მსა­ხი­ობ პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვი­ლის­თვის სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში მუ­შა­ო­ბა უჩ­ვე­უ­ლო არ არის: წლე­ბის წინ თე­ლა­ვის, რუს­თა­ვი­სა და თბი­ლი­სის თე­ატ­რებ­თან ერ­თდრო­უ­ლად თა­ნამ­შრომ­ლობ­და. ამ­ჟა­მად თე­ლა­ვის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლავთ და "რუს­თა­ვი 2"-ის დი­ლის ეთე­რის შემ­დეგ, მშობ­ლი­ურ ქა­ლაქ­ში მი­ემ­გზავ­რე­ბა, მერე ისევ უკან ბრუნ­დე­ბა და ა.შ. რო­გორც გა­ვარ­კვი­ეთ, საქ­მი­ან მსა­ხი­ობს შე­მო­სავ­ლის პირ­ვე­ლი წყა­რო ად­რე­ულ ასაკ­ში გა­უჩ­ნდა - მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ში აღე­ბუ­ლი გა­სამ­რჯე­ლო, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, "ბავ­შვუ­რი" ბიზ­ნე­სის წა­მო­სა­წყე­ბად გა­მო­უ­ყე­ნე­ბია.

- პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა...

- ეს ალ­ბათ მა­შინ მოხ­და, როცა სცე­ნა­ზე პირ­ვე­ლად დავ­დე­ქი. იმ პე­რი­ოდ­ში 3 წლის ვი­ყა­ვი. თე­ლა­ვის თე­ატ­რში რეზო ინა­ნიშ­ვი­ლის პი­ე­სის - "ჩემი წყა­ლ­ჭა­ლის ხმე­ბი" - მი­ხედ­ვით სპექ­ტაკლს დგამ­დნენ. რე­ჟი­სო­რი ნუკ­რი ქან­თა­რია გახ­ლდათ. წარ­მოდ­გე­ნის­თვის 3 წლის ბავ­შვი რომ დას­ჭირ­დათ, მა­მას ჩემ­ზე ჰკი­თხეს, - თა­მაშს თუ შეძ­ლებ­სო? სცე­ნა­ზე და­მა­ყე­ნეს და კონ­კრე­ტუ­ლი და­ვა­ლე­ბა მომ­ცეს, რო­მელ­საც და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­ვარ­თვი თავი. სხვა­თა შო­რის, ამ სპექ­ტაკ­ლით ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში გას­ტროლ­ზე ვი­ყა­ვით.

- პირ­ვე­ლი მე­ტო­ქე...

- ეს პირ­ველ სიყ­ვა­რულს უკავ­შირ­დე­ბა: ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ერთი გო­გო­ნა არ­სე­ბობ­და, რო­მე­ლიც სკო­ლა­ში სწავ­ლის პე­რი­ო­დი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, 9 წელი მიყ­ვარ­და. ჩემი მე­ტო­ქე მის უბან­ში ცხოვ­რობ­და, რის გა­მოც სულ იმის გან­ცდა მქონ­და, რომ გო­გო­ნას­თან ის უფრო ახ­ლოს იყო... მე და ჩემს მე­ტო­ქეს გვი­ჩხუ­ბია კი­დეც. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, გა­ლა­ხუ­ლი მე ვრჩე­ბო­დი, რად­გან მას 2 ძმა ჰყავ­და, მე კი 9 წლით უმ­ცრო­სი და. ახლა ვმე­გობ­რობთ, ერ­თად ვქე­ი­ფობთ ხოლ­მე.

- პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი სცე­ნა­ზე ჩემს გა­მოს­ვლებს უკავ­შირ­დე­ბა. მი­ღე­ბუ­ლი თან­ხით ვე­ლო­სი­პე­დი - "დესნა 2" ვი­ყი­დე, რო­მე­ლიც მა­შინ ბი­ჭე­ბის­თვის სა­სურ­ვე­ლი და სა­ოც­ნე­ბო იყო. მერე ეს ვე­ლო­სი­პე­დი ბამ­ბის ნა­ყი­ნის გა­სა­კე­თე­ბელ და­ნად­გარ­ში გავცვა­ლე. ჩემს მე­გო­ბარ დათო ბე­ბოშ­ვილს ბავ­შვო­ბი­დან ბიზ­ნე­სის­კენ ჰქონ­და მიდ­რე­კი­ლე­ბა. მო­ი­ფიქ­რა, რომ სა­ფოს­ტო რუ­ლო­ნე­ბის­გან სა­ფერ­ფლე­ე­ბი გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა. სა­ფერ­ფლე­ებს უცხო­ე­ლებ­ზე ვყიდ­დით ან 1 შეკ­ვრა სა­ღეჭ რე­ზინ­ში ვუც­ვლი­დით ხოლ­მე. თე­ლავ­ში ნა­დიკ­ვა­რის და­სას­ვე­ნე­ბე­ლი პარ­კია, სა­დაც ერთი კაცი "მა­მა­ლო­ებს" ყიდ­და. ერთ დღე­საც, და­თომ მი­თხრა: ის კაცი ამ­ბობ­და, - თბი­ლის­ში ბამ­ბის ნა­ყი­ნის და­ნად­გა­რი ვნა­ხე, რო­მელ­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით შე­ვი­ძენ­დიო. და­თომ და­ნად­გა­რი მარ­ტი­ვად აა­წყო (ჩემი ვე­ლო­სი­პე­დი სწო­რედ ამ და­ნად­გა­რის­თვის სა­ჭი­რო "მა­ტორ­ში" გავცვა­ლეთ). ნა­ნახ­მა გა­მა­ო­ცა. მე­გო­ბარს ვუ­თხა­რი, - კი არ მივ­ყი­დოთ, მი­ვა­ქი­რა­ოთ-მეთ­ქი. და­ნად­გა­რი ნა­დიკ­ვარ­თან დავ­დგით - "მა­მა­ლო­ე­ბის" გამ­ყიდ­ველ კაცს მი­ვა­ქი­რა­ვეთ. მარ­თა­ლია, მი­ზე­რულ თან­ხას ვი­ღებ­დით, მაგ­რამ ჩვენს ბიზ­ნესს ვა­მუ­შა­ვებ­დით, რა.

- ამ ბიზ­ნეს­მა რამ­დენ ხანს გას­ტა­ნა?

- სხვა­თა შო­რის, კარ­გა ხანს გვქონ­და ეს ბიზ­ნე­სი. ჩემი ოჯა­ხიც და­მე­მოწ­მე­ბა, რომ მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი ტან­საც­მლის ყიდ­ვას სა­კუ­თა­რი შე­მო­სავ­ლით ვა­ხერ­ხებ­დით. გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის მერე, ბა­ზარ­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რი, უფრო დახ­ვე­წი­ლი და­ნად­გა­რე­ბი შე­მო­ვი­და და იმ კაც­მაც თა­ვის საქ­მეს მი­ხე­და.

- თქვენ მიერ მო­ყო­ლი­ლი პირ­ვე­ლი ანეკ­დო­ტი, რო­მელ­ზეც გა­ე­ცი­ნათ...

- თე­ლა­ვის თე­ატ­რში გოგი მა­მუ­ჩიშ­ვი­ლის სა­ი­უ­ბი­ლეო სა­ღა­მო იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში, ბი­ძი­ნა მა­ხა­რა­ძე ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან იუ­მო­რის­ტულ ამ­ბებს ჰყვე­ბო­და ხოლ­მე. მის მიერ მო­ყო­ლილ ერთ-ერთ ფე­ლე­ტონ­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი, ისე მომ­წონ­და! რო­გორ­ღაც, ტექ­სტი ამო­ვი­წე­რე და იმი­ტა­ცია გა­ვა­კე­თე. სა­ი­უ­ბი­ლეო სა­ღა­მო უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო, როცა წამ­ყვანს ვუ­თხა­რი: - ასე­თი რა­ღაც მაქვს მომ­ზა­დე­ბუ­ლი და თუ შე­იძ­ლე­ბა, ძია გო­გის სა­ღა­მო­ზე მოვ­ყვე-მეთ­ქი? - აბა, მო­მი­ყე­ვიო, - მი­თხრა. მო­ვუ­ყე­ვი. მახ­სოვს, საგ­რი­მი­ო­რო­ში 3 კაცი იყო და ლა­მის სი­ცი­ლით და­ი­ხოც­ნენ. წამ­ყვან­მა მი­თხრა, - ეს ამ სა­ღა­მო­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მოჰ­ყვეო... ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე უამ­რა­ვი ხალ­ხი იყო. ჩემ მიერ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სას­ცე­ნო ნომ­რის ერთი "ნა­კა­დი" რომ შე­ვას­რუ­ლე, ყვე­ლას მო­ე­წო­ნა - დარ­ბაზ­მა იგ­რი­ა­ლა! ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან თირკმე­ლი მეტ­კი­ნა და კი­ნა­ღამ წა­ვი­ქე­ცი...

- პირ­ვე­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი...

- ჩემი პირ­ვე­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი ანა ჩიკ­ვა­ი­ძე იყო. შემ­დეგ სხვა სკო­ლა­ში გა­და­ვე­დი, სა­დაც ინ­გლი­სურ ენას გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლად ას­წავ­ლიდ­ნენ. ინ­გლი­სურს დალი ქევ­ხიშ­ვი­ლი მას­წავ­ლი­და. "გა­დამ­კვდა­რი" მოს­წავ­ლე არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ იყო საგ­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და... სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე წლის წინ სკო­ლის დი­რექ­ტო­რის - მაყ­ვა­ლა ელი­სა­ბე­დაშ­ვი­ლის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე თა­მა­და გახ­ლდით...

- პირ­ვე­ლი სიმ­თვრა­ლე...

- ოო, სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო! ადრე ცნო­ბი­ლი ბა­ნა­კი - "არ­ტე­კი" არ­სე­ბობ­და. პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლი ტიპი უნდა ყო­ფი­ლი­ყა­ვი, იქ რომ გა­ეგ­ზავ­ნეთ. მოკ­ლედ, რა­ი­ონ­მა გა­და­წყვი­ტა, რომ "არ­ტეკ­ში" მე წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, რად­გან ძალ­ზე აქ­ტი­უ­რი გახ­ლდით. გამ­გზავ­რე­ბის წი­ნა­დღეს ბი­ჭებ­მა კლა­სელ­თან - მაკა სი­ხა­რუ­ლი­ძეს­თან ქე­ი­ფი გა­დავ­წყვი­ტეთ. მას­პინ­ძლის პაპა გვე­უბ­ნე­ბო­და, - და­ლი­ეთ, და­ლი­ე­თო... ჰოდა, მეც ვსვამ­დი. სა­ში­ნელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდი - "მკვდა­რი" ვი­ყა­ვი. მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან რომ ვერ გა­მო­მიყ­ვა­ნეს, მა­მა­ჩემს და­უ­რე­კეს. მა­მამ მან­ქა­ნით მო­მა­კი­თხა. ცხა­დია, ძა­ლი­ან გაბ­რაზ­და და ოჯახ­მა ბა­ნაკ­ში აღარ გა­მიშ­ვა, - შენ აქ რას აკე­თებ და იქ რას ჩა­ი­დე­ნო?! ასე დავ­რჩი "არ­ტე­კის" გა­რე­შე... შემ­დეგ კარ­გა ხანს ვსვამ­დი. ახლა 1 თვეა, არ და­მი­ლე­ვია, დი­ე­ტა­ზე ვარ...

- პირ­ვე­ლი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა...

- ინ­სტი­ტუ­ტში მი­სა­ღებ გა­მოც­დებს როცა ვა­ბა­რებ­დი, ქულა და­მაკ­ლდა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ყველ­გან წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, უცებ კი ჩა­რი­ცხულ­თა სი­ა­ში არ ვე­წე­რე! გა­და­ვი­რიე! მერე ფა­სი­ან ჯგუფ­ში სწავ­ლა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. სა­ერ­თოდ, რად­გან კა­ხე­ლი ხარ, ჰგო­ნი­ათ, რომ ზვრე­ბი გაქვს (იცი­ნის)... მოკ­ლედ, მე­დი­კო მეზვრიშ­ვილ­თან და­რე­კეს და "ჩა­წყო­ბა" მოხ­და, - რად­გან კარ­გი ბი­ჭია, 1 ქუ­ლა­ზეა ლა­პა­რა­კი და სწავ­ლის სა­ფა­სურს თუ ვერ გა­და­იხ­დის, იყოს, ის­წავ­ლო­სო... მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, სექ­ტემ­ბერ­ში აუ­დი­ტო­რი­ის კარი რომ შე­ვა­ღე, მკი­თხეს: ვინ ხარ? შენი სა­კი­თხი გა­და­სა­წყვე­ტი­აო და უკან გა­მო­მიშ­ვეს. ვიდ­რე სწავ­ლის უფ­ლე­ბას მომ­ცემ­დნენ, მახ­სოვს, სი­ტუ­ა­ცი­ის გარ­კვე­ვას რო­გორ ვე­ლო­დი... შემ­დგო­მი პე­რი­ო­დი იღ­ბლი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის: წი­ნა­სა­კურ­სო სპექ­ტაკლში - "ტყუ­ი­ლი გრძელ ფე­ხებ­ზე" ვი­თა­მა­შე. პი­ე­სას ისე­თი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლი თე­ატ­რის სცე­ნებ­ზე ვთა­მა­შობ­დით. ჩემს სფე­რო­ში ძა­ლი­ან მი­მარ­თლებს: სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოვ­ჩნდე­ბი ხოლ­მე. თუმ­ცა, წარ­მა­ტე­ბა ალ­ბათ ჩემი შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის შე­დე­გიც არის.

- პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა რო­ბერტ სტუ­რუ­ას­თან...

- რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ ჩემი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შეც­ვა­ლა. სტუ­დენ­ტო­ბი­სას სა­ში­ნელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვი­ყა­ვი: ბი­ნის ქი­რის გა­დახ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ მქონ­და და ღა­მეს ხან "ვაგ­ზალ­ზე" ვა­თევ­დი, ხან - მე­გო­ბარ­თან ვრჩე­ბო­დი... ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ თე­ლავ­ში წას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე, სა­დაც სა­ე­ტა­პო რო­ლე­ბი ვი­თა­მა­შე. მერე სარ­დაფ­ში - ჭო­ლას­თან წა­ვე­დი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, თავი­სუ­ფალ და სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რებ­ში ვთა­მა­შობ­დი. ყველ­გან "მო­დე­ბუ­ლი" ვი­ყა­ვი, გი­ჟი­ვით დავ­რბო­დი... ერთხე­ლაც ჩემ­მა პე­და­გოგ­მა - გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვილ­მა და­მი­რე­კა და რუს­თა­ვის თე­ატ­რში მთა­ვარ როლ­ზე მი­მიწ­ვია. მი­თხრა, - გარ­კვე­ულ თან­ხას იხ­დი­ა­ნო. მა­შინ 300 ლარი ფული იყო! დავ­თან­ხმდი... ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ფარ­და გა­იხ­სნა და დარ­ბაზ­ში მჯდო­მი ბა­ტო­ნი რო­ბერტ სტუ­რუა და­ვი­ნა­ხე! თურ­მე, რუს­თა­ვის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო კონ­სულ­ტან­ტი გახ­ლდათ და რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე შე­მო­ი­ხე­და. მოკ­ლედ, იმ სპექ­ტაკ­ლის წყა­ლო­ბით მე, გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე და ბესო ზან­გუ­რი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მოვ­ხვდით...

- პირ­ვე­ლი პირ­და­პი­რი ეთე­რი...

- ეს ალ­ბათ იყო "რუს­თა­ვი 2"-ზე პირ­და­პი­რი ჩარ­თვა. ახლა პირ­და­პირ ეთერს მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ, მაგ­რამ მა­ინც, საქ­მეს დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვე­კი­დე­ბი. იცით, უც­ნა­უ­რი რა არის? ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ჩემ­ზე დიდ­ხანს მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ ხალ­ხმა მათი გვარ-სა­ხე­ლი არ იცის, მე კი ორი ეთე­რის შემ­დეგ უკვე მიც­ნობ­დნენ. ხში­რად მსმე­ნია, - პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლი­აო. ეს მატ­რაკ­ვე­ცუ­ლი ნათ­ქვა­მი მგო­ნია. მსა­ხი­ო­ბის­თვის იმა­ზე დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა რა უნდა იყოს, როცა სა­კუ­თა­რი საქ­მის გამო ხალ­ხს უყ­ვარ­ხარ?! ჩემ­თვის თავი არა­სო­დეს მო­უ­ბეზ­რე­ბი­ათ. მეც ძალ­ზე კონ­ტაქ­ტუ­რი ვარ.

- პირ­ვე­ლი შვი­ლი...

- ჩემი პირ­ვე­ლი შვი­ლი გუგა გახ­ლავთ... სა­ხე­ლი "პა­ა­ტა"არას­დროს მომ­წონ­და. მა­შინ მო­დუ­რი "გიო" იყო და ამ სა­ხელ­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი! ჩემს მა­მი­დაშ­ვილ­საც პა­ა­ტა ერ­ქვა და ჩე­მებს ვე­კი­თხე­ბო­დი: - მთელ ჯიშს პა­ა­ტა რა­ტომ დაგ­ვარ­ქვით-მეთ­ქი?.. მა­მა­ჩემს ავთო ერ­ქვა. გა­ვაფრ­თხი­ლე: - არ გე­წყი­ნოს, თუ ჩემი ძმა ხარ, შვილს შენს სა­ხელს ვერ და­ვარ­ქმევ-მეთ­ქი. მი­პა­სუ­ხა: - ხომ არ გა­გიჟ­დი? ამ სა­ხელს ვერ ვი­ტა­ნო! ჩემს მა­შინ­დელ საქ­ცი­ელს ვნა­ნობ: რომ მცოდ­ნო­და, მამა ასე მალე გა­მოგ­ვეც­ლე­ბო­და ხე­ლი­დან, "გა­ვუს­წო­რებ­დი" - ალ­ბათ გუ­ლის სიღ­რმე­ში ესი­ა­მოვ­ნე­ბო­და, თუკი შვილს მის სა­ხელს და­ვარ­ქმევ­დი... მახ­სოვს, შინ ნა­ქე­ი­ფა­რი მი­ვე­დი. ღა­მის 3 სა­ა­თი იყო, როცა მე­უღ­ლის სამ­შო­ბი­ა­რო­ში წაყ­ვა­ნა მო­მიხ­და. მთა­ვარ ქუ­ჩამ­დე ხელ­ში აყ­ვა­ნი­ლი გა­ვიყ­ვა­ნე, მან­ქა­ნა გა­ვა­ჩე­რე და სამ­შო­ბი­ა­რო­ში წა­ვე­დით. ბავ­შვი დი­ლამ­დე არ გაჩ­ნდა. მისი და­ბა­დე­ბა მა­გა­რი გან­ცდა იყო!.. გუ­გა­ზე მზე და მთვა­რე ამომ­დის, მაგ­რამ მა­მო­ბა მე­ო­რე შვი­ლის - ნი­კუ­შას და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ უფრო მე­ტად გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე. პირ­ვე­ლი შვი­ლის გაზ­რდა­ში ბე­ბია და პაპა იყ­ვნენ ჩარ­თუ­ლე­ბი. თან, მა­შინ ნი­ნოს მშობ­ლებ­თან ვცხოვ­რობ­დით... მერე, მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ჩვე­ნი კერა შევ­ქმე­ნით. ახლა გუგა დიდი ბი­ჭია. თბი­ლი ბავ­შვია. მი­ზან­ში მაგ­რად ის­ვრის. გვინ­და, ნინო სა­ლუქ­ვა­ძის სკო­ლა­ში მი­ვიყ­ვა­ნოთ.

- პირ­ვე­ლი ავ­ტოგ­რა­ფი...

- პირ­ვე­ლი ავ­ტოგ­რა­ფი არ მახ­სოვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდი, როცა კობა სუ­ბე­ლი­ა­ნი "მზის დარ­ტყმის" მა­ხე­ში გა­ვა­ბით: მო­ვა­ტყუ­ეთ, თით­ქოს კო­ბას სა­ხე­ლო­ბის სკო­ლას ვხსნი­დით. ად­გილ­ზე მი­სულს პრო­დი­უ­სერ­მა და­მი­რე­კა - უკვე ამო­დით და კო­ბას აუხ­სე­ნით, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში "მზის დარ­ტყმა­ში" მოხ­ვდაო. არა­და, ბავ­შვე­ბი, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი გარს მეხ­ვე­ოდ­ნენ, მეც ავ­ტოგ­რა­ფებს ვუ­წერ­დი... ვე­რაფ­რით გა­მო­ვე­დი და თავი უხერ­ხუ­ლად ვიგ­რძე­ნი. ამა­სო­ბა­ში, პრ­ოდი­უ­სერ­მა ისევ და­რე­კა, - მოდი, კაცი ჭკუ­ი­დან გა­და­ვი­და! ჰგო­ნია, რომ მარ­თლა მისი სა­ხე­ლო­ბის სკო­ლა­აო! რო­გორც იქნა, ხალ­ხის ტალ­ღა გა­ვარ­ღვიე და სკო­ლა­ში ავირ­ბი­ნე. იმ გა­და­ცე­მის კადრშიც ჩანს, რო­გორ გავ­რბო­დი და უკან ხალ­ხი მომ­დევ­და (იცი­ნის).

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)