"ის ხში­რად სვამს კი­თხვებს: რა­ტომ? რის­თვის? ღირს თუ არა?.. მში­შა­რა არ არის, მაგ­რამ მისი სი­მა­მა­ცე ყო­ველ­თვის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბი­თაა გა­მოწ­ვე­უ­ლი. ღრმად სწამს, რომ მარ­თა­ლია და მას­ზე უკეთ არა­ვინ იცის, რა და რო­გორ უნდა გა­ა­კე­თოს. დი­დად არ ადარ­დებს, რას ლა­პა­რა­კო­ბენ მას­ზე გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი. ამ­ბი­ცი­უ­რი, კა­რი­ე­რის­ტი და ამა­ყია", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი მამ­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ სას­წორს, ეს კი იუ­მო­რისტ ვანო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გი­ით ნაკ­ლე­ბად ვარ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი, ეს ჩემ­თვის ბუ­რუ­სით მო­ცუ­ლი სფე­როა. მგო­ნია, რომ ნიშ­ნე­ბის და­ხა­სი­ა­თე­ბა ბევრ ადა­მი­ანს აქვს შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი. ას­ტრო­ლო­გი­ით წე­ლი­წად­ში ერთხელ ვინ­ტე­რეს­დე­ბი, - როცა გა­და­ცე­მა­ში სტუმ­რად მიშა ცა­გა­რე­ლი მყავს, მთე­ლი წლის პროგ­ნოზს მე­უბ­ნე­ბა.

- მისი ნათ­ქვა­მი მარ­თლდე­ბა?

- ნა­წი­ლობ­რივ მარ­თლდე­ბა. ცუდი არას­დროს არა­ფე­რი უთ­ქვამს. ყო­ველ­თვის მე­უბ­ნე­ბა, - წინსვლა გექ­ნე­ბაო და ჩემი გა­და­ცე­მის რე­ი­ტინ­გი მარ­თლაც, თან­და­თან მა­ტუ­ლობს.

- "უყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი და არა - ხალ­ხმრავ­ლო­ბა".

- ასეა! ხალ­ხმრავ­ლო­ბა განა იმი­ტომ არ მიყ­ვარს, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან შეხ­ვედ­რას ვე­რი­დე­ბი, უბ­რა­ლოდ, დიდი წვე­უ­ლე­ბე­ბი არ მხიბ­ლავს. როცა ერთი ადა­მი­ა­ნი დიდ­ხანს მე­ლა­პა­რა­კე­ბა, ცუ­დად ვხდე­ბი. ასეთ დროს შე­იძ­ლე­ბა, თავ­ბრუ და­მეხ­ვეს.

- მიმ­ნდო­ბი და გუ­ლუბ­რყვი­ლო ხარ?

- გუ­ლუბ­რყვი­ლო არ ვარ, მაგ­რამ არ­სე­ბობს ადა­მი­ან­თა კა­ტე­გო­რია, ვი­საც ვენ­დო­ბი.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ სა­კუ­თა­რი თა­ვის გარ­და, ბო­ლომ­დე არა­ვის ენ­დო­ბი.

- ასეა, მაგ­რამ არა მგო­ნია, ეს მხო­ლოდ ჩემი ნიშ­ნის ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი თვი­სე­ბა იყოს.

- "მერ­ყე­ვია, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე სა­ქა­ნე­ლა­სა­ვით ირ­წე­ვა".

- რის­კი არ მიყ­ვარს, ყო­ველ­თვის სტა­ბი­ლუ­რო­ბის მომ­ხრე ვარ. ცოლი რომ არ მო­მეყ­ვა­ნა, ბი­ნის შე­სა­ძე­ნად ბან­კი­დან კრე­დიტს ვერ გა­მო­ვი­ტან­დი, ვალს ვერ ავი­ღებ­დი. მე­უღ­ლემ და­მარ­წმუ­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბო­და. თუმ­ცა, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე ბევ­რი ვი­ყოყ­მა­ნე. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მერ­ყე­ვი მხო­ლოდ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის დროს ვარ. საქ­მის კე­თე­ბი­სას და სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­ში კი ძა­ლი­ან პრინ­ცი­პუ­ლი გახ­ლა­ვართ.

- "გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი სას­წო­რი ადა­მი­ა­ნია - ან­გე­ლო­ზის თვი­სე­ბე­ბით". შე­გიძ­ლია, შე­ი­ფე­რო?

- ან­გე­ლო­ზი ნამ­დვი­ლად არ ვარ, მაგ­რამ ბო­რო­ტი აზრი არა­ვის მი­მართ არ მა­მოძ­რა­ვებს. ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს, უამ­რავ ადა­მი­ანს და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი და ამით სა­კუ­თარ თავს დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მი­ვა­ნი­ჭებ­დი. გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ქუ­ჩა­ში, მა­ღა­ზი­ას­თან მო­წყა­ლე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად გა­მო­სულ ადა­მი­ა­ნებს შე­საძ­ლებ­ლო­ბის ფარ­გლებ­ში არ და­ვეხ­მა­რო.

- "გა­დაღ­ლი­ლო­ბი­სას გან­ტვირ­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა წიგ­ნე­ბის კი­თხვაა".

- ასე ნამ­დვი­ლად არ არის. კარ­გად გა­მო­ძი­ნე­ბის შემ­დეგ შე­მიძ­ლია, ტე­ლე­ვი­ზორს ვუ­ყუ­რო, ფილ­მი ვნა­ხო და გან­ვიტ­ვირ­თო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხომ ყვე­ლა ამ­ბობს, - ტე­ლე­ვი­ზორს არ ვუ­ყუ­რე­ბო. ჰოდა, მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მე ტე­ლე­ეკ­რა­ნი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- ყვე­ლა­ზე ხში­რად რას უყუ­რებ?

- ყვე­ლა არ­ხის სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბებს ვუ­ყუ­რებ და ვის­ვე­ნებ.

- ხუმ­რობ?

- სი­მარ­თლეს გე­უბ­ნე­ბი! 12, 3, 6 და 9-სა­ა­თი­ან "კუ­რი­ერს", "ბიზ­ნეს­კუ­რი­ერს" ყო­ველ­თვის ბო­ლომ­დე ვუ­ყუ­რებ. გარ­და ამი­სა, "ობი­ექ­ტივ­ზე", "კავ­კა­სი­ა­ზეც" ხში­რად ვრთავ და ვერ­თო­ბი. იქ არა­სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ენა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ.

- უც­ნა­უ­რი გა­სარ­თო­ბი გი­პო­ვია. "სა­კი­თხის ყვე­ლა მხრი­დან შეს­წავ­ლის, ნერ­ვე­ბის კონ­ტრო­ლი­სა და მიზ­ნის ზუს­ტი და­გეგ­მა­რე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე, მას შეს­წევს უნა­რი, ნე­ბის­მი­ე­რი ბრძო­ლა მო­ი­გოს".

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა მუდ­მი­ვი კონ­კუ­რენ­ცი­ის რე­ჟიმ­ში ყოფ­ნაა. ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს გა­და­ცე­მე­ბით "ებ­რძვი­ან". ფიქ­რო­ბენ, - რო­მელ გა­და­ცე­მას რო­მე­ლი "და­ას­ვან", რე­ი­ტინ­გით რომ მო­უ­გონ. ჩემი გა­და­ცე­მის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ ყო­ველ­თვის დიდი ბრძო­ლა იყო, რა­საც ხან­მოკ­ლე წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი პე­რი­ო­დიც ახ­ლდა თან, მაგ­რამ ბო­ლოს ყო­ველ­თვის ვი­მარ­ჯვებ­დით, კონ­კუ­რენ­ტი გა­და­ცე­მე­ბი კი იხუ­რე­ბო­და.

- მა­გა­ლი­თად, რე­ი­ტინ­გით რო­მე­ლი გა­და­ცე­მე­ბი გის­წრებ­დათ?

- სე­რი­ა­ლი "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან", შემ­დეგ მცი­რე ხნით - "ასი გრა­დუ­სი ცელ­სი­უ­სი", - ახა­ლი გა­და­ცე­მა იყო და ხალ­ხს აინ­ტე­რე­სებ­და, მაგ­რამ მერე მოჰ­ბეზ­რდათ. სხვა­თა შო­რის, "ვა­ნოს შოუს" მა­ყუ­რებ­ლე­ბის ასაკ­მა მაღ­ლა აი­წია, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. "ფეთ­ქე­ბა­დი" გა­და­ცე­მა არ მინ­და, ყვე­ლა­ფერს სტა­ბი­ლუ­რო­ბა მირ­ჩევ­ნია.

- "ის ყო­ველ­გვა­რი ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გია".

- ძა­ლა­დო­ბა ჩემს ხა­სი­ათ­ში არ არის. ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის ძა­ლა­დო­ბა გა­და­მე­ტე­ბუ­ლად ტრა­გი­კუ­ლად მეჩ­ვე­ნე­ბა.

- როცა გრძნობ, შენ­ზე ვი­ღაც ძა­ლა­დობს, რო­გორ იქ­ცე­ვი?

- მთე­ლი ბავ­შვო­ბა ქუ­ჩა­ში მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. დიდი საძ­მა­კა­ცო მყავს, მაგ­რამ ის, რა­საც მუშ­ტი-კრივს ეძა­ხი­ან, არას­დროს მქო­ნია. ვფიქ­რობ, მო­ლა­პა­რა­კე­ბის გზით ნე­ბის­მი­ე­რი სა­კი­თხის მოგ­ვა­რე­ბა შე­იძ­ლე­ბა.

- "ის ხში­რად სვამს კი­თხვებს: რა­ტომ? რის­თვის? ღირს თუ არა?"

- ეს მა­შინ ხდე­ბა, როცა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა მი­წევს.

- "ამ­ბი­ცი­უ­რი, კა­რი­ე­რის­ტი და ამა­ყია".

- მაქვს იმის ამ­ბი­ცია, რომ რა­საც ვა­კე­თებ, სა­უ­კე­თე­სო უნდა იყოს! მთა­ვა­რია, ამ­ბი­ცია არა­ჯან­საღ გან­ცდებ­ში არ გა­და­ი­ზარ­დოს. კა­რი­ე­რის­ტი ნაკ­ლე­ბად ვარ. ამა­ყი ვარ თუ არა? - ქარ­თვე­ლი გახ­ლა­ვართ და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ამა­ყი არ ვიყო?! რაც მთა­ვა­რია, ამ­პარ­ტა­ვა­ნი არ ვარ.

- "მის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლია სა­კუ­თარ თავ­ზე მი­თე­ბის შექ­მნის სიყ­ვა­რუ­ლი, ტრა­ბა­ხი­სად­მი მიდ­რე­კი­ლე­ბა".

- ტრა­ბა­ხი სა­ერ­თოდ არ მიყ­ვარს. როცა ჩემს თავს კარ­გი რა­ღაც ხდე­ბა, ჯილ­დოს ვი­ღებ თუ ვი­ღა­ცის შე­ქე­ბას ვიმ­სა­ხუ­რებ, ამის აფი­ში­რე­ბას არას­დროს ვა­კე­თებ.

- "დი­დად არ ადარ­დებს, რას ლა­პა­რა­კო­ბენ მას­ზე გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი".

- რას ჰქვია, არ მა­დარ­დებს? პი­რი­ქით, ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი. თუმ­ცა, შე­იძ­ლე­ბა, ეს სხვის­თვის თვალ­ში სა­ცე­მი არ იყოს. მგრძნო­ბი­ა­რე ვარ.

- როცა შენ­ზე უარ­ყო­ფით ინ­ფორ­მა­ცი­ას ავ­რცე­ლე­ბენ და გი­პი­რის­პირ­დე­ბი­ან, იმ ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად პა­სუხ­საც კი არ სცემ. თუნ­დაც, ბა­კურ სვა­ნი­ძეს­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვა გა­ვიხ­სე­ნოთ.

- ბა­კუ­რი ჩვენს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დიდ­ხანს მუ­შა­ობ­და. კარ­გად გვახ­სოვს, სამ­სა­ხუ­რი­დან რა­ტომ გა­ვუშ­ვით. ის ამ­ბობს, - 2007 წლის 7 ნო­ემ­ბრის დარ­ბე­ვის კად­რებს მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი უყუ­რებ­და და ღრი­ა­ლებ­დნენ: ჩა­ხო­ცე­თო! მინ­და გი­თხრათ, რომ ეს სიც­რუ­ეა. თუმ­ცა, თა­ვის მარ­თლე­ბა რა­ტომ და­ვი­წყო? მო­მა­ვალ­ში კი­დევ ათას სი­სუ­ლე­ლეს იტყვის და მუდ­მი­ვად თა­ვის მარ­თლე­ბის რე­ჟიმ­ში ხომ არ ვიქ­ნე­ბი? ბო­ლოს თქვა, - ხუმ­რო­ბებს ვანო მე­რა­ბიშ­ვილ­თან გზავ­ნიდ­ნენ და დი­რექ­ტი­ვებს ის იძ­ლე­ო­დაო. ჩემი შვი­ლის სი­ცო­ცხლეს გე­ფი­ცე­ბით, მსგავ­სი რამ არას­დროს მომ­ხდა­რა. თა­ნაც, 2007 წელს აქ სა­ში­ნე­ლი რა­ღა­ცე­ბი თუ ხდე­ბო­და, მა­შინ­ვე რა­ტომ არ წა­ვი­და? მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ის ჩვენ 2008-ში გა­ვუშ­ვით.

- "მას ღრმად სწამს, რომ მარ­თა­ლია და მას­ზე უკეთ არა­ვინ იცის, რა და რო­გორ უნდა გა­ა­კე­თოს".

- სხვის აზრს ყო­ველ­თვის ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, მაგ­რამ ერთი თვი­სე­ბა მაქვს: თუ რა­მის შე­ძე­ნა მინ­და, ვინც რა უნდა მი­თხრას, იმ რა­ღა­ცას მა­ინც ვი­ყი­დი.

- "ის არ არის მში­შა­რა, მაგ­რამ მისი სი­მა­მა­ცე ყო­ველ­თვის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბი­თაა გა­მოწ­ვე­უ­ლი".

- მში­შა­რა არ ვარ, მაგ­რამ ბან­კის ვა­ლის მე­ში­ნია... ძა­ლი­ან ბევრ ადა­მი­ანს აქვს ბან­კის ვალი, სა­ქარ­თვე­ლო ამ მხრივ უნი­კა­ლუ­რი ქვე­ყა­ნაა.

- "იშ­ვი­ა­თად ავ­ლენს აგ­რე­სი­ას, მაგ­რამ თუ ვინ­მე მის თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბას შე­ე­ხე­ბა, თავ­დაც­ვი­დან თავ­დას­ხმის რე­ჟიმ­ზე გა­და­დის".

- წარ­მო­შო­ბით ქარ­თლე­ლი ვარ და ამ კუ­თხის ხალ­ხის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი სი­ხის­ტე ჩემს ხა­სი­ათ­შიც არის. კონ­ტროლს იშ­ვი­ა­თად ვკარ­გავ. შე­ტე­ვა­ზე მა­შინ გა­დავ­დი­ვარ, როცა მარ­თა­ლი ვარ და ამ სი­მარ­თლეს ვერ ვამ­ტკი­ცებ.

- შენი ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნით და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ას­ტრო­ლო­გე­ბი წარ­მა­ტე­ბულ პო­ლი­ტი­კურ კა­რი­ე­რას უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბენ. შე­იძ­ლე­ბა, მო­მა­ვალ­ში პო­ლი­ტი­კა­ში გი­ხი­ლოთ?

- არა, რას ამ­ბობ, პო­ლი­ტი­კა სა­ში­ნე­ლე­ბაა. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რო­მელ ძა­ლას წარ­მო­ად­გენს, ყვე­ლა პო­ლი­ტი­კო­სი იტყუ­ე­ბა. ცხოვ­რე­ბა­ში სიც­რუ­ეს, რა­ღაც დო­ზით ყვე­ლა ვამ­ბობთ, პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი კი გან­სა­კუთ­რე­ბით, არ­ჩევ­ნე­ბის წინ იტყუ­ე­ბი­ან. ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ზე კარ­გი პე­რი­ო­დია, რად­გან მათ­ზე ბევ­რს ვხა­ლი­სობ. გან­სა­კუთ­რე­ბით მომ­წონს ახა­ლი "სა­ხე­ე­ბი", რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ: "მე ვარ ის ერ­თა­დერ­თი ძალა, რო­მე­ლიც ამ ქვე­ყა­ნას გა­და­არ­ჩენს!"

- პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი­დან იუ­მო­რის გრძნო­ბით ვინ გა­მო­ირ­ჩე­ვა?

- შალ­ვა ნა­თე­ლაშ­ვი­ლი. მას­თან სცე­ნა­რი სა­ერ­თოდ არ იწე­რე­ბა. ექ­სპრომ­ტია, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სტუ­მა­რია... გარ­და ამი­სა, ის ნე­ბის­მი­ერ აქ­ცი­ა­ზე, ნე­ბის­მი­ე­რი გა­მოს­ვლი­სას ამ­ბობს ისეთ წი­ნა­და­დე­ბას, რო­მე­ლიც მერე აუ­ცი­ლებ­ლად, "მფრი­ნავ ფრა­ზად" იქ­ცე­ვა. მას ჩემს გა­და­ცე­მა­ში მო­მა­ვალ­შიც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვუ­მას­პინ­ძლებ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)