვე­ლა ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, გარ­კვე­უ­ლი "დო­ზით" ბავ­შვია, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უკვე თა­ვად არის მშო­ბე­ლი. მა­მა­კა­ცი, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩა, ყო­ველ­თვის სა­ჭი­რო­ებს ვი­ღა­ცის მზრუნ­ვე­ლო­ბას, მო­ფე­რე­ბას. ზოგ­ჯერ ვი­ღა­ცამ უნდა და­ტუქ­სოს კი­დეც, რომ რამე გა­ა­კე­თოს... ასე­თი მა­მა­კა­ცი არა­ფერს აკე­თებს დე­დის, ცო­ლის ან შე­იძ­ლე­ბა, უახ­ლო­ე­სი მგე­ობ­რის კარ­ნა­ხი­სა თუ რჩე­ვის გა­რე­შე. ის და­კომ­პლექ­სე­ბუ­ლია და გა­მუდ­მე­ბით ეჭ­ვობს სა­კუ­თა­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის სის­წო­რეს. მაგ­რამ თუ ვინ­მეს­გან მხარ­და­ჭე­რას იგ­რძნობს, შე­სალ­ძოა, დიდ წარ­მა­ტე­ბა­საც მი­აღ­წი­ოს. ის აღ­ტა­ცე­ბა­ში მოჰ­ყავს ვინ­მეს შე­ქე­ბას. ეს ძლი­ერ სტი­მულს აძ­ლევს და უბიძ­გებს იმის­კენ, რომ კვლა­ვაც ეცა­დოს კარ­გი შე­დე­გის მიღ­წე­ვას და და­არ­წმუ­ნოთ, რომ უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­უძ­ლია... იმ შემ­თხვე­ვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, რომ­ლე­ბიც აქამ­დე გან­ვი­ხი­ლეთ, გან­სა­კუთ­რე­ბით დრა­მა­ტუ­ლია – მეტი რომ არ ვთქვათ, - ის, როცა მა­მა­კა­ცი ბავ­შვო­ბა­ში რჩე­ბა მცი­რე ასაკ­ში გა­და­ტა­ნი­ლი სტრე­სის გამო. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნა პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით იგუ­ლის­ხმე­ბა: ადა­მი­ა­ნი სწო­რედ იმ ასაკ­ში რჩე­ბა, რო­მელ­შიც სტრე­სი გა­და­ი­ტა­ნა. ასეთ დროს, საქ­მე გვაქვს გო­ნებ­რი­ვად ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლო­ბას­თან - როცა ვთქვათ, 30 წლის მა­მა­კა­ცი ისე აზ­როვ­ნებს, რო­გორც 7-8 წლის ბავ­შვი...

მა­დო­ნა, 45 წლის:

- ჩემი შვი­ლი 26 წლის გახ­ლავთ. 8 წლის იყო, როცა მა­მა­მის­თან ერ­თად, ქუ­ჩა­ზე გა­და­დო­და. ამ დროს სა­ი­დან­ღაც გა­მო­ვარ­და ძალ­ზე სწრა­ფად მო­მა­ვა­ლი მან­ქა­ნა. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ვერ მო­ას­წრო, გა­რი­დე­ბო­და მას, თუმ­ცა, მა­ნამ­დე მო­ა­ხერ­ხა, რომ გი­ორ­გის­თვის ხელი ეკრა და ტრო­ტუ­არ­ზე შე­ეგ­დო. ბავ­შვი უვ­ნებ­ლად გა­დარ­ჩა, ჩემი მე­უღ­ლე კი კარ­გა ხანს იწვა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ბო­ლოს და ბო­ლოს, გა­მო­ჯან­მრთელ­და. სა­მა­გი­ე­როდ, შვი­ლი დაგ­ვი­ა­ვად­და: იმ დღი­დან, მკვეთ­რად შე­იც­ვა­ლა - ჯერ, რამ­დე­ნი­მე კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ხმას არ იღებ­და, შემ­დეგ, რო­გორც იქნა, ალა­პა­რაკ­და, მაგ­რამ სულ იმ ტრა­გი­კულ ამ­ბავს იხ­სე­ნებ­და. მის თვლა­წინ დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა შემ­თხვე­ვამ ძლა­ზე იმოქ­მე­და. გა­მუდ­მე­ბით ჰყვე­ბო­და, თუ რა შიში ჭამა, რო­გორ ეგდო მა­მა­მი­სი ას­ფალტზე სის­ხლში მოს­ვრი­ლი... გა­ვი­და წლე­ბი. გი­ორ­გი ფი­ზი­კუ­რად გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ გო­ნებ­რი­ვად აღარ გან­ვი­თარ­და. მა­ნამ­დე კლას­ში თი­თით საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ბავ­შვი იყო, უცებ ით­ვი­სებ­და ახალ გაკ­ვე­თილს და მას­წავ­ლე­ბე­ლი ყო­ველ­თვის აღ­ნიშ­ნავ­და, - გი­ორ­გი ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ნი­ჭი­ე­რი და გო­ნი­ე­რი ბავ­შვი­აო. იმ ამ­ბის შემ­დეგ კი, სწავ­ლა­ში ჩა­მორ­ჩა, ახალს ვე­ღა­რა­ფერს ით­ვი­სებ­და... 20 წლის ბიჭი ისევ პა­ტა­რა ბავ­შვებ­თან თა­მა­შობ­და და თუ სა­თა­მა­შოს წა­არ­თმევ­დნენ, ისე­ვე ტი­რო­და, რო­გორც წი­ნათ. მშვე­ნივ­რად ერ­თო­ბო­და სი­ლა­ში და მოს­წონ­და, როცა გა­თხრილ გვი­რაბს ფე­ხით ან­გრევ­და... თუ ნა­ყინს არ ვუ­ყი­დი, ახ­ლაც ისევ ისე იტი­რებს, რო­გორც პა­ტა­რა­ო­ბა­ში. თა­ვის თა­ნა­ტოლ ბი­ჭებ­სა და გო­გო­ნებს ბი­ძია-დე­ი­დებს ეძა­ხის და შე­უძ­ლია, მი­ვი­დეს და კალ­თა­შიც ჩა­უჯ­დეს... მთელ­მა უბან­მა იცის გი­ორ­გის ავად­მყო­ფო­ბის შე­სა­ხებ. ამი­ტომ არა­ვის უკ­ვირს მისი ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი. მაგ­რამ უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის გა­ო­ცე­ბით უყუ­რე­ბენ: მას შე­უძ­ლია, მშვი­დად, ხმა­მაღ­ლა მი­თხრას – დედა, კალ­თა­ში ჩა­გიჯ­დე­ბი და "მარ­შრუტ­კა­ში" მარ­ტო 50 თეთ­რს გა­და­იხ­დი, მე­ო­რე 50-ით კი ნა­ყი­ნი მი­ყი­დე ან კომ­პი­უ­ტე­რებ­ში გა­მიშ­ვი სა­თა­მა­შო­დო...

მა­რი­ნა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, ფსი­ქო­ლო­გი:

- ჩვენ მიერ გან­ხი­ლუ­ლი პირ­ვე­ლი და მე­ო­რე ტი­პის მა­მა­კა­ცე­ბი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, სრულ­ფა­სო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. უბ­რა­ლოდ, ისი­ნი რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბას გა­ურ­ბი­ან და ცდი­ლო­ბენ, სა­კუ­თა­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბა ბავ­შვურ ქცე­ვებ­სა თუ ბავ­შვურ მო­გო­ნე­ბებ­ში პო­ვონ. გი­ორ­გის მდგო­მა­რე­ო­ბა კი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სრუ­ლი­ად გან­ცალ­კე­ვე­ბით დგას. ცხა­დია, ეს არა­ტი­პუ­რი შემ­თხვე­ვაა, თუმ­ცა, ერთი შე­ხედ­ვით, პირ­და­პირ ასა­ხავს მო­ცე­მულ თე­მას - ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩე­ნი­ლი მა­მა­კა­ცი. მაგ­რამ ჩვენ ხომ ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქო­ლო­გი­ურ ტიპს გან­ვი­ხი­ლავთ და არა ასე ვთქვათ, სა­მე­დი­ცი­ნო შემ­თხვედ­ვას. ჰოდა, თუ ამ ას­პექტს და­ვუბ­რუნ­დე­ბით, ნათ­ქვამს მინ­და და­ვა­მა­ტო კი­დევ ერთი ტიპი, რო­მელ­საც შე­საძ­ლოა, ინ­ფან­ტი­ლუ­რი უფრო ეთ­ქმის: ეს ის მა­მა­კა­ცია, ვი­საც ყოვ­ლე­დღი­უ­რო­ბა­ში, ყო­ფა­ში ესა­ჭი­რო­ე­ბა მე­ურ­ვე­ო­ბა. გა­ი­ხედ-გა­მო­ი­ხე­დეთ თქვენ ირ­გვლივ და უმალ გა­გახ­სენ­დე­ბათ, რომ თქვენს ახ­ლო­ბელ მა­მა­კაცს ხში­რად რჩე­ბა და­უ­კე­ტა­ვი ბი­ნის კარი, ონ­კა­ნი; აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შე­ახ­სე­ნოთ, რომ ვთქვათ, სამ­სა­ხუ­რი­დან შინ­მო­მა­ვალ­მა, სა­ბავ­შვო ბაღ­ში ან სკო­ლა­ში უნდა გა­ი­ა­როს და შვი­ლი წა­მო­იყ­ვა­ნოს; თუ ავად გახ­და, ვე­რაფ­რით უმ­კურ­ნა­ლებს თავს, რად­გან აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, ვინ­მემ უკარ­ნა­ხოს, თუ რა დროს რა წა­მა­ლი უნდა მი­ი­ღოს... ეჭვგა­რე­შეა, რომ ასეთ კაცს ყვე­ლა­ფერს – დი­ლით ჩაის და­ლე­ვის სა­ჭი­რო­ე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, სა­ღა­მოს სას­კო­ლო ჩან­თა­ში წიგ­ნე­ბი­სა და რვე­უ­ლე­ბის ჩა­წყო­ბის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი - ყვე­ლა­ფერს დედა ან ბე­ბია ახ­სე­ნებ­და. ამის შე­დე­გად, ბავ­შვი კი გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ "დიდ ბი­ჭად" ვერა და ვერ იქცა...

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#31 4.08.2005