მას შემ­დეგ, რაც ჟურ­ნალ "გზა­ში" აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი პა­ცი­ენ­ტე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის დარ­ღვე­ვებ­სა და დის­კრი­მი­ნა­ცი­ის შემ­თხვე­ვებ­ზე მა­სა­ლა და­ი­ბეჭ­და, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში არა­ერ­თი აივ-და­დე­ბი­თი პირი გა­მო­მეხ­მა­უ­რა. ისი­ნი თა­ვი­ანთ ამ­ბებს და მათი, რო­გორც პა­ცი­ენ­ტე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის შე­ლახ­ვის ფაქ­ტებ­ზე მწერ­დნენ. ბევ­რი მათ­გა­ნი "ფე­ის­ბუკ­ზე" გა­მო­გო­ნი­ლი გვარ-სა­ხე­ლით მწერ­და, ზოგს კი ვი­ნა­ო­ბის გამ­ხე­ლის­გან თავი არ შე­უ­კა­ვე­ბია. 36 წლის მა­რი­კამ (რო­გორც მისი, ისე სხვა მოქ­მედ პირ­თა სა­ხე­ლე­ბი შეც­ვლი­ლია) კი ჩემ­თან შეხ­ვედ­რა ისურ­ვა და სა­კუ­თა­რი ამ­ბა­ვი გუ­ლახ­დი­ლად გა­მი­ზი­ა­რა.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე ჩემ­თან სა­უ­ბა­რი? მე ხომ შენ­თვის უცხო ადა­მი­ა­ნი ვარ.

- შემძრა თქვენ­მა პუბ­ლი­კა­ცი­ამ და მო­მინ­და, ჩემი ამ­ბა­ვიც გცოდ­ნო­დათ. შე­საძ­ლოა, ამის შემ­დეგ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან კრი­ტი­კის ობი­ექ­ტი გავ­ხდე, მაგ­რამ რა ვქნა, გული ტკი­ვილს და სათ­ქმელს ვერ იტევს... და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ვარ. შეძ­ლე­ბულ ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი. ჩემი საზ­რუ­ნა­ვი სწავ­ლა და სი­ბე­ჯი­თე იყო. გა­რეგ­ნო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. თით­ქმის ყვე­ლა თა­ნაკ­ლა­სელ ბიჭს ვუყ­ვარ­დი, მაგ­რამ ჩემ­თვის სწავ­ლა იყო მთა­ვა­რი. გეგ­მე­ბიც და­წყო­ბი­ლი მქონ­და: სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბა და თბი­ლის­ში უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა. ასეც მოხ­და. პირ­ველ­სა­ვე წელს სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი. დე­და­ქა­ლაქ­ში გა­უ­თხო­ვარ მა­მი­დას­თან ვცხოვ­რობ­დი. კა­რის მე­ზო­ბელ­მა თა­ვი­სი ძმა, თა­მა­ზი გა­მაც­ნო. ის უკვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნი და გა­რეგ­ნო­ბი­თაც წარ­მო­სა­დე­გი ვაჟ­კა­ცი იყო. მო­ვე­წო­ნე და მი­თხრა: ჩემი ცოლი უნდა გახ­დეო. ამ ფრა­ზამ გა­მაბ­რა­ზა და სას­ტი­კი უარი ვუ­თხა­რი... ვი­ცო­დი, მისი და ლა­მაზ-ლა­მაზ გო­გო­ნებს არ­ჩევ­და ძმის­თვის, მაგ­რამ თა­მა­ზი არა­ვის იკა­რებ­და. მეც არაფ­რად ვაგ­დებ­დი მას, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემს გე­მოვ­ნე­ბა­ში ჯდე­ბო­და. სხვა­თა შო­რის, თა­მა­ზიც ჩემი რა­ი­ო­ნი­დან იყო. ამ ბიჭ­მა იმ­დე­ნი მო­ა­ხერ­ხა, რომ ჩემს მშობ­ლებს და­უ­ახ­ლოვ­და და ბიზ­ნე­სი და­ა­წყე­ბი­ნა. ახლა უკვე დედ-მამა მი­ჩი­ჩი­ნებ­და, მის ცო­ლო­ბა­ზე რომ მე­ფიქ­რა... რა­ღაც პე­რი­ო­დი თა­მა­ზი ჩემი თვალ­სა­წი­ე­რი­დან ქრე­ბო­და, მერე გა­მოჩ­ნდე­ბო­და და მე, მისი და, სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბი მან­ქა­ნით სა­სე­ირ­ნოდ მივ­ყავ­დით, ეს სე­ირ­ნო­ბა კი აუ­ცი­ლებ­ლად, რეს­ტო­რან­ში ქე­ი­ფით მთავ­რდე­ბო­და. ერთხე­ლაც, ჯვარ­ზე ავე­დით. ღვთის­მშობ­ლის ხატ­თან სან­თე­ლი ავან­თე და დედა მა­რი­ამს ვთხო­ვე, ჩემ­თან ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი მო­სუ­ლი­ყო, რო­მელ­საც სიყ­ვა­რუ­ლით და­ვუ­კავ­ში­რებ­დი ბედს. ამ დროს გვერ­დით თა­მა­ზი და­მიდ­გა და სან­თე­ლი აან­თო, მერე ჩემს გა­სა­გო­ნად წარ­მოთ­ქვა ღვთის­მშობ­ლის ლოც­ვა. არ ვიცი, რა მოხ­და, მაგ­რამ თა­მა­ზი სულ სხვა თვა­ლით და­ვი­ნა­ხე. თუმ­ცა მის­თვის არა­ფე­რი მიგ­რძნო­ბი­ნე­ბია... დრო გა­დი­ო­და. თა­მა­ზი პე­რი­ო­დუ­ლად იკარ­გე­ბო­და და ეს გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბა გა­უ­საძ­ლი­სი გახ­ლდათ ჩემ­თვის, მაგ­რამ სი­ა­მა­ყე უფ­ლე­ბას არ მაძ­ლევ­და, სა­კუ­თარ გრძნო­ბებ­ში გა­მოვ­ტყდო­მო­დი. ერთხე­ლაც, სა­ღა­მოს და­მი­რე­კა. წვიმ­და. მთხო­ვა, - შემ­ხვდი, მან­ქა­ნით გა­ვი­სე­ირ­ნო­თო. სი­ხა­რუ­ლით ცას ვე­წიე. მან­ქა­ნა­ში მაგ­ნი­ტო­ფო­ნი ჩარ­თო. რო­მან­ტი­კულ­მა მე­ლო­დი­ამ გრძნო­ბე­ბი უფრო მე­ტად ამი­შა­ლა. ვხვდე­ბო­დი, რა­ღა­ცის თქმა უნ­დო­და, მაგ­რამ ვერ ბე­დავ­და. ჰოდა, თა­ვად გავ­ბე­დე: იქ­ნებ მი­თხრა, რისი თქმაც გსურს. ვხვდე­ბი, რომ უთ­ქმე­ლო­ბით იტან­ჯე­ბი-მეთ­ქი.... მცი­რე პა­უ­ზის შემ­დეგ ჩურ­ჩუ­ლით მი­თხრა, რომ მისი ცხოვ­რე­ბის არსი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და, რად­გან აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი იყო. და­ვი­ნა­ხე, ცრემ­ლე­ბი რო­გორ ჩა­მო­უ­გორ­და. ჯერ გავ­შრი, მერე ავღ­რი­ალ­დი და მო­ვეხ­ვიე. პი­რო­ბა მი­ვე­ცი, რომ მისი ცოლი გავ­ხდე­ბო­დი.

- შე­უღლდით?

- ბევ­რჯერ სცა­და, ჩემ­გან წა­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ ახლა თა­ვად აღარ ვაძ­ლევ­დი გა­შო­რე­ბის უფ­ლე­ბას. სი­გი­ჟემ­დე შე­მიყ­ვარ­და. თავს ვე­ღარ ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი. 1 წლის შემ­დეგ დავ­ქორ­წინ­დით. მა­შინ 24 წლის ვი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი არა­ვინ იყო.

- რამ­დენ ხანს გაგ­რძელ­და თქვე­ნი ბედ­ნი­ე­რე­ბა?

- ერ­თად თით­ქმის წე­ლი­წა­დი ვი­ყა­ვით. სქე­სობ­რი­ვი კონ­ტაქ­ტი და­ცუ­ლი გვქონ­და. ვე­ლო­დით ექი­მი-ინ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტე­ბის რე­კო­მენ­და­ცი­ას და მკურ­ნა­ლო­ბის კურ­სის დას­რუ­ლე­ბას, რათა მე­დი­კა­მენ­ტე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით ვირუ­სი მი­ნი­მუ­მამ­დე შემ­ცი­რე­ბუ­ლი­ყო და ბავ­შვის ყო­ლა­ზე გვეზ­რუ­ნა. თუმ­ცა, მოხ­და ისე, რომ თა­მაზ­მა, ნას­ვამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, და­უც­ვე­ლი გზით რამ­დენ­ჯერ­მე, ნა­ძა­ლა­დე­ვად და­ამ­ყა­რა ჩემ­თან კონ­ტაქ­ტი. ამ დროს ამ­ბობ­და, რომ შვი­ლის ყო­ლის სურ­ვი­ლი ჰქონ­და და დი­დად ვერც ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დი... ზამ­თა­რი იყო. ერთხე­ლად გა­ცივ­და და ვი­ნა­ი­დან და­სუს­ტე­ბუ­ლი იმუ­ნი­ტე­ტი ჰქონ­და, მისი გა­დარ­ჩე­ნა ვერ მო­ხერ­ხდა.

- თუ გი­თხრა, თა­ვად რო­გორ და­ინ­ფი­ცირ­და?

- ამ­ბობ­და, - სამ­ხედ­რო სა­ვალ­დე­ბუ­ლო სამ­სა­ხუ­რის დროს სა­ერ­თო სა­მარ­თებ­ლით ვი­პარ­სავ­დით წვერ­სო, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ვი­ღაც ქა­ლის­გან გა­და­ე­დო. ის თა­ვის დრო­ზე ქა­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი გახ­ლდათ, მისი გა­რეგ­ნო­ბა და ფული ბევ­რს იზი­დავ­და.

- მერე რო­გორ გან­ვი­თარ­და მოვ­ლე­ნე­ბი?

- შიდსის ცენ­ტრში მი­ვე­დი, სის­ხლი ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ პა­სუ­ხებს არ მი­ვა­კი­თხე. იმ დროს ისე ვი­ყა­ვი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად, რომ მერ­ჩივ­ნა, მოვმკვდა­რი­ყა­ვი, თან - ქვეც­ნო­ბი­ე­რად სა­ვა­ლა­ლო შე­დე­გის ში­შიც მქონ­და. გარ­დაც­ვლი­ლი ქმრის ოჯახ­თან 1 წელი ვი­ცხოვ­რე. ეს იყო ტრა­გი­კუ­ლი პე­რი­ო­დი. დღე და ღამე გო­დე­ბა, ტი­რი­ლი არ მომ­კლე­ბია. ერთი წლის შემ­დეგ მშობ­ლებ­თან დავ­ბრუნ­დი. და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ჩემ­თვის ცხოვ­რე­ბა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იყო! კლა­სე­ლე­ბი ხში­რად მა­კი­თხავ­დნენ: ხან თბი­ლის­ში ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, ხა­ნაც - რა­ი­ონ­ში. რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, მოს­წავ­ლე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში ბევ­რს ვუყ­ვარ­დი, მათ შო­რის, თა­ნაკ­ლა­სე­ლის დე­ი­დაშ­ვილ ლე­ვანს. ისიც ჩემი რა­ი­ო­ნი­დან იყო. წარ­სულ­ში მის მი­მართ ნამ­დვი­ლად არ მქო­ნია არა­ნა­ი­რი გრძნო­ბა. როცა გა­უ­გია, - გა­თხოვ­დაო, თა­ვა­დაც მო­უყ­ვა­ნია ცოლი, ოღონდ - უსიყ­ვა­რუ­ლოდ. ჰოდა, როცა უკვე დაქვრი­ვე­ბულს ყო­ფი­ლი კლა­სე­ლე­ბი მა­კი­თხავ­დნენ, ლე­ვა­ნიც მათ­თან ერ­თად მო­დი­ო­და. ასე გაგ­რძელ­და 2 წელი. ვა­ტყობ­დი, ჩემ მი­მართ სხვა­ნა­ირ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და, მაგ­რამ ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დი.

- მისი ცოლი არ ეჭ­ვი­ა­ნობ­და?

- რო­გორც კი ლე­ვან­მა სახ­ლში დაგ­ვი­ა­ნე­ბე­ბი და­ი­წყო, მის­მა ცოლ­მა და­ი­წყო გა­მო­კი­თხვა, სად და ვის­თან და­დი­ო­და. ჯერ სკან­და­ლე­ბი მო­უ­წყო, შემ­დეგ კი ოჯა­ხის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად, მე­სა­მე შვი­ლიც გა­უ­ჩი­ნა. მე კი სა­ში­ნე­ლი ჭო­რე­ბი და­მი­ყა­რა რა­ი­ონ­ში, ქუ­ჩის ქა­ლად და უკა­ნას­კნელ მე­ძა­ვად შემ­რა­ცხა. სკან­და­ლე­ბი და მა­მა­ჩე­მის ოჯახ­ში მი­ვარ­დნე­ბი ტრა­დი­ცი­ად აქ­ცია. მა­მამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ამიკ­რძა­ლა ლე­ვან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი, რად­გან იმ ადა­მი­ა­ნის საყ­ვარ­ლად მა­ცხა­დებ­დნენ, ვის­თვი­საც ნა­კოც­ნიც არ მქონ­და. ისე გავმწარ­დი, რომ ერთხე­ლაც, ლე­ვა­ნი სახ­ლი­დან გა­ვაგ­დე და მო­კი­თხვაც კი ავუკ­რძა­ლე, მაგ­რამ ამ ამ­ბი­დან ორი კვი­რის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ მიყ­ვარ­და. 5 წლის შემ­დეგ ისევ მეწ­ვია სიყ­ვა­რუ­ლი, მაგ­რამ მა­ღელ­ვებ­და ის ფაქ­ტი, რომ არ ვი­ცო­დი, აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი თუ - არა. ეტყო­ბა, ლე­ვან­მაც ვერ გა­უძ­ლო ამ ორ­კვი­რი­ან გან­შო­რე­ბას. მე­სი­ჯი მომ­წე­რა, - მან­ქა­ნით სად­მე გა­ვი­სე­ირ­ნო­თო. ვუ­პა­სუ­ხე, - ჩემ­თან ამო­დი-მეთ­ქი. მალე მო­ვი­და და მას­თან სა­რე­ცე­ლი გა­ვი­ზი­ა­რე. მა­შინ ვფიქ­რობ­დი, რომ ამ საქ­ცი­ე­ლით ლე­ვა­ნის ცოლს ჩემი უსა­ფუძ­ვლო შე­უ­რა­ცხყო­ფის­თვის სა­მა­გი­ე­რო გა­და­ვუ­ხა­დე. მას მთე­ლი 2 წელი მა­ლუ­ლად ვხვდე­ბო­დი. მისი ცოლი ის­ტე­რი­კებ­სა და სკან­და­ლებს არ ერი­დე­ბო­და, მაგ­რამ ამას არც მე ვაქ­ცევ­დი ყუ­რა­დღე­ბას და არც - ლე­ვა­ნი, რად­გან ისი­ნი უკვე გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. მერე აივ-ტეს­ტის ჩა­ტა­რე­ბა გარ­და­უ­ვა­ლი გახ­და. მი­ზე­ზი, რის გა­მოც ექიმ­თან მი­ვე­დი, აუ­ტა­ნე­ლი თა­ვის ტკი­ვი­ლი იყო, რო­მელ­საც არა­ნა­ი­რი ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი არ მი­ა­მებ­და. ამას და­ერ­თო პე­რი­ო­დუ­ლად, გუ­ლის წას­ვლაც.

ლე­ი­კო­ენ­ცე­ფა­ლო­პა­თია და­მიდ­გინ­და. ექიმ­მა მი­თხრა: ასე­თი და­ა­ვა­დე­ბა ან ხან­დაზ­მულ ადა­მი­ა­ნებს ემარ­თე­ბათ, ან... - და აღარ და­უმ­თავ­რე­ბია. აი, მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ცუ­დად იყო ჩემი საქ­მე. შიდსის ცენ­ტრში მი­ვე­დი. ექიმ­მა და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე მიც­ნო და მი­თხრა, რომ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე­ძებ­დნენ, მკურ­ნა­ლო­ბა რომ და­მე­წყო. ანა­ლი­ზებ­მა კა­ტას­ტრო­ფუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა უჩ­ვე­ნა.

- ლე­ვანს ანა­ლი­ზის შე­დე­გე­ბი გა­უმ­ხი­ლე?

- სახ­ლში ცო­ცხალ-მკვდა­რი მი­ვე­დი, თან - სინ­დი­სი მქენ­ჯნი­და. 2 დღე და ღამე ხმას ვერ ვი­ღებ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში ლე­ვა­ნი უკვე ჩემ­თან ცხოვ­რობ­და. ჰოდა, გა­და­ი­რია კაცი. ჩა­მა­ცივ­და, - მი­თხა­რი, რა გჭირ­სო? დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დამ­ჭირ­და სა­ი­მი­სოდ, რომ სი­მარ­თლე მეთ­ქვა. მე­გო­ნა, გა­მიბ­რაზ­დე­ბო­და, ჩხუბს და­ი­წყებ­და, მაგ­რამ შევ­ცდი, - მთე­ლი ძა­ლით ჩა­მი­ხუ­ტა გულ­ში, თით­ქოს ვინ­მე ჩემს თავს არ­თმევ­და და ალერ­სი­ა­ნად მი­თხრა: შე­გა­ში­ნეს, ჩემო პა­ტა­რავ, მერე და მე რის­თვის ვარ შენ­თა­ნო?!. ხმა­მაღ­ლა ავ­ტირ­დი და ვგრძნობ­დი, უკვე აღა­რაფ­რის მე­ში­ნო­და. მერე მშვი­დად მი­თხრა, - ჩემ­თვის მთა­ვა­რი სიყ­ვა­რუ­ლია. ად­რეც ვეჭ­ვობ­დი, რომ აივ-ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი იყა­ვიო.

- ასე­თი ეჭვი რა­ტომ გა­უჩ­ნდა?

- რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, მეც, ლე­ვა­ნიც და თა­მა­ზიც ერთი და იმა­ვე რა­ი­ო­ნი­დან ვართ. თა­მა­ზის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის რე­ა­ლუ­რი მი­ზე­ზი მა­ინც გამ­ჟღავ­ნდა... დი­ლით ლე­ვან­მა გა­მაღ­ვი­ძა და მთხო­ვა, მოვ­წეს­რი­გე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მერე ჩამ­სვა მან­ქა­ნა­ში და შიდსის ცენ­ტრში მი­მიყ­ვა­ნა. თა­ვა­დაც ჩა­ა­ბა­რა ანა­ლი­ზე­ბი და ისიც აივ-და­დე­ბი­თი აღ­მოჩ­ნდა. და­ვი­წყეთ მკურ­ნა­ლო­ბა. შე­დეგ­მა არ და­ა­ყოვ­ნა, მალე იმუ­ნი­ტეტ­მაც აი­წია და უკვე შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მოგ­ვე­ცა, შვი­ლი გაგ­ვე­ჩი­ნა. ახლა უკვე ორი შვი­ლი გვყავს; უფრო სწო­რად: მე ორი შვი­ლი მყავს, ლე­ვანს - ხუთი. ექი­მე­ბის დაკ­ვირ­ვე­ბის ქვეშ ვართ და ცხოვ­რე­ბა ჩვე­ულ კა­ლა­პოტ­ში მი­დის. უფ­ლის წყა­ლო­ბით, ბავ­შვე­ბი ჯან­მრთე­ლე­ბი და­ი­ბად­ნენ. ხში­რად დავ­დი­ვართ ეკ­ლე­სი­ა­ში, მო­ძღვა­რიც გვყავს. ჩვენ­მა სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რებ­მა და მშობ­ლებ­მაც იცი­ან ჩვე­ნი დი­აგ­ნო­ზი. მშობ­ლებს თა­ვი­დან გა­უ­ჭირ­დათ ამ ფაქტთან შე­გუ­ე­ბა, მაგ­რამ ახლა ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის.

- ლე­ვა­ნის მშობ­ლებს რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ შენ­თან?

- თა­ვი­დან არ მი­მი­ღეს. მერე, როცა შვი­ლე­ბი გაგ­ვიჩ­ნდა და ლე­ვა­ნიც თბი­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე გახ­და ყვე­ლას მი­მართ, მიხ­ვდნენ, რომ მათი შვი­ლი ბედ­ნი­ე­რი იყო და შე­მი­რიგ­დნენ... მინ­და, ყვე­ლა აივ-და­დე­ბითს ვუ­თხრა, რომ ეს სტა­ტუ­სი ცხოვ­რე­ბის და­სას­რუ­ლი არ არის. გო­დე­ბის ნაც­ვლად, შე­ე­ცა­დეთ, დატ­კბეთ სიყ­ვა­რუ­ლით და ზო­გა­დად, ცხოვ­რე­ბით, სი­ცო­ცხლით... ყვე­ლა­ფე­რი უფ­ლის ხელ­შია. მთა­ვა­რია, თა­ვად იყო წრფე­ლი სა­კუ­თარ გრძნო­ბებ­ში და მუ­დამ კარ­გი მო­გე­ცე­მა. ეს და­ა­ვა­დე­ბა სა­სიკ­ვდი­ლო არ არის. მთა­ვა­რია, მო­უ­ა­რო თავს, გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო ექი­მის რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი და ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა მოგ­ვარ­დე­ბა.

გი­ორ­გი ბე­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)