"მე ემიგ­რან­ტის ცოლი ვარ. ქმრის გა­უ­გო­ნარ­მა უდი­ე­რო­ბამ დიდ პრობ­ლე­მებს გა­დამ­კი­და. მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ზე გი­ამ­ბოთ. იქ­ნებ შევ­ძლო და და­ვა­ფიქ­რო ემიგ­რან­ტე­ბი, მათი ცო­ლე­ბი თუ ქმრე­ბი, რათა ისე­თი­ვე სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში არ აღ­მოჩ­ნდნენ, რო­გო­რი კოშ­მა­რიც მე გა­მო­ვი­ა­რე", - ეს წე­რი­ლი უკვე ზრდას­რულ ქალ­ბა­ტონს ეკუთ­ვნის, რო­მე­ლიც ემიგ­რან­ტის ცო­ლად გა­მეც­ნო, ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლის გამ­ჟღავ­ნე­ბა კი მხო­ლოდ შვი­ლე­ბის გამო არ მო­ი­სურ­ვა. ქალ­ბა­ტონ­მა იმე­დი გა­მოთ­ქვა, რომ ამ წე­რილს მისი უმა­დუ­რი მე­უღ­ლეც წა­ი­კი­თხავს და და­ფიქ­რდე­ბა სა­კუ­თარ საქ­ცი­ელ­ზე, რომ­ლი­თაც არა მარ­ტო მე­უღ­ლეს, არა­მედ შვი­ლებ­საც დიდი ტკი­ვი­ლი მი­ა­ყე­ნა.

- ბევ­რჯერ გა­მიჩ­ნდა სურ­ვი­ლი, თქვენ­თვის მო­მე­წე­რა, მაგ­რამ თავს ვი­კა­ვებ­დი. რა­ტომ? - ვფიქ­რობ­დი, რას იტყვის ხალ­ხი? არა­და, ეს სამი სი­ტყვა ძა­ლი­ან არ მიყ­ვარს, რად­გან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ამის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა მი­წევ­და და ამი­ტო­მაც მექ­ცა ცხოვ­რე­ბა ტკი­ვი­ლად... გა­ვი­ზარ­დე ტრა­დი­ცი­ულ ქარ­თულ ოჯახ­ში, სა­დაც მა­მას სი­ტყვა იყო გა­დამ­წყვე­ტი. ის სა­ოც­რად მკაც­რი კაცი გახ­ლდათ, მე კი ჯი­უ­ტი ვი­ყა­ვი. სულ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ აზ­რე­ბით დროს ვუს­წრებ­დი და ამი­ტო­მაც ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი მა­მას "აზი­ა­ტო­ბას", მის მო­საზ­რე­ბებს ჩაც­მუ­ლო­ბას­თან, სწავ­ლას­თან და­კავ­ში­რე­ბით. ვამ­ბობ­დი, რომ მშობ­ლე­ბი შვი­ლებს უნდა ენ­დო­ბოდ­ნენ, ბავ­შვებს უნდა ჰქონ­დეთ სა­კუ­თა­რი აზ­რის გა­მოთ­ქმის სა­შუ­ა­ლე­ბა-მეთ­ქი და ა.შ. სა­მა­გი­ე­როდ, დედა იყო ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ჩემს გა­გე­ბას ცდი­ლობ­და. ყველ­გან მიშ­ვებ­და, ოღონდ - მა­მის­გან მა­ლუ­ლად.

- ალ­ბათ ეში­ნო­და, შეც­დო­მა არ და­გეშ­ვათ. ამის მი­ზე­ზი ხომ არ ჰქონ­და?

- მის­თვის სა­ა­მი­სოდ სა­ბა­ბი არას­დროს მი­მი­ცია. თა­ნაც, ვფიქ­რობ: თუ შვილს კარ­გად იც­ნობ, არ უნდა გქონ­დეს იმის შიში, რომ ის რა­ღა­ცას და­ა­შა­ვებს. მე მყავს 17-18 წლის შვი­ლე­ბი. მათ ვენ­დო­ბი, მაგ­რამ ვა­მოწ­მებ კი­დეც, ოღონდ ისე, რომ ამით თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა არ შე­ე­ლა­ხოთ... თქვე­ნის ნე­ბარ­თვით, ისევ ჩემს ცხოვ­რე­ბას და­ვუბ­რუნ­დე­ბი: მყავ­და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, რო­მელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის დას­რუ­ლე­ბა მა­მის ახი­რე­ბის გამო მო­მიხ­და.

მა­მას წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა იცით, რა­ტომ ვერ გა­ვუ­წიე? მან მი­თხრა: იცო­დე, თუ ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გა­მო­გი­ვათ, მერე ჩემ­თან ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბიო! ეს ჩემ­თვის მძი­მე მო­სას­მე­ნი იყო...

- ეტყო­ბა, რჩე­უ­ლის სიყ­ვა­რულ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არ იყა­ვით...

- მარ­თა­ლი ხარ. მა­მას გამო, ყვე­ლა კაცი ერ­თნა­ი­რი მე­გო­ნა, ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს უკვე ეჭ­ვის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი და მო­მავ­ლის შე­მე­შინ­და... ამა­სო­ბა­ში გა­მოჩ­ნდა ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე. ის მე­ზობ­ლის სახ­ლში, სუფ­რას­თან გა­ვი­ცა­ნი. მე­გობ­რებ­მა შე­ა­გუ­ლი­ა­ნეს, - ნახე, რა კარ­გი გო­გო­აო და მას მერე ვე­ღარ მო­ვი­შო­რე. არ ვიცი, მა­მას მას­ში რა მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ მირ­ჩია, ამ კა­ცის ცო­ლო­ბა­ზე უარი არ მეთ­ქვა. ისე მქონ­და მო­ბეზ­რე­ბუ­ლი ეს აკ­რძალ­ვე­ბი, ოჯა­ხუ­რი კა­მა­თი, რომ გა­დავ­წყვი­ტე, მა­მის ნე­ბას დავ­მორ­ჩი­ლე­ბო­დი და გავ­თხოვ­დი კი­დეც ადა­მი­ან­ზე, რო­მელ­საც არ ვიც­ნობ­დი. ჯერ ნიშ­ნო­ბა გვქონ­და, მე­ო­რე დი­ლას კი სახ­ლში წა­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც სუფ­რა იყო გაშ­ლი­ლი. მა­ნამ­დე ვი­ცო­დი, რომ ის 29 წლის გახ­ლდათ (ნამ­დვი­ლად არ ეტყო­ბო­და ასა­კი), მაგ­რამ სუფ­რის თა­მა­დამ რა­ტომ­ღაც, მისი რე­ა­ლუ­რი ასა­კი თქვა და ამას ყური რომ მოვ­კა­რი, ჯერ და­ვი­ბე­ნი, მერე გა­პარ­ვა გა­დავ­წყვი­ტე.

- რე­ა­ლუ­რად რამ­დე­ნი წლის იყო?

- 37-ის, ანუ ჩემ­ზე 15 წლით უფ­რო­სი გახ­ლდათ... სუფ­რა დავ­ტო­ვე, ჩან­თა ავი­ღე და სახ­ლი­დან გა­ვე­დი... ჩემი ძმა და­მე­წია და მი­თხრა: "მერე, რას იტყვის ხალ­ხი?" ჰოდა, ეზო­ში შევ­ბრუნ­დი, კი­ბე­ზე დავ­ჯე­ქი და დავ­ფიქ­რდი: ოჯახ­მა ამ უცხო ადა­მი­ა­ნის­თვის გა­მი­მე­ტა და მარ­თლაც, რა აზრი აქვს უკან დაბ­რუ­ნე­ბას? იქ­ნებ სუ­ლაც არ არის ცუდი ადა­მი­ა­ნი და მის გვერ­დით ბედ­ნი­ე­რე­ბა მე­ღირ­სოს-მეთ­ქი?.. ჰოდა, დავ­რჩი.

- მე­უღ­ლემ შეძ­ლო, თქვენ­თვის თავი შე­ეყ­ვა­რე­ბი­ნა?

- მარ­თლა არ იყო ცუდი ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნი, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მა­შინ კარ­გად "თა­მა­შობ­და". დე­დამ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა იმის­თვის, რომ ახალ ოჯახ­ში თავი კარ­გად მეგ­რძნო... პირ­ვე­ლი შვი­ლი და­მე­ღუ­პა, ავად­მყო­ფი და­ი­ბა­და... მერე გაგ­ვიჩ­ნდა სხვა შვი­ლე­ბიც და ამით ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ დე­დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ დიდი ტკი­ვი­ლი მო­მა­ყე­ნა... შემ­დეგ მე­უღ­ლემ სამ­სა­ხუ­რი და­კარ­გა და "გა­ვი­ჭე­დეთ"!

- მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის ფონ­ზე ხა­სი­ა­თი ხომ არ და­უმ­ძიმ­და? სა­ერ­თო­დაც, რო­გო­რი მე­უღ­ლე იყო?

- იცით, რა, არ­სე­ბო­ბენ კა­ცე­ბი, რომ­ლე­ბიც გა­მუდ­მე­ბით ყვი­რი­ან, გთრგუ­ნა­ვენ და არ­სე­ბო­ბენ ისე­თე­ბიც, რომ­ლე­ბიც სა­კუ­თა­რი სიმ­შვი­დით გკლა­ვენ. ის არ ჩხუ­ბობ­და, არ სვამ­და, არ ყვი­რო­და. ჰოდა, სხვე­ბის თვალ­ში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­უღ­ლე იყო, მაგ­რამ რო­გორც კი მარ­ტო ვრჩე­ბო­დით, იც­ვლე­ბო­და. მას მერე, რაც ჩემ გვერ­დით აღარ არის, მივ­ხვდი, თურ­მე რო­გო­რი მხი­ა­რუ­ლი და ხა­ლი­სი­ა­ნი ვყო­ფილ­ვარ.

- თუ არ ყვი­რო­და, არ ჩხუ­ბობ­და, ხა­სი­ა­თი რამ გა­გი­ფუ­ჭათ?

- ვინ­მე კომ­პლი­მენტს თუ მე­ტყო­და, ვთქვათ, - რა გემ­რი­ე­ლი სა­დი­ლი მო­გიმ­ზა­დე­ბი­აო, ცდი­ლობ­და, ჩემი შრო­მა წყალ­ში ჩა­ე­ყა­რა. ამ­ბობ­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ქა­ლის მო­ვა­ლე­ო­ბა იყო... ცხა­დია, ეს ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებ­და. აღი­ზი­ა­ნებ­და, როცა მა­ქებ­დნენ. მოკ­ლედ, ის ჩემ­თვის არც წყა­ლი იყო და არც - ღვი­ნო.

- რო­დის გა­და­წყდა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან უნდა წა­სუ­ლი­ყო?

- სეს­ხი ავი­ღეთ, რომ მა­ღა­ზია გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ "ნი­სი­ებ­მა" და არა­ნორ­მა­ლურ­მა სტუმ­რი­ა­ნო­ბამ ბოლო მოგ­ვი­ღო, ვა­ლებს ვე­ღარ ვის­ტუმ­რებ­დით. გა­და­წყდა, რომ ათენ­ში უნდა წა­სუ­ლი­ყო. უკვე 13 წე­ლია, იქ არის. ათენ­ში მისი ძმა ცხოვ­რობ­და და წას­ვლა თუ და­საქ­მე­ბა ამი­ტო­მაც არ გას­ჭირ­ვე­ბია.

- გა­საკ­ვი­რია, სხვა კა­ცე­ბის მსგავ­სად, სა­მუ­შა­ოდ თქვენ რომ არ გა­გიშ­ვათ.

- მერე, ჩემს პა­ტა­რებს ვინ და­ი­ტო­ვებ­და? ცოტა დი­დე­ბი რომ ყო­ფი­ლიყ­ვნენ, შე­იძ­ლე­ბო­და, მეც წავ­სუ­ლი­ყა­ვი... თუმ­ცა, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ოჯა­ხი­დან სა­ზღვარ­გა­რეთ ქალი მი­დის თუ კაცი. ტყუ­ი­ლი ილუ­ზი­აა, რომ წლე­ბის შემ­დეგ ცოლ-ქმა­რი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბას გა­აგ­რძე­ლებს.

- თქვენს შემ­თხვე­ვა­ში პრობ­ლე­მე­ბი მისი წას­ვლი­დან რამ­დენ ხან­ში გაჩ­ნდა?

- 3 წლის მერე მივ­ხვდი, რომ ქმარს ვკარ­გავ­დი... მა­ნამ­დე ვა­ლე­ბი გა­და­ვი­ხა­დეთ, ბინა გა­ვა­ლა­მა­ზეთ. მერე ვუ­თხა­რი: ვი­ნა­ი­დან ვალი აღარ გვაქვს, დაბ­რუნ­დი, საჭ­მლის ფულს აქაც იშო­ვი-მეთ­ქი. მე­გო­ნა, ჩემი სი­ტყვე­ბი გა­ა­ხა­რებ­და, მან კი მი­პა­სუ­ხა: აუ, მანდ რა გა­ვა­კე­თოო? მა­ნამ­დე ტე­ლე­ფონს თუ "გვი­ფეთ­ქებ­და" და ჩვენს ამ­ბავს ხშირ-ხში­რად იგებ­და, მერე თით­ქოს დაგ­ვი­ვი­წყა... მისი შინ დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე უა­რის მი­ზე­ზი რომ არ და­ი­ლია, შვი­ლე­ბი მა­მი­დაშ­ვილს და მის ცოლს და­ვუ­ტო­ვე, თა­ვად კი ათენ­ში წას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე. როცა გა­ი­გო, მას­თან ჩას­ვლა მინ­დო­და, მი­თხრა: რა პრობ­ლე­მაა, ჩა­მო­დიო. ეგო­ნა, ბავ­შვებს ვერ მი­ვა­ტო­ვებ­დი, მაგ­რამ შეც­და. ათენ­ში კოშ­მა­რუ­ლი 10 თვე გა­ვა­ტა­რე.

- ვიდ­რე ამ კოშ­მარ­ზე მო­მიყ­ვე­ბით, მინ­და გკი­თხოთ: ამ­ბობ­დით, როცა გვერ­დით მყავ­და, მას­თან ყოფ­ნა მი­ჭირ­და, სი­ცი­ლიც და­მა­ვი­წყდა, სა­კუ­თა­რი მე დავ­კარ­გეო, მაგ­რამ როცა თქვენ­გან შორს იყო, უკვე მისი და­კარ­გვის შე­გე­შინ­დათ. ასეა?

- კი, ასეა. მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, მას­თან და­შო­რე­ბა ნამ­დვი­ლად არ მინ­დო­და.

- აღი­ა­რეთ, რომ შე­გიყ­ვარ­დათ...

- სიყ­ვა­რულ­ზე მე­ტად, ეს შეჩ­ვე­ვა იყო. თან, ცხოვ­რე­ბის შეც­ვლა მა­ში­ნებ­და... ვიდ­რე ათენ­ში წა­ვი­დო­დი, მისი სუ­რა­თი ვნა­ხე, სა­დაც ვი­ღაც ქალ­თან ერ­თად იყო აღ­ბეჭ­დი­ლი. ჩემი მული ბერ­ძენ­ზე გა­თხოვ­და და მისი ნიშ­ნო­ბის სუ­რა­თებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი, როცა ეს კად­რი ვნა­ხე. და­ვი­წყე გა­მო­კი­თხვა: ვინ არის-მეთ­ქი? მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, იმ ბი­ნის "ხა­ზე­ი­კაა", სა­დაც შენი ქმა­რი ცხოვ­რობს, შენ კი რა­ღაც მო­გე­ლან­დაო. მაგ­რამ ცოლი ყო­ველ­თვის გრძნობს, კაცი რო­დის ატყუ­ებს. თა­ნაც, რო­დის იყო, "ხა­ზე­ი­კე­ბი" ნიშ­ნო­ბებ­ზე დაჰ­ყავ­დათ?!

- რა მოხ­და მას მერე, რაც ათენ­ში ჩახ­ვე­დით?

- შვი­ლე­ბი ისეთ ადა­მი­ა­ნებს და­ვუ­ტო­ვე, რომ­ლე­ბიც მათ არა­ფერს მო­აკ­ლებ­დნენ... იქ ჩას­ვლის პირ­ველ­სა­ვე დღეს მივ­ხვდი, რომ ტყუ­ი­ლად ვიწ­ვა­ლე - ამ წე­რილს ემიგ­რან­ტე­ბი თუ Uწა­ი­კი­თხა­ვენ, მიხ­ვდე­ბი­ან, რა­საც ვგუ­ლის­ხმობ.

- იმე­დია, მე­უღ­ლე სად­გურ­ზე დაგ­ხვდათ...

- თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, არ დამ­ხვდა! მერე ავ­ტო­ბუ­სის მძღო­ლის ტე­ლე­ფო­ნით ვუ­რე­კავ­დი, მაგ­რამ მო­ბი­ლუ­რი გა­თი­შუ­ლი ჰქონ­და. სხვა გზა რომ არ მქონ­და, რძალს და­ვუ­კავ­შირ­დი. არ ვიცი, რო­გორ, მაგ­რამ ის ჩემს მე­უღ­ლეს და­უ­კავ­შირ­და და შე­ახ­სე­ნა, რომ ვე­ლო­დე­ბო­დი. მო­ვი­და და წა­მიყ­ვა­ნა ნა­ქი­რა­ვებ, ვიწ­რო "პად­ვალ­ში". არა­და, ხომ ვი­ცო­დი, რომ თვი­თონ ნორ­მა­ლურ ბი­ნა­ში ცხოვ­რობ­და? რომ ვკი­თხე, აქ რა­ტომ მო­მიყ­ვა­ნე-მეთ­ქი? მი­პა­სუ­ხა: იქ ბევ­რნი ვცხოვ­რობთ და ვერ წა­გიყ­ვან­დიო. მერე, - და­ი­ძი­ნე, დაღ­ლი­ლი იქ­ნე­ბიო, - და წა­ვი­და... გვი­ან მო­ვი­და. მე­ო­რე დი­ლით, ქალს, რო­მელ­მაც არც ენა ვი­ცო­დი და არც - გზე­ბი, შე­მომ­თა­ვა­ზა: სა­ა­გენ­ტო­ში წა­გიყ­ვან, იქ­ნებ სამ­სა­ხუ­რი იშო­ვო. იქ რომ მი­გიყ­ვან, სამ­სა­ხურ­ში მერე წა­ვალ. შენ კი სა­ა­გენ­ტოს ხალ­ხი მოგ­ხე­დავ­სო. ეს იყო კოშ­მა­რის და­სა­წყი­სი! მე­უღ­ლემ ტე­ლე­ფო­ნი მომ­ცა, რომ­ლი­თაც შე­მეძ­ლო, მე­სარ­გებ­ლა. სას­წრა­ფოდ დავ­რე­კე მაზლთან, - მოდი-მეთ­ქი. პირ­ვე­ლი სი­ტყვა, რაც მი­თხრა, იყო: "რა­ტომ ჩა­მოხ­ვე­დი?" მერე დას­ძი­ნა: მე ვერ ჩა­ვე­რე­ვი თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში. თქვე­ნი საქ­მი­სა თა­ვად იცი­თო... მინ­და, დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ჩემს მუ­ლის­შვილს, რო­მელ­მაც არ მი­მა­ტო­ვა და ბო­ლომ­დე მი­პატ­რო­ნა.

- ქმარს სა­ა­გენ­ტო­ში წაჰ­ყე­ვით თუ არა?

- არა, არ გავ­ყე­ვი. ათენ­ში ბევ­რი ახ­ლო­ბე­ლი მყავს და ყვე­ლას და­ვუ­რე­კე, მიშ­ვე­ლეთ-მეთ­ქი. ჩემი ქმა­რი იშ­ვი­ა­თად მო­დი­ო­და, არც თა­ვი­სი ტან­საც­მე­ლი მო­ი­ტა­ნა. როცა კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მოვ­თხო­ვე, ჩემ გვერ­დით იყა­ვი-მეთ­ქი, მი­პა­სუ­ხა: მე ვმუ­შა­ობ, შენ კი რას აკე­თებ? იცო­დე, შენ­თვის არ მცა­ლი­აო... სა­ღა­მო­თი შინ დაბ­რუ­ნე­ბულს, ვი­ღაც ურე­კავ­და ხოლ­მე და ამის გამო ის­ტე­რი­კა მე­მარ­თე­ბო­და, სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი. ვხე­დავ­დი, ქმარს ვკარ­გავ­დი, ფუ­ლიც არ მქონ­და უცხო ქვე­ყა­ნა­ში მყოფს და სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბამ ლა­მის გა­მა­გი­ჟა. როცა ერთი თვე გა­ვი­და, გა­მო­მი­ცხა­და: ეს ოთა­ხი უნდა დავ­ცა­ლო­თო. - მერე, მე სად წა­ვი­დე-მეთ­ქი? - არ­სე­ბობს სას­ტუმ­რო­ე­ბი, სა­დაც რამ­დე­ნი­მე ქალი ერ­თად იქ­ნე­ბით, თან იმუ­შა­ვებ და ფულს იშო­ვი. მე კი კუნ­ძულ­ზე მი­წევს წას­ვლა და შენ გვერ­დით ვერ ვიქ­ნე­ბიო... მუ­ლის­შვილს და­ვუ­რე­კე და დახ­მა­რე­ბა ვთხო­ვე. მან თა­ვის ბი­ნა­ში წა­მიყ­ვა­ნა. მერე სა­მუ­შა­ოს ძებ­ნა და­ვი­წყე, რათა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­საბ­რუ­ნებ­ლად ფული შე­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა. ამ საქ­მე­ში მაზ­ლის ცოლი და­მეხ­მა­რა: მო­ძებ­ნა ბებო, რო­მელ­საც მოვ­ლა სჭირ­დე­ბო­და. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ქალი იყო, სა­ოც­რად მი­ვეჩ­ვიე, მაგ­რამ მე ხომ ათენ­ში ქმარ­თან ჩა­ვე­დი და არა - ბე­ბოს მო­სავ­ლე­ლად?!

- მე­უღ­ლე ყუ­რა­დღე­ბას სა­ერ­თოდ არ გაქ­ცევ­დათ? როცა ბი­ნა­ში იყა­ვით, თქვენ­თვის საჭ­მე­ლი მა­ინც თუ მოჰ­ქონ­და?

- არა, რას მივ­ლი­და? რამ­დე­ნი­მე დღე ცდი­ლობ­და, ხში­რად მო­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ მერე 2 კვი­რა­ში ერთხელ თუ მო­ვი­დო­და... იქ ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად, მისი ბე­ბე­რი საყ­ვარ­ლის ხმა მა­გი­ჟებ­და. არ ვიცი, რო­გორ, მაგ­რამ ჩემი ნო­მე­რი გა­ი­გო და მი­რე­კავ­და: ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარს და შენ­თვის­ვე აჯო­ბებს, სა­ნამ ახალ­გაზ­რდა ხარ, შენი შე­სა­ფე­რი­სი კაცი იპო­ვოო... რომ არ გავ­გი­ჟე­ბუ­ლი­ყა­ვი, ტე­ლე­ფო­ნი სა­ერ­თოდ გავ­თი­შე... ზა­ფხუ­ლის ბო­ლოს ანუ 10 თვის შემ­დეგ ავი­ღე ჩემი ნივ­თე­ბი და ვიდ­რე ავ­ტო­ბუს­ში ჩავ­ჯდე­ბო­დი, მე­უღ­ლეს და­ვუ­რე­კე: მივ­დი­ვარ-მეთ­ქი. - კარ­გი, წა­დიო...

- რო­გორ ფიქ­რობთ, თქვენს ქმარს ის ქალი მარ­თლა უყ­ვარ­და თუ ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში აცხოვ­რებ­და და ამის დათ­მო­ბა არ სურ­და?

- არ ვიცი. ალ­ბათ უკვე და­ბე­რე­ბულს წყნა­რად ცხოვ­რე­ბა მო­უნ­და. მას და იმ ქალს ხომ მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე უწევთ ზრუნ­ვა, არც შვი­ლე­ბი აწუ­ხებთ და არც სხვა ვინ­მე... სა­ქარ­თვე­ლო­ში 8 აგ­ვის­ტოს, დი­ლას შე­მო­ვე­დი. ჩემ თვალ­წინ და­ი­ბომ­ბა გორი. მა­მამ ჩემი ამ­ბა­ვი რომ შე­ი­ტყო, ღრი­ა­ლით მო­ვი­და და ბო­დიშს მიხ­დი­და. სამ­წუ­ხა­როდ, გვი­ა­ნი იყო. მის­მა ბო­დი­შებ­მა ჩემი ცხოვ­რე­ბა ვერ შეც­ვა­ლა!

- თქვე­ნი შვი­ლე­ბი მა­მა­ზე, მის საქ­ცი­ელ­ზე რას ამ­ბო­ბენ?

- ბავ­შვე­ბი მი­ეჩ­ვივ­ნენ იმ ფაქტს, რომ არ ჰყავთ მამა... სხვა­თა შო­რის, ერთხელ რა­ღაც სთხო­ვეს, მან კი სა­კუ­თარ სის­ხლსა და ხორცს უთხრა: თქვენ გამო ვერ ვი­ყა­ჩა­ღებ. ფული არ მაქვს. რო­გორც გინ­დათ, ისე იცხოვ­რეთ და გა­ი­ტა­ნეთ თა­ვიო. არა­და, მარ­თლა აღარ ვიცი, რო­გორ და­ვაღ­წიო თავი ჩი­ხი­დან, რო­მელ­შიც უნე­ბუ­რად აღ­მოვ­ჩნდი. ბავ­შვე­ბი იზ­რდე­ბი­ან, ვალს ვალი ემა­ტე­ბა, მე კი მათ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად უზ­რუნ­ველ­ყო­ფას ვერ ვა­ხერ­ხებ.

- არ მუ­შა­ობთ? თა­ვა­დაც სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლა­ზე ხომ არ ფიქ­რობთ, რათა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი მო­აგ­ვა­როთ?

- ჯერ ჩემს შვი­ლებს ვჭირ­დე­ბი. ისეთ ასაკ­ში არი­ან, მათი მარ­ტო და­ტო­ვე­ბა არ ივარ­გებს. ცო­ტა­საც უნდა გა­ვუძ­ლო და მერე იქ­ნებ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­შიც გა­მოჩ­ნდეს ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი.

- ხში­რად ასა­კით უფ­როს ქმრებს ქა­ლე­ბი ტო­ვე­ბენ, თქვენს შემ­თხვე­ვა­ში კი პი­რი­ქით მოხ­და. რო­გორ ფიქ­რობთ, შეც­დო­მა რო­დის ან სად და­უშ­ვით?

- ვფიქ­რობ, შეც­დო­მაა მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა. მაგ­რამ ძა­ლას მმა­ტე­ბენ შვი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც მერ­წმუ­ნეთ, ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნე­ბი არი­ან.

- რო­გორც მი­თხა­რით, ამ ყვე­ლაფ­რის ჩემ­თვის მო­ყო­ლა ემიგ­რან­ტე­ბის ცო­ლე­ბი­სა თუ ქმრე­ბის გა­საფრ­თხი­ლებ­ლად გა­და­წყვი­ტეთ. რას ეტყვით ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხველს?

- მინ­და, ყვე­ლა ემიგ­რანტს ვუ­თხრა: და­უბ­რუნ­დით სა­კუ­თარ ოჯ­ახებს მა­ნამ, ვიდ­რე არ და­გი­კარ­გავთ ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­დან წას­ვლამ­დე გქონ­დათ; მი­ხე­დეთ უთ­ქვე­ნოდ გაზ­რდილ შვი­ლებს, უთ­ქვე­ნოდ და­მარ­ხუ­ლი მშობ­ლე­ბის საფ­ლა­ვებს. იცო­დეთ, ფუ­ლით ყვე­ლა­ფე­რი არ იყი­დე­ბა. ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის ნუ გა­და­იქ­ცე­ვით ფუ­ლის მან­ქა­ნე­ბად; თუ უკე­თე­სი ცხოვ­რე­ბა ნა­ხეთ და მე­უღ­ლის მი­ტო­ვე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნდე­ბათ, ის ღირ­სე­უ­ლად მა­ინც მი­ა­ტო­ვეთ, რომ მო­გო­ნე­ბებ­ში მა­ინც არ გრძნობ­დეს თქვენ მი­მართ სი­ძულ­ვილს.

P.S. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტე­ბი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ, ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უ­ტყდეთ, ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზრი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვწე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე:

lika.qajaia@gmail.com

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)