16 წლის იყო, როცა მისი ოჯა­ხი ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა... იმ დღეს ნა­ნუ­კამ, 17 წლის ანამ და მათ­მა პა­ტა­რა ძმამ - 8 წლის გი­ორ­გიმ დედა, ბე­ბია და ბიძა და­კარ­გეს, თა­ვად კი სა­ა­ვად­მყო­ფოს ცივ კედ­ლებ­ში ამოყ­ვეს თავი, სა­დაც ნა­ნუ­კა­სა და გი­ორ­გის დიდ­ხანს მო­უხ­დათ ყოფ­ნა, რად­გან კო­მა­ში იყ­ვნენ. ანა კი თით­ქოს, შე­და­რე­ბით იო­ლად გა­და­ურ­ჩა ტრავ­მებს. თუმ­ცა, იმ დღის შე­დეგს ბავ­შვე­ბი დღემ­დე იმ­კი­ან - სა­მი­ვეს ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა აქვს, მათი ოჯა­ხის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა კი არ იძ­ლე­ვა სრულ­ყო­ფი­ლად მკურ­ნა­ლო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას...

ანა ქა­ჯა­ია:

- 2009 წლის 29 ივ­ნი­სი იყო. ფო­თი­დან ხონ­ში, და­სას­ვე­ნებ­ლად მივ­დი­ო­დით და ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით. გზად ნა­თე­სავ­თან უნდა გაგ­ვევ­ლო, მაგ­რამ მარ­ტვი­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ბან­ძა­ში შე­სუ­ლე­ბი, ავა­რი­ა­ში მოვ­ყე­ვით. მა­შინ 5 ადა­მი­ა­ნი, მათ შო­რის - ჩემი დედა, ბე­ბია და ბიძა და­ი­ღუპ­ნენ. სამ­წუ­ხა­როდ, ეს ამ­ბა­ვი ტე­ლე­ვი­ზი­ით არ გა­შუქ­და იმ უბ­რა­ლო მი­ზე­ზის გამო, რომ იმას, ვინც დაგ­ვე­ჯა­ხა, "პატ­რო­ნი" ჰყავ­და და ჟურ­ნა­ლისტს არ მის­ცეს რე­პორ­ტა­ჟის გა­კე­თე­ბის უფ­ლე­ბა. ზუს­ტად არ ვიცი, მას ვინ მფარ­ვე­ლობ­და, მაგ­რამ ცდი­ლობ­დნენ, ეს საქ­მე მი­ეჩ­ქმა­ლათ. სა­ბო­ლო­ოდ, დამ­ნა­შა­ვეს 6 წელი მი­უ­სა­ჯეს. და კი­დევ, მისი ოჯა­ხი ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თვე­ში 1.000 ლარს გვიხ­დი­და, მაგ­რამ მერ­წმუ­ნეთ, ეს თან­ხა სამ ბავ­შვს წამ­ლებ­შიც არ გვყოფ­ნი­და... სხვა­თა შო­რის, მის მან­ქა­ნა­ში 2 ბიჭი და­ი­ღუ­პა, მძღო­ლი და კი­დევ ერთი ახალ­გაზ­რდა კი სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურჩნენ სიკ­ვდილს. დად­გინ­და, რომ მთვრა­ლე­ბი იყ­ვნენ და ამი­ტო­მაც არ აქ­ცევ­დნენ ყუ­რა­დღე­ბას მე­გო­ბარს, რო­მე­ლიც მან­ქა­ნას მი­აქ­რო­ლებ­და... ავა­რი­ის შე­დე­გად მე და ჩემი და-ძმა ძა­ლი­ან დავ­შავ­დით. მას შემ­დეგ წლე­ბი გა­ვი­და, მაგ­რამ დღემ­დე ვმკურ­ნა­ლობთ.

- იმ ავ­ტო­მო­ბილს, რო­მელ­შიც თქვენ ის­ხე­დით, ვინ მარ­თავ­და?

- ჩვენს მან­ქა­ნას ბი­ძია მარ­თავ­და. როცა და­ი­ნა­ხა, რომ სა­პი­რის­პი­რო მხრი­დან "ოპე­ლის" მარ­კის ავ­ტო­მო­ბი­ლი ძა­ლი­ან სწრა­ფად მოქ­რო­და, მან­ქა­ნა გა­ა­ჩე­რა, მაგ­რამ ტრა­გე­დი­ას მა­ინც ვერ აგ­ვა­რი­და: ოჯა­ხის სამი წევ­რი დავ­კარ­გეთ; ჩემი და ძა­ლი­ან დიდ­ხანს კო­მა­ში იყო. მისი ამ ქვეყ­ნის­კენ მობ­რუ­ნე­ბის იმედს არ გვაძ­ლევ­დნენ, მაგ­რამ უფ­ლის წყა­ლო­ბით, მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან რო­გორ­ღაც გა­მოძ­ვრა. თუმ­ცა მას შემ­დეგ მეხ­სი­ე­რე­ბას უჩი­ვის. ვმკურ­ნა­ლობთ, მაგ­რამ ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბი ვერ შვე­ლი­ან; ჩემს პა­ტა­რა ძმას ფეხს აჭ­რიდ­ნენ, მაგ­რამ 6 ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ რო­გორ­ღაც, გა­და­ურ­ჩი­ნეს. ისიც კო­მა­ში იყო... მეც ფეხ­ზე გა­მი­კეთ­და 2 ოპე­რა­ცია; ხერ­ხე­მა­ლიც და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი მქონ­და და ამის გამო კი­დევ ორი ოპე­რა­ცი­ის გა­და­ტა­ნა მო­მიხ­და. ახლა ღე­რო­ვა­ნი უჯრე­დე­ბის გა­და­ნერგვა მჭირ­დე­ბა, ეს კი მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა.

- ღე­რო­ვა­ნი უჯრე­დე­ბის გა­და­ნერგვა რის­თვის არის სა­ჭი­რო? ისევ ხერ­ხე­მალ­ზე გაქვს პრობ­ლე­მა თუ...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) ჯან­მრთე­ლო­ბის სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა მაქვს და ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ლა­პა­რა­კი მე­უ­ხერ­ხუ­ლე­ბა... და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი მქონ­და გა­ვის მალა და მას­ში, რო­გორც ექიმ­მა ამიხ­სნა, ნერ­ვე­ბი იყო მო­ყო­ლი­ლი. აქამ­დე მა­ი­მე­დე­ბენ, - მალე სა­ქარ­თვე­ლო­შიც შევ­ძლებთ ღე­რო­ვა­ნი უჯრე­დე­ბის გა­და­ნერგვა­სო, მაგ­რამ უკვე 4 წე­ლია, ამას უშე­დე­გოდ ვე­ლო­დე­ბი. არა­და, ტკი­ვი­ლე­ბი მაქვს. დიდ­ხანს ვერც ვდგე­ბი, ვერც - ვჯდე­ბი. სამ­სა­ხურ­ში მთე­ლი 9 სა­ა­თი მი­წევს ჯდო­მა, რაც ძა­ლი­ან მი­ჭირს. ამ დროს მთე­ლი სხე­უ­ლი მი­ბუჟ­დე­ბა... მაგ­რამ ჩემს თავ­ზე მე­ტად, ჩემი დის პრობ­ლე­მას ვჩი­ვი და ამი­ტო­მაც გავ­ბე­დე თქვენ­თვის და­მე­რე­კა. ნა­ნუ­კა არ არის კარ­გად. თუმ­ცა, მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, წელს ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა გა­და­წყვი­ტა და "ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში" მოხ­ვდა კი­დეც, სა­ხელ­მწი­ფო და­ფი­ნან­სე­ბაც მი­ი­ღო, მაგ­რამ მერე სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა­ზე უარი თქვა, - რა­ღა­ცებს ვე­ღარ იმახ­სოვ­რებ­და და ამას ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და. ჩემს თავს არ ვჩი­ვი, მთა­ვა­რია, ის იყოს კარ­გად, გა­ნი­კურ­ნოს. სამ­წუ­ხა­როდ, მის პრობ­ლე­მას ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბი ვერ შვე­ლი­ან. მე­უბ­ნე­ბი­ან, - თურ­ქეთ­ში თუ წა­იყ­ვანთ, შე­საძ­ლე­ბე­ლია გა­ნი­კურ­ნო­სო.

- თუ მეხ­სი­ე­რე­ბა დაქ­ვე­ი­თე­ბუ­ლი აქვს, გა­მოც­დე­ბი რო­გორ ჩა­ა­ბა­რა?

- თა­ვის ტვი­ნის ღია ტრავ­მა ჰქონ­და, ხელ-ფეხს ვერ ამოძ­რა­ვებ­და და მთე­ლი წელი ფეხ­ზე ვერ დგე­ბო­და. მერე თით­ქოს მკურ­ნა­ლო­ბამ შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო და გა­მოც­დე­ბის დროს თავს უკეთ გრძნობ­და, მაგ­რამ ახლა მდგო­მა­რე­ო­ბა ისევ გა­უ­უ­ა­რეს­და. ახ­ლაც მკურ­ნა­ლობს, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ და­ნიშ­ნულ წამ­ლებს ბო­ლომ­დე ვერ სვამს, უსახ­სრო­ბის გამო. აქამ­დე, ვიდ­რე სო­ცი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბა გვეძ­ლე­ო­და, 100%-იანი და­ზღვე­ვა გვქონ­და, მაგ­რამ მას მერე, რაც ეს სტა­ტუ­სი მოგ­ვიხ­სნეს, მთელ თან­ხას აღარ გვი­ნა­ზღა­უ­რე­ბენ... იცით, ავა­რი­ამ­დე ნა­ნუ­კა ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი იყო. კარ­გად სწავ­ლობ­და და ყვე­ლა პრო­ექ­ტში, რო­მელ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა სცა­და, გა­ი­მარ­ჯვა. დედა ყო­ველ­თვის ჩვენს სწავ­ლა-გა­ნათ­ლე­ბა­ზე ფიქ­რობ­და. ნა­ნუ­კა მას ძა­ლი­ან ჰგავს არა მარ­ტო გა­რეგ­ნუ­ლად, არა­მედ ხა­სი­ა­თი­თაც. ავა­რი­ის შემ­დეგ და­ი­წყო ლექ­სე­ბის წერა. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბაც აუკ­რძა­ლა ექიმ­მა, რად­გა­ნაც ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვის დროს თა­ვის სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი ტან­ჯავს.

- სო­ცი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბა რა­ტომ შე­გი­წყვი­ტეს?

- იმის გამო, რომ მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და ხელ­ფა­სი მაქვს. არა­და, 300 ლარი მგო­ნი, არც ისე დიდი ფუ­ლია, რომ ამ თან­ხით 4-სუ­ლი­ა­ნი ოჯა­ხის გა­მოკ­ვე­ბა იოლი იყოს. თა­ნაც, ჩემ გარ­და ოჯახ­ში სხვა არა­ვინ არის და­საქ­მე­ბუ­ლი...

- მა­მაც უმუ­შე­ვა­რია?

- ადრე მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ მას მერე, რაც ავა­რი­ა­ში მოვ­ყე­ვით, ჩა­მო­ვარ­და და ფეხი მო­ი­ტე­ხა. როცა გა­მო­ჯან­მრთელ­და, სა­მუ­შაო ვე­ღარ იშო­ვა... ძა­ლიან გა­ნი­ცა­და მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა. ამ ავა­რი­ამ დიდი დარ­ტყმა მი­ა­ყე­ნა: სახ­ლში სამი კუ­ბო ეს­ვე­ნა, მაგ­რამ შვი­ლე­ბის სა­ნა­ხა­ვა­დაც უწევ­და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოს­ვლა. თა­ნაც, მე ზუგ­დიდ­ში ვი­წე­ქი, ჩემი და-ძმა თბი­ლის­ში გადა­იყ­ვა­ნეს და დარ­ბო­და აქ­ეთ-იქით. მგლო­ვი­ა­რე, ჩვენ­თან მოს­ვლი­სას არა­ფერს იმ­ჩნევ­და; არ ვი­ცო­დით, რომ დედა აღარ გვყავ­და...

- ვიდ­რე ავა­რია მოხ­დე­ბო­და, რო­გორ ცხოვ­რობ­დით?

- მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად მა­ნამ­დეც არ გვილ­ხინ­და, მაგ­რამ დედა ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და, რათა ჩვენ­თვის არა­ფე­რი მო­ეკ­ლო. ის სტი­ლის­ტი გახ­ლდათ და ხან სად მუ­შა­ობ­და, ხან - სად. მერ­წმუ­ნეთ, ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო, დაგ­ვე­ტყო უმი­სო­ბა... დედა 17 წლის ასაკ­ში გა­მო­მე­ცა­ლა ხე­ლი­დან და მას მერე ჩემს და-ძმა­ზე ზრუნ­ვაც მე მი­წევს.

- შენი ძმა სა­ბო­ლო­ოდ გა­მო­ჯან­მრთელ­და, თუ მა­საც აქვს პრობ­ლე­მე­ბი? იმე­დია, სკო­ლა­ში და­დის...

- სკო­ლა­ში და­დის, მაგ­რამ შიდა ქა­ლის წნე­ვა აქვს და თავი ხში­რად სტკი­ვა. თან, ავა­რი­ის შემ­დეგ კოჭ­ლობს. მო­ტე­ხი­ლი ფეხი რამ­დე­ნი­მე სან­ტი­მეტ­რით გა­ე­ზარ­და... სხვა­თა შო­რის, გი­ორ­გიც კარ­გად სწავ­ლობს. ძა­ლი­ან უყ­ვარს მა­თე­მა­ტი­კა და ამ სა­გან­ში მე­ზო­ბე­ლი უფა­სოდ ამ­ზა­დებს. ჩვენც ვცდი­ლობთ, ვა­მე­ცა­დი­ნოთ. უნდა, სა­ბან­კო საქ­მე­ზე ჩა­ა­ბა­როს. ამ­ბობს, როცა ბან­კში ვი­მუ­შა­ვებ, თქვენც გეშ­ვე­ლე­ბა­თო (იღი­მის).

- შენ სად მუ­შა­ობ?

- ტერ­მი­ნალ­ზე, ოპე­რა­ტო­რად ვმუ­შა­ობ. იქ მე­ზო­ბელ­მა და­მა­საქ­მა. ჯერ­ჯე­რო­ბით, სტა­ჟი­ო­რი ვარ... სხვა­თა შო­რის, ყო­ფი­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე ვარ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და გერ­მა­ნუ­ლი ენა, კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი და გერ­მა­ნი­ა­ში წას­ვლა მქონ­და გეგ­მა­ში. სამ­წუ­ხა­როდ, ოც­ნე­ბა არ ამის­რულ­და...

- ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი წინ გაქვს. ვინ იცის, შე­საძ­ლოა, გეგ­მა რე­ა­ლო­ბად გექ­ცეს...

- არა მგო­ნია, ასე­თი რამ მოხ­დეს. თა­ნაც, უკვე ზუს­ტად ვიცი, ძმას ვერ დავ­ტო­ვებ. ის ისეთ ასაკ­შია, როცა დიდი ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბა... ზოგ­ჯერ დედა ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა. მგო­ნია, რომ ამ­დენ ტკი­ვილ­სა და სა­დარ­დე­ბელს ვერ გა­ვუმკლავ­დე­ბი, მაგ­რამ ძა­ლას ისევ და-ძმა მაძ­ლევს. ვცდი­ლობ, მათ თავი უდარ­დელ ადა­მი­ა­ნად მო­ვაჩ­ვე­ნო... ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: როცა ეტ­ლში ჩაჯ­დო­მა სა­მი­ვემ შევ­ძე­ლით, ჩვენ­მა ერ­თმა ნა­თე­სავ­მა პატ­რი­არ­ქს წე­რი­ლი მის­წე­რა. უწ­მინ­დეს­მა რომ წა­ი­კი­თხა, მას­თან, სა­პატ­რი­არ­ქო­ში დაგ­ვი­ბა­რა და როცა სამი და-ძმა ეტ­ლე­ბით მი­ვა­დე­ქით, სა­პატ­რი­არ­ქო­ში დაგვტო­ვა, მთე­ლი წელი გვმფარ­ვე­ლობ­და. ვცხოვ­რობ­დით ხა­რე­ბის დე­და­თა მო­ნას­ტერ­ში, რო­მე­ლიც სა­პატ­რი­არ­ქოს ეზო­შია. ჩვენ­თან ხან მა­მი­და ჩა­მო­დი­ო­და, ხან - ბე­ბია (დე­დის დედა) და მო­ნაც­ვლე­ო­ბით გვივ­ლიდ­ნენ. მა­მა­საც სა­პატ­რი­არ­ქო­ში გა­მო­უყ­ვეს ოთა­ხი.

- უწ­მინ­დეს­თან შეხ­ვედ­რას რო­გორ გა­იხ­სე­ნებ? ამ­ბო­ბენ, ასეთ დროს ადა­მი­ანს ენით გა­მო­უთ­ქმე­ლი გრძნო­ბა ეუფ­ლე­ბაო. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა სუ­ლი­ე­რად გა­გაძ­ლი­ე­რათ?

- ენით ვერ აღ­გი­წერთ, ისე­თი გრძნო­ბა იყო პატ­რი­არ­ქთან შეხ­ვედ­რა. მას ერთი წლის მან­ძილ­ზე, ყო­ველ სა­ღა­მოს ვხვდე­ბო­დით ღა­მის ლოც­ვა­ზე. გვე­ხუ­ტე­ბო­და, გვე­ფე­რე­ბო­და. მარ­თლა სას­წა­უ­ლი იყო მას­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი თი­თო­ე­უ­ლი წამი. უწ­მინ­დეს­თან სი­ახ­ლო­ვემ შე­და­რე­ბით იო­ლად გა­დაგ­ვა­ტა­ნი­ნა ტკი­ვი­ლი. ის დე­დას სუ­ლის­თვის ლო­ცუ­ლობ­და და ჩვენ­და­მი სა­ო­ცარ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და. დე­და­ო­ებს ექი­მებ­თან დავ­ყავ­დით, მერე პატ­რი­არ­ქმა თა­ვი­სი ექი­მე­ბიც მოგ­ვიყ­ვა­ნა.

- სა­პატ­რი­არ­ქო­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი ერთი წლის შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა რო­გორ გაგ­რძელ­და?

- ჩემი ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი ყო­ველ­თვის ღვთის­მო­ში­ში იყო, გან­სა­კუთ­რე­ბით - დედა და ჩემი და. თუმ­ცა, უწ­მინ­დეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის შემ­დეგ თით­ქოს უფრო მე­ტად ვი­წა­მეთ უფ­ლის ძა­ლის... ახლა, როცა თბი­ლის­ში გვი­წევს ჩას­ვლა, აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­დი­ვართ სა­პატ­რი­არ­ქო­შიც.

- ანა, თქვე­ნი ოჯა­ხი მხო­ლოდ შენი ხელ­ფა­სით ცდი­ლობს თვი­დან თვემ­დე თა­ვის გა­ტა­ნას?

- არა, ჩემს ძმას ეძ­ლე­ვა ობ­ლო­ბის პენ­სია - 104 ლარი. ვიდ­რე სო­ცი­ა­ლურ დახ­მა­რე­ბას გაგ­ვი­უქ­მებ­დნენ, სა­ხელ­მწი­ფო და­მა­ტე­ბით 200 ლარს გვაძ­ლევ­და. ვი­ნა­ი­დან ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და, ამი­ტო­მაც გავ­რის­კე და მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე, მაგ­რამ რა გა­მო­ვი­და? - იმის ნაც­ვლად, რომ ოჯა­ხის შე­მო­სა­ვა­ლი გაზ­რდი­ლი­ყო, ერთ ად­გი­ლას გა­ვი­ყი­ნეთ. გა­მო­დის, 100 ლა­რის გამო ვი­ტან ტკი­ვილს.

- სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა არ გიც­დია?

- იმ წელს, როცა ავა­რი­ა­ში მოვ­ყე­ვით, აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი. როცა ცოტა უკეთ გავ­ხდი, ვცა­დე, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა­ზე მეზ­რუ­ნა და ჩა­ვა­ბა­რე კი­დეც უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, უცხო ენებ­ზე, მაგ­რამ და­ფი­ნან­სე­ბა ვერ მო­ვი­პო­ვე და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, ამ ოც­ნე­ბა­ზეც უარი მეთ­ქვა.

- ის ბიჭი, ვინც და­გე­ჯა­ხათ, სა­ვა­რა­უ­დოდ, უკვე გა­მო­სუ­ლი იქ­ნე­ბა ცი­ხი­დან. მის­თვის რა­ი­მეს თქმა ხომ არ გსურს? შემ­თხვე­ვით ქუ­ჩა­ში რომ შეგ­ხვდეს, რას ეტყვი?

- ჩემ­მა დამ მას­ზე ლექ­სი და­წე­რა, რო­მელ­საც "მკვლე­ლი" ჰქვია. გთხოვთ, ეს ლექ­სი წა­ი­კი­თხეთ და პა­სუხს მას­ში იპო­ვით...

"ვიცი, ეს ცოდ­ვა არ მო­გას­ვე­ნებს./ ძნე­ლია, როცა გახ­დე­ბი მკვლე­ლი,/ 29 ივ­ნისს ვერ და­ი­ვი­წყებ,/ თუნ­დაც გა­ვი­დეს ათა­სი წელი./ შენი ცხოვ­რე­ბა ისევ გრძელ­დე­ბა,/ ჩემი კი 2 წე­ლია, შე­წყდა.../ შენი სა­ხე­ლი ახ­ლაც არ ვიცი,/ რა სა­ჭი­როა, ეს რომ ვი­ცო­დე?/ და თუ გგო­ნია შენს სიკ­ვდილს ვნატ­რობ,/ შენ­ზე ვლო­ცუ­ლობ, მინ­და იცო­დე.../ მე ღმერ­თი არ ვარ, არც ან­გე­ლო­ზი,/ მხო­ლოდ სული ვარ ცაში აჭ­რი­ლი,/ წარ­სუ­ლი­დან კი მიმ­ზე­რის ისევ,/ ჩემი ცხოვ­რე­ბა ორად გაჭ­რი­ლი.../ ღმერ­თი გა­და­წყვეტს, რა უნდა მოხ­დეს,/ შეგ­რჩეს თუ არა, რაც ადრე გქონ­და,/ სა­ნამ ღვთის ნება შე­ნამ­დე მოვა,/ მა­ნამ იკ­მა­რე ჩემი შენ­დო­ბა", - ნა­წყვე­ტი ნა­ნუ­კას ლექ­სი­დან "მკვლე­ლი".

- და­ბო­ლოს, რას ეტყვი ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხველს?

- მინ­და, თი­თო­ე­ულს ვუ­თხრა, რომ არ არ­სე­ბობს და­უძ­ლე­ვე­ლი გა­ჭირ­ვე­ბა. ღმერ­თი არას­დროს და­უშ­ვებს ჩვენ­ზე იმ­დენ გან­საც­დელს, რამ­დე­ნის ატა­ნაც არ ძალ­გვიძს, - ამა­ში უკვე დავ­რწმუნ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დღეს ცო­ტას ულ­ხინს, იმე­დი მაქვს კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის არ­სე­ბო­ბის და იმის, რომ ისი­ნი ნა­ნუ­კას დახ­მა­რე­ბას შეძ­ლე­ბენ. უფა­ლი შეგ­ვე­წი­ოს ყვე­ლას!

P.S. თუ ანის, ნა­ნუ­კა­სა და გი­ორ­გის დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნდე­ბათ, შე­გიძ­ლი­ათ თან­ხა ჩა­რი­ცხოთ ანა ქა­ჯა­ი­ას სა­ხელ­ზე, "ლი­ბერ­თი ბან­კში" გახ­სნილ ან­გა­რი­შის ნო­მერ­ზე: GE17LB0211198881423000 ან შე­გიძ­ლი­ათ, და­უ­კავ­შირ­დეთ ოჯახს ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(74) 97.02.20. ჩვენ კი წი­ნას­წარ გიხ­დით მად­ლო­ბას ამ ოჯა­ხის მი­მართ გა­მო­ჩე­ნი­ლი გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბი­სათ­ვის.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)